«Τριάντα μέρες νύχτας» είπες
και το βλέμμα μου πήγε ανεπαίσθητα ψηλά
ψηλά στο καμπαναριό
με το πέτρινο σκαλιστό ρολόι.
Θα δεις τώρα τους δείκτες
να αλλάζουν την ώρα αργά, σταδιακά
ο χρόνος να μην φεύγει σαν και πρώτα.
Και τη ζωή να μην πηγαίνει
με χαραγμένη ρότα.
Εμείς το χώμα, εμείς τα χωράφια, εμείς οι αγροί
εμείς τα αμπέλια, εμείς, τα λιόδεντρα, εμείς οι σπόροι
δεν διαπραγματευόμαστε, δεν συμβιβαζόμαστε
δεν υποκύπτουμε, δεν υποτασσόμαστε.
Εμείς, η ζωή, επιμένουμε να υπάρχουμε.
Είναι φαίνεται η άτεγκτη δικαιοσύνη
έσχατη μεταμόρφωση της αδικίας,
το σιδηρούν προσωπείο της
έχει περιορισμένο οπτικό πεδίο
κι οι σιδερόφρακτοι της τάξης ιππότες της
καλπάζουν με παρωπίδες στο μονόδρομο
που τους χαράχτηκε
Ακούγεται
απ’ το παράθυρο
το γκάπα γκούπα των χτιστάδων
το μονότονο,
έτσι καθώς καρφώνουν
με ατσαλένιες πρόκες
τα σανίδια.
Τι να συμβαίνει άραγε
στο γέρμα του Ιούλη
Μήπως είναι η κάψα του μεσημεριού
ή μπας κι είναι του τζίτζικα
η μουσική ανάσα
Πιθανόν και να φταίει
ο πυρπολημένος άνεμος
που πυρώνει τις κεραμιδένιες στέγες
Κάθε βράδυ κοιτούσαμε το φεγγάρι
μέσα από τα φύλλα του δέντρου της αυλής
τα λόγια όστρακα σκόρπια στην άκρη στο τραπέζι
ισορροπούσαν αλύγιστα σε σιωπή επικίνδυνη.
Κατάμεστο τ’ αμφιθέατρο του σχολείου,
που φιλοξενεί χρόνια τώρα
τον φίλο σκηνοθέτη καθηγητή.
Το σωματείο «από κοινού»
στηρίζει πολιτισμό θεατρικό
υπέρβασης.