Ολα τα παιδιά, σε κάποιο στάδιο της ανάπτυξής τους, θέτουν στους γονείς τους αλλεπάλληλα ερωτήματα. Αλλα μπορούν να απαντηθούν και άλλα όχι. Και σε κάποια στιγμή μπαίνει το ερώτημα, συνήθως στον μπαμπά -παραδοσιακά αυτός είναι ο σοφός αρχηγός-, για το ποιος έφτιαξε τον κόσμο. Και η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι: ο Θεός.
Ευρωπαίοι μαθηματικοί απέδειξαν έπειτα από 40 χρόνια τη θεωρία περί της ύπαρξης του Θεού του Γκέντελ με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή.
(Σημείωση ΟΟΔΕ: Για την ακρίβεια, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, αυτό που αποδείχθηκε είναι η αυτοσυνέπεια τών 5 αξιωμάτων τού Γκέντελ, καθώς ο Θεός δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί με φυσικό τρόπο, ως διάφορος από κάθε φυσικό μέγεθος).
Στα μαθηματικά υπάρχει Θεός
Υπάρχει Θεός; Το ερώτημα αυτό απασχολεί τους φιλοσόφους και τους θεολόγους εδώ και δεκάδες αιώνες. Ξαφνικά πριν από λίγους μήνες εμφανίστηκε η είδηση ότι δύο ευρωπαίοι μαθηματικοί, χρησιμοποιώντας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και τη σχετική θεωρία του αυστριακού μαθηματικού Κουρτ Γκέντελ, κατάφεραν να αποδείξουν μαθηματικά την ύπαρξη του Θεού! Το τι ακριβώς απέδειξαν και με ποιον τρόπο σχετίζεται άμεσα με την κατανόηση της Μαθηματικής Λογικής και των κανόνων που τη διέπουν.
Το θεώρημα του Θεού
Επιστρέψαμε. Αδύναμοι να κρατήσουμε για πάντα το καλοκαίρι και μελαγχολικοί όπως ο Σεπτέμβρης που κρατούσε τη ζέστη, ξεγέλασμα Αυγουστιάτικης μνήμης. Στις σχολικές αίθουσες ο απολογισμός απόχτησε βαρύνουσα σημασία. Στη μέτρηση καταλάβαμε τη διαφορά. Στις απουσίες. Σχεδόν σε κάθε τάξη κάποιος μας έλειπε.
Η παρθενική ομιλία του Ντ. Τραμπ στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ δεν αφήνει καμία αμφιβολία πως ζούμε σε ένα τέλος μιας περιόδου του κόσμου που γνωρίσαμε μετά την κατάρρευση των χωρών του «υπαρκτού».
Η ομιλία προκαλεί ανατριχίλα. Είναι ένα πρωτόγνωρο και συνειδητό συμπύκνωμα επιθετικότητας, πολεμικών απειλών, αντικομουνισμού και υποκρισίας. Κοινό σημείο της ομιλίας του Τραμπ με ομιλίες άλλων αμερικανών προέδρων είναι η παράδοση μαθημάτων δημοκρατίας και ειρήνης στον υπόλοιπο πλανήτη την ώρα που οι ΗΠΑ πρωτοστατούν σε πολέμους, επιδρομές, πραξικοπήματα, προγράμματα βασανιστηρίων και μαζικών φακελωμάτων. Την ίδια ώρα που ο αμερικανικός λαός μετρά με εκατομμύρια τους άστεγους, τους άνεργους, τους φτωχούς.
«Εμείς ο λαός», έτσι άρχισε την ομιλία του ο αμερικάνος πρόεδρος.
Πριν από τρία χρόνια ξέσπασε ένα σκάνδαλο. Το Σάββατο του Λαζάρου, ένας υποστηρικτής της υπεροχής της λευκής φυλής[1], ονομαζόμενος Ματθαίος Χάϊμπακ (Matthew Heimbach) έγινε μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Λίγες μέρες αργότερα, τη Δευτέρα της Διακαινησίμου, ο Χάϊμπακ και οι συνεργάτες του στο «Δίκτυο Παραδοσioκρατικής Νεολαίας»[2] (Μια ομάδα λευκών εξτρεμιστών που συνδέουν τους εαυτούς τους με την Ορθοδοξία) ξυλοκόπησαν έναν διαδηλωτή κατά τη διάρκεια ενός συλλαλητηρίου μίσους, δέρνοντάς τον με έναν ορθόδοξο ξύλινο σταυρό.
Η ιστορία σάρωσε το διαδίκτυο. Υπήρξαν πολυάριθμα αιτήματα που σταλθήκαν στην Συνέλευση των Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (Assembly of Canonical Orthodox Bishops of the United States of America) ζητώντας τους να αποκηρύξουν δημόσια την στάση τους ενάντια στη θεωρία της λευκής υπεροχής, και τον ισχυρισμό των ρατσιστών ότι η φυλετική ανωτερότητα συνιστά “οντολογικό” στοιχείο της Ορθοδοξίας.
Πρόλογος: Ιωάννης Μ. Κονιδάρης
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Είναι γεγονός ότι οι μεγαλύτερες κρίσεις στις σχέσεις Εκκλησίας–Πολιτείας στη Ελλάδα συνέπεσαν με ανώμαλες περιόδους της πολιτικής της ιστορίας. Ταυτόχρονα, συνδέθηκαν με τη δημιουργία αρχιεπισκοπικών ζητημάτων, κάτι μάλλον αναμενόμενο ως εκ της σημασίας που διαδραματίζει το πρόσωπο του «Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος» στα πολιτικά πράγματα.
Σε μια από τις πλέον σκοτεινές και δυσερμήνευτες περιόδους της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιστορίας αναφέρεται το παρόν βιβλίο που έρχεται να ρίξει φώς στις σχέσεις της διοικούσας Εκκλησίας και της Πολιτείας της περιόδου 1967 – 1974, όπως αυτές διαμορφώθηκαν υπό το κράτος της εγκαθιδρυθείσας την 21η Απριλίου 1967 επτάχρονης δικτατορίας.
Τη Δευτέρα το βράδυ το Μάντσεστερ βίωσε ένα αιματηρό τρομοκρατικό γεγονός που ως δράση του ισλαμιστικού δικτύου στην Ευρώπη δείχνει την επικίνδυνη δυναμική του σε σχέση με την ασφάλεια των πολιτών.
Οι βρετανικές αρχές αντιμετώπισαν το συμβάν από την πρώτη στιγμή ως τρομοκρατικό. Ήταν αναπόφευκτοι οι συνειρμοί που είχαν να κάνουν με την ισλαμιστική τρομοκρατία και επιβεβαιώθηκαν. Ο κίνδυνος για μια τρομοκρατική επίθεση άλλωστε σε ευρωπαϊκό έδαφος είναι διαρκής εδώ και καιρό και δεν αποτελεί πλέον έκπληξη η πραγματοποίηση του. Το στοιχείο που έχει να κάνει με τη χρονική εγγύτητα προς τις βρετανικές εκλογές θυμίζει πάντως αρκετά τις γαλλικές εκλογές, πολιτικό γεγονός που το ισλαμιστικό δίκτυο εκμεταλλεύτηκε δεόντως επιχειρησιακά, αλλά και για την προπαγάνδα του.
Οι αγρότες και πάλι στους δρόμους. Θα τολμήσουμε να γράψουμε ότι έχει καταστεί αυτή η κίνηση θεσμός, όπως και οι παρεμβάσεις των δυναστών-δανειστών μας, οι οποίοι εκπροσωπούνται δια των «θεσμών», πρώην τρόικας, στη χώρα μας. Αναμφισβήτητα είναι οι «θεσμοί» εκείνοι που, μέσω των πιέσεων που ασκούν στις υπόδουλες κυβερνήσεις μας, εξωθούν τους αγρότες στους δρόμους.
Έχουν δίκαιο οι αγρότες; Αναμφισβήτητα ναι. Τα φορολογικά μέτρα τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απόγνωση! Η χώρα μας έχει κατακλυσθεί από πανεπιστημιακές σχολές και όμως ουσιώδης μελέτη επί του κόστους παραγωγής των αγροτικών προϊόντων δεν έχει εκπονηθεί. Από την άλλη καλούνται διαρκώς οι αγρότες να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί. Πέραν αυτού οι κυβερνήσεις επιχειρούν να διασκεδάσουν την όποια εκδήλωση συμπάθειας προς τους αγρότες από πλευράς της κοινής γνώμης, η οποία εν πολλοίς αστικοποιημένη δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ποιος λέει την αλήθεια και ποιος ψεύδεται. Αν κάποιος έρχεται σε επαφή με το ζωικό βασίλειο μέσω των σφαγίων του κρεοπωλείου και με το φυτικό μέσω των ειδών του οπωροπωλείου, δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική οδηγεί τους αγρότες στην απόγνωση με εμφανή την απειλή της πείνας, αν μειωθεί και άλλο η εγχώρια παραγωγή.
Τα Χριστούγεννα έχουν καταντήσει στις δυτικές κοινωνίες γιορτή προετοιμασίας και μόνο. Αγνοούν γιατί προετοιμάζονται και τί εορτάζουν. Η εμπορευματοποίηση της γιορτής στα πλαίσια της καταναλωτικής κοινωνίας φαίνεται να έχει επιφέρει το τελειωτικό κτύπημα στη γιορτή προς μεγάλη τέρψη όλων εκείνων που επείγονται να περάσει ο πλανήτης μας στη μεταχριστιανική εποχή. Βέβαια κάποια στοιχεία της ακόμη μαρτυρούν την προέλευσή της. Οι δήμοι εγκαθιστούν στις πλατείες φάτνες και οι γονείς οδηγούν εκεί τα παιδιά τους να δουν τον «Χριστούλη», τον μικρό, τον ανήμπορο, τον ξεπερασμένο. Τα παιδιά θα ακούσουν και θα δουν τους μάγους, τους βοσκούς και κάποια ζώα, τα οποία ζωντανά θα αργήσουν πολύ να αντικρίσουν, καθώς οι δυτικές κοινωνίες αποκόπτονται με γοργότατο ρυθμό από τη φύση! Όμως όλα τα σχετικά με τη γέννηση του Χριστού φαντάζουν ανούσια και καχεκτικά μπροστά στον ευτραφή γέρο, ο οποίος έχει επιβληθεί με την παρουσία του και κυριαρχεί όχι μόνο κατά το εορταστικό δωδεκαήμερο αλλά και πολλές ημέρες πριν από αυτό.
«Ο θεός είναι νεκρός… παραμένει νεκρός… τον έχουμε σκοτώσει. Πως θα παρηγορηθούμε, οι δολοφόνοι όλων των δολοφόνων; Ότι ήταν ιερότερο και τρανότερο στον κόσμο πέθανε ματωμένο από τα μαχαίρια μας. Ποιος θα σκουπίσει αυτό το αίμα από πάνω μας … Δεν είναι το μεγαλείο αυτής της πράξης πολύ μεγάλο για μας; Δεν πρέπει εμείς οι ίδιοι να γίνουμε θεοί, ώστε να φανούμε αντάξιοι;»
(Φ. Νίτσε).
Η τρέχουσα συζήτηση στην Ελλάδα για το θρησκευτικό φαινόμενο συνήθως εξαντλείται στις εγκόσμιες εκφάνσεις του: διαχωρισμός εκκλησίας – κράτους, φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας, σχέσεις εκκλησιαστικής ιεραρχίας με τις ελίτ του πλούτου, τα προνόμια της ιεραρχίας αυτής, η πρόσφατη διαμάχη για την διδασκαλία των θρησκευτικών, η αντίληψη ότι η εκκλησία είναι βασικός πυλώνας του ελληνικού έθνους-κράτους, το εύλογο ερώτημα γιατί υπάρχουν 10.000 δημόσιοι υπάλληλοι κληρικοί, ενώ οι δημόσιοι γιατροί είναι 8.000, η συνθηκολόγηση μέρους των εκπροσώπων της εκκλησιαστικής ιεραρχίας με κατακτητές (βλέπε την επιστολή των πατέρων του Άγιου Όρους που καλωσόριζαν τον Χίτλερ στην Ελλάδα), κ.λ.π..
