Οι περισσότεροι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι για τα προβλήματα της οικονομίας ευθύνονται αποκλειστικά οι κρατικές παρεμβάσεις, που παραβιάζουν την «φυσική τάξη» της αγοράς. Οι δηλώσεις του προέδρου της ΝΔ ότι δεν υπάρχει κοινωνική ισότητα εντάσσονται, υπό μια έννοια, σε αυτή τη συλλογιστική. Αφήστε, λένε, την αγορά να αυτορυθμιστεί αναγνωρίζοντας το «δίκιο» του ισχυρού και όλα μας τα προβλήματα θα λυθούν.
Με αφορμή το σημερινό τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο του (+) παπα Γιάννη Κατωπόδη, σήμερα 18-06-2016, Ψυχο-Σάββατο πριν την Πεντηκοστή του 2016 -ημέρα που αρχίζει και η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος στο Κολυμπάρι Χανίων- έγινε μετεγγραφή σε ηλεκτρονική μορφή (στο μονοτονικό από το πολυτονικό) από τον Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα**
«Σεβασμιώτατε Ιεράρχα,
Τίμιο Πρεσβυτέριο,
Ευλογημένε Λαέ του Θεού.
Θεμελιακά γεγονότα του εκκλησιαστικού, αλλά και του προσωπικού βίου, μέσα στην εκκλησία γίνονται κατανοητά, κάτω από το φώς της της θεολογίας των πατέρων και της θεολογίας της εκκλησίας. Ίσως και γιατί ο στείρος συναισθηματισμός, η αβασάνιστη επανάληψη στερεοτύπων και εκφράσεων, αποδυναμώνουν την ουσία και τη σημασία τέτοιων εκκλησιολογικών γεγονότων, όπως το σημερινό.
Ο λόγος της θεολογίας μοιάζει να είναι για την παρούσα ώρα. Ίσως γιατί το χρέος αυτής της κρίσιμης ώρας, είναι να μαρτυρηθεί μα και να βιωθεί το γεγονός της σωτηρίας. Η αλήθεια της λυτρώσεως και αναπλάσεως, της φθαρμένης από την αμαρτία φύσεως του ανθρώπου, μέσα στην αέναη πεντηκοστή της εκκλησίας Μας, και συνάμα να δοθεί το μέτρο εκείνο της Καινής εντολής, της αγάπης προς το Σωτήρα Χριστό, που είναι το πλήρωμα της ανθρώπινης υπάρξεώς μας. Τούτο το πλήρωμα, ορίζει ο Χριστός, στη σχέση Του με τον κόσμο, με τους ανθρώπους, με την εκκλησία Του.
Άγιε Ηγούμενε,
Σεβαστοί πατέρες,
Εντιμότατοι άρχοντες,
Κυρίες και κύριοι, Συμπατριώτες.
Μεγάλη τιμή και συνάμα μεγάλη ευθύνη συνεπάγεται η εκφώνηση πανηγυρικού λόγου σε μία ημέρα γιορτινή, όπως η σημερινή για να τιμήσουμε εκείνους που η πικρή της δουλείας εμπειρία ώθησε να επαναστατήσουν και να διεκδικήσουν το αναφαίρετο για κάθε λαό δικαίωμα στην ελευθερία και την ανεξαρτησία.
Λίγες ημέρες πριν γιορτάσαμε την επέτειο της 25ης Μαρτίου, μιας επετείου συμβολισμού των δύο «Χαίρε»: του «Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία» του χαρμόσυνου αγγέλματος δηλαδή του Αρχαγγέλου Γαβριήλ περί της συλλήψεως από την Παρθένο Μαρία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, και του «Χαίρε ώ χαίρε λευτεριά»! από την γραφίδα του Εθνικού μας ποιητή που αντανακλά το συμβολισμό και το μέγεθος του Αγώνα της παλιγγενεσίας του πολύπαθου γένους μας που αενάως αγωνίζεται έχοντας συνείδηση της διαδρομής του στο χρόνο.
Αξιωθήκαμε να γεννηθούμε και να ζούμε σε μια χώρα «ένα ̟πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο,» όπως γράφει ο Σεφέρης «που δεν έχει άλλο αγαθό ̟παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα και το φως του ήλιου».
Μείωσαν μισθούς. Μείωσαν συντάξεις. Φέρνουν προ των πυλών του ξεσπιτώματος εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες με τους πλειστηριασμούς. Βυθίζουν ακόμα πιο βαθιά στα χρέη και στην απόγνωση εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο,τι κάνουν με το τρίτο Μνημόνιο ισοδυναμεί με αγριανθρωπισμό επί τρία, αφού έρχεται να προστεθεί στην ήδη συντελεσθείσα καταστροφή των δυο προηγούμενων Μνημονίων.
Και τώρα διαπράττουν το έγκλημα των εγκλημάτων!
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει ξεπεράσει την ιστορικότητα του, έγινε σύμβολο, έγινε μύθος, έγινε σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους που θέλουν να συνεχίσουν τον αγώνα από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς. Ως ιστορικό γεγονός έμεινε ανολοκλήρωτο γι’ αυτό, ως ζώσα μνήμη, μπορεί να λειτουργεί καταλυτικά στο σήμερα και να φωνάζουν οι νέοι «το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε το ’73, Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία«.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να προέκυψε αυθόρμητα, αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξε προεργασία, των φοιτητών αρκετά χρόνια πριν. Οι φοιτητικές παρέες, στις διάφορες σχολές, μέσα από το σκοτάδι, αναζητούσαν το φως της Ελευθερίας.
«ότι θυγάτηρ μονογενής ην αυτώ, ως ετών δώδεκα και αύτη απέθνησκεν», Λκ. Η’, 42**
Δυο άνθρωποι σπρωγμένοι από την ανάγκην βαδίζουν προς τον Χριστό. Ο ένας από τα λαϊκά στρώματα, η Αγία Βερονίκη η αιμορροούσα, Τύπος της ανθρωπότητας. Ο άλλος ο Ιάειρος ο αρχισυνάγωγος από την άρχουσα τάξη, τύπος της αριστοκρατίας.
Κύριος ο Θεός έχει δυο εναλλακτικούς τρόπους για να κυβερνάει τον κόσμο: Την τρυφή και την ανάγκην δια των θλίψεων. Η επιλογή είναι του ανθρώπου και όχι του Θεού. Τούτο έγινε μέσα στον παράδεισο προ της πτώσεως. Τούτο γίνεται και μέσα στον κόσμο μετά την πτώσιν, ανεξαρτήτως τάξεως ή προελεύσεως και στους πλούσιους και στους φτωχούς, και στην υψηλή κοινωνία και στο φτωχό λαό, και στους άρχοντες και στους αρχόμενους, και αν πει κανείς το αντίθετο θα του πω πώς έχει μυωπία. Γι αυτό πρέπει να γνωριστούμε με τις θλίψεις για να κάνουμε την σωστή επιλογή.
Πριν φτάσουμε στα ναζιστικά κατακάθια, πάμε πρώτα στη μήτρα που τα γεννά:
Το πριν
Έχουμε ένα κράτος που τότε, με τους μηχανισμούς του, τόσο τους Πόντιους όσο και τους Μικρασιάτες, τους αποκαλούσε «τουρκόσπορους». Και που για να επιβιώσουν τους πετούσε στα έλη και στις τρώγλες.
Η συνέχεια αυτού του κράτους (εκτός αν υπήρξε κάποιου είδους «ασυνέχεια» του κράτους και δεν την καταλάβαμε) τους ίδιους ανθρώπους τους αποκαλούσε «Ρωσοπόντιους». Και τους στοίβαζε στα γκέτο του Λεκανοπεδίου και στα… απόμερα της Θράκης.
Οι εκπρόσωποι του «συνταγματικού τόξου» αυτού του κράτους είναι που τσακώνονται ποιοι σέβονται περισσότερο τον Ποντιακό Ελληνισμό και την ιστορική μνήμη της γενοκτονίας του.
(της Σκέπης σου Παρθένε ανυμνούμεν τας χάριτος ην ως φωτοφόρον νεφέλην εφαπλείς υπέρ έννοιαν).
Ελευθερώτρια
Στην Αθήνα, στην Κηφισιά, στον Κοκκιναρά, υπάρχει ένα προσκύνημα: η Παναγία η (Ελευθερώτρια), και στο προαύλιο έχει στηθεί ένα Ηρώο πέτρινο με πέτρες από κάθε γωνιά της Ελλάδος. Εκείνο που κυρίως ενδιαφέρει είναι η εικόνα του προσκυνήματος. Είναι η εικόνα της Παναγίας που την αγιογράφησε όπως την είδε ο ιδιοκτήτης του προσκυνήματος, το1940 που ήταν αξιωματικός του ελληνικού Στρατού, στα βουνά της Αλβανίας.
Σέ ένα σχολείο στην Ινδία, ένα μικρό αγόρι παίρνει μερικές κιμωλίες, βγαίνει στο προαύλιο και αρχίζει να ζωγραφίζει με κιμωλίες κάτι στο δάπεδο μπροστά στα έκπληκτα μάτια του δασκάλου και των συμμαθητών του. Η έκπληξη του δασκάλου μεγαλώνει όταν πλησιάζοντας ανακαλύπτει τι είναι αυτό που ζωγράφισαε ο μικρός μαθητής.
ΝΑΤΑΝ ΒΟΥΝΑ- ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΥΡΡΑΜΜΑ, (Αρμός 1994)
ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ είναι:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΝΝΑΙΟΣ, λαοῦτο, ΚΩΣΤΑΣ ΓΡΑΜΠΑΣ, ταμπουράς καὶ τοξωτὸς ταμπουράς, τραγούδι, ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ: οὔτι, ΣΥΛΒΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ: νάι, λάφτα
