Γιόγκα και Ορθόδοξος Χριστιανισμός: Είναι συμβατά;

Ραδιοφονική συζήτηση του Κέβιν Άλεν με την Δρ. Χριστίνα Μανγκάλα*

Κέβιν Άλεν (ΚΑ): Καλωσορίσατε στην εκπομπή ‘Καρδία Πεφωτισμένη’ στο AFR (Ancient Faith Radio – Ράδιο – Αρχαία Πίστη). Όπως πολλοί από εσάς τους ακροατές μας ξέρετε, πολύ συχνά έχουμε αναφερθεί σε αυτήν την εκπομπή στην επίδραση που έχουν στην κουλτούρα μας διάφορες ανατολικές, μη Χριστιανικές, πνευματικές ιδέες και μεταφυσικές κοσμοθεωρίες. Αυτό είναι το πνευματικό υπόβαθρο από το οποίο προέρχομαι, και το οποίο εξακολουθεί να με ενδιαφέρει, ελπίζω και εσάς το ίδιο.

Πρόσφατα, στην ενορία μου στην νότια Καλιφόρνια πολλοί άνθρωποι προερχόμενοι από διάφορες ανατολικές παραδόσεις, κυρίως αυτή του Ινδουισμού, ξεκίνησαν να έρχονται και να κάνουν ερωτήσεις. Έτσι λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε το θέμα με την σημερινή μας συζήτηση «Γιόγκα και Ορθόδοξος Χριστιανισμός: είναι συμβατά;». Πέραν από τους ανθρώπους που προέρχονται από ανατολικές πνευματικές παραδόσεις, υπάρχουν και πολλοί Χριστιανοί οι οποίοι ασκούνται με διάφορες ‘ασάνα’ της γιόγκα. Οι ‘ασάνα’ είναι ειδικές στάσεις του σώματος ο οποίες μαζί με κάποιες μορφές διαλογισμού με ινδουιστικές επιρροές έχουν γίνει πολύ δημοφιλείς στην Βορειοαμερικανική και Ευρωπαϊκή ζωή. Έτσι στην σημερινή εκπομπή, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα της συμβατότητας μεταξύ του Ανατολικού Ορθοδόξου Χριστιανισμού και της γιόγκα, με την μορφή του διαλογισμού και ιδίως των ειδικών στάσεων του σώματος.

Η καλεσμένη μου σήμερα, και είμαι πολύ ενθουσιασμένος που μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω μαζί της, γεννήθηκε Ινδουίστρια και συγκεκριμένα στην ανώτατη και ιερή κάστα των Βραχμάνων. Μεγάλωσε με τις παραδόσεις της γιόγκα. Ο παππούς της, για την ακρίβεια, ήταν προσωπικός φίλος ενός από τους σπουδαίους ερμηνευτές και διαδότες της σύγχρονης γιόγκα και της φιλοσοφίας Βεντάντα, του Σβάμι Σιβανάντα, ο οποίος είναι και ο ιδρυτής της Εταιρίας Θεϊκής Ζωής (στμ. Divine Life Society: θρησκευτικός οργανισμός που ιδρύθηκε από τον Σβάμι Σιβανάντα το 1936 στο Μούνι-Κι-Ρέτι της Ινδίας. Σήμερα έχει παραρτήματα σε πολλές χώρες του κόσμου.).

Συνέχεια →

Ο …Σαρωνικός, ο αυτοπροσδιορισμός του φύλου και η φύση

Συγκοινωνούντα δοχεία του «νέου θαυμαστού κόσμου»

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

 «Όταν το να είσαι απολύτως μοντέρνος επιβληθεί με ειδικό νόμο και διακηρυχθεί από τον τύραννο, αυτό που θα φοβάται κάθε έντιμος σκλάβος, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ότι μπορεί να κατηγορηθεί για παραδοσιοκρατία».
Γκυ Ντεμπόρ

Η πρόσφατη οικολογική καταστροφή στον Σαρωνικό σχεδόν συνέπεσε με την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου, ορίζοντας συμβολικά και τη διασύνδεσή τους.

Θα λέγαμε ότι η κυριαρχίαεπιμονή του νεωτερικού ανθρώπου να τιθασεύσει και να κυριαρχήσει επί της φύσης, φθάνοντας έως την οικολογική εξαφάνιση, συναντά την «υπερεκμετάλλευση» των οντολογικών χαρακτηριστικών του, με αναπόφευκτη κατάληξη την «καταστροφή» του ίδιου του ανθρώπου.

Ο νεωτερικός καπιταλιστικός άνθρωπος διαχωρίστηκε από τη Φύση και συνακόλουθα από τη δική του φύση. Ο μεσσιανισμός της τεχνολογικής ύβρεως, αχθοφόρος του οικολογικού αδιεξόδου, διαμορφώνει και το αλλοτριωμένο άτομο, που απελπισμένα παλεύει να ξαναγίνει άνθρωπος, αναζητώντας κοινωνική ταυτότητα, οδηγούμενος όμως, τελικά, στην άρνηση του ίδιου του εαυτού του.

Συνέχεια →

Ίνδικτος: η αρχή του Εκκλησιαστικού Έτους

Του Κωνσταντίνου Κόττη*

Η 1^η Σεπτεμβρίου αποτελεί την αρχή του εκκλησιαστικού έτους ή όπως λέγεται «Αρχή της Ινδίκτου». Σήμερα, βέβαια, το γεγονός έχει περιπέσει, κατά κανόνα, σε μια απλή ανάμνηση στα όρια της λήθης. Δεν συνηθίζεται να δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην ημέρα αυτή. Αντίθετα η εκκοσμίκευση, αλλά και ο ευσεβισμός παλαιοτέρων ετών, έχει καθιερώσει σε πολλούς ναούς την τέλεση αγιασμών για το νέο έτος, όχι κατά την 1^η Σεπτεμβρίου, αλλά κατά το κοσμικό ημερολόγιο, δηλαδή περί την 1^η Ιανουαρίου.

Η οριστική επιλογή του Σεπτεμβρίου ως πρώτου μήνα, ενώ κατά το ρωμαϊκό έτος ήταν ο έβδομος μήνας, έχει να κάνει με την εισαγωγή της ινδικτιώνος. Ως «ινδικτιών» (ρωμαϊστί «indictio» = ορισμός ή διάγγελμα), θεωρούνταν, αρχικά, μια περίοδος 5 ετών, αρχής γενομένης από το 297/298 μ.Χ. Στη συνέχεια, όμως, η περίοδος αυτή αφορούσε 15 έτη και εφαρμόσθηκε τον Σεπτέμβριο του 312 μ.Χ. Η indictio επείχε θέση διαγγέλματος, με το οποίο ορίζονταν η κατ΄ έτος καταβολή φόρου για την συντήρηση του ρωμαϊκού στρατού. Η εκκλησιαστική ινδικτιών, ακολουθώντας την βυζαντινή, εκκινούσε από την 1^η Σεπτεμβρίου. Αργότερα στη Δύση, η 1^η Σεπτεμβρίου ως αρχή του έτους, αντικαταστάθηκε στις παπικές περιοχές (περί τον 12^ο αιώνα), από την 25^η Δεκεμβρίου. Ουσιαστικά έτσι προέκυψε η 1^η Ιανουαρίου, ως πρώτος μήνας του έτους.

Συνέχεια →

Brexit: Πολύ σκληρό για να πετύχει

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Κάπως αλλιώς είχε φανταστεί την εβδομάδα που πέρασε η Τερέζα Μέι όταν αποφάσιζε να προκηρύξει πρόωρες εκλογές. Αν τα πράγματα εξελίσσονταν σύμφωνα με τους υπολογισμούς της, θα γιόρταζε την πρώτη επέτειο του δημοψηφίσματος υπέρ του Brexit, την Παρασκευή, με μια συντριπτική ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής στη νέα κυβέρνησή της, από την οποία θα είχαν πάρει πόδι οι οπαδοί της παραμονής στην Ε.Ε., με πρώτο τον υπουργό Οικονομικών Φίλιπ Χάμοντ.

Συνέχεια →

Φήμες

Της Ανδριανής Στράνη

Ήταν μια κανονική Μαγιάτικη μέρα, όπως όλες οι άλλες. Τα σύγνεφα στον ανοιξιάτικο ουρανό πάνω από το σχολείο μαζεύονταν από καιρό… σιγά, σιγά… κι όταν ξέσπασε η μπόρα αποφασίστηκε να παιχτεί το «σχολικό συμβούλιο». Ήταν ένα ωραίο θεατρικό – παρωδία γραμμένο και σκηνοθετημένο από το ίδιο το σχολείο. Παίχτηκε βιαστικά, αφού ήταν η κατάλληλη εποχή για το μάζεμα και  το ξέπλυμα των χαλιών. Εποχή δύσκολη για θέατρο, αφού τα σκουπίδια φανερώνονται στο γυμνό πάτωμα και χρειάζεται μεθοδική δουλειά να τρίψεις, να γυαλίσεις και να εξαφανίσεις τους ρύπους.

Συνέχεια →

Μαθήματα Κηπουρικής

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή*

Κοίταξε και ξανακοίταξε επίμονα. Μέσα σε ένα κομμάτι καθρέπτη έβλεπε το χρόνο να κυλάει στα μονοπάτια του έσω εαυτού του. Αργά αλλά σταθερά, σαν ένα ποτάμι που διασχίζει το στέρεο μέχρι να συναντηθεί με την αλμυρή του φύση. Η ζωή του όλη έμοιαζε μια ατελείωτη διαδρομή που ήξερε όμως το τέλος της. Όταν τον ρώταγες, πάντοτε σου απαντούσε αινιγματικά για κάποιο ραντεβού αφήνοντας αδιευκρίνιστο όμως το πότε το πού και το πώς. Κάποτε τον πίεσα ιδιαίτερα και μου ομολόγησε ότι τούτο το προνόμιο το έχουν μόνο οι άγιοι. Άλλαξε  την κουβέντα και μου έδειξε επίμονα ένα σπουργίτι που χαριεντιζόταν με τα φύλλα μιας κατάνθιστης ελιάς.

Συνέχεια →