Η Εκκλησία δεν μπορεί παρά να είναι και επαναστατική και αντισυστημική

Συνέντευξη του Πέτρου Βασιλειάδη [στην Μαριάνθη Πελεβάνη]

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά στην ιστορία που σε κρίσιμη στιγμή για την εξέλιξη της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής, παρεμβαίνουν ρασοφόροι, παίρνοντας θέση και επιχειρώντας να επηρεάσουν συνειδήσεις. Τελευταία παραδείγματα, η πρόσφατη «γραμμή» του  μητροπολίτη Μεσογαίας & Λαυρεωτικής Νικόλαου να ψηφίσουμε «μόνον ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό, που τιμούν την ιστορία και τις παραδόσεις μας» (δίχως να διευκρινίσει ποιο θεό, ποια ιστορία, ποιες παραδόσεις), η πολιτικότατη απάντηση του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ  στην εφημερίδα «Αυγή» – δημοσίευμα της οποίας αναφερόταν στην παρουσία του μητροπολίτη σε εκδήλωση του μεγαλοεπιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη και της δημοτικής παράταξής του – όπου μεταξύ άλλων υποστηρίζει πως «δεν έχει πάρει είδηση ο καημένος (συντάκτης) ότι τα 70 χρόνια της δικτατορίας του προλεταριάτου πέρασαν ανεπιστρεπτί και το εργοστάσιο των ιδεών του βάρεσε φαλιμέντο»! Πλήθος ανάλογων παραδειγμάτων βρίσκουμε κοιτώντας προς τα πίσω, τα οποία διακατέχονται από βαθύ συντηρητισμό, σκοταδισμό, ρατσισμό, φασισμό κι όσους –ισμούς βρίσκονται κόντρα στην ανιδιοτελή αγάπη προς τον άνθρωπο (από όπου κι αν προέρχεται), που και ο λόγος του Θεού πρεσβεύει.

Συνέχεια →

Η Ορθόδοξη υπέρβαση της κοσμικής επικοινωνίας

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη*

Εάν ο θεϊσμός είναι παραγκωνισμός ή και συνεργασία του ανθρώπου με τον Θεό, ο αθεϊσμός αναδύεται ως απόλυτη πίστη και εμπιστοσύνη, ως κατά τ’ άλλα βιώσιμη κατάφαση στην αναγκαιότητα των ανθρώπινων επιτευγμάτων [1]. Είναι κοινά αποδεκτό σήμερα, ότι ο αθεϊσμός τοποθετεί στη θέση της θεολογίας και του Θεού τον άνθρωπο και μέσω μιας ανθρωπολογικής ερμηνείας της θρησκείας προτάσσει την προτεραιότητα του ανθρωπολογικού στοχασμού έναντι της θείας υπερβατικότητας.

Σύμφωνα με τον γερμανό φιλόσοφο Feuerbach, «η εκθρόνιση του Θεού είναι προϋπόθεση και μέσον για την ενθρόνιση και καταξίωση του ανθρώπου» [2], καταξίωση την οποία φαίνεται παράδοξα ν’ αποδυναμώνει και να απομυθοποιεί η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη και η  άκριτα αλματώδης επιστημονική πρόοδος. Η “καταξίωση” του ανθρώπου, κάθε μορφή διασκέδασης και ψυχαγωγίας, αποποιήθηκε του κοινωνικού και διαπροσωπικού χαρακτήρα της και κατάντησε ατομική υπόθεση και μοναχική απόλαυση.

Συνέχεια →

Η οικονομική καταστροφή, οι εκλογές και ο αυτοκαθορισμός

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Οι επερχόμενες εκλογές, τόσο για μια θέση στο πλουσιότερο καφενείο της Ευρώπης, το Ευρωκοινοβούλιο, που αποτελεί τον πιο άνετο τρόπο πλουτισμού για τους αιρετούς καφενόβιους, όσο και οι τοπικές εκλογές δεν έχουν, βέβαια, καμιά σημασία από Πολιτική άποψη, εάν με τον όρο «Πολιτική» εννοήσουμε την κλασική έννοια της Πολιτικής ως τον αυτοκαθορισμό των πολιτών. Το ίδιο, άλλωστε, ίσχυε ανέκαθεν για κάθε θεσμό της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», και ισχύει ακόμη περισσότερο σήμερα, όπου όλη η οικονομική και πολιτική εξουσία είναι συγκεντρωμένη σε ελάχιστα χέρια.

Συνέχεια →

Τελικά… 2 φύλα δεν είναι αρκετά….

Της Ματίνας Αναγνωστοπούλου*

Χ,Υ,Ζ: Τώρα αυτό το πράγμα τι είναι; Άντρας ή γυναίκα;

Ματίνα: Τι σημασία έχει;

Χ: Μα, τι λες τώρα; Πας καλά;

Υ: Είσαι σοβαρή; Είναι δηλαδή σωστό αυτό που κάνει;

Ζ: Ε, πώς; Κάτι πρέπει να είναι. Γιατί δεν αποφασίζει τι από τα δύο;

Σωστά υποθέτετε. Συζήτηση από τη βραδιά του διαγωνισμού της Eurovision και αφορούσε, βεβαίως, τη συμμετοχή της νικήτριας τελικά Αυστρίας. Συζήτηση η οποία αποτέλεσε και την αφορμή να γραφτεί αυτό το κείμενο.

Συνέχεια →

Μαζί με τον Εργάτη Χριστό

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

Πρωτομαγιά. Εργατική πρωτομαγιά της αλληλεγγύης, κι όχι των ατομικών τροχιών, τις οποίες λυσσούν να επιβάλουν στην κοινωνία οι βρικόλακες του νεοφιλελευθερισμού. Πρωτομαγιά λοιπόν, και στο παρά πέντε της εκλογικής ευθύνης μας ας μου επιτραπεί ένα μνημόσυνο (πολιτικό και θεολογικό αξεχώριστα), για τον άνθρωπο που κάποτε προσπάθησε να καθιερώσει στον εκκλησιαστικό χώρο τη γιορτή του Εργάτη Χριστού.

Μια γιορτή που, για να μπορέσει να υπάρξει, χρειάζεται μια Εκκλησία αποφασιστικά αφιερωμένη στον φτωχό Χριστό, κι όχι στον Μαμωνά και τους πολιτικούς υπαλλήλους του.

Ο άνθρωπος που εισηγήθηκε τη γιορτή του εργάτη Χριστού ήταν ο πάπα-Γιώργης Πυρουνάκης (1910-1988), ο επονομαζόμενος «παπάς του λαού». Σύμφωνα με το πρωτόκολλο  θα έπρεπε να πω ότι τα λόγια μου που ακολουθούν τα αφιερώνω στη μνήμη του. Όμως όχι! Τα αφιερώνω στα οράματά μας, τα σημερινά και τα επίκαιρα, όπως ο ίδιος ο πάπα-Γιώργης θα το ‘θελε!

Συνέχεια →

Ανοίγουμε την συζήτηση  για την Παιδεία

Των Κωστόπουλου Ιωάννη και Καζάνη  Άρη*

Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλο τον λαό.

Η ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση, την επιστήμη, την τέχνη και τον πολιτισμό σε όλες τις ηλικίες και όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης από τον παιδικό σταθμό και το νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο δεν είναι απλά ανθρώπινο δικαίωμα είναι προσωπική και κοινωνική ανάγκη.

Αντίθετα, η κυβέρνηση με εντολή των ντόπιων και ξένων οικονομικών συμφερόντων υλοποιώντας την πιο σκληρή και αδίστακτη νεοφιλελεύθερη πολιτική κάνει ότι μπορεί και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες και μεταμεσονύκτιες τροπολογίες να βάλει από τη μια μεριά, όλο και μεγαλύτερα ταξικά εμπόδια στη νεολαία, και να εμπορευματοποιήσει τη γνώση και τη μόρφωση, από την άλλη.

Οι εκπαιδευτικές αλλαγές που έχουν ξεκινήσει πριν μερικά χρόνια επί υπουργίας Διαμαντοπούλου συνεχίζονται με ολοένα και πιο εντατικούς ρυθμούς σήμερα, ώστε μέχρι το τέλος του έτους η καταστροφή της δημόσιας δωρεάν παιδείας να είναι τεράστια και πολύ δύσκολα επανορθώσιμη.

 Η χαριστική βολή δε, θα γίνει με την επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, οπότε και θα εξαλειφθεί και τυπικά το δικαίωμα της νεολαίας και των εργαζομένων στη μόρφωση.

Με ποιους τρόπους υλοποιούνται όλα αυτά;

Συνέχεια →

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως στρατηγικό πρόβλημα της αριστεράς

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου*

Η αποσταθεροποίηση της ευρωζώνης, η κάθοδος της Ελλάδας στη Μνημονιακή κόλαση και η προοπτική μιας κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, ανέδειξαν το πρόβλημα της Ε.Ε. σε Γόρδιο Δεσμό για την πολιτική τακτική της Αριστεράς. Τελευταία “Μεγάλη Ιδέα” της ελληνικής αστικής τάξης, η θέση της χώρας στην ευρωζώνη αναδεικνύεται σε “γραμμή Μαζινό” της ολιγαρχίας, όπως έδειξε καθαρά ο ψυχολογικός εκβιασμός του εκλογικού σώματος στις εκλογές του 2012 με το φόβητρο των “καταστροφικών” επιπτώσεων μιας ενδεχόμενης εξόδου.

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση αποτελούσε πάντα κομβικής σημασίας στρατηγικό πρόβλημα, το οποίο όριζε σαφείς διαχωριστικές γραμμές στο εσωτερικό της Αριστεράς και του ευρύτερου προοδευτικού χώρου τα τελευταία εξήντα χρόνια: ΚΚΕ/ΕΔΑ απένατι στο Σοσιαλιστικό Κόμμα/Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας των Τσιριμώκου-Σβώλου τη δεκαετία του ’50, ΚΚΕ/ΠΑΣΟΚ απέναντι στο ΚΚΕ εσωτερικού και μικρότερες, κεντροαριστερές δυνάμεις τη δεκαετία του ’70, αντιθέσεις που διαθλώνται και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.

Συνέχεια →

Κριτική προσέγγιση της αυτοαξιολόγησης από πολιτική, κοινωνική και επιστημονική σκοπιά

Των Βάσως Μούρτζη, Μαρίνας Μουρατίδου & Κωνσταντίνου Βολτέα*

Όλη αυτή την περίοδο έχουν δημοσιευτεί πολλά άρθρα και έχουν γίνει κριτικές προσεγγίσεις σχετικά με το θέμα της αξιολόγησης γενικά και ειδικά της αυτοαξιολόγησης σχολικών μονάδων. Ταυτοχρόνως υπήρξε μια πολιτική απάντηση του κλάδου – κατώτερη ίσως των περιστάσεων αλλά συνακόλουθη της δράσης και της πρωτοβουλίας συνδικαλιστικών ομάδων- που αντιστάθηκε σε επίπεδο συλλόγων διδασκόντων στην ΑΕΕ.

Η ΟΛΜΕ όλο αυτό το διάστημα ολιγώρησε, χωρίς να καλεί με σχέδιο ανά τακτά χρονικά διαστήματα γενικές συνελεύσεις προέδρων που θα οργάνωναν την αγωνιστική στάση του κλάδου. Τώρα λίγες βδομάδες πριν εκπνεύσει η σχολική χρονιά “πέταξαν” το μπαλάκι και πάλι στους συλλόγους προτείνοντας ένα γενικόλογο κείμενο που δεν προωθεί τη συσπείρωση της βάσης του κλάδου τη συγκεκριμένη στιγμή σε κατεύθυνση ανατροπής του συγκεκριμένου πλαισίου. Ως αποτέλεσμα έρχεται η αμηχανία μέσα στους συλλόγους διδασκόντων που εκφράζεται άλλοτε με απραξία και άλλοτε με υλοποίηση της διαδικασίας διασπώντας τους.

Σε μια προσπάθεια να απαντήσουμε στους συναδέλφους οι οποίοι επιθυμούν να αντισταθούν στην πράξη, προτείνουμε την απόρριψη και την αποδόμηση της διαδικασίας και της μεθοδολογίας της ΑΕΕ, με σκοπό να καταγραφεί στο πρακτικό του συλλόγου διδασκόντων στην τελική συνεδρίαση για την ΑΕΕ. Συγχρόνως είναι απαραίτητο να μην προχωρήσει καμιά βαθμολόγηση των δεικτών από την πλευρά του συλλόγου διδασκόντων.

Αφού έγινε μια προσεκτική προσέγγιση και μελέτη των τομέων και των δεικτών της ΑΕΕ εξάγαμε τα εξής συμπεράσματα:

Συνέχεια →

Νέα μεταπολίτευση σημαίνει Νέο Σύνταγμα από το λαό

Να μη σταθούμε αμυντικά  απέναντι στην πρωτοβουλία Σαμαρά

Του Βασίλη Ξυδιά

Φοβάμαι ότι οι εξαγγελίες Σαμαρά για συνταγματική αναθεώρηση αναδεικνύουν για μια ακόμα φορά τα αδύναμα πολιτικά αντανακλαστικά και το έλλειμμα στρατηγικής της δικής μας πλευράς. Διότι, όπως αμήχανα αντιμετωπίσαμε τον Δεκέμβριο του 2011 το πυροτέχνημα του Γιωργάκη περί δημοψηφίσματος (αντί να αρπάξουμε αμέσως, όπως οφείλαμε, την ευκαιρία και να ταράξουμε το πανικόβλητο τότε πολιτικό σύστημα, υπερθεματίζοντας στην ανάγκη να εκφραστεί αυθεντικά και πρωτογενώς η λαϊκή θέληση εναντίον των μνημονίων) το ίδιο κάνουμε και τώρα. Με τα αντανακλαστικά μιας εσαεί αντιπολίτευσης και όχι μιας επερχόμενης δύναμης ανατροπής, εστιάζουμε στις προθέσεις και τα κίνητρα του Σαμαρά και δεν βλέπουμε την ευκαιρία που μας δίνεται για να πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία σ’ αυτό το μείζον ζήτημα.

Συνέχεια →

ΕΠΑΛ: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Είναι πλέον φανερό σε όσους υπηρετούμε την πολύπαθη επαγγελματική εκπαίδευση πως ανομολόγητος σκοπός της κυβέρνησης είναι η περαιτέρω συρρίκνωση και υποβάθμιση των ΕΠΑΛ σε σχολές στοιχειώδους τεχνικής κατάρτισης στερώντας από τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων τη γενική παιδεία και μόρφωση.

Συνέχεια →