Παρατήρηση 1η: Τα Μνημόνια, με όποιο όνομα κι αν εφαρμόζονται παντού στην Ευρώπη, είναι η πολιτική που επέβαλαν οι υπαίτιοι της κρίσης για να ξεπεράσουν την κρίση που οι ίδιοι προκαλούν, μεταφέροντας τα βάρη και τις συνέπειές της στις πλάτες των ασθενέστερων.
Στην πατρίδα η πολιτική αυτή είχε εξαρχής τριπλό στόχο:
Είναι καιρός να δούμε και πίσω «από την κουρτίνα» μισθών και συντάξεων των νέων εφαρμοστικών νόμων, με αφορμή και το 3ο «μνημόνιο» στην περίοδο της βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού. Αυτή τη φορά μας δίνεται η ευκαιρία να υπογραμμίσουμε κάποιες τομές που κάνει η κυβέρνηση Αλ. Τσίπρα, ειδικά η 2η, και να τις αποτιμήσουμε με βάση τον «ποιό τύπο ανθρώπου» ευνοεί και προωθεί ακόμη πιο βαθύτερα και πλατύτερα.
α) Στο λεγόμενο σχέδιο «Γ. Κατρούγκαλου», που είναι η αφορμή να ξεδιπλωθεί ένα ιδιόμορφο κίνημα γεμάτο και με αντιφάσεις, δεν έχουμε μόνο το κτύπημα των μικρομεσαίων στρωμμάτων, ούτε μόνο τη »δημοσιονομική» πλευρά, οποία επιφέρει νέες μεγάλες μειώσεις. Έχουμε μια γενικευμένη εξάπλωση του ανταποδοτικού τρόπου υπολογισμού των συντάξεων. Με το νόμο Λομβέρδου-Κουτρουμάνη του 2010 γνωρίζαμε την πρόνοιά του ότι από την 1/1/2016 θα εφαρμοζόταν ο »αναλογικός» τρόπος υπολογισμού των συντάξεων και με πρόβλεψη να έχει αναδρομική εφαρμογή από 1/1/2011. Κρατά μάλιστα τη βάση μιας προνοιακής σύνταξης τύπου ΟΓΑ μετά την ηλικία των 67 ετών και τη μισή νωρίτερα σε περίπτωση αναπηρίας, για λόγους «ανθρωπισμού».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια τυπική επιχείρηση αντιστροφής της πραγματικότητας, επιχειρεί να παρουσιάσει την αντεργατική τομή στο ασφαλιστικό, ως «ταξική μεροληπτικότητα» υπέρ των φτωχών εργατικών και λαϊκών στρωμάτων!
Στη συλλογιστική αυτή εισοδήματα άνω των 12.000 ανήκουν σε …πλούσιους εργαζόμενους, μεταξύ 5.500 και 12.000 συνωστίζονται οι …μεσαίου εισοδήματος και πιο κάτω κινούνται αυτοί για τους οποίους έχει δήθεν έγνοια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ι. Οι αποφάσεις του 16ου και 17ου συνεδρίου της ΟΛΜΕ
Γενικός συνδικαλιστικός στόχος (απόφαση 16ου και 17ου συνεδρίου της ΟΛΜΕ): «Το Συνέδριο αποφάσισε μια σειρά γενικά πολιτικά αιτήματα – στόχους… Ζ) Κατάργηση του μισθολογίου – βαθμολογίου της φτώχειας και της χειραγώγησης. Αυξήσεις στους μισθούς. Διπλασιασμός των αποδοχών του νεοδιόριστου. Ενιαίος βασικός μισθός με χρονοεπίδομα…». Και στα αιτήματα: «Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς των εκπαιδευτικών τώρα και ειδικά των νεότερων συναδέλφων. Κατάργηση του ν. 4024/11.
Ως πρώτο βήμα, με την κατάργηση της σύνδεσης της βαθμολογικής-μισθολογικής εξέλιξης με την αξιολόγηση, να ξεπαγώσει η ωρίμανση στους υφιστάμενους βαθμούς και να γίνει η επανακατάταξη ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας….».
Ο Σαλβατόρ Αλιέντε υπήρξε ο Χιλιανός ηγέτης, ο οποίος, μετά την άνοδο στην εξουσία με γνήσιες εκλογές (1970), επιχείρησε να βοηθήσει με κάθε τρόπο τον λαό του να εξέλθει από το τέλμα της φτώχιας, στο οποίο τον είχαν καθηλωμένο οι προασκήσαντες την εξουσία, υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ και υπηρετούντες το αδηφάγο κεφάλαιο. Ο Αλιέντε πέρα από τα μέτρα για την αναμόρφωση της εκπαίδευσης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των φτωχών προέβη σε καθοριστική για την οικονομία της χώρας ενέργεια: Εθνικοποίησε τα μεγάλα ορυχεία χαλκού, τα οποία είχαν παραχωρηθεί σε αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες εξασφάλιζαν τεράστια κέρδη σε βάρος των συμφερόντων της Χιλής.
– Τ’ είχες Γιάννη; – Τ’ είχα πάντα
Εμφανίστηκε στην ηλεκτρονική σελίδα της Αυγής (13-01-2016) ένα κακορίζικο πόνημα με υπογραφή του Γ. Μπερνιδάκη και το οποίο –με κακοτράχαλα ελληνικά– προσπαθεί να απαντήσει σ’ όσα διαδραματίστηκαν το βράδυ της 12ης Γενάρη στο αμφιθέατρο «Παστέρ». Εκεί όπου η εσπερίδα για το διάλογο με πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας (Φίλης– Αναγνωστοπούλου – Θεοτοκάς – Λιάκος) ματαιώθηκε από δεκάδες εκπαιδευτικούς και φοιτητές οι οποίοι ζητούσαν τα αυτονόητα: Χρηματοδότηση της Παιδείας – Μαζικούς διορισμούς – Δημοκρατία.
Το πρόσχημα του διαλόγου κατέρρευσε και οι υπηρέτες του νέου κυβερνητισμού απέμειναν σύξυλοι, έκπληκτοι, κεχηνότες (μ’ ανοιχτό το στόμα) διότι δεν εννόησαν οι άθλιοι ότι ο χρόνος χάρητος τελείωσε.
Τι σημαίνει να είσαι μια ελαστικά εργαζόμενη εκπαιδευτικός;
Δουλειά για μερικούς μήνες το χρόνο με πενιχρούς μισθούς, μακριά από τον τόπο σου, χωρίς έγκαιρη καταβολή μισθοδοσίας και χωρίς πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Ο εκπαιδευτικός που βιώνει αυτό το καθεστώς εδώ και χρόνια, αισθάνεται ανασφαλής και αναλώσιμος. Περνά το καλοκαίρι πάνω από έναν υπολογιστή αναμένοντας μια εγκύκλιο και μετρώντας μόρια. Περιμένει από μια συνέντευξη ή δήλωση από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας να ψυχανεμισθεί τι μπορεί να ισχύσει για την εργασιακή του πορεία. Γυρνά όλη την Ελλάδα, χωρίς να είναι σε θέση να οργανώσει την προσωπική του ζωή. Δεν μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια, ό,τι και να κάνει είναι λίγο και δε φτάνει για να του εξασφαλίσει μόνιμη δουλειά. Γνωρίζει συναδέλφους και μαθητές για ένα διάστημα και ξέρει ότι δε θα τους ξαναδεί ίσως ποτέ. Πάντα αποχαιρετά κάποιους …Περνούν τα χρόνια και μαζί με αυτά η διάθεση και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ελαστική εργασία σημαίνει ουσιαστικά μισή δουλειά αλλά και μισή ζωή.
Οι ελαστικά εργαζόμενοι αυξάνονται πλέον συνέχεια…
Μείωσαν μισθούς. Μείωσαν συντάξεις. Φέρνουν προ των πυλών του ξεσπιτώματος εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες με τους πλειστηριασμούς. Βυθίζουν ακόμα πιο βαθιά στα χρέη και στην απόγνωση εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο,τι κάνουν με το τρίτο Μνημόνιο ισοδυναμεί με αγριανθρωπισμό επί τρία, αφού έρχεται να προστεθεί στην ήδη συντελεσθείσα καταστροφή των δυο προηγούμενων Μνημονίων.
Και τώρα διαπράττουν το έγκλημα των εγκλημάτων!
Ι. Στην αναμονή για το ν/σχ για το «μισθολόγιο Α. Τσίπρα»
Αναμένοντας να βγεί επίσημα από το καβούκι του το μισθολόγιο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-Θεσμών, πέρα από τις διαρροές, παρουσιάζω τι ισχύει αυτή τη στιγμή (μισθός Δεκεμβρίου 2015) για τις κρατήσεις. Στη συνέχεια δίνω κάποια «σπαράγματα» για την εξέλιξή τους την τελευταία εικοσαετία. Το θεωρώ φρόνιμο, ώστε να είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε και ως προς το περιεχόμενο των κρατήσεων και φυσικά συνδικαλιστικά / πολιτικά σε όλες τις διαστάσεις του. Πάντως θεωρώ πως υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία, που αναμένονται να αποσαφηνιστούν όταν βγει επίσημα στη δημοσιότητα όλο το σχετικό ν/σχ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Στις τόσο περισπούδαστες και σπουδαιοφανείς αναλύσεις μου, έχω παραλείψει να σας συστήσω την προγιαγιά μου, το Ζαμπιώ. Βλέπεις, οι γυναίκες στην Κρήτη διατηρούσαν ακόμη τότε, σε όποια ηλικία κι αν έφταναν, μια κοριτσίστικη «ουδετερότητα». Παρέμεναν για πάντα «το μικιό», το Ζαμπιώ.
Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Όταν, λοιπόν, το Ζαμπιώ είδε για πρώτη φορά, στη ζωή της, τηλεόραση εξοργίστηκε όσο δεν πάει. «Γιάντα μωρέ το βάλανε το κακομίτσικο το κοπέλι εκειά μέσα; Απού να τσι πάρει…» άστραφτε και βρόνταγε, πεισματικά απτόητη στις τόσες και τόσες τεχνολογικές εξηγήσεις μας.
