Βουτιά στον Κυπαρισσιακό

Του Δημήτρη Μαγριπλή*

  Κατέβηκα με τα πόδια και μάλιστα ξυπόλυτος. Πάντα μου άρεσε αυτή η διαδρομή. Να νοιώθεις τη γη να σε ζεσταίνει και άλλοτε να δροσίζεσαι πάνω σε πράσινες λωρίδες που επιμένουν να υπάρχουν στην κάψα του καλοκαιριού. Το δύσκολο κομμάτι είναι ο δρόμος με τα χαλίκια. Αναπολώ τις   σαγιονάρες μου   με λαχτάρα. Μετά όμως από κάμποσες δυνατές πιέσεις στα πέλματα, φτάνω στην αμμουδιά. Χαλί. Γίνομαι ένα με την διαρκή κατολίσθηση των μικρών κόκκων. Καίγομαι ως την ακτή , το παίρνω απόφαση και  ξαφνικά βουτώ στο νερό.

  Αρχίζω να κάνω κινήσεις εμπρός με τον ρυθμό της «καρέτα». Ανοίγω τα χέρια  και πιάνω όλη τη θάλασσα. Μετά τη σκίζω με την ώθηση και πάλι και ξανά.

Συνέχεια →

Το δημόσιο χρέος, η ραγδαία αύξηση του ενδοκυβερνητικού δανεισμού και τα προβλήματα των ασφαλιστικών ταμείων

Του Σταύρου Μαυρουδέα*

Το πρόβλημα

Το πρόβλημα του δημόσιου χρέους προβλήθηκε από τα συστημικά κέντρα ως ένα από τα δύο γενεσιουργά αίτια της ελληνικής κρίσης του 2010. Η Μαρξιστική προσέγγιση έχει δείξει ότι αυτή η επίσημη ερμηνεία που βασίζεται στα δίδυμα ελλείμματα (δημοσιονομικό έλλειμμα και έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών) είναι αβάσιμη και υποκριτική. Αγνοεί τις θεμελιώδεις αντιφάσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης (φθίνουσα κερδοφορία κλπ.) και μετατρέπει τις μορφές εμφάνισης σε αιτία του προβλήματος. Όμως, εκτός από αβάσιμη η επίσημη ερμηνεία είναι και υποκριτική καθώς στοχοποιεί ως αίτιους της κρίσης τους εργαζόμενους (και όχι την αστική τάξη) και φυσικά φορτώνει σ’ αυτούς τα βάρη της επίλυσης της. Με αυτή την έννοια, οι εξελίξεις στα δύο αυτά μεγέθη (δημόσιο χρέος και ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών) είναι σημαντική καθώς η επιδείνωση τους σηματοδοτεί ότι το σύστημα θα πάρει και νέα μέτρα σε βάρος της μεγάλης εργαζόμενης πλειονότητας της χώρας μας.

Είναι γνωστό ότι, όσον αφορά το δημόσιο χρέος, αυτό έχει αυξηθεί δραματικά σε απόλυτο μέγεθος και έχει περάσει τα 400 δισ. ευρώ.

Συνέχεια →

Βασικό εισόδημα ανεξάρτητα από τον χρόνο εργασίας

Του Χάρη Ναξάκη*

     Σήμερα πραγματοποιείται μια μετάβαση από τον βιομηχανικό καπιταλισμό, το σφυρί και το γράσο, σε έναν τεχνοκόσμο αλγορίθμων, ρομπότ, λογισμικών πακέτων, ψηφιακών δικτύων και γονιδιακού υποστρώματος της ζωής. Η μετάβαση από την φάμπρικα και την μαζική παραγωγή τυποποιημένων προϊόντων στην οικονομία της γνώσης και στην κοινωνία των δικτύων, από τους γερανούς και την γραμμή συναρμολόγησης στα αυτοματοποιημένα παραγωγικά συμπλέγματα, που προσομοιώνουν τις μυϊκές ανθρώπινες ικανότητες, στηρίζεται σε μια βασική αρχή. Όσο μια εργασία είναι απλή και ανειδίκευτη, τόσο περισσότερο υπόκειται στην διαδικασία υποκατάστασης από το κεφάλαιο. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι η σημαντικότερη μορφή πάγιου κεφαλαίου είναι η αποθηκευμένη γνώση, είτε ως τμήμα των ευφυών μηχανών είτε ως λογισμικό- σύστημα αυτοματοποιημένων κανόνων επεξεργασίας νοητικών συμβόλων- οδηγεί στο να παράγονται μεγαλύτερες ποσότητες προϊόντων με μικρότερες ποσότητες εργασίας και κεφαλαίου και σε λιγότερο χρόνο.

Συνέχεια →

Ο Κάρολος κι εγώ. (Κατάθεση)

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

Ήμουν 16 χρονών όταν έπεσε στα χέρια μου το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος «.

Τότε ήρθα σε επαφή πρώτη φορά με τον Κάρολο.

 Είχα γίνει ήδη Κομμουνιστής και ψαχνόμουν, χωρίς να έχω διαβάσει ούτε μια αράδα Κομμουνιστική.

Μάλλον είχα προετοιμαστεί για «Καλός Σαμαρείτης» από το περιβάλλον μου, αλλά είδα με τη φωτιά της νιότης, ότι όσο και να προσπαθείς να δώσεις λύση ατομικά σε κάποιους, το κοινωνικό κακό όλο και μεγαλώνει.

Συνέχεια →

Η σχολική »επιτυχία» των μαθητών στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα

Οι θεωρητικές προσεγγίσεις του L. Althusser και του P. Bourdieu στο ζήτημα της κοινωνικής αναπαραγωγής στο θεσμό του σχολείου

Του Βαγγέλη Τσούκα*

Οι ανισότητες στην κατανομή των εκπαιδευτικών ευκαιριών και ιδιαίτερα ως προς τα κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά είναι ένα θέμα που διερευνάται με ένα συστηματικό τρόπο εδώ και αρκετές δεκαετίες. Ο ΟΟΣΑ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 είχε διοργανώσει διεθνείς συσκέψεις αναδεικνύοντας το ζήτημα αυτό και αναγνωρίζοντας το ταξικό πρόσημο των ανισοτήτων στην εκπαίδευση, αλλά και τις προεκτάσεις που έχει αυτό στην εκπαιδευτική πολιτική σε επίπεδο κάθε χώρας. Άλλωστε, από εκείνη την περίοδο ήταν έντονη η απαίτηση από μέρους της κοινωνίας και γενικευμένο το αίτημα για εξίσωση των εκπαιδευτικών ευκαιριών.

Η Κυβέρνηση …αρπάζει τη γη των φτωχών αγροτών στην Κρήτη

Της Αρετής Σπαχή*

Η Κυβέρνηση …αρπάζει   τη γη  φτωχών αγροτών στην Ορεινή και Ημιορεινή Ζώνη της Κρήτης, για να τη χαρίσει στις Ενεργειακές Εταιρείες, κακοποιώντας και το περιβάλλον.​

Διακόσια χρόνια από την έναρξη της επανάστασης του 1821, εκατόν ενενήντα από τη συγκρότηση του πρώτου μικρού ελληνικού κράτους -που εμφανίστηκε στον ιστορικό χάρτη ως «προστατευόμενο»  και «υπό την επιτήρησιν των τριών Αυλών», δηλ. ως προτεκτοράτο- το ζήτημα της «Εθνικής Γης» παραμένει, όπως όλα τα ζωτικής σημασίας θέματα που μαστίζουν τη δημόσια ζωή, άλυτο ή πιο σωστά αντιμετωπίζεται με τον ίδιο άδικο, αντιλαϊκό, εχθρικό τρόπο  προς τους ξωμάχους,  τους αγωνιστές της πατρίδας και της ζωής, τους  λαϊκούς ανθρώπους.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ, που δεν έχει χρόνο, όπως φαίνεται, και βούληση να λάβει τα στοιχειώδη μέτρα υγειονομικής προστασίας του λαού, αποδεικνύεται  πανέτοιμη στην επίθεσή της σε κάθε  λαϊκή κατάκτηση και  δικαίωμα, μορφωτικό, υγείας, εργασίας, κοινωνικής και πολιτικής δράσης, αλλά και ιδιοκτησίας.

Εργασία και “νεκρή ζωή”

Του Παναγιώτη Μαυρέλη*

Αν η μηχανοποίηση της παραγωγής «δεν απελευθερώνει τον εργάτη απ’ την εργασία, αλλά την εργασία απ’ το περιεχόμενό της» (Μαρξ), σήμερα η ίδια η εργασία απεκδύεται και τη μορφή της. Δεν εκκενώνεται μόνο από περιεχόμενο, αλλά ρευστοποιείται. Χάνει κάθε διακριτικό γνώρισμα που την συγκροτούσε ως διαχωρισμένη δραστηριότητα. Τώρα ο διαχωρισμός είναι ριζικός και το σχίσμα μέσα στον άνθρωπο καθολικό.

Η εργασία με τη μορφή της «τηλ-εργασίας» έχει εισβάλει στον προσωπικό χώρο. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιός είναι ο ελεύθερος χρόνος και ποιός ο χρόνος εργασίας. Είναι βέβαιο πως έχουν συγχωνευθεί. Το σπίτι δεν είναι καταφύγιο. Είναι κι αυτό χώρος εργασίας και η μόνη διαφυγή είναι έξω. Αλλά έξω απλώνεται η κοινωνική έρημος. Άλλωστε, τι νόημα μπορεί να έχει ο «ελεύθερος χρόνος» σε καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας;

Πώς οι αλλαγές στην επικουρική ασφάλιση υπονομεύουν την ανάπτυξη

Tων Σάββα Ρομπόλη* και Βασίλειου Μπέτση**

Γιατί με την κεφαλαιοποίηση της επικουρικής κοινωνικής ασφάλισης, η οικονομία κινδυνεύει να βρεθεί υπό πίεση και αυστηρή επιτήρηση μέχρι και το 2062.

Η κυβερνητική πρόθεση μετατροπής της επικουρικής κοινωνικής ασφάλισης από το διανεμητικό σύστημα της αλληλεγγύης των γενεών και της συλλογικής αντιμετώπισης του κινδύνου του γήρατος (όπως ορίζουν το Σύνταγμα στο άρθρο 22, παράγρ. 4 και οι αποφάσεις 2287/2015 και 1889/2019 του ΣτΕ που ενσωματώθηκαν στο άρθρο 20 του Ν. 4670/2020) σε κεφαλαιοποιητικό σύστημα των ατομικών λογαριασμών (ατομικός  κουμπαράς), χωρίς καμία εξ ορισμού αλληλεγγύη των γενεών, παραγωγού  ανισοτήτων και ατομικής αντιμετώπισης του κινδύνου του γήρατος, θα προκαλέσει, μεταξύ των άλλων, συνθήκες σημαντικής υπονόμευσης στην πολυπόθητη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Όμως, παρά αυτό το συμπέρασμα της ερευνητικής προσέγγισης του συγκεκριμένου θέματος, οι κυβερνητικοί  παράγοντες  υποστηρίζουν ότι «μεγάλο μέρος των εισφορών των ασφαλισμένων θα επενδυθεί στην ελληνική οικονομία, με αποτέλεσμα να ωθήσει με ταχύτερους ρυθμούς την οικονομική μεγέθυνση, δημιουργώντας περισσότερες θέσεις εργασίας, υψηλότερο επίπεδο παραγωγικότητας, υψηλότερους μισθούς και υψηλότερα έσοδα για τον Κρατικό Προϋπολογισμό».

ΦΡΑΓΜΑ: ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ, ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ

Το φράγμα Πείρου – Παραπείρου με το παλιό ξωκκλήσι της περιοχής στο κέντρο. Βλέπουμε προς τα βόρεια.

Του Χρήστου Πατούχα*

Παραδοχή πρώτη:

 Η Δημόσια δαπάνη για κοινωνικά αγαθά, αποτελεί την ελάχιστη αναδιανομή του εθνικού πλούτου προς όφελος της κοινωνίας και των αδυνάτων. Για τον λόγο αυτό, δεκαετίες ολόκληρες, αναπτύσσονται αγώνες για την διεύρυνση των ορίων της κοινωνικής αναδιανομής. Η Παιδεία, η Υγεία, η Κοινωνική ασφάλιση, το ρεύμα, το νερό, τα Σχολεία, τα δημόσια κτίρια, όλες οι υποδομές όπως οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, γίνονται, ή έπρεπε να γίνονται από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.

Ναι, είναι αλήθεια ότι όλα αυτά πληρώνονται από την υπερβολική και άδικη φορολογία των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Όσο αλήθεια είναι, ότι στο σύστημα της αναδιανομής, ο μεγάλος όγκος των δημοσίων δαπανών, κατευθύνεται στην εξυπηρέτηση των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων με τα οποία ταυτίζονται τα συμφέροντα του συστήματος της κατεστημένης πολιτικής εξουσίας. Το Κράτος λειτουργεί με ταξική προσήλωση υπέρ των ισχυρών.

Να σημειώσουμε, ότι πάντοτε, ιδιαίτερα ωστόσο στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης, αλλά και με πολλά στοιχεία ακροδεξιάς εκτροπής, πολιτικής λαίλαπας, το στοιχείο που κυριαρχεί, είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων. Η αφαίρεση στην πράξη των κοινωνικών κατακτήσεων. Η κατάργηση κάθε κοινωνικού δικαιώματος. Η συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών.

Δεν μπορούμε να δεχθούμε, δεν μπορούμε ούτε να κατανοήσουμε ούτε να εξηγήσουμε επιδερμικές απόψεις που ακούγονται από δημοτικές παρατάξεις που επικαλούνται αριστερή ταυτότητα, ότι αφού κοστίζουν τα κοινωνικά αγαθά και αυτή η δαπάνη καταλογίζεται στην φορολογία, είναι άσκοπο να τα διεκδικούμε. Η κοινωνική διεκδίκηση για διεύρυνση των δικαιωμάτων, οι αγώνες δεκαετιών, το ταξικό πρόσημο που τους χαρακτηρίζει πάνε περίπατο.

Αυτό εξηγεί, την πολιτική συνοδοιπορία, που παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα στην πόλη μας.

Παραδοχή δεύτερη:

 Πότε παραλαμβάνεται ένα τεχνικό έργο και μάλιστα μεγάλο σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία; Εν προκειμένω για το Φράγμα, μετά από τριετή υποχρεωτική συντήρηση από τον κατασκευαστή του μετά την υπογραφή της βεβαίωσης περαίωσης. Πότε θα συνταχθεί η βεβαίωση περαίωσης των εργασιών; Μετά την πλήρωση του Φράγματος σύμφωνα με τις προδιαγραφές.

Ερχόμαστε να θέσουμε στο σημείο αυτό σε δύο εύλογα ερωτήματα.

Πρώτο ερώτημα:

Στον υπό εξέλιξη διαγωνισμό, προβλέπονται υπολειπόμενες εργασίες περίπου 16 εκατομμυρίων Ευρώ. Ήταν αυτές μέρος της αρχικής σύμβασης; Αν όχι γιατί; Ποιος θα μας απαντήσει με ευθύνη;

Δεύτερο ερώτημα:

Τα περίπου 8,7 εκατομμύρια που προβλέπονται για την συντήρηση του Φράγματος, υποκαθιστούν ή όχι συμβατική υποχρέωση του αναδόχου κατασκευαστή; Μήπως η Κυβέρνηση πληρώνει άτυπες  συμφωνίες για άλλα θέματα; Μήπως την παραίτηση της συγκεκριμένης εταιρείας από ένδικα μέσα για την Πατρών Πύργου; Προφανώς η Κυβέρνηση οφείλει απάντηση για αυτά.

Τί λένε οι παρατάξεις για αυτά; Ορισμένοι ημιμαθείς δεν τα σκέφτηκαν καν. Άλλοι τα αποσιωπούν ή υποκρίνονται ότι δεν ισχύουν, για να χρησιμοποιήσουν την μισή αλήθεια για αντιπολιτευτικούς λόγους. Και να καταλήξουν στην βαρύγδουπη καταγγελία: Ο Δήμος δίνει το Φράγμα σε ιδιώτη! Προσοχή! Το λένε αυτοί που έχουν χειροκροτήσει διαχρονικά όλες τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης κρίσιμων δραστηριοτήτων του Κράτους και των Δήμων! Που συμφωνούν, χρόνια τώρα, με την νεοφιλελεύθερη πορεία, με καθεμιά εκ Βρυξελλών προτροπή, που θεοποιεί την «ιδιωτική πρωτοβουλία», που δεν κατάλαβαν ούτε το άλφα των λαϊκών αναγκών και της αναδιανομής υπέρ των πολλών.

Το δικό μας απλό συμπέρασμα: Η Κυβέρνηση προσπαθεί εκ των ενώντων, προσπαθεί με ολόκληρη την ιδεολογική της γραμμή και προσκολλημένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων που την καθοδηγούν και την δεσμεύουν, να αποπερατώσει με 15ετή καθυστέρηση ένα τεχνικό έργο που έπρεπε να είχε παραδοθεί το 2012!

Μία διαδικαστική παρατήρηση:

Απλές αποφάσεις παραχώρησης χρήσης δημοτικών ακινήτων, ή ακόμα ενοικίασης ή εκποίησης ακινήτων, απαιτεί πλειοψηφία δύο τρίτων. Πολύ περισσότερο στρατηγικές αποφάσεις συμμετοχής σε Ανώνυμες Εταιρείες ή οποιαδήποτε δραστηριότητα με συμμετοχή τρίτων, απαιτεί, πολύ ορθά κατά την άποψη μας, αυξημένη πλειοψηφία. Για να αποφεύγονται αποφάσεις σκανδαλώδεις και επικίνδυνες, από συγκυριακές ενδεχομένως πλειοψηφίες. Ανεξάρτητα από την πολιτική βούληση του Δημάρχου. Σύμφωνα με τα ισχύοντα λοιπόν, η γνωστή απόφαση του περασμένου Μαρτίου, πέραν της αντιπολιτευτικής ισχύος της, δεν έχει νομιμοποίηση εφαρμογής. Και αυτό όσοι την ψήφισαν το γνωρίζουν και το αποσιωπούν.

Τι προτείνουμε:

Το Φράγμα, απαίτηση και αίτημα δεκαετιών, κατασκευάζεται για να διασφαλίσει την υδροδότηση των Δήμων της περιοχής. Αυτονόητη υποχρέωση, το νερό να παραχωρηθεί δωρεάν. Η πολιτική βούληση της Κυβέρνησης και όλων των κομμάτων που ασκούν εξουσία, είναι να κοστολογήσουν την χρήση, να φορτώσουν το κοστολόγιο αυτό, με δαπάνες απόσβεσης των έργων, εν τέλει από την κοστολόγηση να προκύψει κέρδος σε βάρος των καταναλωτών. Ποιοι τα αποφάσισαν αυτά; Τα κόμματα που κυβερνούν τις τελευταίες δεκαετίες. Τα κόμματα, που στηρίζουν και στηρίζονται από τις παρατάξεις που θορυβούν. Μακάρι να συναντηθούμε μαζί τους σε ευρύτερους αγώνες για τα κοινωνικά και λαϊκά δικαιώματα. Μακάρι να μπορέσουν να αντιταχθούν στον αντιλαϊκό προσανατολισμό των κομμάτων τους. Το επισημαίνουμε, χωρίς να πιστεύουμε ότι αυτό θα συμβεί.

Το φράγμα Πείρου – Παραπείρου με το παλιό ξωκκλήσι της περιοχής στο κέντρο. Βλέπουμε προς τα νοτιοανατολικά με τον Ερύμανθο χιονισμένο.

Θα κρίνουμε την άποψη της Δημοτικής Αρχής. Η διαχείριση του Φράγματος από Δημόσιο φορέα, είναι ορθή επί της αρχής, δεν ανταποκρίνεται ωστόσο, στον υπάρχοντα πολιτικό συσχετισμό. Το Κράτος, ή θα ιδιωτικοποιήσει απευθείας το Φράγμα, ή θα προσπαθήσει να το φορτώσει στους Δήμους με νομοθετημένα όσα προαναφέραμε. Μαζί με την διαχείριση του νερού να μας φορτώσει την συντήρηση και την απόσβεση του Τεχνικού έργου, όπως προσπάθησε να μας φορτώσει, με την σύμφωνη γνώμη των παρατάξεων, όλα τα υπολειπόμενα έργα και το κόστος τους. Πρέπει να καταστήσουμε σαφές, ότι το 2025, θα δεχθούμε να αναλάβουμε την διαχείριση του νερού και μόνο. Η Ανυπότακτη Πολιτεία, έχει καταθέσει πρόταση διαχείρισης από την ΔΕΥΑΠ, με διασφάλιση της πολιτικής βούλησης των Δήμων. Χωρίς ανώνυμες εταιρείες, χωρίς επιπλέον διοικητικό κόστος, με σαφείς και μονοσήμαντες αρμοδιότητες. Μέχρι τότε, θα επεξεργασθούμε περαιτέρω την πρόταση μας.

Προσδοκούμε η άποψη μας να προβληθεί στα πλαίσια της αντικειμενικής ενημέρωσης. Προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το συστηματικό θάψιμο των απόψεων μας, εντεταγμένο στην δημιουργία ενός προκατασκευασμένου πολιτικού κλίματος. Ναι! Το κλίμα αυτό συντονίζεται από εξωδημοτικά πολιτικά κέντρα. Το ξέρουν και το ξέρουμε!

* Για την Ανυπότακτη Πολιτεία, Χρήστος Πατούχας, επικεφαλής, Δημοτικός Σύμβουλος.

Πάτρα 20 Ιανουαρίου 2021