Κατάμεστο τ’ αμφιθέατρο του σχολείου,
που φιλοξενεί χρόνια τώρα
τον φίλο σκηνοθέτη καθηγητή.
Το σωματείο «από κοινού»
στηρίζει πολιτισμό θεατρικό
υπέρβασης.
Συνοπτικά τα περιεχόμενα:
«‘Ηλθ’ ο Λάζαρος, ήλθαν τα βάγια…»,
λαλούσαμε τα παιδιά
από σπίτι σε σπίτι
και τα χρόνια εκείνα τα παιδικά,
του Λαζάρου το Σάββατο
ξημέρωμα!
Μικρή σημασία έχει να δώσεις
σπέρμα σε γυναικεία μήτρα,
πατέρας να γίνεις.
Αρκεί η αγάπη που δείχνεις, να ‘ναι πάντα
διαρκής στη φρέσκια νεότητα.
Ι. Συνταξιοδοτικό και Δημόσια Εκπαίδευση
Τα τελευταία μνημονιακά χρόνια και με την φυγή εκπαιδευτικών από τα σχολεία –πέρα από την φυσιολογική συνταξιοδότηση- και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως και στην πρωτοβάθμια, κάθε σχολικό έτος αυξάνει ο μέσος όρος ηλικίας των μονίμων και αναπληρωτών σχεδόν κατά ένα έτος κάθε χρόνο. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί την λεγόμενη «γήρανση των εκπαιδευτικών», η οποία έχει ήδη φτάσει σε οριακό σημείο ακόμη και για τους αναπληρωτές! Οι δε μόνιμοι, λόγω των συνεχών μειώσεων των συντάξεων και των απαιτήσεων για ιατρικές και νοσηλευτικές δαπάνες, βρίσκονται «δέσμιοι» ανάμεσα στη «Σκύλα» της παράτασης συνταξιοδότησης (όσων ακόμα έχουν δικαίωμα πριν τα 67 έτη ηλικίας (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 2016) και την «Χάρυβδη» των υπερβολικών δυσκολιών λόγω των αντιεκπαιδευτικών απορρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων του σχολείου.
Της φύσης τα καμώματα κι οι ομορφιές της,
τα ζώα ανθρώπους σε μορφές
διεχώρισαν ποικίλες.
Ερυθροί, κίτρινοι, μαύροι, μιγάδες και λευκοί
γέμισαν ηπείρους, νησιά, βουνά και παραλίες.
Παρέα άνδρες, γυναίκες κι λίγοι ενδιάμεσοι,
υγιείς κι ανάπηροι,
στο ρου της ιστορίας ταξιδεύουν.
Τα κρινάκια μας πέρισυ (23.03.2017). Φέτος δεν προλάβαμε να φωτογραφηθούμε…
Χαμογέλασα εμφανώς χθες
φθάνοντας στο πατρικό μου.
Σιμά στην πόρτα σε παρτέρι,
πέτρα την πέτρα δουλεμένο,
ανθισμένα τα κρινάκια
με χαιρετούσαν με υπόκλιση.
Έτοιμοι από καιρό χιλιάδες αναπληρωτές,
του εαυτού τους,
οι άνθρωποι με τις βαλίτσες
σε παραλίες, βουνά και πόλεις.
Ψυχή, δάκρυα κι αίμα παράτησαν
στου α-παιδείας τα μάρμαρα.
Χούντα τότε, φτώχεια μα κι ελπίδα
σ’ επαρχίες της Χώρας.
Χιλιάδες παιδιά πάλεψαν με τη γνώση
την «Ερυθρά Θάλασσα» να διαβούν,
την ακαδημαϊκή έρημο να ζήσουν.
Ι. Μεγάλη εικόνα
Ας αναστοχαστούμε που βρισκόμαστε. Έχουμε μπει πλέον στην 9η χρονιά μνημονίων. Κοντεύουμε να πάθουμε ως λαός «ιδρυματοποίηση», εξαιρουμένων όσων μας «γιατρεύουν» και όσους «ξέφυγαν» στο εξωτερικό. Την ίδια ώρα στην υπόλοιπη Ερωπαϊκή Ένωση τα πράγματα είναι και ίδια και αλλοιώς, το ίδιο και παγκοσμίως. Εδώ η κυβέρνηση μέσω της «δικής μας» ΕΡΤ πανηγυρίζει με μισές «αλήθειες» ότι «χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν αυξήσεις στους μισθούς τους»!!! Υπονοούν την ωρίμανση μιας μεγάλης μερίδας, αφού ούτε όλοι θα την πάρουν, ούτε ότι έχει ήδη χαθεί μία (2016-2017).
Και ενώ η σύγχρονη επιστήμη και οι εφαρμογές δίνουν θεωρητικά τη δυνατότητα να μειωθεί ο μέσος όρος εργασίας και όλοι οι δυνάμενοι να εργαστούν και να έχουν αξιοπρεπή εργασία, ο «υπαρκτός καπιταλισμός» οδηγεί τα πράγματα σε άλλη κατεύθυνση, τον γνωστό νεοφιλελευθερισμό. Μια χούφτα ανθρώπων, μέσω ειδικών άτυπων elite ή διεθνών οργανισμών στρίβει το τιμόνι διαρκώς ενάντια στις δυνάμεις εργασίας. Η Ε.Ε. δεν ξέφυγε απ’ αυτό. Με το ΝΑΤΟ π.χ. παίζουν με διαιρέσεις κρατών και πολέμους, ενώ με τον ΟΟΣΑ προσπαθούν να καθορίσουν την ιδεολογία της νέας γεννιάς. Όμως στην ζωή τα πράγματα έχουν αντιφάσεις, γι αυτό και νέα δεδομένα εμφανίζονται.
