Αρχείο ετικέτας Γιώργος Ρούσης

Σκέψεις ενός μέχρι πρότινος αναποφάσιστου αριστερού

Σκέψεις ενός μέχρι πρότινος αναποφάσιστου αριστερού

Να ενισχυθεί η αριστερά της άμεσης μετωπικής ρήξης

Του Γιώργου Ρούση*

Είναι βέβαιο ότι οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, στα πλαίσια πάντοτε του περιορισμένου ρόλου που μπορούν να παίξουν από μόνες τους οι εκλογές.

Είναι επίσης βέβαιο ότι η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου της Αριστεράς και ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων έχει εναποθέσει τις ελπίδες της για μια διέξοδο από την κρίση που μαστίζει το λαό μας, στην εκλογική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ η οποία, ας μην το ξεχνάμε χάρη σε ένα άκρως καλπονοθευτικό σύστημα, μπορεί να τον οδηγήσει στην κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας.

Συνέχεια

Ο Μαρξ και η κινεζοποίηση της Ευρώπης

Ολοταχώς προς κινεζικά μεροκάματα

… ο Μαρξ και η κινεζοποίηση της Ευρώπης …

Του Γιώργου Ρούση*


Σ’ ένα σχόλιό μου πέντε χρόνια πριν, αναφερόμουν στην ανάλυση του Μαρξ τη σχετική με την επιδίωξη του κεφαλαίου να ρίξει όσο πιο κάτω γίνεται τα μεροκάματα.

Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν μπορούσα να προβλέψω την ένταση της επερχόμενης κρίσης, ούτε των μέτρων που θα έπαιρνε το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι για την αντιμετώπισή της.

Συνέχεια

Μαρδούκ 2000 π.Χ.: Μία προ-ιστορία του Χριστού

Μαρδούκ: η ιστορία του Χριστού γύρω στο 2000 π.Χ.

Του Γιώργου Ρούση*

Μέρες που είναι, μέρες γιορτινές για τη Χριστιανοσύνη και δη την Ορθοδοξία, σκέφτηκα να σας κάνω κοινωνούς της ιστορίας του θεού Μαρδούκ, που παραθέτει ο σεβαστός αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός Σπύρος Μαρινάτος, για να προβληματιστούμε όλοι μαζί πάνω στη μυθολογική προέλευση των θρησκειών, του χριστιανισμού συμπεριλαμβανομένου.

Συνέχεια

Η κρίση κι οι αδυναμίες της αριστεράς

Η κρίση κι οι αδυναμίες της αριστεράς

Του Γιώργου Ρούση*

 
Τελικά, η κυβέρνηση σε πλήρη εναρμόνιση με την Ε.Ε. επέλεξε να εναποθέσει τη λύση του πραγματικού (1) και κάθε άλλο παρά προσχηματικού (2) προβλήματος του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους της χώρας στους συνεργαζόμενους διεθνείς θεσμικούς τοκογλύφους, ή κατά Μπρεχτ διεθνείς ληστές (3), που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.