Με συνοδοιπόρους τους λευκούς κύκνους της αλληλέγγυας ζωής…

Βιβλιοπαρουσίαση από τον Σωτήρη Κ. Τριπολιτσιώτη*    

 (του βιβλίου του Παναγ. Α. Μπούρδαλα, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΧΑΪΚΗ ΓΗ ΕΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΠΕΡΑΤΑ)

Διαβάζοντας το καινούργιο βιβλίο του Παναγιώτη, μου έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι ο συγγραφέας θέλει να μας πάρει μαζί του σε ένα ιδιαίτερο και σπουδαίο ταξίδι που αποφάσισε να κάνει προς έναν διαφορετικό κόσμο. Έναν κόσμο στον οποίο οραματίζεται να είναι πρωταγωνιστής ο  Συλλογικός  Άνθρωπος, αποφασισμένος να έρθει σε ρήξη με τα, δυστυχώς, αυτονόητα δεδομένα του σημερινού κοινωνικού συστήματος, όπως είναι η αποθέωση του ατομικισμού και η εμπορευματοποίηση των πάντων, στον οποίο όπως πολύ εύστοχα αναφέρει στον πρόλογο ο καθηγητής κ. Παπαθανασίου, η ανισότητα καλωσορίζεται ως μοχλός ανάπτυξης και ο κοινωνικός δαρβινισμός μασκαρεύεται την γλυκιά αριστεία…

Για εφόδια του σ΄ αυτό του το ταξίδι έχει την αγάπη, την αδελφοσύνη και τις αξίες της Χριστιανικής πίστης. Και έχει επιλέξει για συνοδοιπόρους του τους λευκούς κύκνους της αλληλέγγυας ζωής που ανάμεσά τους, όπως αναφέρει, βρίσκονται μάγοι, μύστες, προφήτες, φιλόσοφοι γονιοί της αγάπης, αγνά παιδιά, σοφοί υπερήλικες, παιδαγωγοί, ποιητές, λογοτέχνες, κοινωνικοί αγωνιστές, άνθρωποι της ανθρωπιάς…

Για το θεανθρωπολογικό δοκίμι του Παναγιώτη Μπούρδαλα

Του Νεκτάριου Στελλάκη*

Διάβασα πρόσφατα: «Διαβάζοντας ένα βιβλίο δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια, ούτε να κρυφτείς.»

Νομίζω πως αυτό δεν ισχύει για όλα τα βιβλία. Ισχύει, ωστόσο, για το βιβλίο που μας «κερνά» ο αγαπητός Παναγιώτης και οι εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.

Εξηγούμαι: Το βιβλίο αυτό δεν μας αφήνει να «κλείσουμε τα μάτια» και με τις δύο έννοιες της φράσης: μας κρατά αφενός «ξύπνιους», δηλαδή σε εγρήγορση, αλλά και μας αποκαλύπτει αλήθειες από τον εκκλησιαστικό χώρο που πολλές φορές δεν θέλουμε να δούμε ή κάποιες άλλες φορές αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε λόγο να δούμε – κυρίως εμείς οι λαϊκοί -, κι αυτό μάλλον είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε όσους από εμάς έχουμε αποδεχτεί την κλήση και θέλουμε να γίνουμε Σώμα Χριστού, δηλαδή Εκκλησία, αφού «διότι το όλο νόημα της Εκκλησίας είναι η κοινωνία των προσώπων μεταξύ τους» (π. Βασίλειος Θερμός).

Ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το βιβλίο ως «θεανθρωπολογικό δοκίμιο».

Εφαρμοσμένη θεανθρωπολογία στην Αχαϊκή γη

Βιβλιοπαρουσίαση του Σπύρου Παΐζη στην Κόρινθο

    Ο τρόπος δουλειάς του Παναγιώτη: Μέσα από το πρωτογενές υλικό, τα βιώματά του, τους ανθρώπους πρότυπα, την αλληλεπίδραση αυτού του υλικού με τις θεωρητικές μελέτες του, αναδεικνύει υποθέσεις–προτάσεις ενός θεανθρωπολογικού μοντέλου, όπου το εφαρμόζει σε μεγάλα ζητήματα που προκύπτουν στο χώρο της υγείας, της παιδείας, της ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και του πολέμου στο έδαφος της Ουκρανίας, που ξέσπασε λίγες μέρες πριν την έκδοση του βιβλίου. Ίσως, η πιο ολοκληρωμένη εφαρμογή του τρόπου δουλειάς του, φαίνεται στην ορθή στάση που κρατά στο μέγα θέμα της Πανδημίας, αποφεύγοντας τόσο την συστημική όσο και την συνωμοσιολογική τάση.

Για το μυστήριο της απώλειας, με αφορμή… μια σούπα κι ένα  τετράδιο

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

Στις 24 Ιουνίου 2022 είχε γίνει στο προαύλιο του ναού Αγίου Δημητρίου Παλλήνης της Αττικής εκδήλωση διπλή: αναφορά στη μνήμη του συναδέλφου μας Πέτρου Πράπα που ανθρωπίνως έφυγε πρόωρα, και παρουσίαση του βιβλίου της φίλης Σπυριδούλας Αθανασοπούλου-Κυπρίου, «Έστω μια λέξη: Για τη σχέση λογοτεχνίας και θεολογίας και το μυστήριο της ανάγνωσης», εκδ. Αρμός [1].

Το κείμενο που ακολουθεί είναι τα λόγια που κατέθεσα:

Αγαπητοί οικείοι του Πέτρου, φίλοι του Πέτρου, φίλοι της Ντένιας,

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΩΝΟΣ – Ιωάννη Δ. Παπασημάκη

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

Καλησπέρα σας,

Θέλω να ευχαριστήσω τον συγγραφέα κο Παπασημάκη και τις εκδόσεις “Απαρσις”, τον Γιώργο, την Κατερίνα και τον Βασίλη, που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία να παρουσιάσω αυτό το βιβλίο. Και αυτό δεν το λέω από τυπική αβρότητα, αλλά γιατί πράγματι ήταν μια σπουδαία ευκαιρία.

Μπόρεσα να ξαναμπώ σε μια προβληματική που είναι υποβόσκουσα ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα, αν και έχει κάπως υποχωρήσει σε σχέση με την δεκαετία την περίοδο περίπου του 2000, που εμφανίστηκε με μεγάλη ενάργεια. Η προβληματική αυτή λέει να ακολουθήσουμε ως λαός κυρίως το ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας, τον “Έλληνα Λόγο” και από το δεύτερο, την “Χριστιανική Κοινότητα”, ας κρατήσουμε τα βασικά, γιατί ειδικότερα η Ορθοδοξία, μας εμποδίζει να “εκσυχρονιστούμε”.

Μικροαστοί όλων των χωρών ενωθείτε

Του Χάρη Ναξάκη*

    Υπάρχει μια κοινωνική ομάδα που δεν χαίρει καμίας εκτίμησης από τους κοσμοπολίτες φιλελεύθερους ή από μιά ορισμένη εκδοχή της αριστεράς, την θεωρούν σχεδόν ένα μίασμα κι αυτοί είναι οι μικροαστοί. Ο απλός δηλαδή μέσος άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο μικροϊδιοκτήτης, ο καταστηματάρχης, ο μικρός έμπορος, ο βιοτέχνης, που άλλοτε είναι επιφυλακτικός και άλλοτε ευέλικτος στις αλλαγές του κοινωνικού περιβάλλοντος, ολίγον πατριαρχικός, παραδοσιακός και ενίοτε συντηρητικός. Ως προς το τελευταίο χαρακτηριστικό έχω μια παρατήρηση. Αλήθεια γιατί τις τελευταίες δεκαετίες ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνικής και εκλογικής βάσης των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη είναι και η εργατική τάξη; Η άνοδος του φασισμού και του ναζισμού στην Ιταλία και την Γερμανία στηρίχθηκε μόνο στους μικροαστούς ή ήταν διαταξική; Κανένας άνθρωπος δεν εξαιρείται από την ροπή για συμμετοχή σε ανήθικες πράξεις. Καμιά πράξη δεν καθαγιάζεται στο όνομα μιας ιδεολογίας ή των καλών προθέσεων.

Πρόλογος για: «Από την Αχαϊκή γη έως του κόσμου τα πέρατα»

[Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα, εκδόσεις Αρμός 2022]

Του Θανάσης Ν. Παπαθανασίου*

   Διαβάζουμε μερικές φορές σε βιβλιοπαρουσιάσεις και βιβλιοκρισίες, ότι κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο συντίθεται από κείμενα «άνισα». «Άνισα», υπό την έννοια ότι έχουν ποικιλία θεμάτων και ποικιλία χαρακτήρα, όπως π.χ. αφηγήσεις μαζί με μελετήματα. Το βιβλίο αυτό του Παναγιώτη Μπούρδαλα σίγουρα αξίζει στο έπακρο αυτόν τον χαρακτηρισμό. Είναι κυριολεκτικά πολυαξονικό.

   Μα τότε, υπάρχει άραγε κάτι που δένει αυτά τα κείμενα;

   Η απάντησή μου είναι πως ναι. Τα κείμενα τα τόσο ποικίλα τα δένει μια πολύτιμη οπτική: Η κατανόηση του τοπικού ως υποστασιοποίησης του οικουμενικού. Δίχως την τοπική, ενσώματη, ιδιαίτερη πραγμάτωση, το οικουμενικό γίνεται φάντασμα. Χωρίς την ανοιχτωσιά στο οικουμενικό, το τοπικό γίνεται φυλακή. Ο τόπος σου λοιπόν και οι άνθρωποί σου αληθεύουν ως ο τρόπος δεξίωσης του πανανθρώπινου. Σπουδαίοι τόποι και σπουδαίοι άνθρωποι είναι εκείνοι, στων οποίων την ταυτότητα οι αεραγωγοί για το πανανθρώπινο είναι δομικά στοιχεία˙ όχι ενδεχόμενες, κατοπινές προσθήκες.

Με αφορμή το άγαλμα του Στριφτόμπολα στο Λεβίδι – Παρουσίαση του βιβλίου για το 1821 του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Από την Ελισάβετ Καπαγερίδου*

Πάντα αγαπούσα τα βουνά. Ίσως επειδή γεννήθηκα στους πρόποδες του Πάικου. Ίσως επειδή πάνω στα ελεύθερα βουνά της Ελλάδας πολέμησαν οι Έλληνες για ελευθερία. Έχουν μια περηφάνεια τα βουνά μας όπως ορθώνονται προς τον  ουρανό. Αψηφούν την ισοπεδωτική βαρύτητα, αψηφούν και το βαρύ πόδι του κατακτητή. Σε καλούν να πετάξεις ψηλά σαν αετός, να σκαρφαλώσεις στις κορυφές τους τις αδούλωτες. Η θάλασσα μαζί με τα βουνά σφράγισαν τον άνθρωπο τούτης της πατρίδας. Μυστηριακή και απρόβλεπτη η θάλασσα, ανυπότακτα και αγέρωχα τα βουνά. Η συνύπαρξη αυτών των στοιχειών γέννησαν ποιητές, γέννησαν και πολεμιστές. Γέννησαν, γεννούν και θα ξαναγεννήσουν.