Ο παραλογισμός της «Δικαιοσύνης» δολοφονεί τον απεργό πείνας και δίψας Βασίλη Δημάκη

Του Παναγιώτης Παπαδόπουλου – «Κάϊν»*

ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΔΗΜΑΚΗ

Η Κοινωνία των Φυλακών είναι μια μικρογραφία της όλης Κοινωνίας. Έτσι και στις φυλακές υπάρχουν αμετανόητα αποβράσματα και φασιστοειδή (σαν αυτούς που χτύπησαν και  μαχαίρωσαν μέσα στο κελί του  τον  πολιτικό κρατούμενο Νίκο Μαζιώτη, παρ’ ότι διαφωνώ με την επιλογή του ένοπλου «αγώνα»…), σωματέμποροι, εκτελεστές συμβολαίων θανάτου, έμποροι ναρκωτικών, βιαστές και αδίστακτοι ληστές και φονιάδες που στο όνομα της «μεγάλης ζωής» και του ατομικού συμφέροντος απαξιώνουν και έχουν κάνει κουρέλι την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Υπάρχουν όμως και κρατούμενοι οι οποίοι ανέλαβαν τις ευθύνες τους, πληρώνουν χρόνια το τίμημα των επιλογών τους, αλλά παράλληλα αγωνίζονται να ΑΠΟΔΡΑΣΟΥΝ από τον αδιέξοδο και απελπισμένο κόσμο της παραβατικότητας και της ποινικής «ταυτότητας». Δεν είναι πολλοί οι κρατούμενοι σαν τον Βασίλη Δημάκη που κάνει απεργία πείνας και δίψας και η ζωή του τούτες τις ώρες κρέμεται από μια κλωστή. Είναι ένα ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ  κρατουμένου στους υπόλοιπους κρατουμένους ΠΑΡΑΚΙΝΗΣΗΣ (ΝΕΑΣ ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ) να μορφωθούν, να πάρουν εφόδια γνώσης και εκπαίδευσης, να εργασθούν, να αλλάξουν προσωπικότητα, να  σπάσουν τις αλυσίδες που τους κρατούν μελλοθάνατους  ανάμεσα στο  περιθώριο και στον εγκλεισμό των φυλακών.

Συνέχεια →

Αναπληρωτές νομάδες εκπαιδευτικοί: Η επινόηση του βασανιστηρίου

Η 1^η Γεν. Συνέλευση αναπληρωτών (κυρίως) και μονίμων στο Υπ. παιδείας μετά την καταστολή από χημικά και όχι μόνο στις 2 Μάρτη 2018…

Του Γιώργου Μαυρογιώργου

Λίγες «κρεμασμένες σκέψεις», καιρό τώρα, αφιερωμένες  στη σημερινή συγκυρία….

Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει πιο ταπεινωτική και πιο εξευτελιστική επώδυνη/ βάρβαρη/ εφιαλτική/ εξατομικευμένη/ ανταγωνιστική (:ο θάνατός σου η ζωή μου)/ σωφρονιστική εμπειρία βασανιστηρίου από το να είσαι σε καθεστώς αναμονής προκειμένου να εγγράφεσαι κάθε χρόνο σε μια λίστα κατάταξης και αναμονής για μια θέση προσωρινής απασχόλησης κι αυτό να επαναλαμβάνεται για πολλά χρόνια! Οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί συμμετέχουν στις σχετικές διαδικασίες και με τη συμμετοχή τους νομιμοποιούν τις πολιτικές μιας βαθιάς αυτό-υποτίμησης. Οι αδιόριστοι είναι και χρεωμένοι για ένα δάνειο που ποτέ δεν πήραν! Λες και έχουν βαλθεί να εξαφανίσουν κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας ώστε οι νομάδες και εποχιακά εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί να μη μπορούν να αρθρώσουν έναν λόγο πολιτικής παιδαγωγικής στη συνάντησή τους με τους μαθητές.

Συνέχεια →

Οι εκπαιδευτικοί ανάμεσα στη «γήρανση» και τις συνταξιοδοτικές ανατροπές

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Συνταξιοδοτικό και Δημόσια Εκπαίδευση

Τα τελευταία μνημονιακά χρόνια και με την φυγή εκπαιδευτικών από τα σχολεία –πέρα από την φυσιολογική συνταξιοδότηση- και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως και στην πρωτοβάθμια, κάθε σχολικό έτος αυξάνει ο μέσος όρος ηλικίας των μονίμων και αναπληρωτών σχεδόν κατά ένα έτος κάθε χρόνο. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί την λεγόμενη «γήρανση των εκπαιδευτικών», η οποία έχει ήδη φτάσει σε οριακό σημείο ακόμη και για τους αναπληρωτές! Οι δε μόνιμοι, λόγω των συνεχών μειώσεων των συντάξεων και των απαιτήσεων για ιατρικές και νοσηλευτικές δαπάνες, βρίσκονται «δέσμιοι» ανάμεσα στη «Σκύλα» της παράτασης συνταξιοδότησης (όσων ακόμα έχουν δικαίωμα πριν τα 67 έτη ηλικίας (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 2016) και την «Χάρυβδη» των υπερβολικών δυσκολιών λόγω των αντιεκπαιδευτικών απορρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων του σχολείου.

Συνέχεια →

Αποδομώντας τις «Νέες Δομές Υποστήριξης της Εκπαίδευσης»

Της Σοφίας Χατζοπούλου

Στη σύγχρονη οικονομική επιστήμη του Μάρκετινγκ όταν η απόδοση ενός προϊόντος δεν είναι η αναμενόμενη, οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να ασχοληθούν με την αλλαγή της εικόνας του, τον επανασχεδιασμό του και την επαναπροώθησή του ως κάτι εντελώς νέο και καινοτόμο.

Κάπως έτσι λειτουργεί και η προώθηση μέτρων και πολιτικών στην κοινωνία της Αγοράς, όπου η ιδεολογία της επιχείρησης με τη συναφή της ορολογία (προγραμματισμός, αποτελεσματικότητα, αποτίμηση, ποιότητα) γίνεται το βασικό αξιακό πλαίσιο λειτουργίας κοινωνικών θεσμών, όπως του σχολείου.

Διαβάζοντας την πρόταση του Υπουργείου για τις “Νέες Δομές Υποστήριξης της Εκπαίδευσης” παρατηρούμε πολλές από τις τεχνικές που μπορούν να κάνουν το “προϊόν” να φαίνεται ελκυστικό και ασφαλές, ειδικά μετά τη γενικευμένη και συντονισμένη αντίδραση του κλάδου που οδήγησε σε αποτυχία αντίστοιχες προτάσεις (Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλος) για την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης και την αυτοαξιολόγηση.

Ας δούμε όμως πρώτα ποιους στόχους επικαλείται το Υπουργείο για την προώθηση των “Νέων Δομών” και με ποιόν τρόπο τις προωθεί.

Συνέχεια →

Μόνιμοι Διορισμοί [Εκπαιδευτικών]: Μια ανάλυση παντός επιστητού

Του Φάνη Βουγά

Παιδαγωγικά αναγκαίοι: Η μονιμότητα αποτελεί το σταθερό παιδαγωγικό περιβάλλον κατά το οποίο ο εκπαιδευτικός αναλαμβάνει κι ολοκληρώνει το εκπαιδευτικό του έργο.

Στελεχώνοντας τα σχολεία με μόνιμους εκπαιδευτικούς σχεδιάζεται αρτιότερα το εκπαιδευτικό έργο. Με το πέρας της σχολικής περιόδου ο κάθε εκπαιδευτικός  γνωρίζει ποια τάξη θα αναλάβει , με συνέπεια να έχει αρκετό χρόνο προκειμένου να οργανώσει τις εκπαιδευτικές δράσεις, τις παιδαγωγικές παρεμβάσεις αλλά και τα προγράμματα που θα αναλάβει τη νέα σχολική χρονιά.

Ένας μόνιμος εκπαιδευτικός έχει τον απαραίτητο χρόνο ώστε να φέρει εις πέρας ένα ολοκληρωμένο παιδαγωγικό έργο αναλαμβάνοντας επί δύο συναπτά έτη την ίδια τάξη.

Συνέχεια →

Κλοπές

Τα κρινάκια μας πέρισυ (23.03.2017). Φέτος δεν προλάβαμε να φωτογραφηθούμε…

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Χαμογέλασα εμφανώς χθες

φθάνοντας στο πατρικό μου.

Σιμά στην πόρτα σε παρτέρι,

πέτρα την πέτρα δουλεμένο,

ανθισμένα τα κρινάκια

με χαιρετούσαν με υπόκλιση.

Συνέχεια →

Αντιστροφή α-παιδείας

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Έτοιμοι από καιρό χιλιάδες αναπληρωτές,

του εαυτού τους,

οι άνθρωποι με τις βαλίτσες

σε παραλίες, βουνά και πόλεις.

Ψυχή, δάκρυα κι αίμα παράτησαν

στου α-παιδείας τα μάρμαρα.

Συνέχεια →

Η εντατικοποίηση της εργασίας των εκπαιδευτικών και η συζήτηση για τον εργασιακό τους χρόνο

Της Αιμιλίας Τσαγκαράτου*

Η ψήφιση στις 15 Γενάρη της διάταξης για το 30ωρο των εκπαιδευτικών στο νόμο με τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης και η εγκύκλιος που ακολούθησε δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Η συζήτηση για το χρόνο εργασίας των εκπαιδευτικών ήταν ένα  από τα κεντρικά ζητήματα που άνοιξε για μια ακόμα φορά  στα πλαίσια του «εθνικού διαλόγου για την Παιδεία» του 2015. Οι τότε δηλώσεις του κ. Λιάκου «να μην συμπίπτουν ο χρόνος διδασκαλίας και ο εργασιακός χρόνος των εκπαιδευτικών», «ο εργασιακός χρόνος να περιλαμβάνει  τις παιδαγωγικές συναντήσεις των δασκάλων και των καθηγητών οι οποίοι κάθε βδομάδα θα χαράζουν την εκπαιδευτική πολιτική»(!), αλλά και προηγούμενες δηλώσεις του για «επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών στα κενά τους» δεν ήταν τυχαίες. Πέρα από τον τρόπο με τον οποίο φαίνεται να προσανατολίζεται το Υπουργείο Παιδείας να «λύσει» το πρόβλημα της λειτουργίας των σχολείων χωρίς διορισμούς, οφείλουμε να δούμε τη γενικότερη πολιτική στόχευση σε σχέση με τον εργασιακό χρόνο των εκπαιδευτικών, έτσι όπως εκπορεύεται και από τη συνολική εκπαιδευτική πολιτική που διαμορφώνουν και τα υπερεθνικά κέντρα.

Συνέχεια →

Παιδαγωγικές ἀντιλήψεις τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν

Του Φώτη  Σχοινά*

Ἡ ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἔχει θεσπισθεῖ ἤδη ἀπό τό ἀκαδημαϊκό ἔτος 1843/44 ἀπό τή Σύγκλητο τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἀθήνας ὡς ἡ ἑορτή τῆς παιδείας. Ἡ καθιέρωση αὐτή ὀφείλεται  στό γεγονός ὅτι οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ἐπεχείρησαν καί ἐπέτυχαν τή σύζευξη τοῦ χριστιανικοῦ σωτηριολογικοῦ μηνύματος μέ τήν ἑλληνική παιδεία, τή χριστιανική Πίστη μέ τόν ἑλληνικό Λόγο. Οἰ ἑλληνομαθεῖς χριστιανοί Πατέρες ἔδωσαν καινές, χριστιανικοῦ περιεχομένου, ἀπαντήσεις στά ἐρωτήματα – θεολογικά, ὀντολογικά, κοσμολογικά, γνωσιοθεωρητικά, ἠθικά καί ἀνθρωπολογικά – πού ἀπασχολοῦσαν τήν ἑλληνική ἀπορητική διανόηση.

Συνέχεια →

 Χρονοσχολείο

Του Παναγιώτης Α. Μπούρδαλα

Μάζεψαν χρυσάφι κι ασημικά,

ομόλογα και καταθέσεις

οι άνθρωποι της Δύσης,

σ’ ανατολή και δύση.

Στα όρη της τεχνιτής νοημοσύνης η επιστήμη τους,

κι η τεχνολογία τους στ’ άστρα φτάνει.

Συνέχεια →