Σιωπή ….., ίχνος του Πνεύματος

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Όταν τα νερά

του ξέχειλου ποταμού,

στερεύουν χορεύοντας,

τα σύννεφα φταίνε,

που λειψά ταξιδεύουν.

Συνέχεια →

  Εσώτοιχα των βράχων …

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Αγναντεύω  θολά,

όταν σκεπάζω το χώρο

με σύννεφα δικαιολογιών.

Διαφεντεύω κομψά,

όταν ελέγχω στο χρόνο

συνειδήσεις γαμψές.

Συνέχεια →

Συλλογικότητες…, στ’ άκτιστο αγναντεύουμε;

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

 Δρομίσκος βαστά

ηγέτη εμαυτού.

Λαλεί τρανταχτά,

 χαροποιός αντίλαλος,

τ’ άτομο βασιλεύει.

Συνέχεια →

Ναΐσκος  της πέτρας

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Όταν περπάταγα στη σταδίου,

μαζί με φίλους κι αγνώστους,

της μάζας το συρφετό,

τα μάτια μου σταμάτησαν

στο άνθρωπο της φωνής…

Συνέχεια →

Αναδρομολόγηση

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Έρχομαι ταχύ

στα τρίσβαθα μέρη

απύθμενης αβύσσου.

Συνέχεια →

Σίδερο και ξύλο

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Κρεβατοκάμαρας

οι καμπύλες, σμίγουν καρδιές

με χέρια μελανηφόρα,

καρφωμένα στο χαρτί.

Συνέχεια →

Ταπείνωση σε πρόναη διαδρομή ή διασχίζοντας τριγωνική πλατεία.

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Μονάχος, τότε αφελώς

σχεδίαζα τη δράση.

Τελευταίος απόψε κλείδωσα.

Μεσάνυκτα. Διάλυση.

Οι αντεγκλήσεις έφτασαν παράλογα

στα όρια της καύσης…

Συνέχεια →

Συγκλίνουσες Παράλληλοι

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Ποδήλατο χειραγωγούμενο,

αφορμή σύγκλισης,

παράλληλων διαδρομών.

Κατακερματισμένη

καρδιά  παραδίδω,

σκασμένο λάστιχο.

Συνέχεια →

Τρεις μέρες δεν είναι λίγες…

 Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Μ’ αλλότρια έκρηξη,

στην πρώτη ματιά σου,

η παρουσία μου.

Η στάση σου ανταπόκριση,

εμπιστοσύνης φανέρωση.

Συνέχεια →

Τα πρόσωπα του Γάμου, σχέση και υπακοή στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Προσέγγιση  από επιλογές  των ακολουθιών του Αρραβώνα και του  Γάμου

 Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

1. Εισαγωγή.

Πολύ μελάνι έχει χυθεί  τους τελευταίους αιώνες για τις λεγόμενες «σχέσεις των δύο φύλων» γενικώς και των προγαμιαίων και μεταγαμιαίων σχέσεων ειδικώς.

Και από τις δύο τάσεις απουσιάζει συνήθως η εκκλησιολογική αντίληψη και στόχευση[i]. Σπάνια θεωρείται το γαμήλιο ζευγάρι ως ζευγάρι δύο προσώπων, το ένα αρσενικό και το άλλο θηλυκό, άνδρας και γυναίκα. Συνήθως μιλάμε για άνδρα και γυναίκα, όπου όμως στη σκέψη και την πρακτική κυριαρχεί το χαρακτηριστικό του φύλου και όχι το ανθρώπινο υποκείμενο – πρόσωπο. Αποτρόπαια απόδειξη σ’ αυτό αποτελεί η άμβλωση, ως τρόπος αντισύλληψης. Διότι μ’ αυτή δεν είναι μόνο τα δύο πρόσωπα που λειτουργούν με το χαρακτηριστικό του φύλλου μόνο, αλλά και ο πιθανός καρπός της ερωτικής τους πράξης, το  έμβρυο, το οποίο φέρεται να  αποτελεί μια «μια μάζα από ιστούς»[ii].