Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974

Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση

Από τις εκδόσεις Εκδόσεις Επίκεντρο

 Συγγραφέας: Χαράλαμπος Μ. Ανδρεόπουλος

Πρόλογος: Ιωάννης Μ. Κονιδάρης

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Είναι γεγονός ότι οι μεγαλύτερες κρίσεις στις σχέσεις Εκκλησίας–Πολιτείας στη Ελλάδα συνέπεσαν με ανώμαλες περιόδους της πολιτικής της ιστορίας. Ταυτόχρονα, συνδέθηκαν με τη δημιουργία αρχιεπισκοπικών ζητημάτων, κάτι μάλλον αναμενόμενο ως εκ της σημασίας που διαδραματίζει το πρόσωπο του «Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος» στα πολιτικά πράγματα.

Σε μια από τις πλέον σκοτεινές και δυσερμήνευτες περιόδους της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιστορίας αναφέρεται το παρόν βιβλίο που έρχεται να ρίξει φώς στις σχέσεις της διοικούσας Εκκλησίας και της Πολιτείας της περιόδου 1967 – 1974, όπως αυτές διαμορφώθηκαν υπό το κράτος της εγκαθιδρυθείσας την 21η Απριλίου 1967 επτάχρονης δικτατορίας.

Συνέχεια →

1967-2017

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Κύλισαν πενήντα έτη από την τελευταία κατάλυση της δημοκρατίας στο νεοελληνικό κράτος. Η κατάλυση της δημοκρατίας συνιστά σοβαρότατη εκτροπή. Διερωτηθήκαμε όμως, αν είχαμε ποτέ δημοκρατία στη χώρα μας, ώστε να καταλυθεί αυτή; Το νεοελληνικό προτεκτοράτο, το οποίο συστάθηκε με την παρέμβαση των ισχυρών, και κυρίως των Άγγλων, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, πορεύτηκε με άκρα υποτέλεια των ασκησάντων την εξουσία, οι οποίοι ευγνωμώνως φέρθηκαν έναντι αυτών που τους την παραχώρησαν εξαπατώντας τον λαό, που τον αποκαλούσαν κυρίαρχο! Βέβαια λίγο-πολύ το ίδιο συνέβαινε και συμβαίνει σε όλες τις χώρες. Στο μέτρο που δεν απειλείται το κυρίαρχο σύστημα, παρέχονται ελευθερίες και δικαιώματα στους λαούς, οι οποίοι απολαμβάνουν την ευμένεια του κυριάρχου, που δαπανά από τα συσσωρευμένα υπερκέρδη από την καταδυνάστευση των αποκλήρων λαών, όπως και οι ηγεμόνες της αρχαιότητας, που προσέφεραν άρτον και θεάματα από τα λάφυρα!

Συνέχεια →

21 Απρίλη 1967: ‘’Λαμόγια στο χακί”

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

Το κράτος μας, με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα, 49 χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…

Συνέχεια →

Το Πολυτεχνείο ενοχλεί. Είναι επικίνδυνο

Του Δημήτρη Παπαχρήστου

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει ξεπεράσει την ιστορικότητα του, έγινε σύμβολο, έγινε μύθος, έγινε σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους που θέλουν να συνεχίσουν τον αγώνα από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς. Ως ιστορικό γεγονός έμεινε ανολοκλήρωτο γι’ αυτό, ως ζώσα μνήμη, μπορεί να λειτουργεί καταλυτικά στο σήμερα και να φωνάζουν οι νέοι «το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε το ’73, Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία«.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να προέκυψε αυθόρμητα, αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξε προεργασία, των φοιτητών αρκετά χρόνια πριν. Οι φοιτητικές παρέες, στις διάφορες σχολές, μέσα από το σκοτάδι, αναζητούσαν το φως της Ελευθερίας.

Συνέχεια →

Τα μνημόνια της χούντας

Του Περικλή Κοροβέση

Όταν μιλάμε για ναζιστικά, φασιστικά, χουντικά, δικτατορικά ή άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα, το μυαλό μας πάει σε Άουσβιτς, εκτελέσεις βασανιστήρια, εξορίες και φυλακές. Λογικό είναι. Μια εγκληματική οργάνωση, συχνά με τον μανδύα πολιτικού κόμματος, τυχαίνει να πάρει την εξουσία. Αλλά το έγκλημα και η βία, σημάδια ανωτερότητας σε αντιδιαστολή με τους υπανθρώπους ή τις κατώτερες φυλές, γίνονται συστατικά στοιχεία της ύπαρξης τους και προϋπόθεση για την ανάπτυξη τους. Για τη ναζιστική ιδεολογία η εξαφάνιση του άλλου, του διαφορετικού, είναι η επιβεβαίωση της ανωτερότητας του εγκληματία.

Συνέχεια →

Το Παράρτημα της Πάτρας ανήκει σε όλους κυρίως ανήκει στο λαό και στο σύνολο της νεολαίας

Του Χρήστου Πατούχα*

(Θυμίζουμε παρενθετικά, ότι ακόμα από την Δημοτική θητεία 2006- 2010, διατυπώσαμε θέση με πληρότητα και σαφήνεια  για την διαχείριση και την χρήση του Παραρτήματος)

Για να μην κουράζουμε με αναδημοσιεύσεις,  θα υπενθυμίσουμε τα βασικά σημεία:

Συνέχεια →

Ποιά αμερικανοκίνητη χούντα;

Του Δημήτρη Μπελαντή*

«Κύριε Διευθυντά,  

Είμαι ένας κεντροαριστερός πολίτης του κόσμου που χωρίς καμία οίηση ξέρει να διαβάζει και να καταλαβαίνει την ιστορία της χώρας μας. Που ξέρει, επίσης, να μην παρασύρεται από εύκολα ερμηνευτικά σχήματα του συρμού, που θολώνουν την ματιά μας εδώ και δεκαετίες.

Μας χωρίζει κάπου μια σαρανταετία από το Πολυτεχνείο και από το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας. Πίσω μας, μια ημιτελής και κοπιώδης Μεταπολίτευση, μια εποχή όλο πάθος, θόρυβο και αντάρα, διαδηλώσεις που μπλόκαραν τους δρόμους της Αθήνας για ώρες και έκοβαν την κυκλοφορία ανύποπτων πολιτών, στην πρώτη φάση της, και όλο διαχειριστική πασοκική αλαζονεία, λαϊκισμό και κρατισμό στην επόμενη. Μια εποχή όπου εκτράφηκαν όλα τα τέρατα που μας περιτριγυρίζουν, ο λαϊκισμός, η έλλειψη θεσμών, η παροχολογία, ο κρατισμός, το πελατειακό κράτος, ο αντιμειονοτικός ρατσισμός, η ρητορεία που μετατράπηκε σε νομή της εξουσίας, η καθημερινή κρυμμένη σε όλους μας Ακροδεξιά του «Εθνικού Κορμού». Μια εποχή όπου οι εργαζόμενοι στο  με τα σκανδαλώδη προνόμιά τους και την περιφρόνησή τους στους άνεργους και τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, οι λεόντειες κατά των εργοδοτών συλλογικές συμβάσεις, οι κλαδικές οργανώσεις, η σύμφυση επιχειρηματικής ανομίας/μονοπωλίου και πολιτικής και η ηχηρή συνθηματολογία της ντουντούκας που κάλυψε το «βαθύ κράτος», την κομματικοποίηση, την υπερκαταναλωτική κοινωνία και την δημόσια υπερχρέωση μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Συνέχεια →

Τα φούμαρα των χουνταίων…

Από το Ποντίκι

Σαράντα ένα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μέρα που τα τανκς της χούντας κατέστειλαν βίαια την τετραήμερη εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Τέσσερις δεκαετίες μετά οι απολογητές της δικτατορίας των συνταγματαρχών προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, να την κόψουν και ράψουν στα μέτρα τους, για να καρπωθούν την αγανάκτηση των πολιτών ενάντια στο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.

Βασικό τους προπαγανδιστικό εργαλείο, η «προκοπή» της εθνικής οικονομίας επί χούντας, που εξάλλου, για να μην… ξεχνιόμαστε, έκανε «έργα»!

Είναι όμως έτσι;

Συνέχεια →