ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΟΓΜΑ "ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ" ΧΤΥΠΑ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΗ

 

ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΣΠΙΤΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ, ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ-ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

 

Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάϊν)*

 

Είναι "παράδοση" καί αρχή φαίνεται τού κάθε Υπουργού Δημοσίας Τάξης να ακολουθεί στρατηγικές έντασης και πολεμικής αναμέτρησης, χρησιμοποιώντας πότε τούς μετανάστες ως "μέσο" προβολής τής υπεροπλίας και επίδειξης "δυναμής" του, πότε τόν αναρχικό χώρο.

Έχει ιδιαίτερη "αγάπη" τό κρατικό δόγμα τής μηδενικής ανοχής στίς κινήσεις τού αναρχικού χώρου πού "δραπετεύουν" απ' τήν αταξία και ανασφάλεια ενός συστήματος πού έχει μετατρέψει τήν κοινωνική ζωή σε γκρίζα ζώνη ανταγωνισμού και αλληλοεξόντωσης μέχρι θανάτου!

Χρυσοχοϊδης, Παπουτσής, Δένδιας. Κοινός αγώνας ενάντια στόν αναρχικό χώρο, συλλογικό πνεύμα,ενότητα στήν κατασταλτική δράση, "ανακατάληψη τών πόλεων" τό νέο σχέδιο. Πιθανά ο ένας στόν άλλο να δίνει συμβουλές από τήν εμπειρία του στό υπουργείο γιά τήν καλύτερη αντιμετώπιση τής μαυροκόκκινης αντιπολίτευσης κάτω απ' τά τείχη τού κοινοβουλίου.

Απ' τόν σωματικό, ψυχολογικό βασανισμό και διασυρμό συλληφθέντων αναρχικών στήν ΓΑΔΑ, στήν καταστολή τών αυτοδιαχειριζόμενων χώρων. Η αλληλεγγύη στούς συλληφθέντες, αυτονόητη και μαζικότερη από κάθε άλλη φορά.

Συμβαίνει όμως η ιδεοληψία να αφήνει σκιά στήν αλληλεγγύη καί να αποσπά τήν προσοχή αυτών πού θά θέλαμε να κοιτάξουν και νά μας ακούσουν.

Στήν κατεύθυνση πού θέλει πάντα η εξουσιαστική προπαγάνδα και η καθεστωτική υπάκουη δημοσιογραφία να στρέψει τήν "δημοσιότητα", επιδιώκοντας να απομονώσει τήν αναρχική άποψη, παραδίδοντας τα πάντα στήν διαμόρφωση εκείνη τής κοινής γνώμης πού συμφέρει τό Κράτος νά υπάρχει για τούς αναρχικούς.

"Κουκουλοφόροι και τρομοκράτες" στόν θεό τού θεάματος, με "πλάτη" τόν ΣΥΡΙΖΑ (πού πράγματι ξεπέρασε τά "επιτρεπτά" θεσμικά του όρια διαχωρίζοντας τόν αναρχισμό απ' τόν μπαχαλισμό και τόν μηδενισμό) ο οποίος πιθανά νά πληρώσει μελλοντικά (εκλογικά) τήν επιλογή του να μήν κάνει "εκπτώσεις" στήν αλληλεγγύη στούς συλληφθέντες τών καταλήψεων.

Έχω αναφερθεί πολλές φορές στό παρελθόν στό βασικό γιά μένα ζήτημα τών μορφών απάντησης πού οφείλουν σαφώς νά δίνουν τα κινήματα και οι πολιτικοί χώροι πού αντιπαλεύουν τήν βία, τήν αλαζονεία και τόν αυταρχισμό τής κυρίαρχης ιδεολογίας.

Έχω αναφερθεί (και επαναληφθεί) πώς οι απαντήσεις πρέπει νά μείνουν μακριά απ τήν επιρροή τών εξουσιαστικών χαρακτηριστικών,μακριά από τήν φόρτιση τής εκδίκησης πού ποινικοποιεί και διαστρεβλώνει τόν αναρχισμό. Εχω τοποθετηθεί πολλές φορές, κάτω απ τό βάρος ανάλογων γεγονότων, πώς……..

Οι χειρότεροι εχθροί τού  Aναρχισμού και τής Aντιεξουσίας δέν είναι η "μικρή οικογένεια" τής Εξουσίας καί οι στενοί της φίλοι καί ακόλουθοι-προστάτες καί γλύφτες γύρω από τίς καθεστωτικές επαύλεις.

Οι χειρότεροι εχθροί τού Aναρχισμού είναι μέσα σέ αυτόν και στήν αδυναμία τους να τόν κατανοήσουν, να τον ερμηνεύσουν καί να τόν εκφράσουν όπως τού αξίζει, συμβάλλουν τά μέγιστα για τήν συκοφάντιση τής Aναρχικής ιδεολογίας, τήν όλο καί πιό ακραία φασιστικοποίηση τής πολιτικής δράσης, τήν παράδοση τής κοινωνίας στόν ρατσισμό, στήν σιωπή και στόν φόβο, τήν ανανέωση τού χρόνου βασιλείας τής εξουσιαστικής τάξης.

Η αντιπαράθεση και η παρέμβαση σέ ότι διαφωνούμε (και σε αρκετές περιπτώσεις με ότι θεωρούμε δίκαια ως πολιτική ή δημοσιογραφική αθλιότητα και κιτρινισμό) δεν νομιμοποιεί σε καμμία περίπτωση κανένα "επιχείρημα" καί μέθοδο πού ταυτίζει τόν αναρχισμό με τόν πολιτικό χουλιγκανισμό, τήν σκληρότητα και τόν κυνισμό τής πολιτικής δράσης πού ρίχνει νερό στόν μύλο τής νεοφασιστικής πανούκλας πού αποφασίζει χωρίς δισταγμό να ρίξει τά πάντα στήν φωτιά, αδιαφορώντας καί γιά την ίδια τήν ανθρώπινη ζωή!

Είμαι εχθρικά και κάθετα αντίθετος με επιθέσεις σε σπίτια δημοσιογράφων και σε πολιτικά-κομματικά γραφεία, είμαι αντίθετος σε "απαντήσεις" με βενζίνη και σφαίρες μπροστά στίς πόρτες και πίσω απ' αυτές προσώπων και πολιτικών χώρων με τούς οποίους είμαστε απέναντι ως θέση καί άποψη (καί όχι ως άλλο τάγμα εφόδου ή καρτέρι αφανισμού τού αντιπάλου), σε μιά διαρκή ζωντανή πολιτική αντιπαράθεση για το ξεπέρασμα τού Εξουσιαστικού Τρόμου πάνω στούς ανθρώπους, Γιά τό οριστικό τέλος στήν "αναγκαιότητα" τής ύπαρξης τής διαμεσολάβησης, τής ανάθεσης και τής διαχείρισης τής κοινωνικής οργάνωσης και συγκρότησης από κάθε μορφής κρατισμό και εξουσία.

Οι επιθέσεις σε δημοσιογράφους και σε πολιτικά-κομματικά γραφεία  διαιωνίζουν, στηρίζουν και αναπαράγουν τόν ίδιο τόν Τρόμο πού κοπιάζουμε να αποβάλλουμε γιά πάντα απ τόν σφυγμό και τίς σχέσεις τής ανθρώπινης κοινότητας.

Οι αντι-αναρχικές αυτές δράσεις πού έχουν χαρακτηριστικά από κυρίαρχα και φιλοναζιστικά μορφώματα, έρχονται στήν ουσία καί συναντούν τίς παρόμοιες τάσεις και τό "ήθος" πού εκφράζουν τόν εθνικιστικό φανατισμό.

Δέν είναι περίεργο πού η "Χρυσή Αυγή" (είμαι αντίθετος και στίς επιθέσεις στά γραφεία τους και στίς αντι-συγκεντρώσεις πού γίνονται απεναντί τους, η "Χρυσή Αυγή" θα νικηθεί πολιτικά κι όχι "στρατιωτικά") δέν βγήκε ανοιχτά,μέ θέρμη και με πάθος να τίς καταδικάσει, γιατί όχι μόνο επ-ωφελείται απ αυτές κερδίζοντας έδαφος μέσα στό φοβισμένο κοινωνικό σώμα, αλλά γιατί στό περιεχόμενο αυτών τών δράσεων αναγνωρίζει τόν ίδιο της τόν εαυτό, τίς αντιλήψεις και τό μίσος πού έχει γιά τήν ελευθερία τού τύπου και τήν δημοκρατία.

Οι χιλιάδες αλληλέγγυοι στούς συλληφθέντες συντρόφους/σσες τών καταλήψεων και το Πάθος γιά τήν Λευτεριά πού είναι δυνατότερο απ' όλα τά κελιά τής εξουσίας, είναι τό μόνο γόνιμο και γνήσιο επίπεδο σύγκρουσης με τήν εξουσία πού έχει επιλέξει αιώνες ο αναρχισμός γιά νά επι-κοινωνήσει με τούς υπόλοιπους καταπιεσμένους!

Η πάλη, το ταξίδι αυτό μέσα από αγώνες κι αίμα, απ τόν Κροπότκιν, τόν Μαλατέστα, τούς εκτελεσμένους στό Σικάγο μέχρι και τίς μέρες μας δεν σταμάτησε ποτέ νά μεταφέρει τό μηνυμά μας απο γενιά σε γενιά για αυτο-οργάνωση και διαχείριση τής ζωής από εμάς τούς ίδιους ,για το συλλογικό καλό καί όχι γιά τήν εξασφάλιση και τά προνόμια τής ολιγαρχίας πού Πυροβολεί συνέχεια τήν Δημοκρατία, τήν Ευημερία και τήν Ειρήνη τής κοινωνίας τών πολιτών.

Πού υποκρίνεται πώς νοιάζεται γιά τούς "αδύναμους", ενώ κάθε λεπτό δημιουργεί ατέλειωτες ουρές "αδύναμων" έξω απ' τά συσσίτια, έξω απ τίς επιχειρήσεις πού κλείνουν,έξω απ τά σπίτια πού αδυνατούν να πληρώσουν ενοίκια, χαράτσια, ρεύμα και νερό!

Η διασπορά τού Φόβου σέ ότι είμαστε σε σύγκρουση, δέν είναι μόνο ένας άστοχος και λανθασμένος τρόπος "αγώνα" αλλά και πέρα για πέρα Φασιστικός σάν αυτόν πού επιλέγουν οι συμμορίες πού μεταμφιέζονται σε "αναρχικούς", ξυλοκοπώντας στά Εξάρχεια τόν δημοσιογράφο Κ. Μπογδάνο τού σταθμού ΣΚΑΙ, τόν σκιτσογράφο τής εφημερίδας "6μέρες" SOLOUP, τούς αριστερούς συναγωνιστές στό πάρτι τής Αριστερής Ενωτικής Κίνησης στήν κατάληψη τής Τσαμαδού 13.

Αυτού τού είδους η Τυφλότητα πού καθορίζει τήν Ψευτοεπαναστατική δράση παραβιάζει και βάζει σε κίνδυνο θεμελιώδεις αρχές, διαχωρισμούς, ηθικές και κανόνες πού έχει ο Αναρχισμός βάζοντας κόκκινες γραμμές εκεί πού ξεκινά ο μιλιταρισμός και η βιαιολατρεία πού δέν είναι τελικά η "μαμή τής ιστορίας" πού έχουν ξεσηκώσει κάποιοι από τόν "τσελεμεντέ" τού Φετιχισμού.

Οι επιθέσεις σε σπίτια δημοσιογράφων και σε πολιτικά γραφεία είναι εχθρικές και συκοφαντικές για τόν ίδιο τόν αναρχισμό, γιατί προβοκάρει και αμαυρώνει τόν αγώνα και τίς απόψεις πού έχει καταθέσει διαχρονικά για τήν προστασία καί τό άσυλο τής προσωπικής ζωής, τού δικαιώματος να έχει άποψη ο καθένας (ακόμη κι ο τελευταίος αντιδραστικός, σκοταδιστής καί φασίστας) χωρίς τήν απειλή, τήν τρομοκρατία, τήν φίμωση και τήν λογοκρισία.

Δέν έχουμε τήν ίδια "καταγωγή" και τό "ήθος" με τήν επιθετικότητα,τήν γενίκευση και τήν συλλογική ευθύνη πού σπέρνει στήν κοινωνία ο εθνικιστικός παραλογισμός.

Δέν κρατάμε "δύο μέτρα και δύο σταθμά", για τήν βία πού μας εξαγριώνει καί μάς ενοχλεί.

Δέν είναι πολιτικά σωστό να διαδηλώνουμε με δικαιολογημένη οργή ενάντια στόν μηδενισμό-αυταρχισμό τής συγκυβέρνησης πού καταστέλλει τίς καταλήψεις, "σκεπάζοντας" με τίς κλούβες και τά ΜΑΤ τήν ανομία της πού παράγει φασισμό, αδικία, ψυχικές και σωματικές ασθένειες, ανισότητα και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο καί από τήν άλλη να "κλείνουμε τά μάτια" σέ φασιστικές πρακτικές "στό όνομα τής αναρχίας"!

Δέν είναι πολιτικά σωστό να αφήσουμε να νομιμοποιηθεί ένας παρασιτικός καί παρακμιακός "αντιεξουσιασμός" πού κακοποιεί τόν αναρχισμό, πού δυναμιτίζει καί επισκιάζει τήν μαζική, κοινωνική αναρχική αλληλεγγύη στούς συλληφθέντες καταληψίες.

Τό λάθος αυτό έγινε στό παρελθόν, η σιωπή κι η ανοχή σε ότι υποδύθηκε τόν "αναρχικό" έφερε ρήγματα, θύελλες και τραγωδίες στόν αναρχικό χώρο.

Οι βανδαλισμοί, οι τραμπουκισμοί, οι ξυλοδαρμοί και οι επιθέσεις σε φοιτητές και καθηγητές στα πανεπιστήμια, η ατομική και αδιέξοδη "συγκρουσιακή δράση", οι εμπρησμοί και καταστροφές σέ βιβλιοπωλεία, περιοδικά, οργανώσεις κι εφημερίδες, η επίθεση στό Α Τμήμα Εξαρχείων πού είχε σάν αποτέλεσμα να κινδυνέψουν να καούν άνθρωποι στήν λαϊκή αγορά (ο εργαζόμενος στήν λαϊκή Π. Μανιάτης ακόμη δέν έχει συνέλθει απ' τά εγκαύματα) και η κορύφωση τής δολοφονίας τών 3 εργαζομένων από τίς μολότωφ πού έπεσαν στην τράπεζα Μαρφίν στήν διαδήλωση τής 5ης Μάη, είναι γεγονότα πού εκμεταλλεύθηκε και πάντοτε τά δείχνει πρός τήν πλευρά τής κοινωνίας η Κυριαρχία για νά παραπληροφορεί και να κατασκευάζει τόν "εσωτερικό επικίνδυνο εχθρό" ,παρουσιάζοντας τούς αναρχικούς ώς "γιάφκα κακοποιών και εγκληματιών".

Τό λάθος αυτό όσο συνεχίζεται, τόσο κι η Κρατική Βία θα νομιμοποιείται εναντίον του αναρχικού χώρου, τόσο θα ποινικοποιεί τόν εαυτό του ο ίδιος ο χώρος, τόσο θά "βγάζουμε τά μάτια μας" μόνοι μας!

Ηρθε η ώρα να πούμε ανοιχτά πώς δέν διαχωρίζουμε επιλεκτικά αυτήν τήν βία από εκείνη τής Κρατικής, Φασιστικής και Αστυνομικής Βίας στήν ΓΑΔΑ, στά τμήματα, στούς δρόμους.

Φασιστικές πρακτικές στό όνομα τού αναρχισμού, όσο τίς κρύβουμε "κάτω απ' τό χαλί", θά τίς βρίσκουμε πάντα εμπόδιο μπροστά μας. Έτσι ο φασισμός όμως ποτέ δέν θα πεθαίνει, θα ζεί μέσα και αναμεσά μας κι άς μήν έχει ναζιστικό πρόσωπο.

Η δυναμική συγκέντρωση αλληλεγγύης στούς συλληφθέντες τών καταλήψεων βάζει στό κέντρο τού αγώνα μιά πολύτιμη αλήθεια πού αξίζει να τήν ακούσουμε και να "επενδύσουμε" μελλοντικά πάνω της.

Η βία είναι ένα βασανιστικό κεφάλαιο, ένας μύθος, ένας εγκλωβισμός καί μια εμμονή πού πρέπει να διακόψει, νά αφήσει πλέον πίσω του ο αναρχισμός.

Είναι "άνεμος" πού δέν ελέγχεται, δέν δίνει έτσι κι αλλιώς λύσεις στά κοινωνικά προβλήματα, δέν χρειάζεται σάν "εργαλείο" παρά μόνο σέ συνθήκες άμυνας στίς κατασταλτικές επιθέσεις στίς διαδηλώσεις, σέ συνθήκες απόλυτης καταστολής.

Καιρός να απαλλάξουμε τόν αναρχισμό από τό μαρτύριο τής βίας ή τής αντι-βίας, να πάψουμε να τόν αδικούμε και να τον στοχοποιούμε "από τά μέσα" ώστε να διαλύσουμε τήν αυταπάτη πού κυριαρχεί σέ νεολαίους πού ναί μέν δικαιολογημένα είναι οργισμένοι απ τόν κρατικό αυταρχισμό αλλά αυτοκτονούν στήν θαλάμη τής "βεβαιότητας" πώς τό γκαζάκι, η σφαίρα κι η φωτιά "συμβάλλουν" στήν ανατροπή τής Εξουσιαστικής Βαρβαρότητας, τής "αφύπνισης" και "εξέγερσης" στήν νέα εποχή τής δουλείας ενάντια στούς σύγχρονους τυράννους με μανδύα "δημοκρατικό".

Τό σώμα τής Αναρχίας δέν αντέχει άλλα σημάδια και σφαίρες απ΄τά δικά μας εσωτερικά χτυπήματα, απ' τά δικά μας λάθη, απ΄τίς δικές μας "σφαίρες"!

Κάθε φωνή αναρχική, κάθε λέξη απ' τό στόμα μας, κάθε μας γραμμή στό βιβλίο τής ιστορίας είναι πολύ δυνατότερο απ' όλα (πράγματι) τά κελιά, από κάθε βόμβα και γκαζάκι, από κάθε σφαίρα πού ρίχνει ο σεχταρισμός οδηγώντας όλο και πιό πολύ τήν κοινωνία στόν καννιβαλισμό τής πολιτικής φασιστικής βίας.

Ο αναρχισμός, επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε, δέν είναι η παραβατικότητα, η ανομία κι η "μαχόμενη μειοψηφία" τυλιγμένη βιαστικά σε έναν κύκλο.

Είναι τό ΑΛΦΑΔΙ πού θέλει να ενώσει κάτω από τήν ίδια στέγη (πού ο κάθε Δένδιας έχει βαλθεί να γκρεμίσει) αλληλεγγύης, όλους τούς αποκλεισμένους και εξαθλιωμένους από τήν βία τής οικονομικής τρομοκρατίας πού εξαφάνισε και απαξίωσε τήν πολιτική από τόν χάρτη, πού εκδικείται, βομβαρδίζει και πυροβολεί τήν ίδια τήν δημοκρατία πού δήθεν υπηρετεί!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ

 

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ-ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ

 

* Ο Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) είναι μεμονωμένο άτομο απ τό αναρχικό κίνημα, erozer2000@yahoo.gr.

Σημείωση: Το κείμενο στάλθηκε στις 16-01-2013. Οι υπογραμμίσεις έγιναν από το ΜτΒ.

Παραγραφές και προγραφές…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Το σχετικό με την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε απ' τους 166 δοσίλογους. Και «ήγγικε» η αυριανή ημέρα, κατά την οποία θα συζητηθεί η υπόθεση του σχετικού με τη λίστα Λαγκάρντ κουκουλώματος.

Με αποτέλεσμα να υπάρχει αναβρασμός στην κυβερνητική συμμορία… Καθώς η υπευθυνότητα, όχι μόνο του «τσάρου πασών των Ρωσιών», πρώην υπουργού της οικονομίας, αλλά και του δευτέρου συνεταίρου της κυβερνητικής τρόικας, σχετικά με το κουκούλωμα των ληστών της λίστας Λαγκάρντ, είναι ορατή ακόμη και στους θεόστραβους…

Πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού ο «δεύτερος συνεταίρος», μαζί με τον ΝουΔούλο κ. Παυλόπουλο, υπήρξαν οι αρχιτέκτονες του πανάθλιου συνταγματικού κουκουλώματος. Όπου, μέσω των παραγραφών και της βουλευτικής ασυλίας, έδωσαν προκαταβολικά άφεση αμαρτιών πάσης πολιτικής ληστείας και αλητείας!…

Βέβαια οι ΝεόΔούλοι του Μαμωνά δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να κουκουλώσουν την όλη υπόθεση. Άλλωστε, «παλιά τους τέχνη κόσκινο»… Ή μήπως δεν θυμάστε τι έκανε ο pontifex maximus (=μέγιστος αρχιερέας) της κάθαρσης, Κωστάκης, ο «ελάχιστος», προκειμένου να κουκουλώσει τα ζημενσιακά και τα τόσα άλλα «βοώντα και κράζοντα» σκάνδαλα της «εθνικόφρονος παρατάξεως»!

Αλλά όμως, στην προκειμένη περίπτωση, τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά δύσκολα: Αφού πρόκειται για ένα αδιέξοδο δίλημμα, που είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ποταμός»… Γιατί πώς είναι δυνατόν να αμνηστεύσουν τα τόσο προφανή σκάνδαλα των συνεταίρων τους και μ' όλα αυτά να διατηρήσουν το «καλό» τους προσωπείο!…

Κι από το άλλο μέρος πώς είναι δυνατόν να ψηφίσουν εναντίον του αξιότιμου συνεταίρου τους και να μη διαλυθεί η κυβερνητική συμμορία. Αφού γίνεται ολοφάνερο πως στην περίπτωση αυτή ο συνεταίρος θα αποσύρει την εμπιστοσύνη του από την κυβέρνηση… Οπότε χάνεται το κόκαλο της εξουσίας, που τόσα χρόνια ονειρευότανε ο χαρβατιανός και μπιλντεμπεργκιανός πρωθυπουργός.

Βέβαια και οι αντίπαλοί τους, όπως φαίνεται, «κάτι» έχουν πάθει με τον «μεγαλοφυή» προφέσσορα, που διδάσκει προδοσία και σοσιαληστεία στο Χάρβαρντ. Μια και στην περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ ήταν, όπως φαίνεται, όχι απλά ενήμερος, αλλά και αυτός, που έπρεπε να είχε τον πρώτο λόγο.

Που σημαίνει ότι το κουκούλωμα στο τρισάθλιο αυτό πολιτικάντικο πιγκ πογκ και το αλισβερίσι «δίνει και παίρνει». Και τελειωμό δεν έχει. Και για το λαό και την πατρίδα δεν φαίνεται να νοιάζεται, ουσιαστικά, κανένας. Αφού το μόνο για το οποίο νοιάζονται και κόπτονται όλοι τους είναι για το ποιος θα γλείψει το κόκαλο της εξουσίας.

Άλλωστε για το λαό είναι ήδη δρομολογημένες, απλά και μόνο οι προγραφές. Στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο οι, σχεδόν, τέσσερις χιλιάδες, που τους έχουν… αυτοκτονήσει. Αλλά και οι πάμπολλες χιλιάδες των άνεργων και άστεγων και πεινασμένων, που ακολουθούν.

Πάντοτε χάριν των τοκογλύφων τραπεζιτών και των λοιπών οικονομικών λήσταρχων…  Γεγονός, που κάνει ολοφάνερη την πρόθεση του σιωνοναζιστικού αυτού καθεστώτος να φέρει σε πέρας τη γενοκτονία του ελληνικού λαού και τον κατακερματισμό της Ελλάδας.

Και μέσα στα πλαίσια του δολοφονικού αυτού σχεδίου εντάσσεται και το οδυνηρά επίκαιρο και εξοντωτικό μέτρο του απρόσιτου για το λαό πετρελαίου θέρμανσης. Για το οποίο ο αξιότιμος κ. Στουρνάρας αποφαίνεται ότι δεν μπορεί να γίνει απολύτως τίποτε!

Και γιατί, άλλωστε, να γίνει; Μήπως τα αβάσταχτα μέτρα, που πάρθηκαν σε βάρος του λαού, δεν πάρθηκαν, προκειμένου να πραγματοποιήσουν την εξόντωση και τη γενοκτονία του! Που σημαίνει ότι ο μόνος τρόπος, που θα μπορούσε να κάμει τους εκτελεστές του δολοφονικού αυτού σχεδίου να καταλάβουν το μέγεθος της κακουργίας τους, θα ήταν να εφαρμοστεί, για λογαριασμό τους, το «εν ω μέτρω μετρείτε, αντιμετρηθήσεται υμίν» του Ευαγγελίου:
Γιατί ποιος τους είπε ότι οι απατεώνες και προδότες πολιτικάντηδες έχουν μεγαλύτερη αξία απ' τον οποιονδήποτε προγραμμένο Έλληνα! Ποιος είπε στα πιόνια και τις μαριονέτες αυτές του σιωνισμού και του ναζισμού ότι μπορούν να νομοθετούν εγκληματικά; Και, στο όνομα της εγκληματικής νομιμότητας να κακουργούν σε βάρος του λαού. Κι, ενώ παραγράφουν τα δικά τους κακουργήματα και την έσχατη, σε βάρος της πατρίδας, προδοσία, να προγράφουν και να δολοφονούν το λαό!

Κάποιοι μιλούν, για λογαριασμό τους, για Γουδί και για κρεμάλες. Που ασφαλώς τους αξίζουν. Αλλά θα τους αρκούσε απλά και μόνο να μείνουν άστεγοι και άφραγκοι και πεινασμένοι για κάμποσα ημερονύχτια, τώρα, με τις μηδενικές ή και υπομηδενικές θερμοκρασίες, στο ύπαιθρο.

Για να αισθανθούν τα αναίσθητα αυτά παχύδερμα το «βαθύτερο νόημα» των αθλίων αποφάσεων, που παίρνουν σε βάρος των άλλων… Είναι καιρός να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι αυτοί, που έχουν προγράψει τον ελληνικό λαό είναι τελεσίδικα και αμετάκλητα προγραμμένοι στη συνείδησή του…

Και πως δεν υπάρχει για την αθλιότητά και ασυδοσία τους κανενός είδους παραγραφής και καμιά διέξοδος διαφυγής τους!…

παπα-Ηλίας, Ιανουαρίου 16, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/01/16/…82/. e-mail: yfantis.ilias@gmail.com

ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΗ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΒΑΡΔΑΡΗ

 

Του Κωνσταντίνου Χολέβα*

 

Το βουλγαρικό περιοδικό ΦΟΚΟΥΣ και η σκοπιανή εφημερίδα ΝΟΒΑ ΜΑΚΕΝΤΟΝΙΑ δημοσίευσαν πληροφορίες, συμφώνως προς τις οποίες ο μεσολαβητής του ΟΗΕ κ. Μάθιου Νίμιτς πρότεινε στην κυβέρνηση της ΦΥΡΟΜ δύο εναλλακτικές λύσεις για το ζήτημα του ονόματος: Τη «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» και τη «Δημοκρατία του Βαρδάρη». Αν όντως αυτό αληθεύει έχουμε ένα θετικό βήμα ως προς τα εθνικά μας θέματα.

Η δεύτερη πρόταση, η «Δημοκρατία του Βαρδάρη»**, είναι η πρώτη πρόταση από τότε που ασχολείται ο κ. Νίμιτς, η οποία δεν περιέχει τον όρο «Μακεδονία». Πιθανόν στη θετική εξέλιξη να έπαιξε ρόλο και η προσωπική συμμετοχή του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στις πρόσφατες διαβουλεύσεις του Νίμιτς με την ηγεσία του ελληνικού ΥΠΕΞ. Αποτελεί δε μία ένδειξη ότι παρά τα οικονομικά μας προβλήματα μπορούμε να στεκόμαστε αξιοπρεπώς στα εθνικά μας θέματα αρκεί να το πιστέψουμε και να το θέλουμε. Ως λαός και ως ηγεσία.

Φυσικά δεν συμφωνώ με το πρώτο από τα προτεινόμενα ονόματα. Η «Βόρεια Μακεδονία» ανακαλεί στη μνήμη περιπτώσεις όπως το Βιετνάμ και η Κορέα. Τα Σκόπια θα προβάλλονται παγκοσμίως ως μοναδικοί χρήστες του κρατικού πλέον όρου Μακεδονία και θα δίδεται η εντύπωση ότι κάποια στιγμή δικαιούνται να ενωθούν με τη Νότια Μακεδονία, δηλαδή να διεκδικήσουν τη Βόρειο Ελλάδα. Δεν πρέπει να αποδεχθούμε με δική μας υπογραφή αυτό το όνομα. Αν το δεχθούμε ανοίγουμε την πόρτα στα Σκόπια για να ενταχθούν σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και μετά από λίγους μήνες θα σπεύσουν να αποβάλλουν τον όρο Βόρεια και να κρατήσουν το Μακεδονία. Όπως έκαναν οι Ιορδανοί. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Βρετανοί κατασκεύασαν το κράτος της Υπερ-Ιορδανίας (Transjordan). Μετά από ένα χρόνο η Βουλή της νέας χώρας αποφάσισε να αποβάλει τον ιστορικά αδύναμο προσδιορισμό Υπέρ και κράτησαν τον ιστορικά, θρησκευτικά και γεωγραφικά σημαντικότατο όρο Ιορδανία, που προέρχεται από τον ποταμό Ιορδάνη. Ποιος θα τιμωρήσει τους σκοπιανούς αν προβούν σε μία αντίστοιχη αλλαγή αφού θα έχουν υφαρπάσει την υπογραφή μας; Μήπως θα στείλει στρατό ο ΟΗΕ να επιβάλει το συμφωνηθέν όνομα; Προφανώς όχι, όπως δεν έκανε τίποτε για να διώξει τον Αττίλα από την Κύπρο μας.

Μιλώντας για την Ιορδανία βλέπουμε ότι είναι μία ήδη γνωστή πρακτική νεότευκτες χώρες να παίρνουν το όνομά τους από τον μεγαλύτερο ποταμό της περιοχής. Άλλη αντίστοιχη περίπτωση είναι η Νιγηρία και η Δημοκρατία του Νίγηρος, από τον ομώνυμο ποταμό. Έτσι είναι λογική η πρόταση να ονομασθούν τα Σκόπια Δημοκρατία του Βαρδάρη. Βαρντάρ στη γλώσσα τους λέγεται ο ποταμός Αξιός που διασχίζει τη γείτονα χώρα και εκβάλλει δυτικά της Θεσσαλονίκης. Άλλωστε πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν ο κομμουνιστής Τίτο κατασκευάσει το τεχνητό «μακεδονικό» έθνος η τότε Γιουγκοσλαβία ονόμασε την περιοχή Σκοπίων «Βάρνταρσκα Μπανοβίνα», επαρχία του Αξιού. Τα σχετικά γραμματόσημα είναι πλέον γνωστά από δημοσιεύσεις στον Τύπο και στο Διαδίκτυο.

Για την Ελλάδα το ζήτημα του ονόματος είναι πρωτίστως θέμα εθνικής αξιοπρεπείας. Να μην δώσουμε την εντύπωση ότι λόγω οικονομικής κρίσης κάνουμε παραχωρήσεις προς γείτονες και μάλιστα αδύναμους. Τί μηνύματα θα πάρουν οι ισχυρότεροι γείτονες και οι διεκδικούντες εδάφη και ΑΟΖ; Επιπλέον είναι και ζήτημα υπερασπίσεως της πολιτιστικής μας ταυτότητας και κληρονομιάς. Αν τα Σκόπια καθιερωθούν διεθνώς με όνομα που θα περιέχει – έστω και με προσδιορισμό- τον όρο Μακεδονία, πολύ σύντομα και εμείς οι Βορειοελλαδίτες, αλλά και οι Απόδημοι Έλληνες Μακεδόνες, δεν θα μπορούμε να ονομαζόμαστε έτσι.

Υπό αυτό το σκεπτικό η ονομασία «Δημοκρατία του Βαρδάρη» είναι ευπρόσδεκτη από τον Ελληνισμό. Προστατεύει ταυτοχρόνως και την ιστορία και την καλή γειτονία.

 

* Ο Κωνσταντίνος Χολέβα είναι Πολιτικός Επιστήμων

** Από τα συμφραζόμενα είναι «Δημοκρατία του Βαρδάρη» και όχι «Μακεδονία του Βαρδάρη» που γράφεται, μάλλον από απροσεξία.

ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 15/1/2013. Το είδα: 15-01-2013, http://www.newsnow.gr/article/333098/efprosdekti-i-dimokratia-tou-vardari.html

Σημείωση από το ΜτΒ: Δείτε μια ιστοσελίδα με τον τίτλο Η Βαρντάρσκα Μπανόβινα Σε Σπάνια Γραμματόσημα. Διαβάστε επίσης:  H Βαρντάρσκα Μπανόβινα σε σπάνιους Γιουγκοσλαβικούς Χάρτες.

Μην πουλάς το μέλλον

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Άσε το λουλουδάκι να λικνίζεται

                                 αμέριμνο στον άνεμο

Εσύ πρόσεχε τους υλοτόμους

που τραυλίζοντας παγκοσμιοποίηση  

                                    σκυλεύουν το δρυμό,

αυτοί γκρεμίζουν δένδρα αιωνόβια,

                          δικαιώματα αιμοστάλακτα

ριζωμένα στις βαθιές στοές των ορυχείων

Όμορφος είναι ο χορός των λουλουδιών

                             μα όσο υπάρχει η άνοιξη

Γι' αυτό όσο κι αν τρέμεις το χειμώνα  

                μη φωνάζεις τους    ξυλοκόπους  

αυτοί είναι που καρατομούν την άνοιξη  

Ας ουρλιάζει ο αθώος λύκος

                       εσύ φοβού τα τσοπανόσκυλα   

και τα τσεκούρια π' αστράφτουν

                                                     στο φεγγάρι

 

 

Όμορφος είναι ο χορός των λουλουδιών

γι' αυτό μην πουλάς το μέλλον

             το παρόν περνάει γρήγορα

                       κι οι υποθήκες παραμένουν

Κι όσο σε πυροβολούν να  ταμπουρώνεσαι

                                     στους ονειρόβραχους

έτοιμος για το γιουρούσι

 

 

Όμως άσε το λουλουδάκι αμέριμνο  

        στον ήλιο, να το γονιμοποιεί ο άνεμος

Αυτοί που μπήκαν κρυφά

                                                 στον κήπο σου

φύτεψαν στα παρτέρια σου φόβους,  

έσπειραν μαλθακές ιδέες,

                         κάλπικες επιθυμίες κι ενοχές

Γι αυτό σου λέω

άσε το λουλουδάκι αμέριμνο

                            να ερωτοτροπεί στον άνεμο

και σάλπιζε εξέγερση στο δάσος

 

 

Έτσι ακριβώς

αφού η επανάσταση μοσχοβολάει

                                         ελευθερία κι έρωτα

 

                           

18 Δεκεμβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Τεστ του Σόιμπλε στον Τσίπρα αν είναι… «Σαμαράς»!

Το Βερολίνο θέλει να κρίνει αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι «πρωθυπουργήσιμος» σε σχέση με τα γερμανικά συμφέροντα

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Εξετάσεις περνάει σήμερα στο Βερολίνο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Η ημίωρη συνάντηση που θα έχει με τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, θα είναι ενδεχομένως καθοριστική για το πολιτικό μέλλον του νεαρού πολιτικού ηγέτη και ως εκ τούτου θα έχει σοβαρότατες πολιτικές συνέπειες και για το μέλλον της Ελλάδας.

Ο Γερμανός υπουργός, αδιαφιλονίκητο «νούμερο δύο» στην κυβέρνηση της καγκελαρίου Μέρκελ, θέλει να διαμορφώσει ιδίοις όμμασι και ωσί άποψη για το αν ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να κριθεί ως «πρωθυπουργήσιμος» αναφορικά με τα συμφέροντα του Βερολίνου. Αν δηλαδή οι σημερινές πολιτικές θέσεις του Αλέξη Τσίπρα, όπως αυτές θα εκφραστούν κατά την ουσιαστική συζήτησή τους, συνιστούν θανάσιμο κίνδυνο για τα γερμανικά συμφέροντα στην Ελλάδα και γενικότερα, ή αν μπορούν να συμβιβαστούν, έστω και δύσκολα, με τη γερμανική πολιτική. Και μόνο το γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας κλήθηκε στο Βερολίνο για να περάσει από την εξέταση αυτή πρέπει να προκαλεί ανησυχία και εκνευρισμό στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τους κυβερνητικούς εταίρους του, ιδίως στον ευρισκόμενο σε πολύ δύσκολη θέση Ευάγγελο Βενιζέλο.

Οι Γερμανοί είναι ρεαλιστές και η πρόσκληση προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει πως ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι φυσικά και προτιμούν χίλιες φορές τη συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, εκτιμούν ότι πρέπει να προετοιμαστούν και για το ενδεχόμενο να προκύψει στην Ελλάδα μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα είτε τους αρέσει είτε όχι. Επιθυμούν λοιπόν να διαμορφώσουν άποψη κατά πόσο μπορούν να πιέσουν, αν ποτέ χρειαστεί, τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ώστε η πολιτική του να καταστεί συμβατή με τα γερμανικά συμφέροντα.

Αν ο Σόιμπλε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Τσίπρας μπορεί να κριθεί «πρωθυπουργήσιμος», αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι οι Γερμανοί θα… προωθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ούτε κατά διάνοια. Δεν υπονοούμε επίσης ότι αυτό θα μπορεί να ερμηνευθεί πως η Μέρκελ προτιμάει τον… Τσίπρα από τον Σαμαρά! Ενας τέτοιος ισχυρισμός θα ήταν απλώς απερίγραπτη πολιτική ανοησία. Η γερμανική ηγεσία όμως θέλει να ξέρει αν πρέπει να πολεμήσει τον Αλέξη Τσίπρα μέχρις εσχάτων, με όλα τα μέσα που διαθέτει, έχοντας επίγνωση ότι ακόμη και σε αυτή την περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κερδίσει τις εκλογές παρά τη σφοδρή αντίθεση του Βερολίνου, ή αν μπορεί να συμβιβαστεί μαζί του σε περίπτωση νίκης του. Με άλλα λόγια οι Γερμανοί αναγνωρίζουν εμμέσως με τη σημερινή συνάντηση ότι αυτή τη στιγμή η μοναδική εναλλακτική ομαλή λύση στην Ελλάδα είναι μια κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι κάτι το αυτονόητο, το οποίο όμως δεν παύει να θορυβεί την κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη όταν αναγνωρίζεται ως γεγονός από ισχυρούς ξένους παράγοντες. Δεν ξεχνά άλλωστε ο πρωθυπουργός ότι αυτόν δεν τον δέχθηκαν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε όσο ήταν αντιμνημονιακός ούτε για καφέ. Αντιθέτως, μόλις έκανε την «πολιτική κωλοτούμπα», πέρασε στο μνημονιακό στρατόπεδο και έδωσε γη και ύδωρ στους Γερμανούς, πριν κλείσει χρόνος είχε γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας! Δεν τον έβγαλαν βεβαίως οι Γερμανοί, αλλά πάντως πρωθυπουργός έγινε μόλις προσκύνησε το Μνημόνιο! Δύσκολο να το πει κανείς καθαρή σύμπτωση…

Υπάρχει όμως κι ένα άλλο προηγούμενο, το οποίο δείχνει ότι κανένας δεν πρέπει να δίνει βάση στην «αιώνια ευγνωμοσύνη» των Γερμανών σε όσους τους έχουν παράσχει ακόμη και ανεκτίμητες υπηρεσίες.

Αναφερόμαστε στη στάση τους απέναντι στον «πατριάρχη» της μνημονιακής υποδούλωσης της πατρίδας μας, τον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν πέρασαν ούτε πέντε μήνες από τότε που μας έβαλε σε καθεστώς Μνημονίου και οι Γερμανοί έσπευσαν τον Οκτώβριο του 2010 να τον τιμήσουν με το ιδιαίτερου κύρους βραβείο «Τέθριππον», με το οποίο είχαν βραβευθεί πριν από αυτόν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο Τσέχος Βάτσαλ Χάβελ, ο Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ και άλλοι. Παρά το βραβείο όμως, δεν πέρασε παρά ένας χρόνος και μόλις ο Γ. Παπανδρέου τόλμησε να προτείνει στη Μέρκελ να κάνει δημοψήφισμα στην Ελλάδα για το ευρώ και το Μνημόνιο, μέσα σε μία εβδομάδα είχε απομακρυνθεί από την εξουσία και είχε αντικατασταθεί από τον Λουκά Παπαδήμο στην πρωθυπουργία! Αλλη μια σύμπτωση ίσως, η οποία πάντως δεν αφήνει τον Αντώνη Σαμαρά σε καμία περίπτωση να κοιμάται ήσυχος, ευχόμενος να μην περάσει το τεστ του Σόιμπλε ο Αλέξης Τσίπρας.

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ Αρθρογράφοι «E» 14/1/2013, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792

Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ:

Η ανεργία των νέων, παράλληλα με την κατάρρευση της αστικής τάξης, θα προκαλέσει οδυνηρές κοινωνικές αναταραχές – οι οποίες θα πυροδοτήσουν μία εσωτερική πάλη των τάξεων, τον πόλεμο μεταξύ των γενεών και τις διακρατικές αντιπαραθέσεις

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

"Τη δεκαετία του 1980 οι χώρες της Λατινικής Αμερικής υποχρεώθηκαν από τους δανειστές τους να εφαρμόσουν ανάλογα προγράμματα, όπως αυτά του Ευρωπαϊκού Νότου σήμερα – με αποτέλεσμα να αποτύχουν η μία μετά την άλλη. Ακολούθησε η εποχή του άμετρου πολιτικού λαϊκισμού – αμέσως μετά, οι κοινωνικές αναταραχές και οι οικονομικές καταρρεύσεις.

Η Λατινική Αμερική ανέκαμψε μόνο όταν ο κυριότερος πιστωτής της, οι Η.Π.Α., αποφάσισαν να διαγράψουν ένα μεγάλο μέρος των απαιτήσεων τους. Δυστυχώς, η υπερδύναμη χρειάστηκε δέκα ολόκληρα χρόνια για να το αποφασίσει, αφού προηγουμένως κατανόησε κάτι απλό και αυτονόητο – το ότι δηλαδή χρέη που δεν μπορούν να πληρωθούν, δεν πληρώνονται.  

 Αργότερα, το 1989, κλήθηκα για να συμβουλεύσω την κυβέρνηση της Πολωνίας, όταν ήταν αντιμέτωπη με ένα βουνό χρεών – τα οποία ήταν φυσικά αδύνατον να εξοφληθούν. Πρότεινα λοιπόν στους βασικούς δανειστές της, στις επτά μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη δηλαδή, να διαγράψουν ένα μεγάλο μέρος των απαιτήσεων τους – γεγονός που δεν εύρισκε σύμφωνη καμία χώρα.

Αναγκάσθηκα λοιπόν να πείσω υπομονετικά το ένα κράτος μετά το άλλο, οπότε απέμεινε τελευταία η Γερμανία – η οποία δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να συμφωνήσει. Πως τα κατάφερα τελικά να την πείσω;

Απλούστατα, ταξίδεψα στην κεντρική βιβλιοθήκη της Ουάσιγκτον και πήρα ένα αντίγραφο της συμφωνίας του Λονδίνου – με βάση την οποία διαγράφηκε ένα μεγάλο μέρος των χρεών της Γερμανίας, ενώ τα τοκοχρεολύσια για τα υπόλοιπα αποφασίσθηκε να πληρώνονται σε συνάρτηση με το ρυθμό αύξησης των εξαγωγών της.

Στη συνέχεια, ένας υψηλόβαθμος πολιτικός της Πολωνίας έδωσε τα έγγραφα στον κ. H. Kohl – στον τότε καγκελάριο της Γερμανίας. Αυτός το κοίταξε προσεκτικά και είπε τελικά: «Είναι πραγματικά ένα πολύ ισχυρό επιχείρημα» (J.D.Sachs, με παρεμβάσεις)".  

"Αφού οι πολιτικοί είναι το πρόβλημα της χώρας μας, τότε θα γίνουμε εμείς το πρόβλημα των πολιτικών. Ο κεντρικός στόχος μας είναι να στείλουμε όσο πιο πολλούς, κατευθυνόμενους από τα οικονομικά λόμπυ πολιτικούς, στην ανεργία" (Partido X: Κοινωνική ανυπακοή – το κόμμα του μέλλοντος των νέων στην Ισπανία).

Ανάλυση

Σε σχέση με την εξέλιξη της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης υπάρχουν ασφαλώς πάρα πολλά ερωτηματικά – απορίες επίσης για το τι τελικά θα συμβεί αφού, παρά την ενδιάμεση «ανακωχή» των αγορών, την οποία εξασφάλισε ο πρόεδρος της ΕΚΤ λέγοντας πως "Η ΕΚΤ θα κάνει ότι είναι απαραίτητο για την προστασία του ευρώ, μέσα στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων της και, πιστέψτε με, θα είναι αρκετό", τα θεμελιώδη μεγέθη δεν έχουν αλλάξει.

Αν και η ΕΚΤ υποσχέθηκε λοιπόν να αγοράζει τα ομόλογα των ελλειμματικών οικονομιών, υπό την προϋπόθεση ότι θα τηρούν τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις τους (προγράμματα λιτότητας), κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά θα μπορούσε να συμβεί, εάν μία χώρα αποφάσιζε να πάψει να υποτάσσεται στις επιταγές της Γερμανίας – όπως για παράδειγμα η Ισπανία, η οποία πληρώνει πολύ ακριβά τη «διάσωση» της (θυσιάζοντας στην κυριολεξία τους Πολίτες της αφού τους υποχρεώνει, μεταξύ άλλων, να υφίστανται μία ανεργία της τάξης του 27%).

Ειδικότερα, εάν η Ισπανία αναγκαζόταν να αναθεωρήσει τη δημοσιονομική της πολιτική, πιεζόμενη ενδεχομένως από τις αντιδράσεις των πολιτών της, θα σταματούσε η ΕΚΤ την αγορά των ομολόγων του δημοσίου της; Θα τοποθετούσε ίσως ανώτατα όρια στα επιτόκια δανεισμού της Ισπανίας; Πως θα αντιδρούσαν οι επενδυτές προβλέποντας τέτοιου είδους εξελίξεις; Τι θα συνέβαινε εάν η Ισπανία, όπως επίσης η Ιταλία, επέλεγαν τελικά την έξοδο από το ευρώ, αφού κάτι τέτοιο είναι μάλλον προς το συμφέρον τους; 

Εκτός αυτού, μήπως οι αγορές θελήσουν κάποια στιγμή να δοκιμάσουν, εάν ο πρόεδρος της ΕΚΤ είναι πράγματι πρόθυμος να κάνει πράξη τα μεγάλα λόγια του; Τι θα συμβεί εάν ξαφνικά, στα πλαίσια αυτά, «στοιβαχτούν» μεγάλες ποσότητες ισπανικών, ιταλικών, πορτογαλικών, γαλλικών κλπ. ομολόγων στα ταμεία της ΕΚΤ, «απαιτώντας» την άμεση εξόφληση τους; Θα «τύπωνε» χρήματα η ΕΚΤ για να τα πληρώσει, παραβαίνοντας ίσως τις δικαιοδοσίες της;  

Ανεξάρτητα από τα ερωτήματα αυτά, αλλά σε σχέση με τα επιδεινούμενα θεμελιώδη μεγέθη της ΕΕ, το μεγάλο πρόβλημα της Ευρωζώνης, αυτό που ίσως θα προκαλέσει την έκρηξη του ηφαιστείου, με την κρίση να επανέρχεται δριμύτερη, είναι η κατάρρευση της μεσαίας, της αστικής καλύτερα τάξης. Επίσης η ανεργία – κυρίως δε την ανεργία των νέων, η οποία έχει ξεπεράσει σε πολλές χώρες, όπως στην Ελλάδα και την Ισπανία, τα ανώτατα δυνατά όρια.

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Παρά τη μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων, αφού στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών οι πλούσιοι γινόντουσαν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, η μεσαία τάξη δεν αντιμετώπιζε σημαντικά προβλήματα. Οι λογαριασμοί πληρώνονταν, τα ταξίδια στην περίοδο των διακοπών ήταν ο κανόνας, η αγορά ενός σπιτιού ή ενός διαμερίσματος με τη βοήθεια ενός τραπεζικού δανείου ήταν εφικτή, ενώ η απόκτηση αυτοκινήτου ολοκλήρωνε την εικόνα μίας σχετικά εύπορης, άνετης ζωής.

Το κυριότερο όλων, οι προοπτικές για το μέλλον ήταν ευοίωνες, όπως επίσης οι ελπίδες για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο – υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα εργαζόταν κανείς, όσο το δυνατόν περισσότερο. Φυσικά η μεσαία τάξη, στην οποία βασίλευε το «αμερικανικό όνειρο» (American dream), δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αναρριχηθεί στα ανώτατα επίπεδα – να ανήκει δηλαδή κάποτε στην ελίτ. Εν τούτοις, αισθανόταν ότι θα μπορούσε, εάν προσπαθούσε αρκετά – γεγονός που ήταν σημαντικότερο από κάθε τι άλλο, αφού στήριζε και εξασφάλιζε την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.

Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης όμως, η κατάσταση άλλαξε ραγδαία – ειδικά στην Ευρώπη. Παραδόξως δε, η ευθύνη αυτών των αλλαγών δεν βαρύνει την αστική τάξη, αλλά τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, την ελίτ – η οποία φαίνεται πως έχει ξεχάσει ότι, η εξασφάλιση του πολύ υψηλού βιοτικού της επιπέδου στηρίζεται στη μεσαία τάξη, την οποία ανόητα προσπαθεί να εξαφανίσει, λεηλατώντας και εξαθλιώνοντας την.

Αναλυτικότερα, οι δραστικές μειώσεις των μισθών, ο περιορισμός του κράτους προνοίας, η πολύ υψηλή φορολόγηση, οι μαζικές απολύσεις, η ανεργία, το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τόσα πολλά άλλα, τα οποία επιβάλλονται (καταρχήν) στις υπερχρεωμένες οικονομίες του Νότου, οδηγούν χωρίς καμία αμφιβολία τη μεσαία τάξη στον Καιάδα – αφού οι υποθήκες, καθώς επίσης οι λογαριασμοί δεν μπορούν πλέον να πληρωθούν, τα αυτοκίνητα πωλούνται, η θέρμανση γίνεται αγαθό πολυτελείας και τα ταξίδια στις διακοπές είναι αδύνατον πια να πραγματοποιηθούν.

Ο καθοδικός σπειροειδής κύκλος της εξαθλίωσης λοιπόν, ο οποίος στο παρελθόν παρέσυρε μόνο αυτούς που δεν ήθελαν να δουλέψουν και να προσπαθήσουν για ένα καλύτερο αύριο, είναι σήμερα ο κανόνας για ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού. 

Στα πλαίσια αυτά, φαίνεται πως θα είμαστε σύντομα αντιμέτωποι με μία καινούργια «πάλη των τάξεων», η οποία όμως αυτή τη φορά έχει ξεκινήσει εκ των άνω – από τις ανώτατες εισοδηματικές τάξεις δηλαδή οι οποίες, στην προσπάθεια τους να μεγεθύνουν ακόμη περισσότερο τα εισοδήματα τους, έχουν τοποθετήσει στο στόχαστρο τη μεσαία τάξη.

Το ίδιο συμβαίνει δυστυχώς και με τις πλουσιότερες χώρες του Βορά, οι οποίες στοχοποιούν ανόητα τα ελλειμματικά ευρωπαϊκά κράτη του Νότου – χωρίς να κατανοούν ότι, με αυτόν τον τρόπο κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, το ηφαίστειο θα εκραγεί, με απίστευτα καταστροφικές συνέπειες για όλους.  

Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Από την άλλη πλευρά και σύμφωνα με πολλούς, μετά την εισαγωγή του ευρώ η ανεργία των νέων σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρωζώνης μειώθηκε – αντίθετα, στη Γερμανία αυξήθηκε, αν και ελαφρά. Η αιτία του φαινομένου αυτού ήταν το ότι, οι χώρες του Νότου, οι οποίες είχαν ανέκαθεν προβλήματα δανεισμού (λόγω των υψηλών χρεών τους, καθώς επίσης των αυξημένων επιτοκίων που ήταν αναγκασμένες να πληρώνουν), «πλημμύρισαν» ξαφνικά με φθηνά χρήματα – με αποτέλεσμα η χρηματοδότηση τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τους τομέα να είναι πάρα πολύ εύκολη.

Τα κεφάλαια αυτά τώρα αποσύρονταν από τη Γερμανία, αφού τόσο οι τράπεζες (ακόμη και οι γερμανικές), όσο και οι λοιποί επενδυτές, προτιμούσαν να τα τοποθετούν στις χώρες του Νότου – αφού απολάμβαναν την ίδια ασφάλεια σαν κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, ενώ προσέφεραν πολύ υψηλότερες αποδόσεις.   

Οι αγορές λοιπόν δάνειζαν αφειδώς τις χώρες του Νότου, οι οποίες με τη σειρά τους μοίραζαν τα χρήματα αυτά στους πολίτες τους – οι πολιτικοί με στόχο να επανεκλεγούν, ενώ οι ιδιώτες, επιχειρηματίες και μη, για να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Με τον τρόπο αυτό διενεργούνταν υπερβολικές επενδύσεις σε έργα υποδομής εκ μέρους του δημοσίου, ενώ κατασκευάζονταν πάρα πολλά κτίρια εκ μέρους των ιδιωτών – οπότε δημιουργούνταν όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας, από τις οποίες ωφελούνταν κυρίως οι νέοι.

Τα υπόλοιπα χρήματα διοχετεύονταν στον τομέα των υπηρεσιών, επίσης «εντάσεως απασχόλησης» νέων και ανειδίκευτων εργαζομένων, όπου η κερδοφορία ήταν λιγότερο κοπιαστική – με αποτέλεσμα να «αδυνατίζει» συνεχώς η βιομηχανική παραγωγή στο Νότο, η οποία έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις.    

Ειδικά στον τομέα των ακινήτων, η φούσκα που δημιουργήθηκε σε αρκετές χώρες ήταν τεράστια – όπως για παράδειγμα στην Ισπανία, όπου κατασκευάσθηκαν μέσα σε ελάχιστα χρόνια περισσότερα διαμερίσματα από τους κατοίκους της. Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Ιρλανδία, στην Ολλανδία, στην Κύπρο κοκ. – ενώ στην Ελλάδα, όπως και στη Γαλλία, η εξέλιξη ήταν κατά πολύ ηπιότερη (όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν το δημόσιο χρέος της – σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις άλλες χώρες, οι οποίες οδηγήθηκαν στην κρίση λόγω του ιδιωτικού χρέους τους).

Μετά το ξέσπασμα τώρα της χρηματοπιστωτικής κρίσης διαπιστώθηκε ότι, η φούσκα των ακινήτων, ειδικά στις Η.Π.Α., είχε ωφελήσει σε μεγάλο βαθμό αφενός μεν τις τράπεζες, αφετέρου τις κατασκευαστικές εταιρείες – οδηγώντας στη συνέχεια τόσο τις μεν, όσο και τις δε, σε τεράστιες απώλειες.

Παράλληλα, τα περιουσιακά στοιχεία τόσο των μεσαίων, όσο και των χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων δεν είχαν αυξηθεί σημαντικά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο – αφού η καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου τους στηρίχθηκε στο δανεισμό. Εν τούτοις, αυτές ακριβώς οι «τάξεις» υποχρεώθηκαν δυστυχώς από τις κυβερνήσεις τους να επιβαρυνθούν με τη διάσωση των υπερχρεωμένων τραπεζών, έτσι ώστε να αποφευχθεί το μεγάλο κραχ – η κρίση των κρίσεων δηλαδή, την οποία θα προκαλούσε αναμφίβολα η κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Αμέσως μετά οι διασωθείσες τράπεζες έγιναν πολύ πιο προσεκτικές – οπότε περιόρισαν σημαντικά τη χρηματοδότηση τόσο του ιδιωτικού, όσο και του δημοσίου τομέα. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την κατακόρυφη αύξηση των ελλειμμάτων και των χρεών των κρατών, σαν αποτέλεσμα αφενός μεν της μείωσης του ρυθμού ανάπτυξης (ύφεσης σε πολλές χώρες, μείωση των φορολογικών εσόδων κλπ.), αφετέρου της ανάληψης των χρεών των τραπεζών, οδήγησε στην αύξηση των επιτοκίων δανεισμού του δημοσίου.

Ειδικότερα, οι αγοραστές ομολόγων του δημοσίου (αγορές) διέκριναν ξαφνικά μεγάλα ρίσκα, όσον αφορά τη δυνατότητα ή μη διαφόρων χωρών να ανταπεξέλθουν με την εξυπηρέτηση των δανείων τους – κινδύνους που στο παρελθόν είχαν προφανώς υποτιμήσει. Έτσι λοιπόν άρχισαν να τιμολογούν το αυξημένο ρίσκο τους, απαιτώντας κατά πολύ υψηλότερα επιτόκια και τροφοδοτώντας το φαύλο κύκλο χρεών και ελλειμμάτων – αφού τα υψηλότερα επιτόκια αυξάνουν τα ελλείμματα, τα οποία με τη σειρά τους «εκβάλλουν» στα χρέη.

Περαιτέρω, στην Ευρωζώνη δεν επιτράπηκε η χρεοκοπία καμίας μεγάλης τράπεζας, όπως της Lehman Brothers στις Η.Π.Α. – αντίθετα, επιλέχθηκε η διάσωση τόσο των τραπεζών, όσο και των ελλειμματικών οικονομιών, εις βάρος ουσιαστικά των φορολογουμένων πολιτών. Σαν αποτέλεσμα αυτής της επιλογής, πολλές χώρες οδηγήθηκαν σε μία βαθειά ύφεση, η οποία τις έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας – ενώ οι πολιτικές λιτότητας που αποφασίσθηκαν, μετέφεραν κυριολεκτικά το πρόβλημα στους νέους.

Αναλυτικότερα, επειδή πολλές επιχειρήσεις αναγκάσθηκαν να χρεοκοπήσουν ή να μειώσουν τις δαπάνες τους, άρχισαν να απολύουν μαζικά εργαζομένους – ξεκινώντας φυσικά από τους νέους, αφού η απόλυση τους κόστιζε λιγότερο. Το ίδιο συνέβη και στο δημόσιο, όπου απολύθηκαν πρώτοι οι συμβασιούχοι  – οι οποίοι ήταν κυρίως νέοι. Την ίδια στιγμή σταμάτησαν σχεδόν όλες οι προσλήψεις, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα – οπότε έπαψαν να υπάρχουν ευκαιρίες απασχόλησης για τους νέους, οι οποίοι θα εισέρχονταν για πρώτη φορά στην «παραγωγή».

Ουσιαστικά λοιπόν ο λογαριασμός για το «καταναλωτικό πάρτι» με δανεικά των προηγουμένων ετών, στο οποίο διασκέδασαν τόσο οι τράπεζες, όσο και οι μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες, παρουσιάστηκε προς εξόφληση στους νέους – οι οποίοι καταδικάσθηκαν σε ποσοστά ανεργίας που σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, ξεπερνούν το τραγικό 50%.        

Εξαίρεση αποτέλεσε ξανά η Γερμανία, η οποία ωφελήθηκε τα μέγιστα από την κρίση χρέους – αφενός μεν επειδή άλλαξε η ροή του χρήματος, το οποίο πλέον κατευθύνεται προς αυτήν, κοστίζοντας πολύ λιγότερο τόσο στο δημόσιο (μηδενικά ή/και αρνητικά επιτόκια δανεισμού), όσο και στις επιχειρήσεις της, αφετέρου επειδή η πτώση της ισοτιμίας του ευρώ διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό τις εξαγωγές της, λόγω του ότι κατάφερε να παραμείνει βιομηχανική χώρα. 

Σαν αποτέλεσμα της αλλαγής αυτής, η ανεργία των νέων στη Γερμανία περιορίσθηκε σημαντικά, αφού οι επιχειρήσεις άρχισαν να προσλαμβάνουν όλο και περισσότερους, για να ανταπεξέλθουν με την αυξημένη παραγωγή τους – η οποία ουσιαστικά επιδοτείται από τους ευρωπαίους «εταίρους» τους. Μετά την «απομύζηση» δε των χρημάτων από το Νότο, ακολούθησε η αντίστοιχη του νέου και ικανού στελεχιακού δυναμικού – το οποίο εγκαταλείπει την πατρίδα του, παρά το ότι αυτή χρηματοδότησε την απόκτηση των επαγγελματικών δεξιοτήτων του, στην τύχη της, αναζητώντας νέους ορίζοντες.   

ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Παρά το ότι η Ιστορία (όπως αναφέραμε στην εισαγωγή του κειμένου μας, ενώ αναλύσαμε επαρκώς σε προηγούμενο άρθρο) μας διδάσκει ότι, χρέη που δεν μπορούν να πληρωθούν δεν πληρώνονται, ενώ όσο καθυστερήσει το πάγωμα ή η διαγραφή μέρους τους, τόσο πιο πολύ κοστίζουν, οι υπεύθυνοι της Ευρωζώνης δεν θέλουν να το κατανοήσουν – ειδικά η Γερμανία, η οποία φαίνεται πως πρέπει να μελετήσει ξανά τη συνθήκη του Λονδίνου.

Στα πλαίσια αυτά, με στόχο την αποφυγή του χάους, του συλλογικού κραχ καλύτερα της ΕΕ, έχουν επιλεχθεί τα πακέτα διάσωσης – με τη βοήθεια των μηχανισμών στήριξης (EFSF, ESM) και της ΕΚΤ (ELA, αγορά ομολόγων από τη δευτερογενή διαπραγμάτευση).

Ουσιαστικά λοιπόν μεταφέρονται χρήματα από το Βορά προς το Νότο, έτσι ώστε να αποφευχθεί τελικά το μοιραίο – κάτι για το οποίο εύλογα αμφιβάλλουν πολλοί, αφού η βαθειά ύφεση (depression), στην οποία έχουν βυθιστεί η Ισπανία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία κλπ., παράλληλα με τη αρνητική ανάπτυξη (recession) της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας, δείχνει πως δεν είναι καθόλου εύκολη η έξοδος από την κρίση.

Την ίδια στιγμή όμως επιχειρείται η λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας των ελλειμματικών κρατών, με αποτέλεσμα να καταρρέει η μεσαία τάξη τους – παράλληλα με την κατάλυση της εθνικής τους κυριαρχίας.

Από την άλλη πλευρά, τα χρήματα που μεταφέρονται δεν οδηγούνται στην πραγματική οικονομία – με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, να αυξάνεται συνεχώς η ανεργία, ειδικά δε αυτή των νέων (με τις ελπίδες όλων να επικεντρώνονται στην ΕΚΤ και στην ικανότητα της να διατηρήσει τα επιτόκια δανεισμού του Νότου σε χαμηλά επίπεδα).

Εάν τώρα η ανεργία των νέων διατηρήσει τη δυναμική των τελευταίων ετών, εάν δηλαδή δεν επιτευχθεί η αντιστροφή της τάσης, ελάχιστοι αμφιβάλλουν για τα δυσμενή επακόλουθα της – τις κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις, οι οποίες θα πυροδοτήσουν έναν καταστροφικό πόλεμο μεταξύ των γενεών. Η βασική αιτία θα είναι το ότι η αστική τάξη καταρρέει, οπότε οι ηλικιωμένοι δεν θα μπορούν (μεγάλη αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης) ή δεν θα θέλουν να παραδώσουν τις θέσεις εργασίας τους στους νέους – κυρίως επειδή οι συνεχείς μειώσεις των συντάξεων δεν θα τους το επιτρέπουν.

Η μοναδική λοιπόν δυνατότητα της αποφυγής του χάους στην Ευρωζώνη, όπου όλες οι χώρες έχουν ουσιαστικά συνδέσει το νόμισμα τους με ένα συνάλλαγμα που δεν ανήκει σε κανέναν, με το ευρώ, θα ήταν ίσως το πάγωμα ή/και η διαγραφή μέρους των χρεών, σε συνδυασμό με τον ελεγχόμενο πληθωρισμό – μέτρα όμως με τα οποία δεν συμφωνεί η Γερμανία.

Η υιοθέτηση εθνικών νομισμάτων από κοινού και την ίδια χρονική στιγμή, με την υποτίμηση στην οποία θα προέβαιναν οι χώρες του Νότου (ανατίμηση ο Βοράς), θα ήταν επίσης μία λύση – εάν δεν υπήρχαν τα τεράστια εξωτερικά χρέη, ειδικά τα μη μετατρέψιμα σε εθνικό νόμισμα (όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, μετά το PSI).

Εν τούτοις, φαίνεται να είναι μία εναλλακτική δυνατότητα, εάν δεν καταφέρει η ΕΚΤ να διατηρήσει χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού. Η λύση αυτή μάλλον δεν είναι άγνωστη στους υπεύθυνους των Βρυξελλών και ειδικά στην καγκελάριο της Γερμανίας, η οποία θέλει να καθυστερήσει τις τελικές αποφάσεις για μετά τις εκλογές στη χώρα της – με το ενδεχόμενο της επιστροφής της Γερμανίας στο μάρκο να μην είναι καθόλου απίθανο (αν και κατά την άποψη μας η καγκελάριος δύσκολα θα προλάβει – αφού η έκρηξη του ηφαιστείου είναι προ των πυλών).

Ολοκληρώνοντας, αρκετοί παρομοιάζουν το ευρώ με ένα χρυσό μοσχάρι, γύρω από το οποίο χορεύουν ξέφρενα όλοι όσοι θεωρούν πως με αυτόν τον τρόπο θα συντηρηθεί ανέπαφο όνειρο – η δημιουργία της πιο πλούσιας, της πιο πολιτισμένης, της πιο ανθρώπινης και της πιο ειρηνικής περιοχής του πλανήτη.

Οι περισσότεροι βέβαια γνωρίζουν πως το ευρώ είναι το κάλυμμα ενός ηφαιστείου έτοιμου να εκραγεί ή το καπάκι μίας κατσαρόλας που βράζει – αυτό που προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει τον ατμό ερμητικά κλειστό, για να αποφευχθεί η έκρηξη.

Μία έκρηξη που μάλλον θα συμβεί, όταν η νεολαία της Ευρώπης αντιληφθεί πως δεν έχει πλέον μέλλον – με τις στατιστικές που καταγράφουν την ανεργία να είναι αυτές που μας δείχνουν το πότε ακριβώς θα προκληθεί. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Πολλοί ισχυρίζονται ότι όλοι μας ταξιδεύουμε στο ίδιο καράβι, αντιμετωπίζοντας τους ίδιους κινδύνους. Εν τούτοις, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αφού μεταφορικά πρόκειται για ένα στόλο με 17/27 διαφορετικού μεγέθους καράβια, τα οποία διαθέτουν ισάριθμους ορόφους – ενώ όλα μαζί ταξιδεύουν στο φουρτουνιασμένο ωκεανό της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης, κινδυνεύοντας κάθε στιγμή να χαθούν μεταξύ τους και να βουλιάξουν το ένα μετά το άλλο.

Στους ισάριθμους, ας υποθέσουμε δέκα ορόφους των πλοίων του ευρωπαϊκού στόλου, η κατάσταση είναι περίπου η ίδια. Στον πρώτο όροφο είναι στοιβαγμένοι οι άνεργοι, στο δεύτερο οι χαμηλά αμειβόμενοι των 500 €, στο τρίτο αυτοί, των οποίων οι μισθοί ξεπερνούν τα 1.000 € και στον τελευταίο, στο ρετιρέ του καραβιού, η ελίτ απολαμβάνει τη διαδρομή, χαμογελώντας ικανοποιημένη, ευχαριστώντας το πλήρωμα των κάτω ορόφων για τις προσπάθειες του, χρηματίζοντας την πολιτική ηγεσία του, τρώγοντας χαβιάρι και πίνοντας σαμπάνια.

Με την πάροδο του χρόνου τώρα, όλο και περισσότεροι στοιβάζονται στον πρώτο όροφο, ενώ όλο και λιγότεροι παραμένουν στο ρετιρέ – γελώντας όμως ελάχιστα. Η αιτία είναι το ότι, σε έναν κόσμο με συνεχώς αυξανόμενους φτωχούς η ελίτ, οι πλούσιοι δηλαδή, δεν μπορούν πλέον ούτε να ζήσουν καλά, ούτε να νοιώσουν ασφαλείς. Συμβαίνει άλλωστε το ίδιο, όπως με τον ιδιοκτήτη μίας πολυτελέστατης βίλας, η οποία είναι χτισμένη σε μία κακόφημη περιοχή – είναι αδύνατον να απολαύσει το σπίτι του φυλακισμένος μέσα ή να κοιμηθεί ποτέ ήρεμος, όσους φρουρούς και αν πληρώνει.

Η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής, ιδιαίτερα της Βραζιλίας, στην οποία οι πλούσιοι ζουν σε διαμερίσματα με πολλαπλούς συναγερμούς και σε απομονωμένες, ειδικές περιοχές, οι οποίες φυλάσσονται από ένοπλες δυνάμεις, τεκμηριώνει με τον καλύτερο τρόπο το που οδηγούν οι μέθοδοι, με τους οποίους η επίλεκτη «ομάδα δράσης» της ελίτ, το ΔΝΤ, η Τρόικα σήμερα, λεηλατεί και εξαθλιώνει τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις μίας κοινωνίας.

Μεταφορικά ξανά, όταν οι νέοι ευρωπαίοι αντιληφθούν ότι, προορίζονται να κατοικήσουν στον πρώτο όροφο, στο αμπάρι καλύτερα (μαζί με την «αποψιλωμένη» αστική τάξη), καθώς επίσης όταν οι χώρες του Νότου αντιληφθούν πως το καράβι τους λεηλατείται παρά τον κίνδυνο να βυθιστεί, έτσι ώστε να συνεχίσουν με ασφάλεια το ταξίδι τους τα μεγαλύτερα, η κατάσταση θα είναι πλέον μη ανατρέψιμη – γεγονός που οφείλει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, όσο ακόμη υπάρχει ακόμη χρόνος. 

Ολοκληρώνοντας, κατά την άποψη μας, η «άριστη λύση» στο εσωτερικό των εθνικών κρατών, είναι η άμεση δημοκρατία (η ενεργή συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και στον έλεγχο της Πολιτικής, επειδή διαφορετικά είναι αδύνατον να καταπολεμηθούν η διαφθορά και η διαπλοκή), σε «περιβάλλον» μικτής οικονομίας – αφού η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών, των κερδοφόρων, καθώς επίσης των στρατηγικών επιχειρήσεων του δημοσίου αφενός μεν προκαλεί την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και της μεσαία τάξης, αφετέρου καταλύει την εθνική κυριαρχία.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η αλληλέγγυα ένωση ανεξάρτητων μεταξύ τους κρατών, η οποία θα διασφαλίζει από τη μία πλευρά την ισορροπία στα εξωτερικά ισοζύγια, ενώ από την άλλη τα βασικά κοινωνικά αγαθά, από κοινού και σε όλα τα κράτη – όπως τους κατώτερους αλλά βιώσιμους μισθούς, τις συντάξεις, την απασχόληση, την παιδεία, την υγεία και τις καταθέσεις.

Τέλος, σε παγκόσμιο επίπεδο, ο έλεγχος του «χρηματοπιστωτικού κτήνους» και η καταπολέμηση των ασυμμετριών – η αποφυγή δηλαδή της μερκαντιλιστικής νοοτροπίας, όπου η μία χώρα αναπτύσσεται εις βάρος κάποιας άλλης, γεγονός που οδηγεί, αργά ή γρήγορα, είτε σε έναν καταστροφικό απομονωτισμό, είτε σε συναλλαγματικούς, ευρύτερα οικονομικούς ή συμβατικούς πολέμους, είτε σε συνδυασμό και των δύο αυτών δεινών. 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 12. Ιανουαρίου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2784.aspx