Αρχείο κατηγορίας Συλλογικός άνθρωπος

Με τη ματιά του Λάζαρου Ασμή: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΧΑΪΚΗ ΓΗ ΕΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΠΕΡΑΤΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΧΑΪΚΗ ΓΗ ΕΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΠΕΡΑΤΑ

Η ματιά του Λάζαρου Ασμή* στον Πύργο

Τι ακριβώς είναι αυτό το βιβλίο;

Θεολογική επιστημονική μελέτη; Μάλλον  όχι! Πώς χωράει σε κάτι τέτοιο η κυρά Παναγιώτα ή η κυρά Γαρούφω από την Κέρτεζη;

Από την άλλη είναι μεστό από θεολογικές έννοιες και αναλύσεις, οπότε δεν μπορεί να είναι αφήγημα;

Στον πρόλογο αναφέρεται ως «Πολυαξονικό». Εγώ θα έλεγα ότι είναι ένα βιβλίο που παρουσιάζει κάποιες πτυχές αυτού που ονομάζουμε «Κοινωνική Θεολογία: «τη θεολογία δηλαδή στην κοινωνική της διάσταση, όπως δηλαδή αυτή με βάση τη θεωρία εφαρμόζεται στην πράξη μέσα στην κοινωνία» ή ακόμη καλύτερα «το πώς τίθεται σε βιωματική εφαρμογή το σύνολο των αληθειών της πίστεως, όπως καταγράφονται στο Ευαγγέλιο και την Παράδοση της Εκκλησίας»[1].

Σε όλο αυτό θα πρέπει να ξεχωρίσουμε δύο βασικά στοιχεία: τη θεωρία και το βίωμα, τα οποία συχνά εναλλάσσονται στο ρόλο του ποιο καθορίζει ποιο, και εδώ έγκειται η δυσκολία πολλές φορές να δοθεί η θεολογία με καθαρά διανοητικούς όρους. Το βιβλίο αυτό λοιπόν προσπαθεί και μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα βιοτής να παρουσιάσει κάποιες συμπεριφορές ως  αποστάγματα της θεολογικής σκέψης. Μας υπενθυμίζει ότι το «συγκεκριμένο» είναι αυτό που πραγματώνει το «αφαιρετικό».

Έτσι ο Παναγιώτης ο Μπούρδαλας «χώρεσε» στο βιβλίο του την μητέρα του Γαρούφω, τη συγχωριανή του Παναγιώτα, τον παπα-Ανδρέα και άλλους ιερείς, μαζί με ζητήματα πρακτικής θεολογικής διαχείρισης, όπως αυτά που προέκυψαν την εποχή της πανδημίας, αλλά και με τη Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας του 2016. (Να εξηγήσουμε εδώ ότι αυτή πραγματοποιήθηκε στο Κολυμβάρι Χανίων και συζήτησε θέματα διοικητικά, όπως είναι η αυτοκεφαλία των εκκλησιών ή τα ζητήματα σχέσης με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, αλλά και πιο συγκεκριμένα θέματα όπως τα περί γάμου ή νηστείας.) Η καθεμιά από τις αναφορές παίζει τελικά ξεχωριστό ρόλο. Η περιγραφή συγκεκριμένων προσώπων είναι προσδιοριστική των βιωμάτων  του συγγραφέα. Η ενασχόληση με τη Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας συνδέεται με την γενικότερη ανάγκη για κοινό θεωρητικό επαναπροσδιορισμό ή εξ αρχής καθορισμό θεολογικών  ζητημάτων που προκύπτουν στο σήμερα.

Όμως όλα αυτά ο συγγραφέας έρχεται να τα δει μέσα και από την κοινωνικό-πολιτική τους διάσταση, καθώς ο ίδιος ήταν και είναι παρών σε πολλές κοινωνικές- πολιτικές διεργασίες μέσα από την συνδικαλιστική κυρίως, αλλά και την ευρύτερή του δράση. Ο ίδιος βλέπει στο βιβλίο του ότι η «ιστορία της ανθρωπότητας τελικά αποτελεί μια πνευματική, κοινωνική, επιστημονική και τεχνολογική διαπάλη μεταξύ των «λευκών» κύκνων της αλληλέγγυας ζωής και των «μαύρων» της ανταγωνιστικής» (σελ. 12). Η κοινωνικό-πολιτική  αυτή όμως οπτική  δεν σημαίνει ότι έρχεται σε ρήξη με την προηγούμενη (τη θεολογική ). Το τονίζουμε αυτό γιατί υπάρχει μία καθημερινή παρανόηση ότι ο καλός «χριστιανός» δεν πρέπει να ασχολείται με τα κοινωνικό-πολιτικά δρώμενα. «Να κοιτά το σπίτι του, τη δουλειά του και να εκκλησιάζεται συχνά» αυτό φτάνει. Κάτι τέτοιο όμως είναι ένα μοντέλο «γκρίζου κύκνου» που συχνά  κάνει τους χριστιανούς να είναι άθελά τους υποστηρικτικοί των μαύρων κύκνων. Γιατί υπάρχουν πολλά ζητήματα της καθημερινής πολιτικής πραγματικότητας που κινούνται σε αντιχριστιανικό πνεύμα και εμείς ως «καλοί χριστιανοί» σφυρίζουμε αδιάφορα. [2]

Και το βιβλίο αυτό έρχεται να μας υπενθυμίσει ξεχασμένες ή και παρανοημένες χριστιανικές αρετές.

Διαβάζοντας  λοιπόν το βιβλίο διερωτήθηκα: πώς μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι ως χριστιανοί ορθόδοξοι στον προβληματισμό που διατυπώνει η Μεγάλη Σύνοδος για τον «ατομοκεντρισμό»  της παιδείας (σελ. 133) και την προβολή του εξατομικευμένου-ανταγωνιστικού τύπου ανθρώπου (σελ.135). Όταν ο Γρηγόριος ο Θεολόγος μας λέει, όπως μας θυμίζει και το βιβλίο,  «Μη καυχάσθω, φησὶν, ὁ σοφὸς ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, μηδὲ ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ, μηδὲ ὁ δυνατὸς ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ» εμείς θα αποδεχτούμε να προβάλλεται στα παιδιά μας η αριστεία και να θεωρείται προσόν η ανταγωνιστικότητα;

Όταν ο ίδιος μας ξεκαθαρίζει ότι «Πάντες γὰρ ἕν ἐσμεν ἐν Κυρίῳ, εἴτε πλούσιος, εἴτε πένης, εἴτε δοῦλος, εἴτε ἐλεύθερος, εἴτε ὑγιαίνων, εἴτε πονηρῶς ἔχων τοῦ σώματος» εμείς θα μείνουμε  αδιάφοροι απέναντι σε ταξικά ζητήματα γιατί θα πιστεύουμε αυτό που μας πλασάρουν ότι «δεν γίνεται αλλιώς»; Ποιοι; οι χριστιανοί που διατυμπανίζουν ότι «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν…». Εμείς οι χριστιανοί θα πούμε ότι πρέπει να αποδεχτούμε ως αναπόφευκτη την αδικία που υπάρχει γύρω μας;

Όταν η ίδια η Μεγάλη Σύνοδος παρατηρεί επικριτικά ότι «…κατά τήν σύγχρονον ἐποχήν, … ἡ ἄνισος καί ἄδικος κατανομή τῶν ἀγαθῶν στερεῖ καί αὐτοῦ τοῦ ἐπιουσίου ἄρτου ὁλοκλήρους λαούς…»! (σελ. 235), εμείς δεν θα πάρουμε θέση για την συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου σε λίγα χέρια; Όταν μάλιστα η ίδια η Σύνοδος μας υποδεικνύει τα αίτια αλλά και τη λύση:  «Τό χάσμα μεταξύ πλουσίων καί πτωχῶν διευρύνεται δραματικῶς ἐξ αἰτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ἡ ὁποία εἶναι συνήθως ἀποτέλεσμα κερδοσκοπίας χωρίς φραγμούς ἐκ μέρους οἰκονομικῶν παραγόντων, συγκεντρώσεως τοῦ πλούτου εἰς χεῖρας ὀλίγων καί στρεβλῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητος, ἡ ὁποία, στερουμένη δικαιοσύνης καί ἀνθρωπιστικῆς εὐαισθησίας, δέν ἐξυπηρετεῖ, τελικῶς, τάς πραγματικάς ἀνάγκας τῆς ἀνθρωπότητος.  Και η λύση: Βιώσιμος οἰκονομία εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία συνδυάζει τήν ἀποτελεσματικότητα μετά δικαιοσύνης καί κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης»,(σελ. 330) (Όλα αυτά δεν είναι πράγματα που ακούμε γενικώς για πρώτη φορά, αλλά είναι σημαντικό που αποτελούν πλέον επίσημη θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας).

Εκτός αυτών, το βιβλίο έρχεται επίσης να «θεολογήσει» και για άλλα σημαντικά σύγχρονα θέματα όπως είναι η μετανάστευση, υπενθυμίζοντας την φυγή του μικρού Ιησού, με τη μητέρα του Μαρία και τον Ιωσήφ στην Αίγυπτο (σ.143). Όπως μας λέει είναι «Μία  φυγή που αποτελεί σύμβολο κάθε φυγής – μετανάστευσης λόγω τεράστιων κινδύνων σε μια πατρίδα που τρώει τα παιδιά της». Και μάλιστα κάνει ένα σαφή και χρήσιμο διανοητικό προσδιορισμό του θέματος λέγοντας μας: «όπως δεν μπορείς να θεωρείς πρόβλημα της κοινωνίας τους ανέργους, αλλά την ανεργία, έτσι δεν μπορείς να θεωρείς πρόβλημα τους μετανάστες, αλλά τη μετανάστευση» (σ.147).  «Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί οι μετανάστες καλώς βρίσκονται εδώ με ή χωρίς χαρτιά. Το πραγματικό μας πρόβλημα είναι αυτοί  που δημιουργούν την ανάγκη για μετανάστευση από οποιαδήποτε πατρίδα». Σε κάθε τέτοια στιγμή επίσης δεν  πρέπει να ξεχνάμε ότι για την Εκκλησία ο εθνικισμός αποτελεί την καταδικασμένη αίρεση του εθνοφυλετισμού, όπως μας υπενθύμισε και η Μεγάλη Σύνοδος.

Το βιβλίο αυτό έρχεται από την άλλη, να πάρει θέση,  με σχετικά επίκαιρο τρόπο για την σχέση θρησκείας και επιστήμης κυρίως μέσα από την τραγική εμπειρία του covid 19. Εκεί υπήρξε η σύγκρουση, από τη μια, μίας επιστήμης που ενίοτε συμπεριφέρθηκε σαν «συνειρμική επιστήμη…που αφήνεται να γίνεται εκτελεστικό όργανο του νεοφιλελευθερισμού και των συμφερόντων που τον στηρίζουν» (σελ.185) και από την άλλη,  υπήρξε μια εμμονή θρησκευτικού τύπου, που φαντασιώθηκε την έλευση του Αντίχριστου μέσα από τα εμβόλια. Υπήρξε μία έντονα διπολική αντιπαράθεση στην κοινωνία και μέσα στην ίδια την εκκλησία που έχει αφήσει ακόμη ανεπούλωτες πληγές. Ο συγγραφέας είχε προτείνει τη «διερεύνηση μία τρίτης άποψης, που δεν θα είναι ταυτόχρονα ανορθολογική, αλλά ούτε άνευ όρων υποταγή στα οικονομικά συμφέροντα» (σελ. 184) κάτι που παραμένει ακόμη ζητούμενο για πολλούς και διαφόρους λόγους. Θα πρέπει γενικότερα σε όλα τα θέματα να πάψουμε να κινούμαστε στην εκβιαστική λογική του «ασπρου-μαύρου». Εκτός από τους ακραίους αντιεμβολιαστες και τους ακραίους φοβισμένους εμβολιασμένους, υπάρχουν και άλλοι δρόμοι που μπορεί να μην κάνουν πολύ «θόρυβο» επειδή απλά είναι λιγότερο φανατισμένοι. Επίσης  μετά από μια επώδυνη εμπειρία, όπως ήταν η  διαχείρισης της πανδημίας, καλό είναι να κάνουμε τον αναστοχασμό μας. Οι προτάσεις του συγγραφέα είναι ένα χρήσιμο παράδειγμα προς αυτή την κατεύθυνση. Μας καλεί:

-να επαναπροσδιορίσουμε τις συμπεριφορές της άκριτης υποταγής πολλών φοβισμένων συμπολιτών μας, αλλά και της εύκολης αποδοχής ανορθολογικών συμπερασμάτων.

-να αποτρέψουμε στο μέλλον όλες τις νέες πρακτικές ελέγχου του ανθρώπου που δοκιμάστηκαν αυτή την εποχή

-να κάνουμε ενέργειες για να κερδίσουμε πίσω την χαμένη ευκαιρία για τα μέτρα υπέρ των δημοσίων αγαθών (να μιλήσουμε για την πολιτική ευθύνη και όχι μόνο για την ατομική).

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να μετατρέψει το τραύμα σε φάρμακο για πάσαν παρόμοια μελλοντική νόσον.

Ο συγγραφέας όμως εκτός από το να ασχολείται με θέματα που διευθετήθηκαν ή συζητήθηκαν, καταθέτει και άλλα ζητήματα που χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης όπως:

-«Ο υφέρπων εθνικισμός και εθνοφυλετισμός σ’ επισκόπους, κληρικούς, μοναχούς, λαϊκούς και θεολογούντων σ’ όλες τις τοπικές εκκλησίες ….    

 – Η πρόσδεση πολλών Εκκλησιών ή και Μονών σε επίπεδο θεσμικό με τις κρατικές εξουσίες και η αναλογούσα διαπλοκή σ’ επίπεδο πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό, ακόμη και θεολογικό..

– Η οικονομική διαπλοκή Προκαθημένων ή και Συνόδων με παράγοντες του Κεφαλαίου, των Μίντια, του Πρωταθλητισμού, μέχρι και του ‘’υποκόσμου’’, είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Μιλάω για τον υφέρποντα ή φανερό αστοχριστιανισμό…» (σελ. 225)

Αρνείται λοιπόν ο συγγραφέας να κλείσει τα μάτια σε φαινόμενα αλλοτρίωσης και αναζητά ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να μην ταυτίζεται η Εκκλησία με αυτά.

Το βιβλίο αυτό θεωρώ ότι συνοψίζει τον σκοπό του, πολύ εύστοχα, στο σημείο που γράφει: «Η συνείδηση της ζώσας Εκκλησίας δεν διαχωρίζει την ειρήνη από την δικαιοσύνη. Όταν αυτό το κάνει υπέρ της «ειρήνης», χωρίς δικαιοσύνη και χωρίς στήριξη των αγωνιστών της δικαιοσύνης, τότε γέρνει υπέρ των εξουσιαστών, που επιδιώκουν μια ολοκληρωτική ειρήνη, την «ειρήνη νεκροταφείου», την ώρα που η κοινωνία είναι ακόμα άδικη, ταξική, ιεραρχική, ανδροκρατική και πατριαρχική…» (σελ.281). Αυτή είναι η αγωνία του συγγραφέα που έχει μεγαλώσει σε ένα χριστιανικό περιβάλλον αλλά και που εμβαθύνει σε αυτό που πιστεύει.

Πρέπει βέβαια να πούμε ότι το βιβλίο σε καμία περίπτωση δεν έρχεται απλά να καταγγείλει τους «κακούς χριστιανούς» για τα κακώς κείμενα στον κόσμο, γιατί όπως είπαμε αυτοί είναι απλώς οι «γκρίζοι κύκνοι». Για το λόγο αυτό τοποθετείται απέναντι στη σύγχρονη ρίζα του κακού: τον μηχανιστικό ή μονομερή υλιστικό θετικισμό» που μας οδηγεί σε μία άκριτη ανάπτυξη που αποδεικνύεται ενίοτε και καταστροφική. Γιατί γενικώς ξεχνάμε κάτι που έρχεται να μας υπενθυμίσει ο συγγραφέας ότι  «ο άνθρωπος, ως προσωπικό υποκείμενο διαθέτει συνείδηση, συναισθήματα και ενσυναίσθηση, αλλά και ως συλλογικό υποκείμενο διαθέτει πολιτισμικές ταυτότητες και κοινωνική ή πολιτική συνείδηση, ενώ διαμορφώνεται η κατά τόπους και εποχή προσωπική και κοινωνική ηθική…» (σελ. 287). Περιέχει θέσεις και ζητήματα λοιπόν που δεν αφορούν  τους έχοντες μόνο την συγκεκριμένη θρησκευτική ταυτότητα του ορθοδόξου χριστιανού. Άλλωστε ο συγγραφέας δείχνει διατεθειμένος να συνομιλήσει και να συνυπάρξει με ανθρώπους του θεωρητικού αθεϊσμού «καλής θελήσεως» (σελ.298). 

Έτσι και αλλιώς οι χριστιανοί και ο υπόλοιπος κόσμος πάσχουν από πολλές ίδιες παθογένειες σε επίπεδο νοοτροπιών. Πχ η αναφερόμενη στο βιβλίο ως φερόμενη διαφοροποίηση του Μεγάλου Αθανασίου με το Μέγα Βασίλειο για το αν είναι φόνος ή όχι να σκοτώνουμε σε περίοδο πολέμου, είναι μία διαφωνία μεταξύ γνωμοδότησης που διακρίνεται για το ρεαλισμό της (του Αθανασίου) και ενός  κανόνα που  διασώζει το ιδεώδες (του Βασιλείου). Μήπως σήμερα δεν «πάσχουμε» από την ιδέα να παραιτούμαστε από το ιδεώδες για χάρη του πρακτέου; (κάποτε είναι αναγκαίο, αλλά δεν μπορεί αυτό να γίνει καθημερινός κανόνας). Αυτό δεν αφορά μόνο την θρησκεία αλλά και την πολιτική. Έχουμε κυβερνήσεις που κατέχουν το 50% της βουλής έχοντας την στήριξη μόνο του 20% του εκλογικού σώματος. Μπροστά στην λεγόμενη αποτελεσματικότητα ξεχνάμε το ιδεώδες που είναι η δημοκρατική αντιπροσώπευση.

Από την άλλη μεριά μήπως οι αλλοτριωμένες μορφές ελευθερίας που εμφανίζονται παγκοσμίως και με τις οποίες ασχολείται το συγκεκριμένο βιβλίο, δηλαδή τον «ατομικό» άνθρωπο και «τον μαζικό» άνθρωπο, δεν είναι καταστάσεις που βλέπουμε υπαρκτές και στο χώρο της Εκκλησίας; Η επικράτηση λοιπόν του «συλλογικού» μοντέλου ανθρώπου, αυτού που συμμετέχει ενεργά στα κοινωνικά δρώμενα, είναι κοινή επιδίωξη των χριστιανών αλλά και του υπόλοιπου κόσμου.

Τέλος, ακόμη και η διαχείριση ενός θέματος που δείχνει να είναι αμιγώς εκκλησιαστικό, όπως αυτό του πρωτείου ανάμεσα στους προκαθημένους της εκκλησίας, που απασχολεί το βιβλίο, δεν είναι αδιάφορο για έναν «κοσμικό» άνθρωπο. Η ιδέα του πρώτου μεταξύ ίσων είναι πολύ χρήσιμη για όλες τις διοικητικές πτυχές της σύγχρονης πραγματικότητας. Η ιδέα ότι ο έχων εξουσία απλά έχει τις πρωτοβουλίες για την υλοποίηση της βούλησης του συνόλου. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η συνολική πρόταση του συγγραφέα για την επίλυση των εκκλησιαστικών διοικητικών θεμάτων, ο οποίος μεταξύ άλλων προτείνει κάτι χρήσιμο και ξεχασμένο, τις κληρικολαϊκές συνελεύσεις ως ενισχυτικό της πορείας προς τον συλλογικό άνθρωπο.

Κλείνοντας εδώ την παρουσίαση δεν έχω παρά να τονίσω ότι όλα τα παραπάνω είναι το δικό μου απόσταγμα από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου που παίρνει θέση για αρκετά ζητήματα αλλά και θέτει άλλα προς επίλυση στο μέλλον. Τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου, μου έμεινε μια «ευχάριστη αίσθηση του ανικανοποίητου». Ευχάριστη γιατί ορίζει θέματα που θάβουμε στο υποσυνείδητό μας καθημερινά, και είναι σημαντικό να τα φέρνουμε κάποια στιγμή στην επιφάνεια, γιατί γίνεται το πρώτο βήμα προς την απελευθέρωση, ειδικά όταν γίνεται με συλλογικό τρόπο. Και ένα βιβλίο με το οποίο κοινωνούμε τις ιδέες μας αποτελεί σημαντικό εργαλείο προς την κατεύθυνση αυτή. Το «ανικανοποίητο» έχει να κάνει με το ότι δεν αντέχεται  άλλο αυτός ο κόσμος που μας επιβάλλουν και θέλουμε να τον αλλάξουμε, να το φέρουμε τούμπα. Για αυτό και εγώ Παναγιώτη δεν έχω παρά να σε ευχαριστήσω, κυρίως για αυτήν την ζωοποιό υπενθύμιση.

* Ο Λάζαρος Ασμής είναι εκπαιδευτικός, κοινωνιολόγος και θεολόγος.

Σημείωση από τΜτΒ: Η βιβλιοπαρουσίαση έγινε στο Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο (αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Πύργου) στις 08.05.2023 με την ευθύνη των εκδόσεων Αρμός και του Βιβλιοπωλείου Κορκολή υπό την αιγίδα του Δήμου Πύργου.


[1] https://www.pemptousia.gr/2020/05/pimantiki-ke-kinoniki-theologia/

[2] «Η υπερβολική χρήση της θρησκευτικότητας, από άλλη μερίδα χριστιανών, εις βάρος της καθημερινής πάλης για δικαιοσύνη και ελευθερία» (σελ.207)

Με συνοδοιπόρους τους λευκούς κύκνους της αλληλέγγυας ζωής…

Με συνοδοιπόρους τους λευκούς κύκνους της αλληλέγγυας ζωής…

Βιβλιοπαρουσίαση από τον Σωτήρη Κ. Τριπολιτσιώτη*    

 (του βιβλίου του Παναγ. Α. Μπούρδαλα, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΧΑΪΚΗ ΓΗ ΕΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΠΕΡΑΤΑ)

Διαβάζοντας το καινούργιο βιβλίο του Παναγιώτη, μου έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι ο συγγραφέας θέλει να μας πάρει μαζί του σε ένα ιδιαίτερο και σπουδαίο ταξίδι που αποφάσισε να κάνει προς έναν διαφορετικό κόσμο. Έναν κόσμο στον οποίο οραματίζεται να είναι πρωταγωνιστής ο  Συλλογικός  Άνθρωπος, αποφασισμένος να έρθει σε ρήξη με τα, δυστυχώς, αυτονόητα δεδομένα του σημερινού κοινωνικού συστήματος, όπως είναι η αποθέωση του ατομικισμού και η εμπορευματοποίηση των πάντων, στον οποίο όπως πολύ εύστοχα αναφέρει στον πρόλογο ο καθηγητής κ. Παπαθανασίου, η ανισότητα καλωσορίζεται ως μοχλός ανάπτυξης και ο κοινωνικός δαρβινισμός μασκαρεύεται την γλυκιά αριστεία…

Για εφόδια του σ΄ αυτό του το ταξίδι έχει την αγάπη, την αδελφοσύνη και τις αξίες της Χριστιανικής πίστης. Και έχει επιλέξει για συνοδοιπόρους του τους λευκούς κύκνους της αλληλέγγυας ζωής που ανάμεσά τους, όπως αναφέρει, βρίσκονται μάγοι, μύστες, προφήτες, φιλόσοφοι γονιοί της αγάπης, αγνά παιδιά, σοφοί υπερήλικες, παιδαγωγοί, ποιητές, λογοτέχνες, κοινωνικοί αγωνιστές, άνθρωποι της ανθρωπιάς…

Συνέχεια

Εφαρμοσμένη θεανθρωπολογία στην Αχαϊκή γη

Εφαρμοσμένη θεανθρωπολογία στην Αχαϊκή γη

Βιβλιοπαρουσίαση του Σπύρου Παΐζη στην Κόρινθο

    Ο τρόπος δουλειάς του Παναγιώτη: Μέσα από το πρωτογενές υλικό, τα βιώματά του, τους ανθρώπους πρότυπα, την αλληλεπίδραση αυτού του υλικού με τις θεωρητικές μελέτες του, αναδεικνύει υποθέσεις–προτάσεις ενός θεανθρωπολογικού μοντέλου, όπου το εφαρμόζει σε μεγάλα ζητήματα που προκύπτουν στο χώρο της υγείας, της παιδείας, της ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και του πολέμου στο έδαφος της Ουκρανίας, που ξέσπασε λίγες μέρες πριν την έκδοση του βιβλίου. Ίσως, η πιο ολοκληρωμένη εφαρμογή του τρόπου δουλειάς του, φαίνεται στην ορθή στάση που κρατά στο μέγα θέμα της Πανδημίας, αποφεύγοντας τόσο την συστημική όσο και την συνωμοσιολογική τάση.

Συνέχεια

Πρόλογος για: «Από την Αχαϊκή γη έως του κόσμου τα πέρατα»

Πρόλογος για: «Από την Αχαϊκή γη έως του κόσμου τα πέρατα»

[Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα, εκδόσεις Αρμός 2022]

Του Θανάσης Ν. Παπαθανασίου*

   Διαβάζουμε μερικές φορές σε βιβλιοπαρουσιάσεις και βιβλιοκρισίες, ότι κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο συντίθεται από κείμενα «άνισα». «Άνισα», υπό την έννοια ότι έχουν ποικιλία θεμάτων και ποικιλία χαρακτήρα, όπως π.χ. αφηγήσεις μαζί με μελετήματα. Το βιβλίο αυτό του Παναγιώτη Μπούρδαλα σίγουρα αξίζει στο έπακρο αυτόν τον χαρακτηρισμό. Είναι κυριολεκτικά πολυαξονικό.

   Μα τότε, υπάρχει άραγε κάτι που δένει αυτά τα κείμενα;

   Η απάντησή μου είναι πως ναι. Τα κείμενα τα τόσο ποικίλα τα δένει μια πολύτιμη οπτική: Η κατανόηση του τοπικού ως υποστασιοποίησης του οικουμενικού. Δίχως την τοπική, ενσώματη, ιδιαίτερη πραγμάτωση, το οικουμενικό γίνεται φάντασμα. Χωρίς την ανοιχτωσιά στο οικουμενικό, το τοπικό γίνεται φυλακή. Ο τόπος σου λοιπόν και οι άνθρωποί σου αληθεύουν ως ο τρόπος δεξίωσης του πανανθρώπινου. Σπουδαίοι τόποι και σπουδαίοι άνθρωποι είναι εκείνοι, στων οποίων την ταυτότητα οι αεραγωγοί για το πανανθρώπινο είναι δομικά στοιχεία˙ όχι ενδεχόμενες, κατοπινές προσθήκες.

Συνέχεια

Όταν παιδεία & ποίηση συναντούν την επανάσταση 1821: Πολύτιμη και ευπρόσιτη ιστορική πηγή

Πολύτιμη και ευπρόσιτη ιστορική πηγή

(Βιβλιοπαρουσίαση στην Κέρτεζη 8.8.2021 του νέου βιβλίου του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα με τίτλο «Όταν παιδεία & ποίηση συναντούν την επανάσταση 1821» και υπότιτλο «Ανάμεσα στα βουνά και την Κέρτεζη», εκδόσεις Αρμός 2021)

Του Φίλιππου Σαρδελιάνου*

Όσο πια στενά-τοπικά είναι τα πλαίσια του θέματος που πραγματεύεται ένα βιβλίο τόσο πιο δύσκολη είναι η καταγραφή του υλικού για αυτό.

Το πρόβλημα κάθε ερευνητή είναι ότι το υλικό που αναζητεί είναι διάσπαρτο σε πολλές διαφορετικές πηγές, σε βιβλιοθήκες, σε αρχεία, σε ιδιωτικές συλλογές. Και χρειάζεται επίμονη έρευνα καταγραφή και αποκωδικοποίηση αυτού του διάσπαρτου υλικού για να μελετηθεί και καταγραφεί η ιστορία ενός τόπου, όπως εν προκειμένω, της Κέρτεζης και να γίνουν γνωστά τα πρόσωπα και οι φορείς που πρωτοστάτησαν.

Αυτή είναι η σημαντική προσπάθεια που κατέβαλε ο Παναγιώτης Μπούρδαλας για την καταγραφή της τοπικής ιστορίας της Κέρτεζης και τη συμβολή της στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821.

Το βιβλίο είναι μια πολύτιμη και ευπρόσιτη ιστορική πηγή, με πλούσια τεκμηρίωση, που προήλθε από τη μακρόχρονη και επίμοχθη μεθοδική εργασία και ερευνητική δράση του συγγραφέα και δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη εκτός από τα γεγονότα να γνωρίσει το πνεύμα και τις συνθήκες της εποχής, να προσεγγίσει τους ίδιους τους πρωταγωνιστές αυτού του τόπου, της Κέρτεζης, λόγιους ή πολεμιστές, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνέβαλαν στην δημιουργία του Ελεύθερου Ελληνικού Κράτους.

Βασίλης Μάγγος, 2020, του Παναγ. Α. Μπ.

Βασίλης Μάγγος, [2020]

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Κοίταξες το άδικο χωρίς λογισμό,

κατάματα.

Δεν φοβήθηκες, κι άφησες την καρδιά σου

να εκραγεί.

Οι άνανδροι όμως τους όρκους και σκοπούς

παράτησαν.

*****

Για το Δημόσιο σχολείο των αναγκών του 21ου αιώνα – Ι και ΙΙ

Για το Δημόσιο σχολείο των αναγκών του 21ου αιώνα

Δημόσια Εκπαίδευση και covid – 19

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Το δημόσιο σχολείο προ πανδημίας

Η διαχείριση της Πανδημίας κτύπησε ισχυρά τους δύο μεγάλους πυλώνες της δημόσιας ζωής: την υγεία και την εκπαίδευση. Τα δύο αυτά δημόσια αγαθά βρέθηκαν λοιπόν ανάμεσα στη Σκύλα της ιδιόμορφης πανδημίας και τη Χάρυβδη της νεοφιλελεύθερης αντίληψης περί συρρίκνωσης των δημόσιων αγαθών. Η ευκαιρία λοιπόν για μια τέτοια πολιτική ήταν η πιο κατάλληλη. Η μεγάλη επίθεση στη δημόσια περίθαλψη αναβλήθηκε, ενώ η δημόσια εκπαίδευση ήταν ιδανική γι’ αυτό. Το τοπίο κατάλληλο για μια εφ’ όλης της ύλης επίθεση, ώστε βγαίνοντας από την πανδημία το τοπίο από τα νηπιαγωγεία έως το Πανεπιστήμιο να είναι βομβαρδισμένο.

Στο πρώτο μέρος των σκέψεών μου δεν θα ασχοληθώ με τη σειρά των νόμων που πέρασαν από τον περσινό Απρίλη μέχρι σήμερα ή αυτών που ετοιμάζονται για τους μήνες της Άνοιξης του 2021. Αυτό θα γίνει σε επόμενα άρθρα. Στο πρώτο μέρος θα δείξω ότι η εγκατάλειψη της ζωντανής εκπαίδευσης με κάποια διαλλείματα εκτόνωσης δεν έχει να κάνει με τον κορωνοϊό, αλλά με την προγραμματισμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ

ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ

Του Χάρη Ναξάκη*

Οι αρχαιοελληνικοί μύθοι, όπως και οι μύθοι κάθε πολιτισμού, αποτυπώνουν κοινωνικές σημασίες, αρχές και υλικά μέσα με τα οποία ένας πολιτισμός επιδιώκει να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του και να την αποτυπώσει σε θεσμούς, να δώσει απάντηση στο ερώτημα με τί εργαλεία θα χτίσουμε μια ενάρετη ζωή. Γι’ αυτό οι μύθοι είναι πραγματικοί, διότι εκφράζουν μια ορισμένη νοηματοδότηση του κόσμου από τον άνθρωπο. Ο όχι και τόσο προβεβλημένος μύθος για το τέλος του αποτρόπαιου Καιάδα ήταν αποτέλεσμα ενός ηθικού διλήμματος. Ο γιος μεταφέρει τυλιγμένο σε μια κουβέρτα τον ηλικιωμένο και βαριά άρρωστο πατέρα του για να τον πετάξει στον τρομακτικό Καιάδα. Πριν συμβεί το ανήθικο, ο πατέρας επιθυμεί να δώσει στον γιο του μια τελευταία συμβουλή: Γιε μου, φύλαξε την κουβέρτα γιατί θα σου χρειαστεί στο μέλλον. Ο γιος μετανιωμένος πήρε τον πατέρα του για να πεθάνει στον οίκο του και ο Καιάδας έκτοτε καταργήθηκε.

Αποστάξεις του Παναγιώτη Μπούρδαλα

Αποστάξεις του Παναγιώτη Μπούρδαλα

Της Σέβης Κωνσταντινίδου*

Τα Πληκτρολόγια, [2020], σελ. 62

Βογκούν τα πληκτρολόγια με ήχους μυτερούς

μακριά από τις συνελεύσεις,

λαγκάδια, ίσκιους και παραλίες ήρεμες.

Τ’ είναι ο οχτρός, το ‘ρώτημα…

Ο φόβος, πριν  στο μίσος φτάσει, οχτρό τον ξένο

ονοματίζει, κι ας λαθεύει.

Η αγάπη, το φόβο διώχνει στ’ ανέμου τις ριπές,

κι αγαλλιάζουν μάτια πράσινα.

Αποστάξεις κρατούμε αλήθεια από τα συμβαίνοντα στη ζωή μας. Μένουν κάποια στοιχεία κι όχι όλα, κάποια ξεπηδούν και αποτελούν ουσία των γεγονότων. Αποστάξεις όμως κρατάς και κάθε φορά που γνωρίζεις και διαβάζεις ένα βιβλίο. Η κύρια γεύση που μένει στον ουρανίσκο είναι  αυτή που εσύ ξεχώρισες. Στην προσπάθειά μου να μιλήσω για την ποιητική συλλογή του Παναγιώτη δε θα σας μεταφέρω τίποτε άλλο παρά αυτή τη γεύση που καταστάλαξε μέσα μου, αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο που εγώ απομόνωσα. Είναι, φυσικά, βέβαιο πως ο καθένας μας εστιάζει σε συγκεκριμένες πλευρές  και επιλέγει συνειδητά ή ασυνείδητα τις λέξεις που του αποκαλύπτουν την αλήθεια. Τόσες οι αναγνωστικές προσεγγίσεις, όσοι οι αναγνώστες.

Αποστάξεις σε καιρούς δυστοπίας …και δυστοκίας

Ερανίσματα λόγων από τους Τρεις Ιεράρχες και άξονες της σύγχρονης εκπαίδευσης

Ερανίσματα λόγων από τους Τρεις Ιεράρχες και άξονες της σύγχρονης εκπαίδευσης

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Πρωτολογία

Καλησπέρα. Χρόνια πολλά σε όλους και όλες, από όποιον τρόπο κι αν συμμετέχουν σ’ αυτή την τηλε-συζήτηση. Θα ήθελα να ξεκινήσω από δύο εκφράσεις της Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης (Κολυμπάρι 2016), πριν από πέντε περίπου χρόνια, που αφορούν το θέμα μας.

Η μία έκφραση βρίσκεται στην εγκύκλιο της Συνόδου, που αναφέρεται στο κυρίαρχο εκπαιδευτικό σύστημα και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο το δυτικό κόσμο κυρίως. Αυτό, λοιπόν, είναι «εκκοσμικευμένο» και «ατομοκεντρικό», με ό,τι μπορεί να σημαίνουν και οι δύο αυτοί επιθετικοί προσδιορισμοί. Το σύστημα αυτό ταλανίζει τις νέες γενιές και προβληματίζει βέβαια και την Μεγάλη Σύνοδο[1].

Το δεύτερο σημείο, το οποίο θέλω να σημειώσω, είναι το γεγονός ότι η Μεγάλη Σύνοδος θεωρεί ότι τα μεγάλα ζητήματα: τα εκκλησιαστικά, τα θεολογικά, οι επιπτώσεις τους σε διάφορες όψεις της κοινωνίας και της ζωής, στο βίο και στην πολιτεία των ανθρώπων χρειάζονται, για να είναι προφητική η μαρτυρία της Εκκλησίας, επαναδιατύπωση[2].

Ας πάμε να επαναδιατυπώσουμε στη σημερινή εποχή ζητήματα, που έθεσαν πριν από 1600 χρόνια, από την ώριμη ηλικία των Τριών Ιεραρχών μέχρι σήμερα[3]. Για να δούμε δυο -τρία σημεία σε αυτά τα 1600 χρόνια.