Οι …καταυλισμοί των Ελλήνων μεταναστών στο λιμάνι της Πάτρας και το ταξίδι στη γη της επαγγελίας για μια καλύτερη ζωή…

ΣΠΑΝΙΕΣ ΦΩΤΟ

Της Γωγώς Παπαδάκου

Όταν οι Έλληνες μετανάστευαν στοιβαγμένοι στο κατάστρωμα για την Αμερική και θαλασσοπνίγονταν στον Ατλαντικό

Για τους κατοίκους της Πάτρας, των Καλαβρύτων, του Αγρινίου, της Κορίνθου και των νησιών του Ιονίου, η ιστορία της εξ ανάγκης μετανάστευσης πάει πάρα πολύ πίσω στο χρόνο.

Η έξαρση της εξωτερικής μετανάστευσης που σημειώνεται στις αρχές του αιώνα αρχίζει ουσιαστικά µετά το 1890. Χαρακτηριστικό της περιόδου από τότε µέχρι τον Β’ παγκόσμιο πόλεµο, είναι πως το μεταναστευτικό ρεύµα κατευθύνεται σχεδόν όλο προς τις Η.Π.Α., αντίθετα µε τη μεταπολεμική περίοδο που ο προσανατολισµός αλλάζει κυρίως προς Αυστραλία και Δυτική Ευρώπη.

Συνέχεια →

Εισπνέοντας την φτώχεια

Του Κώστα Κάππα*

Πήγα να μάθω που χρειάζομαι,

να ψάξω για πνιγμένους και να  μοιράσω φαγητό.

Στην Μάνδρα μου ‘πανε να πάς,

και δεν πειράζει εάν χαθείς,

παντού χαμόσπιτα θα βρεις να πνίγουν τα παιδιά τους.

Συνέχεια →

 Μετανάστες αποπειρώνται να αποφύγουν τον εγκλωβισμό τους στην Ελλάδα (νότιο λιμάνι Πάτρας)

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ελλάδα δεν είναι μόνο Αθήνα συνηθίζουν να τονίζουν οι παροικούντες στο κάποτε κλεινόν άστυ, για να επιβεβαιώσουν ευθύς αμέσως με τη συμπεριφορά τους το ακριβώς αντίθετο. Πλανήτης Γη δεν είναι μόνο η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική συνηθίζουν να τονίζουν οι περί τα ισχυρά κέντρα εξουσίας, για να επιβεβαιώσουν ευθύς αμέσως με τη συμπεριφορά τους ακριβώς το αντίθετο.

Σπάνια προβάλλεται μέσω των ειδήσεων το δράμα που εκτυλίσσεται καθημερινά στις χώρες με τους εξαθλιωμένους πληθυσμούς, λόγω της άγριας καταλήστευσής τους από τους στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά ισχυρούς. Μόνο σε κάποιο ντοκουμαντέρ ο φακός θα εστιάσει στο δράμα τους και αυτό χωρίς διάθεση συναισθηματικής προσέγγισης. Για τους «πολιτισμένους» οι «άγριοι» είναι ένα είδος ζώου, το οποίο βλέποντας διασκεδάζουν και «δοξάζουν τον Θεό», που δεν του μοιάζουν!

Συνέχεια →

Μαθητεία στη μετανάστευση

Της Ανδριανής Στράνη*

Επιστρέψαμε. Αδύναμοι να κρατήσουμε για πάντα το καλοκαίρι και μελαγχολικοί όπως ο Σεπτέμβρης που κρατούσε τη ζέστη, ξεγέλασμα Αυγουστιάτικης μνήμης. Στις σχολικές αίθουσες ο απολογισμός απόχτησε βαρύνουσα σημασία. Στη μέτρηση καταλάβαμε τη διαφορά. Στις απουσίες. Σχεδόν σε κάθε τάξη κάποιος μας έλειπε.

Συνέχεια →

Ο Κώστας Πελετίδης και η Ιστορική δικαίωση

Του Γιάννη Δημογιάννη

Oι ζωές μας διασταυρώθηκαν ένα βροχερό Σάββατο του Γενάρη, και από τότε έσμιξαν για πάντα. 300 περίπου εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες, που αναγκάστηκαν, παρά τη θέλησή τους, να ζουν σε δύο εγκαταλειμμένα εργοστάσια – ποντικότρυπες, την Αβέξ και το Λαδόπουλο. Σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, που παραπέμπουν στις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας. Χωρίς την παραμικρή συμπαράσταση και το ενδιαφέρον καμίας εξουσίας. Άνθρωποι χωρίς ταυτότητα και δικαιώματα. Όσο για το «αμάρτημά» τους, φαντάζει τραγικό… Ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους βίαια, επειδή απλά πίστεψαν σε κάποιες κάλπικες υποσχέσεις, κι ύστερα διέσχισαν τη μισή Υφήλιο, μέχρις ότου εγκλωβιστούν στον τόπο μας, αναγκασμένοι να ζουν ξεχασμένοι, σαν ρακοσυλλέκτες και τρωγλοδύτες. Δίπλα ακριβώς στις καλό-σιδερωμένες μας ζωές!

Συνέχεια →