ΟΜΙΛΙΑ στην Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ των ΝΗΣΤΕΙΩΝ, Μρκ ι΄, 32-45**, 21-4-2013 

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«ουκ οίδατε τι αιτείσθε», Μρκ. ι, 38.

Η ξύλινη σοκολάτα

Ένα παιδάκι 2-3 ετών έκλαιγε σπαρακτικά και χτυπιόταν μπροστά σε μια βιτρίνα ενός  ζαχαροπλαστείου. Αιτία μια υπερμεγέθης ξύλινη σοκολάτα καλοβαλμένη και προκλητική. Η μαμά εξηγούσε… Τίποτα… Τότε ο ζαχαροπλάστης δέχτηκε να την πουλήσει για να λήξη το θέμα. Το κόστος; Δύο δόντια του μικρού που πετάχτηκαν έξω, όταν άρπαξε και δάγκωσε με μανία την ξύλινη σοκολάτα. Θα πει βέβαια κανείς: Αυτά είναι παιδιάστικα καμώματα, τα παιδιά δεν ξέρουνε τι γυρεύουνε, δεν ξέρουνε τι ζητάνε. Και  είναι φυσικό λόγω ανωριμότητας και λόγω ελλείψεως πείρας.

Εμείς όμως  οι «μεγάλοι» ξέρουμε τι γυρεύουμε; Ξέρουμε τι ζητάμε; Δυστυχώς και σε μας το «φαινόμενο της ξύλινης σοκολάτας» είναι συνηθισμένο στην εποχή μας, για παιδιά 2—82 ετών, με αντίστοιχα αποτελέσματα ή και χειρότερα:

Συνέχεια →

Συμβολή σε έναν άστοχο και ατυχή πολιτικά διάλογο

Του Γιώργου Μαυρογιώργου

 1. Ένα σύντομο σχόλιο: Επιτέλους ο  Διάλογος για την Εκπαίδευση στην Ελλάδα γίνεται «διεθνής»

Τελικά, όσοι εμπνεύστηκαν την ενορχήστρωση  ενός ακόμα  διαλόγου για την εκπαίδευση, μάλλον καταφέρνουν να μας αιφνιδιάζουν με τις πρωτοφανείς ιδέες τους. Επινόησαν  ένα διάλογο εν μέσω πρωτοφανούς κρίσης και το θέμα της κρίσης λάμπει δια της απουσίας της από την ατζέντα, έτσι που να μοιάζει κυνικό σκηνικό απόδρασης η όλη παράσταση. «Εδώ φαΐ δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη θέλουμε»! Μας έκαναν γνωστή την ομάδα REN για να την αποσύρουν το ίδιο αιφνιδιαστικά και μείναμε με ανοιχτό το στόμα και την απορία. Εδώ, οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας έχουν «χειροπόδαρα δεμένους» με την υποχρέωση να εξοικονομούμε, αν είναι δυνατόν, ακόμα και μια διδακτική ώρα ή να έχουμε όσο το δυνατό λιγότερους δασκάλους στα σχολεία και οι εμπνευστές καμώνονται πως συζητούν, χωρίς να βάζουν τις δεσμεύσεις των μνημονίων σε διάλογο, μπας και ανατραπούν! Διάλογος εν μέσω μνημονίων είναι ένας ακραίος αντιφατικός αιφνιδιασμός, όπως ασυμφιλίωτα είναι το «εθνικό» και το «κοινωνικό». Στις 11.1.2015, πριν από τις νικηφόρες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ μας μοίρασε την προσφορά της ΑΥΓΗΣ «Εκπαίδευση για Λίγους: Η Μαύρη Βίβλος της Μνημονιακής Εκπαιδευτικής Πολιτικής».

Συνέχεια →

H δικτατορία των φελλών

Του Περικλή Κοροβέση

Στη ζοφερή εποχή που ζούμε και με την εκμηδένιση όλων των ανθρώπινων αξιών και δικαιωμάτων -και ειδικά στη χώρα μας, όπου το τούνελ είναι σε «χειροπιαστό σκοτάδι» και αδιέξοδο- μπαίνει συχνά το ερώτημα πού είναι οι διανοούμενοί μας, γιατί αυτή η σιωπή, ακόμα και όταν στα παραθαλάσσια εξοχικά τους ξεβράζονται πτώματα προσφύγων;

Για μένα το ερώτημα τίθεται αλλιώς.

Συνέχεια →

Δυαδική Κοινωνία

Του Χάρη Ναξάκη*

Οι χιλιάδες δομές αλληλεγγύης και συνεργατικότητας, πού αναβλύζουν από το πληγωμένο στην εποχή των μνημονίων σώμα της ελληνικής κοινωνίας, έχουν διπλή ανάγνωση. Από την μια είναι τέκνο της ανάγκης για αξιοπρεπή επιβίωση και υπέρβαση του ιδιοτελούς εγώ με άνοιγμα του ατόμου στον άλλο.

Από την άλλη σε διάφορες αλληλέγγυες δομές το κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι η ελεημοσύνη των χορτάτων, ιδιοτελής αλληλεγγύη, πού έχει ως στόχο την ηθική νομιμοποίηση του επιχειρείν, τις δημόσιες σχέσεις και μέσω αυτών την απόκτηση κύρους και ισχύος. Αν βέβαια σε μια κοινωνία υπερισχύουν οι ιδιοτελείς δομές αλληλεγγύης, τότε η κοινωνία έχει μετατραπεί σε καταναλωτή αλληλεγγύης και η ίδια η αλληλεγγύη έχει γίνει θέαμα.

Συνέχεια →

Σχολεία χωρίς καθηγητές και υποδομές, σχολεία διαλυμένα, αλλά με ισχυρά εθνόμετρα!

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Οι πρόσφατες δηλώσεις της αναπληρώτριας Υπουργού Παιδείας (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=113875477) αποκάλυψαν με τον πιο καθαρό τρόπο τις προθέσεις της κυβέρνησης: ο ελληνικός λαός θα πρέπει να πάψει επιτέλους να νιώθει περήφανος για τους αγώνες και τα επιτεύγματά του, αλλά και να πάψει να νιώθει αδικημένος για όσα έχει υποστεί, ειδικά στη νεότερη Ιστορία.

Έτσι, σύμφωνα με την Σία Αναγνωστοπούλου δεν έχει τόση σημασία αν ο Κολοκοτρώνης ήταν Έλληνας, καθώς έδρασε ως… Ευρωπαίος επαναστάτης, όσο για την πολύπαθη Μικρασιατική Καταστροφή αποτελεί κι αυτή ένα φαινόμενο που απλώς εντάσσεται στο παγκόσμιο… προσφυγικό ζήτημα!

Συνέχεια →

Το ΔΝΤ, ο ESM και τα παραμύθια του Τσίπρα

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 Πρώτον: Τον Γενάρη του 2013, ο Αλ. Τσίπρας συναντήθηκε με την ηγεσία του ΔΝΤ στις ΗΠΑ και αμέσως μετά δήλωσε:

«(…) το ΔΝΤ κατανοεί το αυτονόητο, δηλαδή ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει δίχως γενναίο «κούρεμα» χρέους (…) Δεν ζητάμε να μας συμπαθήσουν στο Βερολίνο. Αναζητούμε συμμάχους, αλλά η πολιτική της Γερμανίας είναι καταστροφική. Εδώ (στις ΗΠΑ), μπορούμε να βρούμε συμμάχους για να αποτρέψουμε καταστροφικές πολιτικές».

Ήταν τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ.Τσίπρας «φλέρταραν» με το ΔΝΤ. Ήταν τότε που εμφάνιζαν το ΔΝΤ σαν τον… «καλύτερο φίλο του ανθρώπου». Ήταν τότε που ανάμεσα στη Σκύλλα (ΔΝΤ) και στη Χάρυβδη (ΕΕ) έκαναν επιλογή υπέρ της πρώτης.

Αλήθεια, τότε δεν το ήξεραν ότι το ΔΝΤ είναι κακό πράγμα;…

Συνέχεια →

Κλεφτοπόλεμος*

Του Γιάννη Στρούμπα

Οι εκλογές της 20/9/2015 δεν μετέβαλαν την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, καθώς διατηρήθηκε η προηγούμενη κυβέρνηση συνεργασίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τους ΑΝ.ΕΛ. Είναι εμφανές πως όποια κι αν ήταν η απογοήτευση του εκλογικού σώματος από τη μνημονιακή διολίσθηση των δύο μέχρι πρότινος αντιμνημονιακών πολιτικών κομμάτων, δεν κρίθηκε ανεκτή η επιστροφή στην εξουσία του καταστροφικού διπόλου Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ., που είναι, άλλωστε, κι ο βασικός υπεύθυνος για την κατάρρευση της χώρας.

Συνέχεια →