Η Μαύρη Μόρια
Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*
Προδημοσίευση του ποιήματος που κλείνει την ποιητική συλλογή που έρχεται: «Αποστάξεις σε καιρούς δυστοπίας», 77 νύξεις άλλης βιωτής και πολιτείας.
Ευρωπαίοι και νατοϊκοί
με συνθήκες τα σύνορα σφραγίσαν,
προς τα βάθη Αλβιώνας της γηραιάς.
Υπέγραψαν των μνημονίων υποτακτικοί.
****
Ανοιχτή πρόταση προς όλα τα μέλη και ΔΣ των ΕΛΜΕ / Πρωτοβάθμιων σωματείων Δασκάλων και προς τις ΟΛΜΕ και ΔΟΕ
«Ο άνθρωπος αποκτά το πραγματικό του πρόσωπο θέλοντας να είναι και ασφαλής και ελεύθερος, ισορροπώντας την ηθική και τη βιολογική του υπόσταση»
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος
Σχολεία κλειστά. Εκπαιδευτικοί σε αυτοπεριορισμό, χωρίς άμεσα εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά καθήκοντα. Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι σχεδόν αδύνατο να λειτουργήσει συνολικά και εκτεταμένα˙ άλλωστε αποτελεί ένα συμπληρωματικό εργαλείο που μόνο για ειδικούς λόγους χρειάζεται να χρησιμοποιείται και όχι να υποκαθιστά τη δια ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία.
Διαμορφώνοντας την παρακάτω πρόταση, δεν μας διαφεύγει στο ελάχιστο ότι η τρέχουσα κρίσιμη κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα της φύσης ή κάποιας τυχαιότητας, αλλά μια από τις συνέπειες του παγκόσμιου συστήματος οργάνωσης που θυσιάζει ανθρώπινες ζωές και τον πλανήτη τον ίδιο ακόμη, προκειμένου να εξασφαλίσει τα κέρδη των λίγων.
Ωστόσο, μπορούμε και από αυτή τη θέση να κάνουμε μια χειρονομία αλληλεγγύης, μια κίνηση ίσως, συνδράμοντας στην όσο το δυνατόν πιο θετική έκβαση της παρούσας κατάστασης.
Προτείνουμε, λοιπόν, να συνεισφέρουμε για να καλυφθούν ανάγκες σε ιατροφαρμακευτικό υλικό προστασίας και ίασης προσωπικού και ασθενών στα νοσοκομεία και τις μονάδες υγείας. Επιπλέον, γνωρίζοντας ότι χιλιάδες εγκλωβισμένοι πρόσφυγες στα νησιά διαβιούν σε κτηνώδεις συνθήκες, στερούμενοι τα στοιχειώδη μέσα υγιεινής και πρόληψης (για να μην μιλήσουμε για περίθαλψη) είναι επιτακτική η ανάγκη αποστολής ανάλογου υλικού στους καταυλισμούς. Τόσο επιτακτική, όσο και η συνεχής απαίτηση για αποσυμφόρηση των καταυλισμών με σεβασμό στην ανθρώπινη υπόστασή τους, στις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, εγείροντας μια επίμονη αντίθεση και αντίσταση στη σκοτεινή εθνικιστική παράνοια που είναι εν εξελίξει.
ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΗ ΛΕΝΕ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ
Της Νίνας Γεωργιάδου*
Η γυναίκα της προσφυγιάς είναι δέκα φορές κυνηγημένη. Δεν υπάρχει πιο κυνηγημένος άνθρωπος στον πλανήτη. Θήραμα στο σαφάρι πολέμων, δεσμοφυλάκων, μαυραγοριτών και νταβατζήδων.
Μεγαλωμένη σε σκληρή πατριαρχία, συρρικνώνει την ύπαρξη της από παιδί, αν όχι απ’ την κοιλιά της μάνας της. Βομβαρδισμένη και ανέστια, πενθεί θανάτους, χωρίς καν τάφους για να θρηνήσει.
Δεν έχει σπίτι, δεν έχει πατρίδα, ούτε παρελθόν και συνήθως ούτε μέλλον. Δεν έχει ταυτότητα, ούτε υπόσταση και συνήθως ούτε ελπίδα. Κάποιες φορές δεν έχει ούτε γλώσσα. Οι Αφγανές καταπίνουν τη γλώσσα τους και τα φαρσί γιατί ξέρουν πως οι χιλιάδες βόμβες που ρήμαξαν τις ζωές τους, βαφτίστηκαν ‘μη πόλεμος’.
Δεν έχει χέρια. Δυο φορτωμένες προεκτάσεις των μωρών της. Δεν έχει ούτε πόδια. Δυο πληγές απ’ το νυχτερινό περπάτημα στα βουνά και στα χιόνια.
‘Εχει μόνο φόβο και βλέμματα. Τα δικά της διεσταλμένα μάτια και τα καχύποπτα ή πρόστυχα των άλλων. Οι συνοριοφύλακες παντού τη μεταχειρίζονται βίαια και χυδαία. Ο δουλέμπορας τη σπρώχνει στη βάρκα πρόστυχα. Δεν μπορεί ούτε να διαμαρτυρηθεί. Μπαίνει τρεκλίζοντας, σφίγγοντας τα μωρά της. Τους κλείνει το στόμα για να μην κλάψουν. Το ταξίδι στον Αχέροντα θέλει σκοτάδι και σιωπή.
Θηλάζει και εξαντλείται. Φτάνει
κάπου που δεν είναι προορισμός. Είναι ένας τόπος άτοπος.
Είναι λάσπη, πηχτή πολυκοσμία σε λασπόνερα ή λιντσάρισμα. Ή δε φτάνει πουθενά,
καθώς περιδινίζεται στο νερό μέχρι το πάτο της θάλασσας. Σαν εικόνα εκκλησιάς,
φαρισαίε, τη φίλησες. Σαν άνθρωπο, τη φτύνεις.
Αν γεννηθεί ένας νέος Ευριπίδης, θα γράψει νέες Τρωάδες που θα τις πει Προσφύγισσες. Την Ανδρομάχη Αϊσά και την Εκάβη, Λάβαμπους. Για να μείνει ένα αποτύπωμα του παρόντος στο μέλλον.
Θα είναι η γυναίκα της προσφυγιάς. Κακοποιημένη από τις βόμβες στον πόλεμο και την παλιανθρωπιά στην ειρήνη.
ΠΗΓΗ: 08.03.2020, https://www.facebook.com/profile.php?id
* Η Νίνα Γεωργιάδου είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός.
Η Κυριακή των εκλογών προκαλεί αμηχανία αν σκοπεύεις να γράψεις ένα άρθρο, καθώς κάθε σχόλιο καθίσταται ανεπίκαιρο μέσα σε λίγες ώρες.
Να μιλήσεις για το γεγονός των εκλογών; Έχουν τελειώσει, αλλά όχι ακόμα. Να μιλήσεις για άλλα; Πως μπορείς να παρακάμψεις το κύριο;
Επί πλέον, ακόμα κι αν οι εκλογές είναι σαν τις σημερινές, τόσο ψοφοδεείς που κινδυνεύεις να τις μπερδέψεις, το μεγάλο μερίδιο της προσοχής είναι στραμμένο στο αποτέλεσμα και στα όσα συνεπάγεται.
Όταν φονταμενταλιστές ισλαμιστές
χτυπήσανε τους Δίδυμους,
σπουδαίοι άντρες
είπανε πως
είμαστε
όλοι Αμερικανοί.
«Μπουζουριαστείτε μέσα στο σακί και μην ακούσω κιχ»
Μ’ αυτή τη φράση μαζεύει ο Αίολος όλους τους υστερικούς αέρηδες, το Λεβάντε, τον Πουνέντε, το Γρέγο, το Γαρμπή, το Μαΐστρο, το Σορόκο, μέσα στο σακί του κάθε Γενάρη, για να γεννήσει η κόρη του και να χουχουλιάσει πάνω στ’ αυγά της, ώσπου να σκάσουν μύτη τ’ αλκυονόπουλα.
Και πού να ξέρει κανείς σίγουρα πως είναι κόρη του η Αλκυόνη ή είναι κόρη του Άτλαντα, έτσι που μπλέκονται οι ιστορίες των παθών και των ερώτων τον καιρό των μεγάλων, παλιών παραμυθάδων.
Από τις αρχές του έτους περίπου δύο χιλιάδες άτομα έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να βρουν μια δουλειά και να ζήσουν τίμια, σύμφωνα με την ηθική της αστικής κοινωνίας. Έκαναν τα πάντα για να μπουν στην επίσημη αγορά εργασίας, να ακολουθήσουν τους νόμους της και να αποφύγουν την παράνομη, που σίγουρα θα τους έδινε δουλειά. Αυτή η παράλληλη αγορά εργασίας δεν γνωρίζει ανεργία και δίνει όλες τις δυνατότητες για αυτοαπασχόληση.
Είναι η μόνη αγορά εργασίας που δεν γνωρίζει κρίση. Χρόνο με τον χρόνο οι δουλειές πάνε καλύτερα. Μιλάμε για κείνα τα επαγγέλματα που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του Ποινικού Κώδικα. Όλα τα εγκλήματα -εκτός από αυτά που χαρακτηρίζονται εγκλήματα τιμής ή βεντέτες- είναι εμπορικές πράξεις με αντικειμενικό σκοπό το κέρδος, που δεν καλύπτονται νομικά. Εντούτοις, ο στόχος είναι «ηθικός», σύμφωνα με το κυρίαρχο παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο, αυτό του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου, αρπακτικού καπιταλισμού.
ΣΠΑΝΙΕΣ ΦΩΤΟ
Όταν οι Έλληνες μετανάστευαν στοιβαγμένοι στο κατάστρωμα για την Αμερική και θαλασσοπνίγονταν στον Ατλαντικό
Για τους κατοίκους της Πάτρας, των Καλαβρύτων, του Αγρινίου, της Κορίνθου και των νησιών του Ιονίου, η ιστορία της εξ ανάγκης μετανάστευσης πάει πάρα πολύ πίσω στο χρόνο.
Η έξαρση της εξωτερικής μετανάστευσης που σημειώνεται στις αρχές του αιώνα αρχίζει ουσιαστικά µετά το 1890. Χαρακτηριστικό της περιόδου από τότε µέχρι τον Β’ παγκόσμιο πόλεµο, είναι πως το μεταναστευτικό ρεύµα κατευθύνεται σχεδόν όλο προς τις Η.Π.Α., αντίθετα µε τη μεταπολεμική περίοδο που ο προσανατολισµός αλλάζει κυρίως προς Αυστραλία και Δυτική Ευρώπη.
Πήγα να μάθω που χρειάζομαι,
να ψάξω για πνιγμένους και να μοιράσω φαγητό.
Στην Μάνδρα μου ‘πανε να πάς,
και δεν πειράζει εάν χαθείς,
παντού χαμόσπιτα θα βρεις να πνίγουν τα παιδιά τους.
