Δυνατότητες και κίνδυνοι στην Πανορθόδοξη σύνοδο του 2016 [8-3-2014]

Από τΜτΒ*

«…Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται…»

Θάλεγε εύλογα προς εμένα ένας σώφρων χριστιανός «τι θέλει η αλεπού στο παζάρι;» Ο υποφαινόμενος εννοείται ότι θα ήμουν η αλεπού και το παζάρι οι συζητήσεις, διαπραγματεύσεις που  κάνουν  οι Προκαθήμενοι που συμμετέχουν στην Σύναξη της Κωνσταντινούπολης αυτές τις μέρες προεδρεύοντος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου του Α΄και αποφάσισαν την Πανορθόδοξη Σύνοδο για το 2016, την οποία προετοιμάζουν… πενήντα χρόνια…

Βεβαίως και υπάρχουν αντιρρήσεις πολλών ειδών γι’ αυτή τη Σύνοδο, όχι τόσο από το αδαές χριστιανικό πλήρωμα, όσο από θεολογούντες, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς. Παρά ταύτα κάποιοι άλλοι χαίρονται προκαταβολικά από χθές, 7-3-2014: «Στην Κωνσταντινούπολη το 2016: Επιτέλους! Αποφάσισαν την σύγκληση της Πανορθόδοξης Συνόδου».

Τα θέματα που καίνε είναι κυρίως εκκλησιολογικά:

Συνέχεια →

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη*

Οι εκβιασμοί των δανειστών δεν είναι κάτι νέο, αλλά μόνιμη, και  διαχρονικά  εντεινόμενη κατάσταση, αδιάκοπα,  από την αρχή της κρίσης. Γιατί, συνεπώς, να απορούμε; Όταν οι Έλληνες διαπραγματευτές δέχονται, και υπογράφουν, για  να ξεσπιτώσουν τους συμπολίτες τους καθιστώντας άστεγους πολλούς από αυτούς, όταν υπογράφουν για την αύξηση απάνθρωπου ύψους και είδους φόρων, παρότι γνωρίζουν ότι τα χρήματα δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να συγκεντρωθούν, παρότι γνωρίζουν ότι προκαλούν εξαθλίωση και πείνα, παρότι γνωρίζουν ότι ενθαρρύνουν έτσι τις αυτοκτονίες, την απόγνωση, εκατομμυρίων Ελλήνων, ακόμη  και  το θάνατο. Όταν δέχονται, όχι απλώς να συζητήσουν, αλλά και να υπογράψουν την υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας για 99 χρόνια από σήμερα…, όταν… δεν υπάρχουν  όρια  σε αυτά που τελικά υπογράφουν, ιδίως σε αυτά που εκ των προτέρων δηλώνουν ότι «δεν πρόκειται με τίποτε να υπογράψουν«.

Συνέχεια →

Πώς είναι να σπουδάζεις ολομόναχος στις φυλακές του «Αγίου Στεφάνου» της Πάτρας;

Ο αγώνας των κρατούμενων – μαθητών του Λυκείου που αυτή την περίοδο δίνουν προαγωγικές εξετάσεις

Συνέντευξη του Παναγιώτη Θέμελη (στον Φάνη Βγενόπουλο)*

Αυτοί οι πέντε μαθητές του Λυκείου δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Δεν είναι έφηβοι, ο χρόνος τους δεν μοιράζεται ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο και ούτε «κρατούν» τις απουσίες για να διαβάσουν περισσότερο στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Για αυτούς τους πέντε ξεχωριστούς μαθητές, η εφηβεία είναι μια ανάμνηση, αφού διανύουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους. Μιας ζωής που ήταν σκληρή απέναντί τους από την αρχή.

Και όμως αυτοί οι άνδρες, που είναι μεταξύ 30 και 40 ετών, έχουν ένα κοινό με τους εφήβους συμμαθητές τους. Θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους στους ουρανούς της γνώσης, να σπουδάσουν, να ελπίσουν σε μια καλύτερη ζωή.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ στην ΚΥΡΙΑΚΗ της Σαμαρείτιδος, 5^η Κυριακή του Πάσχα,     Ιω., δ΄ 5-42**, 13-05-2012

Του (+) π.Νικολάου Φαναριώτη*      

«Οι αληθινοί προσκυνηταί, προσκυνήσουσι τω Πατρί εν πνεύματι και αληθεία»,

Ιω, δ΄, 23.

Η άγνοια, ή μάλλον η αγραμματοσύνη πάνω στα θέματα της ορθοδοξίας, έχει γεμίσει την ορθόδοξη νεολαία μας από ναρκομανείς και εξαρτημένους, από AIDS και διαφθορά, από προγαμιαίες σχέσεις και διαζύγια. Και έχει γεμίσει και τις εθνικές οδούς από τα εικονοστάσια του θανάτου, και εμάς τους υπόλοιπους από πόνους και βάσανα.

Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, βρισκόμαστε στην αρχή της δημόσιας ζωής του Χριστού: «Ως ουν έγνω ο Κύριος ότι ήκουσαν οι Φαρισαίοι ότι Ιησούς  πλείονας μαθητιάς ποιεί και βαπτίζει ή Ιωάννης, καίτοι γε Ιησούς αυτός ουκ εβάπτιζεν, αλλ’ οι μαθηταί αυτού. Αφήκε την Ιουδαία και απήλθεν πάλιν εις την Γαλιλαία. Έδει δε αυτόν διέρχεσθαι δια της Σαμαρείας, έρχεται ουν εις πόλιν της Σαμαρείας λεγομένην, Συχάρ…», (Ιω. δ΄, 1-5). Ήταν 12 μεσημέρι και κουρασμένος από την οδοιπορία καθόταν πάνω στο ποτήρι του πηγαδιού. Τότε έρχεται μια γυναίκα εκ της Σαμαρείας να αντλήσει ύδωρ μες το καταμεσήμερο. Από τη συζήτηση με τον Χριστό που αρχισε με μια  απλή αφορμή, «δος μοι πιείν» προέκυψαν τα εξής:

Συνέχεια →

Στάκαμαν και η Μεγάλη Σύνοδος

Η εικόνα απεικονίζει την Πρώτη Σύνοδο της Νίκαιας. Tοιχογραφία του 18ου αιώνα στον Ορθόδοξο Ναό Σταυροπόλεως στο Βουκουρέστι.

Της Εύης Βουλγαράκη-Πισίνα 
[ειδικά για το Νυχθημερόν]

Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε αυτό το παιχνίδι, το στάκαμαν, που έμοιαζε κάπως με το κρυφτό. Μόλις έβλεπες τον συμπαίχτη σου, του φώναζες «στάκαμαν» και έτσι τον ακινητοποιούσες και τον αιχμαλώτιζες. Σαν να μη μεγαλώσαμε ποτέ, ακόμα πολλοί προσπαθούν να ακινητοποιήσουν τη ζωή, να τη συλλάβουν σαν μια φωτογραφία που φυλακίζει μέσα της το χρόνο. Ακόμα μοιάζει σαν να φοβούνται την κίνηση και την εξέλιξη, το ίδιο το διάβα των καιρών, ίσως ακριβώς επειδή ο χρόνος στον χώρο του κτιστού φέρνει μαζί του τον θάνατο.

Ιδιαίτερα συμβαίνει αυτό σε μια κατηγορία πιστών που διακαώς επιθυμούν να ακινητοποιήσουν την Ορθοδοξία σε φωτογραφικό ινσταντανέ, τραβηγμένο κάποια στιγμή μέσα στο χρόνο. Η ακινησία όμως είναι ίδιο των άψυχων αντικειμένων. Όχι των ζωντανών οργανισμών. Και οι όντως πιστοί δεν κοιτούν πώς να αποφύγουν τη ζωή, αλλά πώς να μετέχουν στην όντως Ζωή του αναστημένου Κυρίου.

Συνέχεια →

Σαπίλα ή αλάτι;

Του Βασίλη Αργυριάδη*

Σπάνια επικαλούμαι τη θεολογική μου ιδιότητα. Δεν μου αρέσει να λέω ότι είμαι θεολόγος. Όχι γιατί δεν τιμώ τη θεολογία – το αντίθετο, την τιμώ τόσο, ώστε να μην την ευτελίζω ασύνετα πλάι στο όνομά μου. Και δεν είναι ότι μου αρέσουν εκείνα τα ευσεβοφανή που λένε διάφοροι συνάδελφοι ότι «μόνο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης κι ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός ήταν “θεολόγοι” (άντε κι ο Άγιος Συμεών…), όχι εμείς». Προσωπικά, αρνούμαι να αυτοπροσδιορίζομαι θεολόγος, διότι ο Θεός με αξίωσε να γνωρίσω πραγματικούς θεολόγους της εποχής μας, με γνώση και σπουδή, με διάκριση και κύρος, ανθρώπους που έχουν μελετήσει τη Βίβλο και την πατερική παράδοση κι έχουν μάθει να διακρίνουν την ουσία από το περίβλημά της.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ,

ΜΡΚ, β΄, 1-12,** 31-03-2013

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«Θάρσει τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», Μτθ, θ΄, 2.

Η σημερινή περικοπή παρουσιάζει έναν παραλυτικό που τον σήκωναν 4 και τον κατέβασαν από την στέγη της οικίας μπροστά στον Χριστό. Στο θαύμα της θεραπείας του, ο Χριστός προτάσσει την παρουσία της συνειδήσεως με την φράση «θάρσει τέκνον (έχε θάρρος παιδί μου), αφέωνταί σοι αι  αμαρτίαι σου».

Την παρουσία της συνειδήσεως επισημαίνει και η εκκλησία μας στην θεραπεία του  παραλυτικού. Που επισημαίνει ότι μέγας  φόβος  τον  κατείχε, διότι η συνείδηση του τον πληροφορούσε, και πολύ σωστά, ότι οι αμαρτίες του θα εγίνοντο εμπόδιο στην θεραπεία του.

Τι είναι η συνείδηση

Συνέχεια →

ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Μετά από τέσσερα και πλέον έτη σπαραγμού και αιματοχυσίας στη Συρία σε πόλεμο, ο οποίος κακώς χαρακτηρίζεται εμφύλιος, αφού σ’ αυτόν μετέχουν πολεμιστές από πλήθος χωρών του πλανήτη οι ισχυροί της γης, ΗΠΑ και Ρωσία, αποφάσισαν εκεχειρία. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του θλιβερού ΟΗΕ κάλεσε τους αλληλοσπαρασσόμενους να την αποδεχθούν. Τόσο καιρό δεν βρέθηκε τρόπος να αναπτυχθούν στη χώρα την πολύπαθη δυνάμεις κυανοκράνων για τον περιορισμό της αιματοχυσίας και των καταστροφών! Η εκεχειρία είναι πλασματική, αφού έχουν εξαιρεθεί απ’ αυτή το ισλαμικό κράτος και το μέτωπο Αλ Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα.

Συνέχεια →

Ανορθόδοξος φονταμενταλισμός

Toυ Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιου Γκουτζίνη*

Η Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με συντριπτική πλειοψηφία των μελών ΔΕΠ των Τμημάτων της, αποφάσισε τη δημιουργία και λειτουργία Προγράμματος Ισλαμικών Σπουδών. Η απόφαση αυτή πρόσφατα εγκρίθηκε και από το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας. Πρέπει δε ο αναγνώστης να γνωρίζει ότι στα πλαίσια της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της επιστημονικής έρευνας η πανεπιστημιακή κοινότητα είναι η μόνη υπεύθυνη για τη διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών της. Παρόλα αυτά οι πρωτεργάτες του εγχειρήματος ζήτησαν και έλαβαν την ευλογία του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την ευόδωση της προσπάθειάς τους. Επίσης το εγχείρημα στηρίχτηκε και από το σύνολο των Αρχιερέων της Θράκης μας.

Συνέχεια →