Κατάμεστο τ’ αμφιθέατρο του σχολείου,
που φιλοξενεί χρόνια τώρα
τον φίλο σκηνοθέτη καθηγητή.
Το σωματείο «από κοινού»
στηρίζει πολιτισμό θεατρικό
υπέρβασης.
Παραλληλίες με το αμάρτημα της μητρός μου**
1
Μαρία Φαρράρ, γεννηθείσα τον Απρίλιον,
ανήλικη, ορφανή, ραχιτική, όψεως κοινής,
λευκού ως τώρα ποινικού μητρώου,
εσκότωσε το παιδί της ως εξής:
Σ ενα κατώϊ-λέει-σαν ήταν δυό μηνών,
να το ξεφορτωθεί προσπάθησε όπως όπως,
με δυο ενέσεις που της έκανε μιά γριά.
Πόνεσε, λέει, πολύ-όμως χαμένος κόπος.
Αλλά εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,
γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνοια.
«‘Ηλθ’ ο Λάζαρος, ήλθαν τα βάγια…»,
λαλούσαμε τα παιδιά
από σπίτι σε σπίτι
και τα χρόνια εκείνα τα παιδικά,
του Λαζάρου το Σάββατο
ξημέρωμα!
Μικρή σημασία έχει να δώσεις
σπέρμα σε γυναικεία μήτρα,
πατέρας να γίνεις.
Αρκεί η αγάπη που δείχνεις, να ‘ναι πάντα
διαρκής στη φρέσκια νεότητα.
Πήγα να μάθω που χρειάζομαι,
να ψάξω για πνιγμένους και να μοιράσω φαγητό.
Στην Μάνδρα μου ‘πανε να πάς,
και δεν πειράζει εάν χαθείς,
παντού χαμόσπιτα θα βρεις να πνίγουν τα παιδιά τους.
Η Warsan Shire
Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις
ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη
οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα
με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους
το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου
που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου
κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του
αφήνεις την πατρίδα
μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.
Της φύσης τα καμώματα κι οι ομορφιές της,
τα ζώα ανθρώπους σε μορφές
διεχώρισαν ποικίλες.
Ερυθροί, κίτρινοι, μαύροι, μιγάδες και λευκοί
γέμισαν ηπείρους, νησιά, βουνά και παραλίες.
Παρέα άνδρες, γυναίκες κι λίγοι ενδιάμεσοι,
υγιείς κι ανάπηροι,
στο ρου της ιστορίας ταξιδεύουν.