Η αρρώστια της εξουσίας

Του Περικλή Κοροβέση

Όποιος έχει δημόσιο αξίωμα ή δημόσιο λόγο πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχθεί την κριτική ή τον αντίλογο. Αλλιώτικα δεν κάνει γι’ αυτήν τη δουλειά. Στη θεωρία βέβαια. Στην ουσία είναι ένας δικτάτορας που, ανάλογα με την εξουσία του, επιβάλλει όχι μονάχα την άποψή του, αλλά και την ποινή στον βλάσφημο που αμφισβήτησε την αυθεντία της εξουσίας του. Είτε πολιτικής είτε θρησκευτικής είτε και τα δύο μαζί.

Πότε όμως η εξουσία δέχθηκε κριτική ή αντίλογο και απάντησε με επιχειρήματα, στοιχεία, ντοκουμέντα, έτσι που να δημιουργηθεί ένας διάλογος, να προκύψει μια νέα σκέψη και να δούμε την υπάρχουσα πραγματικότητα όπως είναι, με τα σωστά της και τα λάθη της και, από κει και πέρα ο καθένας να πάρει τις ευθύνες του; Σχεδόν ποτέ. Η εξουσία, εξ ορισμού, είναι ένα μεταφυσικό φαινόμενο, άσχετα αν δρα στην πραγματικότητα. Θέλει γύρω της πραίτορες, να υποστηρίζεται από πιστούς που δεν έχουν δική τους σκέψη. Αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο της εξουσίας. Μόνο αυτή την παράγει.

Συνέχεια →

Από τον Κύρκο στη Μενεγάκη

[ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ]

Του Περικλή Κοροβέση

Κάθισα εννιά ώρες μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσω τη συζήτηση στη Βουλή. Και αυτό που διαπίστωσα είναι πως είμαι βαριά άρρωστος. Μπορεί ένας άνθρωπος που είναι καλά στα μυαλά του να ξοδεύει μια ολόκληρη μέρα μόνο και μόνο για να απολαύσει τον μαζοχισμό του;

Γιατί περί αυτού πρόκειται. Καμιά σκέψη, κανένα επιχείρημα, καμιά σύγκρουση ή αντιπαράθεση ιδεών. Τα λεγόμενα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου διαφοροποιούνται μόνο στις βρισιές και στις εξυπνάδες.

Το δρομολόγιό τους είναι ίδιο και καθορισμένο από την Ε.Ε. Εξαίρεση αποτελεί το ΚΚΕ που κάνει τη σωστή ανάγνωση της πραγματικότητας, αλλά αδυνατεί να χαράξει πολιτική, με συνέπεια να συμπαρίσταται στο σύστημα σαν αριστερός ψάλτης.

Συνέχεια →

H δικτατορία των φελλών

Του Περικλή Κοροβέση

Στη ζοφερή εποχή που ζούμε και με την εκμηδένιση όλων των ανθρώπινων αξιών και δικαιωμάτων -και ειδικά στη χώρα μας, όπου το τούνελ είναι σε «χειροπιαστό σκοτάδι» και αδιέξοδο- μπαίνει συχνά το ερώτημα πού είναι οι διανοούμενοί μας, γιατί αυτή η σιωπή, ακόμα και όταν στα παραθαλάσσια εξοχικά τους ξεβράζονται πτώματα προσφύγων;

Για μένα το ερώτημα τίθεται αλλιώς.

Συνέχεια →

Το θέαμα της πληροφορίας

Του Περικλή Κοροβέση

Αυτό που λέμε «έξω», όχι πάντοτε με καλή έννοια, είναι ένας βαθύτατος κοινωνικός θεσμός, με πανίσχυρες ιστορικές ρίζες, που κατά τη φτωχή μου άποψη θεμελίωσε τον πολιτισμό της Μεσογείου – και όχι μόνο. Σε αντίθεση με τις χώρες του Βορρά, όπου ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται κλεισμένος μέσα για να προφυλαχθεί από τις απάνθρωπες καιρικές συνθήκες, οι χώρες του έξω θεωρούσαν το έξω σαν το σπίτι τους.

Συνέχεια →

Το ευρώ δεν κάνει την Ευρώπη

Του Περικλή Κοροβέση

Αν κάποιος βρει δουλειά σαν μηχανοδηγός στο μετρό, θα πρέπει να ακολουθήσει επακριβώς τις οδηγίες και οι πιθανότητες για αυτοσχεδιασμούς είναι μηδενικές. Όποιες και αν είναι οι πολιτικές ή φιλοσοφικές του αντιλήψεις, δεν μπορούν επηρεάσουν τη δουλειά του. Είτε είναι αναρχικός είτε είναι φασίστας θα οδηγήσει το τρένο με τον ίδιο τρόπο, αν δεν θέλει να χάσει την δουλειά του. Τα δρομολόγια είναι προκαθορισμένα και η μόνη ελευθερία που έχει είναι να ακολουθεί με ευλαβική πίστη τις οδηγίες. Αλλιώτικα απολύεται. Τηρουμένων των αναλογιών, κάπως έτσι είναι και οι «κανονικές κυβερνήσεις» που έχουν αποδεχτεί το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτό καθιερώθηκε από τη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον».

Συνέχεια →

Ετυμηγορία: η άγνωστη λέξη στην Ε.Ε.

Του Περικλή Κοροβέση

Ας αρχίσουμε με ένα δύσκολο ερώτημα. Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση δημοκρατική και το ευρώ το κοινό μας νόμισμα; Και ας απαντήσουμε καταφατικά για να μην ενοχληθούν οι εγχώριοι Βαλκάνιοι ευρωπαϊστές. Τότε γιατί η ευρωπαϊκή ελίτ δυσανασχετεί με την ετυμηγορία ενός λαού που απέδωσε αυτή η κυβέρνηση; Το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του  ΣΥΡΙΖΑ, θεωρητικά τουλάχιστον εγκρίθηκε από περίπου ένα  36,50% των ψηφοφόρων, όπως και αυτό των ΑΝ.ΕΛΛ. με ένα 5%.

Συνέχεια →

Η έντιμη καταστροφή

Του Περικλή Κροβέση

Μια μικρή λεπτομέρεια που διέφυγε από τα δυτικά ΜΜΕ. Ξέρουμε για τον αιμοσταγή δικτάτορα του Ιράκ, Σαντάμ, που προξένησε τους «ανθρωπιστικούς» πολέμους, δηλαδή την κατάκτηση ενός κυρίαρχου κράτους από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ. Αλλά δεν ξέρουμε τίποτα για τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Είχε το υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες στη Μέση Ανατολή. Το πανεπιστήμιο της Βαγδάτης το 1980 έιχε περισσότερες καθηγήτριες από ότι το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον το 2009. Υπήρχαν παντού παιδικοί σταθμοί για να μπορούν οι γυναίκες να εργάζονται. Οι βιβλιοθήκες της Βαγδάτης και της Μοσούλης λειτουργούσαν από τον 8^ο αιώνα και είχαν σπάνια χειρόγραφα, ανάμεσα τους και την αρχαιοελληνική γραμματεία. Και οι δυο βιβλιοθήκες λεηλατήθηκαν. Το ίδιο που έγινε με τα αριστουργήματα της αρχαίας Μεσοποταμίας, εκεί όπου βρίσκεται το Ιράκ σήμερα. Είδατε πουθενά καμιά αντίδραση; Μήπως τα δυτικά πανεπιστήμια και μουσεία έχουν αγοράσει από τους αρχαιοκάπηλους- ληστές αυτούς τους θησαυρούς που είναι πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας; Κάτι μας λένε τα Μάρμαρα της Ακρόπολης.

Συνέχεια →

Αστυνομία και πολιτική

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΥΩΡΙΟΥ

Του Περικλή Κοροβέση

Η λέσχη αστυνομικών Θεσσαλονίκης με κάλεσε «διά υπόθεσιν που με αφορά». Αλλά αυτή η «υπόθεση» ήταν εντελώς διαφορετική από αυτές που ήξερα μέχρι τώρα. Ήθελαν να παρουσιάσουν το «ιστορικό» (κατά τον χαρακτηρισμό τους) βιβλίο μου »Ανθρωποφύλακες» στο Αμφιθέατρο του Αστυνομικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης.

Συνέχεια →

Υφ-ΥΠΠΟ ή αριστερό ΤΑΙΠΕΔ;

Στο κέντρο του περιθωρίου

Του Περικλή Κοροβέση

Ο Νίκος Ξυδάκης είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Εγκριτος δημοσιογράφος, για χρόνια στην «Καθημερινή», και όσοι τον ήξεραν από κοντά, μιλούσαν για ένα καλλιεργημένο άτομο με σεμνό χαρακτήρα. Για όλους εμάς τους παροικούντες τον Πολιτισμό, ήταν χαράς ευαγγέλια να αναλάβει τη θέση του υφυπουργού Πολιτισμού. Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος ήταν ο πραγματικός υπουργός και από ό,τι κατάλαβα το υπουργείο Πολιτισμού υποβιβάζεται σε υφυπουργείο. Εκτός αν στη νεογλώσσα που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ -που ακόμα δεν την έχουμε μάθει-, ο οποίος τόσο ενδιαφέρον είχε δείξει προεκλογικά για τον πολιτισμό, το υφυπουργείο σημαίνει πια υπερυπουργείο, έτσι που να ανταποκρίνεται στο προεκλογικό πολιτιστικό του πρόγραμμα που ακόμα οι ειδικοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν.

Συνέχεια →