Η μεγαλύτερη αθλιότητα αλλά ταυτόχρονα και αυτοκαταστροφική ανοησία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού-καταναλωτικού μοντέλου είναι ότι δεν σέβεται τη ζωή και τη διαφορετικότητα (παρ΄ όλο που οι εκπρόσωποί του αυτοπροβάλλονται και βαυκαλίζονται ως οι μόνοι πολιτισμένοι του σύμπαντος κόσμου).
Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την υπόθεση “ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων”.
Σκέψου ότι υπάρχει κλίμακα σοφίας, αρχίζει με το 0 και η τελική γνώση είναι στο 10. Στο ζήτημα «ποιον να βλέπεις ανώτερό σου, να στέκεσαι πίσω του, να σκύβεις το κεφάλι», στην τελική γνώση (στο 10) υπάρχει το «κανείς». Όταν φτάσεις στο 10, ακόμα και τον Θεό ίσο σου τον βλέπεις (θαυμάζεις, αλλά δεν προσκυνάς).
Ο άνθρωπος που θεωρεί ανώτερούς του έναν διάσημο (πχ τραγουδιστή), έναν δημόσιο υπάλληλο (πχ μπάτσο), έναν βουλευτή, σε πιο στάδιο της κλίμακας βρίσκεται;
Οι τζιχαντιστές στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας κατέλαβαν την Παλμύρα, αρχαιότατη πόλη 215 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Δαμασκού, ελεγχόμενη ως τότε από τις κυβερνητικές δυνάμεις της Συρίας. Η είδηση προκάλεσε βαθειά συγκίνηση καθώς μεταδόθηκε ευρέως και εκφράστηκε έντονη η ανησυχία για επανάληψη καταστροφών στον αρχαιολογικό χώρο και το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης, η οποία άκμασε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους και πλήθος αρχαιοτήτων σώζονται εκεί ακόμη. Βέβαια τεχνηέντως οι τα πάντα κατευθύνοντες περί το τι θα διαδοθεί και τι θα αποσιωπηθεί ουδέν ανέφεραν για την από καιρού μεταφορά του συνόλου των εκθεμάτων του μουσείου της Παλμύρας στη Δαμασκό προς ασφάλιση, καθώς η περιοχή διέτρεχε τον κίνδυνο να περιέλθει υπό τον έλεγχο των αδιστάκτων δολοφόνων.
Αδιαπέραστο τοίχο βρήκε μπροστά του ο έλληνας πρωθυπουργός στη σύνοδο κορυφής της Ρίγας στη Λετονία, που τελείωσε προχθές, Παρασκευή το απόγευμα. Ο Αλέξης Τσίπρας προσήλθε στην πρωτεύουσα της Βαλτικής Δημοκρατίας, με την ελπίδα ότι στη συνάντηση που θα είχε εκεί με την γερμανίδα καγκελάριο και τον γάλλο πρόεδρο θα δινόταν μια πολιτική λύση κι έτσι, επί της ουσίας, θα προσπερνούσε τους «θεσμούς» και την «ομάδα των Βρυξελλών». Δεν ήταν η πρώτη φορά που η ελληνική πολιτική ηγεσία προσέβλεπε στο Βερολίνο και το Παρίσι επιδιώκοντας μια πολιτική λύση. Από τις πρώτες ημέρες της νέας κυβέρνησης και με αποκορύφωμα την επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στο Βερολίνο στις 10 Απριλίου το «κρυφό χαρτί» της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, υποτίθεται πως ήταν η πολιτική συνεννόηση που τελικά θα άνοιγε το δρόμο για την εκταμίευση της δόσης των 7,2 δισ. ευρώ. Κι επανειλημμένες φορές η ελπίδα τους, που ως σημείο αφετηρίας έχει την κοινότητα των συμφερόντων και την δυνατότητα εύρεσης κοινά αποδεκτής λύσης, έχει αποδειχθεί φρούδα! Συνεχίζουν παρόλα αυτά…
Το τελευταίο διάστημα προβάλλονται τα πλέον αντιφατικά σενάρια για τις μελλοντικές εξελίξεις που συμπυκνώνονται στις φράσεις «κωλοτούμπα ΣΥΡΙΖΑ», νέες εκλογές, δημοψήφισμα, κ.ο.κ. Όλα έχουν ως αφετηρία την πιθανή έκβαση των διαπραγματεύσεων με τους «θεσμούς» (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ) που η πορεία τους θυμίζει «σκωτσέζικο ντουζ». Τα συστημικά «ΜΜΕ.» εντείνουν την παραπληροφόρηση και κινδυνολογία με στόχο τον εκφοβισμού του λαού για την αναγκαιότητα «σκληρών μέτρων» προκειμένου να εξασφαλισθεί η «πάση θυσία» παραμονή στην ευρωζώνηκαι το ευρώ. Το πολιτικό μνημονιακό κατεστημένο Σαμαρά-Βενιζέλου και από κοντά το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη σε συγχορδία με την εγχώρια οικονομική ελίτ κάνουν ότι μπορούν για να πετύχουν την «αριστερή παρένθεση» στη διακυβέρνηση της χώρας.
Κύριοι, η κανονικότητα σας κλουβί τσίρκου περιπλανώμενου
σε παραστάσεις των αντιθέσεων
συμβιβασμοί σε σχοινί ισορροπίας
με το δίχτυ καβάτζα για τυχόν πτώσεις.
Ας αρχίσουμε με ένα δύσκολο ερώτημα. Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση δημοκρατική και το ευρώ το κοινό μας νόμισμα; Και ας απαντήσουμε καταφατικά για να μην ενοχληθούν οι εγχώριοι Βαλκάνιοι ευρωπαϊστές. Τότε γιατί η ευρωπαϊκή ελίτ δυσανασχετεί με την ετυμηγορία ενός λαού που απέδωσε αυτή η κυβέρνηση; Το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρητικά τουλάχιστον εγκρίθηκε από περίπου ένα 36,50% των ψηφοφόρων, όπως και αυτό των ΑΝ.ΕΛΛ. με ένα 5%.
Του Ηλία Χρονόπουλου
Σημειώσεις για την διαπραγμάτευση
Οι δανειστές επιχείρησαν να εγκλωβίσουν την ελληνική κυβέρνηση σε ένα αυτοκτονικό μονοπάτι: από τη μια διαβεβαιώνοντας ότι θα βρεθεί ένας «έντιμος συμβιβασμός», και από την άλλη εφαρμόζοντας το μαρτύριο της σταγόνας ως προς τη ρευστότητα, χωρίς να κάνουν οποιαδήποτε παραχώρηση. Αντί παραχωρήσεων, στην πραγματικότητα φρόντισαν να μετατοπίζουν διαρκώς το σημείο του συμβιβασμού, προβάλλοντας περισσότερες απαιτήσεις, ναρκοθετώντας κάθε προοπτική έντιμης συμφωνίας και οδηγώντας την ελληνική κυβέρνηση σε υποχωρήσεις, ενώ οι ίδιοι παρέμειναν αμετακίνητοι.
Την περασμένη Δευτέρα, 11/5, σε πρωινή εκπομπή του καναλιού Μέγκα, ως καλεσμένος ο βουλευτής της συμπολίτευσης κ. Φίλης κλήθηκε να δώσει την γνώμη του για το ζήτημα της αγ. Βαρβάρας και της μεταφοράς των λειψάνων της στο νοσοκομείο άγ. Σάββας. Σύμφωνα με τον ανοιχτό και εκδηλωτικό συνήθως κ. Φίλη, η υποδοχή των λειψάνων με τιμές αρχηγού κράτους δεν είναι απαραίτητη για την τιμή της αγίας Βαρβάρας, η μεταφορά των λειψάνων αυτών προς προσκύνηση στο νοσοκομείο, σε αντίθεση προς την εκκλησία, δεν είναι ορθή, διότι παραπέμπει σε μία νεοειδωλολατρεία, σε καταστάσεις μεσαιωνικές, δεν αντιστοιχεί στην γνήσια πίστη, και επίσης «είναι λάθος να δίνουμε το σήμα ότι μπορεί να αντικατασταθεί η ιατρική». Στα παρακάτω θα σχολιάσουμε το θέμα αυτό.
Ένας κόσμος κατάμονος «χαμογελά μουδιασμένα/ Μπροστά στο θέαμα της πληγής». Είναι τόσο καταπτοημένος, τόσο παραιτημένος, ώστε αποδέχεται κι αγαπά «τ’ άνθη του τάφου του», τον ίδιο του τον θάνατο. Η Πανδώρα αντέχει κι οι συμφορές της θριαμβεύουν ακατάπαυστα. Οι αιώνες «σιγοκαίγονται» «Στη μαύρη θλίψη του επιούσιου»: σαν τίποτε να μη βελτιώνεται στο πέρασμα του χρόνου, σαν πάντα να κυριαρχεί η ίδια βιοτική ανάγκη. Αντιμέτωποι με τις βιοτικές τους ανάγκες, την παραίτηση και τη συνείδησή τους στέκουν οι άνθρωποι στην ποιητική συλλογή της Δήμητρας Χριστοδούλου «Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης».
