Τι να συμβαίνει άραγε
στο γέρμα του Ιούλη
Μήπως είναι η κάψα του μεσημεριού
ή μπας κι είναι του τζίτζικα
η μουσική ανάσα
Πιθανόν και να φταίει
ο πυρπολημένος άνεμος
που πυρώνει τις κεραμιδένιες στέγες
Κάθε βράδυ κοιτούσαμε το φεγγάρι
μέσα από τα φύλλα του δέντρου της αυλής
τα λόγια όστρακα σκόρπια στην άκρη στο τραπέζι
ισορροπούσαν αλύγιστα σε σιωπή επικίνδυνη.
Κατάμεστο τ’ αμφιθέατρο του σχολείου,
που φιλοξενεί χρόνια τώρα
τον φίλο σκηνοθέτη καθηγητή.
Το σωματείο «από κοινού»
στηρίζει πολιτισμό θεατρικό
υπέρβασης.
Παραλληλίες με το αμάρτημα της μητρός μου**
1
Μαρία Φαρράρ, γεννηθείσα τον Απρίλιον,
ανήλικη, ορφανή, ραχιτική, όψεως κοινής,
λευκού ως τώρα ποινικού μητρώου,
εσκότωσε το παιδί της ως εξής:
Σ ενα κατώϊ-λέει-σαν ήταν δυό μηνών,
να το ξεφορτωθεί προσπάθησε όπως όπως,
με δυο ενέσεις που της έκανε μιά γριά.
Πόνεσε, λέει, πολύ-όμως χαμένος κόπος.
Αλλά εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,
γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνοια.
«‘Ηλθ’ ο Λάζαρος, ήλθαν τα βάγια…»,
λαλούσαμε τα παιδιά
από σπίτι σε σπίτι
και τα χρόνια εκείνα τα παιδικά,
του Λαζάρου το Σάββατο
ξημέρωμα!
Μικρή σημασία έχει να δώσεις
σπέρμα σε γυναικεία μήτρα,
πατέρας να γίνεις.
Αρκεί η αγάπη που δείχνεις, να ‘ναι πάντα
διαρκής στη φρέσκια νεότητα.
Πήγα να μάθω που χρειάζομαι,
να ψάξω για πνιγμένους και να μοιράσω φαγητό.
Στην Μάνδρα μου ‘πανε να πάς,
και δεν πειράζει εάν χαθείς,
παντού χαμόσπιτα θα βρεις να πνίγουν τα παιδιά τους.