Αρχείο κατηγορίας Αφηγήσεις

ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940-41 – ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ (+) ΑΝΑΣΤ. ΕΥ. ΡΙΖΟΓΙΑΝΝΝΗ

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ (+) ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΡΙΖΟΓΙΑΝΝΝΗ

(1913-2004)  – ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940-41

(σελ. 15-23, 58-74, 82-84 του πρωτοτύπου, γραφθέντα το 1983)

[Ανάμεσα στους 206 νεκρούς των απομνημονευμάτων του, περίπου 40 Καλαβρυτινοί – ο ένας Κερτεζίτης, ο Σταθόπουλος Χρήστος του Ανδρέα]

Ο πατέρας μου είχε τρία παιδιά, τον Όθωνα, Παναγιώτην και εγώ ο Αναστάσιος, είχε και ένα μεγαλήτερον της κλάσεως 1921, (1) ο οποίος εφονεύτηκε εις τον πόλεμο τον Μικρασιατικόν εις την Προύσα της Μικράς Ασίας, η δε οικογενειά μας αποσχολείτο με γεωργία και κτηνοτροφεία, είχαμε 450-500 γιδοπρόβατα. Και το 1940-41 τα εγκαταλείψαμε όλα διότι επήγαμε στρατιώτες και οι τρείς, εγώ έφυγα πρώτος εις τας 28-10-40, καθώς και ο Παναγιώτης, ο δε Όθωνας ο οποίος ήταν και μεγαλήτερος έφηγε και αυτός μετά λίγες ημέρες. Eγώ παρουσιάστηκα αυθημερόν εις το 6ον σύνταγμα της Κορίνθου, εκεί όπου είχα εκπαιδευτεί. Ο Παναγιώτης εις το σύνταγμα Ευζώνων εις το Μεσολόγγι και ο Όθωνας εις τα Γιάννενα ως νοσοκόμος (2), ο οποίος ήταν δευτέρα σειρά εφεδρίας. Εκτός από εμάς τους τρείς, έφυγε και υπερέτης όπου είχαμε και αυτός για τον πόλεμον τον Ελληνοϊταλικόν, καθώς και δύο παιδιά του θείου μου του Παναγιώτη Ριζόγιαννη(3), ο Δημήτριος και ο Μιχάλης και αυτοί είχαν πρόβατα τα οποία τα άφισαν εις το έλεος του Θεού.

Συνέχεια

Ολαντρέου

Ολαντρέου

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

Σήμερα η στήλη είναι κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένη!

Πρώτον διότι εκείνα τα σύννεφα στις σχέσεις Ολαντ–Τσίπρα διαλύθηκαν. Οριστικά. Τι κι αν ο κ. Τσίπρας αποκαλούσε τον Γάλλο πρόεδρο «Ολαντρέου», καταγγέλλοντάς τον πριν από δυο χρόνια ότι όπως ο Γιώργος Παπανδρέου είχε αθετήσει τις «σοσιαλιστικές» του υποσχέσεις στην Ελλάδα, έτσι κι εκείνος, ο Ολάντ είχε αποδειχτεί αφερέγγυος απέναντι σε Γάλλους και Ευρωπαίους.

Συνέχεια

Σκέψεις και προτάσεις για το επερχόμενο μισθολόγιο στο Δημόσιο και στην εκπαίδευση

Σκέψεις και προτάσεις για το επερχόμενο μισθολόγιο στο Δημόσιο και στην εκπαίδευση

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι) Μικρή ιστορική εισαγωγή

Όταν η ΤΙΝΑ (δηλ. η στρατηγική ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, άλλος δρόμος στον καπιταλισμό, δηλαδή πέραν των μορφών του νεοφιλελευθερισμού] εισήλθε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στο πολιτικό προσκήνιο, η χώρα μας μόλις είχε προσδεθεί στην ΕΟΚ (Ε.Ε.). Είχε όμως μεγάλη αγροτοκτηνοτροφική και αλιευτική παραγωγή, δεν είχε ξεκινήσει η αποβιομηχάνιση, διατηρούσε εθνικό νόμισμα (με πληθωρισμό) και κόντευε να αποπληρώσει τα χρέη του 19ου και 20ου αι.

α) Στο επίπεδο των μισθών του δημοσίου είχαμε: κατάργηση της ατομικής αξιολόγησης, στην αρχή αριθμητικό «διπλασιασμό» του μισθού με αυξανόμενο όμως πληθωρισμό, την απεξάρτηση του βαθμού από το μισθό, την εισαγωγή 16 χρονοκλιμακίων ανά 2 ζυγά έτη, την εισαγωγή (μέχρι το 1997) την εισαγωγή του χρονοεπιδόματος στα μονά έτη 4% επί του εκάστοτε βασικού, την εισαγωγή της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (Α.Τ.Α.) και την διατήρηση των «δώρων», δηλ. 13ου και 14ου μισθού. Γι’ αυτό το 1ο μεγάλο ξέσπασμα καθυστέρησε (1988).

Συνέχεια

Λαδοκρασάδες και βουτυρομπιράδες

Λαδοκρασάδες και βουτυρομπιράδες

Του  Χάρη Ναξάκη*

Τι σημαίνει ότι ανήκομεν στη Δύση; Αλήθεια τι έχει μείνει ζωντανό από το τρίπτυχο της Γαλλικής επανάστασης, ελευθερία-ισότητα-αδελφοσύνη; Ακόμα και η έμμεση δημοκρατία έχει προ πολλού εκπέσει σε ολιγαρχική δημοκρατία. Εκτός και  αν το ανήκομεν στη Δύση, στην Εσπερία, σημαίνει την επιθυμία μας να εξισωθούμε με αυτό που είναι η Δύση. Ο νεωτερικός εξατομικευμένος δυτικός άνθρωπος, ο homo economicus, είναι μία μηχανή παραγωγής ατομικών επιθυμιών και ικανοποίησή τους με εμπορεύματα. Το νόημα της ελευθερίας γι αυτό το ανθρωπολογικό τέρας είναι η ελευθερία ικανοποίησης των επιθυμιών (αναγκών) του. Επειδή όμως πάντα αυτό που έχεις είναι λιγότερο από αυτό που θα ήταν καλύτερο να έχεις και προσδιορίζεται από αυτό που οι άλλοι έχουν, όση ποσότητα επιθυμιών και να ικανοποιήσεις θα είσαι πάντα ανικανοποίητος. Η απόλαυση θα είναι πάντα εφήμερη.

Συνέχεια

Να τα ξεριζώσουμε ή όχι ….τ’ αμπέλια;

Να τα ξεριζώσουμε ή όχι ….τ’ αμπέλια;

Tου Βαγγέλη Πισσία*

Δεκαετία του 1970, σε μια από τις λεγόμενες Μεγάλες Σχολές της Γαλλίας, η έδρα της οποίας ακόμη βρίσκεται επί της λεωφόρου Maine, κοντά στην πλατεία Μontparnas έφθασαν οι προδιαγραφές ενός προγράμματος, τμήμα του οποίου ομάδα καθηγητών, ερευνητών και μεταπτυχιακών σπουδαστών κλήθηκε να εκπονήσει άμεσα.

Το πρόγραμμα δεν έφθασε από τις… Βρυξέλλες (άλλες εποχές τότε, προ αλώσεως δηλαδή…), αλλά από την Αλγερία. Αντικείμενο του προγράμματος η ανάλυση ενός καίριου ερωτήματος, τότε καθοριστικού για το νεαρό αυτό κράτος: «να ξεριζώσουμε ή να μην ξεριζώσουμε τ’ αμπέλια;»…

Συνέχεια

Η ολική ανασύσταση μιας αποικίας

Η ολική ανασύσταση μιας αποικίας

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Το νεοελληνικό κράτος δημιουργήθηκε και καταστατικώς οργανώθηκε ως αποικία. Με αυτό ως δεδομένο πορεύτηκε στην Ιστορία, από τα μέσα του 19ου αιώνα και εξής. Όταν μάλιστα λέμε δεδομένο, δεν εννοούμε μόνο την πολιτική του οργάνωση, αλλά και το εξ αυτής εμπεδωμένο συλλογικό φαντασιακό. Ζούσαμε, ζούμε και μάλλον θα εξακολουθούμε να ζούμε με αυτό το φαντασιακό.

Συνέχεια

Κι όμως υπήρχε εναλλακτική λύση!

Κι όμως υπήρχε εναλλακτική λύση!

Του Γιάννη Μηλιού

1 «Δεν υπήρχε εναλλακτική λύση» στο Μνημόνιο 3;

Η πλειο­ψη­φία όσων στη­ρί­ζουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ευ­ρύ­τε­ρα όσων ανή­κουν στην Αριστερά, αλλά και η πλειο­ψη­φία της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας συμ­φω­νούν ότι η κυ­βέρ­νη­ση υπέ­στη μια οδυ­νη­ρή ήττα στη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής της 12ης Ιου­λί­ου, όταν συ­νο­μο­λό­γη­σε το 3ο Μνη­μό­νιο. Η συ­ντρι­πτι­κή αυτή ήττα, που έχει χαρα­κτη­ρι­στι­κά συν­θη­κο­λό­γη­σης, οδη­γεί αυ­θόρ­μη­τα στην απο­δο­χή της άποψης ότι «δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση» (το πε­ρί­φη­μο θατσερικό ΤΙΝΑ). Αυτό υπο­στη­ρί­ζουν πρω­τί­στως τα κόμ­μα­τα της Δε­ξιάς και «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρής» αντι­πο­λί­τευ­σης και οι οπα­δοί τους. Αλλά όχι μόνο.

Συνέχεια

Το τέλος των μεγάλων μύθων και η αρχή του μεγάλου πατριωτισμού

Το τέλος των μεγάλων μύθων και η αρχή του μεγάλου πατριωτισμού

Του Κώστα Λάμπου*

Η ανθρωπότητα ολόκληρη οδηγείται μέρα τη μέρα, όλο και πιο βαθιά, σ’ ένα θανάσιμο αδιέξοδο, στο αδιέξοδο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης [1]. Το κυρίαρχο μοντέλο παραγωγικής και διανομής του παγκόσμιου πλούτου παράγει διαρκώς αυξανόμενη οικονομική και κοινωνική ανισότητα, ιδιωτικό πλούτο, ατομική και κρατική εξουσία για τους λίγους, αλλά ανεργία, φτώχεια, πείνα και… δυστυχία για τους πολλούς.

Συνέχεια

«Συμφωνία» της ευρω-Διάσκεψης Κορυφής για την Ελλάδα [12-7-2015]

«Συμφωνία» της ευρω-Διάσκεψης Κορυφής για την Ελλάδα [12-7-2015]

Σχολιασμένη από τον Γιάνη Βαρουφάκη

Η δήλωση κορυφής για το ευρώ (ή όροι της παράδοσης στην Ελλάδα – όπως θα περάσει στην ιστορία) Επομένως, σχολιασμένη από τον υποφαινόμενο. Το αρχικό κείμενο είναι ανέγγιχτη με σημειώσεις μου περιορίζεται σε αγκύλες (και σε κόκκινο-Σημείωση από τΜτΒ: μαύρο-μπόλντ στο κειμενο εδώ). Διαβάστε και κλαίω … [Για ένα PDF αντίγραφο κάντε κλικ εδώ .]

Ευρώ Σύνοδο Κορυφής Δήλωση Βρυξέλλες, 12 του Ιουλίου του 2015

H σύνοδος κορυφής για το ευρώ τονίζει την κρίσιμη ανάγκη να οικοδομηθεί εκ νέου σχέση εμπιστοσύνης με τις ελληνικές αρχές [δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να επιβάλει νέα αυστηρή λιτότητα που θα κατευθύνεται στους πιο αδύναμους Έλληνες που έχουν ήδη υποφέρει πάρα πολύ] ως προαπαιτούμενο για πιθανή μελλοντική συμφωνία σχετικά με νέο πρόγραμμα του ΕΜΣ [δηλάδή ένα νέο δάνειο].  Στο πλαίσιο αυτό έχει βασική σημασία η ανάληψη ιδίας ευθύνης από τις ελληνικές αρχές [η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να υπογράψει διακήρυξη αυτομόλησης στη “λογική” της Τρόικα], τις δε δεσμεύσεις πολιτικής πρέπει να ακολουθήσει η επιτυχής υλοποίησή τους.

Συνέχεια

Τα είδαμε όλα

Τα είδαμε όλα

 Της Νίνας Γεωργιάδου

Είδαμε τους εκατό θανάτους να βομβαρδίζουν τη στέγη μας
και απ’ τις ψηλές καμινάδες τον καπνό της θυσίας μας.
Είδαμε… είδαμε… είδαμε.

Οι συμπυκνωμένοι ιστορικά χρόνοι αποκαλύπτουν μια εικόνα σε κάθε κλάσμα του δευτερόλεπτου. Είναι τέτοια η ταχύτητα των αποκαλυπτικών εικόνων που ούτε το μάτι δεν προλαβαίνει να τις συλλάβει ούτε και το μυαλό να τις εμπεδώσει.

Η βδομάδα που μεσολάβησε, από την εξαγγελία του δημοψηφίσματος ως την πραγματοποίηση του, ήταν χρόνος πυκνός και βαρυφορτωμένος.

Συνέχεια