«Ένα πουκάμισο αδειανό» για την εκπαίδευση

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Ο Υπουργός παιδείας σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου και η κυβέρνηση σε ρόλο … αντιπολίτευσης αδυνατούν  να δώσουν λύσεις σε εκρηκτικά προβλήματα της εκπαίδευσης υποσχόμενοι «ένα πουκάμισο αδειανό», όπως είναι το πρόγραμμα και η ρητορική τους. Στον τρίτο μήνα από την έναρξη της σχολικής χρονιάς και δεκάδες χιλιάδες είναι ακόμα τα παιδιά που δεν έχουν δει τους δασκάλους τους σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Μέχρι την αρχή της εβδομάδας το σύνολο των κενών, σε εκπαιδευτικούς, από τα Νηπιαγωγεία μέχρι και τα Λύκεια ανέρχεται στις 8.000.

Συνέχεια →

Η «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού συστήματος

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Παραφράζοντας τον ποιητή, όπου ακούω μεταρρύθμιση ανθρώπινο κρέας μυρίζει. Η κυβέρνηση θεσμοθετεί με βάση το 3^ο Μνημόνιο [να φέρει] την περικοπή από τους συνταξιούχους 2,3 δισ. ευρώ για το 2015 και 2016, την  αύξηση στα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση από το 2022 στα 67 ή στα 62 με 40 χρόνια εργασίας. Παράλληλα μειώνει τις συντάξεις μέχρι το κατώτερο όριο των 392 ευρώ, καταργεί επικουρικές (θα χρηματοδοτούνται μόνο από τους πόρους των ταμείων) και ΕΚΑΣ από το 2016. «Παγώνει» την κρατική επιχορήγηση στα ταμεία μέχρι το 2021, προκαλώντας τον οικονομικό στραγγαλισμό τους και ανοίγει το δρόμο για παραπέρα δραματικές μειώσεις με την ευθεία σύνδεση «εισφορών και παροχών». Διαμορφώνει μηχανισμούς περικοπών και ανατροπής ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Από τώρα έως το 2060(!) το περιθώριο αύξησης της εθνικής συνταξιοδοτικής δαπάνης δεν πρέπει να υπερβαίνει το 2,5% του ΑΕΠ με έτος αναφοράς το 2009!

Συνέχεια →

«Eκπαίδευση ίσων ευκαιριών»: Από τους μύθους στην πραγματικότητα

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Τη «μεγάλη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση»  διατυμπανίζει ο πρωθυπουργός, την «εκπαίδευση ίσων ευκαιριών για όλους και όλες» προβάλλει ο υπουργός παιδείας. Σχήματα λόγου για να καλύψουν μια πολιτική αποδόμησης του δημόσιου σχολείου. Πρώτα από όλα γιατί σε μια κοινωνία με τις κοινωνικές ανισότητες να διευρύνονται, «η εκπαίδευση ίσων ευκαιριών» δεν είναι απλά ένα σύνθημα, αλλά συνιστά πολιτική αγυρτεία. «Σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση, τα παιδιά ξεχωρίζονται, όπως και οι μεγάλοι, σε δύο κατηγορίες, σ’ εκείνα που πρόκειται να αποτελέσουν τη συνέχεια της κυρίαρχης τάξης και σ’ εκείνα που πρόκειται να αποτελέσουν το μεγάλο στρατό της δουλειάς που δεν πλη­ρώνεται όλη». Τόνιζε εύστοχα ο Δημήτρης Γληνός.

Συνέχεια →

Η αυτοδυναμία του Μνημονίου και το σπασμένο χέρι της «Αριστεράς»

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Δε χρειάζονται αναλύσεις για το πώς οι δημοσκοπήσεις χρησιμοποιούνται ως μέσο χειραγώγησης των πολιτών. Ειδικότερα όσον αφορά τα εκλογικά ποσοστά των δύο μονομάχων και τα στερεότυπα περί «ντέρμπι». Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις των τελευταίων τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνων θα διαπιστώσει ότι στη συντριπτική πλειονότητα προέβλεπαν ντέρμπι, ενώ το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν με διαφορά υπέρ του πρώτου κόμματος. Αυτή η δημοσκοπολογία περί ντέρμπι εξυπηρετεί τα σχέδια των εκάστοτε μονομάχων διαμορφώνοντας κλίμα πόλωσης και ψυχολογικού εκβιασμού των ψηφοφόρων.

Συνέχεια →

Αριστερά και κυβερνητισμός

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Στην Ελλάδα είσαι ό, τι δηλώσεις, έλεγε παλαιότερα ο Γ. Τσαρούχης και είναι αλήθεια ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Η Αριστερά, πάντα, ως έννοια ήταν ελκυστική κουβαλώντας το φορτίο των ανθρωπιστικών αξιών με αναφορά στους «κοινωνικά αδύνατους» που παράγουν τον πλούτο και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Για αυτό και ουκ ολίγοι χρησιμοποιούν ασυστόλως τον τίτλο της διαστρεβλώνοντας τις ιδέες της.

Συνέχεια →

Σπιράλ θανάτου το 3^ο μνημόνιο για την εκπαίδευση

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Μεγάλες ανατροπές φέρνει το 3ο μνημόνιο για τη δημόσια εκπαίδευση. Στις νομοθετικές ρυθμίσεις περιλαμβάνονται οι εξής δεσμεύσεις: «Ευθυγράμμιση αναλογίας μαθητών ανά τάξη και εκπαιδευτικό μέχρι τον Ιούνιο του 2018. Αυτό σημαίνει περισσότεροι μαθητές ανά τμήμα και, βέβαια, αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών. Παράλληλα ανοίγει ένας δεύτερος γύρος συγχωνεύσεων και καταργήσεων σχολικών μονάδων.

Συνέχεια →

Από τα ιδανικά στα δανεικά της εξάρτησης ή το τέλος των ψευδαισθήσεων

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Η ραγδαία μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογεί τον τίτλο από τα ιδανικά στα δανεικά της εξάρτησης και το τέλος των ψευδαισθήσεων. Ένα κόμμα που προεκλογικά αναφερόταν στα ιδανικά και τις αξίες της Αριστεράς ως κυβέρνηση μετατρέπει το «Όχι» του λαού σε «Ναι»,  υπογράφοντας μαζί με τα «μνημονιακά κόμματα» μια ακόμα συμφωνία – μνημόνιο ενδυνάμωσης του νεοαποικιακού καθεστώτος εξάρτησης από ΕΕ και ΔΝΤ. Με διαδικασίες fast – track, «ψήφισης» των προαπαιτουμένων και των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου που συνιστούν κατάργηση του ελληνικού κοινοβουλίου και της αστικής δημοκρατίας.

Συνέχεια →

Ωράριο εκπαιδευτικών και εκπαίδευση

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας Α. Μπαλτά για αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών είναι αντιγραφή παλαιότερων δηλώσεων του πρώην Υπουργού Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλου. «Η χώρα βρίσκεται σε κρίση όλοι πρέπει να βάλουμε τον όβολο μας για να ξεπεραστεί η κρίση. Αν χρειαστεί ένας δάσκαλος να κάνει μια ή δυο ώρες παραπάνω ως συμβολή στο ξεπέρασμα της κρίσης νομίζω ότι θα το δεχθεί. Ο καθένας οφείλει να συμβάλει με τον τρόπο του για να ξεπεραστεί η κρίση».

Συνέχεια →

Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, «ηλίθιε»!

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Οι θιασώτες της συμφωνίας–ΑΤΜ (Αριστερό Τρίτο Μνημόνιο) την υπερασπίζονται με βάση το δίλημμα «συνθηκολόγηση ή χρεοκοπία». Όμως είναι πλαστό με την έννοια ότι δεν προκλήθηκε από τις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά ήταν απόρροια της κυβερνητικής πολιτικής. Αρμένιζε στραβά η κυβέρνηση, όχι μόνο τους έξι μήνες, αλλά και από τις προγραμματικές τις κατευθύνσεις. Δέσμια μιας σειράς ψευδαισθήσεων για την ΕΕ και την «ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση», μετέτρεψε το ΟΧΙ του λαού σε ένα ηπιότερο μνημόνιο, στο δημοψήφισμα – απάτη, σε ΝΑΙ.

Συνέχεια →

Πολιτικός αμοραλισμός και σχήματα λόγου ή λόγος περί «έντιμου συμβιβασμού»

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Ο αμοραλισμός ως τρόπος ζωής και συμπεριφοράς είναι χειρότερος από την ανηθικότητα, αφού όχι μόνο απορρίπτει ηθικές αρχές και κανόνες, αλλά βασιζόμενος  στο δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» νομιμοποιεί και το πιο αθέμιτο μέσο για την επίτευξη κάθε στόχου.

Συμβαδίζοντας με τον κυνισμό, τον τυχοδιωκτισμό αποτελεί το «ηθικό» υπόβαθρο του φασισμού, όχι απαραίτητα ως πολιτικής ιδεολογίας, αλλά ως έκφραση κοινωνικού (μικρο)φασισμού. Στην πολιτική εκφράζεται ως μακιαβελισμός (Ν. Μακιαβέλι, ο ηγεμόνας) που σημαίνει την επιδίωξη και διατήρηση πάση θυσία της εξουσίας .

Συνέχεια →