Το ερώτημα αν «αυτός ο νόμος αφορά κι εμένα» δεν ήταν μόνο στην Ελλάδα που ακούστηκε πιο συχνά απ’ οποιοδήποτε άλλο τη διετία 2010 – 2011. Και στην υπόλοιπη Ευρώπη τέθηκε κατ’ αναντιστοιχία το ίδιο ακριβώς ερώτημα: «Κατά πόσο ό,τι γίνεται στην Ελλάδα αφορά κι εμάς».
Όταν η Δημοκρατία έχει (αδι)έξοδα
Του Ανδρέα Ζαφείρη
Από το Δελφινάριο ως το σημείο να γίνεις το πρόσωπο-κλειδί σε μια υπόθεση που θα δρομολογήσει ριζικές πολιτικές ανακατατάξεις η απόσταση είναι τεράστια και προφανώς ο κ. Χαϊκάλης δεν την έκανε μόνος του. Χωρίς τη στήριξη από κάποιο σημαντικό κέντρο, εντός ή εκτός της χώρας, δε θα μπορούσε ούτε ο ίδιος ως πρόσωπο, ούτε και οι ΑΝΕΛ να ανταποκριθούν σε μια τέτοια κίνηση.
Επειδή είθισται και πολιτικά και ηθικά – δεοντολογικά, να υπάρχει κάποιος απολογισμός στη λήξη της θητείας είτε συλλογικών οργάνων είτε αιρετών προσώπων…
Είναι πιθανόν ο όρος να προέρχεται από το μυθιστόρημα του Καρόλου Ντίκενς «χριστουγεννιάτικη ιστορία» (1843). Επικράτησε στη Δύση και με την πάροδο των χρόνων υποκατέστησε πλήρως το πνεύμα του Χριστού, ώστε να παραμορφωθεί πλήρως η μεγάλη γιορτή της Εκκλησίας, να καταστεί αγνώριστη! Βέβαια δεν ευθύνεται ο Ντίκενς για τη στρέβλωση της γιορτής. Παρά το ότι κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματός του είναι το «πνεύμα» των Χριστουγέννων, καθώς φαίνεται να μην αισθανόταν ο συγγραφέας βολικά να επαναφέρει στη σκοτισμένη εποχή του τον ίδιο τον Χριστό, τα μηνύματα, τα οποία διαχέει είναι σαφώς εμπνευσμένα από την διδασκαλία του Χριστού. Όταν όμως εκτοπίζεται από το προσκήνιο της ιστορίας ο Χριστός κανένα «πνεύμα» δεν είναι δυνατόν να συγκινήσει τις καρδιές, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου καθίστανται σκληρότερες από πέτρα!
Πολλοί αναρωτιούνται τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση. Θα τα βάλει με τους δανειστές, θα δώσει έστω μια ανάσα στο λαό, ή όχι; Ο καθένας απαντά στα ερωτήματα αυτά κάνοντας την ανάγκη – την προσωπική του ανάγκη – φιλότιμο. Πολλοί αρκούνται στο γνωστό: να φύγουν αυτοί και βλέπουμε.
Περίληψη: Το άρθρο αυτό εξετάζει μερικούς από τους μύθους σχετικά με τη σημερινή Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και δείχνει ότι, στην πραγματικότητα, οι διαφορές μεταξύ των μελών της Υπερεθνικής Ελίτ που τη διαχειρίζεται είναι μόνο διαφορές τακτικής, και ποτέ στρατηγικής. Δηλαδή, ποτέ δεν αφορούν στους ίδιους τους στρατηγικούς στόχους αυτών των ελίτ για την αναπαραγωγή και επέκταση της υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής τους δύναμης. Κατά συνέπεια, οι διαφορές αυτές είναι μη-ανταγωνιστικές και έχουν ελάχιστη σχέση με τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες αναφέρονται στη μαρξιστική βιβλιογραφία. Αυτή είναι μια βασική ποιοτική διαφορά μεταξύ της προ-παγκοσμιοποιητικής Διεθνούς Τάξης που βασιζόταν στα έθνη–κράτη, και της Νέας Διεθνούς Τάξης που αναδύθηκε την εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Το παραδοσιακό πολιτικό και κομματικό σύστημα κατέρρευσε εκκωφαντικά, με αποτέλεσμα η Νέα Δημοκρατία να έχει χρεωθεί και δεχθεί ένα πολύ μεγάλο μέρος του πολιτικού κόστους, το ΠΑΣΟΚ να είναι στα όρια της εξόδου από τη Βουλή και η Αριστερά, ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ, να έχει γίνει η βασική ανερχόμενη δύναμη συγκέντρωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, αν και αυτή συγκροτείται πολύ λιγότερο ως κινηματική δυναμική και περισσότερο ως εκλογικό ρεύμα απογοήτευσης, απελπισίας και απόγνωσης. Η συζήτηση για τα «άκρα» είναι ακριβώς απότοκη της κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης.
Όπου κυριαρχούν οι σκιές και κάθε υπόθεση δρομολογείται υπογείως, το σκηνικό θυμίζει ένα κακόγουστο θέατρο σκιών. Μ’ ένα τέτοιο θέατρο σκιών ορίζεται η δημοκρατία στο σύγχρονο νεοελληνικό κράτος στην ποιητική συλλογή «Ποιήματα μικρόσωμα, άσωτα και φαντασμένα στα όρια του πολίτικαλ κορέκτ» του Αλέξανδρου Αραμπατζή και του Κώστα Κρεμμύδα. Οι δύο ποιητές, σε μια διαρκή συνομιλία που παρέχει τα εναύσματα για το κάθε νέο ποίημα, αναλαμβάνουν να αποδώσουν με ποιητικό τρόπο τη χειρότερη ίσως παρακμή του νεοελληνικού κράτους και των ανθρώπων του. Υποκρισία, προδοσία, δειλία, ατομισμός κι ασυναρτησία είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου ανάπηρου πολιτεύματος, που μόνο κατ’ όνομα ή ευφημισμό αποκαλείται «δημοκρατία».
Σήμερα, κάποιοι μιλάνε για εργατικούς και τεμπέληδες Ευρωπαίους. Δικαιολογούνε τον πλουτισμό των πρώτων και την φτώχεια των δεύτερων. Αλλά σήμερα, το οικονομικό αποτέλεσμα μιας χώρας έρχεται από την εφαρμογή της τεχνολογίας.
Το σακί του φόβου
Ένα παραμύθι** με αφορμή την εκστρατεία του φόβου,
με αναφορά στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας.
Μια φορά κι έναν καιρό… μια αλεπού ζούσε μέσα σ’ ένα δάσος! Ήταν μία χρονιά όπου όλα γύρω είχαν ντυθεί στα λευκά. Έκανε πολύ κρύο και το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα. Τα ζώα, όλα, κουρνιάζανε μέσα στις φωλιές τους για να ζεσταθούν, το ένα πλάι στο άλλο. Χιόνιζε κι όλα ήταν ήσυχα, ώσπου ξαφνικά ακούστηκε ένας περίεργος θόρυβος. Μέσα στο κρύο σκηνικό και στο έρημο δάσος, αυτός ο θόρυβος έμοιαζε φοβερός και τρομερός. Σαν βαρύς γδούπος, λες και κάποιο μεγάλο κακό πλησίαζε.
