Οι βασικοί άξονες των αλλαγών στην Τεχνική εκπαίδευση ευθέως αντίθετοι στα συνέδρια της ΟΛΜΕ

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Εισαγωγικά

Μετά το 3^ο μνημόνιο του Αυγούστου 2015, με τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, είναι πλέον καθαρό ότι αποτελούν βάση των σχεδιασμών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την εκπαίδευση. Ομοίως το πλαίσιο χρηματοδότησης μέσω των ΕΣΠΑ της ΕΕ για την Τεχνική εκπαίδευση, συνδέεται κεντρικά με την κατάρτιση (ενιαίος χώρος) και τις επιχειρήσεις. Επιπρόσθετα και οι κατευθύνσεις του χθεσινού (9-5-2016) Eurogroup, προσπαθούν να συνδέσουν μακροχρόνια τη χώρα με το «υπερμνημόνιο» της ΕΕ.

Επομένως είναι αφέλεια να πιστεύει και να εκτιμά κανείς ότι οι σχεδιασμοί και αποφάσεις του Υπ. Παιδείας μέσω των τροπολογιών  «Ν. Φίλη» για την Τεχνική Εκπαίδευση μπορούν να έχουν την παραμικρή σχέση με τις αντίστοιχες αποφάσεις των συνεδρίων της ΟΛΜΕ. Το παράδοξο είναι ότι, ενώ δημιουργήθηκε μιά συγκυριακή πλειοψηφία 6 μελών του ΔΣ της ΟΛΜΕ την Παρασκευή 6-5-2016 (2 Παρεμβάσεις, 2 ΠΑΜΕ Εκπ/ικών, 1 ΜΕΤΑ και 1 (από 3) ΣΥΝΕΚ) για την απόσυρση της εν λόγω τροπολογίας, αυτή δεν περιλαμβάνεται στα σημεία αιχμής του ΔΣ της ΟΛΜΕ (http://olme-attik.att.sch.gr/new/?p=10058) για τις κινητοποιήσεις στο Υπ. Παιδείας και Περιφερειακές Δ/νσεις Εκπ/σης!!!

Εδώ ταιριάζει  η αποστροφή της απόφασης της συνόδου των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 8/6/2006, που επικυρώθηκε στο 13^ο Συνέδριο /Ιούνης 2007 και στο 14^ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ/Ιούνης 2009: «…Κάθε πολιτική που προσπαθεί, όπως οι πολιτικές της σημερινής αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων, να αποκόψει την Τ.Ε.Ε. από τη γενική φιλοσοφία και πρακτική των μεταγυμνασιακών σπουδών ή σφάλλει ή έχει συνειδητή στόχευση…»!

Συνέχεια →

Σχολεία, διορισμοί και οργανικές στο καναβάτσο;

Να σταθεροποιήσουμε με μια γροθιά το βαγόνι των οργανικών θέσεων-τοποθετήσεων στις ράγες

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Εισαγωγικά

Το βαγόνι των οργανικών τοποθετήσεων στα σχολεία είναι έτοιμο να εκτροχιαστεί… Μια σειρά γεγονότα, που θεσμοί και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχουν δρομολογήσει και προωθούν -και με δήθεν διάλογο- αφορούν τις οργανικές τοποθετήσεις στα σχολεία α/βάθμιας και β/βάθμιας εκπαίδευσης. Αφορούν όμως πρωτίστως και τον συνολικό αριθμό οργανικών θέσεων στο Υπουργείο Παιδείας, που έχουν αποφασίσει να επικαιροποιήσουν (δείτε έγγραφο φωτογραφίας). Ο κίνδυνος να συντρέξουν μαζί μια σειρά από αρνητικές παραμέτρους είναι άμεσα ορατός. Το ερώτημα είναι αν το «συμμάζεμα» που προωθεί το υπουργείο με ειδική μεγάλη επιτροπή για τις λεγόμενες «Υπηρεσιακές Μεταβολές», όπου συμμετέχουν και δυο μέλη του ΔΣ της ΟΛΜΕ, αφορά μόνο αυτονόητα πράγματα…

Η γνώμη μου είναι πως όχι. Θεωρώ ότι κεντρικός στόχος είναι η μείωση των οργανικών θέσεων, άρα και τοποθετήσεων, σε πανελλαδική κλίμακα, μεταξύ 10% και 20% τουλάχιστον. Για να το κατανοήσουμε επαγωγικά, ας συνυπολογίσουμε ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει -πέραν του μισθολογίου των καθαρών μειώσεων για τους πολλούς και της λαιμητόμου του «ανταποδοτικού» ασφαλιστικού- ταυτόχρονα λόγω 3ου μνημονίου:

Συνέχεια →

Καταργούν στην πράξη τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων της ΤΕΕ;

Της Γιώτας Ιωαννίδου*

Έτσι, ποιος είναι άραγε ο λόγος ένας νέος να συμμετέχει 3-5 χρόνια στην επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση για να αποκτήσει τις απαραίτητες γενικές γνώσεις και να γνωρίσει ολοκληρωμένα μια επαγγελματική ειδικότητα όταν μπορεί με ένα «ταχύρρυθμο» σεμινάριο, ίσως και χωρίς καν αυτό, να αποκτά, μέσω συνήθως σύντομων εξετάσεων σε θέματα θεωρίας, ένα επαγγελματικό πιστοποιητικό;

Το Υπουργείο Εργασίας, μέσω της εφαρμογής των νέων προγραμμάτων κατάρτισης και εγγυημένης απασχόλησης (voucher) του ΕΣΠΑ 2016 – 2020, ανοίγει το δρόμο της μαζικής επαγγελματικής πιστοποίησης από ιδιωτικούς φορείς, μέσω εξετάσεων και επί πληρωμή, ειδικοτήτων της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης για αποφοίτους Γυμνασίου αν όχι Δημοτικού, που κανονικά θα απαιτούσαν σπουδές χρόνων.

Συνέχεια →

Συμβολή σε έναν άστοχο και ατυχή πολιτικά διάλογο

Του Γιώργου Μαυρογιώργου

 1. Ένα σύντομο σχόλιο: Επιτέλους ο  Διάλογος για την Εκπαίδευση στην Ελλάδα γίνεται «διεθνής»

Τελικά, όσοι εμπνεύστηκαν την ενορχήστρωση  ενός ακόμα  διαλόγου για την εκπαίδευση, μάλλον καταφέρνουν να μας αιφνιδιάζουν με τις πρωτοφανείς ιδέες τους. Επινόησαν  ένα διάλογο εν μέσω πρωτοφανούς κρίσης και το θέμα της κρίσης λάμπει δια της απουσίας της από την ατζέντα, έτσι που να μοιάζει κυνικό σκηνικό απόδρασης η όλη παράσταση. «Εδώ φαΐ δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη θέλουμε»! Μας έκαναν γνωστή την ομάδα REN για να την αποσύρουν το ίδιο αιφνιδιαστικά και μείναμε με ανοιχτό το στόμα και την απορία. Εδώ, οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας έχουν «χειροπόδαρα δεμένους» με την υποχρέωση να εξοικονομούμε, αν είναι δυνατόν, ακόμα και μια διδακτική ώρα ή να έχουμε όσο το δυνατό λιγότερους δασκάλους στα σχολεία και οι εμπνευστές καμώνονται πως συζητούν, χωρίς να βάζουν τις δεσμεύσεις των μνημονίων σε διάλογο, μπας και ανατραπούν! Διάλογος εν μέσω μνημονίων είναι ένας ακραίος αντιφατικός αιφνιδιασμός, όπως ασυμφιλίωτα είναι το «εθνικό» και το «κοινωνικό». Στις 11.1.2015, πριν από τις νικηφόρες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ μας μοίρασε την προσφορά της ΑΥΓΗΣ «Εκπαίδευση για Λίγους: Η Μαύρη Βίβλος της Μνημονιακής Εκπαιδευτικής Πολιτικής».

Συνέχεια →

Μια εκδήλωση με ολίγον ΟΟΣΑ και μπόλικη εκπαίδευση προς πώληση!

Του Χρήστου Κάτσικα

Πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα (Τετάρτη 24/3) στο υπουργείο Παιδείας εκδήλωση στο πλαίσιο των «Ημερών Προβληματισμού» του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία με προσκεκλημένους ομιλητές τους καθηγητές Μαίρη Καλαντζή, Bill Cope και την πρώην υπουργό Παιδείας της Πορτογαλίας Μαρία Ροδρίγες (Maria de Lurdes Rodrigues).

Στόχος της εκδήλωσης, σύμφωνα με τους επιτελείς του υπουργείου, ήταν «να συζητηθούν ιδιαίτερες πλευρές της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης μέσα από τη διεθνή εμπειρία και τις αλλαγές που αλλάζουν εκ βάθρων την εκπαιδευτική διαδικασία».

Συνέχεια →

Η εντατικοποίηση της εργασίας των εκπαιδευτικών και η συζήτηση για τον εργασιακό τους χρόνο

Της Αιμιλίας Τσαγκαράτου*

Ένα από τα κεντρικά ζητήματα που ανοίγει στα πλαίσια του «εθνικού διαλόγου για την Παιδεία» είναι η συζήτηση για το χρόνο εργασίας των εκπαιδευτικών. Οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Λιάκου «να μην συμπίπτουν ο χρόνος διδασκαλίας και ο εργασιακός χρόνος των εκπαιδευτικών», «ο εργασιακός χρόνος να περιλαμβάνει  τις παιδαγωγικές συναντήσεις των δασκάλων και των καθηγητών οι οποίοι κάθε βδομάδα θα χαράζουν την εκπαιδευτική πολιτική»(!), αλλά και προηγούμενες δηλώσεις του για «επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών στα κενά τους» δεν είναι τυχαίες. Πέρα από τον τρόπο με τον οποίο φαίνεται να προσανατολίζεται το Υπουργείο Παιδείας να «λύσει» το πρόβλημα της λειτουργίας των σχολείων χωρίς διορισμούς, οφείλουμε να δούμε τη γενικότερη πολιτική στόχευση σε σχέση με τον εργασιακό χρόνο των εκπαιδευτικών, έτσι όπως εκπορεύεται και από τη συνολική εκπαιδευτική πολιτική που διαμορφώνουν και τα υπερεθνικά κέντρα.

Συνέχεια →

Η φενάκη του Εθνικού διαλόγου» ή Όσα δεν … ξέρει ο Υπουργός Παιδείας

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Όλοι οι διάλογοι για την εκπαίδευση μέχρι τώρα προβάλλουν το «εθνικό» διαχέοντας την ψευδαίσθηση ότι σε μια κοινωνία που σπαράσσεται από κοινωνικές ανισότητες και συγκρούσεις μπορεί να υπάρχει «κοινό συμφέρον». Υπηρετήθηκε αλήθεια το κοινό συμφέρον από τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν μετά από τόσους «εθνικούς διαλόγους» στις προηγούμενες δεκαετίες ή η αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης; Λήφθηκαν υπόψη οι θέσεις και διαμορφώθηκαν πολιτικές με βάση τις θέσεις και τα αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας και των κοινωνικών φορέων ή εφαρμόστηκαν οι ντιρεκτίβες της ΕΕ, όπως αποτυπώνονταν στα προγράμματα των κομμάτων εξουσίας;

Συνέχεια →

Η Νέα Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης

Του Δημήτρη Νικολούδη*

1. Το κοινωνικο-οικονομικό και επιστημονικό πλαίσιο

Η Νέα Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης αποτελεί μία τάση της Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης, ένα εγχείρημα της δεκαετίας του 1970 στην Αγγλία, στο οποίο ενεπλάκησαν παιδαγωγοί, κοινωνιολόγοι και δάσκαλοι για τον προσδιορισμό της κατασκευής, οργάνωσης, μεταβίβασης και αξιολόγησης της σχολικής γνώσης. Το εγχείρημα αυτό δεν αφορούσε την περιγραφή των εκπαιδευτικών περιεχομένων αλλά την κατανόηση του σκεπτικού που υπήρχε πίσω τους.

Συνέχεια →

Ποιος διάλογος για ποια Παιδεία; (τρις)[1]

Του Βένιου Αγγελόπουλου

Πριν ένα χρόνο, η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε με ένα φιλόδοξο πρόγραμμα για την Παιδεία: Αφενός την κατάργηση των αντιδημοκρατικών νόμων Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου, αφετέρου μια σε βάθος μεταρρύθμιση του συστήματος, με αναβάθμιση του σχολείου (δωδεκάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, Ενιαίο Λύκειο θεωρίας και πράξης, κατάργηση μεσοπρόθεσμα των Πανελληνίων Εξετάσεων, κ.ά.). Τα άμεσα μέτρα θα γίνονταν γρήγορα νόμος, το μακρόπνοο σχέδιο θα διασαφηνιζόταν μέσα από ζύμωση.

Σήμερα το νομοσχέδιο για τα άμεσα μέτρα, έτοιμο σε γενικές γραμμές από την άνοιξη, έχει παραπεμφθεί στις καλένδες και ο υπουργός που το εισηγήθηκε (αλλά δεν το κατέθεσε στη Βουλή) έχει αποπεμφθεί μετά πολλών επαίνων. Επεξεργασία του μακρόπνοου μεταρρυθμιστικού σχεδίου δεν υπήρξε, ούτε καν στελέχωση των σχετικών οργάνων: τελείως πρόσφατα ο νέος υπουργός συγκρότησε όργανα που θα επεξεργαστούν το σχέδιο, χωρίς να υποδείξει τις κατευθύνσεις της πολιτικής ηγεσίας. Βέβαια, διάλογος χωρίς αρχικές τοποθετήσεις δεν μπορεί να υπάρξει: καθώς δεν έχουν ρητά εκφραστεί οι κυβερνητικές προθέσεις, η επιλογή των προσώπων που στελεχώνουν τις επιτροπές δίνει βάσιμες ενδείξεις.

Συνέχεια →