Καλημέρα σας, από καιρό η στήλη υποσημειώνει ότι κάθε μέρα που ξημερώνει, κάποιος απ’ τους προβεβλημένους Συριζαίους λέει ή κάνει κάποια μαλακία. Η κυρία Παπακώστα (αριστίνδην Συριζαία) διαπίστωσε ότι τα Εξάρχεια είναι Μονμάρτη και η λογική διαπίστωσε (για μιαν ακόμη φορά) ότι η βλακεία είναι αήττητη.
Πρόσφατα, μιὰ κυριακάτικη ἐφημερίδα στὸ κύριο ἄρθρο της ἔγραφε ὅτι «Ὅλα πᾶνε καλά, χειρότερα δὲν μποροῦσαν νὰ πᾶνε» καὶ παρουσίαζε στατιστικὲς γιὰ τὸ 85% τῶν Ἑλλήνων, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποταμιεύσει, καὶ τὸ 60% τῶν συμπολιτῶν μας, ποὺ ὁριακὰ καλύπτουν τὶς ὑποχρεώσεις καὶ τὶς ἀνάγκες τους.
Μέσα σ’ αὐτὴν τὴν «αἰσιόδοξη» προοπτικὴ ἡ Χώρα μας βγῆκε στὶς Ἀγορὲς καὶ κάλυψε ἕνα νέο δεκαετὲς ὁμόλογο μὲ ἐπιτυχία. Ὁ Τσακαλώτος, περιχαρὴς ποὺ δανειζόμαστε πάλι μὲ ἄγρια ἐπιτόκια, ὅπως αὐτὰ ποὺ μᾶς πῆγαν στὴν κρίση, ὑπερηφανεύεται ὡσὰν καπιταλιστὴς νεοφιλελεύθερος, ἐνῶ ἡ Ν.Δ. κάνει τὴν πάπια.
Σε πρωτοφανείς αντιεκπαιδευτικές μεθοδεύσεις καταφεύγει τελευταία ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του ν. Εύβοιας σε βάρος της Πρόεδρου της ΕΛΜΕ Εύβοιας, Χαράς Νίκα, στην ουσία εναντίον συνολικά του εκπαιδευτικού κινήματος. Συγκεκριμένα η Πρόεδρος της ΕΛΜΕ καλείται σε Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ) μετά από αναφορά-καταγγελία του Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, κ. Δ. Κυριτσόπουλου, “για κακόβουλη (sic) άσκηση κριτικής των πράξεων της προϊσταμένης αρχής”.
Θὰ φανεῖ παράξενο, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἡ διαιτησία δείκτης κοινωνικῆς καὶ πολιτισμικῆς χρεωκοπίας. Μπορεῖ τὰ μνημόνια νὰ «ἔφυγαν», ὅπως λένε οἱ Συριζαῖοι, ἀλλὰ ἡ ἐξαχρείωση τῶν πάντων παραμένει. Στὸ «προϊστορικὸ» καὶ δικτατορικότατο 1970, τὸ ἑλληνικὸ ποδόσφαιρο «θεωροῦσε» φυσιολογικὸ νὰ ἔχει ξένους διαιτητὲς στοὺς ἀγῶνες του. Πέρασε μισὸς αἰώνας καὶ πάλι εἴμαστε στὴν ἴδια κατάσταση. Τυχαῖο; Ὅμως καὶ στὸ ἄλλο αθλημα ποὺ ὅλοι θεωροῦν «Ἐθνικὸ Κεφάλαιο», τὸ μπάσκετ, ἡ μία ἀπὸ τὶς δύο ὁμάδες, (ὁ Ὀλυμπιακὸς τῶν Ἀγγελόπουλων τῆς Χαλυβουργικῆς), ἀπειλεῖ νὰ φύγει ἀπὸ τὸ Πρωτάθλημα ἂν δὲν ἔρθουν ξένοι διαιτητές.
Την 13/12/43 όλα άλλαξαν στα Καλάβρυτα. O πληθυσμός της πόλης, η ροή, η κανονικότητα της ζωής άλλαξαν δραματικά διότι τα φονικά χέρια των γερμανών κατακτητών σκότωσαν τους αμάχους. Χάθηκε ο γιός, ο σύζυγος, ο αδερφός, ο πατέρας. Πίσω έμεινε εκείνη, να φροντίσει τα πάντα. H Καλαβρυτινή γυναίκα και μάνα. Για πολλούς από εμάς η ηρωίδα. Και αυτό γιατί η λέξη ηρωίδα χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποια που κατέχει ικανότητες και δυνάμεις μεγαλύτερες από εκείνες που κατέχει η μέση γυναίκα και αυτές δεν είναι μόνον σωματικές αλλά και διανοητικές ή ψυχικές.
Η ελληνική κοινωνία βίωσε τελευταία έναν άδικο και ανατριχιαστικό θάνατο. Ενα νεαρό κορίτσι είχε την «ατυχία» να γεννηθεί κορίτσι σε μια κοινωνία που τα στερεότυπα θέλουν τον άνδρα «δυνατό και κυρίαρχο» στο επίπεδο των διαπροσωπικών αλλά και των γενικότερων κοινωνικών σχέσεων. Σε κάθε περίπτωση η αφαίρεση της ζωής, που είναι το υπέρτατο αγαθό, είναι πράξη που προκαλεί την απέχθεια.
Με το κείμενο που ακολουθεί θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις, προβληματισμούς αλλά και συμπεράσματα σχετικά με τις κινητοποιήσεις των μαθητών της περασμένης εβδομάδας τόσο εντός, όσο και εκτός νησιού.
Ένα πρώτο συμπέρασμα, θετικό κατά τη γνώμη μου, είναι πως τελικά οι πολίτες του νησιού μας δεν έχουν πρόβλημα με τις καταλήψεις, αλλά με το περιεχόμενο και τα αιτήματά τους. Είδαμε ανθρώπους που τα προηγούμενα χρόνια καταδίκαζαν τις καταλήψεις ως παράνομες, να εκθειάζουν τώρα τους μαθητές για την αγωνιστικότητά τους. Αυτή τη φορά ούτε αγανακτισμένοι γονείς φάνηκαν στις εξώπορτες των σχολείων να παραπονιούνται για τις χαμένες διδακτικές ώρες, ούτε απειλές για εισαγγελείς και αστυνόμους υπήρξαν, ούτε κλήθηκε η πυροσβεστική να σπάσει αλυσίδες, όπως συνέβη πριν τρία χρόνια σε σχολείο του νησιού. Οι μάσκες της νομιμοφροσύνης έπεσαν, έστω και αργά, και αν φορεθούνε πάλι θα είναι μόνο ως αποκριάτικο αξεσουάρ. Από τα προηγούμενα βέβαια εξαιρούνται όσοι δήλωναν και δηλώνουν αντίθετοι με τις καταλήψεις ανεξαρτήτως αιτημάτων.
Είναι φαίνεται η άτεγκτη δικαιοσύνη
έσχατη μεταμόρφωση της αδικίας,
το σιδηρούν προσωπείο της
έχει περιορισμένο οπτικό πεδίο
κι οι σιδερόφρακτοι της τάξης ιππότες της
καλπάζουν με παρωπίδες στο μονόδρομο
που τους χαράχτηκε
Ο κόσμος των αρίστων έχει μαλακά κι ευαίσθητα χέρια. Τα χέρια του κόσμου των αρίστων είναι συνήθως άφυλα καθώς έχουν τα ίδια λεπτά δάχτυλα, το ίδιο ροζέ δέρμα, τα ίδια περιποιημένα, καθαρά νύχια, ανεξάρτητα απ’ το φύλο και την ηλικία. Σα χεράκια μικρού παιδιού.
Δεν σηκώνουν βαριά αντικείμενα. Ένα στυλό, το τηλέφωνο, ένα κομψό μπρελόκ, ένα ποτήρι σαμπάνια. Το πιο βαρύ πράγμα στα ντελικάτα χέρια του κόσμου των αρίστων, είναι συνήθως το πορτοφόλι. Και πάλι, η συναλλαγή με κάρτα, το μπλοκ επιταγών, η συναλλαγή με άυλους τίτλους. η συναλλαγή γενικά με τίτλους, έχει απαλύνει κι αυτό το βάρος.
Από τις αρχές του έτους περίπου δύο χιλιάδες άτομα έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να βρουν μια δουλειά και να ζήσουν τίμια, σύμφωνα με την ηθική της αστικής κοινωνίας. Έκαναν τα πάντα για να μπουν στην επίσημη αγορά εργασίας, να ακολουθήσουν τους νόμους της και να αποφύγουν την παράνομη, που σίγουρα θα τους έδινε δουλειά. Αυτή η παράλληλη αγορά εργασίας δεν γνωρίζει ανεργία και δίνει όλες τις δυνατότητες για αυτοαπασχόληση.
Είναι η μόνη αγορά εργασίας που δεν γνωρίζει κρίση. Χρόνο με τον χρόνο οι δουλειές πάνε καλύτερα. Μιλάμε για κείνα τα επαγγέλματα που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του Ποινικού Κώδικα. Όλα τα εγκλήματα -εκτός από αυτά που χαρακτηρίζονται εγκλήματα τιμής ή βεντέτες- είναι εμπορικές πράξεις με αντικειμενικό σκοπό το κέρδος, που δεν καλύπτονται νομικά. Εντούτοις, ο στόχος είναι «ηθικός», σύμφωνα με το κυρίαρχο παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο, αυτό του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου, αρπακτικού καπιταλισμού.
