Κολοκοτρωνίτσι

Του Αναστάσιου Σχίζα

Την  ώρα  που  ο  Αλέξης  κήρυττε  τον  ανέΚδοτο  αγώνα  από  την πλατεία ….Αγίου Γεωργίου…(τελετή …ονοματοδοσίας) της  Πάτρας,  τοπικό κανάλι μετέδιδε  εκπομπή  του …Φατσέα (Νίκου Σύφαντου), όπου  η  ηθοποιός  Μαρία Κανελλοπούλου  διαβεβαίωνε  σε  όλους τους τόνους ότι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ (για την πιθανότητα να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας) είναι να μπεί ένα φρένο στις κατώτατες συντάξεις.

Το είπε όσες πιό πολλές φορές μπορούσε, σχεδόν εκλιπαρούσε:

Είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ μας δέσμευση, η ΜΟΝΑΔΙΚΗ. (Μετάφραση: Σε τόσο χαμηλή ….τιμή  και  ακόμη  δεν μας προτιμάει η Μαφία για να μας  εμπιστευτεί  την  "διακυβέρνηση" ;  Πόσο πιό κάτω να το ρίξουμε;

Έλα  ντέ;  Πόσο  πιό  κάτω; Και μείς τι κάνουμε τώρα;

Κατ' αρχήν σταματάμε να επιτρέπουμε εκτός από το να μας δολοφονούν (οι φασίστες της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ – ΧΑ),  να επιτρέπουμε και να μας εμπαίζουν πολιτικά ψοφίμια σαν αυτά του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν στάλθηκαν γι' αυτό το λόγο στη Βουλή. Δεν μπαίνουν κάθε μήνα 6.000 € στους λογαριασμούς των βουλευτών για να παίζουν θέατρο.

Δεν είμαστε στο Κολοκοτρωνίτσι. Είμαστε σε μιά χώρα που πεθαίνει.

Και κάτι τελευταίο, για εμάς τους απλούς ανθρώπους, τους "από κάτω":

Αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως θέλεις, τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις, ( τάδε έφη:  Κ. Καβάφης).

*****

Η μοναδική "χαρά" που έχω δοκιμάσει αυτά τα τρία μαύρα χρόνια της Κατοχής και κοινωνικής γενοκτονίας από τη Μαφία που δολοφονεί ΚΑΙ τον δικό μας λαό, με σύστημα και επίγνωση, είναι οι στιγμές εκείνες που επιβεβαιώνω ότι απλώς έχω κρατήσει το μυαλό μου σε λειτουργία, δεν "τσίμπησα" στην ανάγκη για εξηγήσεις "τρυφηλές" και ελπίδες μάταιες, δεν έσβησα τον διακόπτη της απλής, πρωτογενούς σκέψης, (Ο καθένας μπορεί να το κάνει και το συνιστώ, παρ' ότι οδυνηρό. Μπορεί να φρικάρεις με τις έγκαιρες διαπιστώσεις που η απλή λογική σου φωτίζει, αλλά έχεις ένα τεράστιο πλεονέκτημα: Σκέφτεσαι, άρα υπάρχεις). 

Μιά μικρή, λοιπόν, τέτοια "χαρά" πήρα διαβάζοντας σήμερα το άρθρο του "Πιτσιρίκου" για το συμπεθεριό ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ που προτείνει η προξενήτρα Τατσόπουλος.

Εγκαίρως και μείς με δυό τρείς φίλους στην Πάτρα, είχαμε γράψει:

"Από το Χυτήριο στο Πλυντήριο". Θα πείς και τι έγινε;

Ίσως  τίποτε. Είναι  απλώς η  χαρά  του  να  γνωρίζεις,  να  καταλαβαίνεις.

Για κάποιους, αυτό είναι σημαντικό. Πολύ σημαντικό.

4-7-2013

Η ηγεμονία τού «άδειου»

Του Γιάννη Στρούμπα

Σ' έναν «Αόμματο Καιρό», όπου τα μάτια των ψυχών παραμένουν σφαλιστά και νυσταγμένα, ζητείται φορέας πνευματικότητας, που θα κοινωνήσει την όραση στους τυφλούς και θα άρει τη σύγχυση. Τον φορέα αυτό ο Γιάννης Πατίλης, στην ποιητική του συλλογή «Αποδρομή του αλκοόλ», τον εντοπίζει σε μία γραμματοσειρά, την Calibri. Πρόκειται για γραμματοσειρά με ιδιαίτερο νοηματικό φορτίο, αφού χρησιμοποιήθηκε για τα πρώτα ανάγλυφα βιβλία προς χρήση από τους τυφλούς. Αν λοιπόν κάποτε εξυπηρέτησε ανθρώπους κυριολεκτικά τυφλούς, σήμερα καλείται να βγάλει απ' το μεταφορικό σκοτάδι τα ξεστρατισμένα πνεύματα, προσφέροντας το «σαρκίο» της στα ποιήματα, τους δραστικότερους φορείς στοχασμών.

«Αγκαζέ», λοιπόν, με την Calibri, ο Πατίλης μάς προσκαλεί να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε, και να εκκινήσουμε απ' το «Σημείο Μηδέν». Αναγόμενο στο νεοελληνικό κυρίως παρελθόν, το «Σημείο Μηδέν» τοποθετείται στο ξεκίνημα μιας ιστορικής θεώρησης μέσω ποιητικών υλικών, η οποία αναπαριστά στα μάτια του σύγχρονου θεατή σκηνές από την πολιτική ιστορία του τόπου, σαν τις σκηνές μιας αρχαίας τραγωδίας, με τραγική κατάληξη την «έξοδο» του δράματος, τη σηματοδοτούμενη ωστόσο από τον εγκλωβισμό σε αυτό. Με λόγο πυκνό και υπαινικτικές αναφορές, ο Πατίλης ανασκαλεύει τη διάψευση των προσδοκιών στη γενιά της μεταπολίτευσης, που πίστευε πως θα αντιστεκόταν στην κυρίαρχη Δύση, όμως αφομοιώθηκε απ' αυτήν, περιοριζόμενη σε ηχηρά, σαν των γλάρων, «επαναστατικά» στριγκλίσματα.

Καυστικά ειρωνικός ο ποιητής, περιδιαβαίνει από την περηφάνια της αρβανίτικης φυλής πριν από έναν αιώνα, η οποία ήδη διέφερε από τους εκφυλισμένους Ρωμιούς, στη σύγχρονη αφομοίωση των Νεοελλήνων με την -καί οικονομική- αλβανική μιζέρια, σε μια πορεία παρακμής, που μοιάζει χωρίς τέλος («Εθνολογικά 2008»). Η μιζέρια, ωστόσο, που περισσότερο πονά, είναι για τον Πατίλη η πνευματική. Γι' αυτό καυτηριάζει τη χρήση των «γκρίκλις» στη γραφή, ιδίως στα ηλεκτρονικά μέσα, δηλαδή της ιδιότυπης γραφής της ελληνικής γλώσσας στο λατινικό αλφάβητο. Η πίκρα για την ηγεμονία «του άδειου» κορυφώνεται μέσω του συσχετισμού με τις προσδοκίες του Ανδρέα Κάλβου, που αδυνατούσε να φανταστεί ότι η ελληνική γραφή θα οδηγούνταν κάποτε σε αντίστοιχο εκπεσμό, όταν ο ίδιος αποφάσιζε να συνθέσει την πρώτη του ωδή στα ελληνικά. Ο όλος εκπεσμός, ακυρώνοντας την πιθανότητα της ίασης, καθιστά ειρωνικό τον τίτλο «Αποδρομή του αλκοόλ» του συγκεκριμένου ποιήματος, αλλά και όλης της συλλογής.

Στη σκηνή του Πατίλη παρελαύνουν αναγνωρίσιμες φιγούρες της νεοελληνικής πραγματικότητας, που, ακόμη κι όταν προέρχονται από τον χώρο των τεχνών, επιδεικνύουν ανάρμοστες στάσεις, επιβεβαιωτικές της όλης παρακμιακής εικόνας. Μάκης Ψωμιάδης και Ντίνος Χριστιανόπουλος απεικονίζονται από τον Πατίλη σαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όσο ο Ψωμιάδης, επιχειρηματίας στον χώρο της νύχτας και μεγαλοπαράγοντας ποδοσφαιρικών ομάδων, ταυτίζεται με τον υπόγειων διαδρομών καταφερτζή, που επιβάλλεται κινούμενος παρασκηνιακά («Ο Μάκης Ψωμιάδης σε καφετέρια στα Σκόπια»), άλλο τόσο ο ποιητής Χριστιανόπουλος αποτυπώνει τη μορφή του πνευματικού ανθρώπου που άγεται και φέρεται από μικρότητες κι από την εγωπάθειά του, κι ας προσποιείται ο Πατίλης ότι στο επεισόδιο μεταξύ του ποιητή και της δημοσιογράφου Πόπης Τσαπανίδου επικρίνει την τελευταία για την άγνοιά της («On air»). Ο ηθικός εκπεσμός είναι ο στόχος των βελών του Πατίλη, που καταδεικνύεται ακόμη εναργέστερα μέσω της σύγκρισης με παρελθοντικές μορφές, πρωταγωνίστριες στην ιστορία, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, άγαλμα στην πλατεία των Σκοπίων, όπου διέφυγε ο Ψωμιάδης. Η τοποθέτηση των δύο προσώπων πλάι πλάι, καθιστά τη σύγκρισή τους ανίερη.

Τούτη η παρακμιακή πορεία αποτυπώνεται ακόμη εναργέστερα στο ποίημα «Τίτλοι τέλους», το οποίο μεταλλάσσει την προαναφερθείσα θεατρική παράσταση σε κινηματογραφική ταινία. Πρωταγωνιστές στην ταινία δηλώνονται επώνυμες φιγούρες της νεοελληνικής ιστορίας, ενώ κομπάρσοι όλοι εμείς, σε μια ταινία με «κίνηση ευρωπαϊκή πολλή», που, ξιπασμένη από τη Δύση, παραγκωνίζει τον Μακρυγιάννη και κάθε άλλη αυθεντική παράδοση του ελληνισμού. Οι τίτλοι τέλους, λοιπόν, φυσιολογικά επιφέρουν τον προβληματισμό για την πορεία που οδηγεί όχι μόνο την ταινία στο τέλος της, μα και την ελληνική κρατική υπόσταση. Καθόλου τυχαία το «Νεώριον», του ομότιτλου ποιήματος, θυμίζει ναυπηγείο για πλεούμενα προς τον Άδη, «ναυπηγείο» αδιαφορίας κι αφασικής απάθειας, καθώς ενώ ο τόπος κείται νεκρός και θάβεται, οι κάτοικοί του λουφάζουν στο θέατρο ή στο καφενείο, αποτελειώνοντας τον τόπο τους με την τελευταία φτυαριά χώμα στον τάφο του.

Η ψυχική φθορά αποτυπώνεται από τον Πατίλη με μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα τεχνική: αντιστοιχίζει ανθρώπινα συναισθήματα και στάσεις στη λειτουργία τεχνολογικών επιτευγμάτων. Οι σύγχρονοι ηλεκτρικοί διακόπτες φωτισμού, που σβήνουν σταδιακά, περιγράφουν το σβήσιμο της ψυχής («Dimmer εποχή»). Το κρύο φως ενός ψυγείου με αναψυκτικά δηλώνει την παγωμάρα της ανθρώπινης απώλειας («Αναχωρήσεις»). Η ανθρώπινη σχέση παρομοιάζεται με λάμπα, που καίγεται και πετιέται στα σκουπίδια («Ο ρακοσυλλέκτης»).

Τα ανθρώπινα ήθη σκιαγραφούνται από τον Πατίλη με μία ακόμη αξιόλογη τεχνική: την προβολή στη σύγχρονη εποχή όσων συντελέστηκαν σε μια ιστορική στιγμή. Η «τειχοσκοπία» του ομότιτλου ποιήματος, δηλαδή το οφθαλμόλουτρο των γερόντων της Τροίας στα κάλλη της Ωραίας Ελένης, την ώρα που εκείνη βρισκόταν στα τείχη της πόλης, μεταφέρεται στη σύγχρονη πραγματικότητα, όπου άντρας «θαμμένος» στην «πέτρινη κουστουμιά» της μεζονέτας του, περιορίζεται στη θέα της Ωραίας Γειτόνισσας, καθώς απλώνει τη μπουγάδα στη βεράντα της. Παράλληλα, το ηρωικό κλίμα του αρχαίου σκηνικού αποκτά τραγική διάσταση, όταν μεταλλάσσεται σε πεζό, κυριαρχούμενο από τη μοναξιά. Στο ποίημα «"Νοσοκομείον η Ελπίς" ή Η δύσκολη επικράτησις του Τώρα», το σχόλιο για τη σύγχρονη πρόκριση της σεξουαλικότητας κατατίθεται επίσης μέσω όρων ιστορικών: η υπεράσπιση του «Στάλινγκραντ της Ηδονής» παραπέμπει στην υπεράσπιση της πόλης από τα ρωσικά στρατεύματα, απέναντι στη γερμανική επέλαση κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ιστορική αναλογία με τη σύγχρονη κατάσταση εμπλουτίζεται, σε άλλες περιπτώσεις, από την εισαγωγή ανατροπών κι από τον σαρκαστικό τόνο του Πατίλη. Στο ποίημα «Παρθενοπίπης», μέσω της αναγωγής στον ομηρικό Πάρη, ο οποίος έφερε το συγκεκριμένο προσωνύμιο ως άντρας που τόξευε με τις ερωτικές του ματιές τις παρθένες, ο Πατίλης χαρίζει στους «ματάκηδες όλου του κόσμου» κι όλων των εποχών μια «ένδοξη» καταγωγή. Ενώ όμως προσποιείται ότι τους συμπαρίσταται, ανατρέποντας τους ισοπεδώνει, διαπιστώνοντας πόσο «ωραία δυστυχισμένοι» είναι, «εντοιχισμένοι διά παντός/ στη φυλακή/ του βλέμματός» τους, χωρίς να χαίρονται τον έρωτα. Οι «εντοιχισμένοι ματάκηδες», μάλιστα, συναντούν τον προαναφερμένο «θαμμένο» άντρα στην «πέτρινη κουστουμιά» της μεζονέτας του, εφόσον θυμίζουν τους νεκρούς Φαραώ, τους «θαμμένους» ή «εντοιχισμένους» στον πολυτελή τάφο των Πυραμίδων τους. Ο οίκτος του Πατίλη για τους ματάκηδες ξεχειλίζει σαρκασμό.

Τα ιστορικά πισογυρίσματα του ποιητή, άλλοτε, συναντούν τις συνομιλίες του με προγενέστερα ποιήματα. Το ποίημα «Νεότερα στοιχεία για τη γυναίκα του Μενούση» ακολουθεί τη λογική του τίτλου «Νέα περί του θανάτου του Ισπανού ποιητού Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στις 19 Αυγούστου του 1936 μέσα στο χαντάκι του Καμίνο ντε λα Φουέντε» από το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου. Το κοίταγμα στο παρελθόν, ωστόσο, δεν αποκλείει μία ακόμη αναγωγή στο παρόν: το πηγάδι στο οποίο κατευθύνεται για την προμήθεια νερού η γυναίκα του Μενούση, όντας, τρόπον τινά, το «νυφοπάζαρο» της εποχής της, μετατρέπεται στο «καφέ-μπαρ "Πηγάδι"», δηλαδή το σύγχρονο «νυφοπάζαρο». Τα δρομολόγια του Πατίλη στον χρόνο τονίζουν τον διαχρονικό τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Ο τίτλος, πάλι, «Ο Μάκης Ψωμιάδης σε καφετέρια στα Σκόπια» μιμείται ποιήματα που εμπεριέχουν στους τίτλους τους σημαίνουσες προσωπικότητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν όλα τα ποιήματα του Νάσου Βαγενά στη συλλογή «Στη νήσο των Μακάρων», με ενδεικτικότερη περίπτωση αντιστοιχίας το ποίημα «Ο Γιώργος Σεφέρης ανάμεσα στα αγάλματα», δεδομένου πως καί στα δύο ποιήματα οι τίτλοι δομούνται με βάση το ίδιο συντακτικό σχήμα: ένα πρόσωπο με ονοματεπώνυμο ως υποκείμενο, απουσία του ρήματος, που εννοείται, κι εμπρόθετος προσδιορισμός τόπου. Η επιλογή, ωστόσο, του Πατίλη να ηρωοποιήσει ένα πρόσωπο αντιηρωικό, όπως ο Μάκης Ψωμιάδης, λειτουργεί εντέλει σαρκαστικά, δεδομένου πως ο «Μάκαρος» Ψωμιάδης, έστω εν ζωή, εντάσσεται στη χορεία των… «Μακάρων»!

            Ο σαρκασμός του Πατίλη, υψηλής ηθικής επικινδυνότητας, δικαιώνεται όταν επιστρέφει στον ίδιο ως αυτοσαρκασμός. Ο ποιητής σαρκάζει τον εαυτό του άλλοτε μάλλον έμμεσα, όπως στο ποίημα «Παλιοθήλυκο εσύ αντιφατικότητα» (άλλη μία ποιητική συνομιλία), καθώς, τιμώντας τους «Αντιφα[σίστες]» της παλιάς του γειτονιάς και το σθένος τους να εμπλέκονται σε διενέξεις, παραδέχεται ουσιαστικά τη δική του αποτελμάτωση, που καταντά αναπηρία· άλλοτε ο αυτοσαρκασμός είναι άμεσος, όπως στο ποίημα «Ομογέρων», όπου ο ποιητής αναγνωρίζει, στα πρώτα του γεράματα, νοσήματα της παιδικής ηλικίας. Όσο πάντως κι αν επιχειρεί ο Πατίλης να μετριάσει την οξύτητα των ποιητικών του σχολίων μέσω του αυτοσαρκασμού, ο ομηρικός χαρακτηρισμός που επιφυλάσσει στον εαυτό του στο τελευταίο ποίημα τού ανήκει δικαιωματικά, όχι ως προς το -αδιάφορο, εν προκειμένω- περιεχόμενό του, όσο επειδή οι ιδεολογικές καταθέσεις του ποιητή, μαχητικές κι ηρωικές, εύλογα προσιδιάζουν σε σύγχρονο ιδεολογικό μονομάχο, σε σύγχρονο ομηρικό ήρωα.

Συνθέτοντας και μία ενότητα με ποιήματα αφιερωμένα στην τέχνη της ποίησης, ο Πατίλης απευθύνει προσκλητήριο πένθους για κάθε μέρα της ανθρώπινης ζωής που στερήθηκε την ποίηση. Άλλωστε η ζωή και η ποίηση μοιάζουν μεταξύ τους, καθώς εμπεριέχουν τραγική ειρωνεία. Συχνά, μάλιστα, η ζωή αποδεικνύεται πολλαπλώς τραγικότερη, ξεπερνώντας τη θεατρική δραματικότητα. Με διεισδυτικότητα ο ποιητής διαπιστώνει πόσο τραγική και τραγικά ειρωνική υπήρξε η μοίρα δύο δραματουργών, του Αισχύλου στην αρχαιότητα και του Θόδωρου Αγγελόπουλου στη σύγχρονη εποχή, οι οποίοι, μετά τους θανάτους που σκηνοθέτησαν στα έργα της τέχνης τους, βρέθηκαν απρόσμενα πρωταγωνιστές στον προσωπικό τους αδόκητο και τραγικά ειρωνικό χαμό.

Η ποίηση όμως, εκτός από τραγικά ειρωνική, είναι κι εξαγνιστική και καθαρτήρια. Αν μάλιστα, «Είκοσι έξι Δεκέμβρη», ανήμερα της γιορτής του Κυρίου, αποδεικνύεται θεϊκό πεδίο δράσης, ας μας επιτραπεί ο εξής συνειρμός: «Κύριος» δεν αποκαλείται μόνο ο Χριστός, αλλά και κάθε καθηγητής από τους μαθητές του. Ο Πατίλης, όντας καθηγητής φιλόλογος, θα μπορούσε να συνιστά τη γέφυρα ανάμεσα στα θεία και τη φιλολογία, καθιστώντας τη δεύτερη ιερή. Κατ' επέκταση, η θεϊκή ποίηση και η ιερή φιλολογία συναντιούνται και καθαγιάζονται στο κατάλληλο πρόσωπο: τον ποιητή και φιλόλογο Γιάννη Πατίλη.

Γιάννης Πατίλης, «Αποδρομή του αλκοόλ και άλλα ποιήματα», εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 2012, σελ. 88.

Εγκληματική νομιμότητα

Του παπα Ηλία Υφαντή

 Συχνά οι άνθρωποι του νόμου και οι νομιμόφρονες, προκειμένου να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή να κατηγορήσουν άλλους επικαλούνται, τη νομιμότητα. Ή και το επιβαρυμένο, ενδεχομένως, ποινικό μητρώο των αντιφρονούντων.

Σάμπως ο καθένας, που έχει καταδικαστεί να είναι οπωσδήποτε και εγκληματίας. Χωρίς να εξετάζεται το πόσο οι νόμοι, και οι παράγοντες, που νομοθετούν και εκδικάζουν τις υποθέσεις, βρίσκονται σε αρμονία ή σε αντίθεση με τη δικαιοσύνη.

Γεγονός που, ιδιαίτερα, συμβαίνει στις περιπτώσεις εκείνες, που οι λαϊκές τάξεις έρχονται σε αντίθεση με το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Όπου οι δικαστικές αποφάσεις αλληθωρίζουν καταφανέστατα προς την πλευρά των εχόντων και κατεχόντων το μαμωνά και την εξουσία. Όπως συμβαίνει, στις μέρες μας, με κάποιες αποφάσεις των, λεγόμενων, ανωτάτων δικαστηρίων.

Ή ακόμη τα όσα, έξω από κάθε λογική και ηθική δεοντολογία, φαίνονται να έχουν σχέση με το Σύνταγμά μας. Όπου ο εγκληματικός δικομματισμός έχει δημιουργήσει, με τις παραγραφές και τις ασυλίες, γύρω απ' τους πολιτικούς κακούργους, ένα αδιαπέραστο δίχτυ προστασίας. Έτσι ώστε να μπορούν να εγκληματούν ασύστολα και ατιμώρητα σε βάρος του λαού.

Ή μήπως δεν αφθονούν, διαχρονικά και παγκόσμια, τα παραδείγματα, κατά τα οποία φορείς της νομιμότητας αποδείχτηκαν ασυναγώνιστοι κακούργοι; Ή μήπως, εν ονόματι του νόμου, δεν γίνονται οι πόλεμοι που σπέρνουν το θάνατο και την καταστροφή; Και δεν μεθοδεύονται οι γενοκτονίες των λαών! Τα Νταχάου και οι Γάζες…

Εκεί όμως, που περισσότερο αποδεικνύεται η ανηθικότητα της νομιμότητας, είναι ο τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους ξεχωριστούς ανθρώπους της κάθε εποχής. Όπως στην περίπτωση του Σωκράτη, που καταδικάστηκε σε θάνατο απ' την, ως υπόδειγμα, θεωρούμενη, αθηναϊκή δημοκρατία. Ή όπως συνέβη με τις ευγενέστερες μορφές της εθνικής μας παλιγγενεσίας, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο Πλαπούτας, κλπ!

Ή μήπως τα εκατομμύρια των χριστιανών μαρτύρων, που, σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, τιμά η Εκκλησία μας – ακόμη και ο ίδιος ο Χριστός-δεν δολοφονήθηκαν εν ονόματι του νόμου: «Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ», έλεγε ο Πιλάτος, για το Χριστό, στους κατηγόρους του. Αλλά οι αρχιερείς και η συμμωρία (συν+μωρία) τους κραύγαζαν: «Εμείς νόμον έχομεν και, κατά τον νόμον ημών, οφείλει αποθανείν»!…

Είναι λυπηρό και οδυνηρό να σκέφτεται κανείς ότι, κατά κανόνα, τον κόσμο μας κυβερνούν κάποια ανθρωποειδή, που καμιά σχέση δεν έχουν με τη δικαιοσύνη. Κι ακόμη λυπηρότερο και οδυνηρότερο είναι να βλέπουμε τα κοπάδια του λαού να σέρνονται ξωπίσω τους, για να τους χειροκροτούν και να τους ζητωκραυγάζουν. Παρότι αυτοί τον αλυσοδένουν με ληστρικούς και δόλιους νόμους, με τους οποίους τον καταδυναστεύουν, τον καταληστεύουν και ποικιλοτρόπως τον δολοφονούν. Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει τώρα στην περίπτωσή μας. Όπου το ντόπιο και το διεθνές κατεστημένο χαλκεύει νόμους (μνημόνια, αντιρατσιστικό, κλπ), για την πολύμορφη εξαθλίωσή μας, προκειμένου να μας εξοντώσει και λαφυραγωγήσει την πατρίδα μας!…

Που σε τελική ανάλυση σημαίνει ότι, κατά κανόνα, η πολύμορφη κακουργία είναι νόμιμη, ενώ η δικαιοσύνη και η συναφής τιμιότητα και η αγιότητα παράνομη. Γιατί βέβαια οι μάρτυρες, που τιμούμε κατά τη σημερινή Κυριακή, γι' αυτούς, που τους βασάνιζαν και τους θανάτωναν, ήταν παράνομοι και κακούργοι. Ενώ οι κακούργοι, που τους καταδίκαζαν και τους βασάνιζαν ήταν οι εκπρόσωποι της νομιμότητας και οι στυλοβάτες των θεσμών. Οι πολιτικοί, για παράδειγμα, και οι δικαστές, με τους παχυλούς μισθούς, που ξεσπιτώνουν και ρίχνουν το φτωχό λαό στον Καιάδα της ανεργίας και της απόγνωσης, είναι, κατά την κρατούσα αντίληψη αξιόπιστοι και μεγάτιμοι. Κι ας δολοφονούν καταφανέστατα τη δικαιοσύνη, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν…

Και θαυμάστε την απύθμενη υποκρισία του κατεστημένου! Πλέκουν τα εγκώμια των ηρώων και των μαρτύρων και στηλιτεύουν τους διώκτες τους. Για να εξασφαλίζουν, έτσι, το «άλλοθι», προκειμένου να κάνουν τα ίδια σε βάρος των ζωντανών σοφών και αγίων. Γεγονός, που ο Χριστός επισημαίνει, λέγοντάς τους:

«Αλίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί στολίζετε τα μνημεία των προφητών και των δικαίων. Και λέτε: Αν ζούσαμε στις μέρες των προγόνων μας, δεν θα ήμασταν συμμέτοχοι στις δολοφονίες τους! Κι όμως κάνετε κι εσείς τα ίδια, αφού δολοφονείτε και σταυρώνετε τους τωρινούς. Για να αποδεικνύετε, έτσι, ότι είστε αντάξιοι απόγονοι των δολοφόνων προγόνων σας…» (Ματθαίου, ΚΓ,29-35)".

Που σημαίνει ότι η νομιμότητα του κατεστημένου είναι, σε μεγάλο βαθμό, ένα, κατά το μάλλον ή ήττον, διαρκές έγκλημα. Που έχει όραμά της και πρόγραμμά της την όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερη καταδυνάστευση και καταλήστευση του λαού. Του οποίου η μόνη δυνατότητα αντίστασης είναι, ακριβώς, ν' ακολουθήσει το παράδειγμα των ηρώων και των αγίων…

Πάντα, με την πίστη και την ελπίδα ότι ο Θεός θα χρησιμοποιήσει την αχίλλειο πτέρνα του οποιουδήποτε «τελείου εγκλήματός» τους, προκειμένου να τους πετάξει στους Καιάδες και τα κρεματόρια, που αυτοί εφευρίσκουν και χαλκεύουν για τους λαούς.

παπα-Ηλίας, Ιουλίου 3, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/07/03/…B1/. e-mail:  yfantis.ilias@gmail.com

Τι κάνουμε τώρα; (8) – Η πραγματική επιλογή

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Όπως είδαμε στα προηγούμενα άρθρα της σειράς αυτής, καμιά χωρα, που  είναι πλήρως ενσωματωμένη στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) ως υποτελής χώρα, δεν μπορεί να έχει οικονομική και εθνική κυριαρχία εάν δεν αποκτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της στο πλαίσιο ενός νέου πραγματικού διεθνισμού που θα στηρίζεται στις αρχές της αυτονομίας, αλληλεγγύης και αμοιβαίας βοήθειας των λαών.

Φυσικά, η οικονομική αυτοδυναμία είναι μόνο η αναγκαία συνθήκη για την αυτονομία των λαϊκών στρωμάτων από τις ξένες ελίτ οι οποίες, σε αγαστή σύμπνοια με τις ντόπιες, τα καταδυναστεύουν στη ΝΔΤ. Δηλαδή, στη Τάξη που στηρίζεται, στο μεν οικονομικό επίπεδο, στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η οποία αποτελεί νέο συστημικό φαινόμενο  που χαρακτηρίζει την σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς (το οποίο δεν έχει σχέση με τις αποπροσανατολιστικές ανοησίες της «Αριστεράς» για «δόγμα» νεοφιλελευθερισμού, ή τις συνωμοσίες κάποιων «κακών ελίτ» να προκαλέσουν «σοκ» κ.λπ.), στο δε πολιτικό επίπεδο, σε κάποια μορφή αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που την διαχειρίζεται κατά κανόνα μια κοινοβουλευτική Χούντα.

Η επαρκής συνθήκη για την αυτονομία των λαϊκών στρωμάτων από κάθε είδους ελίτ μπορεί να προέλθει μόνο από την ριζική αλλαγή των σχέσεων ιδιοκτησίας επάνω στους παραγωγικούς πόρους, καθώς και την αλλαγή του τρόπου κατανομής τους σε διάφορες χρήσεις. Πράγμα που περνά από την κατάργηση του καταστροφικού για τα λαϊκά στρώματα συστήματος της οικονομίας της αγοράς, το οποίο ποτέ πριν δεν είχε δείξει τόσο ανάγλυφα τη βαρβαρότητά του όσο σήμερα, με το πλήρες άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Το είδος της συστημικής αλλαγής  που θα καθορίσει τη φύση αυτών των ριζικών αλλαγών (π.χ. Περιεκτική Δημοκρατία, κρατικιστικός ή, εναλλακτικά,  ελευθεριακός Σοσιαλισμός κ.λπ.) δεν μπορεί παρά να καθοριστεί δημοκρατικά από τον ίδιο τον Λαό, αφού όμως έχει ανακτήσει πρώτα την οικονομική και εθνική του κυριαρχία. Αυτό σημαίνει ότι, αντίθετα με τις συνήθεις αποπροσανατολιστικές θέσεις της «Αριστεράς», ο πραγματικός διεθνισμός που ανέφερα παραπάνω μπορεί να ξεκινήσει μόνο «από κάτω», από τον κάθε λαό χωριστά, και όχι «από πάνω» με την δήθεν μετατροπή της Ε.Ε. των ελίτ και του κεφαλαίου σε «σοσιαλιστική» Ε.Ε., ή τις «Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης» και άλλα παραμύθια.

Με άλλα λόγια, σήμερα είναι εντελώς αποπροσανατολιστική η πάλη για την ταυτόχρονη ικανοποίηση των παραπάνω αναγκαίων και επαρκών συνθηκών, όπως ζητούν καλοπροαίρετα γνήσιοι κομουνιστές, ελευθεριακοί κ.λπ. αλλά και – κάθε άλλο παρά καλοπροαίρετα – πολλοί «υπερεπαναστάτες» στους ίδιους χώρους που ουσιαστικά δεν θέλουν την πραγματική αλλαγή, αφού είναι καλά βολεμένοι στο υπάρχον σύστημα και συνήθως ανήκουν και στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα! Και αυτό, γιατί τόσο οι υποκειμενικές όσο και οι αντικειμενικές συνθήκες δεν επιτρέπουν την ταυτόχρονη ικανοποίηση των παραπάνω συνθηκών.

Όσον αφορά στις υποκειμενικές συνθήκες, μολονότι σήμερα η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, σε ένα κόσμο απέραντης αφθονίας για τους λίγους, είναι πρωτόγνωρη, η κατάρρευση του «υπαρκτού» έδωσε τέτοιο πλήγμα στον πόθο και την πίστη των λαών για την δυνατότητα συστημικής αλλαγής, ώστε σήμερα να θεωρούν σαν «απαράβατο δεδομένο» το υπάρχον σύστημα και να βλέπουν περίπου σαν UFO τους υποστηρικτές της συστημικής αλλαγής. Γι' αυτό και η πραγματική αντισυστημική Αριστερά (δεν μιλώ βέβαια για την «Αριστερά -μαϊμού» που προσποιείται ότι μπορεί να κάνει ριζικές αλλαγές μέσα στο υπάρχον σύστημα!)  αποτελεί ασήμαντη μειοψηφία στα συνθλιβόμενα λαϊκά στρώματα που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού. Θα χρειαστεί, επομένως, πολύς αγώνας για να ξανακτιστεί ένα ισχυρό αντισυστημικό κίνημα, με βάση ένα ρεαλιστικό αντισυστημικό πρόταγμα που θα έχει διδαχθεί από τις τραγικές αποτυχίες του παρελθόντος, ώστε να ξαναδημιουργηθούν οι υποκειμενικές συνθήκες για συστημική αλλαγή.

Όσον αφορά στις αντικειμενικές συνθήκες, το θεσμικό πλαίσιο που έχει δημιουργήσει η ΝΔΤ είναι τέτοιο που, χωρίς την απόκτηση της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας από ένα λαό, είναι αδύνατη η δημιουργία εναλλακτικών θεσμών «από κάτω» που θα είχαν οποιαδήποτε πιθανότητα να οδηγήσουν σε συστημική αλλαγή. Γι' αυτό και είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές, συνειδητά ή μη,  οι απόψεις περί δημιουργίας νησίδων εργατικής αυτοδιαχείρισης, ή γενικότερα εναλλακτικών στο υπάρχον σύστημα θεσμών, ως φυτωρίων συστημικής αλλαγής. Συχνά, άλλωστε, το ίδιο το σύστημα ενθαρρύνει παρόμοιες δραστηριότητες, είτε για να καλύψει κοινωνικές ανάγκες και λειτουργίες που, στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, δεν καλύπτει πια το Κράτος, είτε για να επιτρέψει κάποια εκτόνωση στα πιο ζωηρά τμήματα των λαϊκών στρωμάτων. Προφανώς, παρόμοιες νησίδες σε ένα απόλυτα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον όχι μόνο δεν είναι φυτώρια συστημικής αλλαγής αλλά ούτε καν οάσεις μέσα στην  έρημο. Είναι απλά αντικατοπτρισμοί!

Με βάση την προβληματική αυτή, το κρίσιμο δίλημμα που αντιμετωπίζει κάθε λαός σήμερα είναι είτε να προσαρμοστεί στην οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ισοπέδωσή του κάτω από τον οδοστρωτήρα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που ελέγχει η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), είτε να αγωνιστεί πραγματικά εναντίον της. Και αναφέρομαι σε πραγματικό αγώνα διότι, βέβαια, αποτελούν απλή σπατάλη ενέργειας οι ανοργάνωτες και χωρίς συγκεκριμένους στόχους εξεγέρσεις (κάποτε μάλιστα υποκινούμενες από την ίδια την Υ/Ε). Παρόμοιες εξεγέρσεις αναγκαστικά καταλήγουν είτε σε κάποιες μικρό-μεταρρυθμίσεις (π.χ. Βραζιλία) που, όπως κάθε μεταρρύθμιση (συμπεριλαμβανομένων των σημαντικών μεταρρυθμίσεων του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους) είναι εύκολα αναστρέψιμες από τις ελίτ στις κατάλληλες γι' αυτές συνθήκες, είτε στη συντριβή τους κάτω από την ωμή βία των ελίτ. Στην τελευταία περίπτωση, οι ελίτ δεν έχουν παρά να χρησιμοποιήσουν την τρομερή τεχνολογία της βίας που διαθέτουν στα χέρια τους,  και τα εξαθλιωμένα τμήματα των λαών που απασχολούν για να κτυπούν τα λαϊκά στρώματα, είτε στο εξωτερικό (μισθοφορικοί στρατοί των χωρών της Υ/Ε, «μισθοφόροι αντάρτες» της ίδιας στη Λιβύη, Συρία κ.λπ.) είτε στο εσωτερικό (ειδικά τμήματα καταπίεσης διαδηλώσεων και συντριβής εξεγέρσεων σε κάθε χώρα). Και αυτό, μέχρι να ωθήσουν τα λαϊκά στρώματα, με την βοήθεια κυρίως των ελεγχόμενων από τις ελίτ τηλεοπτικών μίντια (και αυξανόμενα τελευταία και ελεγχόμενων κοινωνικών μίντια) στην απάθεια και τον αγώνα επιβίωσης που σηματοδοτούν τον πλήρη εξανδραποδισμό τους.

Πραγματικός αγώνας κατά της ΝΔΤ, με τις σημερινές υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες, είναι δυνατός κατά τη γνώμη μου μόνο μέσα από παλλαϊκά Μέτωπα σε κάθε χώρα με συγκεκριμένους στόχους για την επίτευξη της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, σαν προϋπόθεση για κάθε παραπέρα αντισυστημικό αγώνα. Έτσι, θα δημιουργηθούν οι αντικειμενικές συνθήκες που, με τη σειρά τους, θα αποτελέσουν το πραγματικό φυτώριο για την δημιουργία και των υποκειμενικών συνθηκών για ριζικές συστημικές αλλαγές, στον δρόμο για την πραγματική οικονομική, πολιτική και κοινωνική αυτονομία των λαών, σε συνθήκες ισοκατανομής της πολιτικής και οικονομικής δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών.

*http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (30 Ιουνίου 2013) – Μια πιο σύντομη εκδοχή του άρθρου αυτού, λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης, δημοσιεύθηκε στην Kυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Το είδα: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_06_30.html#sthash.JOwsHiZz.dpuf

Η απουσία της Ελλάδας του Μνημονίου από την Μέση Ανατολή

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Στην Μέση Ανατολή, που είναι η μόνιμη μπαρουταποθήκη του πλανήτη, όλα δείχνουν ότι το μόνο πράγμα που μένει να φανεί είναι ποιος -και πώς- θα πυροδοτήσει τον επόμενο πόλεμο. 

Οι συνέπειες των εξεγέρσεων που ονομάστηκαν «Αραβική Άνοιξη» και οι επιπλοκές του πολέμου στην Συρία έχουν περιπλέξει με το παραπάνω το ήδη σύνθετο και εκρηκτικό γεωπολιτικό σκηνικό. 

Σε αυτό το σκηνικό, ο ρόλος του Ισραήλ παραμένει καταλυτικός, όχι μόνο γιατί τα ισραηλινά αεροσκάφη παραβιάζουν πάντα τους αραβικούς ουρανούς, αλλά και γιατί το πανίσχυρο ισραηλινό λόμπυ πιέζει εδώ και καιρό την διστακτική κυβέρνηση Ομπάμα να κάνει το βήμα προς την γενίκευση της σύγκρουσης.

Παρ' όλα αυτά, όμως, η μεσανατολική πραγματικότητα, όσο κι αν αλλάζουν οι Επικυρίαρχοι τις λέξεις και παραχαράσσουν τα δεδομένα, παραμένει πάντα αραβική.

Η Αραβική Άνοιξη, με τη νεολαία του αραβικού κόσμου επικεφαλής, παρ' όλο που κάποιοι βλέπουν το πολιτικό Ισλάμ ως την διάδοχη κατάσταση, θα έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής του 21^ου αιώνα. Θα τραβήξει πιθανόν δεκαετίες, αλλά θα βρει τον δρόμο της αφού παγιωθεί μια νέα ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή.

Το λεφούσι των διεθνών ομάδων πίεσης και των ισχυρών φιλοϊσραηλινών think-tanks, που βομβαρδίζουν από τους πανάκριβους υπολογιστές τους την διεθνή κοινή γνώμη με διαστρεβλωτικές ειδήσεις και νεοταξική προπαγάνδα, ένα και μόνο στόχο έχουν: την αναδιαμόρφωση του χάρτη της Μέσης Ανατολής σύμφωνα με τις «ανθρωπιστικές» επιταγές της Ουάσιγκτων και τα ηγεμονικά σχέδια του Τελ Αβίβ.

Είδαμε το σενάριο της αναδυόμενης από το χάος «νέας τάξης» και στο Ιράκ και τώρα στην Συρία όπου τα αφεντικά της αμερικανο-σιωνιστικής στρατηγικής στηρίζουν και εξοπλίζουν ένα συνονθύλευμα «ανταρτικών» οργανώσεων που αποτελούνται από φανατικούς τζιχαντιστές, παρ' όλο ότι αυτοί υποτίθεται ότι πρεσβεύουν την διάλυση του κράτους του Ισραήλ. Όλως τυχαίως, όμως, αυτοί οι σουννίτες εξτρεμιστές είναι συγχρόνως και ορκισμένοι εχθροί των μουλάδων του Ιράν, οι οποίοι αντιστέκονται σθεναρά στα αμερικανο-ισραηλινά πολεμικά σχέδια.

Το Ιράν και οι σύμμαχοί του -σαν τον Άσσαντ- είναι ομολογουμένως στο βάθος της στόχευσης αυτών των επιχειρήσεων αποσταθεροποίησης, όπως η συριακή σφαγή. Η προσπάθεια ανατροπής του Άσσαντ είναι η δεύτερη πράξη του δυτικού σεναρίου αποδυνάμωσης των συμμάχων του Ιράν, την πρώτη πράξη του οποίου ζήσαμε στον Λίβανο το 2006, όταν το Ισραήλ εισέβαλε για να διαλύσει την Χεζμπολλάχ.

Όμως, ο στρατός του Λιβανέζου πολιτικοθρησκευτικού ηγέτη της Χεζμπολλάχ Σαγιέντ Χασάν Νασράλλα, του μοναδικού Άραβα ηγέτη που αναμετρήθηκε με το Ισραήλ και βγήκε νικητής, έχει προσθέσει στο οπλοστάσιό του δεκάδες χιλιάδες πυραύλους ικανούς να πλήξουν σοβαρά οποιοδήποτε σημείο στο ισραηλινό έδαφος.

Παράλληλα με τον Λίβανο και την Συρία, στο εκρηκτικό παζλ προστίθεται η Αίγυπτος όπου, μετά την επανάσταση, οι συνθήκες ειρήνης που είχαν υπογραφεί με το Ισραήλ άρχισαν να κλονίζονται.

Οι συχνές οδομαχίες στους δρόμους των αιγυπτιακών πόλεων, οι επιθέσεις κατά της αστυνομίας, που δεν ελέγχει η κυβέρνηση Μόρσι, από ομάδες που πρόσκεινται στην Αλ-Κάϊντα και οι συγκρούσεις που έχουν πυκνώσει στην Χερσόνησο του Σινά, όπου τα ισραηλινά στρατεύματα δεν επιτρέπεται να εισέλθουν, συμβάλλουν δραματικά στην πολιτική αποσταθεροποίηση της περιοχής.

Εκτός ελέγχου φαίνεται και η κατάσταση αυτή την στιγμή στην Λιβύη όπου ο νέος λιβυκός στρατός, κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Yusef Al Mankoush, βρίσκεται αντιμέτωπος με την αστυνομία και ομάδες παραστρατιωτικές που πρόσκεινται στην Αλ-Κάϊντα.

Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζει και η Τυνησία όπου οι φονταμενταλιστές Ουαχαμπίτες, χρηματοδοτούμενοι με εκατομμύρια δολλάρια από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία, προσπαθούν να επιβάλουν ισλαμικό καθεστώς.

Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στην Συρία δεν είναι μια εξέγερση που την προσδιορίζουν μόνο εσωτερικοί παράγοντες, αλλά ένα σκληρό γεωπολιτικό πόκερ με πολλούς παίκτες: περιφερειακές δυνάμεις και υπερδυνάμεις.

Αυτό το θανατηφόρο πόκερ, που σχεδιάστηκε εν πολλοίς και παίζεται σήμερα στην Μέση Ανατολή, δυναμιτίζει περαιτέρω την αστάθεια τόσο σε περιφερειακό, όσο και σε παγκόσμιο πεδίο.

Στην αρχή, η συριακή εξέγερση φάνηκε σαν αυτές των άλλων αραβικών χωρών, όμως, δεν ήταν σωστή αυτή η εικόνα που μετέδιδαν κατά κόρον τα «ενσωματωμένα» στα νατοϊκά παιχνίδια δορυφορικά κανάλια των ΗΠΑ και του Κόλπου.

Όταν ξεκίνησε η εξέγερση, τα σχέδια της αντιπολίτευσης στην Συρία ήταν ανάλογα αυτού που προηγήθηκε στην Λιβύη. Πίστευαν ότι η διεθνής κοινότητα, και ιδίως οι ΗΠΑ, Αγγλία και Ε.Ε., θα επέβαλαν «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» στον εναέριο συριακό χώρο. Όμως, η Ρωσσία, μαζί με την Κίνα, έβαλε σταθερό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υπολογίζοντας και, εκτός των άλλων, το σημαντικό πλεονέκτημα που της δίνει η ναυτική βάση που έχει στην Ταρσό για την παρουσία της στην Μεσόγειο.

Η Μόσχα θεωρεί την Αραβική Άνοιξη ως μια ισλαμική επανάσταση στην οποία πιθανότατα θα κυριαρχήσουν οι εξτρεμιστές και φοβάται ότι η συριακή σύγκρουση θα πυροδοτήσει ισλαμιστές και αλλού!

Η Ρωσσία δεν είναι και δεν πρόκειται να αποτελέσει μέρος του δυτικού ατλαντικού κόσμου, αντίθετα θεωρεί το εαυτό της ως αυτόνομη σταθεροποιητική δύναμη. Η οπτική του Κρεμλίνου για την παγκόσμια κατάσταση γίνεται όλο και πιο διακριτή από αυτή της Δύσης και δεν διστάζει καθόλου να προτείνει διαφορετικές λύσεις σε σημαντικά διεθνή ζητήματα από αυτές της Ουάσιγκτων και των Βρυξελλών. Έχοντας την δύναμη να μπλοκάρει τις δυτικές επιλογές στο Συμβούλιο Ασφαλείας με το βέτο της, αυτή η πολιτική βούληση την καθιστά προοπτικά παράγοντα-κλειδί των μεσανατολικών και διεθνών εξελίξεων.

Αυτή την στιγμή, όπως φαίνεται, η μόνη λογική οδός είναι η προώθηση πολιτικής λύσης με βάση το σχέδιο της Γενεύης, που προβλέπει την εξής διαδικασία: α) κατάπαυση του πυρός, β) εκεχειρία, γ) προώθηση του διαλόγου μεταξύ των αντιμαχομένων, δ) αλλαγή συντάγματος, ε) ελεύθερες εκλογές, στ) ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας με εξασφάλιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων μέσα σε ενιαίο εθνικό κράτος.

Παρατηρητές που παρακολουθούν από κοντά την ισορροπία δυνάμεων και προσπαθούν να εκτιμήσουν τις εξελίξεις, θετικές και αρνητικές, δεν δείχνουν αισιόδοξοι για το μέλλον της εύθραυστης κατάστασης που υπάρχει ακόμα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Αν η Συρία πέσει σε μια κατακερματισμένη κατάσταση, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στις παραστρατιωτικές ισλαμοφασιστικές μιλίτσιες και στην πολεμοχαρή πτέρυγα του σιωνισμού, τότε θα προκληθεί η μέγιστη αστάθεια σε όλη την Μέση Ανατολή.

Η Συρία αποτελεί παράδειγμα, από πολλές πλευρές, της πεμπτουσίας μιας σύγκρουσης των αρχών του 21ου αιώνα, η οποίαν απεικονίζει τις δυσκολίες της νέας πολιτικής τάξης σε παγκόσμιο επίπεδο.

Θα επικρατήσει τελικά το λόμπυ των νεοσυντηρητικών και των φιλοσιωνιστών στις ΗΠΑ, που από το 1996 λέει ότι, προκειμένου η Αμερική να ελέγχει την περιοχή και να προασπίζει τα συμφέροντα του Ισραήλ, πρέπει να την διαλύσει στις εθνότητες που την αποτελούν, όπως είχαμε γράψει από τότε στο Τρίτο Μάτι; Ή θα αποστασιοποιηθούν οι ΗΠΑ από τις συρράξεις της περιοχής, έχοντας χάσει την συμπάθεια των λαών στην Μέση Ανατολή μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ;

Θα αλλάξει η στάση του Ομπάμα και του Νετανυάχου μετά την σκληρή προειδοποίηση του Πούτιν ή τα σκοτεινά κέντρα θα επεξεργασθούν άλλη μια προβοκάτσια για να αποσταθεροποιήσουν εντελώς την υπερευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή, θυσιάζοντας ακόμα και τον πληθυσμό του Ισραήλ, προκειμένου να επιβάλουν τα σχέδιά τους.

Θα επιδιώξουν την δημιουργία τετελεσμένων για να αναγκάσουν τις ΗΠΑ να εμπλακούν σε έναν γενικευμένο περιφερειακό πόλεμο και να ακυρώσουν τις δημοκρατικές διεκδικήσεις των αραβικών λαών πνίγοντάς τες στην θρησκευτική μισαλλοδοξία;

Παρ' όλο που το μέλλον δεν μπορεί να προβλεφθεί, αν αναζητούσαμε τις ανερχόμενες δυνάμεις στην Μέση Ανατολή, εμείς στην Ελλάδα θάπρεπε νάμαστε εκεί παρόντες, την ώρα μάλιστα που η Τουρκία αξιοποιεί κατά κόρον την αναταραχή. Ενώ όλα δείχνουν ότι η ευρύτερη «μάχη της Δαμασκού» μπορεί να οδηγήσει σε κοσμογονικές περιπέτειες την περιοχή μας, ανατρέποντας ισορροπίες δεκαετιών και δημιουργώντας νέα τόξα επιρροής, η κατοχική Ελλάδα της Τρόϊκας και των δωσιλόγων σέρνεται χωρίς πυξίδα πίσω από το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, ικανοποιώντας κάθε ιταμή τους απαίτηση για παροχή στρατιωτικών διευκολύνσεων προκειμένου να αφανισθεί ένας ιστορικά αδελφικός λαός.

Η Συρία είναι μια ιστορική περιοχή, διάσπαρτη από μνημεία και μνήμες του ελληνιστικού και βυζαντινού πολιτισμού, όπως και διάσπαρτη σήμερα από θρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες, με τις οποίες έχουμε ιστορικούς δεσμούς.

Ως χώρα, προδίδοντας φίλους και συμμάχους, έχουμε καταντήσει περίγελως των ισχυρών χωρίς καμμία κατανόηση των παιχνιδιών που παίζονται στην γειτονιά μας, καμμία στρατηγική προστασίας του Αιγαίου και της Κύπρου, με κατεστραμμένες τις σχέσεις μας με Ρωσσία, Αραβικές χώρες, Ιράν και όλους τους περιφερειακούς παίκτες που θα μας επέτρεπαν καλύτερες επιλογές … Απλώς, παρακολουθούμε αφασικά τον αργό θάνατό μας μέσα σε ένα εκρηκτικό φινάλε που, πολύ πιθανόν, θα ανάψει ένας ανεξέλεγκτος πόλεμος σε περιφερειακό και όχι μόνον επίπεδο.

Θυμίζουμε, δυστυχώς, τον Ελληνοσύριο του Καβάφη στην αγωνία για την εξασφάλιση μιας ανήθικης χαμοζωής μέσα σε μια ατμόσφαιρα απόλυτου ξεπεσμού, διαφθοράς και παρακμής.

Τουλάχιστον, να θυμηθούμε όταν θάρθει η ώρα της Νέμεσης, τιμωρώντας τους ενόχους για αυτή την κατάντια, να τους προσάψουμε κι αυτό τους το έγκλημα!

ΠΗΓΗ: Από το αφιέρωμα στην Μέση Ανατολή, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τ.210, Ιούνιος 2013]. Το είδα: 27 Ιουνίου 2013, http://epambp.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4096.html#more

Εικόνα μας είναι και μας μοιάζει

Tου Γιώργου Καραμπελιά

Σκίτσο του Ηλία Μακρή από την Καθημερινή

Ο συμβολισμός του κυβερνητικού διδύμου – ο ιππότης της ελεεινής μορφής και ο Σάντσο Πάντσα – κλείνει μέσα του την ίδια τη φύση της μεταπολίτευσης στον επιθανάτιο ρόγχο της. Τα δύο κόμματα που ανέλαβαν να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας για σχεδόν σαράντα χρόνια, βρίσκονται μαζί λίγο πριν από την τελευταία βουτιά στην οριστική ανυποληψία και ανυπαρξία. Οι δύο άσπονδοι εχθροί-συνεταίροι της μεταπολίτευσης, που κάποτε εκπροσωπούσαν το 80% τουλάχιστον του ελληνικού λαού, βρίσκονται σήμερα να συγκροτούν μια κυβέρνηση μειοψηφίας (μεταξύ του 25-30%) σέρνοντας τον χορό του Ζαλόγγου που οδηγεί στην παραπέρα υποβάθμιση και παρακμή.

Μέσα από μια διαδικασία συγκρούσεων και προσεγγίσεων, που κράτησαν σαράντα χρόνια, συρρικνώθηκαν τελικά στο σκληρό πυρήνα του δωσιλογισμού. Σε όλη μας τη διαχρονία το νεώτερο ελληνικό κράτος, υπήρχε και ένα 20-25% που στήριζε την τάξη, την ησυχία και την υποταγή με οποιοδήποτε τίμημα. Δωσίλογοι και ταγματασφαλίτες στην κατοχή, κρυφοί και φανεροί οπαδοί της χούντας μέχρι το 1973, οπαδοί της εκχώρησης σήμερα της διακυβέρνησης της χώρας ανοικτά στις ξένες δυνάμεις και τους Γερμανούς. Μοιάζει ως εάν το νεώτερο ελληνικό κράτος να έκανε τον κύκλο του – καθοδικό από τον Όθωνα και τη βαυαρική αντιβασιλεία, στον Σόιμπλε και την Μέρκελ.

Και το δυστύχημα είναι πως απέναντι στις δυνάμεις της υποτέλειας βρίσκεται μια κατακερματισμένη κοινωνία και μια ανίκανη αντιπολίτευση. Μια αντιπολίτευση που συνεχίζει να κινείται στο ίδιο ιδεολογικό και πνευματικό τοπίο της μεταπολίτευσης ως εάν το φίδι να δαγκώνει την ουρά του. Μιλάμε σήμερα για την «Χρυσή Αυγή» ξεχνώντας ότι τα πρώτα χρόνια της αντιπολίτευσης η ΕΠΕΝ του χουντοβασιλικών συγκέντρωνε κάποτε ανάλογα εκλογικά ποσοστά, ενώ η τότε αξιωματική αντιπολίτευση της «ελπιδοφόρου» δεκαετία του 1970 διέθετε έναν πραγματικό Ανδρέα και όχι την απομίμηση του.

Το δυστύχημα είναι λοιπόν, πως οι Έλληνες βρίσκονται μία μόλις στιγμή πριν βουτήξουν στο χάος, πνευματικά και ηθικά ανέτοιμοι να το αντιμετωπίσουν, διότι είναι προφανές πως αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση τέλους. Πάλι τα ίδια αστεία και τετριμμένα θα ακουστούν για την σωτηρία της χώρας, «την τελευταία προσπάθεια» όταν όλοι πια γνωρίζουν πως από υποχώρηση σε υποχώρηση, από παλινωδία σε προδοσία φθάσαμε πλέον στο τέρμα της διαδρομής των τεσσάρων χρόνων, μετά την οποία το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα θα έχει χάσει πλήρως την αυτονομία του και θα εξαρτάται απόλυτα από τη βούληση των μεγάλων δυνάμεων και κατεξοχήν των Γερμανών. Πλέον το εάν σε μερικούς μήνες η Ελλάδα θα έχει βυθιστεί σε μια νέα κρίση που θα σηματοδοτεί και την έξοδο από την ευρωπαϊκή ένωση και την ευρωζώνη, εξαρτάται από τις καλές προθέσεις και τους συσχετισμούς των γεωπολιτικών προθέσεων και στρατηγικών των μεγάλων δυνάμεων. Εξ ου και η κατάθλιψη, η κρίση της σχιζοφρένειας, το αδιέξοδο των Ελλήνων. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Το σκηνικό της παρακμής

Όσοι από την αρχή παρακολουθούν έστω και για λίγο τις απόψεις και τις τοποθετήσεις μας θα έχουν παρακολουθήσει την αντίθεσή μας προς λαϊκίστικες επιλογές τύπου, «έξοδος από το ευρώ», «αυτόνομη πορεία εδώ και τώρα» και άλλα παρόμοια. Με επιμονή και με μεγάλη αγωνία προσπαθήσαμε να δείξουμε πως μια τέτοια επιλογή όταν δεν υπάρχει η κατάλληλη παραγωγική υποδομή, και οι ανάλογες πολιτικές δυνάμεις, και όταν ένα μεγάλο μέρος των «εταίρων μας» και ειδικά οι Γερμανοί και η βόρεια συμμαχία αυτό ακριβώς επεδίωκαν -όπως το παραδέχτηκε πρόσφατα ο Γιουνκέρ- θα ήταν σαν να θες να σβήσεις την πυρκαγιά με βενζίνη.

Και όμως όλοι γνωρίζουν πως η κύρια μέριμνα του χώρου μας υπήρξε πάντοτε η οικοδόμηση μιας χώρας και μιας κοινωνίας αυτόνομης και αυτεξούσιας. Γι' αυτό και πολλοί μας κατηγόρησαν ότι δεν εφαρμόζουμε όλα αυτά που διακηρύσσαμε και πως θα έπρεπε να συνταχθούμε με τους οπαδούς «του ρίσκου».

Η άρνησή μας στηριζόταν σε μια βασική σκέψη. Πως ο ελληνικός λαός, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία φάση βαθύτατης παρακμής και πως δεν είχε ούτε τις οικονομικές ούτε τις πνευματικές, ούτε τις πολιτικές προϋποθέσεις για να επιχειρήσει μια τέτοια έξοδο, η οποία θα κατέληγε πιθανότατα σε νέες, ίσως και τελεσίδικες, συρρικνώσεις. Κάποιοι μιλούσαν για την φύση του Έλληνα, που μπροστά στα δύσκολα κατορθώνει να σηκωθεί και πάλι και να αντισταθεί. Ξεχνούν ωστόσο, ότι αυτή η «φύση» ήταν πάντα συνδεδεμένη με την ύπαρξη ενός παραγωγικού ιστού, αγκιστρωμένου στην αγροτική και βιοτεχνική παραγωγή, σε ένα λαό μαθημένο να ζει με τα λίγα και ικανό να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις όπως εκείνη του έπους του '40 και της εθνικής αντίστασης.

Ξεχνούν λοιπόν ότι στο μεταξύ στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο ελληνικός λαός ως σώμα και όχι μόνο οι ηγεσίες του, εισήλθε σε μια βαθύτατη παρακμή, έχασε την παραγωγή και τα αγροτικά στρώματα, έχασε τη βιομηχανία, έχασε την πνευματική του παράδοση, έχασε τη νεολαία που παρήγαγε σε μεγάλους αριθμούς μια ισχυρή δημογραφία (οι γιαγιάδες μας έκαναν πέντε και δέκα παιδιά). Η Ελλάδα διέθετε έναν πληθυσμό νεανικό, λιτό, παραγωγικό ενώ αντίθετα στη μεταπολίτευση έχουμε έναν πληθυσμό γερασμένο, έξω από παραγωγικές δραστηριότητες που έχει καταντήσει γκαρσόνι των ξένων τουριστών με μια νεολαία μαθημένη στον πιο άθλιο αμερικάνικο τρόπο ζωής, ακριβώς γιατί είναι μιμητικός. Μεταβληθήκαμε σε μια δουλοκτητική κοινωνία όπου οι ξένοι δούλευαν γι' αυτήν ενώ ο  Έλληνας μεταβλήθηκε στον κύριο «εισαγόμενο».

Αυτό λοιπόν ήταν και το μεγάλο κατόρθωμα της μεταπολίτευσης. Ό,τι ολοκλήρωσε την παρασιτική ενσωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας στη Δύση, την οποία για αιώνες προωθούσαν οι άρχουσες ελίτ της χώρας, παρασιτοποιώντας το ίδιο το λαϊκό σώμα. Γι' αυτό, και όταν η Δύση μπήκε σε κρίση, οι ξένοι δανειστές και τα ξένα αφεντικά, επέβαλαν τους πιο σκληρούς όρους στους υποτακτικούς τους. Και γι' αυτό αυτοί οι υποτακτικοί δεν είχαν πραγματική δυνατότητα αντίστασης. Γιατί είναι εξαρτημένοι όπως τα πρεζάκια από το χρήμα, τις ιδέες, τον τρόπο ζωής των κυριάρχων. Γι' αυτό, και τα αλλεπάλληλα «σχέδια Ανάν» γι' αυτό η Ρεπούση και οι Λιάκοι, γι' αυτό η κυριαρχία των εθνομηδενιστών στην εκπαίδευση, στον τύπο, στα κόμματα. Όλο το πασοκικό και αριστερό παραμύθι του αλώβητου λαού και της κακής δεξιάς, είναι μια απάτη και μια αυταπάτη, ένα φύλο συκής για να κρύψει την παρακμή του ίδιου αυτού του λαϊκού σώματος.

Γι' αυτό λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια και στη διάρκεια της κρίσης έχουμε επιλέξει μια στρατηγική που ανταποκρίνεται σ' αυτές τις πραγματικότητες. Αυτό το μοντέλο θα καταστραφεί αναπόφευκτα και ένας λαός κακομαθημένος από τους νταβατζήδες του θα πρέπει να ανακτήσει τα αντιστασιακά του ανακλαστικά -τα πραγματικά και όχι τα ψευδώνυμα- τα οποία είχε χάσει. Θα πρέπει να ξανασκύψει στην παραγωγή του, να επιστρέψει στην ελληνική παιδεία, να φτύσει τα τουρκοκάναλα, να αποκτήσει εκείνα τα μέσα που θα επιτρέψουν σε ένα λαό μεσήλικων να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη νέα πραγματικότητα.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί και πως δεν υπάρχουν γρήγοροι πολιτικοί και συνειδησιακοί μετασχηματισμοί όπως συμβαίνει π.χ. σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αραβίας ή ακόμα και της γειτονικής Τουρκίας, ξεχνώντας πως η χώρα μας είναι όχι μόνο παρασιτική αλλά και γερασμένη. Και ένας λαός μεσηλίκων που έχει αποκτήσει για τουλάχιστον σαράντα χρόνια συνήθειες, πολιτικά ανακλαστικά, πνευματικές ροπές, δεν μπορεί να μετασχηματιστεί με μεγάλη ταχύτητα. Οι δε νέοι μας έχουν μάθει σε ένα τέτοιο τρόπο ζωής ώστε η πρώτη τους σκέψη είναι η μετανάστευση και η φυγή.

Γι' αυτό λοιπόν, δεν έχουμε εμπιστοσύνη στους διάφορους δημοκόπους που κηρύσσουν και εφευρίσκουν θαυματουργές λύσεις (κάποιος μπαρούφας υποστήριζε πρόσφατα ότι σε μια εβδομάδα μπορεί να λύσει το οικονομικό πρόβλημα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, δηλαδή να ανατρέψει την ιστορική τάση  της παρακμής της Δύσης έναντι της Ανατολής).

Ένας μακρύς αγώνας μετασχηματισμού

– Μία και μόνη απάντηση υπάρχει, ένας μακρόχρονος και πολυμέτωπος αγώνας, ένας αγώνας «ανταρτοπολέμου», ικανός να συγκροτήσει σταδιακά ένα νέο πνευματικό και πολιτικό υποκείμενο από τον παλιό παρακμασμένο παρασιτικό λαό της μεταπολίτευσης να οικοδομήσει κάτι καινούργιο. Γι' αυτό, και αγώνες όπως αυτός της ΕΡΤ, έστω και αν διεξάγεται από δυνάμεις συνδεδεμένες με το παλιό διεφθαρμένο σύστημα, είναι ένας θετικός αγώνας, γιατί μετασχηματίζει τις συνειδήσεις και τις πρακτικές των ίδιων των ανθρώπων, μετασχηματισμό χωρίς τον οποίο δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να κάνουμε κανένα βήμα μπροστά.

– Πρέπει εμείς, οι κουρασμένοι, οι γερασμένοι, οι αλλοτριωμένοι να απορρίψουμε την παρακμή μας, μέσα από μια πικρή και επίπονη διαδικασία χτίζοντας σταδιακά ένα νέο αντιστασιακό και αγωνιστικό ήθος. Από τις Σκουριές, την ΕΡΤ, τις μικροαπόπειρες της αλληλέγγυας οικονομίας και της αλληλεγγύης όπου για την ώρα πρωτοστατεί μόνο η εκκλησία από τη συρρίκνωση των εισαγωγών που μειώνει τον παρασιτισμό μας, την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε αυτό το νέο οικονομικό πρότυπο και ένα κοινωνικό υποκείμενο που θα έχει υπερβεί θετικά και όχι απλά δια της καταστροφής του, το μεταπολιτευτικό πρότυπο. Και μέσα από αυτά, μέσα από παρατεταμένους αγώνες, θα διαμορφωθούν και τα νέα πολιτικά υποκείμενα, μεταλλάσσοντας παλιές πολιτικές δυνάμεις και αναδεικνύοντας νέες.

Έτσι λοιπόν, για όλους τους αγανακτισμένους φίλους που δεν αντέχουν το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου, που δεν αντέχουν τον Άδωνι και την Γεννηματά, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως εικόνα τους είμαστε και τους μοιάζουμε. Το ότι πλέον δεν τους αντέχουμε είναι ένα θετικό βήμα, μόνο που πρέπει να ξέρουμε πως αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού μας που πρέπει να πετάξουμε. Το ερώτημα είναι πότε και πως θα αναδείξουμε κάτι ριζικά διαφορετικό στη θέση τους. Και αυτό θέλει κόπο, δουλειά, οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων και όχι βέβαια ονοματοδοσίες, Ερνέστους και Σλαβόϊ.

Κατανοούμε, και είναι φυσικό άλλωστε, πως απέναντι στο κυβερνητικό άγος οι άνθρωποι ψάχνουν λύσεις με βάση αυτά που υπάρχουν. Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί θα πρέπει να υποχρεώσουμε και τις αντιπολιτευόμενες πολιτικές ηγεσίες σε περισσότερη σοβαρότητα, περισσότερη επαφή με τον τόπο τους και την ιστορία του. Θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να αρχίσουν να ξεφεύγουν οι ίδιοι από τα φθαρμένα κλισέ και το διεφθαρμένο παραγοντίστικο τρόπο με τον οποίο γινόταν η πολιτική στην μεταπολίτευση σε όλους τους χώρους, σε όλα τα ιδεολογικά μήκη και πλάτη. Θα πρέπει ο λαός, να μετασχηματίσει την απόρριψη και την αηδία του σε νέες θετικές και δημιουργικές προτάσεις. Θα πρέπει να υποχρεώσει τον εθνομηδενιστικό πυρήνα της μεταπολιτευτικής Αριστεράς να χαθεί στα μετόπισθεν και να αναδείξει τις πατριωτικές και αυτόκεντρες φωνές.

Στο μεταξύ θα έχουμε τους κυβερνήτες και τις αντιπολιτεύσεις που μας ταιριάζουν. Καθόλου τυχαία εξάλλου, όλοι ψάχνουν αυτά τα χρόνια τη χαρισματική προσωπικότητα που θα εφεύρισκε ως εκ θαύματος κάποια λύση. Πιστεύω πλέον να κατάλαβαν πως οι μεγάλες προσωπικότητες αναδεικνύονται και από λαούς που έχουν ξεπεράσει την παρακμή τους. Διαφορετικά ακόμα και όσες υπάρχουν είναι υποχρεωμένες να τρώνε το βρώμικο ψωμί που φτιάχνουν οι φούρνοι μας.

Πρέπει λοιπόν να κρατήσουμε τα θετικά από τούτη την κρίση. Μια κρίση που ξεγύμνωσε ακόμα περισσότερο την μνημονιακή εξουσία, οδηγεί στην εξαφάνιση το εθνομηδενιστικό thinktank της μεταπολίτευσης -λέγε με ΔΗΜΑΡ- και προπαντός ανέδειξε νέες αντιστάσεις στην ελληνική κοινωνία μέσα από το κίνημα της ΕΡΤ, ενώ αποκαθήλωσε οριστικά και τελεσίδικα τον Αντώνη Σαμαρά, αποδεικνύοντας πως είναι από την ίδια πάστα με τον παλιό του συμφοιτητή. Η κυβερνητική παρέα της μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια. Και η Νέα Δημοκρατία θα έχει σύντομα την τύχη του ΠΑΣΟΚ.

Είμαστε υποχρεωμένοι, πολλαπλασιάζοντας τις προσπάθειές μας, να αγωνιστούμε για τη διαμόρφωση νέων εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων που θα έχουν συνείδηση των διακυβευμάτων. Και αυτό όπως δείξαμε απαιτεί τον ίδιο τον δικό μας μετασχηματισμό. Σε μια τέτοια βάση, μπορούμε και το οικονομικό μας πρόβλημα να επιλύσουμε, πατώντας στις δικές μας δυνάμεις, και αν χρειαστεί να φύγουμε από το ευρώ, να επιλέξουμε εμείς πότε θα το κάνουμε.

26-6-2013     Γιώργος Καραμπελιάς

Υ.Γ.: Και πάνω από όλα απαιτείται μια πνευματική επανάσταση που θα απαγορεύει στους αλητήριους νταβατζήδες των ΜΜΕ να αποχαυνώνουν καθημερινά έναν λαό που έχει ανάγκη από θετικά πρότυπα. Προφανώς, δε ως πρώτο βήμα, πρέπει να απαιτήσουμε μια νέα ΕΡΤ, από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, που ελπίζουμε ότι η συμμετοχή τους σε αυτό τον αγώνα, θα τους κάνει να έλθουν πιο κοντά στον ελληνικό λαό και τις αγωνίες του, θα τους κάνει να πάψουν να παίζουν μονόχορδα το παιγνίδι του συστήματος, πνίγοντας κάθε άλλη φωνή. Εξάλλου, έχουν πάψει πλέον να είναι προνομιούχοι και ελπίζω να αποδείξουν πως άξιζαν τη συμπαράστασή μας.

ΠΗΓΗ: Ιουνίου 26, 2013, http://ardin-rixi.gr/archives/13401

Η νομιμοποίηση εκτροπών και πραξικοπημάτων μια ολόκληρη ζωή

Του Δημήτρη Καζάκη

Τελικά το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει μετεξελιχθεί σε βασικό μοχλό νομιμοποίησης της πιο άγριας κυβερνητικής παρανομίας. Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΠΕ συνταγματικό και νόμιμο κρίθηκε από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας σε διάσκεψη, κεκλεισμένων των θυρών, το «κούρεμα» (PSI) των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου που έγινε τον Μάρτιο του 2012, σύμφωνα με το ΑΠΕ. Η δημοσίευση της σχετικής απόφασης αναμένεται με την έναρξη του νέου δικαστικού έτους (17 Σεπτεμβρίου 2013).

Μην αναρωτηθείτε πώς και από πού «διέρρευσε» η απόφαση του ΣτΕ, μιας και η διάσκεψη της ολομέλειας ήταν «κεκλεισμένων των θυρών». Είναι περιττό, όταν πρόκειται για τέτοια συνύφανση δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, όπου η πρώτη απλά αποτελεί το άλλο πρόσωπο του Ιανού της σύγχρονης απολυταρχίας και της κυβερνητικής αυθαιρεσίας.

Σας θυμίζουμε ότι στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έχουν προσφύγει πλέον των 7.000 ομολογιούχων (φυσικών προσώπων, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων, ΕΔΟΕΑΠ, φαρμακευτικών εταιρειών, ΤΕΙ Καβάλας, κλπ). Όλοι στρέφονται κατά του «κουρέματος» των ομολόγων που κατείχαν, αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς ωστόσο να μπορεί να υπολογιστεί το ακριβές ποσό.

Οι προσφεύγοντες στρέφονται κατά των πράξεων του υπουργικού συμβουλίου (5 και 10/2012), των αποφάσεων του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών με τις οποίες υλοποιήθηκε το PSI. Γιατί έκαναν την προσφυγή; Από ιδιοτροπία και καπρίτσιο; Όχι, από ανάγκη γιατί με το «κούρεμα» ουσιαστικά οδηγήθηκαν σε χρεοκοπία ΝΠΙΔ, ΝΠΔΔ, επιμελητήρια, οργανισμοί, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, κοκ, ενώ ληστεύτηκαν οι αποταμιεύσεις φυσικών προσώπων που είχαν τοποθετηθεί σε ελληνικά ομόλογα. Κι όλα αυτά έγιναν αυθαίρετα, χωρίς να ρωτηθούν με παγίδευση από την Τράπεζα της Ελλάδος και την κυβέρνηση.

Η απόφαση αυτή του ΣτΕ δεν είναι μόνο κατάφωρα άδικη σε βάρος όλων αυτών των φυσικών και νομικών προσώπων, μιας και νομιμοποιεί την υπεξαίρεση και την ανοιχτή κλοπή, αρκεί να προφασιστεί η κυβέρνηση το δικό της «εθνικό συμφέρον», αλλά δημιουργεί δεδικασμένο και για επερχόμενα «κουρέματα». Δημιουργεί δηλαδή νομικό προηγούμενο για να δικαιολογηθούν «κουρέματα» σε αποταμιευτικούς λογαριασμούς, σε τρέχουσες καταθέσεις φυσικών και νομικών προσώπων. Κι ο νοών, νοείτο.

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Επιφυλασσόμεθα να δούμε την απόφαση του ΣτΕ και το σκεπτικό της δημοσιευμένο και τότε θα επανέλθουμε για να δείξουμε με στοιχεία το έγκλημα που έχει συντελεστεί με το PSI σε βάρος του ελληνικού λαού και της χώρας. Ένα έγκλημα που άφησε ασυγκίνητους – απ' ότι φαίνεται – τους δικαστές του ΣτΕ. Κάτι βέβαια που εδώ και μήνες είχε προδικάσει το υπουργείο οικονομικών και πιο συγκεκριμένα ο κ. Σταικούρας. Προς δόξα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης.

Για πολλοστή φορά το ΣτΕ αποδεικνύει τον βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα του. Τα ειδικά δικαστήρια γενικά δεν συνάδουν με μια αληθινή δημοκρατία, ούτε με μια αληθινά ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Είναι απομεινάρια της απολυταρχίας στον κοινοβουλευτισμό, όπως και η περίπτωση του ΣτΕ που αποτελεί δάνειο από την συνταγματική παράδοση της Γερμανικής απολυταρχίας, το Σύνταγμα της μοναρχικής παλινόρθωσης της Γαλλίας μετά το 1815 και το προεδρικό που το διαδέχτηκε (1848) όπου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήρε την θέση του μονάρχη. Από τότε μας κατατρέχει.

Το ΣτΕ επιβλήθηκε στην χώρα μας πολύ πριν υπάρξει Σύνταγμα. Ήταν θεσμός που επέβαλλε η βαυαρική αντιβασιλεία και είχε σαν βασική αποστολή να δικαιολογεί και να δίνει νομιμοφάνεια σε κάθε αυθαιρεσία της βαυαροκρατίας. Ο συνταγματολόγος Φλογαίτης γράφει σχετικά: «Εν Ελλάδι ο θεσμός του Συμβουλίου της Επικρατείας ήν εισηγμένος προ του Συντάγματος του 1843 επί της απολύτου Μοναρχίας, κατά το 1835, αλλ' ένεκα της χειρίστης αυτού καταρτίσεως εξ ανδρών κατά το πλείστον ανεπιστημόνων και αδαών της υπηρεσίας και παρασυρομένων υπό του φατριασμού εδείχθη ως γνωμοδοτικόν μεν σώμα τυφλόν όργανον των διαθέσεων του Άρμανσπεργ επί βλάβη της νομοθεσίας, ως δικαστήριον δε του αμφισβητουμένου διοικητικού άθλιον και κακόζηλον, ουδαμώς προασπίσαν τα δίκαια των διοικουμένων κατά της αυθαιρεσίας των διοικητικών αρχών.» [1]

Η εκτίμηση αυτή του Φλογαίτη θα μπορούσε κάλλιστα να περιγράφει και τη σημερινή λειτουργία του ΣτΕ. Ο θεσμός αυτός κατέληξε στα σκουπίδια της ιστορίας μαζί με την εκθρόνιση του Όθωνα. Ένας από τους βασικούς λόγους που εκείνη την εποχή επικαλέστηκαν όσοι στάθηκαν ενάντιοι στο θεσμό ήταν «ότι το Συμβούλιον της Επικρατείας, διορισθέν και μισθοδοτούμενον από την κυβέρνησιν, δεν εκπροσωπεί τον ελληνικόν λαόν και ότι, μη εκλεγέν από αυτόν, δια να τον αντιπροσωπεύση, δεν γνωρίζει και δεν δύναται να γνωρίζη «ούτε οποία η κατάστασις του τόπου, ούτε οποία η διαγωγή των διοικούντων προς τους διοικουμένους και οποία η εκ τούτου διάθεσις του λαού προς την εξουσίαν».» [2]

Ωστόσο, κατ' απαίτηση του Γεωργίου του Α΄ «δια διαγγέλματος» και των βρετανών υποβολέων του στο Σύνταγμα του 1864 προβλεπόταν η ανασύστασή του. Παρά την προσπάθεια αναβίωσής του, τελικά στις 25-10-1865 δεκαέξι βουλευτές κατέθεσαν πρόταση στην Βουλή με σκοπό «... να καταργηθή το σώμα τούτο, ούτινος η δημιουργία, από των πρώτων ημερών, κατέστη λαομίσητος.»[3] Η πρόταση έγινε δεκτή με πλειοψηφία 3/4 και με τον νόμο ΡΙΒ' της 25ης-11-1865 καταργήθηκαν τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος που αφορούσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Από τα σκουπίδια της ιστορίας έγινε προσπάθεια να ανακτηθεί από τον Ελευθέριο Βενιζέλο κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1911. Η ίδια η αναθεώρηση ήταν μια πολιτική παρωδία. Ήταν η ανοιχτή προδοσία των λαϊκών προσδοκιών που είχαν ξεσπάσει με το κίνημα του 1909 και αποζητούσαν να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τον ξενοκίνητο θεσμό της μοναρχίας. Εκεί όπου οι λαϊκές μάζες ζητούσαν Συντακτική Εθνοσυνέλευση και νέο Σύνταγμα για να απαλλαγεί ριζικά η χώρα από την μοναρχία και τους θεσμούς της, ο Βενιζέλος, πιστός στις προσταγές των Βρετανών, προχώρησε σε αναθεωρητική βουλή για να μην αναθεωρηθούν οι βασικές διατάξεις του Συντάγματος του 1864, που προστάτευαν τον θεσμό της μοναρχίας. Για να μην χάσουν δηλαδή τα βρετανικά συμφέροντα τον τοποτηρητή της εθνικής υποτέλειας των Ελλήνων.

Στις 25 Απριλίου 1911 κατετέθη στην Βουλή η τρίτη έκθεση της επί της Αναθεωρήσεως του Συντάγματος Επιτροπής, η οποία είχε ως Πρόεδρο τον Στέφανο Δραγούμη και ως Εισηγητή τον βουλευτή Αττικοβοιωτίας, Κωνσταντίνο Ρακτιβάν, τον μετέπειτα πρώτο Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Στην εισαγωγή αυτής της έκθεσης σημειώνεται ότι: «Το Συμβούλιον όμως της Επικρατείας, ούτινος έχει ανάγκη η σημερινή διοίκησις, κοινόν έχει μετά του παλαιού μόνον την ονομασίαν και ουδέν πλέον» και αναπτύσσει επιχειρήματα υπέρ της αναγκαιότητας του θεσμού.

Η προσπάθεια του Βενιζέλου να επαναφέρει το θεσμό του ΣτΕ συνάντησε ισχυρή αντίσταση. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε:

Π. Κασσίμης: «Είναι θεσμός λαομίσητος, αντίκειται στο δημοκρατικόν πνεύμα… Το Συμβούλιον της Επικρατείας θα είνε ο τάφος του θάρρους και του ανδρισμού των πολιτικών ανδρών, τούτο σημαίνει μείωσιν των εθνικών δυνάμεν, θα καταψηφίσω τον θεσμόν μετά του αυτού αγρίου φανατισμού, μεθ' ου θα καταψηφίζω πάντα θεσμόν τείνοντα εις περιορισμόν των λαϊκών ελευθεριών, της λαικής αναπτύξεως και εις δημιουργίαν τιμαριωτικών συνθέσεων εν δημοκρατουμένη πολιτεία, ως η ημετέρα.» [4]

Ι. Πατσουράκος: «Αναξιοπρεπές είνε να συζητή ήδη η Βουλή επί θεσμού, δις δοκιμασθέντος και καταπέσαντος. Μόνον απολυταρχική Κυβέρνησις ηδύνατο να εισηγηθή και να υποστηρίξη πάλιν τοιούτον θεσμόν… Εν τη Ελληνική δε αρχαιότητι υπήρχε τοιούτον συμβούλιον αλλά μόνον επί απολυταρχίας… Ιδρύθη, κατηργήθη, ιδρύεται και πάλιν ήδη, αλλά θα καταργηθή και πάλιν. Και θα καταργηθή, ουχί βεβαίως δι' εξεγέρσεως ειρηνικής.» [5]

Ένας από τους υπέρμαχους της ανασύστασης του ΣτΕ, ο Π. Μυρλόπουλος έλεγε: «Επανελήφθησαν κατά του θεσμού όσα και άλλοτε. Αλλά τότε είχον λόγον. Νυν όχι. Η Συνέλευσις του 64, η καθιερώσασα τους άκρως φιλελεύθερους θεσμούς, οίτινες μας διέπουν σήμερον, απέρριψε δια ψήφων 2 τον θεσμό του Συμβουλίου. Κατεδίκασεν αυτόν ως δήθεν αντικείμενον εις το φιλελεύθερον καθεστώς. Και όμως θα ήτο φραγμός κατά των ακολασιών του καθεστώτος τούτου. Διότι αύται μας έφερον εις ο σημείον ευρισκόμεθα σήμερον, πιστεύω τούτο αδιστάκτως, η τρομερά και πρόδηλος κατάχρησις, η καταστρατήγησις και εκμετάλλευσις του άνευ ουδενός περιορισμού φιλελευθέρου τούτου καθεστώτος εδημιούργησε την δυστυχίαν της νέας Ελλάδος.» [6]

Αυτή ήταν η ουσία της λογικής πίσω από την ανασύσταση του ΣτΕ. Η Ελλάδα της εποχής ήταν πολύ φιλελεύθερη(!) και δεν το άντεχε. Η πολύ ελευθερία έβλαπτε τον τόπο και δημιουργούσε «καθεστώς ακολασίας». Έπρεπε λοιπόν να ενισχυθεί η εκτελεστική εξουσία έναντι της Βουλής και για νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο χρειαζόταν το ΣτΕ: «Φιλελεύθερος, ενισχυτικός της αυτοτέλειας της Εθνικής αντιπροσωπείας, της δυνάμεως και της εξουσίας του Υπουργού – εξασφαλίζων την νομιμότητα της εξουσίας ταύτης – φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας θα είνε το Συμβούλιον.» [7]

Τελικά, το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, προβλέφθηκε για πρώτη φορά στο Σύνταγμα του 1911, όπου ανάμεσα στα άλλα προβλεπόταν ότι «η γνώμη του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν είναι υποχρεωτική δια τον  Υπουργόν» (άρθρο 84) και «τα τακτικά μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας διορίζονται δια βασιλικού διατάγματος προτάσσει του Υπουργικού Συμβουλίου» (άρθρο 86). Με άλλα λόγια το Συμβούλιο της Επικρατείας, ο «φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας» ιδρύθηκε υπό τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης και του βασιλιά.

Μπορεί το ΣτΕ να ιδρύθηκε με το Σύνταγμα του 1911, αλλά για μια σειρά ιστορικούς λόγους δεν άρχισε να λειτουργεί παρά το 1929. Η Ελλάδα έως τότε είχε περάσει μια ολόκληρη δεκαετία συνεχών πολέμων, τον «εθνικό διχασμό» όπου η άρχουσα τάξη χωρίστηκε σε δυο μερίδες ανάλογα με τις εξαρτήσεις της από τους μεγάλους αντιπάλους του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, την μικρασιατική καταστροφή του ελληνισμού για χάρη κυρίως των αγγλογαλλικών βλέψεων στην περιοχή και βρισκόταν μπροστά στην επικείμενη κατάρρευση και χρεοκοπία της. Αυτήν ακριβώς την στιγμή «θυμήθηκε» ο Βενιζέλος την σύσταση του ΣτΕ.

Ο λόγος που έσπρωξε τον Βενιζέλο στην ίδρυση του ΣτΕ το 1929 τον εξηγεί ο ίδιος στην ομιλία του κατά την πρώτη συνεδρίαση της 17ης Μαΐου: «Δυστυχώς, κύριοι, ο ελληνικός λαός ζήσας τόσους αιώνας υπό ξένην δουλείαν εσυνήθισε να θεωρή το κράτος εχθρικόν, όπως πράγματι ήτο, ο δε αιών της ελευθερίας δεν κατώρθωσε να του μεταβάλη εντελώς την ψυχολογίαν αυτήν. Εάν κατορθώσωμεν και είμαι βέβαιος ότι θα το κατορθώσωμεν δια του συμβουλίου της επικρατείας να εμπνεύσωμεν και εις τον τελευταίον πολίτην που κατοικεί εις τα απώτατα του κράτους ότι «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας» που προστατεύουν κάθε πολίτην αδικούμενον από οιονδήποτε διοικητικόν όργανον και από την κυβέρνησιν αυτήν χωρίς να έχη ανάγκην ο πολίτης να προσφεύγη εις πλάγια μέσα και εις την υποστήριξιν των ισχυρών της ημέρας δια να εύρη το δίκαιόν του, βεβαιωθήτε ότι εγκαινιάζομεν ένα σταθμόν ιστορικόν, τον ιστορικώτερον ίσως σταθμόν της ζωής μας από αιώνος.»[8]

Με άλλα λόγια χρειαζόταν η κυβέρνησή του μια βιτρίνα νομιμοφάνειας που θα έπειθε τον ελληνικό λαό ότι υπάρχει «κράτος δικαίου». Σε μια εποχή όπου η συνταγματική νομιμότητα είχε πάει κατά διαόλου και οι κυβερνήσεις αυθαιρετούσαν επιβάλλοντας αναγκαστικούς νόμους. Ο Βενιζέλος ήταν εχθρός της δημοκρατικής έννομης τάξης, δεν καταλάβαινε γιατί θα πρέπει να υποτάσσεται η εκτελεστική εξουσία στο κοινοβούλιο και στους συνταγματικούς κανόνες. «Η σημερινή εκτελεστική εξουσία είναι ανίκανος να ανταποκριθεί προς τα καθήκοντά της, ευρισκόμενη υπό την πλήρη εξάρτησιν της νομοθετικής εξουσίας, η οποία επηρεάζεται πάλιν από την ανάγκην να μη δυσαρεστήση τας διαφόρους εκλογικάς ομάδας, δια να μη διακινδυνεύση η επανεκλογή των αποτελούντων αυτήν βουλευτών… Πρέπει και εις την εκ της πλειοψηφίας τής Βουλής σχηµατιζοµένην Κυβέρνησιν νά δοθή µείζων ελευθερία κινήσεως. Πρέπει να δύναται να θέτη Νόµους, αφού γνωµοδοτήσουν επ' αυτών τό

Οικονοµικόν Συµβούλιον καί το Συµβούλιον τής Επικρατείας.» [9]

Να γιατί ήθελε στην πραγματικότητα το ΣτΕ ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Άλλωστε την εποχή εκείνη τον είχε συνεπάρει το φασιστικό καθεστώς Μουσολίνι στην Ιταλία. Γι' αυτό και είχε φροντίσει από την 23^ην Σεπτεμβρίου 1928 να υπογράψει με τον ίδιο τον Μουσολίνι στην Ρώμη το Ελληνοϊταλικό σύμφωνο φιλίας. «Το φασιστικόν καθεστώς επεφύλαξεν εξαιρετική υποδοχήν εις τον Έλληνα πρωθυπουργόν, εις τον οποίον απενεμήθη και το ανώτατον ιταλικόν παράσημον,» όπως μας πληροφορεί ο δημοσιογράφος και φίλος του Βενιζέλου Γρ. Δαφνής. [10] Βέβαια, ο Βενιζέλος δεν ακολουθούσε απλά μια δική του ανεξάρτητη πολιτική, αλλά εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και τα Βρετανικά συμφέροντα, που δεν έπαψε να υπηρετεί έως τον θάνατό του. Η Βρετανία εκείνη την εποχή έσπρωχνε την Ελλάδα σε διαχυτικές σχέσεις με το καθεστώς Μουσολίνι, μήπως και αποσπάσει τον Ντούτσε από τις αγκάλες του Χίτλερ, τουλάχιστον όσον αφορά την λεκάνη της Μεσογείου.

Κι έτσι επιτρεπόταν στον Βενιζέλο να ονειρεύεται μια φασιστική Ελλάδα κατά το πρότυπο της Ιταλίας του Μουσολίνι. Το 1933 σε μια στιχομυθία ανάμεσα στον Πλαστήρα και στον Βενιζέλο, όπου ο πρώτος ανακοινώνει στον δεύτερο την πρόθεσή του να επιβάλλει στην Ελλάδα δικτατορία, όμοια μ' αυτήν της φασιστικής Ιταλίας με το επιχείρημα ότι «θα κάνουμε ότι και στην Ιταλία, που χάρις στον Φασισμό προοδεύει,» ο Βενιζέλος αρκέστηκε να του πει: «Η Ιταλία πηγαίνει καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ, ενώ στην Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτωρ.» [11]

Η στάση των ελληνικών δικαστηρίων μπρος στις απανωτές παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης ήταν απολύτως συμβιβαστική. Τον δρόμο άνοιγε, ως συνήθως, ο Άρειος Πάγος, ο οποίος δικαιολόγησε την προσφυγή στα αναγκαστικά διατάγματα υποστηρίζοντας ότι σε περίπτωση άμεσης απειλής κατά του κράτους – που αποτελεί τον «υπέρτατο» νόμο – η εκτελεστική εξουσία έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να εκδίδει αναγκαστικά διατάγματα με περιεχόμενο νόμου, ακόμη κι αν παραβιάζονται ρητές συνταγματικές διατάξεις. [12] Έτσι, «η ελληνική νομολογία των δεκαετιών του 1920 και του 1930 κατασκεύασε ένα δίκαιο ανάγκης, με γνώμονα το οποίο ανέχθηκε την προσφυγή σε μιαν αυτόνομη κυβερνητική νομοθεσία, της οποίας η εκτελεστική εξουσία έκανε συχνά χρήση, κατά τρόπο δυσανάλογο προς τη σοβαρότητα της συγκεκριμένης συγκυρίας.» [13]

Η «κατάσταση πολιορκίας» με βάση την οποία επέβαλε το 1924-25 την δικτατορία του ο Πάγκαλος, η δικτατορία του στρατηγού Κονδύλη το 1935 με το ψευτοδημοψήφισμα που έφερε πίσω τον βασιλιά, αλλά και η δικτατορία της 4^ης Αυγούστου του Μεταξά (1936-1941), βασίστηκαν σε αναγκαστικούς νόμους και βασιλικά διατάγματα που έσπευσαν να νομιμοποιήσουν τόσο ο Άρειος Πάγος, όσο και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο Σπ. Λιναρδάτος γράφει: «Τα δυο διατάγματα με τα οποία οι Γεώργιος και Μεταξάς κήρυσσαν τη δικτατορία ήταν και τυπικά άκυρα… Παρ' όλα αυτά δε βρέθηκε ούτε ένα δικαστήριο, ούτε ένας δικαστής να διακηρύξει την αντισυνταγματικότητα των διαταγμάτων της δικτατορίας. Όταν εκατοντάδες απλοί Έλληνες πήγαιναν στην εξορία, βασανίζονταν, πέθαιναν γιατί δεν δέχονταν να υποκύψουν στους εκβιασμούς του Μανιαδάκη και των χαφιέδων του, δε βρέθηκε ούτε ένας «φρουρός της νομιμότητος» να αντιταχθεί, με θυσία της θέσης του ή και της προσωπικής του, σε ανάγκη, ελευθερίας, στις αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας.» [14]

Στην ίδια ακριβώς κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα. Η κατάλυση ακόμη κι αυτού του μισερού και μίζερου κοινοβουλευτισμού της μεταπολίτευσης από τους κυβερνώντες, οι οποίοι κυβερνούν με σωρεία αναγκαστικών νόμων που σήμερα ονομάζονται Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και η αναγωγή σε «υπέρτατο νόμο» της θέλησης και των προσταγών από την τρόικα έχουν βρει την πλήρη δικαίωσή τους από το ΣτΕ και τον Άρειο Πάγο σε βαθμό κακουργήματος. Να μου το θυμηθείτε: δεν είναι μακριά η μέρα όπου το ΣτΕ θα νομολογήσει υπέρ της επίσημης κατάλυσης του ελληνικού κράτους υπέρ της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και της κατάλυσης και των τελευταίων τυπικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού σ' αυτόν τον τόπο που μόνο οι αγωνιστές Έλληνες επιμένουν να θεωρούν και να υπερασπίζονται σαν πατρίδα.

Τόσο το ΣτΕ, όσο και ο Άρειος Πάγος, έχουν πάψει προ πολλού να εκφράζουν τον ελληνικό λαό. Αντίθετα σαν θεσμοί είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό, του οποίου έχει απομείνει μόνο το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος (άρθρο 120) για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τα δικαιώματά του σ' αυτόν τον τόπο.

Παραπομπές

[1] Θεοδώρου Φλογαίτου, Εγχειρίδιον Συνταγματικού Δικαίου, Αθήνησι, 1879, σ. 110 (υποσημείωση).

[2]Γ. Αγγελίδη, «Καθίδρυσις και Κατάλυσις του Συμβουλίου της Επικρατείας επί Όθωνος», Αρχείον Δ. Καλλιτσουνάκη, Αθήνα, 1956, σελ. 651.

[3] Γιάννη Αγγελίδη, «Ιστορικά για το Συμβούλιο της Επικρατείας 1864-1865», Τιμητικός Τόμος του Σ.τΕ, Αθήνα: 1979, Ι, σ. 87.

[4] Πρακτικά της Βουλής (Διπλή Αναθεωρητική), Εν Αθήναις, 1911, σ. 1077-1078.

[5] Ό. Π., σ. 1082.

[6] Στο ίδιο.

[7] Ό.Π., σ. 1083.

[8] Ελεύθερον Βήμα της 18ης Μαΐου 1929.

[9] Σ. Στεφάνου, Ελευθερίου Βενιζέλου Πολιτικαί Υποθήκαι, Αθήναι, 1965, σ. 115.

[10] Γρηγορίου Δαφνή, Η Ελλάς Μεταξύ Δυο Πολέμων, 1923-1940, Αθήνα, 1965, Β, σ. 52.

[11] Ό. Π., σ. 183.

[12] Απόφαση Αρείου Πάγου υπ' αρίθμ. 93 του 1919.

[13] Νίκος Αλιβιζάτος, Οι Πολιτικοί Θεσμοί σε Κρίση 1922-1974. Όψεις της Ελληνικής Εμπειρίας, Αθήνα, 1995, σ. 81.

[14] Σπύρου Λιναρδάτου, 4^η Αυγούστου, Αθήνα, 1966, σ. 39-40.

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 25 Ιουνίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/06/blog-post_25.html

ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Του Μιχάλη Βασιλάκη*

   Ο μικρόνοας μανιοκαταθλιπτικός Βοναπαρτίσκος της φασίζουσας ακροδέξιας και ο υπόδικος «πλήρους» ευθύνης (ποινική; ) εταίρος!

ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ

v  Η φασιστική μεθόδευση του κλεισίματος της ΕΡΤ εύλογα κυριάρχησε στην εσωτερική πολιτική ζωή, αποδεσμεύουσα εξελίξεις και έγινε πρώτο ζήτημα στην παγκόσμια επικαιρότητα.

v Αποσύνθεσε την τρικομματική κυβέρνηση και με την σχεδόν βίαιη εκπαραθύρωση Κουβέλη οδήγησε εσπευσμένα σ' ένα νεοπλασματικό κυβερνητικό μόρφωμα της φασίζουσας ακροδεξιάς και του ενοχικού Βενιζελικού ΠΑΣΟΚ.

v Το μόρφωμα αυτό στερείται οποιασδήποτε κοινωνικοπολιτικής βάσης στο εσωτερικό με έστω ελάχιστα εθνικά και αστικοδημοκρατικά χαρακτηριστικά.

v Την πολιτική της βάση αποτελούν οι φασιστικοί και ρατσιστικοί όμιλοι των πολιτικά καθυστερημένων και κοινωνικά περιθωριοποιημένων στρωμάτων, οι νεοφιλελεύθεροι όμιλοι των κλεπταποδόχων και τμημάτων της καλοζωισμένης παρασιτικής διανόησης, κύρια στο χώρο της προπαγάνδας.

Για την ποιότητα, το περιεχόμενο και την μορφή της προηγούμενης κυβέρνησης, αλλά και του τωρινού νεοπλασματικού μορφώματος που ανέδειξε και αποκάλυψε το λαϊκό κίνημα στη σύγκρουση για την ΕΡΤ αρκεί η αναφορά σε τέσσερα γεγονότα.

1. Στη συνέντευξη του ο Σαμαράς Ψυχαρικό Βήμα της Κυριακής, 24/06/13 δήλωνε: Είχαμε μνημονιακή υποχρέωση να απολυθούν 2500 υπάλληλοι μέχρι τέλος Ιούνη. «Επίορκους» δεν είχαμε βρει και δεν φτάνανε. Τέτοια μεγάλη μάζα εργαζομένων άμεσα δεν είχαμε σ' άλλο τομέα που να απολυθούν νόμιμα, γι' αυτό κλείσαμε την ΕΡΤ! Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς στον υποτελή Βοναπαρτίσκο της Τρόικα. Την νοητική καθυστέρηση, την πλήρη έλλειψη εθνικής συνείδησης, την ολοκληρωτική απώλεια επαφής του με την πραγματικότητα, την χυδαία περιφρόνηση του στο συνταγματικό χάρτη της Χώρας.

2. Προκόπης Παυλόπουλος, κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ  Καθηγητής Νομικής, συνεπής αστικοδημοκράτης διανοούμενος (όποιος θυμάται τις δηλώσεις του στη δολοφονία Γρηγορόπουλου, θα συμφωνεί με το χαρακτηρισμό χωρίς επιφύλαξη): Σε δημόσιες και τηλεοπτικές δηλώσεις του μετά μάλιστα την έκδοση και της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας είπε ορθά κοφτά «Οι σύμβουλοι του Σαμαρά πριν να το συμβουλεύσουν πρέπει να διαβάζουν και το Σύνταγμα»!!!

 Το σύνταγμα παραβιάστηκε βάναυσα κι επικίνδυνα λοιπόν κατά τον κ. Παυλόπουλο Το ότι αποδόθηκε στους συμβούλους κι όχι στο Σαμαρά, καθόλου δεν περιποιεί τιμή στο Σαμαρά, μάλλον ακραία λοιδορία υποδηλώνεται!

Ø Στα δικαστήρια η άγνοια νόμου μόνο για λόγους βλακείας αναγνωρίζεται!

3.  Οι αποφάσεις του Συμβουλίου της επικρατείας ως προσωρινή διαταγή κι ως απόφαση του Συμβουλίου αναστολών, ΑΚΥΡΩΣΑΝ δυο φορές στο κεντρικό της ζήτημα την πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Πράξη την οποία υπόγραφε ως πρωθυπουργός ο Σαμαράς και υποστήριξε επανειλημμένα δημόσια και εκβιαστικά προς κάθε δικαστήριο. –ΑΚΥΡΩΣΗ διοικητικής πράξης και μάλιστα με τη διαδικασία προσωρινής δικαστικής διαταγής, συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια ακόμη κι αν η πράξη της διοίκησης είναι εξόφθαλμα παράνομη και σε επίπεδα φυσικά πολύ χαμηλότερα μιας πρωθυπουργικής πράξης.

Νομολογικά η ΑΚΥΡΩΣΗ διοικητικής πράξης με προσωρινή διαταγή ή διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων επιτρέπεται μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει κίνδυνος εξαιρετικά σοβαρής και ανεπανόρθωτης – μη ανατάξιμης βλάβης! Ποια ήταν λοιπόν η ανεπανόρθωτη βλάβη της πράξης Σαμαρά που ακύρωσε δυο φορές σε διάστημα τριών ημερών το Συμβούλιο της επικρατείας, γεγονός που δεν έχει συμβεί ποτέ άλλοτε ιστορικά στη Χώρα.

Ø Μόνο η ωμή και βάναυση παραβίαση του Συντάγματος σε επίπεδο που έθετε σε κίνδυνο το ίδιο το Πολίτευμα ή και την ακεραιότητα της Χώρας.

Ø Η απόφαση, λοιπόν, του κλεισίματος της ΕΡΤ συμπαρασύρει μαζί της και όλα όσα βασίζονται σ' αυτήν, δηλαδή και τις απολύσεις των εργαζομένων.

Ø Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν νόμιμα να είναι υπάλληλοι της ΕΡΤ όσο και να ξελαρυγγιάζονται τα λαμόγια της χυδαίας προπαγάνδας στα ιδιωτικά ΜΜΕ.

Ø  Κανένα δικαστήριο διοικητικό ή πολιτικό δεν μπορεί να μην τους δικαιώσει σε όποια τακτική διαδικασία του.

Ø Όποια λοιπόν, προσπάθεια βίαιης εκδίωξης των εργαζομένων εκδηλωθεί στην ΕΡΤ από τους κρατικούς και παρακρατικούς θύλακες καταστολής του διδύμου Καψή- Δένδια θα είναι ευθέως παράνομη, ολοκληρωτικά αντισυνταγματική και σε τελευταία ανάλυση Φασιστική.

4. Η τοποθέτηση του γόνου της οικογένειας Καψή στη θέση του Υφυπουργού, αρμόδιου για την ΕΡΤ αποκαλύπτει και τις διαδρομές υπόγειες και μη, μέσα από τις οποίες διαμορφώνονται οι συνασπισμοί των συμφερόντων που λυμαίνονται τη Χώρα. 

Η δημοσιογραφική και πολιτική φαμίλια Καψή, δια πατρός Καψή, όταν ο Βενιζέλος περιλούστηκε τον καφέ από τον οργισμένο οπαδό του ΓΑΠ, δήλωνε και ο ίδιος οργίλος: «Δεν θα αφήσουμε το ΠΑΣΟΚ να μας το πάρουν με ρεσάλτο». Ο Βενιζέλος, δηλαδή ήταν ένας πολιτικός πειρατής- σαλταδόρος !

– Η δημοσιογραφική οικογένεια Καψή εκπαραθυρώθηκε έκτοτε από το Ψυχαρικό «ΔΟΛ» (Δημοσιογραφικός οργανισμός Λαμπράκη) και μετακόμισε αργότερα στο έτερο Βαρόνο της ενημέρωσης και όχι μόνο, τον Μπόμπολα!

– Σήμερα Ψυχαρικοί και Μπομπολικοί γίνανε σύντροφοι των Σαμαρά- Βενιζέλου, για να βάλουν στο χέρι όχι μόνο τα μίντια, αλλά και ό,τι έχει απομείνει σ' αυτόν τον τόπο!

Με δεδομένα αυτά η υπεράσπιση της ΕΡΤ δεν είναι περιφερειακό, οικονομίστικο ζήτημα, ούτε μόνο ελεύθερης έκφρασης, ούτε μόνο δικαίωμα στην εργασία. Είναι όλα μαζί και πολλά παραπάνω. Χρόνια τώρα μας σημαδεύουν στο στομάχι, για να μας σκλαβώσουν στο μυαλό. Η ΕΡΤ είναι η ακραία δοκιμή, για να δουν, αν η επιχείρηση ΠΕΙΝΑ είχε αποτελέσματα στο κλάδεμα του μυαλού μας, ώστε να συνεχίσουν στο  δρόμο της καταστροφής….

Ø      Εδώ μπορούμε να τους σταματήσουμε.

Ø      Δεν έχουν καμία νομιμοποίηση.

Ø      Καμία κουβέντα με το Φασισμό και τους ενόχους!

Ø      Καμία κουβέντα με τα κυβερνητικά ανδρείκελα

Ø      Η ΕΡΤ να συνεχίσει όπως ήταν τη στιγμή που έκλεισε.

* Μιχάλης Βασιλάκης, Γραμματέας του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, www.eamgr.wordpress.com