Η Μαύρη Μόρια

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Προδημοσίευση του ποιήματος που κλείνει την ποιητική συλλογή που έρχεται: «Αποστάξεις σε καιρούς δυστοπίας», 77 νύξεις άλλης βιωτής και πολιτείας.

Ευρωπαίοι και νατοϊκοί

με συνθήκες τα σύνορα σφραγίσαν,

προς τα βάθη Αλβιώνας της γηραιάς.

Υπέγραψαν των μνημονίων υποτακτικοί.

****

Αναμπουμπούλα

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ο δρόμος για το μετάξι έκλεισε,

κι οι άμαξες οσφρίστηκαν μηχανοστάσιο.

Με γάντια οι γιατροί και κιάλια είδαν

νέους συναδέλφους, ορεξάτους.

Κι οι νοσοκόμες ομοίως, κορίτσια φρέσκα,

λίγα δέχτηκαν, με κέφι λαμπερό.

 

Ασφάλεια και τάξη έξω από τις πόρτες,

τα μάτια όμως καρφώνονται με τρόμο

στις κόρες διπλανών συνοδοιπόρων.

Ελευθερίες κρυμμένες σε έρμα κινητά,

η Άνοιξη να τρέχει μυρωδάτη,

ψυχές παγωμένες, με φόβο λαξευτό.

 

Οι κορώνες ταξιδεύουν σε δύση κι ανατολή,

σε κίτρινους, άσπρους, μαύρους

κι ερυθρόδερμες γυναίκες.

Υγεία νά‘χουμε, ως τυφλοπόντικες, ακούω,

κι ο εγκλεισμός μας λένε τώρα οι ταγοί

συνάντηση ας γίνει ηλεκτρομαγνητική.

 

Πνεύματος τώρα πείνα με δίψα μόνιμη να γίνει,

κι οι συνευρέσεις των ανθρώπων

αμάρτημα, κι ενοχή και τρόμος.

Μεσ’ την αναμπουμπούλα οι λύκοι

βρήκαν χαρτιά γεμάτες τις κοκκινοσκουφίτσες,

μα η αλληλεγγύη ακόμα να μένει ορφανή.

Πάτρα, 23.03.2020

Εκπτώσεις

Του Νίκου Προσκεφαλά*

Φτηνά ρούχα κι αισθήματα
Δεν θα ξαναγοράσω.
Ας πουλιούνται σε αφθονία
και σε τιμές φιλικές,
εκπτώσεων.
Ξεβάφουν και τα δυο στο πρώτο πλύσιμο.
Άλλοτε πάλι απότομα στενεύουν.
Σφίγγουν το θώρακα.
Σου κόβουν την ανάσα.

Η καρδιά μας σταμάτησε στο Έσσεξ

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Τα φορτηγά ψυγεία στριγγλίζουν

        στους μεγάλους δρόμους της Ευρώπης

Άνθρωποι σφιχταγκαλιασμένοι

                στα παγωμένα σωθικά τους

                                        ικετεύουν μια ανάσα

Δυϊκός αριθμός

Του Νίκου Προσκεφαλά*

Μα πόση ανοησία να αφήσω πάλι εκτός ύλης

το δυϊκό αριθμό.

Να μην τον προτείνω ούτε σαν σπουδή προαιρετική.

Συνέχεια →

Το τέλος

Του Νίκου Προσκεφαλά*

Έβγαλε ο Έκτορας την περικεφαλαία, απόγευμα της άνοιξης,

να σκουπίσει μια στιγμή απ’ το πρόσωπο

τη σκόνη, τα τραύματα, που στάζαν

φρέσκο αίμα.

Συνέχεια →

Του Λαζάρου

Του Νίκου Προσκεφαλά*

Έχω κρυφά φυλάξει από καιρό
μια χούφτα κάρβουνα
απ’ τη θράκα
της νιότης.

Συνέχεια →

Τρία χρόνια η θάλασσα μέσα μου

Της Νίνας Γεωργιάδου*

Με το θήτα η γλώσσα σχίζεται στα πάνω δόντια.
Δε λέω θλίψη, να μη γεμίσει το στόμα με αίμα
και λέω θάλασσα. Κι ως να το πω, μαίνεται και φουρτουνιάζει.

Συνέχεια →