«Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους…»
[Από το Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου του Μπέρτολτ Μπρεχτ]
Όπως όλα δείχνουν, η υπαρκτή πλέον Δύση είναι ένα μόρφωμα εχθρικό προς την παραδοσιακή ευρωπαϊκή κουλτούρα, τις ελληνο-ρωμαϊκές αξίες και τα μεγάλα απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα που γέννησαν αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «δυτικό πολιτισμό» (αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις εδώ).
Και το όνομα αυτού, Κλεισθένης. Ο οποίος μπορεί στην αρχαία Αθήνα να διαδέχθηκε τον τύραννο Πεισίστρατο και να έκανε το πολίτευμα πιο δημοκρατικό, στη σύγχρονη Ελλάδα όμως διαδέχθηκε τον Καλλικράτη ο οποίος είχε διαδεχθεί τον… Καποδίστρια.
Πίσω από την «φασαρία» της ΚΕΔΕ των κκ Πατούλη-Κοιμήση και των Περιφερειαρχών για το νομοσχέδιο Κλεισθένης-1 της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται η προσπάθεια κυρίως της ΝΔ και του Κινήματος Αλλαγής και γενικά του παλιού κόσμου της αυτοδιοίκησης, να «στήσουν» μια αντιδραστική αντιπολίτευση σε μία και μόνη διάταξη με την οποία διαφωνούν ενώ επί της ουσίας του νόμου για τοους ΟΤΑ συμφωνούν! Γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το διαχρονικό αίτημα του κινήματος για «απλή και ανόθευτη αναλογική παντού». Έτσι είναι αυτά η εξουσία είναι γλυκιά.
Τα φαινόμενα ίσως απατούν, αλλά το σημερινό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία βγάζει κερδισμένο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πρώτον επειδή αποδεικνύει για μια ακόμα φορά, και στην ελληνική άρχουσα τάξη και στον ιμπεριαλισμό, ότι το κόμμα που εξυπηρετεί πιο αποτελεσματικά και ικανά τα αστικά συμφέροντα και τις επιδιώξεις του ευρωατλαντικού άξονα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η άρχουσα τάξη έχει γραμμή για το μακεδονικό και είναι ανταγωνιστική με το κεντρικό σύνθημα του συλλαλητηρίου. Δεν είμαστε στα 1992 όταν σύσσωμος ο αστικός κόσμος οχυρώθηκε πίσω από τη μη παράδοση του ονόματος. Η σημερινή γραμμή του αστισμού είναι η αποδοχή σύνθετης ονομασίας ανοίγοντας το δρόμο στην ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και (μελλοντικά) και στην ΕΕ.
Βρισκόμαστε σε περίοδο διεθνών πολιτικών ζυμώσεων και αλλαγών. Τα κόμματα εξουσίας δυσκολεύονται σήμερα να προστατευτούν από το υφιστάμενο κλειστό σύστημα πολιτικής και χρηματιστηριακής εξουσίας, στο οποίο και ανήκουν. Πρόκειται περί συστήματος που έχει πλέον δείξει τα όριά του, έχοντας δημιουργήσει μια παγκόσμια διαφθορά και βαρβαρότητα. Η παγκόσμια φτώχεια ολοένα και εξαπλώνεται, ενώ ο πλούτος και η εξουσία μαζεύεται σε ολοένα και μικρότερο αριθμό ατόμων και ολιγομελών ομίλων, με περιουσίες μεγαλύτερες του ΑΕΠ αρκετών κρατών. Η αντίδραση των λαών έχει ήδη ξεκινήσει, έστω αδέξια και αδόκιμα, έστω ενίοτε οδεύοντάς τους, αποπροσανατολισμένους από επιτήδειους του πολιτικού μάρκετινγκ, προς άλλους εφιάλτες.
Οι πολιτικές εξελίξεις προχωρούν τόσο δυσάρεστα για το βιοτικό επίπεδο του λαού όσο είχε προβλεφθεί αρχικά από όλες τις πλευρές της Αριστεράς (στην οποία δεν θα πρέπει πλέον να συμπεριλαμβάνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ). Η λαϊκή οργή για τους δυσβάσταχτους φορολογικούς νόμους, για το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, για το πλιάτσικο των funds στα δάνεια, για την καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος από την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών, για το μαχαίρι στις συντάξεις που ετοιμάζεται και την κατάργηση κάθε έννοιας εθνικής Ανεξαρτησίας από τους μηχανισμούς του ΔΝΤ και της Γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης μεγαλώνει μεν αλλά δεν βρίσκει πολιτική διέξοδο. Οι πολιτικές δυνάμεις του κοινοβουλευτικού μας συστήματος είναι ταγμένες με συντριπτική πλειοψηφία στην εξυπηρέτηση των αναγκών των μνημονίων και προσπαθούν να διεκδικήσουν την άνοδο τους στην κυβέρνηση προσπαθώντας να πείσουν τους Ευρωζωνικούς πολιτικούς εκπροσώπους του χρηματιστικού κεφαλαίου ότι είναι πιο αποτελεσματικοί στα μνημόνια από την παρούσα κυβέρνηση.
Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών αποτυπώνει τις διαθέσεις των πολιτών σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Στην αποτύπωση αυτή, βεβαίως, μετρά και η αποχή. Ακόμα και αν υπάρχουν λόγοι ανωτέρας βίας – π.χ. οικονομική αδυναμία του ψηφοφόρου να πάει να ψηφίσει όπου «είναι γραμμένος», έχει σημασία για το επίπεδο οργάνωσης των ανθρώπων που για ταξικούς λόγους σχετίζονται με την ριζοσπαστική αριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αυτό που υπήρξε από το 2012 και μετά δεν υπάρχει, είναι ένα άταφο πτώμα μέχρι το συνέδριο του, όπου θα έχουμε και την τελετή της ταφής και της μεταμορφωτικής του «ανάστασης». Η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ προς στην κυβερνητική εξουσία βασίστηκε στην στρατηγική του να πείσει τα λαϊκά στρώματα, ότι μπορεί να αναχαιτίσει την επίθεση του κεφαλαίου και την απαξίωση των ζωών τους, χωρίς τα ίδια να αναλάβουν τόσο το ρίσκο της ρήξης όσο και την ευθύνη να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Είναι αλήθεια ότι η ρητορεία του «και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη» ακούγονταν πολύ δελεαστική για πολλούς και διάφορους λόγους. Καταρχάς μια σειρά από εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες είχαν ηττηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα της «κρίσης» αφήνοντας μια αίσθηση κούρασης και απογοήτευσης στα κοινωνικά υποκείμενα που είχαν κινητοποιηθεί σ” αυτούς.
Υπάρχει ένα θεμελιώδες πολιτικό αξίωμα: Αριστεροί ηγέτες που κάνουν θεμελιώδεις υποχωρήσεις στην αστική τάξη της χώρας τους ή στους ξένους επικυρίαρχους της πατρίδας τους, πάντοτε μέχρι τώρα αποδεικνύονται ανελέητοι εναντίον των… εσωκομματικών επικριτών τους! Οργανώνουν αδίστακτα πολιτικά (ή σε κάποιες περιπτώσεις και κυριολεκτικά) πογκρόμ εναντίον των στελεχών και των μελών του δικού τους κόμματος που τολμούν να καταδικάσουν τα ολισθήματα του ηγετικού πυρήνα και του αρχηγού του κόμματος, έχοντας κατά βάση δίκιο. Η διατήρηση πάση θυσία της εξουσίας καθίσταται κυρίαρχο στοιχείο της δράσης του αριστερού ηγέτη. Τα πάντα υποτάσσονται σε αυτόν τον στόχο, παρά τα συνήθη φληναφήματα περί του αντιθέτου.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ήρθε στην εξουσία τον Ιανουάριο χάρη στην υπόσχεσή του να σταματήσει να χορηγεί το οικονομικό «φάρμακο» που συρρίκνωσε την οικονομία της χώρας κατά ένα τέταρτο, αφάνισε περισσότερες από 1 εκατομμύριο θέσεις εργασίας και οδήγησε χιλιάδες Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τη στήριξη των Ελλήνων που είχαν εξουθενωθεί από τα πέντε χρόνια της λιτότητας που επιβλήθηκε σε αντάλλαγμα για τα δάνεια που χρειάζονταν για να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία και τη χρηματοοικονομική κατάρρευση.
Έχει συμπληρωθεί σχεδόν ένας μήνας από τις εκλογές της 25ης Γενάρη, που άλλαξαν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Πολλοί από μας, ως απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετείχαμε ενεργά στην προεκλογική εκστρατεία και συζητήσαμε πολύ με πολλούς πολίτες όλων «των αποχρώσεων». Συχνά αυτό που έμπαινε στην κουβέντα, πέρα από τα επίμαχα ερωτήματα για το χρέος, το τέλος της λιτότητας, αλλά και τη δυνατότητα ενός «έντιμου συμβιβασμού» με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις χωρίς διακύβευση των ουσιαστικών δικαιωμάτων του λαού και της χώρας, ήταν η ίδια η ποιότητα του πολιτικού λόγου και η ενεργοποίηση όλων των πολιτών στην πολιτική μέσα από τις διαδικασίες και τους θεσμούς της Δημοκρατίας.