Η Ορθόδοξη υπέρβαση της κοσμικής επικοινωνίας

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη*

Εάν ο θεϊσμός είναι παραγκωνισμός ή και συνεργασία του ανθρώπου με τον Θεό, ο αθεϊσμός αναδύεται ως απόλυτη πίστη και εμπιστοσύνη, ως κατά τ’ άλλα βιώσιμη κατάφαση στην αναγκαιότητα των ανθρώπινων επιτευγμάτων [1]. Είναι κοινά αποδεκτό σήμερα, ότι ο αθεϊσμός τοποθετεί στη θέση της θεολογίας και του Θεού τον άνθρωπο και μέσω μιας ανθρωπολογικής ερμηνείας της θρησκείας προτάσσει την προτεραιότητα του ανθρωπολογικού στοχασμού έναντι της θείας υπερβατικότητας.

Σύμφωνα με τον γερμανό φιλόσοφο Feuerbach, «η εκθρόνιση του Θεού είναι προϋπόθεση και μέσον για την ενθρόνιση και καταξίωση του ανθρώπου» [2], καταξίωση την οποία φαίνεται παράδοξα ν’ αποδυναμώνει και να απομυθοποιεί η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη και η  άκριτα αλματώδης επιστημονική πρόοδος. Η “καταξίωση” του ανθρώπου, κάθε μορφή διασκέδασης και ψυχαγωγίας, αποποιήθηκε του κοινωνικού και διαπροσωπικού χαρακτήρα της και κατάντησε ατομική υπόθεση και μοναχική απόλαυση.

Συνέχεια →

Χριστός γαρ εγήγερται ευφροσύνη αιώνιος

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη*

Η Ανάσταση του σώματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί την πλέον αξιόπιστη, έγκυρη, αυθύπαρκτη, ζωηφόρα και θεοφόρα απόδειξη και πιστοποίηση, άμα δε και πραγματοποίηση του απολυτρωτικού Του έργου. Επί του Σταυρού ο θάνατος καταλύεται και αφανίζεται και επί του Άδου η φθορά αλλοτριώνεται, μάλλον δε εξαλείφεται και αποδυναμώνεται. Ασφαλώς, ο Κύριος Ιησούς Χριστός προσέλαβε όμοια με εμάς ανθρώπινη φύση και σώμα, ουχί κατά δόκηση ή μετ’ αιθερίου και πλάνου σχήματος. Τουναντίον, σώμα όμοιο με το δικό μας, πλην βεβαίως της αμαρτίας. Παρά δε ταύτα, αν και η φθορά αποτελεί απόλυτη και καθολική απόρροια και φαινόμενο της έκπτωτης φύσεως, το σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, αν και στην πραγματικότητα είναι νεκρωμένο, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να παραδοθεί στη διαφθορά.

Συνέχεια →

Η κατά Χριστόν αγαμία στην ιερωσύνη

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη*

Προλαβαίνω και προλαμβάνω εξ αρχής κάθε αντίλογο και αντίρροπη κατάθεση επί όσα θα ακολουθήσουν κατωτέρω, καθώς, ως γνωστόν τοις πάσι, το ως άνω θέμα εμπεριέχει δυσκολίες αναρίθμητες μη δυνάμενες να αρθούν επί της παρούσης, τόσο εξαιτίας της περιορισμένης και μικρής έκτασης του άρθρου όσο και ένεκα εμαυτού και της εμού ανικανότητας να θεο-λογήσω επ’ αυτού.

Συνέχεια →

Άνθρωποι και Απάνθρωποι

Του Δημ. Π. Λυκούδη*

Οι μέρες της ζωής μου παρέρχονται. Το έκπωμα της παραμονής μου από εκήλεον αποδυναμώνεται και νεκρούται. Αποστασιοποιούμαι επειδή υποστασιοποιούμαι και ακηρύκτως γεύομαι την ιδιαιτερότητα, το ακραιφνές ιδίωμα να χαμογελώ και να φαντάζω και να λοιδορώ την ειρεσιώνη επί της κεφαλής μου, επειδή εμποδών γίγνομαι επί παν εχθρικόν και αλλότριον που περιορίζει τα απροσπέλαστα όρια του νου και της σκέψης μου.

Και οι άνθρωποι παρέρχονται – ως άνθρωποι, ως απάνθρωποι; – [1] και αναζητούν ακράχολα την ευτυχία, βιάζονται να επιτελέσουν το έλδωρ της ακηλήτου ζωής, σχετίζονται και απομακρύνονται, σχετικοποιούνται και ομονοιούν. «Τί θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκονται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;[…] Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική και δεν βρίσκεται πουθενά» [2].

Συνέχεια →

Η Διάδραση της Αντιφιλητικής Αγάπης

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη*

Όταν ήμουν μικρός, η βιβλιοθήκη μου άγγιζε το προσκέφαλό μου,

 ως θα έλεγε ο Ρίτσος, και μόλις αναζητούσα να χαράξω και νοερά να περιπλανηθώ στον «χωροχρόνο» των ονείρων μου…

Κάθε φορά, ενθυμούμαι αμυδρά, όταν ο αδυσώπητος μόρος και ο κωκυτός έπλητταν τον εγωκεντρισμό μου και την συνειδησιακή μου πληρότητα, κατέφευγα νωχελικά και ως νεμεσητός παραδινόμουν στην αυτοθέλητη μόνωση και περισυλλογή.

Συνέχεια →