Fake

 

Του Τάσου Σχίζα*

 

Για πολλά χρόνια συμμετείχα με μια καλή χορωδία της Πάτρας σε συναυλίες στο εξωτερικό, όπου και συναντιόμασταν, συγκατοικούσαμε και τραγουδούσαμε  με νέους  ανθρώπους  από  όλο  τον  κόσμο.

Σε μια τέτοια διεθνή παρέα, αφού ήπιαμε τα σχετικά κρασιά και άρχισαν οι «εξομολογήσεις», μας  είπε  ένας  χορωδός  από  άλλη  χώρα:

Σας ζηλεύουμε (εσάς τους έλληνες) γιατί γλεντάτε τη ζωή, έχετε όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα,  είσαστε …Fake (που  πάει  να  πεί  κίβδηλοι, δήθεν,  παπατζήδες).

Αφού κρατήθηκα και δεν του κατέβασα το μπουκάλι στην καρκάλα του, η συντροφιά (καμμιά τριανταριά νέοι άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο), πιάσαμε μια μανιασμένη συζήτηση για τα ιδιαίτερα χαρίσματα και ελαττώματα του κάθε λαού (οριακά δεν συζητήσαμε για το ….ποιός την έχει πιο μεγάλη, αν και οι γυναίκες της παρέας το πήγαιναν  προς  τα  εκεί).

Αρκετές φορές από τότε, όταν με πιάνουν οι μαύρες μου, έχω αναρωτηθεί μήπως ο φίλος αυτός είχε δίκιο.

Μια τέτοια στιγμή είναι αυτό το Καρναβάλι που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου σχετικά  με  το  περιβόητο  κλείσιμο  της  ΕΡΤ.

Πήγα  στην  συγκέντρωση  της  Πάτρας. Κρατήθηκα  να  μην  κάνω  εμετό.  Όλο το σάπιο ΠΑΣΟΚ, δήμαρχοι και λοιποί καρνάβαλοι της νεοναζιστικής ΔΗΜΑΡ, κάπου περιφερόταν και ο απίθανος Νίκος Νικολόπουλος και  δίπλα  δίπλα  (σα να μη συμβαίνει τίποτε)  νεολαίοι  με  παντιέρες κόκκινες και, κυρίως, κατά φαντασίαν στελέχη της … «κυβερνώσας» αριστεράς (αυτή η γαμημένη γενιά 45 έως 55) που φαντασιώνουν ότι ο Μπόμπολας, ο Βαρδινογιάννης, ο Χριστοφοράκος, ο Λάτσης και τα  ξένα Κεφάλαια  που  κάνουν  πάρτυ  στην  Ελλάδα  θα  τους  δώσουν  την  κυβέρνηση  ήρεμα ήρεμα για να γίνουν και αυτοί …celebrities και, ταυτόχρονα, θα είναι ικανοποιημένοι και όλοι οι τίμιοι έλληνες πολίτες, θα ζωντανέψουν όσοι αυτοκτόνησαν, θα  εργαστούν  οι  άνεργοι,  οι  τυφλοί  θα  δούν  και  οι  άπιστοι  θα  πιστέψουν.

Τρείς μέρες τώρα η (πειρατική) αναμετάδοση της ΕΡΤ μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο  σε  σαπουνόπερα. Ρηχή  συγκίνηση,  δακρύβρεχτες  αναδρομές  και, στο δια ταύτα, το μοναδικό αίτημα των  (απολυμένων;)  εργαζομένων  είναι:

Να μείνουν στη δουλειά τους, να μην κλείσει η ΕΡΤ και να παραμείνει Δημόσια. Ένα  αίτημα  καθαρά  Εγωϊστικό,  ένα  αίτημα  Fake.

Μα και στη Χούντα λειτουργούσε η  ΕΡΤ  (με το όνομα ΥΕΝΕΔ), δεν ήταν κλειστή,  είχε ως  εργαζομένους  δημόσιους  υπαλλήλους  και  ήταν  και  Δημόσια  (άντε, κρατική).

Το  ίδιο  και  στη  δικτατορία  του  Πινοσέτ  και  του  Βιντέλα  και  του  Φράνκο. Ε, και; Αυτό, λοιπόν, είναι το στοιχειωδέστερο αίτημα που βάζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι; Τη Χούντα γύρω τους δεν την βλέπουν; Τη δυστυχία, την απόγνωση των πιο αδύναμων, το θάνατο και την απελπισία;

Την ανάγκη για ανατροπή και παραδειγματική (δίκαιη και νόμιμη) ΤΙΜΩΡΙΑ των ανθρώπων που, τρία χρόνια τώρα, έχουν προκαλέσει ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του ελληνικού λαού, δεν την συμμερίζονται;

Αν, δηλαδή, στα πρόστυχα παζάρια που κάνει ο Σαμαράς με τις …εταίρες  ΔΗΜΑΡ – ΠΑΣΟΚ, αποφασίσουν να ξανανοίξουν άμεσα την ΕΡΤ και να κρατήσουν τους ίδιους εργαζόμενους (πιθανώς με μικρότερο μισθό κ.λ.π.), τότε όλα εντάξει;

Θα ξαναθαυμάζουμε κάθε βράδυ αυτοαποκαλούμενους δημοσιογράφους να φιλοτεχνούν αγιογραφίες του Σαμαρά, του Πάγκαλου και του Φώτη Κουρέλη, να κάνουν «ερωτήσεις» πάσες σε φασιστοειδή σαν τον Δένδια,  Κεδίκογλου,  Βορίδη,  Άδωνι  Γεωργιάδη;

Εν ολίγοις, … χεσμεντέν; Και η υπόλοιπη κοινωνία; Οι άνθρωποι που (κατ' αρχήν καλόπιστα) έτρεξαν να συμπαρασταθούν και (δια του γεγονότος αυτού) να βάλουν και το γενικό κοινωνικό και πολιτικό  πρόταγμα  του  παρόντος  χρόνου; Μηδέν από μηδέν,  μηδέν.

Κουρασμένα … παλικάρια  κάθε  ηλικίας  με  σημαιάκια στο χέρι (καλά αυτό με τα σημαιάκια είναι  απίθανο:  εδώ  ο  κόσμος  καίγεται  και  το  νινί  χτενίζεται).

Όλοι περνούν από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, σαν να έχουν πάει για ψώνια στο Μοναστηράκι  ή  σε  συναυλία  του  Λαυρέντη  Μαχαιρίτσα.

Λαϊκό ένστικτο εξέγερσης, λαϊκή οργή, και, κυρίως ΠΙΣΤΗ για την ανάγκη να ζήσουμε σαν  κοινωνία, δεν τα βλέπω πουθενά. Στις συγκεντρώσεις των ανθρώπων (που υποτιμητικά τους αποκάλεσαν «αγανακτισμένους»), υπήρχε τουλάχιστον ζωντάνια και αλληλεγγύη, γνήσια και πρωτόγονη  (δεν  είχε  προχωρήσει  βέβαια  και  η  Γενοκτονία   τόσο  πολύ).

Ούτε η κοινωνία λοιπόν, αλληλεπιδρά, πιέζει (με αφορμή το γεγονός αυτό) για αιτήματα παλλαϊκά,  αιτήματα  κοινωνικά,  που  αφορούν  όλους. Για την ακρίβεια, που αφορούν και κάποιον άλλον εκτός από την πάρτη μας. Για ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια, που αφορούν και κάτι άλλο εκτός από τον κώλο μας.

Και τα άτομα και οι πολιτικές «συλλογικότητες», πιο ανασφαλείς από ποτέ, γαντζώνονται στα τετριμμένα, κατά συνθήκην ψεύδη, με τα οποία «λειτούργησαν» δεκαετίες  τώρα  (τα  δικά  του  ψεύδη  ο  καθένας):

Αριστεροί «διεθνιστές» που βγάζουν φλύκταινες μόλις δούν ελληνική σημαία και φώναζαν το προηγούμενο διάστημα υπέροχα συνθήματα για το ΕΑΜ και τον Άρη Βελουχιώτη (και οι οποίοι ανάθεμα κι αν έχουν διαβάσει τον λόγο του Βελουχιώτη στη Λαμία), πατριώτες απ' την άλλη μεριά που δεν μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν ένα μαρξιστικό εγχειρίδιο ούτε καν σαν …manual για να καταλάβουν ότι αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι σκευωρία των Νεφελίμ, αλλά κάτι πολύ σύνηθες, απάνθρωπο και άγριο, (είναι Καπιταλισμός), Χριστιανοί που σταυροκοπιούνται όλη μέρα έχοντας αποδεχθεί ότι αυτό που τραβάμε είναι μια δίκαιη τιμωρία στη οποία μας υποβάλει ένας … σαδιστής Θεός, ανίκανοι να αναλογιστούν τον Αθανάσιο Διάκο,  τον  Παπαφλέσα,  τον  καλόγερο  Σαμουήλ, το 1821.

Άτομα και «ομάδες», κλεισμένα στην προσωπική πνευματική του Φυλακή ο καθένας, ανασφαλείς, ανίκανοι να  «ερωτευτούν» μια  διπλανή ιδέα, να ρισκάρουν, να διαλεχτούν, να ΣΥΝΘΕΣΟΥΝ το καινούργιο, αυτό που έχει ανάγκη η Ζωή και η Κοινωνία για να προχωρήσει.

Κι έτσι, όσο αυτό δεν γίνεται, τι απομένει; Η πόζα, το στήσιμο, το FAKE. Γεγονός που  δημιουργεί  και  ένα  άλλο  μεγάλο  «πρόβλημα»: Μυρίζει  ΘΑΝΑΤΟ.

 

Πάτρα 13-6-2013

 

Τάσος Σχίζας

Πολιτικός Μηχανικός

Αρνητικό ρεκόρ εισακτέων: Αποψιλώνουν τα ΤΕΙ και τις ανθρωπιστικές επιστήμες

 

Της Π. Στεφανάκου

 

Αρνητικό ρεκόρ σημειώνει ο αριθμός των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, πέφτοντας κάτω από τις 70.000. Παρά τις διαβεβαιώσεις του ότι η μείωση των θέσεων θα είναι ελάχιστη, ο υπουργός Παιδείας έβαλε το μαχαίρι βαθιά, ανακοινώνοντας χθες ότι ο αριθμός των εισακτέων δεν θα ξεπερνά τις 69.288 (μείωση κατά 8,94%). Με την κίνηση αυτή, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας σηματοδοτεί τη στροφή στο κλειστό πανεπιστήμιο.

Στο πανεπιστήμιο που θα απευθύνεται σε λίγους και θα αποκλείει όσους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο τεράστιο κόστος της εντατικής και πολυετούς προετοιμασίας που απαιτεί η θεματολογία των πανελλαδικών εξετάσεων.

Κάτω από τις 70.000 οι θέσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ιστορικό χαμηλό πιάνουν τα τεχνολογικά ιδρύματα, που βλέπουν μείωση κατά 28%. Το πεδίο ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών χάνει 2.430 θέσεις

Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας, η μείωση στα ΤΕΙ πιάνει ιστορικό χαμηλό. Οι θέσεις ορίζονται στις 22.794 έναντι 31.713 πέρυσι, με ποσοστιαία μεταβολή κατά 28,1%! Αν την πρώτη χρονιά εφαρμογής της «Αθηνάς», όπου ο υπουργός Παιδείας έβαλε τα δυνατά του για να κρατηθούν χαμηλά οι τόνοι και να μην αποκαλυφθούν τα σχέδια αποψίλωσης των ΤΕΙ, έγινε τέτοιο μαχαίρωμα, μπορεί να καταλάβει κανείς τι θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια. Ο χώρος της τριτοβάθμιας τεχνολογικής εκπαίδευσης πλήττεται βάναυσα, προκαλώντας εύλογες ανησυχίες για τη στόχευση αυτής της πολιτικής. Είναι γνωστό ότι η αποψίλωση των ΤΕΙ ωφελεί ιδιαιτέρως τα κολέγια τα οποία δραστηριοποιούνται σε πολλούς από τους τομείς των τεχνολογικών ιδρυμάτων και φιλοδοξούν να γίνουν ο κύριος πόλος παροχής τεχνολογικής εκπαίδευσης.

Επιπλέον, ο φετινός αριθμός εισακτέων σηματοδοτεί και τη στροφή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο λεγόμενο πανεπιστήμιο της αγοράς, όπου οι ανθρωπιστικές σπουδές θεωρούνται παρακατιανές και εκτοπίζονται. Από τα στοιχεία είναι προφανής η πολιτική συρρίκνωσης του τομέα των ανθρωπιστικών σπουδών. Συγκεκριμένα, το μόνο επιστημονικό πεδίο που θίγεται στα πανεπιστήμια, βλέποντας μείωση των διαθέσιμων θέσεων, είναι αυτό των ανθρωπιστικών, νομικών και κοινωνικών επιστημών. Οι θέσεις στο πεδίο αυτό μειώνονται κατά 1.430 (γενική σειρά), με ποσοστιαία μείωση κατά 8,27% σε σχέση με πέρυσι. Σε απόλυτους αριθμούς η μείωση έχει ως εξής: από 17.285 πέρυσι, πέφτουν στις 15.855 φέτος. Στα ΤΕΙ, οι θέσεις στις ανθρωπιστικές σπουδές κόβονται σχεδόν στο μισό: από 2.355 πέρυσι σε 1.335 φέτος (μείωση κατά 43,31%). Αθροιστικά, οι ανθρωπιστικές επιστήμες χάνουν 2.430 θέσεις. Η μείωση θα είναι μεγαλύτερη αν συμπεριληφθεί και το κόψιμο θέσεων του πεδίου αυτού που καταλαμβάνουν οι υποψήφιοι των ειδικών κατηγοριών (πολύτεκνοι, τρίτεκνοι κ.ά.).

Να σημειωθεί ότι στα ΤΕΙ το ανθρωπιστικό πεδίο είναι αυτό που δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα, γεγονός που δείχνει και την επιχείρηση αλλαγής του προσανατολισμού των τεχνολογικών ιδρυμάτων. Ακολουθούν το πεδίο επιστημών οικονομίας και διοίκησης, με περικοπές της τάξης του 37,5%, το πεδίο τεχνολογικών επιστημών, με μείωση κατά 29,28%, το πεδίο επιστημών υγείας, με μείωση της τάξης του 11,77%, ενώ σταθερό μένει το πεδίο θετικών επιστημών, με μείωση κατά 0,31%. Συνολικά, οι θέσεις που χάνονται είναι 8.705 (7.475 από τη γενική σειρά και 1.230 από την ειδική σειρά). Τα δύο πρώτα πεδία που πετσοκόβονται είναι και αυτά που κυρίως δραστηριοποιούνται οι κολεγιάρχες.

Το ηλεκτροσόκ στα ΤΕΙ δεν πέρασε στα ΑΕΙ, με εξαίρεση το πεδίο των ανθρωπιστικών επιστημών. Μάλιστα, εδώ υπάρχει και αύξηση των θέσεων σε ποσοστό 4,10%. Το πεδίο που επωφελείται περισσότερο είναι των θετικών επιστημών (αύξηση κατά 16,65%), των τεχνολογικών επιστημών (κατά 15,77%) και ακολουθούν οι επιστήμες υγείας (κατά 9,65%) και οι επιστήμες οικονομίας και διοίκησης (κατά 7,82%). Στα πεδία αυτά, οι θέσεις της γενικής σειράς αυξάνονται κατά 2.630 (κατά 1.180 στο πεδίο θετικών επιστημών, 205 στο πεδίο επιστημών υγείας, 820 στο πεδίο τεχνολογικών επιστημών και 425 στο πεδίο των επιστημών οικονομίας και διοίκησης). Το γεγονός της αύξησης που καταγράφεται φέτος είναι παροδικό και γίνεται προκειμένου η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να ισοφαρίσει τη δραματική περικοπή των θέσεων στα ΤΕΙ. Άλλωστε, σύμφωνα με πληροφορίες, η αύξηση των θέσεων στα συγκεκριμένα πεδία θα ήταν μικρότερη αν δεν είχε προηγηθεί σκληρή κόντρα μεταξύ του υπουργού και του υφυπουργού Παιδείας, με τον δεύτερο να τάσσεται υπέρ της τήρησης των δεσμεύσεων που είχαν ληφθεί κατά την ανακοίνωση του σχεδίου της «Αθηνάς». Τότε, ο Κ. Αρβανιτόπουλος μιλούσε για μείωση κατά 2.000 θέσεις…

ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ, 12/6/2013.  Το είδα:12-6-2013,  http://www.alfavita.gr/arthra/…CF%82#ixzz2W4rtP53L

Το Colpo grosso του Σαμαρά

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

Ο Σαμαράς με το κλείσιμο της ΕΡΤ επέλεξε τη στρατηγική του, όλα ή τίποτα. Μπροστά στα καθολικά αδιέξοδα που οδήγησε η ενδοτική πολιτική του – αδυναμία διεκπεραίωσης της συμφωνίας της ΔΕΠΑ, κυβερνητικό μπάχαλο, γεωπολιτικές αντιθέσεις, και συγκρούσεις συμφερόντων, συρρίκνωση των κυβερνητικών εταίρων και εκτίναξη της Χρυσής Αυγής – επέλεξε τη στρατηγική της έντασης και της κρίσης. Αυτή η πολιτική της πυγμής που φέρνει στον κόσμο μνήμες της δικτατορίας, έχει πολλούς … αποδέκτες.

Πρώτον τον ίδιο το λαό, να σιγήσει να πάψει να διαμαρτύρεται και να δεχτεί μοιρολατρικά τους εκβιασμούς της Τρόικας και της κυβέρνησης. Και δαρμένος και σιωπηλός.

Δεύτερον, απευθύνεται στους Αμερικανογερμανούς, οι οποίοι συγκρούονται πάνω από το πτώμα της χώρας, και τους καλεί να επιλέξουν ανάμεσα σ' αυτόν και το «χάος» δηλαδή το Συριζα. Καθόλου τυχαία, αυτή η ενέργεια πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα της αποτυχίας με την Γκαζπρομ, η οποία αποτέλεσε συνέπεια πιέσεων των Αμερικανών και των Γερμανών ενάντια στη ρωσική παρουσία στον ενεργειακό τομέα στην Ελλάδα. Και τους καλεί είτε να τον στηρίξουν είτε να αναλάβουν το «χάος», την ίδια στιγμή που αυτό εξαπλώνεται στη γειτονική Τουρκία.

Τρίτον, στρέφεται ενάντια στους κυβερνητικούς του εταίρους και τους καλεί είτε να υπακούσουν τυφλά, είτε να οδηγηθούν σε μια στρατηγική ήττα ακόμα και εξαφάνιση σε περίπτωση νέων εκλογών.

Ο Σαμαράς, μπροστά στα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί, κάνει μια κίνηση που είτε θα οδηγήσει στην έστω βραχυπρόθεσμη εδραίωσή του, είτε στην καταβαράθρωσή του. Παίζει τα ρέστα του. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να ερμηνεύσουμε και το πρόσφατο μπάχαλο με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο αφού πρώτα το δέχτηκε και συμφώνησε, στη συνέχεια το απέρριψε, προκαλώντας ανοιχτά τους κυβερνητικούς του εταίρους. Παράλληλα, αναπτύσσει μια έντονη ρητορική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίον θεωρεί «εύκολο αντίπαλο», έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα διπολικό μοντέλο που θα του επιτρέπει να ενισχυθεί και να διαιωνίσει την κυριαρχία του, ως η μόνη «ρεαλιστική» εναλλακτική λύση.

Η ΕΡΤ και η στρατηγική του εκφασισμού

Η επιλογή της σύγκρουσης γύρω από την ΕΡΤ, και όχι έναν οποιοδήποτε άλλον οργανισμό δεν είναι τυχαία. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας δεν θα προκαλέσει μόνον αντιδράσεις και συσπειρώσεις στο εσωτερικό της χώρας, αλλά θα πάρει και διεθνή έκταση (είναι ήδη πρωτοσέλιδο σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες και πρώτο θέμα σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ). Επομένως, δεν έκανε μόνο μία κίνηση απλώς για να λύσει το πρόβλημα των δύο χιλιάδων απολύσεων, που του λείπανε, αλλά και για να προκαλέσει τη μεγαλύτερη δυνατή αναταρραχή και σύγκρουση. Έχει δηλαδή ανοιχτό χαρακτήρα πρόκλησης-προβοκάτσιας. Επιζητά τη σύγκρουση και όχι τον κατευνασμό.

Η ΕΡΤ στα μάτια των συντηρητικών – ακόμα και λαϊκών – στρωμάτων αποτελεί το σύμβολο της μεταπολίτευσης, και της συγκυριαρχίας της εκσυγχρονιστικής αριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ και την εκσυγχρονιστική Δεξιά, το σύμβολο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ορθότητας. Και ταυτόχρονα, ένα χώρο απόλυτης αδιαφάνειας, διορισμών από το παράθυρο, και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος. Έτσι, το χτύπημα στην ΕΡΤ και γενικότερα στα ΜΜΕ ικανοποιεί τα πιο βαθύτερα συντηρητικά αισθήματα που στρέφονται σε συνθήκες κρίσης ενάντια στους «επώνυμους» ενάντια στο «γυαλί», ενάντια σε όσους κατέχουν δημόσιο λόγο. Εξάλλου ένας από τους λόγους που εκτοξεύτηκε η Χ.Α. είναι η μη αναγνωρισιμότητα των βασικών στελεχών της, η αδυναμία να χειριστούν τον λόγο, η ψευδοπληβειατικότητά τους.

Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, ξεχνάει πως στην ΕΡΤ εδώ και πολλά χρόνια δεν διορίζουν μόνο οι Πασόκοι, αλλά και οι γαλάζιες κυβερνήσεις, αφειδώς τους κολλητούς και τις παλλακίδες τους. Πως την ίδια πολυπολιτισμική σούπα σερβίρουν αριστεροί, δεξιοί και πασόκοι δημοσιογράφοι, έχοντας κάνει έναν καταμερισμό εργασίας μεταξύ τους, και το ίδιο συμβαίνει και στο πληθωρικό διοικητικό προσωπικό. Ξεχνούν πώς παρ' όλα ταύτα παρέμενε ποιοτικά υψηλότερη από τα τουρκοκάναλα και τα διαφημισάδικα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ξεχνούν εν τέλει πως οι «κολλητοί» και οι «παλλακίδες» θα βρεθούν και πάλι και στον νέο δημόσιο οργανισμό που θα δημιουργηθεί ενώ εκείνοι που θα την πληρώσουν εν τέλει είναι όσοι δεν έχουν μέσα, επαφές και κολλητιλίκια.

Μέσα από τη δημόσια αποκαθήλωση της ΕΡΤ που πραγματοποιήθηκε με τον πιο βίαιο και φασιστικό τρόπο, την κατάληψη των κεραιών και το κλείσιμο του σήματος, πραγματοποιείται και ένα βήμα – πολύ μεγάλο στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, είναι κλασσική συνταγή του εκφασισμού η στροφή των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση ενάντια σε κάποια εξιλαστήρια θύματα. Ας θυμηθούμε πως ανέβηκε για πρώτη φορά η Χ.Α. με το χαστούκι του Κασιδιάρη στην Κανέλλη.

Για τι μπορεί να κάνει εκβιασμούς;

Η κίνηση Σαμαρά είναι μια ζαριά, με την οποία ένας πολιτικός που κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και μεταβλήθηκε στον πιο δουλοπρεπή υποτακτικό των δανειστών, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την προνομιακή θέση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Διότι, απέναντι στον Σαμαρά βρίσκεται ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που θα χρειαστεί καιρό για να συνέλθει από το σοκ της εκτίναξής του σε αξιωματική αντιπολίτευση. Διότι απέναντί του, βρίσκεται ο Καμμένος ως εκπρόσωπος της λαϊκής Δεξιάς και οι νεαντερντάλιοι της Χ.Α. Κυρίως και πάνω απ' όλα, διότι η ελληνική κοινωνία έχει χάσει το παραγωγικό και εργασιακό της ήθος, έχει χάσει τον πολιτισμικό της δυναμισμό, είναι γερασμένη και έχει μεταβληθεί σε μια σούπα θεατών του Σουλεϊμάν.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μπορεί ένας πολιτικός χαμηλών προδιαγραφών και δυνατοτήτων όπως ο Σαμαράς να εμφανίζεται ως «κυρίαρχος του παιγνιδιού» και να εκβιάζει τον ελληνικό λαό, γιατί δεν μπορεί να εκβιάσει την Τρόικα και την Μέρκελ! Έτσι, ακόμα και την «αγανάκτησή» του για το προφανές πούλημα που του έκαναν στο ζήτημα του φυσικού αερίου, δεν την εκφράζει απευθυνόμενος στα αφεντικά του, αλλά τη στρέφει ενάντια στον λαό και στα πιο εύκολα για την περίπτωση θύματα.

Και όμως η Ν.Δ. και ο Σαμαράς κρατιούνται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και μπορεί να εκβιάζει ακόμα και με εκλογές τις οποίες δεν θέλει προφανώς ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, αλλά στην πραγματικότητα ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ;

Διότι, μέσα στα πλαίσια που ορίζουν τα μεγάλα συμφέροντα και οι ξένοι επικυρίαρχοι, οι οποίοι απλώς υπαλλήλους χρειάζονται, είναι δυνατό να συνεχίσουν να κυβερνάνε και μέτριοι πολιτικοί και κόμματα χαμηλού επιπέδου πλιατσικολόγων. Αν αντίθετα επιδιώκεις να αλλάξεις τη ρότα του σκάφους, να βγάλεις το τρένο από τις ράγες του συστήματος, να οδηγήσεις τον λαό σε σύγκρουση μαζί του, πρέπει να επιδεικνύεις μια άλλη αξιοπιστία και προπαντός να διαθέτεις ένα άλλο επίπεδο. Έτσι λοιπόν, οι Έλληνες, δεν είναι διατεθειμένοι να πάρουν το ρίσκο της ανατροπής της «κόλασης που γνωρίζουν» για να εισέλθουν σ' ένα άγνωστο πέλαγος. Γι' αυτό, μπορεί να δείχνουν μεγαλύτερη συμπάθεια και να επικροτούν πολλές από τις βασικές παραδοχές του αντιμνημονιακού χώρου – οι κυβερνήσεις είναι πουλημένες, το πρόγραμμα δεν έχει καμία διέξοδο κ.λπ. – και ταυτόχρονα να φοβούνται την έλευση των αντιμνημονιακών κομμάτων στην εξουσία.

Εκεί λοιπόν στηρίζεται και ο εκβιασμός του Σαμαρά. Στο ότι εμφανίζεται ως μονόδρομος. Και έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο το κύριο αντιπολιτευτικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να υποστηρίζει πως πρέπει να δοθούν χαρτιά σε όλους τους μετανάστες («για να φύγουν στο εξωτερικό!), θα εξακολουθεί να αρνείται τη σημασία της νεο-οθωμανικής απειλής, θα συνεχίζει να μην παρουσιάζει κάποιο αξιόλογο οικονομικό πρόγραμμα, και προπαντός όσο θα συμπεριφέρεται σαν ένα συστημικό κόμμα, με αντισυστημικές απόψεις! Ένα κόμμα που δεν μπορεί να οργανώσει τον κόσμο στις γειτονιές και τα χωριά, γύρω από συγκεκριμένα και απτά αιτήματα, ενώ η εκφορά του αντισυστημικού λόγου περιορίζεται σε πάνελ, ομιλίες, ταξίδια στο εξωτερικό και συνέδρια.

Ο εκβιασμός του Σαμαρά θα συνεχίσει να λειτουργεί όσο μέσα από το λαϊκό σώμα δεν έχει αναπτυχθεί ένα αντίπαλο δέος. Ένα αντίπαλο δέος που να συνδυάζει τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογική ευαισθησία, τη δημοκρατία και την αξιοπιστία είτε μέσα από υπαρκτά σχήματα, είτε μέσα από νέες συνθέσεις, ή το πιθανότερο και τα δύο μαζί.

Και για να συγκροτηθεί κάποτε και αυτός ο περιβόητος πόλος δεν θα πρέπει να περιμένουμε, με σταυρωμένα χέρια, αλλά και στο συγκεκριμένο ζήτημα να απαντήσουμε στην πρόκληση, να οδηγήσουμε σε αποτυχία το colpo grosso του Σαμαρά, να απαιτήσουμε να ξανανοίξει άμεσα κάτω από δημόσιο έλεγχο η ΕΡΤ, να μην αφήσουμε την έρπουσα φασιστικοποίηση να κερδίσει μια ακόμα παρτίδα και να απαντήσουμε σθεναρά στο όλα ή τίποτα, απαντώντας τουτίποτε, όσο δεν στρέφεται επί τέλους ενάντια στη Μέρκελ, και τους τοκογλύφους, αλλά αντίθετα επιλέγει να στρέφεται ενάντια στο λαό, έστω και αν έχει και αυτός ευθύνες. Οι ευθύνες του δεν μπορεί να είναι το άλλοθι των κυβερνώντων και της φασιστικοποίησης της κοινωνίας.

ΠΗΓΗ: Ιουνίου 12, 2013, http://ardin-rixi.gr/archives/13248

Για την ΕΡΤ

 

Του Χάρη Ανδρεόπουλου

 Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπισθεί τις γνωστές σε όλους μας φαυλότητες στη λειτουργία της δημόσιας επιχειρήσεως που λέγεται «ΕΡΤ Α.Ε», φαυλότητες που έχουν τη σφραγίδα των κυβερνητικών παρατάξεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εκπρόσωποί τους την διοίκησαν και ποιοί άλλοι απ' αυτούς είναι οι υπεύθυνοι για τα – όποια – δεινά μέχρι σήμερα μαστίζουν τη κρατική τηλεόραση (ΝΕΤ, ΕΤ -1, ΕΤ – 3) και το κρατικό ραδιόφωνο (Ε.ΡΑ.);

Ομολογώ ότι τα συναισθήματα που με κατακλύζουν για τη κυβερνητική απόφαση να μπεί λουκέτο στην ΕΡΤ, ως πολίτη και σαν παλαιό επαγγελματία δημοσιογράφο του ιδιωτικού τομέα, είναι διφορούμενα. Από τη μία δεν μπορώ να παραβλέψω το πανθομολογούμενο πλέον καθεστώς της αδιαφάνειας και τις συνθήκες αναξιοκρατίας με τις οποίες η ΕΡΤ λειτούργησε επί έτη συναπτά, ούτε τις τεράστιες σπατάλες που προκλήθηκαν από τη κακοδιαχείρισή της. Συνεπώς, όχι μόνο δεν είμαι αντίθετος στη διενέργεια διαχειριστικών ελέγχων για να αποκαλυφθούν τα όποια οικονομικά σκάνδαλα, οι συντελεσθείσες παρανομίες σε θέματα προσλήψεων, κ.λ.π,, και να καταλογισθούν στους υπαιτίους οι ευθύνες, αλλά το θεωρώ επιτακτική ανάγκη. Από την άλλη, όμως, δυσκολεύομαι να αποδεχθώ την ακραία συμπεριφορά της κυβερνήσεως, όπως εκδηλώθηκε με το κατέβασμα των διακοπτών λειτουργίας των πομπών της ΕΡΤ. Δεν θέτεις – επειδή απέτυχες να (επι-) βάλεις τάξη – εκτός λειτουργίας το κρατικό κανάλι. Δεν αφήνεις – για λόγους εθνικούς – τους Ελληνες χωρίς υπεύθυνη ενημέρωση – πληροφόρηση, έρμαια σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς διαύλους ανυπόληπτης και ανεύθυνης ειδησεογραφίας.

Για τους λόγους αυτούς λέω ναι, στη εξυγίανση, αλλά με την ΕΡΤ ανοικτή. Υπερασπίζομαι μετά πάθους την ανάγκη να υπάρχει και να λειτουργεί μια υγιής επιχειρηματικά δημόσια τηλεόραση, την οποία φαντάζομαι όχι μόνο ως φορέα ειδησεογραφίας και ψυχαγωγίας, αλλά ως φορέα Πολιτισμού και Παιδείας. Θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο αυτό – της ποιοτικής αναβαθμίσεως του προγράμματος λειτουργίας της ΕΡΤ – έγιναν σημαντικά βήματα.

Χαίρομαι να βλέπω τις «Ανιχνεύσεις» του Παντελή Σαββίδη (ΕΤ – 3) και να τον ακούω να διαλέγεται μ΄ ένα Χρήστο Γιανναρά, έναν Γιώργο Γραμματικάκη και το καθηγητικό δυναμικό του ΑΠΘ. Χαίρομαι, επίσης, να παρακολουθώ τα «Ακρα» (ΝΕΤ) της Βίκυς Φλέσσα και να την ακούω να διαλέγεται μ΄ ένα Στέλιο Ράμφο, ένα Θεοδόση Τάσιο, μ΄ έναν Γιώργο Μπαμπινιώτη. Χαίρομαι να βλέπω τα «Αληθινά Σενάρια» του Νίκου Ασλανίδη (ΕΤ – 3), τις μοναδικές στο είδος τους εκπομπές «Ο τόπος και το τραγούδι του» του Τάσου Μελίκη (ΕΤ – 3) και την «Κυριακή στο χωριό» της Μάρνης Χατζηεμμανουλ (ΕΤ -3), γιατί παρακολουθώντας τες βιώνω την μαγευτική ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό. Χαίρομαι να βλέπω τα «Ταξίδια» της Μάγιας Τσόκλη (ΕΤ -1) γιατί με ταξιδεύει στο πλανήτη γη. Χαίρομαι να βλέπω τις «Ιστορικές Αναδρομές» του Γιάννη Τζαννετάκου (ΕΤ – 1) γιατί μαθαίνω σημαντικές, άγνωστες στην επίσημη ιστοριογραφία πτυχές της νεώτερης Ιστορίας.

Χαίρομαι να βλέπω (μέσω των αναμεταδόσεων της ΕΤ – 3) τις Θείες Λειτουργίες στον Αϊ – Γιώργη, στο Φανάρι και στη Παναγία Σουμελά, γιατί ακούγοντας τη φωνή του Πατριάρχη θυμάμαι ότι υπάρχει για τον Ελληνισμό ένα μεγαλύτερο της σημερινής κρατικής μας οντότητας μέγεθος που λέγεται Γένος, Ρωμιοσύνη. Χαίρομαι, τέλος, να βλέπω το σεμνό δημοσιογράφο, τον φίλο μου, ανταποκριτή της ΕΤ – 3 Βαγγέλη Μητσούσια να μας ταξιδεύει στη θεσσαλική γή, αναδεικνύοντας τις ομορφιές της, αλλά και εντοπίζοντας τα προβλήματα που απασχολούν τους κατοίκους της.

Η ΕΡΤ πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Να εξυγιανθεί, καμμιά αντίρρηση. Αλλά χωρίς λουκέτο – γιατί στη προκειμένη περίπτωση το λουκέτο δεν αποτελεί λύση, αλλά κόλαφο, όχι μόνο για το ανίκανο πολιτικό μας σύστημα, αλλά για την ίδια τη ελληνική κοινωνία.

Μέσα ενημέρωσης και προπαγάνδας

 

Του Ηλία Σταμπολιάδη*

 

Ένα αντιλαϊκό σύστημα χρειάζεται τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης για να καθοδηγεί την κοινή γνώμη. Στα ανεξάρτητα έθνη κράτη η εκάστοτε κυβέρνηση ταυτίζεται με το σύστημα και ελέγχει τα κρατικά μέσα μαζικής επιρροής με τα οποία ασκεί τη δική της προπαγάνδα και εξισορροπεί τα ιδιωτικά σε περίπτωση που αυτά αντιπολιτεύονται. Με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία ο  έλεγχος των μέσων μαζικής προπαγάνδας αλλάζει κυρίους και δίδεται η ευκαιρία να ακούγονται απόψεις διαφορετικές από αυτές του οικονομικού κατεστημένου που ελέγχει τα ιδιωτικά.

Η σημερινή Ελλάδα ευρίσκεται υπό την κατοχή του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και η πλήρης υποταγή της σε αυτό απαιτεί και τον πλήρη έλεγχο τόσο των κρατικών όσο και των ιδιωτικών μέσων προπαγάνδας. Με τα αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλονται υπάρχει ο κίνδυνος να ανέλθουν στην εξουσία κόμματα μη ελεγχόμενα από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και μέχρι τις επόμενες εκλογές πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν τα κρατικά μέσα ενημέρωσης ώστε αφενός να προλάβουν να εκβιάσουν την κοινή γνώμη και αφετέρου σε περίπτωση αστοχίας στις εκλογές να ασκούν αντιπολίτευση στην τυχούσα κυβέρνηση που θα ήθελε να εναντιωθεί στο διεθνές σύστημα.

Το πείραμα της Ελλάδος είναι πολύ σημαντικό για αυτούς, όπως απέδειξαν και τα δήθεν λάθη του ΔΝΤ, την εμπλοκή του οποίου είχε ζητήσει η κα Μέρκελ για να δώσει την τεχνογνωσία του στη σωτηρία των δανειστών που κινδυνεύουν από πτωχεύσεις υπερχρεωμένων κρατών. Η Ελλάδα, αν και μωρή, είναι κληρονόμος του πολιτισμού που δίνει αξία στο ανθρώπινο πρόσωπο. Η εξαφάνιση της θα επιτρέψει στις δυνάμεις οικονομικής εξουσίας να αλλοιώσουν αυτόν τον πολιτισμό και να χειρίζονται τους πληθυσμούς ως άτομα συνόλων οικονομικών μονάδων και όχι σαν πρόσωπα κοινωνούντων ανθρώπων.

Η κατάληψη της ΕΡΤ από τα ΜΑΤ και ο βάρβαρος εκδιωγμός των εργαζομένων από το κτίριο σε αυτό το σχέδιο αποσκοπεί. Η δικαιολογία για την μείωση των δημοσίων υπαλλήλων και η δήθεν προσέλκυση επενδύσεων δεν  πείθουν πλέον ούτε τους πλέον ανόητους. Οι επενδύσεις είναι ωφέλιμες για τον τόπο μόνο όταν  αυξάνουν την παραγωγικότητα και μειώνουν το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών, ενώ συγχρόνως βοηθούν στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και όχι σε βάρος αυτού. Δεν θέλουμε την ευημερία των αριθμών, όπως συμβαίνει στην Κίνα και την Ινδία αλλά τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων.

Μέχρι τώρα ο εχθρός ήταν αόρατος, κρυμμένος στη θολούρα οικονομοτεχνικών όρων που δεν καταλαβαίνει ο λαός, ιδίως όταν έχει υποστεί  εκμαυλισμό από τους προδρόμους της καταστροφής. Σήμερα ο εχθρός έχει αποθρασυνθεί και νομίζοντας ότι έχει φθάσει στο  τελικό στάδιο κυριαρχίας του δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, πολύ χειρότερο και από αυτό της Χρυσής Αυγής που μέχρι τώρα την χρησιμοποιεί σαν το φόβητρο για να μην ξεφύγει ο κόσμος από τον μονόδρομο της αυτοκαταστροφικής υπακοής. Η αντίσταση στα σχέδια του εχθρού δεν είναι συνδικαλιστικό ζήτημα υπεράσπισης μιας μερίδας εργαζομένων, αν και από ότι καταλαβαίνουμε η παρουσία τους σε τέτοιο πόστο, κατά πλειοψηφία, ενέχει την υπόνοια κομματικής εύνοιας. Η αντίσταση αποτελεί εθνικό καθήκον κατά των κατακτητών και των διορισμένων κυβερνήσεων τους.

* Ηλίας Σταμπολιάδης, Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης,   Εν πλω προς Χανιά 11/6/2013

Χριστιανοδημοκρατικά και χριστιανοφασιστικά

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Νέα κόμματα, κομματίδια, κομματάκια, αποκόμματα έρχονται, διαρκώς, στο προσκήνιο της πολιτικής κονίστρας:

Κάποιοι απ' αυτούς ήταν ενταγμένοι στα πολιτικά, οικονομικά και  δημοσιογραφικά σούπερ-μάρκετ ναρκωτικών και δηλητηρίων, που μεθόδευσαν τη σημερινή μας εξαθλίωση. Που, σε κάποια στιγμή άρπαξαν από μια βάρκα και δραπέτευσαν-δήθεν ή πραγματικά ο χρόνος θα δείξει- απ' το ληστρικό πλεούμενό τους. Και έγραψαν πάνω στις βάρκες τους επιγραφές κατάλληλες να ξαναπαγιδεύσουν – «παλιά τους τέχνη κόσκινο» – στα δίχτυα τους τον αφελή και εύπιστο λαό. Που, όταν τις μεταφράσει κανείς στη γλώσσα της πολιτικής αναξιοπιστίας  μιλούν για…νέες νύχτες, για σχέδια των μεγάλων γαστέρων, για συμπαιγνίες με τους καρχαρίες, κλπ, κλπ, κλπ…

Βέβαια δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος να ασχολείται κάποιος με όλη αυτή την ποικιλία των, μέχρι πρότινος, ολετήρων και τώρα επιδόξων «σωτήρων» μας. Προκαλεί όμως, από θρησκευτικής πλευράς, ενδιαφέρον το «χριστιανοδημοκρατικό κόμμα» του κ. Νικολόπουλου.

Όπως είχα επισημάνει, σε προηγούμενο άρθρο («η αληθινή δημοκρατία», «Χωνί», 19-5-13), η δημοκρατία και ιδιαίτερα η χριστιανική δεν είναι κάποιο αλλοπρόσαλλο κατασκεύασμα. Όπως ήταν και είναι, κατά κανόνα, απ' τ' αρχαία χρόνια, μέχρι σήμερα, κάποιες, λεγόμενες, δημοκρατίες. Ούτε είναι μια κάποια ουτοπία. Δεδομένου ότι πήρε σάρκα και οστά στην πρώτη χριστιανική κοινωνία.

Η αληθινή αυτή δημοκρατία είχε, όπως ξανάχουμε πει, ως βασικό της άξονα την κοινωνική δικαιοσύνη και, πιο συγκεκριμένα, την κοινοκτημοσύνη. Αφού, όπως μας  λένε οι Πράξεις των Αποστόλων (Δ, 32-35), «είχαν όλοι μια ψυχή και μια καρδιά. Και κανένας τους δεν έλεγε για κάτι ότι είναι δικό του. Αλλά ήταν όλα για όλους κοινά. Όπου ο καθένας πρόσφερε ανάλογα με τις δυνάμεις του και έπαιρνε ανάλογα με τις ανάγκες του. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους»!

Πάνω σ' αυτό το πρωτοχριστιανικό μοντέλο προσπάθησε να προσαρμόσει το κόμμα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» ο αείμνηστος Νικόλαος Ψαρουδάκης. Που βέβαια δεν κατόρθωσε να την αναδείξει κόμμα κοινοβουλευτικό, επειδή ακριβώς οι αστοχριστιανοί, όπως, χαρακτηριστικά τους έλεγε, δεν τον στήριξαν. Δεδομένου ότι έμεναν προσκολλημένοι στα κόμματα της Δεξιάς (ΕΡΕ, ΝΔ, κλπ). Τα οποία παραπέμπουν στα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης. Όπου η δημοκρατία, αντιμετωπίζεται σαν ένα άδειο σακί, μέσα στο οποίο ο καθένας πετάει οτιδήποτε, ανάλογα με την έμπνευσή του…

Και ασφαλώς τα κόμματα αυτού του προσανατολισμού, όπως είναι πασιφανές, δεν μπορούν να έχουν καμιά σχέση με την αληθινή δημοκρατία. Και ιδιαίτερα με μια χριστιανική δημοκρατία. Δεδομένου ότι ο χριστιανισμός έχει Καταστατικό του Χάρτη το Ευαγγέλιο. Με το πνεύμα του οποίου, όχι μόνο δεν συμφωνούν τα, λεγόμενα, «χριστιανοδημοκρατικά» κόμματα, αλλά βρίσκονται και σε διαμετρική αντίθεση. Επειδή ακριβώς, ανεξαρτήτως του θρησκευτικού προσανατολισμού των οπαδών τους (καθολικών, διαμαρτυρομένων, ορθόδοξων, κλπ), είναι κόμματα καπιταλιστικά. Που σημαίνει ότι έχουν ως βασικό εργαλείο τους το μαμωνά. Του οποίου οι πιστοί υπηρέτες δεν μπορούν να έχουν καμιά απολύτως σχέση με τους πιστούς υπηρέτες του Θεού. Πραγματικότητα, που διασαφηνίζει, με αναμφίλεκτη καθαρότητα, ο ίδιος ο Χριστός, διακηρύσσοντας το «ου δύνασθε δουλεύειν Θεώ και μαμωνά»!…

Ο κ. Νικολόπουλος, για να μας δώσει ένα απτό παράδειγμα του χαρακτήρα του κόμματός του, μας λέει ότι έχει τις ίδιες αρχές, μ' αυτές, που είχε η Νέα Δημοκρατία, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. Που σημαίνει ότι, με βάση τα όσα είπαμε παραπάνω, ο χαρακτηρισμός του κόμματός του ως χριστιανοδημοκρατικού δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.

Το γεγονός δε ότι θέλει σαφέστατα να διαφοροποιηθεί από την τωρινή Νέα Δημοκρατία, μας κάνει να αναρωτηθούμε για την πραγματική ιδεολογική ταυτότητα της τελευταίας. Και παράλληλα για το ποιο είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο των χριστιανών, οι οποίοι επιμένουν να μένουν προσκολλημένοι σ' αυτήν και τους συνοδοιπόρους της.

Η πραγματικότητα φωνάζει ότι τα κόμματα αυτού του είδους δεν είναι απλά καπιταλιστικά ή νεοφιλελεύθερα, αλλά, προφανέστατα, φασιστικά. Δεδομένου ότι, στην ληστρική εκμετάλλευση, έρχονται να προσθέσουν και την τρομοκρατική βαρβαρότητα. Τους δε οπαδούς κάποιων τέτοιων κομμάτων, που βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι είναι χριστιανοί, ο αείμνηστος Ψαρουδάκης τους ονόμαζε χριστιανοφασίστες. Ιδανικό, που είχε κάμει σημαία και φλάμπουρό της η Χούντα, με το διαβόητο εκείνο: «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Με το οποίο δρομολόγησαν και την καταστροφή της Κύπρου, προσφέροντας τη μισή στους Τούρκους. Όπως οι τωρινοί σοσιαλαριστεροδεξιοί χριστιανοφασίστες στηρίζουν το ξεπούλημα ολάκερης της Ελλάδας και τη γενοκτονία του λαού μας. Πολύ περισσότερο, εφόσον τα κόμματα στα οποία είναι προσκολλημένοι υπηρετούν το ναζισμό και τον σατανισμό των σιωνιστών τοκογλύφων…..

Και, ενώ συνεργούν σε όλα τα εγκλήματα και τις προδοσίες των ινδαλμάτων τους, δεν παραλείπουν να εξομολογούνται και να κοινωνούν συχνότατα των αχράντων μυστηρίων. Του σώματος, δηλαδή,  και του αίματος του πρωταθλητή της ελευθερίας και της δικαιοσύνης,  Χριστού.

Πάντα με τις ευχές και ευλογίες κάποιων ευλαβέστατων και άκρως επιβλαβέστατων, για την πατρίδα και το λαό, «πνευματικών» πατέρων, παπάδων και δεσποτάδων…

παπα-Ηλίας, Ιουνίου 10, 2013,  http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/06/10/… AC/. e-mail: yfantis.ilias@gmail.com

Πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο; Μια διαφορετική ανάλυση**

 

Του Κωνσταντίνου Γκράβα*

Στην ειδησεογραφική ατζέντα των τελευταίων ημερών προσετέθη αίφνης το ενδεχόμενο διεξαγωγής πρόωρων εκλογών. To χρονικό διάστημα αναφοράς ορίζεται από την παρέλευση της καλοκαιρινής περιόδου που αναμένεται ιδιαίτερα θερμή για την τουριστική βιομηχανία και από το συγχρονισμό με τις κρίσιμες Γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου. 

 

Το σενάριο πρόωρων εκλογών είναι σύνηθες στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Ανακύπτει δε σε περιόδους καμπής, μετά από σημαντικά γεγονότα που επισπεύδουν την ωφελιμιστική διαδικασία πολιτικής κεφαλαιοποίησης και συγκομιδής των καρπών μιας επιτυχίας. Ή σε περιόδους που απαιτούν ανανέωση της λαϊκής ετυμηγορίας, ως νωπής καταγραφής νομιμοποίησης προκειμένου να εφαρμοσθεί συγκεκριμένη πολιτική ενόψει μιας «δύσκολης» επερχόμενης συγκυρίας. Ή, τέλος, σε περιόδους ενδοκυβερνητικών  τριγμών που συντονίζονται πολλαπλασιάζοντας τις ρωγμές στην επιφάνεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Και που βαθαίνουν τα ρήγματα στο κυβερνητικό τόξο, επισύροντας την απώλεια της «Δεδηλωμένης». 

Ανατρέχοντας στις περιπτώσεις διεξαγωγής πρόωρων εκλογικών αναμετρήσεων (προτού δηλαδή ολοκληρωθεί ο τετραετής κύκλος), κατά το πρόσφατο παρελθόν, θα μπορούσαμε σχετικά εύκολα να κατατάξουμε κάθε μία από αυτές κινούμενοι εντός του πλαισίου που περιγράφηκε. 

Τέσσερα χρόνια πριν, πίσω στο φθινόπωρο του 2009, η κυβέρνηση Καραμανλή προσέφυγε σε εκλογές στο μέσον της δεύτερης κυβερνητικής θητείας της. Θέτοντας εκτός αναλυτικού πλαισίου διάφορες ερμηνείες συνδεόμενες με γεωπολιτικές παραμέτρους στρατηγικού προσανατολισμού προς το διεθνή παράγοντα, καθώς και συνωμοσιολογικές θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί και καταγραφεί έκτοτε, η περίπτωση αυτή θα ενέπιπτε στη δεύτερη κατηγορία. Η εξήγηση έχει ως εξής: Η μεγάλη αλλαγή που σηματοδότησε η κρίση του 2008 στην παγκόσμια οικονομία άρχισε να γίνεται αντιληπτή με καθυστέρηση στη χώρα μας. Η οικονομική πολιτική έπρεπε αμέσως να αλλάξει δραματικά κατεύθυνση. Η επερχόμενη τότε δυσμενέστατη οικονομική συγκυρία απαιτούσε νωπή λαϊκή ετυμηγορία, προκειμένου να λάβει η κυβέρνηση τις δύσκολες αποφάσεις. Και έτσι οδηγήθηκε η χώρα σε εκλογές με το διάγγελμα του τότε πρωθυπουργού.

Την άνοιξη του 2012 διεξήχθησαν πάλι πρόωρες εκλογές, μετά την παραίτηση Παπανδρέου από την πρωθυπουργία το Νοέμβριο του 2011 και τον ενδιάμεσο σχηματισμό κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» υπό τον Λ. Παπαδήμο με ημερομηνία λήξεως. Η μικρή παράταση της ημερομηνίας αυτής προκειμένου να ολοκληρωθεί ακριβώς ο σκοπός σχηματισμού της κυβέρνησης, οδήγησε τελικά το Μάιο του 2012 σε -άκαρπες από πλευράς σχηματισμού δεδηλωμένης πλειοψηφίας- εκλογές. Ακολούθησε αμέσως η διάλυση -άμα τη ορκωμοσία- της νέας Βουλής και ο σχηματισμός υπηρεσιακής κυβέρνησης υπό τον Π. Πικραμμένο για τη διενέργεια εκλογών τον Ιούνιο. Οι ζυμώσεις που ακολούθησαν μεταξύ των πολιτικών αρχηγών κατά τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών καρποφόρησαν τη φορά αυτή και κατέληξαν στη σύνθεση τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας, με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά που ανέλαβε την εξουσία. Κατατάσσοντας την περίπτωση αυτή με βάση το θεωρητικό πλαίσιο που διατυπώθηκε αρχικά, οι πρόωρες εκλογές του 2012 εμπίπτουν στην τρίτη κατηγορία. Το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης Παπανδρέου ξοδεύθηκε με επιταχυνόμενο ρυθμό, προϊούσης της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών πρωτοφανούς δημοσιονομικής προσαρμογής στα πλαίσια του Μνημονίου. Πολλώ δε μάλλον όταν το εντυπωσιακό ποσοστό εκλογής (~44%) είχε στηριχθεί σε εκ διαμέτρου αντίθετες εξαγγελίες και ρητορείες, απόκλιση η οποία επέτεινε τη μετεκλογική φθορά μετά την προσγείωση στην οδυνηρή πραγματικότητα. Και ακόμη περισσότερο, όταν η εφαρμογή της δημοσιονομικής συνταγής προσανατολίσθηκε σε οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων και αποσυνδέθηκε από τις -μετατιθέμενες συνεχώς προς το μέλλον- στοχευμένες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο τομέα. Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ρωγμών στην κυβέρνηση, η σταδιακή συρρίκνωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και τελικά η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού με τη συνέχεια που περιγράφηκε προηγουμένως.     

Φθάνουμε λοιπόν στην τρέχουσα κατάσταση των πραγμάτων και στο ερώτημα που τίθεται στον τίτλο του παρόντος άρθρου: Υπάρχει ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών το φθινόπωρο; Προκειμένου δε να απαντηθεί αυτό, θα ξεκινήσουμε …αντίστροφα. Θα υποθέσουμε δηλαδή ότι έρχεται το φθινόπωρο και πράγματι ανακοινώνονται πρόωρες εκλογές. Ακολουθώντας το ίδιο συλλογιστικό περίγραμμα που χρησιμοποιήθηκε για να αναλύσουμε τις δύο προγενέστερες αντίστοιχες περιπτώσεις, οφείλουμε να εξετάσουμε τις συνθήκες που θα οδηγούσαν στην υπόθεση που κάνουμε. 

Ξεκινώντας από την πρώτη περίπτωση («σημαντικά γεγονότα που επισπεύδουν την ωφελιμιστική διαδικασία πολιτικής κεφαλαιοποίησης και συγκομιδής των καρπών μιας επιτυχίας»), η υπαγωγή σε αυτήν προϋποθέτει κατ' αρχάς την ύπαρξη σημείου καμπής. Δηλαδή, αναφέρεται τρόπον τινά σε ένα «τοπικό μέγιστο» στη γλώσσα των Μαθηματικών: σε ένα σημείο κατά το οποίο κορυφώνεται η θετική πορεία (τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών και της σχετικότητας στον ιστορικό χρόνο) και ταυτόχρονα εγκυμονεί ο κίνδυνος κάμψης, αλλαγής επί τα χείρω των συνθηκών. Δύο παράμετροι πρέπει εδώ να διερευνηθούν: Πρώτον, αν τεκμαίρεται θετική πορεία και δεύτερον, αν το περιβάλλον είναι πραγματικά ιδιαιτέρως εύθραυστο ώστε να πιθανολογείται σημαντικά ο κίνδυνος επιδείνωσης της κατάστασης. Για το πρώτο, καίτοι είναι δύσκολο να απορριφθεί πλήρως η αποδόμηση του «success story», η αναμενόμενη θετική επίδραση της τουριστικής περιόδου στην οικονομία, σε συνδυασμό με τον περιορισμό των δίδυμων ελλειμμάτων (προϋπολογισμού και ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών), στοιχειοθετούν την ύπαρξη έστω και βραχυπρόθεσμου τοπικού μεγίστου στη διαδρομή της κυβέρνησης. Για το δεύτερο, η διεξαγωγή των Γερμανικών εκλογών και η ασύμμετρη αβεβαιότητα ως προς το κατά πόσον είναι επίπλαστη η εικόνα που παρουσιάζει ο διεθνής (…«γερμανόφωτος») παράγοντας προκειμένου να αποκομισθούν εκλογικά οφέλη κατευνάζοντας τη Γερμανική κοινή γνώμη και περιθωριοποιώντας τα ευρω-σκεπτικιστικά ρεύματα, δεν μπορούν να αποκλείσουν την αλλαγή στάσης μετεκλογικά και την επανάκαμψη αυστηρής γραμμής απέναντι στη χώρα μας. Συμπερασματικά, η πρώτη αυτή περίπτωση θέτει ισχυρή υποψηφιότητα μητρότητας για τις πρόωρες εκλογές που πρωθύστερα εξετάζουμε. 

Η δεύτερη περίπτωση («ανανέωση της λαϊκής ετυμηγορίας, ως νωπής καταγραφής νομιμοποίησης προκειμένου να εφαρμοσθεί συγκεκριμένη πολιτική ενόψει μιας «δύσκολης» επερχόμενης συγκυρίας») απορρίπτεται κατά τη γνώμη μου, δεδομένης της τελείως διαφορετικής τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας, των δυσμενών συνθηκών που ήδη από καιρόν εξελίσσονται επικρατούσες στην εγχώρια οικονομία, αλλά και της κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας. Εκ νέου προσφυγή σε κάλπες για ανανέωση της λαϊκής εντολής αφενός δεν έχει καμία ορθολογική βάση και αφετέρου, θα συνιστούσε ιδανική αυτοχειρία της κυβέρνησης. 

Όσο για την τρίτη περίπτωση («ενδοκυβερνητικών  τριγμών που συντονίζονται πολλαπλασιάζοντας τις ρωγμές στην επιφάνεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας…επισύροντας την απώλεια της «Δεδηλωμένης»), αυτή παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον από πλευράς πολιτικής ανάλυσης του υποθετικού σεναρίου πρόωρων εκλογών το φθινόπωρο. Θα μπορούσε κανείς να παρασυρθεί στις σκέψεις περί εσωτερικών ρωγμών, περί προβλήματος συνοχής της κυβέρνησης συνεργασίας, περί διαρροών και σταδιακής αφαίμαξης της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Διαφωνίες πράγματι υπάρχουν, εσχάτως δε ίσως είναι και εντονότερες ή συχνότερες. Όμως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται οι ελάσσονες κυβερνητικοί εταίροι να προκαλέσουν την πτώση της κυβέρνησης. Για τον προφανή λόγο, ότι θα προκαλούσαν οι ίδιοι εκλογές οι οποίες θα έθεταν υπό αμφισβήτηση, αν όχι τη δυνατότητα υπέρβασης του εκλογικού μέτρου για εκπροσώπηση στη Βουλή, σίγουρα όμως τη διατήρηση εκλογικών ποσοστών που φράσσονται άνω από τα αντίστοιχα του Ιουνίου. 
Συνοψίζοντας, η ανάλυση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αν γίνουν πρόωρες εκλογές, τότε θα εμπίπτουν αιτιολογικά στην πρώτη περίπτωση. Πόσο πιθανόν είναι όμως να γίνουν; Εκτιμώ ότι το σενάριο που κυκλοφόρησε φέρει κατά σημαντικό μέρος χαρακτήρα φήμης και σκόπιμης διαρροής. Υπό τύπον απειλής προς τους δύο εταίρους, φωτογραφίζοντας τις… κουκίδες στον μελλοντικό εκλογικό χάρτη ως δαμόκλειο σπάθη επικρεμάμενη πάνω από την πολιτική τους επιβίωση μετεκλογικά. 

Ωστόσο, ουδείς μπορεί να βρίσκεται μέσα στο μυαλό ενός ηγέτη και των συν αυτώ κέντρων λήψεως αποφάσεων. Άλλωστε και οι πρόωρες εκλογές του 2009 ήταν μάλλον έκπληξη. 

Στην περίφημη «Γενική Θεωρία», ο κορυφαίος Βρετανός οικονομολόγος Τζων Μέιναρντ Κέυνς κατέληγε: «…Οι ιδέες των οικονομολόγων και των πολιτικών φιλοσόφων, τόσο όταν είναι ορθές όσο και όταν είναι εσφαλμένες, ασκούν ισχυρότερη επίδραση από ό,τι συνήθως πιστεύεται…Πρακτικοί άνθρωποι που θεωρούν ότι δεν υφίστανται οποιαδήποτε πνευματική επιρροή, συνήθως, είναι οι δούλοι κάποιου μακαρίτη οικονομολόγου. Παράφρονες στην εξουσία, που ακούν φωνές να τους καλούν, αποκρυσταλλώνουν την τρέλα τους από κάποιον πανεπιστημιακό γραφιά παρελθόντων ετών…».

Παραφράζοντας τον Κέυνς, θα λέγαμε «ποιητική αδεία» ότι: πρακτικοί ηγέτες συχνά είναι δούλοι κάποιου πολιτικού αναλυτή…

 *  Ο κ. Κωνσταντίνος Γκράβας είναι εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα. 

** Οι απόψεις που διατυπώνονται είναι προσωπικές.

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 10 Ιουνίου 2013,   http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1813366

Γιατί η πλατεία Ταξίμ δεν είναι Ταχρίρ

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

Η ευκατάστατη και κοσμοπολίτικη νεολαία των αστικών κέντρων

πρωταγωνιστεί στις διαδηλώσεις εναντίον του Ερντογάν.

 

«Λέει ότι κάθε οικογένεια πρέπει να κάνει τουλάχιστον τρία παιδιά και αποξενώνει τις γυναίκες. Περιορίζει το αλκοόλ και δηλώνει ότι η αντιπολίτευση ακολουθεί τυφλά «δύο μεθύστακες» κι όλοι καταλαβαίνουν ότι υπονοεί τον Ατατούρκ και τον Ινονού, κι έτσι εξαγριώνει τους Κεμαλικούς. Βαφτίζει την τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου με το όνομα του πρώτου σουλτάνου που έσφαξε Αλεβίτες και βάζει απέναντί του το 10% του πληθυσμού.

Τέτοιες γκάφες δεν τις κάνει ένας συνετός πολιτικός. Αλλά ο Ερντογάν δεν είναι πολιτικός, είναι επαναστάτης. Συντηρητικός επαναστάτης, αλλά επαναστάτης. Δεν ήρθε να διαχειριστεί το σύστημα που παρέλαβε, αλλά να το αλλάξει. Και γι' αυτό συνεχίζει να είναι αγαπητός σε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου».

Κάπως έτσι συμπυκνώνει τη σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Τουρκία ένας άνθρωπος κάθε άλλο παρά φιλικά διακείμενος έναντι του Ερντογάν, ο διδάκτορας Φιλοσοφίας Χαλούν Καριόλ. Περπατώντας μαζί μου, στην κατειλημμένη πλατεία Ταξίμ, ο Χαλούν δεν έκρυβε τη συμπάθειά του για τους αριστερούς ακτιβιστές, που έδιναν τον τόνο στα δρώμενα, χωρίς να χάνει, ωστόσο, τον ρεαλισμό ενός πολιτικά έμπειρου μεσήλικα, που έχει γνωρίσει πάμπολλες ανατροπές και διαψεύσεις, πληρώνοντας με διώξεις και φυλακές τη στράτευσή του στο δημοκρατικό κίνημα, την εποχή που τη χώρα του κυβερνούσαν οι «πασάδες» του στρατού.

«Η Ταξίμ δεν είναι Ταχρίρ και η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι Αίγυπτος του Μουμπάρακ. Ούτε με τους δικούς σας Αγανακτισμένους μοιάζει αυτή εδώ η εξέγερση. Εσείς έχετε έναν οικονομικό πόλεμο, όπου κινητοποιούνται κυρίως οι φτωχοί, ενώ η μεσαία τάξη είναι διχασμένη. Εμείς αυτό που έχουμε είναι κυρίως ένας πόλεμος πολιτισμών, που φέρνει την κοσμική, μεσαία τάξη σε σύγκρουση με τους ισλαμιστές, ενώ η εργατική τάξη είναι μαζί τους. Από τα 45 διαμερίσματα της Κωνσταντινούπολης, ο Ερντογάν ελέγχει τα 30, βασικά τα λαϊκά προάστια και οι Κεμαλικοί τα 15, κυρίως τα μικροαστικά. Στα τελευταία, οι γυναίκες βγαίνουν στα μπαλκόνια και χτυπούν κατσαρόλες και τηγάνια, αλλά στα λαϊκά προάστια δεν τολμούν, γιατί θα τις κυνηγήσουν οι ισλαμιστές, που κυριαρχούν».

Σε πρώτη ματιά, η πλατεία Ταξίμ μοιάζει σαν τουρκική εκδοχή του γαλλικού Μάη του '68. Αναρχικά σύμβολα περιτριγυρίζονται από άπειρες παραλλαγές σφυροδρέπανων, ισάριθμες με τις διασπάσεις κομμουνιστών, μαοϊκών, τροτσκιστών, αλβανόφιλων και άλλων φατριών της τουρκικής Αριστεράς. Μάρτυρες του φοιτητικού κινήματος, φιγουράρουν πλάι στον Ατατούρκ, τον Τσε Γκεβάρα, τον Αλι, ιερή μορφή των Σιιτών, τον Αλεβίτη ποιητή Αχμέντ Αρίφ και τα πανό της δυναμικής «Αντικαπιταλιστικής Μουσουλμανικής Νεολαίας». Πίσω από τα οδοφράγματα, τα μουσικά συγκροτήματα παίζουν Λιβανελί και «Μπέλα Τσάο». Ριζοσπαστικά, αριστερά συνδικάτα, όπως η DISK και η KESK κατεβαίνουν στην πλατεία με τις σημαίες και τα εμβλήματά τους, αν και η δύναμη πυρός τους συγκεντρώνεται κυρίως στους εκπαιδευτικούς, τους τεχνικούς και τους επιστήμονες. Ένα κατεστραμμένο περιπολικό της αστυνομίας έχει γίνει αυτοσχέδιο μνημείο, όπου σκαρφαλώνουν και φωτογραφίζονται νέα παιδιά και ερωτευμένα ζευγάρια. Στη διπλανή κολώνα, με μαύρα γράμματα, κάποιος υμνεί το κουρδικό ΡΚΚ και τον φυλακισμένο «Απο», Αμπντουλά Οτσαλάν.

Ωστόσο, αυτοί που κυριαρχούν απολύτως, δίνοντας τον τόνο στην πλατεία Ταξίμ και το πάρκο Γκεζί, απ' όπου ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις, είναι οι νέοι άνθρωποι, κατά κύριο λόγο φοιτητές, μέχρι χθες απολίτικοι, που μόλις πήραν το βάπτισμα του πυρός στον κοινωνικό αγώνα – και δείχνουν να το απολαμβάνουν, σαν να εξερευνούν έναν καινούργιο κόσμο. Εδώ, μια φοιτήτρια αγγλικής φιλολογίας διαχειρίζεται το αυτοσχέδιο εστιατόριο, που μοιράζει δωρεάν κεφτεδάκια και νερό, στηριγμένο στις αθρόες εισφορές περαστικών. Πιο κει, μια από τις σκηνές του κατειλημμένου πάρκου έχει μετατραπεί σε δωρεάν, δανειστική βιβλιοθήκη. Παραδίπλα, το Ελεύθερο Βήμα της κατάληψης, όπου εναλλάσσονται, για λίγα λεπτά ο καθένας, ακτιβιστές, αριστεροί, Αλεβίτες, Κεμαλικοί, συνδικαλιστές, φεμινίστριες και ομοφυλόφιλοι.

Πάνω στην πλατεία, η καφετέρια της αλυσίδας Starbucks έχει μετατραπεί σε αυτοσχέδιο σταθμό πρώτων βοηθειών – μια ευγενική προσφορά των ιδιοκτητών στους διαδηλωτές. Δίπλα, το πανύψηλο ξενοδοχείο Marmara έχει πάντα ανοιχτές τις πόρτες του, προσφέροντας άσυλο στους διαδηλωτές όταν αναζητούν διαφυγή από τις δυνάμεις καταστολής, που τους κυνηγάνε με δακρυγόνα και κανόνια νερού…

ΠΗΓΗ: Hμερομηνία δημοσίευσης: 09-06-13, Η Καθημερινή

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η επίσκεψη του πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών στην Αθήνα δίδει την αφορμή να εξετάσουμε την θέση της Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο. Και όταν λέμε Εκκλησία, εννοούμε την μία, αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία, την οποία στην καθημερινότητα αποκαλούμε Ορθοδοξία. Βέβαια ακόμη και μεταξύ των ορθοδόξων υπάρχουν πλέον όχι ολίγοι, οι οποίοι σαγηνευμένοι από τα τεχνητά φώτα της Δύσης «μασούν» τα λόγια τους γύρω από την αποκλειστικότητα της αλήθειας στην Ορθοδοξία, αδυνατούντες να κατανοήσουν ότι γίνονται «νεροκουβαλιτές» στον μύλο της νέας τάξης πραγμάτων, βασικό δόγμα της οποίας είναι η σχετικότητα της αλήθειας και το ισόκυρο των δρόμων που οδηγούν τον άνθρωπο στον Θεό!

Ο πλανήτης μας διέρχεται βαθύτατη παρακμή, αυτό είναι πλέον ομολογούμενο. Ήταν αναπόφευκτο η παρακμή να σημαδέψει και το πλήρωμα της Εκκλησίας, κλήρο και λαό. Τώρα που όσο ποτέ στο παρελθόν ο άνθρωπος, ο προδομένος από ιδεολογίες και κοινωνικοπολιτικά οράματα αναζητά στήριξη, οι διοικούντες την Εκκλησία δεν πείθουν ότι μπορούν να του προσφέρουν την ελπίδα που μόνο η πίστη μπορεί να δωρίσει. Η εκκοσμίκευση έχει πλήξει ακόμη και τους ποιμένες, ιδιαίτερα στις χώρες που είχαν την τύχη, να αποφύγουν τη δοκιμασία, στην οποία έθεσε την Εκκλησία του Χριστού το κομμουνιστικό καθεστώς! Ευτυχώς συνήθως γράφεται ότι είχαν την τύχη και όχι την ευλογία του Θεού. ΟΙ αδελφοί μας που δοκιμάστηκαν από τη βία του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, της χωρίς Θεό θρησκείας, έδωσαν νέφος νεομαρτύρων! Εμείς που είχαμε την «τύχη» κατά τη μοιρασιά να μείνουμε «ελεύθεροι» υποταχθήκαμε άνευ όρων στον καταναλωτισμό του καπιταλισμού και τώρα θρηνούμε την κατάντια μας όχι ως πνευματική αλλά ως οικονομική κρίση! Ακόμη και ο αρχιεπίσκοπός μας κατά την προσφώνησή του προς τον πατριάρχη Κύριλλο αναφέρθηκε στην κρίση ως οικονομική. Μου φάνηκε, και πικράθηκα γι' αυτό, ότι έκανε έκκληση για οικονομικής φύσεως βοήθεια! Είχα πικραθεί και στο παρελθόν, όταν, μετά τις τρομακτικές πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, η Πολιτεία είχε αποστείλει ψυχολόγους για τη στήριξη των συγγενών των θυμάτων, ενώ η Εκκλησία οικονομική βοήθεια κατ' αντιστροφή των ρόλων!

Όχι, δεν θέλουμε πρωτίστως οικονομικής φύσεως βοήθεια από την Εκκλησία της Ρωσίας. Θέλουμε μεταφράσεις στα ελληνικά βίου και μαρτυρίου των συγχρόνων μαρτύρων της. Θέλουμε ακόμη μεταφράσεις των θαυμασίων έργων πνευματικών Ρώσων, οι οποίοι κατενόησαν την επικράτηση του κομμουνισμού ως εγκατάλειψη από μέρους του Θεού ενός λαού διεφθαρμένου κατά την πολιτική και εκκλησιαστική ηγεσία, αλλά και κατά τη διανόηση! Η Ρωσία διεκδίκησε αρχικά το σκήπτρο της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας και οι ηγεμόνες της αποκάλεσαν τη Μόσχα Τρίτη Ρώμη (δεύτερη αποκαλείτο η Κωνσταντινούπολη). Πάντοτε ο κοσμικά ισχυρός θέλει να ισχυροποιήσει την τοπική Εκκλησία! Έτσι τα πρεσβυγενή πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας ουδεμία ισχύ έχουν από αιώνες, καθώς έχουν υποταγεί οι περιοχές τους στους Άραβες και το ποίμνιό τους κατά μεγάλη πλειονοψηφία έχει μεταστραφεί στο Ισλάμ. Μάλιστα το Αντιοχείας έχει μεταφέρει την έδρα του στη Δαμασκό, καθώς η Αντιόχεια είναι ακόμη υπό τουρκική κατοχή. Όμως δεν είδαμε κάποια ουσιαστική κίνηση για πίεση προς απελευθέρωση του από μηνών αιχμαλώτου μητροπολίτου Χαλεπίου, ο οποίος απήχθη από αντάρτες ελεγχόμενους από τις ΗΠΑ, Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Ισραήλ! Ούτε πάλι η κραυγή αγωνίας των χριστιανών της Συρίας έφθασε στ' αυτιά μας!

Η Ρωσία έδωσε πολλούς αγώνες για την Ορθοδοξία. Κατά τον 18^ο όμως αιώνα ο επονομασθείς μέγας Πέτρος, επιχείρησε να επιβάλει στη χώρα του τον δυτικό τρόπο ζωής και να θέσει την Εκκλησία στο περιθώριο. Οι διοικούντες την Εκκλησία υπέκυψαν και σταδιακά η άρχουσα τάξη υποτάχθηκε στο δυτικό πνεύμα. Έτσι φθάσαμε στην επικράτηση του κομμουνισμού σε χώρα ορθόδοξη! Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως έχασε το μεγαλείο του πολύ πριν αλωθεί η Πόλη. Άλλοι Πατριάρχες δοκιμάστηκαν και μαρτύρησαν, άλλοι εξαργύρωσαν την ανάδειξή τους με χρηματισμό της Πύλης και υποτάχθηκαν στο θέλημα του κοσμικού δυνάστη. Και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ξεσηκώθηκαν οι πρόγονοί μας για «του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», οι κρατούντες στην Πολιτεία και στην Εκκλησία, υπό τις εντολές των «προστατών» μας, ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς την Εκκλησία αποφάσισαν το Αυτοκέφαλο! Τους ακολούθησαν όλες οι άλλες βαλκανικές χώρες, που σταδιακά απόκτησαν την δοτή ανεξαρτησία τους. Η λαίλαπα του εθνικισμού εισέβαλε βίαια στην περιοχή μας φερόμενη από ηγεμόνες, που οι «προστάτες» εγκαθιστούσαν, ώστε να διοικούνται κατά τρόπο πολιτισμένο οι «άγριοι» Βαλκάνιοι. Στα πλαίσια αυτά και η Ρωσία ποτέ δεν έπαψε να εποφθαλμιά την κάθοδό της στο Αιγαίο. Ακόμη και το Άγιον Όρος επιδίωξε να αλώσει στις αρχές του 20^ου αιώνα, αλλά η επικράτηση του κομμουνισμού έθεσε τέρμα στις ορέξεις της.

Κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου δεν υπήρχε τόπος για εκμετάλλευση της Εκκλησίας εκ μέρους των κρατούντων. Μετά την κατάρρευση όμως του κομμουνισμού η ρωσική Εκκλησία στήριξε και στηρίζει το όραμα του Πούτιν για την ανόρθωση της χώρας. Από την άλλη οι ΗΠΑ θεώρησαν ότι η προσέγγισή τους προς το Πατριαρχείο, που εμείς οι Έλληνες αποκαλούμε Οικουμενικό, θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους στην Ανατολική Ευρώπη και πιο πέρα. Έτσι επικράτησε περίοδος ψυχρότητας μεταξύ των δύο Πατριαρχείων και αυτή εντάθηκε κατά καιρούς με ζητήματα που προέκυψαν στις χώρες Εσθονία και Ουκρανία!

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δοκιμάζεται από λειψανδρία και από τη διαρκή εχθρότητα του κράτους του Ισραήλ, το οποίο επιδιώκει τον πλήρη έλεγχο επί των προσκυνημάτων. Εμείς όμως επιμένουμε να είναι υψωμένες στα προσκυνήματα και ελληνικέ σημαίες και να αποκαλούμε το Πατριαρχείο ελληνορθόδοξο, θέτοντας εθνικό καπελάκι στην Ορθοδοξία, όπως οι Εβραίοι σε κάθε επίσημο επισκέπτη τους! Θα μπορούσαμε να απευθυνθούμε για τη στελέχωση των προσκυνημάτων στις ομόδοξες χώρες, όμως αισθανόμαστε να μας απειλεί ο κίνδυνος της «αλώσεως» από μέρους των Σλάβων! Δεν είναι παντελώς αδικαιολόγητος ο φόβος, καθώς οι Ρώσοι επιμένουν στην πρωτοκαθεδρία, λόγω αριθμητικής υπεροχής των πιστών τους. Στο Ισραήλ ζουν πλέον αρκετές χιλιάδες Εβραίων επαναπατρισμένων από την πρώην Σοβιετική Ένωση, οι οποίοι δηλώνουν ορθόδοξοι. Είναι πράγματι; Αν κάποτε παραχωρήσει ο Θεός για την αφροσύνη μας και τον εθνοκεντρισμό μας, Ελλήνων, Ρώσων και άλλων ορθοδόξων λαών, να τεθούν τα προσκυνήματα υπό των έλεγχο των σιωνιστών, τότε θα θρηνούμε.

Οι ορθόδοξοι λαοί είναι η ελπίδα του λοιπού χριστιανικού κόσμου. Αν καταφέρουν να ξεπεράσουν τον εθνοκεντρισμό, τουλάχιστον στις χώρες της διασποράς, και στη συνέχεια μία πανορθόδοξη σύνοδος συμβάλει στην υπέρβαση των αντιθέσεων, που απορρέουν από απαιτήσεις πρωτοκαθεδρίας, τότε η Ορθοδοξία θα λάμψει όχι μόνο στις χώρες, όπου τυπικά οι πολίτες ανήκουν στην Εκκλησία, αλλά και στις άλλες, όπου οι ομολογίες έχουν, με τη στάση τους, απομακρύνει τους πιστούς από τον Χριστό. Αν δεν συμβεί αυτό όχι μόνο θα επιταθεί η εκκοσμίκευση και στις ορθόδοξες χώρες, αλλά μακροπρόθεσμα το Ισλάμ θα σαρώσει.

Οι διοικούντες τις εθνικές Εκκλησίες ας συλλογιστούν τις ευθύνες τους ενώπιον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος αποτελεί την κεφαλή της Εκκλησίας.