Αμάραντο σκοτάδι

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Ψάχνω, φροντίζω όλα τα κομμάτια μου

όπως ο κήπος τα λουλούδια του

όπως η έρημος το κάθε κόκκο άμμου

Εγώ είμαι τα κομμάτια μου

εγώ είμαι η έρημός μου

Συνέχεια →

ΠΟΙΚΙΛΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Τα μέσα ενημέρωσης του κοινού καθημερινά μας βομβαρδίζουν με πληθώρα ειδήσεων ως επί το πλείστον αντιφατικών, που δεν είναι καν ειδήσεις. Μεταξύ των θεμάτων κυριαρχεί καθημερινά η πορεία των διαβουλεύσεων της κυβέρνησής μας με τους θεσμούς, προκειμένου να οδηγηθούμε σε συμφωνία αμοιβαίως επωφελή. Αυτό συνιστά την πρώτη μεγάλη αντίφαση. Στις συμφωνίες συνήθως το ένα μέρος αποκομίζει κέρδη, ενώ το άλλο ζημιώνεται. Το ποιος είναι ο ισχυρός και ποιος ο αδύνατος δεν χρειάζεται να αναλυθεί. Και ενώ από το μέρος της κυβέρνησης διαχέεται η αισιόδοξη εκτίμηση για επίτευξη συμφωνίας (αυτή δεν γεννά εκ προοιμίου αισιοδοξία), οι εταίροι μας διατυμπανίζουν ότι είμαστε ακόμη μακριά από την επίτευξή της!

Συνέχεια →

«MENOYME MNHMONIO»: Η κυβέρνηση προτείνει μείωση μισθών και συντάξεων

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Οι υπογραφές δεν έχουν μπει, συμφωνία δεν υπάρχει ακόμη. Η κυβέρνηση όμως έχει ήδη επιδοθεί σε επιχείρηση διαστροφής της αλήθειας και αυτό είναι ακόμη πιο βαρύ και εγκληματικό από τα ίδια τα αντεργατικά μέτρα που προαλείφονται στο πλαίσιο της νέας συμφωνίας.

Παρά όσα λένε τα διάφορα  non papers, η βασική είδηση σχετικά με την πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι ακριβώς η  άμεση μείωση μισθών και συντάξεων.

Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα.

Συνέχεια →

Των αλλοτρίων ημών*

Του  Γιάννη Στρούμπα

Άνθρωποι σχεδόν της ίδιας «αυλής», ζουν τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά μας. Αλλοδαποί, ξενιτεμένοι στην Ελλάδα και την Κύπρο, είναι οι ήρωες του Κώστα Λυμπουρή στη συλλογή διηγημάτων του, δεκατεσσάρων στον αριθμό, «Των ημετέρων άλλων». Αλλοδαποί «ημέτεροι», γιατί οι «άλλοι» αυτοί, που μοιάζουν τόσο ξένοι κι απόμακροι, που φαντάζουν συχνά στα μάτια των ιθαγενών μια απειλή, είναι άνθρωποι δικοί μας, με κοινά προβλήματα, κοινές ανάγκες κι αγωνίες, κοινή ανάσα και βηματισμό.

Συνέχεια →

Να ζει κανείς ή να μη ζει;

Του Χρήστου Σκανδάμη*

 Μονολογούσε ο Άμλετ.

Κι απάντηση δεν έβρισκε.

Ολόιδιο το δίλλημα

Που μας προβάλλουν οι (θ) Εσμοί.

Και πώς να απαντήσεις;

Συνέχεια →

Θέλουμε πίσω το χώμα μας

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

Πώς αλλιώς, με ποιά άλλη αλληγορία να μιλήσει κανείς για την απώλεια του τόπου; Ποιός άλλος έρωτας, παρά ο έρωτας στο χώμα που πατάς, μπορεί να συμβολίσει το χάσιμο του τόπου; Και τι να κάνει κανείς αν του τραβήξουν το χώμα κάτω απ’ τα πόδια;

Και ξαφνικά μια μέρα, μια ωραία μέρα, δεν έχεις τι να πεις. Νιώθεις ότι βουβαίνεσαι ή ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να βγάλεις το σκασμό. Είπες πολλά και στην πραγματικότητα οι λέξεις σου δεν καταφέρνουν να κινητοποιήσουν ούτε εσένα τον ίδιο. Είναι λες και οι λέξεις έχασαν την πανάρχαια δύναμη τους να αφυπνίζουν τους νεκρούς. Τσιμουδιά λοιπόν. Σαν ένας ερωτευμένος που ξαφνικά σταματά να είναι. Παύει να είναι. Δεν είναι πια. Όχι μόνο ερωτευμένος, αλλά δεν «είναι» καν.

Συνέχεια →

47σέλιδο ή 5σελιδο μνημόνιο;

Της Ζέττας  Μελαμπιανάκη*

Η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, έκτασης 47 σελίδων, μια πρόταση εφ όλης της ύλης και συνολικής παραβίασης όλων των λεγόμενων κόκκινων γραμμών, παραδόθηκε στους «θεσμούς» την 1^η Ιουνίου και έγινε γνωστή μερικές μέρες αργότερα. Η νέα αυτή πρόταση, και πάλι, συνοδεύτηκε από αυξημένες κυβερνητικές προσδοκίες για άμεση συμφωνία. Και όμως, η μη αποδοχή της πρότασης από τους λεγόμενους θεσμούς, θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη. Έχει αποδειχτεί πολλές φορές ότι οι υποχωρήσεις κατά κανόνα συνοδεύονται από ένταση της επίθεσης από την άλλη πλευρά. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τέτοιου μεγέθους και τέτοιας ποιότητας υποχωρήσεις.

Συνέχεια →

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε πως είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα την κυβέρνηση, όσον αφορά το τετράμηνο ναρκοπέδιο, με το οποίο θα ήταν αντιμέτωπη μετά τις εκλογές (άρθρο) –ειδικά επειδή αναίρεσε τότε τη βασικότερη προεκλογική της δέσμευση, τη διαγραφή μέρους του χρέους. Τονίσαμε δε από τις αρχές Φεβρουαρίου ότι, η Ελλάδα κινδυνεύει πολύ σοβαρά να μετατραπεί στην «Ουκρανία της Μεσογείου» –εάν συνεχιστεί η λανθασμένη γεωπολιτική εκ μέρους της (άρθρο).

Συνέχεια →

«Ελεύθερη» οικονομία ή «ελεύθερη» κοινωνία;

Του Κώστα Λάμπου*

«Γράφοντας κατά της ιδιοκτησίας εγείρω δίκη για κυριότητα σε ολόκληρη την κοινωνία και συνεπώς όσοι δεν κατέχουν σήμερα τίποτα είναι εξίσου ιδιοκτήτες με εκείνους που κατέχουν. Αντί όμως να συμπεράνω ότι η ιδιοκτησία πρέπει να μοιραστεί σε όλους προτείνω, με μέτρο τη γενική ασφάλεια, να καταργηθεί για όλους»

Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν

Η έννοια της πραγματικής, αντικειμενικής ελευθερίας ορίζεται ως το δικαίωμα των ατόμων και των κοινωνικών συνόλων να μπορούν να κάνουν όλα όσα θεωρούν αναγκαία για την απρόσκοπτη εξέλιξη και ευημερία τους, χωρίς ωστόσο να παραλείπουν την υποχρέωσή τους αυτές οι ενέργειές τους να μην εμποδίζουν, αντίθετα πρέπει να συμβάλλουν για, την απρόσκοπτη εξέλιξη και ευημερία όλων των άλλων. Είναι σαφές ότι η απαίτηση κάποιων ατόμων, κοινωνικών τάξεων ή εθνών να επιδιώκουν με δόλιους, παράνομους και βίαιους τρόπους τη δική τους εξέλιξη και ευημερία σε βάρος άλλων ατόμων, τάξεων και εθνών δεν ορίζεται ως ελευθερία, αλλά ως εχθρική, κατακτητική, εκμεταλλευτική, υποδουλωτική και σε τελική ανάλυση εγκληματική ενέργεια που στερεί την ελευθερία και την ευημερία των άλλων, οπότε μιλάμε για ατομική, ταξική και ιμπεριαλιστική εξουσία που εδράζεται σε συνθήκες βίαιης κοινωνικής ανισότητας.

Συνέχεια →