Από τον Κλίντον στον Ομπάμα, από τον Σημίτη στον Τσίπρα…

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

Να θυμίσουμε ότι επί εποχής του υψηλού μας επισκέπτη είναι, του Ομπάμα, που οι Αμερικανοί μετέτρεψαν τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» σε ευρασιατικό χειμώνα και σε πεδίο δράσης του ISIS.

   Που διαλύθηκαν χώρες με τους πρόσφυγές τους να γεμίζουν πτώματα τα νερά του Αιγαίου και στρατόπεδα συγκέντρωσης την ελληνική επικράτεια,

   Που οι ναζί «αναβαθμίστηκαν» επίσημα σε ευρωατλαντικό εργαλείο όπως στην Ουκρανία,

 Που η Ελλάδα αξιοποιήθηκε και αξιοποιείται σαν βατράχι στον πόλεμο μεταξύ των βουβαλιών εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Συνέχεια →

Διερευνώντας τα «φαινόμενα Τραμπ»

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Η ηγέτιδα χώρα της Δύσης βίωσε τον τελευταίο καιρό ένα φαινόμενο αντιφατικό με τους κανόνες ζωής, τους κανόνες συμπεριφοράς και κοινωνικής οργάνωσης, που οι θεωρούμενοι élites της διανόησης νομίζουν πως έχουν επικρατήσει. Τόσο ο νικητής των προεδρικών εκλογών Τραμπ όσο και η αντίπαλός τους Χ. Κλίντον, ξεπέρασαν εμφανώς τα δεδομένα, ο δε Τραμπ στήριξε την εκλογή του, εκτός των άλλων, και στην απόρριψη δήθεν εγκατεστημένων ηθικών αρχών.

Συνέχεια →

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η γλώσσα μας νοθεύεται διαρκώς από τη χρήση λέξεων με διαφορετική από την κυριολεκτική τους έννοια. Αυτό γίνεται για λόγους είτε συντόμευσης είτε εντυπωσιασμού. Έτσι τα μη δυνάμενα να εξυπηρετηθούν δάνεια αποκαλούνται κόκκινα. Στην περίπτωση του δημοσίου χρέους πολύς γίνεται λόγος για το αν αυτό είναι βιώσιμο ή μη. Εδώ είναι εμφανής η αστοχία. Το χρέος σαφέστατα είναι βιώσιμο, αφού διαρκώς αυξάνει. Το ερώτημα έπρεπε να τεθεί διαφορετικά: Είναι βιώσιμη η οικονομία της χώρας μας;

Κατ’ αναλογία και τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια είναι βιώσιμα, αφού η αδυναμία αποπληρωμής τους εντείνεται με την εντεινόμενη ύφεση της οικονομίας της χώρας. Το ερώτημα είναι αν τα ακίνητα θα παραμείνουν βιώσιμα, δηλαδή στα χέρια των αρχικών ιδιοκτητών. Πολύς λόγος γίνεται γύρω από το θέμα και είναι μεγάλη η αγωνία εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, όχι μόνο δανειοληπτών, αλλά και εγγυητών, συγγενικών ή φιλικών προσώπων των πρώτων, καθώς βλέπουν να στενεύει ο κλοιός των τραπεζών υπό την πίεση βέβαια και εξωελλαδικών κύκλων, οι οποίοι ως όρνεα οσμίζονται σάρκες πτωμάτων!

Συνέχεια →

«Ζητώ ακρόασιν Θεού και αλλαγή πλανήτη»

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα κάνει πολλά απ’ όσα υποσχέθηκε ο κ. Τραμπ, ίσως και τίποτα. Μπορεί να αλλάξει το στυλ σε κάποια πράγματα, αλλά όχι τις δομές τους – είθισται. Όμως τα αιτήματα του λαού για τις αλλαγές που υποσχέθηκε ο Τραμπ (ή και για άλλες αλλαγές στις οποίες οι πολίτες ελπίζουν) παραμένουν. Αυτό είναι ένα και το σπουδαιότερο κρατούμενο.

Το δεύτερο είναι ότι το σύστημα απέδειξε ότι δεν είναι αήττητο. Μένει όμως να νικηθεί, κάποτε, νωρίτερα ή αργότερα, από την κατάλληλη δύναμη. Στην περίπτωση των ΗΠΑ κάτι τέτοιο είναι πιο δύσκολο παρά οπουδήποτε αλλού. Ο «κατάλληλος άνθρωπος» που θα επιχειρούσε κάτι σχετικό εξοντώνεται εκ προοιμίου είτε εκ των υστέρων. Είθισται, επίσης…

Συνέχεια →

Αμερικανικές Εκλογές: Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει

Της Δανάης Καρυδάκη*

Σήμερα, 9 Νοεμβρίου 2016, είναι η επέτειος των 27 χρόνων από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989. Σε μια κωμικοτραγική σύμπτωση από αυτές που μας συνηθίζει ενίοτε η ιστορία, σήμερα είναι και η μέρα που με την αδιαπραγμάτευτη επικράτηση του Τραμπ στις Αμερικανικές Προεδρικές Εκλογές, προαναγγέλλεται το χτίσιμο του Τείχους των Αμερικανικών Συνόρων. Το αν αυτό το τείχος θα χτιστεί με τούβλα και μπετόν ή απλά με μίσος, ρατσισμό και μισογυνισμό έχει μικρή μάλλον σημασία.

The Times they are a-changin’;

Η αλήθεια είναι ότι σε επίπεδο υψηλής πολιτικής –high politics που λένε και οι Αγλοσάξονες– είναι απίθανο να ήταν διαφορετικά τα πράγματα σε περίπτωση που έβγαινε η Χίλαρι, όπως μας δείχνει περίτρανα και το κάτι λιγότερο από μια τρύπα στο νερό που έκανε ο πάλαι ποτέ ελπιδοφόρος Μπάρακ Ομπάμα τα τελευταία 8 χρόνια. Σε ένα συμβολικό επίπεδο, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος ή η πρώτη γυναίκα πρόεδρος σε μια κοινωνία πατριαρχικής λευκής υπεροχής είναι μια κοινωνική κατάκτηση, δεν φαίνεται όμως να φτάνει για να επέλθει μια κοινωνική αλλαγή που θα προϋπέθετε, φυσικά, δομικές αλλαγές στην οικονομία.

Συνέχεια →

Το έτος της αποκάλυψης

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

«Δυστυχώς, από τι στιγμή που δεν αντιδράσαμε πλημμυρίζοντας τους δρόμους, μετά την αθλητική αναπαράσταση της ολυμπιακής κυβίστησης εκ μέρους του πρωθυπουργού, μετά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος δηλαδή που μετατράπηκε ενδοτικά σε ΝΑΙ, η κατάσταση θα πρέπει να γίνει πολύ χειρότερη, πριν αρχίσει να βελτιώνεται. 

Η αιτία είναι το ότι, οι άνθρωποι δυσκολεύονται περισσότερο να αναγνωρίσουν τα λάθη τους από την δυστυχία τους. Επομένως, όσοι δεν εξαγριώθηκαν και δεν εξεγέρθηκαν την επόμενη μέρα της αντιστροφής του ΟΧΙ, θα πρέπει να κάνουν τον κύκλο του διαλογισμού τους –έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουν μόνοι τους τον όγκο του καρκινώματος που προκάλεσε η χλιαρότητά τους, η εκκωφαντική σιωπή των αμνών που επικράτησε.

Τα καλά νέα είναι πως όταν ο κόσμος αρχίσει να αγριεύει, θα συμβεί τόσο γρήγορα και με τόσο απίστευτο μένος (κάτι που ιστορικά έχουμε βιώσει ξανά στην ιστορία μας) που θα σβήσουν τα πάντα τριγύρω και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι.

Συνέχεια →

Ttumpxit και Ελλάδα. Η επόμενη μέρα είναι … η χθεσινή;

Του Ανδρέα Ζαφείρη

Μια δήλωση από την Βηρυτό, του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, έρχεται να επιβεβαιώσει –το ήδη γνωστό- ότι ο «ραγιαδισμός» είναι η μοναδική επιλογή στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής για τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

«Εμείς ως ελληνική κυβέρνηση έχουμε συστηματικές σχέσεις και με τα δύο κόμματα, το Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικανικό. Είχαμε, για θέματα της περιοχής, συζήτηση με το επιτελείο του κυρίου Τραμπ, τον περασμένο Σεπτέμβριο, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ».

Η «συζήτηση» με το «επιτελείο του κυρίου Τραμπ» για τα «θέματα της περιοχής» δεν είναι η μοναδική «είδηση» που εμπεριέχει η δήλωση. Να υπενθυμίσουμε ότι στη συγκεκριμένη σύνοδο του ΟΗΕ είχε παραστεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας (και άρα είχε παραστεί και στη συνάντηση με το «επιτελείο Ταμπ»;), ο οποίος είχε παράλληλα συμμετέχει και σε πάνελ του ιδρύματος Clinton Global Initiative, με τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ, Bill Clinton.

Συνέχεια →

Κυβερνητική ήττα στα ΜΜΕ

Του Γιάννη Ζερβού*

Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία ανατρέπεται η διαγωνιστική διαδικασία για την αδειοδότηση των Μ.Μ.Ε αποτελεί αναμφισβήτητα ήττα της Κυβέρνησης, που είχε επενδύσει πολλά στο θέμα αυτό.

Η Κυβέρνηση από την αρχή επέδειξε αλαζονεία και αναλγησία για τους εργαζόμενους του ραδιοτηλεοπτικού χώρου, περιορίζοντας τον αριθμό των αδειών.

Δεν έπεισε ότι επιθυμεί να πολεμήσει τη διαπλοκή, αλλά ότι επιθυμούσε με το πρόσχημα αυτό να αναδιατάξει τους συσχετισμούς στα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε προς όφελος της.

Συνέχεια →

Η Έφη Αχτσιόγλου και ο παρκαδόρος Πολιτικός Μηχανικός

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Τη νέα Υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, δεν τη γνωρίζω. Από μια άποψη χαίρομαι: Δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που γνώριζα, γνωρίζω, αλλά ντρέπομαι να το πω.

Υπουργός Εργασίας λοιπόν, στα 31 της χρόνια. Από μια άποψη, το θέμα πουλάει: «Ο Τσίπρας έβαλε στην κυβέρνηση ένα νέο άνθρωπο και μάλιστα γυναίκα, σπάζοντας τις επετηρίδες».

Διαβάζουμε στο βιογραφικό της ότι τέλειωσε λέει τη Νομική, μετά πήρε  μεταπτυχιακό και  διδακτορικό δίπλωμα. Ας τα μετρήσουμε όπως ο Τσάκωνας στην αθάνατη ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα»:

Συνέχεια →

Περί «νεοφιλελεύθερης παλινόρθωσης»

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Από το 2^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά η εκστρατεία εκφοβισμού για τον κίνδυνο επανόδου της δεξιάς, περί «νεοφιλελεύθερης παλινόρθωσης» με επικλήσεις περί της «αριστεράς που δε διστάζει να αναλάβει το ιστορικό καθήκον και να σηκώσει στους ώμους της την ευθύνη για την έξοδο από την κρίση με την κοινωνία όρθια». Αυτή την «παλινόρθωση» κραδαίνει η κυβέρνηση ως έναν διαρκή εκβιασμό απέναντι στην κοινωνική αγανάκτηση για την εφαρμοζόμενης πολιτική της.  Και όμως η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αναφερόμενη στην «Αριστερά» αποτελεί ένα «ιστορικό ανέκδοτο», αφού  νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική εφαρμόζει. Γιατί δεν υπήρξε μεγαλύτερη «δικαίωση» της πολιτικής που εφάρμοσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, λέγοντας ότι «δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο». Δικαιώνει, έτσι, την  άποψη ότι «μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η μόνη που μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές της  Δεξιάς» (Τζ. Ανιέλι, 1998).

Συνέχεια →