ΓΜΥΤ στην Κέρτεζη, αντισταθμιστικά μέτρα και η …ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Εισαγωγικά

Γράφαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, ότι καλώς οι καλόγριες της Ι. Μ. Αγ. Θεοδώρων έκαναν ασφαλιστικά μέτρα κατά της ΑΔΜΗΕ, αφού τα σχέδιά της δεν λαμβάνουν υπόψιν ούτε παλαιά, ούτε ζώντα μνημεία. Στην Κέρτεζη οι Γραμμές Μεταφοράς της Υπερυψηλής Τάσης των 400.000 Volt πέρασαν «ξυστά» από το προχριστιανικό Οχυρό της αρχαίας Κύναιθας επί της «Ράχης Ρουμάνη»[1]. Στη δημοσιότητα μάλιστα δεν έδωσαν κανένα σχέδιο ότι δεν το πλήγωσαν, αλλά ούτε τους ζητήθηκε από τους τοπικούς θεσμούς. Όμως πέρασαν ξυστά και στους βράχους της χριστιανικής Παναγιάς, αλλά και στα όρια της περιοχής των ξακουστών Αλωνιών της Κέρτεζης.

ΙΙ. Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ στην αντεπίθεση για τους πυλώνες

Διαβάσαμε σε πατρινή εφημερίδα[2] μια ακατανόητη ανακοίνωση για την ιστορία της γνωστής συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας. Μια Ομοσπονδία που «κατέβαζε τους διακόπτες» για συνδικαλιστικά και μισθολογικά ζητήματα -πιθανά δικαίως- βγάζει μια εργοδοτικού τύπου ανακοίνωση, όπου λίγο έως πολύ «ζητά τα ρέστα» για τα ασφαλιστικά μέτρα. Ας έχει χάρη που το προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο, οι κατά τόπους Κοινότητες και κάποιοι τοπικοί Σύλλογοι βρέθηκαν «πολύ λίγοι», όχι βεβαίως για να σταματήσουν το έργο, αλλά για να ανοίξουν ζητήματα του διαδρόμου, των εναλλακτικών λύσεων και των αντισταθμιστικών μέτρων. Εμείς, με αφορμή τη δίκαιη και όντως μοναδική ουσιαστική αντίσταση των μοναχών, ανοίγουμε το ζήτημα και στην περιοχή της Κέρτεζης.

Συνέχεια →

Δημόσια Εκπαίδευση και covid – 19

Το Δημόσιο σχολείο στη μέγγενη της σαπίλας και του Ο.Ο.ΣΑ.

Γ΄ ΜΕΡΟΣ: Τα πρώτα αποτελέσματα της ψευδώνυμης «τηλε-εκπαίδευσης»

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Η εκπαίδευση είναι εκπαίδευση εφόσον και για όσο είναι κατά βάση διδασκαλία και με παιδαγωγικές σχέσεις. Πως όμως προοδεύει η διδασκαλία, ποιος είναι ο ρόλος της σχολικής τάξης (μικρότερης ή μεγαλύτερης σε μέγεθος), ποια η σχέση πρακτικών εφαρμογών (εργαστηριακές ασκήσεις), ποιος ο ρόλος της ομαδοκεντρικής συμμετοχής των μαθητών και μαθητριών, ποιος ο ρόλος των συναισθημάτων, ποιος ο ρόλος της σχολικής κοινότητας, της τοπικής κοινωνίας του σχολείου, ποιος ο ρόλος του όλου σχολικού εκπαιδευτικού συστήματος; Και στις μέρες μας, ποιος είναι ο ρόλος της τηλε-επιρροής (ραδιόφωνο, τηλε-όραση, διαδίκτυο, τηλε-κάμερες, τηλε-συζητήσεις);

Ο πρόσφατα υφυπουργός παιδείας κος Άγγ. Συρίγος στις 24.02.2021, δήλωσε: «Επειδή έκανα μαθήματα με τηλεκπαίδευση κατά το εαρινό εξάμηνο του 2020, πιστέψτε με, είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνεις. Είναι σαν να μιλάς σε έναν τοίχο, σε μια οθόνη. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράγμα. Το κάνουμε εξ ανάγκης. Ούτε οι καθηγητές το θέλουν. Χάνεις τη ζωντάνια του μαθήματος, χάνεις τα πάντα…».

Όμως η φετινή υποχρεωτικότητα της «τηλε-εκπαίδευσης» στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δηλαδή προς ανηλίκους και μεγάλης οικονομικής και γνωστικής διαστρωμάτωσης, στην περίοδο μάλιστα της αποστασιοποίησης από το ζωντανό σχολείο, της «καραντίνας», οδήγησε την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών σε μια τηλε-επικοινωνία, που κυρίως στις πόλεις οι εκπαιδευτικοί μπήκαν στα σπίτια των μαθητών.

Το τραύμα του Οχυρού της Κύναιθας από την ΑΔΜΗΕ και τους Θεσμούς

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Η θέση

Στην κοιλάδα του Βουραϊκού (τέως Ερασίνου) ποταμού, όταν άδειασε η εκεί λίμνη πολύ πιθανά μέσω του ανοίγματος στην πανέμορφη περιοχή Πόρτες στο ομώνυμο Φαράγγι, κατέφτασαν οι βόρειοι Αρκάδες (Αζάνες). Ίδρυσαν στις παρυφές της λασπώδους λίμνης την 5^η τους πόλη, την αρχαία Κύναιθα. Η λίμνη δεν έλεγε βεβαίως να στεγνώσει πλήρως, αφού δεκάδες πηγές γύρω από τη λεκάνη την τροφοδοτούν μέχρι τις ημέρες μας με νερά. Αυτά δημιούργησαν τη συνέχεια του Βουραϊκού μέχρι την Κέρτεζη με το όνομα Ερασίνος, που χρησιμοποιείτο μέχρι τις αρχές του 20^ου αι.. Τα περισσότερα απ’ αυτά βρίσκονται στις δυτικές απολήξεις του Ερύμανθου, δηλαδή στην ευρύτερη Κέρτεζη[1]. 

Σίγουρα η πόλη ανοικοδομήθηκε σε στεγνό και προσήλιο μέρος και φυσικά κοντά σε μεγάλη πηγή, όπως αναφέρει και ο Παυσανίας[2]. Χωρίς ακόμα να έχουν γίνει ανασκαφές, η επικρατούσα άποψη αναφέρει ως τόπο το κάστρο των Καλαβρύτων, αλλά υπάρχουν κι άλλες απόψεις που ομιλούν για μια – δυο θέσεις κοντά στη σημερινή Κέρτεζη. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Το σίγουρο είναι ότι στην Κέρτεζη στήθηκε την εποχή που ιδρύθηκε η Κύναιθα ένα Οχυρό με την επικρατούσα ονομασία του πλέον «Οχυρό της Κέρτεζης», όπως δηλαδή το ονόμασε σε συνέδριο ο αρχαιολόγος Γιάννης Πίκουλας[3].

ΙΙ. Το Οχυρό της Κέρτεζης

Μετανάστευση και μετανάστες από θε-ανθρωπολογική σκοπιά

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Μια σύντομη θε-ανθρωπολογική τοποθέτηση

Κατά την Παλαιά Διαθήκη, οι πνευματικοί απόγονοι του Άβελ και οι σαρκικοί του Κάϊν διασκορπισμένοι στο χώρο της όλης γης και διαμοιρασμένοι στο χρόνο της ιστορίας, παλεύουν για την τελική επικράτηση. Η γη, ακόμη και κατά την παλαιά διαθήκη, ανήκει στο δημιουργό του «σύμπαντος κόσμου», ο οποίος έχει και την «ψιλή κυριότητα», ενώ οι άνθρωποι αποτελούν τους διαχειριστές και έχουν την «επικαρπία». «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής». Ο δημιουργός έχει λοιπόν και την «ψιλή κυριότητα» στο πλήρωμά της, δηλαδή στη φύση, στη βιοποικιλότητα και φυσικά στην ανθρωπότητα. Όλη την ανθρωπότητα, και όχι μόνο κάποιους εκλεκτούς. «Ανατέλλει τον ήλιο επί δικαίους και αδίκους». Η ανθρωπότητα, λοιπόν, ουσιαστικά αποτελείται από δύο έθνη: Τους πνευματικούς απογόνους του δικαίου Άβελ και τους σαρκικούς του άδικου φονιά Κάϊν.

Με την εκλογή του Άβραμ από τα βάθη της Μεσοποταμίας, την νέα ονομασία του συμβολικά σε Αβραάμ, και την μετατροπή του σε νέο γεννήτορα του έθνους των δικαίων, η αντίληψη περί των δύο «εθνών» ξεφεύγει από το φυλετικό και πάει στο ουσιαστικό. Γι’ αυτό ο Θεός δεν ενδιαφέρεται μόνο για τους απογόνους του νόμιμου τέκνου του Ισαάκ, αλλά και για τους «εθνικούς» απογόνους του Ισμαήλ. Εξάλλου η αποστολή του προφήτη Ιωνά -άνθρωπος σύμβολο του Ιησού-, που η ιστορία του διαβάζεται στον εσπερινό προ του Πάσχα, γίνεται προς τους εθνικούς, στους Θαρσείς της σημερινής Ισπανίας, μεταναστεύοντας, διακινδυνεύοντας, κηρύττοντας και φέρνοντας ανέλπιστα αποτέλεσμα. 

Εν τέλει, ενώ ο Αδάμ και η Εύα δεν ήταν τοπικοί μετανάστες από τον «Παράδεισο», αλλά πνευματικοί, ο Αβραάμ ήταν με βάση τις εντολές στα βάθη της συνείδησής του, ο πρώτος γήϊνος μετανάστης προς τη «Γη της επαγγελίας». Τα συναποτελούντα πρόσωπα κάθε ενός από τα δύο «έθνη» συχνά δεν είναι όπως φαίνονται, αλλά όπως αισθάνονται, όπως βούλονται, όπως δρουν, όπως σχετίζονται, όπως ζουν και εν τέλει όπως πεθαίνουν. Και φυσικά δεν είναι αυτά όπως τα δείχνουν οι δυνατοί και οι συστημικοί, αφού αυτοί συνήθως ανήκουν στο «έθνος» του Κάϊν. 

ΟΟΣΑ, Ε.Ι. και το Ζωντανό σχολείο

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Εισαγωγικά

Πρόσφατα η Ε.Ι. (Παγκόσμια Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών) καλεί τα συνδικάτα-μέλη τους να σχολιάσουν την έκθεση του ΟΟΣΑ σε σχέση με την «τηλε-εκπαίδευση», καθώς οι απόψεις τους πάνω σε τέτοιου είδους αναφορές είναι ζωτικής σημασίας στο να τροφοδοτούν την Ε.Ι. και τις γραμμές έρευνας που διεξάγει σε διεθνές επίπεδο. Ο David Edwards, Γενικός Γραμματέας της Ε.Ι., δήλωσε πρόσφατα γι’ αυτή την έκθεση του ΟΟΣΑ ότι: «Παρά τις αδυναμίες της, ο λόγος που η έκθεση αυτή είναι σημαντική είναι επειδή περιλαμβάνει μια από τις πιο ξεκάθαρες δηλώσεις που έχει κάνει ο ΟΟΣΑ μέχρι σήμερα αναφορικά με τη σπουδαιότητα των εκπαιδευτικών και των σχολείων για την κοινωνική, συναισθηματική και γνωστική μάθηση των μαθητών…»[1]. 

Η Ε.Ι. σημειώνει μια σειρά από νέα συμπεράσματα του ΟΟΣΑ: «…α) Κοινωνικά και οικονομικά μειονεκτήματα έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην επίδοση των μαθητών. β) Στη σχέση φύλου και μαθητικής επίδοσης, τα αγόρια φαίνεται να έχουν μεγαλύτερα προβλήματα πειθαρχίας στην τάξη και να επηρεάζονται περισσότερο από οργανωτικά θέματα του σχολείου απ’ ότι τα κορίτσια. γ) Τάξεις αποτελούμενες από μαθητές με διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο και με διαφορετικές ικανότητες/επιδόσεις έχουν γενικότερα θετικό πρόσημο πάνω στην επίδοση του μαθητή. δ) Υπερβολικές διοικητικές ευθύνες για τους εκπαιδευτικούς υπονομεύουν τη μάθηση των μαθητών…».

Ας σχολιάσουμε τα τέσσερα αυτά σημεία για την υποχρεωτική και υπερβολική χρήση της ΕξΑΕ («τηλε-εκπαίδευσης») στην Ελλάδα.

ΙΙ. Μικρός σχολιασμός στο α)

Αποσχηματισμοί – σχολιασμός του ποιήματος

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Το ποίημα

Αποσχηματισμοί, [2020]

Ο Παράδεισος ελευθερίας χώρος

και δοκιμής απύθμενης

αναδείχτηκε στους πρώτους ανθρώπους,

τους μύστες του μεγάλου δρόμου

και των απρόσμενων εμποδίων.

*****

Η ιστορία ανταγωνισμών πόνος,

και ποταμών των ιδρώτων,

μ’ αίμα το κατακόκκινο γράφτηκε,

εθνών, φυλών και των ηγετών,

που ‘κράζαν σε νερά και λαγκαδιές.

*****

Βασίλης Μάγγος, [2020]

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Κοίταξες το άδικο χωρίς λογισμό,

κατάματα.

Δεν φοβήθηκες, κι άφησες την καρδιά σου

να εκραγεί.

Οι άνανδροι όμως τους όρκους και σκοπούς

παράτησαν.

*****

Για το Δημόσιο σχολείο των αναγκών του 21^ου αιώνα

Δημόσια Εκπαίδευση και covid – 19

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Το δημόσιο σχολείο προ πανδημίας

Η διαχείριση της Πανδημίας κτύπησε ισχυρά τους δύο μεγάλους πυλώνες της δημόσιας ζωής: την υγεία και την εκπαίδευση. Τα δύο αυτά δημόσια αγαθά βρέθηκαν λοιπόν ανάμεσα στη Σκύλα της ιδιόμορφης πανδημίας και τη Χάρυβδη της νεοφιλελεύθερης αντίληψης περί συρρίκνωσης των δημόσιων αγαθών. Η ευκαιρία λοιπόν για μια τέτοια πολιτική ήταν η πιο κατάλληλη. Η μεγάλη επίθεση στη δημόσια περίθαλψη αναβλήθηκε, ενώ η δημόσια εκπαίδευση ήταν ιδανική γι’ αυτό. Το τοπίο κατάλληλο για μια εφ’ όλης της ύλης επίθεση, ώστε βγαίνοντας από την πανδημία το τοπίο από τα νηπιαγωγεία έως το Πανεπιστήμιο να είναι βομβαρδισμένο.

Στο πρώτο μέρος των σκέψεών μου δεν θα ασχοληθώ με τη σειρά των νόμων που πέρασαν από τον περσινό Απρίλη μέχρι σήμερα ή αυτών που ετοιμάζονται για τους μήνες της Άνοιξης του 2021. Αυτό θα γίνει σε επόμενα άρθρα. Στο πρώτο μέρος θα δείξω ότι η εγκατάλειψη της ζωντανής εκπαίδευσης με κάποια διαλλείματα εκτόνωσης δεν έχει να κάνει με τον κορωνοϊό, αλλά με την προγραμματισμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Φυλακές και covid-19: Ερωτήματα γενικά και σχόλια ειδικά

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Οι «ληστές»

Μιας και ανοίξαμε το ζήτημα των κλειστών δομών  (χρόνιων πασχόντων και προσφυγικής ανοικτής δομής στα Καλάβρυτα) σε σχέση με τον κορωνοϊό, ας συνεχίσουμε και μια πολύ κλειστή δομή. Φυλακές και covid-19 λοιπόν σήμερα. Να μοιράσουμε κι εδώ αγάπη μακρινή στους στιγματισμένους «ληστές». Ας επισκεφτούμε τους φυλακισμένους και πολλές φορές βασανισμένους με σύγχρονες και παλιές μεθόδους.  Γι’ αυτούς η δημοσιότητα είναι σπάνια, αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει με τα ιδρύματα.

Πολλοί έχουμε την εντύπωση ότι εκεί τα πράγματα βαίνουν ομαλά σε σχέση με την πανδημία, επειδή δεν έχουμε πολλές δημοσιεύσεις. Όμως την απλή λογική την είδα σ’ ένα κείμενο φυλακισμένων γυναικών.

«ΣΑΝ ΠΡΟΚΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ»*

(Μια κριτική ματιά στο βιβλίο του Παναγιώτη Μπούρδαλα «Αποστάξεις σε καιρούς δυστοπίας»)

Του Νίκου Προσκεφαλά**

Ο Παναγιώτης Μπούρδαλας είναι ένας ανήσυχος άνθρωπος. Προβληματίζεται, δημοσιεύει, γράφει, κοινωνεί κι επικοινωνεί με τους ανθρώπους, συλλογίζεται αδιάκοπα, διαλέγεται, δεν δογματίζει, δεν απορρίπτει, συνομιλεί με ρεύματα, ιδέες και τάσεις.

Στο τρίτο του αυτό βιβλίο, καταθέτει τις αγωνίες του με διαφορετικό εκφραστικό τρόπο, διαφορετικό από αυτούς που ως τώρα μας είχε συνηθίσει, αυτόν του ποιητικού λόγου έχοντας προφανώς αποκομίσει την αίσθηση πως η πολυσημία , ή ο υπαινικτικός και κρυπτικός λόγος της ποίησης συχνά μπορεί καλύτερα να εκφράσει αυτό που δονεί το προσωπικό και υπαρξιακό του σύμπαν.