ΟΟΣΑ και PISA: Εκδοχές μονοπωλιακού υπερεθνικού «επιθεωρητισμού» στην εκπαίδευση

Του Γιώργου Μαυρογιώργου*

Εισαγωγικό Σημείωμα:

(O OOSA και το PISA εισβάλλουν συχνά και συστηματικά με δημόσια  δαπάνη των χωρών-μελών στα κοινωνικά, οικονομικά και εκπαιδευτικά τους πράγματα. Πουλούν συμβουλευτικές υπηρεσίες σε μια κερδοφόρα για αυτούς αγορά σε πελάτες-κράτη που με τη συμμετοχή τους αναγνωρίζουν την ανύπαρκτη εγκυρότητα και αξιοπιστία των «εργαλειοθηκών» που παράγουν. Πώς είναι δυνατόν, άραγε, να συγκρίνονται οι επιδόσεις 15χρονων μαθητών «δείγματος» από 72 χώρες  και να κατατάσσονται σε σειρά  επιτυχίας, με  εργαλείο ένα «εξεταστικό παράδειγμα» παγκόσμιας εμβέλειας, που παρακάμπτει τα σχολικά τους προγράμματα και αγνοεί τις συγκεκριμένες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες των επιμέρους χωρών-μελών;

Η υπόθεση που κάνουμε είναι ότι η επινόηση PISA συνιστά  μονοπωλιακή οργανωμένη και εφαρμοσμένη πολιτική παρέμβαση που με εργαλείο  μια σύγκριση ανυπόστατης εγκυρότητας και αξιοπιστίας εντάσσει τα εκπαιδευτικά συστήματα που συμμετέχουν σε μια διεργασία ελέγχου της παγκοσμιοποίησης και ομοιογενοποίησης ακόμη και των καθημερινών σχολικών πρακτικών (σχολικά προγράμματα, βιβλία, διδασκαλία, εξετάσεις, κ.α.) με σκοπό την άνευ όρων υπαγωγή της εκπαίδευσης (εκπαιδευτικών, μαθητών, διδακτικού υλικού, περιεχομένου, κ.α.) στις ανάγκες και τις δυνάμεις  μιας παγκοσμιούμενης καπιταλιστικής αγοράς. Δεν έχουν σημασία τόσο οι επιδόσεις και οι κατατάξεις των χωρών όσο η συμμετοχή τους σε ένα project παγκόσμιας εμβέλειας, που με τις τακτές και οργανωμένες διεργασίες του εντάσσει τα σχολεία των χωρών-μελών σε μια προσαρμοστική-συμμορφωτική διεργασία αθέατης ακραιφνούς νεοφιλελεύθερης επιτήρησης. Οι θιασώτες της αξιολόγησης, του ανταγωνισμού, της σύγκρισης και της λογοδοσίας πολύ εύκολα παρακάμπτουν τους προβληματισμούς που θέτει η συγκεκριμένη υπόθεση που κάνουμε, διότι, απλούστατα, υποβιβάζουν την υπόθεση της αξιολόγησης σε απλό τεχνικό, μεθοδολογικό και εκπαιδευτικό θέμα, χωρίς τις υπαρκτές κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές.

Συνέχεια →

Των αγγέλων το ένα φτερό είναι η λογική και το άλλο η ποίηση…

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

Ένωση Ανθρακος και Χάλυβα. Κοινή Αγορά. Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση. Η μεταπολεμική πορεία της Ευρώπης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε συνθήκες Ψυχρού Πολέμου. Η άνοδος της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς. Ο Μάης του 1968 και η επακολουθήσασα συρρίκνωση της κομμουνιστικής Αριστεράς. Η παράλληλη άνοδος και ο επακολουθήσας εκφυλισμός των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων ανά την υφήλιο. Η αντεπανάσταση του Ρηγκανοθατσερισμού. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η μετεξέλιξη του Ρηγκανοθατσερισμού σε παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Η αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο θρίαμβος του καπιταλισμού στην Κίνα. Η ολική επαναφορά του πολέμου ως μέσου επίλυσης των διεθνών διαφορών. Η αποτυχία της εναλλακτικής Αριστεράς, κυρίως στη Λατινική Αμερική, αλλά και παντού αλλού. Η καθιέρωση της ομογενοποιημένης σκέψης. Το αντισύστημα ως διέξοδος τυραννικότερη από το σύστημα. 

Συνέχεια →

Ο ελληνικός παραλογισμός

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Άποψη

Το 2009 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν 299,7 δις € (από 263,3 δις € το 2008 λόγω των διογκωμένων από το ΔΝΤ ελλειμμάτων), το ΑΕΠ 231,1 δις €, οπότε το χρέος ως προς το ΑΕΠ στο 129,7% (από 112,9% το 2008). Το ιδιωτικό χρέος ήταν ελάχιστο, τα κόκκινα δάνεια στις τράπεζες κάτω από το 10%, τα μη εξυπηρετούμενα χρέη των Ελλήνων προς το δημόσιο πολύ χαμηλά, στους λοιπούς οργανισμούς όπως η ΔΕΗ επίσης, η ανεργία ήταν στο 9,5% περίπου, οι μισθοί και οι συντάξεις σε ικανοποιητικά επίπεδα, οι καταθέσεις στα 260 δις €, το ασφαλιστικό ήταν σχετικά βιώσιμο, ενώ ο τραπεζικός τομέας δεν είχε καθόλου προβλήματα.

Εν τούτοις η Ελλάδα «αναγκάσθηκε» να καταφύγει στο ΔΝΤ το 2010, κυρίως επειδή αντιμετώπιζε προβλήματα ρευστότητας, λόγω της μαζικής λήξης ομολόγων –τα οποία δεν είχαν ανανεώσει έγκαιρα οι ανεύθυνες κυβερνήσεις της. Ένα χρόνο δε αργότερα, στα τέλη του 2011, η Ελλάδα χρεοκόπησε (άρθρο) –έχοντας την ανοησία να θεωρήσει ότι, η διαγραφή των χρεών της (α) δεν θα ήταν συνδεδεμένη με υπέρογκα ανταλλάγματα και (β) θα την απέφευγαν οι δικές της τράπεζες, οι εγχώριοι ομολογιούχοι, καθώς επίσης οι οργανισμοί του δημοσίου.

Συνέχεια →

Αμερικανικές Εκλογές: Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει

Της Δανάης Καρυδάκη*

Σήμερα, 9 Νοεμβρίου 2016, είναι η επέτειος των 27 χρόνων από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989. Σε μια κωμικοτραγική σύμπτωση από αυτές που μας συνηθίζει ενίοτε η ιστορία, σήμερα είναι και η μέρα που με την αδιαπραγμάτευτη επικράτηση του Τραμπ στις Αμερικανικές Προεδρικές Εκλογές, προαναγγέλλεται το χτίσιμο του Τείχους των Αμερικανικών Συνόρων. Το αν αυτό το τείχος θα χτιστεί με τούβλα και μπετόν ή απλά με μίσος, ρατσισμό και μισογυνισμό έχει μικρή μάλλον σημασία.

The Times they are a-changin’;

Η αλήθεια είναι ότι σε επίπεδο υψηλής πολιτικής –high politics που λένε και οι Αγλοσάξονες– είναι απίθανο να ήταν διαφορετικά τα πράγματα σε περίπτωση που έβγαινε η Χίλαρι, όπως μας δείχνει περίτρανα και το κάτι λιγότερο από μια τρύπα στο νερό που έκανε ο πάλαι ποτέ ελπιδοφόρος Μπάρακ Ομπάμα τα τελευταία 8 χρόνια. Σε ένα συμβολικό επίπεδο, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος ή η πρώτη γυναίκα πρόεδρος σε μια κοινωνία πατριαρχικής λευκής υπεροχής είναι μια κοινωνική κατάκτηση, δεν φαίνεται όμως να φτάνει για να επέλθει μια κοινωνική αλλαγή που θα προϋπέθετε, φυσικά, δομικές αλλαγές στην οικονομία.

Συνέχεια →

Η Έφη Αχτσιόγλου και ο παρκαδόρος Πολιτικός Μηχανικός

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Τη νέα Υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, δεν τη γνωρίζω. Από μια άποψη χαίρομαι: Δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που γνώριζα, γνωρίζω, αλλά ντρέπομαι να το πω.

Υπουργός Εργασίας λοιπόν, στα 31 της χρόνια. Από μια άποψη, το θέμα πουλάει: «Ο Τσίπρας έβαλε στην κυβέρνηση ένα νέο άνθρωπο και μάλιστα γυναίκα, σπάζοντας τις επετηρίδες».

Διαβάζουμε στο βιογραφικό της ότι τέλειωσε λέει τη Νομική, μετά πήρε  μεταπτυχιακό και  διδακτορικό δίπλωμα. Ας τα μετρήσουμε όπως ο Τσάκωνας στην αθάνατη ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα»:

Συνέχεια →

ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ;

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ενώ από τα κατεστημένα ΜΜΕ εντείνεται η τιποτολογία και ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης, στο διαδίκτυο αναρτώνται άρθρα, αναλύσεις και σχολιασμοί, οι οποίοι γεμίζουν με οδύνη, αν όχι απογοήτευση, τον σκεπτόμενο πολίτη. Έχει γίνει παγκοσμίως γνωστός ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός ενημέρωσης WikiLeaks. Αυτός δημοσιεύει έγγραφα από ανώνυμες πηγές και διαρροές, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Σύμφωνα με την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia, o ιστότοπος του οργανισμού ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2006. Ήδη στον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του, ανακοίνωσε πως η βάση δεδομένων του συμπεριλάμβανε περισσότερα από 1,2 εκατομμύρια έγγραφα.

Συνέχεια →

Ποιος παίζει με τα σύνορα και τον πόλεμο;

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

«Λάθος» ήταν, λένε τώρα. Δε μίλησε ποτέ ο Ερντογάν για δημοψήφισμα σχετικά με τη (Δυτική) Θράκη. Και ποιος έκανε το «λάθος»; Όχι κάποιο ανεύθυνο blog, αλλά το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων!

Και στηριγμένη σε ένα «λάθος», η ελληνική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς εθνικιστές ΑΝΕΛ, πρόλαβε να βγάλει μια ανακοίνωση που παιανίζει ότι «η Θράκη είναι ελληνική, δημοκρατική και ευρωπαϊκή», συμπληρώνοντας την εθνικιστική πολεμοχαρή υστερία του Ερντογάν.

Συνέχεια →

Αριστερό Τζιχάντ: Η διπλή αστοχία ενός απολίτικου και ανιστορικού προοδευτισμού

Του Βασίλη Ξυδιά

Στα ελληνικά αμαρτάνω σημαίνει αστοχώ. Διπλά αμάρτησαν οι αναθαρρημένοι αριστεροί –Συριζαίοι και όχι μόνον– που έμπλεοι αντισκοταδιστικού ενθουσιασμού, έσπευσαν να συνδράμουν, ο καθένας με τον τρόπο του, τη σταυροφορία του Φίλη εναντίον του εκκλησιαστικού κατεστημένου.

Προσπερνώ –γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου– το ότι αυτός ο αντιθεοκρατικός αγώνας ήρθε να επικαθίσει πάνω σε μια ενδοεκκλησιαστική διαμάχη (θεολογικού και παιδαγωγικού χαρακτήρα), την οποία τεχνηέντως ο Φίλης φρόντισε να την οικειοποιηθεί μετατρέποντάς τη σε ιδεολογική σύγκρουση αριστεράς και εκκλησίας.

Συνέχεια →

Μια αγκυλωμένη θεσμική εκκλησία…

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

… μένει απολιθωμένη στη γραφειοκρατική δομή και στη δίψα κυριάρχησης επί της κοινωνίας. Μια αγκυλωμένη θεσμική εκκλησία ουδέποτε παίρνει την πρωτοβουλία να παραιτηθεί από προνόμιά της, τα οποία αντιστρατεύονται το Ευαγγέλιο και την αποστολή της. Επαναλαμβάνω χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η θεσμική εκκλησία το 1939 καλοδέχτηκε την επιβολή του θρησκευτικού γάμου ως μοναδικού τρόπου σύναψης γάμου, και δεν επέλεξε να διαφυλάξει την ελευθερία των εικόνων του Θεού και άρα να αξιώσει την καθιέρωση του πολιτικού γάμου! Και, μοιραία, κάποια στιγμή οι αλλαγές επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις… Θλίψη!

Συνέχεια →

Γλωσσάρι (χωρίς κόκαλα, καλοψημένο)

Σκίτσο του ΚΥΡ από την «Αγορά». Ο μεγάλος σκιτσογράφος παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κύριο Προκόπη Παυλόπουλο, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος. Εύγε!

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

«Εχουμε γίνει ένα απέραντο φρενοκομείο». Αν δεν είναι βοσκοτόπι, δεν λέει…

Χρήστος Καλογρίτσας: Ο άνθρωπος πήρε σε δάνεια απ’ την Τράπεζα Αττικής το μισό απ’ το κομμένο ΕΚΑΣ. Γύρω στα127 εκατομμύρια (από τα οποία, τα 77 εκατομμύρια επί ΣΥΡΙΖΑ).

Τράπεζα Αττικής: Φαιό νταμάρι. Στο οποίο ασκούνται κατσίκια για να γίνουν βουβάλια. Και γιδοτόμαρα για να γίνουν Κριστιάν Ντιόρ…

Βοσκοτόπι: Προτεκτοράτο, Μπανανία, Ειδική Οικονομική Ζώνη, η τελευταία λέξη του Συντάγματος.

Συνέχεια →