Πρώτη μέρα του χρόνου ξύπνησα με την αγωνία αν ήρθε. Κατέβηκα τις σκάλες και τουρτουρίζοντας προσπάθησα να ανάψω το τζάκι. Κοίταξα γύρω. Όλα ήταν όπως την προηγούμενη. Τίποτα δεν έδειχνε παρουσία.
«Κρίμα», είπα, «πάλι θα παίξω σε θέατρο». Τα παιδιά κατέβηκαν, πήγαν και άνοιξαν τα δώρα. Με τα πρώτα χαμόγελα ησύχασα. Ο μύθος παραμένει ακέραιος. «Κατασκευές και παραμύθια…».
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στην ιστορική γειτονιά του Κουκακίου, και από το 2000 αποφάσισα να επιστρέψω στη φύση. Επέλεξα την όμορφη Κυπαρισσία του νότου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκα το 2007 με το ψευδώνυμο Φώτης Αδάμης. Έκτοτε, και με παραίνεση του αείμνηστου φίλου ποιητή Αργύρη Χιόνη, χρησιμοποιώ το όνομά μου. Τα Καναπεδάκια της ανεργίας είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων μου.
ον Μάκη τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια. Ήταν στην εποχή της αθωότητας, πριν την εποχή της αφθονίας, τότε που ακόμη μοιραζόμαστε το χαρτζιλίκι και τα όνειρα… Τον θυμάμαι πάνω στην βέσπα να έρχεται σε εκείνες τις ατελείωτες συναντήσεις, στην Φαλήρου (στο Κουκάκι), στα γραφεία του «Ρήγα». Άλλοτε συμφωνούσαμε και πότε – πότε τσακωνόμασταν για το μέλλον του σοσιαλισμού και την κοινωνία που ευτυχώς ακόμη ερχόταν… Τον ξαναείδα στο ιδιωτικό κανάλι ΣΤΑΡ. Υπεύθυνος του αθλητικού ρεπορτάζ. Ίδιος… Φυσικά τον διάβαζα σε αθλητικές εφημερίδες. Πανιώνιος, πράμα σπάνιο.
Σαν μπλόγκερ τον παρακολουθώ στην «Κόκκινη πιπεριά». Εκεί εμπλέκεται ο χριστιανισμός με την αριστερά και το ποδόσφαιρο με την πολιτική. Ομολογώ από τις πιο ποιοτικές σελίδες του διαδικτύου. Κατά καιρούς φιλοξενεί και δικά μου διηγήματα. Έτσι συναντιέμαι ξανά με φίλους παλιούς, που σαν τον Μάκη Διόγο, ακόμη είναι παρόντες στα γεγονότα και τις εξελίξεις του τόπου, αλλά και σαν παράγοντες, στην πιθανότητα να αλλάξει προς το καλύτερο και ποιοτικά επιθυμητό. Ας τον ανακρίνουμε λοιπόν….
Σαν μακριά γαϊδούρα σε διάταξη που άλλο ο πρώτος δεν μπορεί να σταθεί. Απέναντι από την στεριά. Ανάμεσα στα ρεύματα που έρχονται από τον βορρά και μόνο δίχως ζωές και δίχως κανέναν να νοιάζεται για την τύχη του. Ένα έρημο νησί καταμεσής της ιστορίας που μοιάζει τόσο παλιά. Εγώ το πρόλαβα με ανάσες. Το πρόλαβα την εποχή που λίγο κοντά να καλάριζες ένοιωθες τις κραυγές και τα αναφιλητά να μπερδεύονται με τη φωνή των κυμάτων. Και κείνα ακατάπαυστα χτύπαγαν το μόνο ορμίσκο που επέτρεπε την αποβίβαση.
Μπήκαμε στο εξεταστικό κέντρο. Κοιτάζω πίσω και βλέπω τη μάννα μου. Βουρκωμένη όπως πάντα. Σαν να πηγαίνω στον πόλεμο. Της γελώ από απόσταση. Το παίρνει χαμπάρι και κουνάει το χέρι.
«Για να ξαναθυμηθούμε τις «ΚΡΥΦΕΣ ΕΝΟΧΕΣ» και να μπούμε στο πνεύμα της Αναστάσεως που πλησιάζει»
Από πρωίας χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες. Κόσμος πήγαινε – κόσμος ερχόταν με κάθε λογής μέσον. Η πλατεία γεμάτη. Μια αγωνία στα πρόσωπα όλων πρόδιδε το νέο.
Ο νέος μητροπολίτης θα έφτανε από στιγμή σε στιγμή στην πόλη μας. Και όντως, γύρω στις δέκα, με ένα ψιλόβροχο και τον ήλιο να κρύβεται, δύο λιμουζίνες κατάμαυρες σταμάτησαν την πορεία αρκετών άλλων κρατικών αυτοκινήτων που περικύκλωσαν το σιντριβάνι της κώμης.
Τον Άγγελο Καλογερόπουλο τον γνώρισα ένα πρωινό στην «Διονυσιάδα πηγή«, της Κυπαρισσίας. Πολλά τα κοινά και θετική η διάθεση αναμεταξύ μας, σύντομα έχτισε μια φιλία που ταξιδεύει στο χρόνο. Στην συνέχεια μελέτησα την ποίησή του και χάρηκα την μουσική και τις αφηγήσεις του. Τελευταία μου έλεγε για την επόμενη καλλιτεχνική δουλειά του που θα έχει τον τίτλο: «Ανακομιδή» και τον χαρακτηρισμό «Ακολουθία ποιημάτων και τραγουδιών», από τις εκδόσεις Αρμός (Αθήνα 2016). Δεν υπήρχε καλύτερος χρόνος για τον παρακάτω έντυπο διάλογο. Σας τον παραθέτω….
1. Ποιητής ή διηγηματογράφος Άγγελε;
Τις απόκριες αποφάσισα να μασκαρευτώ. Θα γινόταν και η εκδήλωση των Φιλοπροόδων και φυσικά κανείς δεν έπρεπε να λείψει. Από μέρες προετοιμάστηκα και κανόνισα ακόμη και το τραπέζι που θα με φιλοξενούσε τη μεγάλη βραδιά.
Το μόνο που με απασχολούσε ήταν η στολή. Τι να ντυνόμουνα; Είχα ήδη αποκλείσει παλαιότερες εμφανίσεις μου. Άλλωστε δεν μου έκανε τίποτα. Πάχυνα τον τελευταίο χρόνο και ακόμη και η στολή του κλόουν που είχε περιθώρια μέσης μού έμπαινε με ζόρι. Ήμουνα σε δεινή κατάσταση. Έπρεπε να διαλέξω προσωπικότητα έξω από τετριμμένα και μακριά από κοινοτυπίες. Κάτι που να υποδηλοί νόημα και να κλείνει το μάτι σε όλα τα κακώς κείμενα της εποχής. Να γίνω το σύμβολο των φετινών αποκρεών και να παραλάβω το βραβείο από τα χέρια του ίδιου του Δημάρχου. Κάτι συγκεκριμένο δεν μου έβγαινε με τίποτα. Μπροστά στο χάλι της γελοιοποίησης αποφάσισα να συγκεντρώσω τη σκέψη μου.
Για τον Διονύση Σέρρα έχουν γραφτεί αρκετές κριτικές [1], που νομίζω ότι καταγράφουν και αναλύουν φιλολογικά το έργο του. Φυσικά στέκονται, όπως συνηθίζεται άλλωστε στους φιλολογικούς κύκλους, σε ζητήματα γραφής, επιρροές, επιδράσεις και εντάξεις του ποιητή σε ευρύτερους κύκλους. Και εδώ δεν χωρεί αμφιβολία. Άλλωστε και ο ίδιος ο ποιητής μαρτυρά (με τις αφιερώσεις του), επιδράσεις από τον Δ. Σολωμό, τον Α. Κάλβο, τον Ο. Ελύτη και τον Ο. Σαίξπηρ, με μότο του οποίου ξεκινά αυτή την περιπλάνηση της γραφής του σε ένα κόσμο που με άφησε άφωνο. Φυσικά αρκετοί συνταξιδιώτες σε αυτό το ιδιαίτερο μονοπάτι της ποίησης τον συντροφεύουν: ο Π. Καποδίστριας, ο Σ. Καψάσκης, ο Σ. Καβαδίας, ο Δ. Βλάχος, ο Δ. Μουσμούτης, ο Μ. Χατζιδάκις, η ζωγράφος Κ. Χαριάτη – Σισμάνη, η χαράκτρια Άρια Κομιανού, ο ζωγράφος Δ. Παπαδάτος και αρκετοί ανώνυμοι, μα επώνυμοι για την καρδιά του, με εξέχουσα την σκιά της μητέρας του.
Τον πήγαν στο τρίτο τάγμα.
– Πιστεύεις στην μεγάλη Ελλάδα, ρε;
– Πιστεύω.
Τον πλάκωσαν στο ξύλο γιατί έλεγε ψέματα. Αίματα και μύξες σε όλο το πρόσωπο. Μελανιές παντού. Τον γύρισαν τέσσερις και τον πέταξαν στη σκηνή. Ξύπνησε από τις φωνές.
