Το αυτόνομο και το αυτοκέφαλο εκκλησιαστικό καθεστώς και η εν Κολυμβαρίω Μεγάλη Σύνοδος του 2016

Του Κωνσταντίνου Κόττη*

Ερασιτεχνικώς, Ενθέως και ουχί Ιδιωτικώς

Ανατρέχοντας στην αρχαιότητα, ο όρος «αυτόνομος», υποδήλωνε, συνήθως, μια πόλη, συχνά περιφερειακή ή απομονωμένη (βλ. Παλατινή Ανθολογία, VII, «Επιγράμματα επιτύμβια», 8, Αντιπάτρου Σιδωνίου). Πάρα την ύπαρξη δύναμης επικυρίαρχης στην περιοχή αυτής, πολιτεύονταν, κατόπιν παραχώρησης, με δικούς της νόμους (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Α΄, Κλειώ, 96, 1).  Σε αρχιερατικό επίπεδο, μια ανάλογη αρχή θα πρέπει να ανιχνευθεί, στην σχέση υποτέλειας των Ιουδαίων προς τους Ρωμαίους. Οι Ρωμαίοι είχαν παραχωρήσει καθεστώς εθναρχίας, στον υπ΄αυτών εξαρτώμενο Ιουδαίο αρχιερέα. Το καθεστώς ενείχε, ασφαλώς, περιορισμούς (Κατά Ιωάννη 18:31), αλλά και δικαιώματα διαχείρισης εσωτερικών διαφορών, ακόμα και στη διασπορά / tefutzah (Φλάβιος  Ἰώσηπος, Ιουδαϊκή  Αρχαιολογία, ΙΔ΄, 2. 194-195). Γι΄αυτό η Σύνοδος του 1872, χαρακτήρισε τον εθνοφυλετισμό «ιουδαΐζοντα» (Mansi, 45, 483D).

Συνέχεια →

Σαν σύννεφο… Τάκη!

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Έφυγες τόσο γρήγορα,

όπως το άλογο καλπάζει

ανάμεσα στους κάκτους

στην ερημία, Τάκη.

Συνέχεια →

Δημήτρης Γ. Μαγριπλής: «Τα καναπεδάκια της ανεργίας»

Κριτική της Έρης Ρίτσου

Μια συλλογή «μικροδιηγημάτων», όπως τα αποκαλεί ο ίδιος ο συγγραφέας, είναι η συλλογή Τα καναπεδάκια της ανεργίας. Πραγματικά πρόκειται για μικρά σε έκταση διηγήματα, που όμως το καθένα αποκαλύπτει έναν κόσμο ολόκληρο.

Η συλλογή εισάγεται με το διήγημα «Η χώρα της αφθονίας» που, με τον όποιο συμβολισμό του, ξεκινά σχεδόν σαν μια αφήγηση επιστημονικής φαντασίας. Ο αφηγητής ακολουθεί έναν γηγενή που επιστρέφει στη χώρα της αφθονίας περνώντας «όλα τα χρώματα της δικής μας επικράτειας» και φτάνοντας στην πύλη ενός τεράστιου τείχους, το οποίο φρουρεί ένας αμίλητος φύλακας.

Συνέχεια →

«Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μοι τη θύρα»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ας το πιάσουμε από λίγο παλιότερα.

Επί έξι συναπτά έτη, από το 1968 μέχρι και το 1973, εκεί κοντά όταν το ημερολόγιο έδειχνε «21η Απριλίου», στην Αθήνα γινόταν λαμπρή εκδήλωση. Προς τιμήν της… «Επαναστάσεως». Διοργανωτής της περίλαμπρης εορτής; Η Ακαδημία Αθηνών…

Αλλά, θα πει κανείς: «Τότε, είχαμε χούντα»…

Σωστά. Αλλά επί χούντας ήταν όταν ο Ρίτσος, ο μηδέποτε «αξιωθείς» να στεφθεί Ακαδημαϊκός, βολόδερνε στους τόπους «παραθερισμού» επειδή αρνιότανε να πιθηκίζει μπροστά σε χατζατζάρηδες με γαλόνια.

Επί χούντας ήταν όταν άλλοι δάσκαλοι, έδιναν μαθήματα ζωής έτσι:

Συνέχεια →

Για τις ΣΕΙΡΗΝΕΣ της ΠΕΡΙΓΡΑΦΙΚΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Του Πάνου Ντούλα*

Η Περιγραφική Αξιολόγηση που καθιερώνει το Υπουργείο σε Δημοτικά-Γυμνάσια παρουσιάζει διάφορα προβλήματα και κυρίως δεν λύνει άλλα πιο σημαντικά (όπως πχ την αναπαραγωγή των κοινωνικών ανισοτήτων στην εκπαίδευση).

Έστω ότι έχουμε τάξη «τέλεια», με Χ αριθμό μαθητών-τριών, χωρίς κοινωνικές ανισότητες, με κατακτημένους τους βασικούς κώδικες επικοινωνίας από όλους το ίδιο, με συμφωνημένους από όλους των μαθησιακών στόχων και των Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών, κτλ κτλ.

Ο σημερινός τρόπος αριθμητικής αξιολόγησης σε Δημοτικό-Γυμνάσιο έχει δύο βασικές λειτουργίες: απόλυτη αξιολογική αλλά και ταξινομική.

Συνέχεια →

Υπουργείο Παιδείας: με το λυσάρι του ΟΟΣΑ και της ΕΕ

Της Αιμιλίας Τσαγκαράτου*

Οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας Γαβρόγλου τις τελευταίες μέρες του χρόνου που μας πέρασε και οι νομοθετικές – προπαρασκευαστικές πρωτοβουλίες του υπουργείου Παιδείας που βλέπουν το φως το δημοσιότητας με το ξεκίνημα του νέου δείχνουν ότι η κυβέρνηση έχει βάλει στο «φουλ» τις μηχανές για την υλοποίηση των συντηρητικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση. Οι συνεχείς δηλώσεις από την πλευρά του Υπουργείου και των στελεχών του, ακόμα και του πρωθυπουργού στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, δείχνουν τη βιασύνη του συστήματος να κλείνει εκκρεμότητες που έχει στην εκπαίδευση, ενώ παράλληλα στοχεύουν στην πολιτική και ιδεολογική εμπέδωση από τους εκπαιδευτικούς και την κοινωνία για την «αναγκαιότητα» των αναδιαρθρώσεων.

Συνέχεια →

Δυο χιλιάδες δέκα-ΕΠΤΑ παραδοχές για την Αλλαγή

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Πιθανόν, κάποιος εσωτερικός μηχανισμός μας προστατεύει από την αιφνίδια αλλαγή. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τις αλλαγές στα εξωτερικά μας χαρακτηριστικά, καθώς προχωράμε από τη γέννηση προς την ωριμότητα. Σχεδόν τίποτα δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, κι’ όμως αλλάζει. Και χρειάζεται πάντα μια φωτογραφία κάποιας περασμένης πρωτοχρονιάς για να φανερωθεί η Αλλαγή. Αλλιώς, δεν ξέρω ποιος θα άντεχε να δει τη φάτσα του στον καθρέφτη να γερνάει κατά ένα ολόκληρο χρόνο, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, εκεί κάπου στο βράδυ της αλλαγής της χρονιάς.

Συνέχεια →