ΤΟ ΣΠΙΡΑΛ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ:

Δεν έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη στην πολιτική ηγεσία, όταν ακολουθεί τις εντολές των εισβολέων, ενάντια στις προεκλογικές της δεσμεύσεις – πόσο μάλλον όταν φαίνεται πως μας οδηγεί στην λεηλασία, στην εξαθλίωση, στη χρεοκοπία και στην πληθωριστική δραχμή

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Η Μεγάλη Ύφεση στο ζενίθ της, το χειμώνα του 1933, θα μπορούσε εύλογα να χαρακτηρισθεί ως ένα είδος συλλογικού παραλογισμού – ενώ κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς και για την Ελλάδα σήμερα.

Ειδικότερα, οι εργαζόμενοι δεν είχαν καμία απασχόληση, επειδή οι επιχειρήσεις δεν προσελάμβαναν κανέναν……. οι επιχειρήσεις δεν προσελάμβαναν κανέναν, επειδή δεν υπήρχε αγορά για τα προϊόντα τους…… δεν υπήρχε καμία αγορά για τα προϊόντα τους, επειδή οι εργαζόμενοι δεν είχαν κανένα εισόδημα, με το οποίο θα μπορούσαν να αγοράσουν τα προϊόντα των επιχειρήσεων, για να αντιστρέψουν το σπιράλ του θανάτου – ένας καταστροφικός φαύλος κύκλος, χωρίς καμία δυνατότητα εξόδου.

Οι συναλλαγματικές υποτιμήσεις, η αύξηση των κρατικών ελλειμμάτων με στόχο τις δημόσιες επενδύσεις, την απασχόληση και τη ζήτηση, κατά τις προσταγές της θεωρίας του Keynes, καθώς επίσης η υπομονετική αναμονή αντιστροφής της τάσης, έμοιαζαν να είναι παρόμοιες αναποτελεσματικές στρατηγικές επίλυσης της κρίσης. 

Περαιτέρω, οι σε μεγάλο βαθμό κεντρικά κατευθυνόμενες και συνδικαλιστικά άριστα οργανωμένες αγορές εργασίας, όπως αυτή της Αυστραλίας είχαν τα ίδια αποτυχημένα αποτελέσματα, όσον αφορά την εξάλειψη της ανεργίας «μακράς διαρκείας», με τις μη οργανωμένες αγορές εργασίας – όπως αυτή των Η.Π.Α.

Οι φασιστικές λύσεις του προβλήματος, όπως αυτή της Ιταλίας, δεν είχαν επίσης αποτέλεσμα – με εξαίρεση τη ναζιστική λύση της Γερμανίας, από εκείνη τη στιγμή και μετά που τέθηκε σε λειτουργία η πολεμική της βιομηχανία.

Όσον αφορά τις Η.Π.Α., η ύφεση καταπολεμήθηκε τελικά από την αύξηση της ζήτησης πολεμικού εξοπλισμού, ενόψει του 2^ου παγκοσμίου Πολέμου – ενώ μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία καθαρή εξήγηση σε σχέση με το γεγονός ότι, κανένα κράτος δεν θα μπορούσε τότε να ξεφύγει από τον καθοδικό σπειροειδή κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας, εάν δεν είχε μεσολαβήσει πόλεμος.

Η κατάσταση της Ιαπωνίας τα τελευταία είκοσι χρόνια, παρά το ότι ο υπόλοιπος πλανήτης βρισκόταν σε πορεία ανάπτυξης, επιβεβαιώνει δυστυχώς τον κανόνα – ενώ η σημερινή παγκόσμια ύφεση καταλαμβάνει τη μία χώρα μετά την άλλη: μεταξύ των οποίων και τις αναπτυσσόμενες οικονομίες της Βραζιλίας, της Ινδίας, της Κίνας κλπ.

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, όλες οι ανοησίες που ακούγονται τον τελευταίο καιρό, μεταξύ των οποίων η ανάπτυξη μέσω μαζικών ιδιωτικοποιήσεων σε τιμές εκποίησης, κυρίως βέβαια των κοινωφελών και των κερδοφόρων εταιριών, δεν μας δημιουργούν καμία σιγουριά για το μέλλον – πόσο μάλλον όταν δεν έχουμε καμία απολύτως εμπιστοσύνη στην πολιτική ηγεσία, η οποία απλά ακολουθεί πιστά τις εντολές των εισβολέων, ενάντια στις προεκλογικές δεσμεύσεις, παρά το ότι οδηγούν μονοδρομημένα στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, στην εξαθλίωση, στη χρεοκοπία και στη δραχμή. 

Το ίδιο ισχύει και για την Ευρώπη, η οποία ευρίσκεται αναμφίβολα σε τροχιά αποσύνθεσης – με τις φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της να αυξάνονται καθημερινά, εντείνοντας τον κίνδυνο μίας συλλογικής χρεοκοπίας.

Επίσης για τις Η.Π.Α. οι οποίες, ευρισκόμενες σε πορεία παρακμής, προσπαθούν απεγνωσμένα να εξάγουν (ακόμη μία φορά μετά το 2007) τα προβλήματα τους, με τη βοήθεια των οικονομικών όπλων μαζικής καταστροφής που διαθέτουν – με πρώτο από όλα το ΔΝΤ.  

Ολοκληρώνοντας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, μόνο ένα ελάχιστο μέρος από τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων «υπό την αιγίδα του ΔΝΤ» στη Βραζιλία, στην Αργεντινή κλπ., οδηγήθηκε στα κρατικά ταμεία – το μεγαλύτερο μέρος τους εξαφανίσθηκε στην κυριολεξία, με την πλειοψηφία των πολιτών τους να είναι πλέον απόλυτα εξαρτημένοι από τις διαθέσεις των πολυεθνικών.

Παράλληλα, απορούμε για την απίστευτη έλλειψη υγιούς αντίδρασης στον αφελληνισμό, ο οποίος επιχειρείται με τη μαζική λαθρομετανάστευση, με την καταδίκη των άνεργων Ελλήνων στην αναζήτηση νέων πατρίδων, με την «εξορία» των μικρομεσαίων επιχειρήσεων σε φορολογικά πιο συμφέρουσες χώρες, καθώς επίσης με τις τούρκικες σαπουνόπερες που προβάλλονται από τα τηλεοπτικά ΜΜΕ – ενώ δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί συνεχίζεται η εκκωφαντική σιωπή των αμνών, η οποία οδηγεί μονοδρομημένα στην απόλυτη χρεοκοπία: πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και βέβαια οικονομική.   

Το ότι η Ελλάδα δεν ανήκει ούτε στη Δύση, ούτε στην Ανατολή, αφού είναι η ίδια «κοιτίδα» του πολιτισμού, είναι πάντως γνωστό σε όλους – με εξαίρεση δυστυχώς τους ίδιους τους Έλληνες.

Ίσως λοιπόν να είναι αυτός ένας από τους λόγους της έντονης προσπάθειας αλλοτρίωσης της, της χρησιμοποίησης της ως Δούρειο Ίππο, για την εισβολή των Η.Π.Α. στην Ευρωζώνη, καθώς επίσης της «προτεσταντικής ηθικής» αυστηρής «τιμωρίας» της από την πρωσική Γερμανία – αν και η μεγαλύτερη ευθύνη δεν μπορεί παρά να καταλογισθεί στους Έλληνες Πολίτες, αφού αυτοί ανέχθηκαν και συντήρησαν τις «αυλές» γύρω από την ανεπαρκή οικονομική και πολιτική εξουσία, καθώς επίσης την κοινωνία της διαφθοράς και της διαπλοκής, η οποία κυριαρχεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. 

Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική των δανεικών, της υποτέλειας, του εθνικού εξευτελισμού, των προσβολών και των υποκλίσεων πρέπει να τελειώσει αμέσως και μία για πάντα – ακόμη και αν πρέπει να εγκαταλείψουμε την αγκαλιά της μητέρας Ευρώπης, εφόσον βέβαια συνεχίζει να επιμένει στη συμβίωση με τον σαδομαζοχιστή Γερμανό πατέρα: το «κτήνος με τα πολλά προτερήματα», όπως αποκαλείται διεθνώς.         

ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ

Η Shell μεταφέρει τις καταθέσεις της ύψους 15 δις $ εκτός ΕΕ (αγοράζει ομόλογα στις Η.Π.Α.), στην Κίνα παρατηρείται μαζική στροφή προς το δολάριο και η Γαλλία πιέζει αφόρητα την Ιταλία να αποδεχθεί την υπαγωγή της στο μηχανισμό στήριξης – διαφορετικά κινδυνεύει η ίδια, καθώς επίσης οι γαλλικές τράπεζες, λόγω της μεγάλης έκθεσης τους στην Ιταλία.

Περαιτέρω, η Ισπανία είναι αδύνατον να διασωθεί, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία κρύβονται στο παρασκήνιο, τα προβλήματα της Κύπρου είναι μεγαλύτερα των αναμενομένων, ενώ αυξάνονται οι επιθέσεις εναντίον της ιταλικής ιδιωτικής εταιρείας είσπραξης φόρων (Equitalia), η οποία χρησιμοποιεί εγκληματικές μεθόδους που θυμίζουν τη μαφία (κατασχέσεις αυτοκινήτων και σπιτιών χωρίς προειδοποίηση κλπ.).

Τέλος, η αντίστροφη μέτρηση για το Βέλγιο έχει ξεκινήσει, η Γερμανία ευρίσκεται ήδη στο στόχαστρο (παρά τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού της, τα CDS έχουν σχεδόν δεκαπλασιαστεί) και η Ελλάδα ψηφίζει ένα επί πλέον υφεσιακό πακέτο μέτρων – ενάντια στις προεκλογικές δεσμεύσεις, κόντρα στην κοινή λογική και σφίγγοντας ακόμη μία φορά μόνη της τη θηλιά, γύρω από το λαιμό της.

Δύσκολο λοιπόν να απολαύσει κανείς τις διακοπές του, αφήνοντας πίσω όλα αυτά τα προβλήματα – ακόμη και αν τις έχει απόλυτη ανάγκη. Πόσο μάλλον όταν δεν πιστεύει στις ικανότητες θαυματοποιού του διοικητή της ΕΚΤ, αλλά στην πονηριά των αγορών – οι οποίες, προσποιούμενες μάλλον ότι πείσθηκαν από τις εξαγγελίες της ΕΚΤ για να κερδίσουν χρόνο, εγκαταλείπουν μαζικά τις αγορές ομολόγων του Νότου, τοποθετώντας την υπερβάλλουσα ρευστότητα (εν πρώτοις) στα χρηματιστήρια.

Όσον αφορά τώρα τις καινούργιες ανοησίες που κυκλοφορούν, σε σχέση με ένα παράλληλο προς το ευρώ δεύτερο νόμισμα, αρκεί να αναφέρει κανείς δύο αποτυχημένα παραδείγματα από το παρελθόν: της Αργεντινής (Bonos), καθώς επίσης της Καλιφόρνιας (I owe you).

Επίσης να τονίσει ότι, τέτοιου είδους «ενέργειες απόγνωσης», εάν όχι αυτοκτονίας, επιβαρύνουν αποκλειστικά και μόνο τις πολύ αδύναμες εισοδηματικές τάξεις. Σε κάθε περίπτωση, «λίγο ευρώ» δεν υπάρχει – είτε το έχει μία χώρα σαν το μοναδικό της νόμισμα, είτε όχι.

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 08. Αυγούστου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων», τα έσοδα των οποίων ενισχύουν την ιστοσελίδα www.casss.gr.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2669.aspx#.UCS4gKBOpuT

Ο πουριτανισμός της δεξιάς και της αριστεράς απειλεί με ευνουχισμό τον λαό μας

Του Δημήτρη Καζάκη

Δεν μπορεί, θα το έχετε σκεφτεί κι εσείς. Γιατί οι κυβερνώντες και τα επιτελεία τους, τα εγχώρια, αλλά κυρίως τα ξένα, επιμένουν στην ίδια πολιτική, στις ίδιες συνταγές, ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι είναι αδύνατο να δώσουν κάποια λύση; Δεν σκέφτονται τις συνέπειες; Δεν φοβούνται; Γιατί τέτοια μανία να συνεχίσουν στον ίδιο μονόδρομο που οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην ολοκληρωτική καταστροφή;

Το πώς σκέφτονται σήμερα οι κυβερνώντες και τα επιτελεία τους έχει ελάχιστη σχέση με οποιαδήποτε μορφή επιστήμης. Οι λογικές τους αντλούνται περισσότερο από μια προτεσταντική «εγκόσμια» θεολογία, ένα είδος σύγχρονου πουριτανισμού, που έχει συνεπάρει βαθιά το επίσημο πολιτικό σύστημα και στην Ελλάδα. Ένας γερμανός καθηγητής της Χαϊδελβέργης των αρχών του 20^ου αιώνα, ταυτόχρονα θεολόγος, φιλόσοφος και νομοδιδάσκαλος, έγραφε για το πνεύμα του προτεσταντισμού τα εξής: «Η προσωπική αφοσίωση στην δουλειά και το κέρδος, η οποία αποτελεί τον ακούσιο και ασυνείδητο ασκητισμό του σύγχρονου ανθρώπου, είναι ο γόνος ενός συνειδητού ‘εγκόσμιου' ασκητισμού της δουλειάς… Το ‘πνεύμα του καλούντος',… δίχως αγάπη για τον κόσμο, γίνεται η πηγή μιας ακούραστης και με συστηματικό τρόπο πειθαρχημένης εργατικότητας, όπου η εργασία επιδιώκεται για χάρη της εργασίας, για χάρη της θανάτωσης της σάρκας, όπου το προϊόν της εργασίας δεν προορίζεται για να καταναλωθεί με απόλαυση, αλλά με σκοπό την συνεχή αναπαραγωγή του απασχολούμενου κεφαλαίου. Από τότε που η επιθετικά ενεργητική ηθική εμπνευσμένη από το δόγμα του προκαθορισμένου προορισμού ωθεί τον εκλεκτό στην πλήρη ανάπτυξη των θεόσταλτων δυνάμεών του και του το προσφέρει ως σημάδι για να είναι σίγουρος για την επιλογή του, η εργασία γίνεται ορθολογική και συστηματική. Με την κατάρριψη του κινήτρου της ευκολίας και της απόλαυσης, ο ασκητισμός βάζει τα θεμέλια της τυραννίας της εργασίας πάνω στους ανθρώπους.»[1]

Η δουλειά για την δουλειά και όχι η δουλειά για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Η δουλειά με κίνητρο τον ασκητισμό και την προσωπική επιτυχία, η οποία μετριέται με τις απολαβές και την ανάδειξη του εκλεκτού της στην εγκόσμια ιεραρχία της θρησκευτικής πίστης. Κι όχι η δουλειά που εξασφαλίζει απολαύσεις, ευημερία, ευκολίες και ελεύθερο χρόνο στην κοινωνία. Αυτή είναι η ηθική του προτεσταντισμού, ο οποίος δόξαζε από γεννησιμιού του τον ασκητισμό, την φτώχεια, την εξαθλίωση, τις θυσίες, ως βασικό κίνητρο για την πρόοδο.

Το ίδιο και σήμερα. Σε μια κατάσταση απίστευτης χλιδής και πλουτισμού για πολύ λίγους, η σύγχρονη οικονομική και πολιτική θεολογία του προτεσταντισμού, εξακολουθεί να διδάσκει στην κοινωνία τον ασκητισμό και να επιδοκιμάζει την δουλειά για την δουλειά υπό οποιαδήποτε προσωπική θυσία. Μόνο όποιος πονά και ματώνει για τη δουλειά του, όποιος αναλώνεται ολόκληρος γι' αυτήν, χωρίς να υπολογίζει κόπο και ανταμοιβές, μόνο αυτός αποτελεί το πρότυπο του εκλεκτού της σημερινής κοινωνίας, όπου η άρχουσα τάξη διδάσκει στους φτωχούς και πένητες την ασκητική ως υπέρτατη αξία. Όποιος τολμήσει να μιλήσει για ανελαστικά δικαιώματα, για κοινωνική ευημερία και προπαντός για ελεύθερο χρόνο αντάξιο των κατακτήσεων του σύγχρονου πολιτισμού, τότε αυτός δεν παρά ένας τεμπέλης, ένας λεχρίτης, ένα παράσιτο, άξιος μόνο για την υπέρτατη τιμωρία. Άξιος μόνο για να εισπράξει αυτό που ο Λούθηρος, με όλη την πατερική αγάπη και στοργή που διέκρινε το δόγμα του, υποδείκνυε στους άρχοντες όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τους εξεγερμένους χωρικούς της εποχής του: «Μαχαιρώστε, χτυπήστε, σκοτώστε όποιον μπορείτε.»[2] Βλέπετε, οι χωρικοί τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις αρετές της ασκητικής λιτοδίαιτης ζωής και της πειθήνιας υπακοής στους ανώτερούς τους. «Συνεπώς,» έγραφε ο Λούθηρος, «αφήστε όποιον μπορεί να χτυπήσει, να σκοτώσει και να μαχαιρώσει, κρυφά ή φανερά, και να θυμάστε ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο δηλητηριώδες, επιζήμιο, ή διαβολικό από έναν επαναστάτη. Είναι ακριβώς όπως όταν κάποιος πρέπει να σκοτώσει ένα λυσσασμένο σκυλί…»[3]

Το δόγμα αυτό βρήκε την ύψιστη δικαίωσή του στην ηθική του πουριτανού: «Η εργασία που αυτός εξιδανικεύει δεν είναι απλά μια απαίτηση που επιβάλλεται από την φύση, ή μια τιμωρία για το αμάρτημα του Αδάμ. Είναι αφεαυτού της ένα είδος ασκητικής πειθαρχίας, περισσότερο αυστηρής από οποιαδήποτε άλλο δόγμα – μια πειθαρχία που έχει επιβληθεί από την θέληση του Κυρίου και η οποία θα πρέπει να εκτελείται όχι σε απομόνωση, αλλά κατά την εμπρόθεσμη εκτέλεση των κοσμικών καθηκόντων. Δεν είναι απλά ένα οικονομικό μέσο, που θα πρέπει να αφεθεί στην άκρη όταν οι φυσικές ανάγκες έχουν ικανοποιηθεί. Είναι ένας πνευματικός σκοπός, γιατί μόνο μέσα από αυτήν η ψυχή μπορεί να βρει την υγεία της και θα πρέπει να συνεχίζεται ως ηθικό καθήκον πολύ μετά αφού πάψει να αποτελεί υλική ανάγκη… Αυτό που απαιτείται από τον Πουριτανό δεν είναι ατομικές αξιέπαινες πράξεις, αλλά μια άγια ζωή – ένα σύστημα όπου κάθε στοιχείο είναι ομαδοποιημένο γύρω από μια κεντρική ιδέα, την υπηρεσία του Θεού, από την οποία όλα τα ανησυχητικά περιττά έχουν κλαδευτεί και στην οποία έχουν υποταχθεί όλα τα άλλα επιμέρους συμφέροντα.»[4]

Ο Πουριτανός, που ίσως να προέρχεται από τους Καθαρούς του μεσαίωνα, αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο και τον κόσμο υπό το πρίσμα του καλού και του κακού. Ότι δεν συνάδει με τον Ορθό Δρόμο, τον μονόδρομο της δικής του μοναδικής αρετής, του ασκητισμού και της αποθέωσης της δουλειάς, είναι κακό και καταδικαστέο. Έτσι και σήμερα οι σύγχρονοι Πουριτανοί αναγνωρίζουν μόνο ηθικά διλλήματα στην οικονομία και την πολιτική. Το έλλειμμα είναι κακό και διαβολικό, ενώ το πλεόνασμα είναι ηθικό και καλό. Η δουλειά είναι η μετουσίωση της αρετής αρκεί να μην συνοδεύεται από απαιτήσεις καλύτερης αμοιβής, μεγαλύτερης σχόλης και γενικών απολαβών. 

Όποιος δαπανά περισσότερα απ' όσα εισπράττει, αυτό δεν είναι παρά απόδειξη του κακού, σπάταλου και ανήθικου τρόπου ζωής του. Η ζωή του ανθρώπου είναι μια διαρκής θυσία, ένα κακοτράχαλο μονοπάτι προς την αρετή που μόνο λίγοι μπορούν να φτάσουν. Κι επομένως τι πειράζει αν οι πολιτικές που επιβάλλονται από τον μοναδικά Ορθό Δρόμο, οδηγούν χιλιάδες σε αυτοκτονία και εκατομμύρια σε εξαθλίωση και ανεργία. Αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο από προβληματικοί και ανάξιοι.

Με τον ίδιο ήθος και ύφος σήμερα, οι σημερινοί πολιτικοί επίγονοι του Πουριτανισμού μιλούν με άνεση ότι η περικοπή των συντάξεων είναι δυσάρεστη, αλλά θα γίνει, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα, καθώς μας διεμύνησε ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης. Ποια χειρότερα δεν είπε. Πάμε από το κακό στο χειρότερο, για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Χαρείτε λογική. Μιλώντας στον ΣΚΑΙ (8/7), ο Γ. Βρούτσης τόνισε πως δεν νοείται ο νεοεισερχόμενος στην αγορά εργασίας να μισθοδοτείται με 583 ευρώ και να υπάρχουν συνταξιούχοι που λαμβάνουν 1.400 ευρώ. Κι έτσι η προσωποποίηση του πιο απόλυτου κοινωνικού παράσιτου, έρχεται να κρίνει πόσο θα πρέπει να αμείβεται ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος. Όχι με βάση τις ανάγκες για επιβίωση, αλλά με βάση τους δικούς του κανόνες πίστης. Δουλειά για την δουλειά. Όποιος δεν μπορεί να δουλέψει είναι βάρος για την κοινωνία κι έτσι μόνο χαριστικά μπορεί να ζει, μόνο σαν προϊόν φιλανθρωπίας των παράσιτων του είδους του κ. Βούρτση. Arbeit macht Frei (η εργασία απελευθερώνει), έγραφαν οι ναζί ομογάλακτοι του στην πύλη του Άουσβιτς, πριν εμφανιστούν οι στρατιές «τεχνοκρατών» και μετατρέψουν αυτήν την επιτομή της πολιτικής και οικονομικής θεολογίας του πουριτανισμού σε παγκόσμιο δόγμα.

Το δυστύχημα όμως είναι πώς αυτό το πνεύμα του πουριτανισμού έχει κατακτήσει και την περιώνυμη αριστερά. Ο κοινωνικός ασκητισμός και οι θυσίες αποτελούν, υποτίθεται, πολύτιμες αρετές και για την αριστερά ιδίως για την περίοδο της όποιας μετάβασης. Δείτε, π.χ., πόσοι και πόσοι δεν εκθειάζουν τις αναγκαίες θυσίες που υποτίθεται ότι πρέπει να υποστεί η κοινωνία στο όνομα της προόδου, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού. Δεν πειράζει αν πεθάνουν χιλιάδες, δεν πειράζει αν περάσει μαρτύρια η κοινωνία προκειμένου να ικανοποιηθεί η ιδεοληψία που διακατέχει την αριστερά.

Ο αριστερός πουριτανισμός διακατέχεται από δυο συναφείς εκδοχές: Η πρώτη περίπτωση είναι εκείνη του «πλάνου Β». Η δεύτερη περίπτωση είναι της λεγόμενης αντικαπιταλιστικής διεξόδου.

Το «πλάνο Β» είναι το γνωστό παραμύθι που χρησιμοποίησε προεκλογικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν αποτύχει η διαπραγμάτευση με τους εταίρους της ευρωζώνης, τότε θα προχωρήσει, υποτίθεται, στο «πλάνο Β», δηλαδή την έξοδο από το ευρώ. Εδώ δεν μας απασχολεί το κατά πόσο πίστευε κάτι τέτοιο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει να είναι ηλίθιος κάποιος για να πιστεύει ακόμη ότι ο κ. Τσίπρας και οι δικοί του είχαν την παραμικρή πρόθεση να προχωρήσουν σε «πλάνο Β». Απλά ήταν ένα προεκλογικό τρικ για να εκμηδενίσουν την όποια εσωκομματική «αριστερή» κριτική. Και το πέτυχαν.

Όμως, ας σκεφτούμε λιγάκι το όλο σχήμα. Υπάρχουν πολλοί που το υποστηρίζουν. Ας διαπραγματευτούμε πρώτα και ύστερα αν δεν πετύχουμε τίποτε, τότε ας προχωρήσουμε στην έξοδο από το ευρώ και την μονομερή διαγραφή του χρέους. Έτσι λένε. Όσοι από αυτούς είναι καλοπροαίρετοι, απλά θα τους πούμε ότι δεν ξέρουν τι λένε, δεν έχουν επαφή με το τι συμβαίνει στην κοινωνία, με το σε ποια κατάσταση βρίσκεται η οικονομία. Έτσι, λοιπόν, σε όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδια – που συχνά είναι σκέτες φαντασιώσεις – που σκαρφίζονται για να διαπραγματευτούν με τους ευρωπαίους και τους δανειστές της χώρας, δεν μας απαντούν στο εξής απλό: Πόσο χρόνο θα πάρουν οι πολυπόθητες διαπραγματεύσεις για το καλό της χώρας; Πόσο χρόνο θα χρειαστούν για να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης με τους θύτες ενός λαού; Εκτίμηση συνεπειών έχουν κάνει; Με άλλα λόγια για όσο αυτοί θα διαπραγματεύονται εντός του ευρώ και υπό καθεστώς ύφεσης, πόσοι ακόμη θα πεθάνουν, πόσοι θα βγουν στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Διότι αντιμετώπιση της ύφεσης εντός του ευρώ μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο, τον τρόπο της Μέρκελ. Όχι γιατί η Μέρκελ είναι κακιά και πεισματάρα, όπως νομίζει ο Τσίπρας, αλλά γιατί η ίδια η αρχιτεκτονική του ευρώ δεν επιτρέπει άλλη πολιτική.

Και να ξαναρχόμαστε στο επίδικο ζήτημα: που τραβούν την κόκκινη γραμμή της δικής τους διαπραγμάτευσης όσοι θεωρούν ότι η μονομερής διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ, είναι «πλάνο Β»; Πόσους νεκρούς, εξαθλιωμένους και άνεργους σηκώνει η δική τους συνείδηση; Ή μήπως δεν τους καίγεται καρφί; Θα πρέπει να πούμε ότι ακόμη και τώρα να σταματήσουν τα μέτρα περιορισμού και μειώσεων στην ελληνική οικονομία, η ύφεση δεν πρόκειται να αναχαιτιστεί. Έχει αποκτήσει τη δική της δυναμική κατάρρευσης και παρακμής προσθέτοντας κάθε μήνα 28 χιλιάδες νέους ανέργους, οδηγεί στην αυτοκτονία γύρω στους 50 και σπρώχνει πάνω από 50 χιλιάδες στην ανέχεια και διώχνει από την χώρα πάνω από 20 χιλιάδες κυρίως νέα παιδιά, την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας. Κι αυτό κάθε μήνα που περνά, παίρνονται δεν παίρνονται πρόσθετα μέτρα περικοπών και λιτότητας.

Τι προτίθενται να κάνουν όλοι αυτοί που μας υπόσχονται ότι πρώτα θα διαπραγματευτούν και έπειτα, αν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, θα προχωρήσουν στην μονομερή διαγραφή και έξοδο από την ευρωζώνη; Απλούστατα διακατέχονται από τον ίδιο πουριτανισμό με την άρχουσα τάξη που δεν βάζει την ευημερία του λαού σε πρώτη προτεραιότητα, ενώ αντιλαμβάνονται την μονομερή διαγραφή και την έξοδο από το ευρώ με τους ίδιους όρους που το αντιλαμβάνεται και η κυρίαρχη προπαγάνδα.

Υπάρχουν κι εκείνοι που εκδηλώνουν τον αντικαπιταλισμό τους με τον ίδιο τρόπο που οι πουριτανοί αποστρέφονταν την αληθινή ζωή. Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε από δαύτους να μας λένε ότι χρειάζονται θυσίες από τον λαό για να αλλάξουμε ρότα, πάντα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. 

Μας κάνει εντύπωση με τι ευκολία ορισμένοι πούροι «επαναστάτες» αποδέχονται ότι ο λαός θα δεινοπαθήσει προκειμένου να μπει στον ίσιο δρόμο, της αντικαπιταλιστικής αρετής. Μάλιστα ακούσαμε τον κ. Λαπαβίτσα να υποστηρίζει το δικό του δόγμα του σοκ, με βάση το οποίο το πέρασμα σε εθνικό νόμισμα θα αποτελέσει ένα ισχυρό σοκ για την ελληνική οικονομία κι αυτό θα την ξυπνήσει από τον λήθαργο της ύφεσης. Με άλλα λόγια υπάρχει δεξιό δόγμα του σοκ και αριστερό δόγμα του σοκ. Ο κοινός παρανομαστής; Ο λαός θα υποφέρει, αλλά στην μεν πρώτη περίπτωση χωρίς ελπίδα, ενώ στην άλλη περίπτωση με την ελπίδα για καλύτερες μέρες. Με την ίδια λογική υπάρχει δεξιά πείνα, αλλά και αριστερή πείνα.

Τι φούμαρα είναι όλα αυτά; Τι ανοησίες; Θεωρίες και προτάσεις που ξεκινούν με την προϋπόθεση ότι ο λαός θα υποφέρει, έστω και για λίγο στην μετάβαση, μέχρι να βρει τον δρόμο του παραδείσου, είναι επικίνδυνες. Διαφέρουν από τον πουριτανισμό της άρχουσας τάξης, μόνο ως προς τις διακηρυγμένες προθέσεις τους. Διαπνέονται από την ίδια λογική που θέλει τον λαό να περνά από ένα είδος καθαρτηρίου σε συνθήκες ασκητισμού και θυσιών προκειμένου να εξαγνιστεί για να εισέλθει στο βασίλειο του Θεού, στην δική του αντικαπιταλιστική ουτοπία.

Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η μονομερής διαγραφή του χρέους και η συντεταγμένη έξοδος από το ευρώ δεν είναι «πλάνο Β», αλλά αναγκαίο «πλάνο Α», αν θέλει κανείς να σταματήσει εδώ και τώρα την αποκαλούμενη ευγενικά «ανθρωπιστική κρίση», την κατάρρευση και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Η στροφή αυτή δεν πρόκειται να κοστίσει τίποτε στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αντίθετα η αντιστροφή της τάσης, η ευημερία του λαού, η αύξηση των εισοδημάτων του από την πρώτη κιόλας στιγμή, η κατάκτηση ανελαστικών δικαιωμάτων στην εργασία, στην κοινωνία και στην πολιτική, αποτελούν ασφαλές κριτήριο ότι η νέα κατάσταση πάει μπροστά με βάση το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας. Κι όχι μόνο. Η άνοδος της ευημερίας και των εισοδημάτων του λαού από την πρώτη κιόλας στιγμή, μαζί με την θεμελίωση ανελαστικών δικαιωμάτων, αποτελούν θεμελιακούς όρους για ανάκαμψη της οικονομίας, ανόδου της εσωτερικής αγοράς, αναχαίτισης της ανεργίας και καταπολέμησης της φτώχειας. 

Αυτοί που λένε ότι θα πάμε σε νέο εθνικό νόμισμα για να το υποτιμήσουμε, να κλείσουμε τις τράπεζες για λίγο και σιγά-σιγά θα δει ο λαός καλό, δεν είναι μόνο ότι δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάνε, αλλά στην πραγματικότητα αντιλαμβάνονται την εναλλακτική πολιτική με τον κλασσικό πουριτανικό τρόπο. Μόνο που δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει η Ελλάδα από την πεπατημένη, αν από την πρώτη στιγμή δεν συντρίψει τις εσωτερικές μονοπωλιακές καταστάσεις και δεν σταθεροποιήσει το νέο εθνικό της νόμισμα, έτσι ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε εργαζόμενους και παραγωγούς να αυξάνουν δραστικά τα εισοδήματά τους. Δίχως αυτό δεν θα υπάρχει δυνατότητα αποταμίευσης και δεν θα μπορούν να γίνουν σοβαρές επενδύσεις στην παραγωγή και τις υποδομές ώστε να αλλάξει η πορεία της χώρας. Δίχως την ικανοποίηση των βασικών βιοτικών αναγκών και ταυτόχρονα χωρίς την δυνατότητα άμεσου περιορισμού του πραγματικά εργάσιμου χρόνου με παράλληλη αύξηση του αληθινά ελεύθερου χρόνου (ανύπαρκτου ουσιαστικά σήμερα), πώς φαντάζεται κανείς ότι ο λαός θα συμμετέχει ουσιαστικά στα κοινά, θα πληροφορείται και θα αποφασίζει άμεσα για όλα όσα τον αφορούν; Και χωρίς να συνδυαστούν όλα αυτά με την δραστική μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης, μαζί με την ανελαστική προστασία της νεανικής εργασίας, τότε πώς θα μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε την ανεργία από την πρώτη κιόλας στιγμή και θα φέρουμε πίσω τα παιδιά μας που κυνηγημένα από την σημερινή κατάσταση κατέφυγαν στο εξωτερικό;

Όποιος σήμερα εμφανίζεται να μας λέει ότι με την μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ, θα υποφέρουμε ως λαός, αλλά δεν πειράζει προκειμένου οι επόμενες γενιές να δουν μια καλύτερη ζωή, τότε κουμπώνομαι. Αν ξέρει τι λέει, τότε είναι επικίνδυνος γιατί αυτό που ζητά στην ουσία είναι η επιστροφή στα παλιά. Να φύγουν, δηλαδή, τα σημερινά κακά αφεντικά και να έρθουν στη θέση τους κάποια άλλα καλά αφεντικά, αντικαπιταλιστικά ίσως, που ξέρουν πώς θα φροντίσουν τον καλό λαό που ξέρει μόνο να ασκείται σε θυσίες.

Οι λογικές αυτές μου θυμίζουν την συζήτηση κατά την διάρκεια του Πρώτου και Δεύτερου Παγκόσμιου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1919-20 στην Μόσχα, όπου η επαναστατική ηγεσία της νέας εξουσίας είχε ως δεδομένο και μάλιστα νομοτελειακό ότι η πείνα, ναι η πείνα, αποτελεί μεταβατικό όρο προς τον σοσιαλισμό, συνιστά απαράβατη φάση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Είχαν μια τόσο πεισμένοι γι' αυτό, που όταν ένας από τους πιο επιφανείς οικονομολόγους της εποχής εκείνης, ο Όιγκεν Βάργκα, τόλμησε να τους πει ότι δεν μπορούν να ταυτίζουν την πείνα με την μετάβαση στον σοσιαλισμό, η αφρόκρεμα της επανάστασης απλά τον αγνόησε. Και ναι μεν η επαναστατική ηγεσία της εποχής εκείνης είχε πραγματικά επιδοθεί τα πρώτα χρόνια σ' έναν πρωτοφανή ασκητισμό προς όφελος της επανάστασης, αλλά αυτό δεν μπορεί να θεωρείται καθήκον και για τον λαό. Η λογική αυτή εξέθρεψε τέρατα, παρά το γεγονός ότι πήγασε από τις καλύτερες των προθέσεων.

Η μάχη μας θα πρέπει να είναι από τώρα να απαλλαγούμε από την γοητεία της θεολογίας του πουριτανισμού που κυριαρχεί σε δεξιά και αριστερά. Γι' αυτό και θα πρέπει να γίνει κτήμα μας η παλιά γνωστή ρήση των αγνών λαϊκών αγωνιστών, το συμφέρον, η ευημερία και η κυριαρχία του λαού πάνω και πρώτα απ' όλα τα άλλα.

Παραπομπές

[1] Ernst Troeltsch, Protestantism and Progress, New York: Putnam, 1912, σελ. 136-37.

[2] E. G. Rupp & Benjamin Drewey, Martin Luther, Documents of Modern History, London: Edward Arnold, 1970, σελ. 126.

[3] Ό. π., σελ. 121.

[4] R. H. Tawney, Religion and the Rise of Capitalism, London: Harcourt, 1926, σελ. 200-01.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 9 Αυγούστου 2012, http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/2012/08/blog-post_2749.html

ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ:

Οι εθνικιστικές εξάρσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, τρεφόμενες δυστυχώς από τη ραγδαία πτώση της δημοτικότητας του ευρώ, σε συνδυασμό με την κρίση χρέους της Ευρωζώνης και τη λαθρομετανάστευση, δεν μας προϊδεάζουν για ένα ευχάριστο μέλλον

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν, "Κατά τον Αϊνστάιν, ο ορισμός της ηλιθιότητας είναι το να επιχειρείς για δεύτερη φορά το ίδιο πείραμα, αναμένοντας να έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Στην περίπτωση της Ελλάδας λοιπόν, να ελπίζεις ανόητα ότι, με την ίδια συνταγή, θα καταφέρεις να διορθώσεις τα σφάλματα της χώρας σου.

Απλούστερα ότι, με τα ίδια «διεφθαρμένα, σάπια υλικά», θα επανέλθει ως εκ θαύματος η χώρα σε πρωτογενή πλεονάσματα, θα μειωθεί η ανεργία, θα αναβιώσουν οι επιχειρήσεις, θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, θα υπάρξουν πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και θα ακολουθήσει ανάπτυξη".

Ακολουθεί μία σειρά από διάφορα μεταξύ τους κείμενα, μερικά επαναλήψεις προηγουμένων, τα οποία αναλύουν ή/και περιγράφουν την κρίση (ορισμένες από τις προτάσεις μας, ειδικά για την επίλυση της ελληνικής κρίσης χρέους, ευρίσκονται στο άρθρο «λιτότητα, δραχμή ή αναδιάρθρωση»), από διαφορετικές μεταξύ τους οπτικές γωνίες:

Τα T–Bills και η ανάγκη αναβολής εξόφλησης των ομολόγων

Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως χρήματα, εντός του Αυγούστου – για να εξοφλήσει το ληξιπρόθεσμο ομόλογο που έχει στην κατοχή της η ΕΚΤ, καθώς επίσης για να πληρώσει τις υπόλοιπες οφειλές της. Για να τα καταφέρει, θα εκδώσει T–Bills: δηλαδή, βραχυπρόθεσμα ομόλογα συγκεκριμένου σκοπού.

Για να μπορέσει τώρα να πουλήσει αυτά τα ομόλογα, θα δοθεί ένα επί πλέον κίνητρο στους επενδυτές: η τοποθέτηση των T–Bills (Treasury Bills) ως εγγύηση στην Τράπεζα της Ελλάδος, για τη λήψη δανείων εκ μέρους τους (προφανώς με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο). 

Αυτό σημαίνει ότι, εξασφαλίζεται μία ακόμη δυνατότητα χρηματοδότησης του ελληνικού δημοσίου από τις εμπορικές κυρίως τράπεζες, με κερδοσκοπικά χαρακτηριστικά, μέσω της κεντρικής – ένα είδος πανάκριβης τεχνητής αναπνοής, για τον ετοιμοθάνατο ασθενή. 

Στο μηχανισμό όμως αυτό έχουν τοποθετηθεί όρια. Ειδικότερα, η Τράπεζα της Ελλάδος επιτρέπεται να παρέχει δάνεια, με την εξασφάλιση των T-Bills, έως συνολικά τρία δις € – ένα ποσόν που προφανώς δεν καλύπτει τις ανάγκες του ελληνικού δημοσίου.

Για το λόγο αυτό η κεντρική τράπεζα ζήτησε την αύξηση του ορίου στα 7 δις € – κάτι με το οποίο συμφώνησε τελικά η ΕΚΤ, κατά τη γερμανική Welt, με στόχο να αποφευχθεί ο κίνδυνος χρεοκοπίας της Ελλάδας εντός του Αυγούστου (αναβολή για αργότερα).

Η χώρα μας λοιπόν συνεχίζει να δανείζεται και να υπερχρεώνεται, με άγνωστους σε πολλούς από εμάς όρους δανεισμού (κόστος, επιτόκιο κλπ.), παρά το ότι οι δυνατότητες επιστροφής των δανεικών είναι εξαιρετικά περιορισμένες – με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς οι πιθανότητες χρεοκοπίας ή/και επιστροφής στη δραχμή, εν μέσω καταστροφικών υφεσιακών μέτρων 11,5 δις €, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης λεηλασίας της ιδιωτικής (υπερφορολόγηση). 

Δυστυχώς η κυβέρνηση συνεχίζει να αδυνατεί να καταλάβει ότι (κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει στις επιχειρήσεις, όταν χαθούν τα κεφάλαια τους), η περαιτέρω καθυστέρηση της «ελεγχόμενης αναβολής εξόφλησης των ομολόγων» είναι παράλογη, εάν όχι παράνομη – ενώ οδηγεί στην εξαθλίωση του πληθυσμού, όταν παράλληλα η πατρίδα του καταδικάζεται στην «τύχη» της στυμμένης λεμονόκουπας.   

Όπως πάντοτε, ελπίζουμε και ευχόμαστε να κάνουμε λάθος στις εκτιμήσεις μας, επειδή ίσως τοποθετούμαστε υπερβολικά απαισιόδοξα – γεγονός που σημαίνει ότι, είναι ίσως καλύτερα να διαβάζονται «επιφυλακτικά» τα κείμενα μας.

Εθνικιστική εικόνα της καγκελαρίου σε ιταλική εφημερίδα

Υπενθυμίζουμε εδώ το άρθρο μας «Το 4^ο Ράιχ, οι Η.Π.Α. και η Ελλάδα»

Όλα αυτά όμως που συμβαίνουν στην πατρίδα μας (η οποία δεν ανήκει ούτε στη Δύση, ούτε στην Ανατολή, αλλά στον ίδιο τον εαυτό της, ως «κοιτίδα» του πολιτισμού), καθώς επίσης σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οδηγούν μεταξύ άλλων σε «εθνικιστικές εξάρσεις» (πρόσφατο «παράδειγμα προς αποφυγή» οι Βρετανοί στην Ολυμπιάδα) – οι οποίες, τρεφόμενες δυστυχώς από την ελεύθερη πτώση της «δημοτικότητας» του ευρώ, δεν μας προϊδεάζουν για ένα ευχάριστο μέλλον.

Ευρώ – λίγο πριν την κατάρρευση

Είναι πλέον εμφανές ότι, η ΕΚΤ δεν έχει καμία αυτόνομη δυνατότητα χειρισμού της κρίσης, εάν δεν προϋπάρχει η συμφωνία της γερμανικής κεντρικής τράπεζας – επειδή είναι ο κύριος «τρόπον τινά» δανειστής της, με απαιτήσεις που ξεπερνούν τα 700 δις €, από το ευρωπαϊκό κεντρικό σύστημα διακανονισμού πληρωμών (Target II).

Η ΕΚΤ τώρα, για να καταφέρει να ελέγξει την κρίση της Ευρωζώνης, είναι υποχρεωμένη να κάνει τρία βήματα μαζί:

(α) Να προβεί στη μαζική αγορά ομολόγων δημοσίου των χωρών του Νότου, έτσι ώστε να διατηρήσει το επιτόκιο δανεισμού τους κάτω από το 5%,

(β) Να ανακοινώσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο πολιτικής και δημοσιονομικής ένωσης της Ευρωζώνης, με στόχο τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης και

(γ) Να αποφασίσει μία ρεαλιστική αναθεώρηση των υφεσιακών προγραμμάτων λιτότητας, με την προσθήκη αναπτυξιακών μέτρων.

Μόνο εάν τα παραπάνω λειτουργήσουν όλα μαζί, σαν ένα πακέτο, θα μειωθούν τα ποσά, τα οποία θα απαιτηθούν για την αγορά ομολόγων του δημοσίου – επειδή θα αποκαθίσταντο η αξιοπιστία της ΕΚΤ, η οποία πλησιάζει επικίνδυνα στο ναδίρ.

Εκτός αυτού, με βάση την ιστορία, τυχόν προσπάθειες διατήρησης (χειραγώγησης) των επιτοκίων δανεισμού κάτω του 5%, χωρίς τα άλλα δύο βήματα, δεν θα είχαν καμία επιτυχία – όπως ακριβώς δεν είχαν επιτυχία στο παρελθόν οι προσπάθειες επηρεασμού των συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Σε κάθε περίπτωση, εάν η ΕΚΤ αποφάσιζε να εφαρμόσει το πρόγραμμα των τριών μέτρων σταθεροποίησης, η Ευρωζώνη θα μπορούσε να βγει από το τούνελ μέσα στον Αύγουστο – ακόμη και αν συνεχίζονταν οι κακές ειδήσεις από τα κράτη-μέλη της, την Κίνα και τις Η.Π.Α.

Κάτι τέτοιο όμως θα απαιτούσε τη συμφωνία του βασικού δανειστή της, της Γερμανίας δηλαδή, η οποία δυστυχώς φαίνεται να έχει άλλες βλέψεις – πιθανότατα μερκαντιλιστικές.

Κλείνοντας, εάν τελικά δεν ακολουθηθούν τα συγκεκριμένα βήματα, άμεσα και όλα μαζί, το ευρωπαϊκό οχυρό δεν θα είναι πλέον σε θέση να κρατηθεί – με τεράστιες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις για ολόκληρο τον πλανήτη, ακόμη μία φορά με ένοχο τη Γερμανία.

Οι ιδιαιτερότητες του ΔΝΤ

"Σήμερα παραιτούμαι από το προσωπικό του ΔΝΤ, ύστερα από δώδεκα χρόνια στο εξωτερικό, ως αξιωματούχος του «Ταμείου» – κατά τη διάρκεια των οποίων, με όπλα τα φάρμακα σας και τα τεχνάσματα σας, εφορμούσα σαν αρπακτικό γεράκι εναντίον των κυβερνήσεων και των λοιπών λαών της Λατινικής Αμερικής.

Για μένα, η παραίτηση μου είναι μία ανεκτίμητη απελευθέρωση – επειδή με αυτόν τον τρόπο κάνω το πρώτο μεγάλο βήμα που θα μου επιτρέψει να ελπίζω ότι, θα μπορέσω να ξεπλύνω τα χέρια μου από αυτό που στα μάτια μου είναι το αίμα εκατομμυρίων φτωχών και πεινασμένων ανθρώπων….Ξέρετε, το αίμα είναι τόσο πολύ που κυλάει σε ποτάμια ενώ, όταν στεγνώνει, σχηματίζει επάνω μου κρούστα. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει αρκετό σαπούνι σε ολόκληρο τον κόσμο, για να καθαριστώ από όλα όσα έκανα στο όνομα σας" (Badu).

Τα παραπάνω λόγια προέρχονται από έναν πρώην οικονομολόγο του ΔΝΤ ο οποίος, μεταξύ άλλων, ισχυρίσθηκε ότι το «Ταμείο» χρησιμοποιούσε τις στατιστικές ως «φονικά όπλα», για τη αποσταθεροποίηση πολλών χωρών – προφανώς σε «συνεργασία» με τα υπόλοιπα «μαχητικά» της υπερδύναμης, όπως τη Fed, τις εταιρείες αξιολόγησης, τις επενδυτικές τράπεζες, τα hedge funds, τους οικονομολόγους, τα ΜΜΕ κλπ. (προφανώς με τη βοήθεια της ανελλιπούς, στοχευμένης «τροφοδότησης» της κοινής γνώμης, η συμμετοχή της οποίας «απαιτείται» – με σκάνδαλα πολιτικών, με σκοτεινές διαπλοκές υπαλλήλων, με διαφθορά συνδικαλιστών, με «ατασθαλίες» στρατιωτικών ή αστυνομικών, με φοροδιαφυγή πολιτών κοκ).  

Επίσης, ο οικονομολόγος επιβεβαίωσε ότι το «Ταμείο» είχε «παραποιήσει» τόσο το χρέος, όσο και τα ελλείμματα, ενώ είχε «διογκώσει» τα στοιχεία για το εργατικό κόστος μίας συγκεκριμένης χώρας, έτσι ώστε η παραγωγικότητα της να φαίνεται πολύ χαμηλή – με στόχο τη χρεοκοπία και τη λεηλασία της, από τις αχόρταγες πολυεθνικές-εντολείς του.

Όλα αυτά μάλλον με την ανοχή, εάν όχι με τη συμμετοχή της πολιτικής ηγεσίας της χώρας του, αφού είναι γνωστό ότι στις σημερινές, επεκτατικές και «αποκρατικοποιημένες» Η.Π.Α., μεταξύ Πολιτικής και Πολυεθνικών υπάρχει μόνο μία «περιστρεφόμενη» πόρτα – η οποία επιτρέπει τα πάντα σε όσους διέρχονται καθημερινά από αυτήν, παραμένοντας ουσιαστικά υπεράνω των νόμων και των θεσμών.  

Εθνική κυριαρχία

Πόσο αλήθεια αποτιμάμε συλλογικά την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια μας; Ποια είναι η τιμή που θα είμαστε πρόθυμοι να πουλήσουμε την ελευθερία και την εθνική μας κυριαρχία; Όλα έχουν προφανώς την τιμή τους, όπως και η ίδια η τιμή – ειδικά σε μία χώρα που επιτρέπει ανερυθρίαστα το σχεδόν καθημερινό εξευτελισμό της από άλλους λαούς, για να αποφύγει (δήθεν) τα χειρότερα.   

Εάν απλά μας ζητηθεί, ως αντάλλαγμα για τα δάνεια και τις μνημονιακές δόσεις, να υπηρετούμε πιστά τους πάσης φύσεως κατακτητές στη χώρα μας, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για όλα όσα συμβαίνουν στους διπλανούς μας (ανεργία, αυτοκτονίες, εξαθλίωση, αφελληνισμός κοκ.) και παραμένοντας απαθείς, θα είχαμε καμία αντίρρηση; 

Κρίνοντας «εκ των πραγμάτων» όχι, αφού ψηφίστηκαν, για την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, (σε κάποιο βαθμό υπό το καθεστώς του φόβου της εκδίωξης της Ελλάδας από το ευρώ) εκείνα τα κόμματα, τα οποία εγγυόταν την πιστή εφαρμογή του μνημονίου της ντροπής και της εξαθλίωσης.

Επομένως, δεν μπορεί να έχουμε παράπονα – τουλάχιστον όχι όσοι έδωσαν την ψήφο τους στα συγκεκριμένα κόμματα. Ας πάψουμε λοιπόν να παριστάνουμε τους προσβεβλημένους, τους υπερήφανους, τους κοινωνικά ευαίσθητους ή τους πατριώτες για τα μάτια του κόσμου και ας αποδεχθούμε τις απίστευτα φοβικές και δειλές επιλογές μας – αφού δυστυχώς αυτές μας αξίζουν.       

Η Ευρώπη και η Ελλάδα

Η προοπτική μιας καταστροφής, όσο προφανής και αν είναι, δεν αποτελεί εγγύηση ότι τα έθνη θα κάνουν ότι χρειάζεται για να αποφύγουν αυτή την καταστροφή. Πολύ περισσότερο μάλιστα εάν ο δογματισμός, η προκατάληψη και η ψηφοθηρία στερούν από τους ηγέτες την ικανότητα να δουν το προφανές. Δεν υπήρξε όμως κάποια πρόοδος στην τελευταία σύνοδο κορυφής; Πράγματι, υπήρξε. Η Γερμανία υποχώρησε ελαφρά, συμφωνώντας

(α) σε χαλαρότερους όρους δανεισμού για την Ιταλία και την Ισπανία, ενδεχομένως και σε κάποιες απευθείας αγορές ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, καθώς επίσης σε

(β)  ένα σχέδιο διάσωσης για τις ιδιωτικές τράπεζες, που ίσως να έχει κάποια λογική – αν και ακόμη δεν μπορεί κανείς να το πει με σιγουριά, λόγω της ασάφειας γύρω από τον μηχανισμό ESM (ο οποίος δεν «προικίσθηκε» με τραπεζική άδεια, δεν αυξήθηκαν τα κεφάλαια του ως όφειλαν και θα αργήσει πολύ να λειτουργήσει αποτελεσματικά).

Όμως, αυτές οι παραχωρήσεις είναι μάλλον αμελητέες, σε σχέση με την κλίμακα των προβλημάτων. Εάν δεν υπάρξει πρόθεση ενεργοποίησης της ΕΚΤ ως ύστατου δανειστή, εάν δεν γίνει αποδεκτός ένας ελεγχόμενος πληθωρισμός της τάξης του 4-6%, έτσι ώστε να μειωθούν πληθωριστικά τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη (financial repression), καθώς επίσης εάν δεν υιοθετηθούν άμεσα τα ευρωομόλογα, σηματοδοτώντας την πρόθεση δημοσιονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρωζώνης, η κρίση θα επιστρέψει κατά πολύ δριμύτερη.

Όσο αφορά την Ελλάδα, ο κίνδυνος αποβολής της από το κοινό νόμισμα, είναι πλέον μεγαλύτερος από ποτέ – ειδικά επειδή η Γερμανία δεν έπαψε ούτε μία στιγμή να τη θεωρεί ως το ιδανικό υποψήφιο θύμα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης (γνωρίζοντας επί πλέον το ρόλο της, ως κερκόπορτα και Δούρειου Ίππου για την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη).  

Είναι δυνατόν να καταφέρει αλήθεια να αποφύγει τελικά το μοιραίο; Ίσως, εάν μπορέσει να λειτουργήσει για πρώτη φορά στην Ιστορία της συλλογικά, σε όλα τα επίπεδα (πολιτική, κοινωνία, επιχειρήσεις κλπ.), χωρίς να περιμένει βοήθεια από κανέναν.    

Από την άλλη πλευρά βέβαια, η Ελλάδα θα έπρεπε να διαπραγματευθεί σωστά με την Ευρώπη, καθώς επίσης με τους συνδίκους της «εν λειτουργία πτώχευσης» – με την Τρόικα δηλαδή. Όμως, τι θα μπορούσε να διαπραγματευθεί κανείς στη σύνοδο κορυφής, όταν ο πρωθυπουργός τόνιζε στην επιστολή του ότι «η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης και είναι πλήρως δεσμευμένη στους στόχους, στους αντικειμενικούς σκοπούς και σε όλες τις βασικές πολιτικές του προγράμματος»;

Κυβέρνηση, «πλήρως δεσμευμένη» σε όλες τις βασικές πολιτικές, είναι προφανές ότι ούτε θέλει, ούτε μπορεί να διεκδικήσει οποιαδήποτε βελτίωση των όρων του Μνημονίου.

Ο κίνδυνος χρεοκοπίας της Ελλάδας λοιπόν, δυστυχώς μετά τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της (αποκρατικοποιήσεις κοινωφελών, κερδοφόρων μονοπωλιακών επιχειρήσεων κλπ.), καθώς επίσης μετά την εξαθλίωση των πολιτών της, είναι μεγαλύτερος από ποτέ – ειδικά εάν συνεχίσει να επιμένει στην ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης (!) και στην πιστή εφαρμογή των εντολών των εισβολέων. 

Επενδύσεις

Όσον αφορά τις επενδύσεις, μέχρι πρόσφατα (δηλώσεις μετά τα αποτελέσματα των εκλογών και επιστολή Πρωθυπουργού στην πρόσφατη σύνοδο Κορυφής), ως επιτυχία για την Κυβέρνηση φαίνεται πως ορίζεται η απόλυτη προσήλωση στην επίτευξη των στόχων και των δεσμεύσεων του Προγράμματος (Μνημονίου) – με κάποιες τροποποιήσεις, που ακόμη μένει να τις δούμε ποιες θα είναι, κατά πόσο και πότε μπορούν να υλοποιηθούν, λαμβανομένου υπόψη ότι απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη της Τρόικα.

Ποιος θα έρθει όμως να βάλει τα χρήματά του σε μια χώρα που αυτοκαταστρέφεται; Ποιος θα κάνει συνέταιρό του το κράτος με μια φορολογία κεφαλαίου, άμεση και έμμεση, στο 60 % – πόσο μάλλον εντός μιας χώρας που βαίνει ολοταχώς προς μία ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη; Για να επενδύσει κάποιος, χρειάζεται μακρόπνοη στρατηγική, κοινωνική ασφάλεια, σταθερό και ευνοϊκό φορολογικό και νομικό περιβάλλον.

Υπάρχει; Θα υπάρξει; Ή μήπως θα «βαφτίσουμε» επένδυση το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της χώρας σε διάφορα hedge funds, τα οποία θα δώσουν κάποια λίγα χρήματα, θα πάρουν μονοπώλια και υποδομές πρώτης γραμμής και εν συνεχεία, αφού εφαρμόσουν ακραίες «πολιτικές εξυγίανσης» (έτσι θα το πουν), θα τις πουλήσουν πάλι σε ξένους, ή άλλους επενδυτές;

Από πού θα αντλεί έσοδα ένα κράτος, όταν οι υποδομές του θα ανήκουν σε ξένους, ενώ οι πολίτες του θα έχουν εξαθλιωθεί οικονομικά και, κυρίως, ψυχικά; Ποιος μπορεί να χαράξει οικονομική πολιτική με ένα κράτος διαλυμένο, με τις υπηρεσίες του να υπολειτουργούν, με τις υποδομές του ξεπουλημένες, με τους πολίτες του ανέργους (ή, στην καλύτερη περίπτωση, μετανάστες) και με μειωμένα κατά 30 % τα εισοδήματά τους;

Σε ποιο σχέδιο δράσης της Τρόικα τα γράφει αυτά; Ποιο μνημόνιο μπορεί να εγγυηθεί την επίτευξή τους; Σε τελική ανάλυση, ποιον εξυπηρετεί η σύγκρουση του πολίτη με τη χώρα του; Ποιοι θέλουν να μας κάνουν να μισήσουμε το κράτος μας, την περιουσία του, τις υποδομές του, τους υπαλλήλους του, τις παροχές του;

Η πολιτική της υποτέλειας

Η πολιτική των υποκλίσεων (άρθρο μας) και της υποτέλειας δεν οδηγεί πουθενά, όπως τεκμηριώνεται από το συνεχιζόμενο εξευτελισμό της πατρίδας μας στο εξωτερικό, από την διαρκή απόρριψη των ισοδυνάμων μέτρων που προτείνει ανόητα και για τα μάτια του κόσμου η κυβέρνηση (ανόητα επειδή δεν πρέπει να προτείνεις κάτι, όταν γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό), καθώς επίσης από την αδυναμία εξόδου της πατρίδας μας από τον καθοδικό σπειροειδή κύκλο, στον οποίο έχει καταδικαστεί τόσο από τη Γερμανία, όσο και από το ΔΝΤ. 

Εν τούτοις, αν και «ενώπιοι ενωπίω», παραμένουμε απαθείς και αμέτοχοι – γεγονός που σημαίνει πως όλοι εμείς οι Έλληνες έχουμε συμβιβαστεί πια, αποδεχόμενοι αδιαμαρτύρητα την πορεία της χώρας μας προς την καταστροφή η οποία, κατά σειρά προτεραιότητας, είναι η εξής: εξαντλητικές πολιτικές λιτότητας, άνοδος των ελλειμμάτων και των χρεών, λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, εκμηδενισμός των εισοδημάτων, εξαθλίωση του πληθυσμού, χρεοκοπία και δραχμή.

Δυστυχώς όλοι εμείς δεν έχουμε καταλάβει ότι, η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, την οποία όμως οφείλουμε κάθε στιγμή να φροντίζουμε σωστά και να υπερασπίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις – ενώ αυτό που «διακυβεύεται» σήμερα δεν είναι το μέλλον των παιδιών μας, αλλά τα ίδια μας τα παιδιά.

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι θα το καταλάβουμε έγκαιρα, παύοντας να κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο – ευχόμενοι ανόητα να λυθούν τα προβλήματα μας είτε από μόνα τους, είτε από την «σκιώδη» διακυβέρνηση των δανειστών μας που κινεί τα νήματα, από τα οποία «κρέμεται» σύσσωμη σχεδόν η πολιτική. 

ΥΓ: Η ξαφνική άνοδος των δυτικών χρηματιστηρίων πάντως, εάν την δει κανείς από μία άλλη, μη συμβατική οπτική γωνία, ίσως να σημαίνει μαζική έξοδο από τις αγορές ευρωπαϊκών ομολόγων (κάπου πρέπει να τοποθετούνται τα χρήματα που «απελευθερώνονται») και όχι ανάκτηση της αξιοπιστίας της ΕΚΤ – ένα όχι και τόσο ευχάριστο γεγονός για το μέλλον του ευρώ, το οποίο μάλλον ευρίσκεται στα τελευταία του στάδια, εάν βέβαια θεωρήσει κανείς αδύνατη τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. 

Καλό καλοκαίρι σε όλους,  

* Βασίλης Βιλιάρδος, Αθήνα, 05. Αυγούστου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος και συγγραφέας. Έχουν εκδοθεί τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων», τα έσοδα των οποίων ενισχύουν την ιστοσελίδα www.casss.gr. Παραγγελίες στο e-mail: kb@kbanalysis.com ή τηλεφωνικά στο 210 – 66 27 711 (φαξ 210 – 66 20 397). Τελευταία τηλεοπτική εκπομπή εδώ.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2664.aspx#.UCOlMqBOpuT

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Σε εξέλιξη βρίσκονται οι ολυμπιακοί αγώνες που διοργανώνονται από την πάλαι ποτέ Μεγάλη Βρετανία. Το Μεγάλη είναι πρόθεμα που εισήχθη κατά την περίοδο της κοσμοκρατορίας της ως αποικιακής δύναμης. Είναι όμως ένα σημαντικό στοιχείο της ιστορίας της, το οποίο οι διοργανωτές παρέλειψαν να προβάλουν κατά την τελετή ενάρξεως των αγώνων.

Παρέλειψαν να μας δείξουν κάποιο δουλεμπορικό σκάφος, το οποίο θα απέπλεε από κάποιο αφρικανικό αγκυροβόλιο γεμάτο σκλάβους στο αμπάρι του, οι οποίοι ή μάλλον όσοι κατάφερναν, δηλαδή μικρός σχετικά αριθμός, θα ανέβαιναν στο κατάστρωμα μόνον όταν το σκάφος προσάραζε σε αγκυροβόλιο επί αμερικανικού εδάφους, προκειμένου να πωληθούν ως σκλάβοι σε ιδιοκτήτες μεγάλων φυτειών, τις οποίες ανέπτυξαν οι άποικοι εξοντώνοντας τους γηγενείς Ινδιάνους! Παρέλειψαν ακόμη να δείξουν τη βία κατά αόπλων Ινδών, οπαδών του Γκάντι, οι οποίοι διεκδικούσαν ειρηνικότατα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα τους, την οποία είχαν μετατρέψει σε αποικία οι Βρετανοί σε συνεργασία με κάποιους εντόπιους προδότες!

Εκείνα που έδειξαν ήσαν αποκαλυπτικά της πολιτιστικής τους φτώχιας: Δύο κινηματογραφικοί ήρωες, ο ένας «απαράμιλλος» μυστικός πράκτορας και ο άλλος «κωμικός». Ο μεν πρώτος είναι ο προπαγανδιστής της μοναδικής ικανότητας των Βρετανών για ηρωικά κατορθώματα στο αγριότερο άντρο των «εχθρών» της διεθνούς ειρήνης ή στη δυσκολότερη κρεββατοκάμαρα. Ο δεύτερος ο αποκαλυπτικός παρουσιαστής της συμπάθειας των Βρετανών προς τη βρωμιά και την αηδία! Η υπέργηρη βασίλισσα, η και αρχηγός της αγγλικανικής εκκλησίας (τι άραγε να σημαίνει αυτό;) ολοκλήρωνε την πολιτιστική προβολή. Για να μη ξεχνούμε είναι αυτή που υπέγραφε τις θανατικές καταδίκες των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. θεωρουμένων ως τρομοκρατών και ανέμενε την ενηλικίωση στη φυλακή του Ευαγόρα, για να υπογράψει και τη δική του!

Προέβαλαν με περισσή καύχηση, και πολύ ορθά, το δημόσιο σύστημα υγείας τους. Δεν μας είπαν όμως ποιό θα έπρεπε να είναι το κατά κεφαλήν εισόδημα των υπηκόων της αυτής μεγαλειότητος, αν διανέμονταν τα υπερκέρδη από την υπερεκμετάλλευση των αποικιών στο παρελθόν αλλά και σήμερα.

Προσπαθώ να φέρω στη μνήμη μου την αντίστοιχη τελετή των ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα. Ήμουν αντίθετος προς την ανάληψη τους από τη χώρα μας και δεν απέβαλα όψιμα την εθνική υπερηφάνεια, δηλαδή μετά την κατανόηση από τους πολλούς των ολεθρίων συνεπειών από τη σπατάλη για την προετοιμασία τους. Με συνείχε τότε ο φόβος μήπως οι οργανωτές εκδηλώσουν το απύθμενο σύμπλεγμα κατωτερότητας που διακρίνει πολλούς Νεοέλληνες έναντι των Δυτικών, των «Ευρωπαίων»! Ευτυχώς οι οργανωτές της τελετής είχαν φανεί Έλληνες χωρίς συμπλέγματα ούτε ανωτερότητας ούτε κατωτερότητας. Έδειξαν πόσο υπερέχει το Γένος μας σε προσφορά πολιτισμού, τον οποίο έθεσε στη διάθεση των λαών του πλανήτη μας.

Ενθυμούμαι πολύ καλύτερα τα πικρόχολα σχόλια πλήθους Βρετανών σχολιαστών για την αναμενόμενη παταγώδη αποτυχία των αγώνων. Ενθυμούμαι ακόμη την τρομοκράτηση με το ενδεχόμενο να καταστεί η χώρα μας στόχος τρομοκρατών κατά τη διάρκεια των αγώνων. «Ευτυχώς» αγοράσαμε τα πανάκριβα μηχανήματα αστυνόμευσης και οι κακοί «τρομοκράτες» μας άφησαν ήσυχους! Πώς να μην εξοργισθώ από τις διθυραμβικές κριτικές σχολιαστών της τηλεόρασης μας για το φαντασμαγορικό θέαμα που προσέφερε στους λαούς του πλανήτη η τελετή έναρξης των αγώνων του Λονδίνου; Άραγε είχαν ενθουσιαστεί στον ίδιο βαθμό με την αντίστοιχη δική μας τελετή. Πολύ αμφιβάλλω. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να ενθουσιάζεται στον ίδιο βαθμό με τόσο διαφορετικές πολιτιστικές εκφάνσεις (αν δεχθούμε ότι υπάρχουν καλά και κακά πολιτιστικά στοιχεία). Υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός προσώπων, τα οποία επηρεάζουν, ως εκ της ασχολίας τους, την κοινή γνώμη άκρως και επικίνδυνα δουλωμένων στη Δύση και την κουλτούρα της, για να μη χρησιμοποιήσω τον όρο πολιτισμός. Ό,τι και να προξενήσουν οι δυτικοί σε βάρος των λαών του πλανήτη πολέμους, λεηλασίες, άγρια εκμετάλλευση, καταπίεση και αδικία είναι καλώς καμωμένα. Αυτοί είναι οι καλλιεργημένοι, οι πολιτισμένοι! Εμείς είμαστε οι καθυστερημένοι, που πρέπει να κάνουμε σημαντικές προσπάθειες για να τους φθάσουμε! Και επειδή ο λόγος σήμερα συγκεκριμένα για τους Βρετανούς σημειώνω δύο γνωρίσματά τους. Το ήθος τους αποκαλύπτουν, όσοι από αυτούς επιλέγουν ως τόπο διακοπών τη χώρα μας και ιδιαίτερα την Κρήτη. Η χυδαιότητα και η εξαλλοσύνη προκαλούν καθημερινά τους φιλοξενούντες ή μάλλον όσους από αυτούς δεν αποδέχονται ότι πρέπει να υπομένουμε τα πάντα από εκείνους που μας αφήνουν το χρήμα τους. Η καλπάζουσα ροπή προς την ομοφυλοφιλία καθιστά τον μυστικό πράκτορα μάλλον εκπρόσωπο άλλου λαού. Όσο για τις νέες γυναίκες πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι σημαντικός αριθμός από αυτές, περί το 40%, αναζητά κάθε βράδυ ερωτική περιπέτεια με άλλον σύντροφο.

Βέβαια στη χώρα αυτή της ηθικής παρακμής αρκετοί ανακαλύπτουν την ορθόδοξη πίστη, ώστε οι γηγενείς ορθόδοξοι να ξεπερνούν πλέον τους προερχομένους από ορθόδοξες χώρες εγκατεστημένους στη Βρετανία. Το τονίζουμε αυτό, για να δείξουμε ότι δεν υπάρχουν κάποια γονίδια που επιβάλλουν την όποια συμπεριφορά σε έναν λαό. Είναι αυτή αποκλειστικά θέμα παιδείας. Και ασφαλώς υπάρχουν Βρετανοί που θλίβονται για την κατάντια της χώρας τους, όπως και Έλληνες που δεν αντιλαμβάνονται την δική μας πλέον κατάντια. Καθώς αποβάλλαμε την πατροπαράδοτη παιδεία διατρέχουμε τον κίνδυνο να εκδηλώσουμε ανάλογη συμπεριφορά στο εγγύς μέλλον.

Το άρθρο φέρει τον τίτλο ολυμπιακοί αγώνες. Να μην γράψω κάτι και για αυτούς πέρα από τα της τελετής ενάρξεώς τους; Σαν τι άραγε; Για τις βιομηχανίες παραγωγής υπεραθλητών, προκειμένου να αποκτήσουν γόητρο οι χώρες, που διαθέτουν τα μέσα; Να προβάλω τις ΗΠΑ, που έχουν θέσει στην υπηρεσία των αθλητών τους ακόμη και τη νανοτεχνολογία, ενώ παράλληλα έχουν την ισχύ, ώστε σπάνια αθλητές της να υπόκεινται στη διαδικασία εντοπισμού χρήσης απαγορευμένων ουσιών ή έχουν αναγάγει σε «επιστήμη» τη μη ανίχνευσή τους; Να προβάλω την Κίνα, που διενεργεί σύγχρονο παιδομάζωμα απομονώνοντας τους επίδοξους πρωταθλητές σε γυμναστικά κέντρα – στρατόπεδα απαγορεύοντας την επαφή με τους γονείς τους; Να παρατηρήσω την κάμψη των δικών μας επιδόσεων, καθώς πλέον δεν έχουμε χρήμα να σπαταλούμε;

Ας αφήσουμε τους ολυμπιακούς για τους άλλους, για μας είναι οι αγώνες. Είναι σύνθημα αναρχικού γραμμένο σε κάποιον τοίχο. Διαφοροποιώ το νόημά του. Συγκινούμαι, όταν βλέπω αθλητές ή φιλάθλους από φτωχή χώρα του πλανήτη να ανεμίζουν τη σημαία της χώρας τους μετά από σπάνια επιτυχία. Χωρίς να θεωρώ τη νίκη αυτή οπωσδήποτε «καθαρή», χαίρομαι την προσπάθεια να ορθώσουν το εθνικό τους ανάστημα, το καταπιεσμένο από τους ισχυρούς της γης. Είναι καιρός και για μας να αναλάβουμε έναν νέο αγώνα, τον αγώνα που διαχρονικά δεν εγκατέλειπαν ποτέ οι προγονοί μας: «Αμύνεσθαι περί πάτρης»! Ας μη περιμένουμε να ακούσουμε τον εθνικό μας ύμνο στους επόμενους ολυμπιακούς αγώνες ή να δούμε τη σημαία μας να επαίρεται σε κάποιο στάδιο. Ας τις προβάλλουμε να κυματίζουν στον εξώστη σε κάθε εθνική μας γιορτή και ας τραγουδούμε τον εθνικό μας ύμνο, που θεωρήθηκε περιττός και εξοβελίστηκε από τα αναγνωστικά μας, με τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Παράλληλα ας μη λησμονούμε ότι ο ξένος ήταν ιερό πρόσωπο για τους προγόνους μας.

Που βρίσκεται το πρόβλημα της Ελλάδας

Τα αίτια της κρίσης και ο φαύλος κύκλος. Με δυο λόγια, όχι πολλά.

Του Δαμιανού Βασιλειάδη*

Στην Ελλάδα, συμπολίτευση και αντιπολίτευση αναλώνονται στο πρόβλημα της οικονομίας. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί κονταροχτυπιούνται πάνω σε θέματα οικονομίας, ανάγοντας τα αιτία της κρίσης σε οικονομικούς παράγοντες και μόνο.

Αυτή η ανάλυση ανταποκρίνεται στο μοντέλο ανάλυσης της κοινωνίας, έτσι όπως το είχε διατυπώσει ο Μαρξ και ο Ένγκελς κατά τον 19 αιώνα. Παραμένει έως σήμερα αναλλοίωτο.

Ο Μαρξ λοιπόν υποστηρίζει ότι η οικονομική δομή αποτελεί τη  βάση της κοινωνίας. Η πολιτική και η συνείδηση του ανθρώπου προέρχονται από τον τρόπο παραγωγής και αποτελούν την υπερδομή.

Παγκοσμιοποιημένοι καπιταλιστές και παγκοσμιοποιημένοι αριστεροί έχουν ως θεωρητική τους βάση αυτή την απλή κατά τα άλλα, ή εκλαϊκευμένη θεωρία ερμηνείας των κοινωνικών φαινομένων της ανθρωπότητας.

Τη θεωρία αυτή, ανέτρεψε «εις τα εξ ων συνετέθη» ο Λένιν, όσο παράξενο κι' αν φαίνεται αυτό, ισχυριζόμενος ότι η πολιτική παίζει τον πρωταρχικό ρόλο, ακόμη και για την αλλαγή της οικονομίας και της οικονομικής βάσης. Δεν είναι με μια λέξη η οικονομία το πρωτεύον, όπως ισχυριζόταν ο Μαρξ και Ένγκελς, αλλά η πολιτική. Το ίδιο και με μεγαλύτερη έμφαση τόνιζε και ο Μάο. Επιπλέον: Η επαναστατική συνείδηση, δηλαδή η συνειδητοποίηση της θέσης του προλεταριάτου στο κοινωνικό γίγνεσθαι και η διαμόρφωση της επαναστατικής του αφύπνισης και συγκρότησής της, ως επαναστατική δυναμική, εισάγεται σ' αυτό από τους επαναστάτες αστούς διανοούμενους, δηλαδή απ' έξω. Η εργατική τάξη δεν είναι σε θέση από μόνη της να αναπτύξει την επαναστατική συνείδηση, χωρίς την οποία φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή, ή αν θέλετε, αλλαγή των καπιταλιστικών δομών σε σοσιαλιστικές.

Αυτό σε αντίθεση με τη γνωστή δήλωση του Μαρξ ότι «η χειραφέτηση της εργατικής τάξη πρέπει να κατακτηθεί από την ίδια την εργατική τάξη».

Ο Γκράμσι προχώρησε τη θεωρία αυτή του Λένιν ένα βήμα πιο πέρα, θέτοντας το θέμα της ηγεμονίας της εργατικής τάξης, που συνίσταται βασικά στη σύνδεση των πνευματικών και ηθικών αξιών με την πολιτική, οι οποίες είναι σε θέση με τη σειρά τους να επιφέρουν οποιαδήποτε αλλαγή. Βασικά μιλούσε για μια πολιτισμική ηγεμονία, δηλαδή την ηγεμονία στο επίπεδο των πολιτιστικών αξιών της εργατικής, απέναντι στην ηγεμονία των ιδεών (βασικά καταναλωτικών) της καπιταλιστικής τάξης, δημιουργώντας ως προϋπόθεση την κοινωνική συναίνεση και μάλιστα την «ενεργητική συναίνεση», όπως ο ίδιος ισχυριζόταν. Οι οργανικοί διανοούμενοι της εργατικής τάξης πρέπει βασικά να υπηρετούν αυτή τη θεωρητική προσέγγιση. (Η αριστερή διανόηση στην Ελλάδα μπήκε στην πλειοψηφία της στην υπηρεσία της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης).

Γιατί τα γράφω όλα αυτά και τι σημαίνουν για τη σημερινή συγκυρία και την ερμηνεία της σημερινής κρίσης.

Εξηγούμαι: Η σημερινή αριστερά, δογματική, παραδοσιακή, ανανεωτική, εκσυγχρονιστική και όπως αλλιώς θέλετε να την ονομάσουμε, ασπάζεται την ξεπερασμένη από τα πράγματα δογματική θέση του Μαρξ και Ένγκελς, που προαναφέραμε. Δηλαδή τα πάντα ξεκινάν και καταλήγουν στην οικονομία. Για να το εκφράσω υπερβολικά, για να γίνει καταληπτό, χωρίς να υποτιμώ τον οικονομικό παράγοντα. Ούτε η πολιτική, ούτε ο πολιτισμός παίζουν πρωταρχικό ρόλο. Ο ρόλος τους, αν υπάρχει και επηρεάζει κάτι, έπεται της οικονομίας. Το πεδίο πάλης συνεπώς βρίσκεται αποκλειστικά στην οικονομία και στους παράγοντες που την ρυθμίζουν. Αυτή η αξιακή θέση αποτελεί τη δογματική ιδεοληψία της Αριστεράς.

Βασικά η Αριστερά ζει με ψευδαισθήσεις, που δημιουργούν τον φαύλο κύκλο, στον οποίο αναφέρθηκα στον τίτλο.

Αυτή η τοποθέτηση ταυτίζεται απόλυτα με την παγκοσμιοποιημένη άποψη της Νέας Τάξης, της οποίας η νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία, υπηρετεί την ιδεολογία της αγοράς ή των αγορών, γιατί αυτή η ιδεολογία βάζει σε προτεραιότητα, όπως και η αριστερή ιδεολογία της εποχής μας, την οικονομία στο επίκεντρο της διένεξης και της πάλης για λύση από τα αδιέξοδα, όπως τα εννοεί η καθεμιά. Για το κεφάλαιο η λύση είναι η υπερσυσσώρευση, κάτι που υλοποιείται σήμερα.

Όμως εδώ υπάρχει μια τεράστια ειδοποιός διαφορά. Οι αγορές ή το κεφάλαιο ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάσει κανείς, βάζει ως προϋπόθεση για την επίτευξη των οικονομικών της  στόχων την πολιτική προηγουμένως και πριν από την πολιτική την πολιτισμική της ηγεμονία, επενδύοντας στον τομέα αυτόν όλα τα μέσα που διαθέτει για να πετύχει την «ενεργή συναίνεση» της κοινωνίας: ΜΜΕ, εκκλησία, παιδεία, τέχνη, πολιτικές, κοινωνικές, δικονομικές, φιλοσοφικές επιστήμες κ.λπ, με τις οποίες διαμορφώνει τη συνείδηση της κοινωνίας και πετυχαίνει την «συναίνεση» ή την ενεργητική συναίνεση, που είναι τελείως απαραίτητη προϋπόθεση στις προχωρημένες τουλάχιστον καπιταλιστικές κοινωνίες. Γιατί αλλού ισχύει η ράβδος, δηλαδή η στυγνή και ωμή βία και καταστολή. Βλ. «αραβική άνοιξη». Βασικά σκοτάδι!

Η Αριστερά βρίσκεται με βάση αυτή την ανάλυση εκτός τόπου και χρόνου και παλεύει με χίμαιρες, ενώ το κεφάλαιο κάνει τη δουλειά του, χωρίς στην ουσία, κανένα ουσιαστικό εμπόδιο. Κι' αυτό γιατί η Αριστερά παλεύει στο «γήπεδο» που έχει ορίσει το κεφάλαιο και που λέγεται καταναλωτικό πρότυπο. Οπότε ο αγώνας της είναι αδιέξοδος, όσο παραμένει σ' αυτά τα πλαίσια που ανέπτυξα συνοπτικά προηγουμένως. Αυτό αποδεικνύεται και από την έως σήμερα πολιτική της.

Τίποτε δεν έχει καταλάβει από την μεταπολίτευση κι' εντεύθεν. Για το λόγο αυτό δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Εδώ που καταλήξαμε δεν οφείλεται μόνο στην πολιτική  των κομμάτων εξουσίας, αλλά και στην πλήρως λανθασμένη πολιτική των κομμάτων της Αριστεράς, η οποία συνεχίζεται με άλλη μορφή και κάτω από άλλες συνθήκες σήμερα.

Το αδιέξοδο παραμένει και θα συνεχιστεί, εφόσον τα μυαλά της Αριστεράς θα παραμένουν αυτά που είναι και που ήταν έως σήμερα.

Δυστυχώς δεν διακρίνω καμία αλλαγή. Παρεμπιπτόντως πρέπει να τονίσουμε ότι υπάρχει και μια ιεράρχηση ευθυνών, που ξεκινάει φυσικά από την πολιτική και τους πολιτικούς, που διαμορφώνουν τα θεσμικά πλαίσια αυτής της κατάστασης.

Και για να κλείνω συμπερασματικά: Το πρόβλημα της Ελλάδας κυρίως, αλλά και αλλού είναι ότι πρώτη προτεραιότητα έχει ο πολιτισμός, δηλαδή οι πνευματικές και ηθικές αξίες ενός λαού, μετά έρχεται η πολιτική, που πρέπει να συνδυάζει απαραιτήτως την ηθική με την πολιτική και σε τρίτη μοίρα έρχεται η οικονομία.

Το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα και αλλού βρίσκεται σε πλήρη ήττα, γιατί έχει αντιστρέψει τους όρους, που θα την έβγαζαν από την κρίση.

Η ιδεολογική ηγεμονία του Γκράμσι σε μια πιο διευρυμένη βάση, όπως ισχυρίζομαι προσωπικά, ως πολιτισμική ηγεμονία, αποτελεί την μόνη προοπτική αποτροπής της κρίσης και της δημιουργίας μιας σωτήριας προοπτικής. [1]

Η διαφθορά, δηλαδή η πλήρης απαξίωση των αξιών του έθνους – κράτους από όλες τις πλευρές που επιδιώκεται, δηλαδή και από τα δεξιά και από τα αριστερά, «αριστοτεχνικά», δεν είναι τυχαία.

Εκεί στην ουσία της οφείλεται η κρίση. Δηλαδή στην πολιτισμική μας παρακμή και διαφθορά! Τα μύρια δεινά έπονται αυτής της πραγματικότητας.

* Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας

                                                                              Αθήνα, 3.8.2012

[1] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης: Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς, εκδ. «ΚΨΜ», Αθήνα 2011. Η διαφθορά της ελληνικής κοινωνίας, από δεξιά έως αριστερά,  είναι φαινόμενο πολιτισμικής παρακμής και σήψης.

«Ιδιωτικοποιήσεις» ή η ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Εδώ και πολύ καιρό γίνεται λόγος για την ανάγκη «ιδιωτικοποιήσεων». Δεν μας εξηγούν όμως γιατί. Μήπως γιατί θέλουμε να πουλήσουμε ζημιογόνες επιχειρήσεις του Δημοσίου και ψάχνουμε για κορόϊδα; Μήπως γιατί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε επικερδώς τις κρατικές επιχειρήσεις και έχουμε κάνει μελέτη σκοπιμότητας, απ' όπου προέκυψε πως θα ωφεληθούμε πουλώντας τες; Αν είναι έτσι, γιατί δεν μας παρουσιάζουν τα οφέλη που θα προκύψουν; Ίσως γιατί ούτε εμείς τους το ζητάμε;

Μήπως πάλι γιατί οι πολιτικοί – πωλητές ζήλωσαν τη δόξα του Άκη και ψάχνουν για μονοκατοικία στην Αρεοπαγίτου; Μήπως πάλι γιατί όπου έγιναν τέτοιες ιδιωτικοποιήσεις προέκυψαν οφέλη – όπως, π.χ., με την πλήρη ιδιωτικοποίηση των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδος – και οι ιδιωτικές πλέον τράπεζες δανείζονται με 1% ενώ το κράτος με 3%-7%;

Ας πούμε όμως τα πράγματα καθαρά, η εντολή είναι «ιδιωτικοποιήστε τα πάντα». Επ' αυτού λοιπόν ας συζητήσουμε, άλλωστε αυτή η εντολή καταδήλως προέκυψε από διάφορα διεθνή και πανίσχυρα think tanks, τα οποία δεν μπορούμε a priori να απορρίψουμε ως φορείς του κακού και του… 666! Σίγουρα αυτό το πέρασμα της παραγωγής από το έλεγχο του κράτους στα χέρια «ιδιωτών» εξυπηρετεί το σημερινό παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό σύστημα, που θεωρεί – και πράγματι έτσι είναι – ως μοναδικό του αντίπαλο το κράτος, δηλαδή τις ρυθμίσεις αλλά και τις ανατροπές που αυτό μπορεί να ασκήσει, όμως και αυτό προέκυψε από μια ιστορική διαδικασία εν πολλοίς αναπόφευκτη. Πρόκειται περί νομοτέλειας που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, οφείλουμε όμως να βελτιώνουμε τις κάθε φορά διαμορφούμενες συνθήκες, συμπεριλαμβανομένης της στάσης μας απέναντι στους άλλους και στην ίδια τη ζωή.

Δύο είναι τα κύρια πολιτικά συστήματα, τρόποι ύπαρξης των κοινωνιών και εν συνεχεία των κρατών, προερχόμενα από την εμφάνιση του ανθρώπου στη γη: η πρόταξη της ατομικής αυτονομίας, δημιουργικότητας και πρωτοβουλίας και η πρόταξη της συλλογικής παρουσίας και ισχύος. Αυτά στους τελευταίους αιώνες εκφράστηκαν από το πολιτικό μοντέλο του φιλελευθερισμού και αυτό του κρατισμού – βεβαίως με αποχρώσεις αλλά και ψευδεπίγραφες χρήσεις των όρων αυτών. Από τον τελευταίο αιώνα μέχρι τις μέρες μας, τουλάχιστον στη Δύση και στα «δυτικού τύπου» κράτη, αφού οι κοινωνίες καταδήλως πολώθηκαν στα δύο αυτά πολιτικά συστήματα και ιδεολογίες, στη συνέχεια έδειξαν και τα όριά τους: ο μεν φιλελευθερισμός εξώκειλε στον λεγόμενο νεοφιλελευθερισμό, ο δε κρατισμός απέτυχε παταγωδώς με το πείραμα της Σοβιετικής Ένωσης. Με άλλα λόγια, ο φιλελευθερισμός, που πρότασσε την ατομική πρωτοβουλία, εξώκειλε στον νεοφιλελευθερισμό που οδηγεί στην επικράτηση μιας πάμπλουτης ελίτ που κατευθύνει τις τράπεζες και στην καταδυνάστευση των πολιτών – «εργατών», αγροτών και αστών – ο δε κρατισμός αναδείχθηκε σε πολιτικό σύστημα καταδυνάστευσης των λαών και αυτό νομοτελειακώς. Εν ολίγοις, και τα δύο αυτά συστήματα έχουν ιστορικώς αποτύχει.

Ήρθε λοιπόν ο καιρός εγκαθίδρυσης ενός νέου τύπου κοινωνίας, με ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Θα λέγαμε να «ιδιωτικοποιήσουμε το κράτος και να κρατικοποιήσουμε τους ιδιώτες». Η ιδιωτική δημιουργικότητα να στοχεύει στην ενίσχυση της κοινωνίας και η κοινωνία να στοχεύει στην ενίσχυση της ιδιωτικής δημιουργικότητας. Να ξεπεράσουμε το προ-πολιτικό στάδιο που βρισκόμαστε σήμερα και να αναδείξουμε την Πολιτική Σκέψη και Πράξη ως εκφράζουσα και προωθώντας συλλογικούς και ατομικούς στόχους, στόχους που θα συνταυτίζονται – έχουμε πολλά να διδαχθούμε γι' αυτό από το απόγειο της Πολιτικής στην αρχαία Αθήνα, όπου οι άρχοντες δεν ήταν επαγγελματίες της πολιτικής, αλλά κληρωτοί και εναλλασσόμενοι. Κάποιους όρους που ακούγαμε παλαιότερα από δημαγωγούς πολιτικούς, περί συναντίληψης, συμμετοχικής δημοκρατίας κ.λπ., πρέπει να τους επαναφέρουμε στο προσκήνιο με περισσότερη όμως σοβαρότητα. Κυρίως όμως θα πρέπει να δούμε διαφορετικά τη σχέση μας με «τους άλλους». Είναι φιλοσοφικώς ανήθικο να αναπαράγουμε ηθελημένα τις αντικοινωνικές απόψεις ενός ψυχικά ασθενούς, στον οποίο δόθηκε και βραβείο Νόμπελ, τη «Θεωρία των Παιγνίων», παρουσιάζοντάς την ως κανόνα πολιτικής πράξης των κρατών και κανόνα κοινωνικής συμπεριφοράς μας και να διδάσκουμε στις Σχολές τη συνακόλουθη Swot analysis, ως κανόνα σχεδιασμού των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων μας, όταν με βάση αυτήν τα πάντα σχεδιάζονται για το ατομικό και μόνο συμφέρον, εξοβελίζοντας κάθε είδους επιδίωξη κοινωνικής συνεισφοράς και αλληλεγγύης.

Πώς μπορούμε να κινηθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση; Ανατρέποντας το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα κατά το παράδειγμα της αρχαίας Αθήνας. Ουδείς να εκλέγεται βουλευτής για περισσότερο από μία θητεία. Μεγάλο μέρος των πολιτικών αντιπροσώπων μας να αναδεικνύεται με κλήρο. Η δικαστική εξουσία να είναι απολύτως ελεγχόμενη από την κοινωνία, πάλι το παράδειγμα της αρχαίας Αθήνας δείχνει τον δρόμο. Η δημόσια διοίκηση να ασκείται από υπαλλήλους ανωτάτου μορφωτικού επιπέδου και να λογοδοτεί δημόσια και τακτικά. Να θεσμοθετηθεί η κοινωνική διάσταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και η ευθύνη του ατόμου έναντι του συνόλου. Ουτοπικά; Επί του παρόντος ναι, θεωρούμε όμως πως νομοτελειακά θα οδηγηθούμε σε αυτά: δεν μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στη φεουδαρχία, η Ιστορία ποτέ δεν κάνει πίσω.

Πάμπολλα πειράματα άλλωστε έχουν αποδείξει ότι η ψυχανώμαλη «Θεωρία των Παιγνίων» δεν αντανακλά τον εσώτερο ανθρώπινο ψυχισμό, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε διαπροσωπικές σχέσεις. Οι οπαδοί των φανφαρόνικων εξαγγελιών περί του «τέλους της Ιστορίας», με τη δήθεν επικράτηση του φιλελευθερισμού και με το δήθεν τέλος της Σκέψης, ήδη υπαναχώρησαν άρδην. Ο σημερινός τρόπος ζωής και Σκέψης έχει δείξει τα όριά του, ενώ τα παραδείγματα από τις αναπτυσσόμενες χώρες της Ανατολής, που δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε, θέτουν εν αμφιβόλω την καθολική ισχύ του δυτικού Τρόπου. Θεωρούμε πως βρισκόμαστε προ των πυλών νέων τρόπων θέσμισης των κοινωνιών, θεωρώντας δεδομένη τη βούληση του ανθρώπου να συμμετάσχει στην Ιστορία (του).

* O Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων-Καθηγητής ΤΕΙ.

Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Στη χώρα μας από δεκαετιών είχε ανατεθεί από τους εταίρους μας στην ευρωπαϊκή Ένωση ο ρόλος της εξυπηρέτησης των αναγκών αναψυχής των ευκαταστάτων οικονομικά μέσω του τουρισμού και των συνεδρίων. Το «τάκτ» που απορρέει από το εξευγενισμένο «σαβουάρ βιβρ» των ολετήρων του πλανήτη, δεν τους επέτρεπε να εκφραστούν κατά τρόπο ωμό, όπως εμείς οι «απολίτιστοι», και να μας πουν: Σας έχουμε αναθέσει τον ρόλο του υπηρέτη των εταίρων σας!

Θα ερχόμαστε να απολαμβάνουμε τις θάλασσές σας και τον ήλιο σας και σεις ζωσμένοι ποδιά θα μας υπηρετείτε, καθώς θα έχετε απόλυτη την ανάγκη των χρημάτων που δαπανούμε κατά τη διαμονή στη χώρα σας. Αρκετοί από τους δικούς μας, εντυπωσιασμένοι από τις φυσικές καλλονές της χώρας σας, θα προβαίνουν σε αγορά παλαιών κτισμάτων, τα οποία εσείς εγκαταλείπετε με κίνδυνο να καταρρεύσουν και μετακινείστε στα μεγάλα αστικά κέντρα, για να ζήσετε την ονειρεμένη ζωή ης φαντασίας σας. Έτσι προβάλλεται εμπρός σας και άλλο αναπτυξιακό όραμα: Της γηροκόμησης αυτών που θα αποφασίσουν να εγκατασταθούν μόνιμα στη χώρα σας.

Η προοπτική αυτή φάνηκε άκρως εντυπωσιακή σ' εκείνους που μας κυβέρνησαν κατά τον τελευταίο μισό αιώνα. Ανήγαγαν τον τουρισμό σε πεμπτουσία της οικονομικής ανάπτυξης και ευμάρειας του τόπου! Το «Μον Παρνές» συνιστά σύμβολο πρώιμου εκμαυλισμού της συνείδησης των Ελλήνων, οι οποίοι εξωθήθηκαν από τους κρατούντες στο να εγκαταλείψουν σταδιακά τις παραδοσιακές τους αξίες και να υιοθετήσουν τον εισαγόμενο δυτικό τρόπο ζωής. Ο Έλληνας έγινε άκρως ατομιστής και υπερκαταναλωτικός! Οι περιοχές που προσφέρονταν για την ανάπτυξη τουρισμού ξένων, που έφεραν στη χώρα μας «σκληρό» συνάλλαγμα, μετατράπηκαν σε άντρα διαφθοράς, στα οποία οι «ευγενείς» φιλοξενούμενοί μας είχαν την άνεση να διαπράξουν την οποιαδήποτε ασχήμια χωρίς τον κίνδυνο να υποστούν τις συνέπειες του νόμου, ο οποίος για τις περιοχές αυτές έπαψε να ισχύει. Και υπήρχαν τουριστικά γραφεία, τα οποία ακριβώς την ασυδοσία προέβαλλαν ως το κύριο πλεονέκτημα των «καυτών» προορισμών. Ούτε τον ήλιο, ούτε τη θάλασσα, ούτε το φαγητό, ούτε την πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία. Την ανυπαρξία νόμων.

Οι περιοχές που προβλήθηκαν ως σημαντικοί τουριστικοί προορισμοί έχασαν σύντομα το παραδοσιακό τους χρώμα και μετατράπηκαν σε κοσμοπολίτικα κέντρα, στα οποία ο επιμένων να αισθάνεται Έλληνας αντιμετωπιζόταν ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας, αν δεν χαρακτηριζόταν ανεπιθύμητος. Τα πρόσωπα έπαψαν να επικοινωνούν, καθώς το χρήμα είχε καταστεί πλέον η μόνη αξία.

Κύλισαν τα χρόνια και έφθασε η ονειρεμένη στιγμή να αποκτήσουμε και εμείς «σκληρό» νόμισμα! Ενταχθήκαμε στη ζώνη του ευρώου. Μας κυρίευσε παραλήρημα. Μπορεί να είχαμε απολέσει σημαντικό τμήμα της βιομηχανίας μας και άλλο να είχαμε ξεπουλήσει στους εταίρους μας, μπορεί η πρωτογενής παραγωγή να έβαινε ελαττούμενη και παρ΄ αυτά αδιάθετη, όμως απέμενε ακέραια η ελπίδα ότι ο τουρισμός θα μπορούσε να θρέψει τη χώρα με κατάλληλη οργάνωση. Και θεωρήθηκε κατάλληλη οργάνωση η άνευ ορίου επιδότηση ανέγερσης ξενοδοχείων και ξενώνων σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης. Λίγα χρόνια μας άφησαν να χαρούμε τον μύθο της ανάπτυξης οι εταίροι μας. Η νεολαία μας ανακάλυψε τον εναλλακτικό τουρισμό, τα χιονοδρομικά κέντρα αναπτύχθηκαν, οι ταβέρνες και οι ξενώνες γεμάτοι. Παράλληλα κάποια ατυχή για γειτονικές και ως εκ τούτου ανταγωνιστικές χώρες συμβάντα οδήγησαν σε έξαρση τον τουρισμό μας. Παντού ζητούσαν «γκαρσόν», αφού δεν ζητούσαν πουθενά βιομηχανικούς εργάτες και τεχνίτες. Και τότε ξαφνικά ξυπνήσαμε στη σκληρή πραγματικότητα, η οποία διέκοψε άγρια την ονειροφαντασία μας. Οι εταίροι δανειστές μας με άγριο τρόπο ζητούσαν πίσω τα δανεικά, που εμείς είχαμε καταναλώσει στο διάστημα των τριάντα ετών, προκειμένου να στήσουμε το «μνημείο του μεγαλυτέρου ψέματος»! Ενός ψέματος που γνώριζαν πολύ καλά οι ασκήσαντες την εξουσία, αλλά ποτέ δεν ανακοίνωσαν στο λαό: Η ανάπτυξη κάθε άλλο παρά ανάπτυξη ήταν, αφού η εγχώρια πάσης φύσεως παραγωγή μειωνόταν με καλπάζοντα ρυθμό και οι εισαγωγές λάμβαναν μορφή χιονοστιβάδας που θα μας κατέπνιγε. Τα έργα υποδομών, δημόσια και ιδιωτικά, σε μεγάλη έκταση βιτρίνας, δεν παρείχαν εγγύηση διαρκούς απασχόλησης, αλλά συγκάλυπταν τον μύθο της ανάπτυξης.

Άρχισαν τότε οι τοκογλύφοι να μας πιέζουν, να μας πνίγουν. Μας έθεσαν υπό επιτήρηση ως χώρα και ασκούν αυτοί την κυβέρνηση, μετά την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας. Δεν μας πόνεσε ούτε αυτό, όπως δεν μας είχε πονέσει προηγουμένως το ατιμώρητο των τουριστών που είχαν προσβάλλει βάναυσα εθνικά μας σύμβολα. Έχουμε πλέον καταστεί κοσμοπολίτες. Για το έθνος θα μιλούμε ακόμη; Και είναι κακό, τονίζουν ανερυθρίαστα κάποιοι, να ασκούν την πολιτική στη χώρα μας ξένοι, αφού εμείς σταθήκαμε ανίκανοι να διαχειριστούμε τα του οίκου μας; Παραβλέπουν αυτοί οι υπέρμαχοι της υποτέλειας ότι οι ασκήσαντες την εξουσία ήσαν ταγμένοι στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δημίων μας. Στην Ελλάδα δεν έγινε ανατροπή με επανάσταση, ώστε να ισχύει νέο καθεστώς. Οι οδηγήσαντες σε παράλυση τη χώρα αναλαμβάνουν και τη σωτηρία της παραμένοντες υποτελείς των σχεδιασάντων τη συμφορά μας.

Σας να μην έφθανε η κάμψη της αγοραστικής δύναμης του Έλληνα και ο εξ αυτής περιορισμός της δυνατότητας για διακοπές, επιχειρείται άγρια δυσφήμηση κατά της χώρας μας με άθλιο σκοπό: Τη συμπίεση των τιμών, ώστε να γίνουν πιο φθηνές οι διακοπές των προνομιούχων πολιτών των ευρώστων οικονομικά χωρών. Δεν μας θέλουν απλώς υπηρέτες τους, αλλά και κακοπληρωμένους. Και είναι πλέον αργά για τους επιχειρηματίες του τουρισμού να στραφούν προς την εγχώρια αγορά. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Και οι έχονες στηρίξει τις ελπίδες τους στον τουρισμό παραπονούνται, δικαίως αλλά και αδίκως, για την κάμψη της τουριστικής κίνησης. Τελικά πότε θα κάνουμε κάποια αυτοκριτική; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι παρασυρθήκαμε να παίξουμε ένα εκμαυλιστικό παιχνίδι, το οποίο προϋπόθετε την απώλεια της ανθρωπιά μας, για την οποία όμως δεν θρηνούμε;

Εκεί που φαινόταν να καταβαραθρώνεται ο τουρισμός μας αθρόες ελεύσεις από τις ομόδοξες βαλκανικές χώρες και Ρωσία, έδωσαν σημαντική ανακούφιση. Τονίζεται ότι έντονο είναι μεταξύ αυτών το ενδιαφέρον για τον λεγόμενο θρησκευτικό τουρισμό, όρος που υποκατέστησε το θρησκευτικό προσκύνημα. Δεν σπεύδω να εκδηλώσω την ικανοποίησή μου. Στις χώρες αυτές σημαντικά τμήματα του λαού στενάζουν κάτω από την οικονομική δυσπραγία. Ανάπτυξη δεν έχουν, για να δειχθεί η απάτη του λεγομένου ότι η ανάπτυξη θα αρχίσει και σε μας, όταν οι μισθοί καθηλωθούν στα δικά τους επίπεδα. Ποιοι είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν πολυήμερες διακοπές στη χώρα μας; Προφανώς εκείνοι που επωφελήθηκαν κατά την αλλαγή του καθεστώτος από την εκποίηση της κρατικής περιουσίας. Έτσι ακριβώς επωφελούνται κάποιοι και από την εδώ εκποίηση. Τους λαούς αυτούς κάποιοι πολιτικοί μας είχαν προσβάλει βάναυσα στο πρόσφατο παρελθόν δηλώνοντας ότι η χώρα μας δεν θα καταντήσει στο επίπεδό τους! Πέραν αυτών ας σημειώσουμε και το παιχνίδι που επιχειρεί να αναπτύξει στη χώρα μας ο ρωσικός υπόκοσμος.

Όπως και να έχουν τα πράγματα τονίζω ευθέως: Προτιμώ τον υπόκοσμο της καθ' ημάς Ανατολής από τον υπόκοσμο της Δύσης, της διαχρονικά εχθρικής προς κάθε τι το ελληνικό. Υπάρχει βέβαια και η εξαίρεση. Οι Σκανδιναβοί, ιδίως οι Σουηδοί δεν φαίνεται να επηρεάζονται από την ανθελληνική υστερία. Τους ευχαριστούμε.

                                                       «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 23-7-2012

ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ:

Οι παραλληλισμοί με τη μεγάλη ύφεση του 1930 διακρίνονται ολοκάθαρα, με την ιστορία να επαναλαμβάνεται – αφού σήμερα, όπως και τότε, κρύβουμε δυστυχώς το κεφάλι μας στην άμμο, για να μην αντιμετωπίσουμε κατάματα τη θλιβερή πραγματικότητα

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Με στόχο να δοθεί μία κατά το δυνατόν χαρακτηριστική εικόνα της σημερινής εποχής, παραθέτουμε ορισμένα ανεξάρτητα μεταξύ τους κείμενα, τα οποία όμως αφορούν το ίδιο γεγονός: την κρίση της Ευρωζώνης, της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα, η οποία φυσικά δεν είναι μόνο οικονομική.  

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, σύμφωνα με μία πρόσφατη αναφορά, εάν τυχόν η Γαλλία, με τη συνεργασία της ΕΚΤ, συνεργασθεί με την Ιταλία και την Ισπανία, με στόχο την επιβολή της δικής τους πολιτικής στην Ευρωζώνη, τότε δεν μπορεί να αποκλεισθεί η έξοδος της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Ολλανδίας από το κοινό νόμισμα – με την επιστροφή τους στο εθνικό.

Το θέμα αυτό, αν και συζητείται πολύ σοβαρά από τις δύο ομάδες, θεωρείται ταμπού – ένα μυστικό καλύτερα, το οποίο πρέπει να διατηρηθεί κρυφό με κάθε θυσία. 

(α) Η πολιτική ανυπακοή

"Η πολιτική ανυπακοή οφείλει να αναχθεί σε ιερό καθήκον, όταν και εάν διαπιστώνεται ότι, το κράτος δικαίου έχει πάψει πλέον να λειτουργεί….ας γίνεις λοιπόν εσύ ο ίδιος η αλλαγή, την οποία επιθυμείς για ολόκληρο τον πλανήτη" (M. Gandhi).   

Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι παύουν πλέον να αγοράζουν τα τρόφιμα τους από τα σουπερμάρκετ, καταφεύγοντας κρυφά τις νύχτες σε κάδους σκουπιδιών, πίσω από τα μεγάλα καταστήματα – αφού δεν έχουν αρκετά χρήματα για να συντηρήσουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.

Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι κοιμούνται τις νύχτες στους δρόμους, έχοντας χάσει την εργασία και τα σπίτια τους – μεταξύ αυτών μορφωμένοι άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι πρότινος αποτελούσαν ενεργά και πολύτιμα μέλη της κοινωνίας.    

Η ανεργία στην Ισπανία έχει φτάσει στο 25%, με την αντίστοιχη των νέων να ξεπερνάει πλέον το 52%. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι εξίσου δραματική, ενώ και στις δύο χώρες οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τις μεγάλες πόλεις, ζητώντας καταφύγιο σε συγγενείς τους στην επαρχία – με τελειόφοιτους πανεπιστημίων είτε να εργάζονται βοηθητικά στους αγρούς, είτε να εγκαταλείπουν μαζικά τις πατρίδες τους, αναζητώντας διέξοδο επιβίωσης σε άλλες χώρες.

Η κοινωνική συνοχή σε όλη την Ευρώπη έχει σχεδόν καταρρεύσει – ενώ εκατομμύρια Ευρωπαίοι θα καταλήξουν άστεγοι και πεινασμένοι στους επόμενους μήνες. Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής λοιπόν, καθόμαστε επάνω σε ένα βαρέλι γεμάτο μπαρούτι, το οποίο απειλεί να εκραγεί γρηγορότερο από όσο φανταζόμαστε.

Οι παραλληλισμοί με τη μεγάλη ύφεση του 1930 διακρίνονται πλέον ολοκάθαρα, με την ιστορία να επαναλαμβάνεται – αφού σήμερα, όπως και τότε, σφυρίζουμε αδιάφορα και κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο, για να μην αντιμετωπίσουμε κατάματα την πραγματικότητα: την ανεξέλεγκτη κατάρρευση του ευρώ και της Ευρωζώνης η οποία, σε συνδυασμό με την παρακμή των Η.Π.Α., απειλεί να μας οδηγήσει πολλές δεκαετίες πίσω στην ιστορία.

Ευχόμαστε, ελπίζουμε καλύτερα ότι τα πράγματα θα πάνε διορθωθούν, χωρίς όμως να κάνουμε κάτι ουσιαστικό για να το επιτύχουμε και περιμένοντας τον από μηχανής Θεό να εμφανιστεί. Εν τούτοις, τίποτα δεν γίνεται από μόνο του – πόσο μάλλον όταν τα κράτη αδυνατούν να βοηθήσουν τους πολίτες τους, επειδή δεν έχουν χρήματα.

Γιατί δεν έχουν; Απλούστατα, επειδή όλα τα χρήματα δαπανώνται για τη διάσωση των  τραπεζών – χρήματα τα οποία παρήγαγαν τα προηγούμενα χρόνια οι πολίτες, αλλά κατέληξαν στα ταμεία των τραπεζών και του καρτέλ, με τη βοήθεια των φόρων.

Στις 20 Ιουλίου οι υπουργοί οικονομικών της Ευρωζώνης αποφάσισαν να διαθέσουν 100 δις € για τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών, παρά το ότι γνωρίζουν ότι τελικά θα απαιτηθούν πολύ περισσότερα. Την ίδια ημέρα έγινε γνωστό πως αρκετές ισπανικές περιφέρειες είναι χρεοκοπημένες και δεν μπορούν να πληρώσουν τους μισθούς των εργαζομένων τους.

Εάν μοίραζε κανείς τα 100 δις € στους Ισπανούς, θα αντιστοιχούσαν σε 2.000 € ανά πολίτη ή σε 8.000 € ανά τετραμελή οικογένεια. Εν τούτοις, οι πολίτες στο σύστημα μας δεν έχουν καμία αξία – με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται όπως ένα λεμόνι το οποίο, αφού το στύψεις, πετάς τη λεμονόκουπα στα σκουπίδια. Όμως οι πολίτες το ανέχονται αδιαμαρτύρητα – όπως ανέχονται την αύξηση των φόρων, τη μείωση των μισθών τους, τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας τους, τον εξευτελισμό, την εξαθλίωση και τόσα πολλά άλλα.

Δυστυχώς, είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσει κανείς με επιτυχία τόσο την ατομική, όσο και τη συλλογική ηλιθιότητα, με βάση την οποία οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο δεν διαμαρτύρονται, αλλά αυτομαστιγώνονται και αναλαμβάνουν οι ίδιοι ανόητα την ευθύνη για το κατάντημα τους.

Τα 100 δις € δεν είναι τίποτα για τις χρεοκοπημένες ισπανικές τράπεζες, αφού θα αναλωθούν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα – χωρίς τελικά να αποφύγουν το μοιραίο, εάν δεν ενισχυθούν με ακόμη περισσότερα. Οι τράπεζες όμως μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, ενώ απολαμβάνουν μία τέτοια ασυλία, την οποία θα δικαιούταν μόνο ο Θεός. Μήπως πρόκειται πράγματι για Θεούς;

Η δημιουργία του σύμπαντος αποδίδεται στο Θεό. Όταν όμως ξεκίνησαν οι τράπεζες να δημιουργούν χρήματα από το πουθενά, πήραν προφανώς τη δική Του θέση στον πλανήτη. Ευρίσκονται λοιπόν στο απυρόβλητο και ζητούν καθημερινά θυσίες από το ανόητο, άβουλο ποίμνιο τους, το οποίο δεν μπορεί να καταλάβει πως δεν θυσιάζει απλά το μέλλον των παιδιών του στο βωμό των τραπεζών, αλλά τα ίδια του τα παιδιά.

(β) Ευρώ, ένα δομημένο νόμισμα

"Έτσι ή αλλιώς, το πείραμα του Ευρώ έχει εισέλθει σε μία επικίνδυνη καμπή: είτε θα ακολουθήσει ένας καταναγκαστικός γάμος των ευρωπαίων εταίρων, είτε το νόμισμα θα καταρρεύσει – αργά ή γρήγορα. Φυσικά δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει, εάν οι λαοί της Ευρώπης είναι σύμφωνοι με έναν τόσο μη ρομαντικό γάμο – μάλλον συμβαίνει το αντίθετο".    

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, οι οποίες συνεχίζουν να επιδεινώνουν σταθερά τις προοπτικές της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, έχουμε την άποψη ότι, το Ευρώ χάνει ακόμη και τις τελευταίες άμυνες του. Φυσικά, το κοινό νόμισμα θεωρούταν ανέκαθεν ως το πλέον επικίνδυνο παγκοσμίως – μεταξύ άλλων επειδή πρόκειται για ένα «δομημένο προϊόν».

Ειδικότερα, το ευρώ διαφέρει ελάχιστα από ένα δομημένο ομόλογο (CDO), αφού αντιπροσωπεύεται από δεκαεπτά ανεξάρτητες, εχθρικές πολλές φορές μεταξύ τους χώρες, με μεγάλες αποκλίσεις στα οικονομικά μεγέθη τους, με διαφορετικά ρίσκα, με ανεπαρκή ηγεσία, καθώς επίσης με μία απίστευτη ιδιοτέλεια (εθνικισμούς).

Εκτός αυτού, όλα τα «κράτη-χρήστες» του λειτουργούν εντός ενός μη άριστου νομισματικού χώρου, ο οποίος διαθέτει μία πολύ αδύναμη αγορά ομολόγων, χωρίς πραγματική κεντρική τράπεζα και χωρίς καμία κεντρική πολιτική ηγεσία (όπως πολύ σωστά είχε δηλώσει στο παρελθόν ο υπουργός οικονομικών της Ρωσίας, «Με ποιόν να συνεννοηθείς στην ΕΕ και με ποιόν να μιλήσεις, αφού δεν διοικείται από κανέναν;»)

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες έχουμε την άποψη ότι, τα ως άνω ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ευρώ, σε συνδυασμό με την τοποθέτηση σε αυτό ενός ποσού ίσου με το 30% των παγκοσμίων συναλλαγματικών αποθεμάτων, συνιστούν μία όχι και τόσο βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του χρηματοπιστωτικού συστήματος – ενώ η Γερμανία, η κυριότερη «χώρα-προστάτης» του, δεν έχει σε καμία περίπτωση την οικονομική δύναμη για να το διατηρήσει «εν ζωή».

Αυτό λοιπόν που ξεκίνησε στην Ευρώπη με την κρίση δανεισμού της Ελλάδας, η οποία ήταν η συνέχεια της χρεοκοπίας της Lehman Brothers στις Η.Π.Α., έχει πάψει πλέον να εξαρτάται από τη χώρα μας. Δεν πρόκειται άλλωστε για μία ύφεση, έστω μεγάλου μεγέθους, αλλά για μία μεγάλη οικονομική κρίση, αντίστοιχη με αυτήν του 1930 – γεγονός που δυστυχώς έχει γίνει κατανοητό από ελάχιστους μέχρι σήμερα. Ακριβώς για το λόγο αυτό, η αρχική κρίση εμπιστοσύνης εξελίχθηκε σε μία κρίση ρευστότητας και χρέους, η οποία οδήγησε αρκετές χώρες στην αδυναμία πληρωμών.

Περαιτέρω, παρά το ότι οι πολιτικοί της ΕΕ θεωρούν ότι, εάν διαθέσουν αρκετά χρήματα θα καταπολεμηθεί το πρόβλημα και θα επανέλθει η ανάπτυξη, έχουν κάνει λάθος στη «διάγνωση» τους – αφού πολλές χώρες είναι αντιμέτωπες με τη χρεοκοπία.

Εάν δεν διαγραφούν χρέη, καθώς επίσης εάν δεν προβούν σε στάση πληρωμών οι χώρες που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με το δανεισμό τους, δεν πρόκειται να αποφευχθεί το μοιραίο. Η κρίση της περιφέρειας θα επεκταθεί στο εξωτερικό «κέλυφος» της Ευρωζώνης, ενώ στη συνέχεια θα μολύνει τον πυρήνα της – ένα γεγονός που δεν προβληματίζει απλά, αλλά προξενεί φόβο (εάν όχι πανικό) σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Όπως συμβουλεύει τώρα την ΕΕ ο Κ. Rogoff, «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποκρίνεστε απέναντι στις αγορές, ισχυριζόμενοι ότι η Ευρωζώνη είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις των χωρών-μελών της, εξαγοράζοντας την έξοδο της από την κρίση χρέους και δανεισμού, με μία συνεχώς μεγαλύτερη τραπεζική επιταγή. Εκείνη η επιταγή, η οποία θα ήταν τόσο μεγάλη για να μπορέσει τελικά να εξοφληθεί το χρέος της Ισπανίας και της Ιταλίας, δεν υπάρχει. Οι αγορές έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους απέναντι στην Ευρώπη».    

Ολοκληρώνοντας, μία ενδεχόμενη αδυναμία δανεισμού της Ιταλίας με επιτόκια κάτω από 7%, πόσο μάλλον της Γαλλίας, θα είναι μάλλον αρκετή για να δώσει τη χαριστική βολή στο κοινό νόμισμα – προφανώς με σοβαρότατες συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη. Εάν δε η Ιταλία ελεγχθεί από έναν οργανισμό όπως το ΔΝΤ, η χρεοκοπία της είναι μάλλον δεδομένη – κρίνοντας κυρίως από τα μη καταγεγραμμένα χρέη των νοσοκομείων κλπ., από τα προβλήματα των τραπεζών της, καθώς επίσης από την ανισορροπία μεταξύ Βορά και Νότου.

(γ) Ο κύκλος του διαβόλου

Αφενός μεν τα δίδυμα ελλείμματα (προϋπολογισμός, ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών), αφετέρου το δημόσιο χρέος, σε συνδυασμό με τη δομή της οικονομίας και το μη υγιές πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων, μειώνουν διαρκώς την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας – αφού δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί η οποιαδήποτε αναπτυξιακή πολιτική.

Η μειωμένη τώρα ανταγωνιστικότητα ανατροφοδοτεί το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών μας, το οποίο με τη σειρά του «εκβάλλει» αυξανόμενο στο έλλειμμα του προϋπολογισμού και στο δημόσιο χρέος.

Επομένως, η χώρα μας έχει εισέλθει σε έναν ανατροφοδοτούμενο, καθοδικό σπειροειδή κύκλο, ο οποίος πρέπει να σταματήσει άμεσα. Ο μοναδικός ίσως τρόπος πλέον για να το επιτύχει, εάν δεχθούμε ότι η μη αλληλέγγυα Ευρωζώνη δεν πρόκειται ποτέ να εξελιχθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, με όρους ισότητας, δεν είναι άλλος από την άμεση στάση πληρωμών – παραμένοντας στο Ευρώ αφού δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός και η Ελλάδα βυθίζεται στο σκότος των αλλεπάλληλων μνημονίων με τα ενυπόθηκα δάνεια, η επιστροφή στο εθνικό της νόμισμα (άρθρο μας), χωρίς να καταστραφεί εντελώς, γίνεται ανέφικτη.

Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δεν επιλεχθεί έγκαιρα δηλαδή η στάση πληρωμών, η Ελλάδα κινδυνεύει να «μεταλλαχθεί» σε προτεκτοράτο της Γερμανίας – η οποία χρόνια τώρα «επιβουλεύεται» τον τεράστιο φυσικό πλούτο, τον πολιτισμό και την απίστευτη ομορφιά της.

Πόσο μάλλον όταν συνεχίζουν να λαμβάνονται μέτρα λιτότητας, όπως τα πρόσφατα ύψους 11,5 δις € ή 6% περίπου του ΑΕΠ – με τα οποία μειώνονται τα διαθέσιμα εισοδήματα, περιορίζεται ακόμη περισσότερο η κατανάλωση, αυξάνεται η ύφεση, εκτροχιάζεται η ανεργία, εκμηδενίζονται οι επενδύσεις κοκ.

Επαναλαμβάνουμε λοιπόν ξανά ότι, η χώρα μας χρειάζεται ένα σύνολο μέτρων αναμόρφωσης και ενίσχυσης της οικονομίας της, με κέντρο βάρους τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού (βασικό της ΕΚΤ), την αναδιάρθρωση (επιμήκυνση) του δημοσίου χρέους, την ενίσχυση των εξαγωγών και του τουρισμού, το συμψηφισμό των Γερμανικών αποζημιώσεων, καθώς επίσης τις ευρωπαϊκές παραγωγικές επενδύσεις – μέσω του οποίου θα καταπολεμηθεί η ύφεση, ο στασιμοπληθωρισμός καλύτερα, καθώς επίσης η εγκληματική ανεργία που προκάλεσε η καταστροφική διαχείριση της κρίσης, τόσο εκ μέρους των ελληνικών κυβερνήσεων, όσο και της τευτονοκρατούμενης Τρόικας (για την οποία ανέλαβε τη «βρώμικη δουλειά» το ΔΝΤ).

Διαφορετικά, αργά ή γρήγορα, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να καταφύγει στη στάση πληρωμών, η οποία θα επιβαρύνει κυρίως τους δανειστές της – ενώ οι Πολίτες της σίγουρα θα αντιδράσουν έγκαιρα στη «λεηλασία» της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας τους, γνωρίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό, με τη «μονοσήμαντη» δηλαδή πολιτική λιτότητας κλπ., δεν θα αποφύγουν τη χρεοκοπία, στην οποία όμως δεν θέλουν να οδηγηθούν ανόητα, σαν μία «στυμμένη λεμονόκουπα» (εξαθλιωμένοι δηλαδή, άνεργοι, πεινασμένοι και χωρίς περιουσιακά στοιχεία, όπως η Αργεντινή μετά από τρία χρόνια στα νύχια του ΔΝΤ).

Υστερόγραφο: Ειδικά όσον αφορά τη στάση πληρωμών, σημαίνει ότι η χώρα που υποχρεώνεται να την επιλέξει, σταματάει να πληρώνει τοκοχρεολύσια, έρχεται σε επαφή με τους πιστωτές της, έτσι ώστε να συμφωνηθεί ένας σταδιακός, εφικτός τρόπος πληρωμής μέρους των χρεών της και ισοσκελίζει παράλληλα τα έσοδα, με τα έξοδα της στον προϋπολογισμό – αφού παύει πια να έχει πρόσβαση στο διεθνή δανεισμό (κάτι που φυσικά ήδη συμβαίνει στην Ελλάδα).

Από την άλλη πλευρά, ο ιδιωτικός τομέας της (τράπεζες, επιχειρήσεις κλπ.) αναζητάει τις δικές του λύσεις, επειδή γίνεται πλέον πολύ δύσκολος τόσο ο δανεισμός του, όσο και η διατήρηση ελλειμμάτων στο εξωτερικό ισοζύγιο – ένα καθόλου ευχάριστο «σενάριο», αλλά όχι συνώνυμο με τη συντέλεια του κόσμου. 

Σε κάθε περίπτωση βέβαια η χώρα εδώ δεν υποχρεώνεται στην εκποίηση των επιχειρήσεων της ή στο ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της (εάν δεν διακρίνεται από μία «ενδοτική» κυβέρνηση), διατηρώντας έτσι τις μελλοντικές προοπτικές της.

Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα κράτος-ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, το οποίο δεν κινδυνεύει με τεράστιες υποτιμήσεις του νομίσματος του, με ανεξέλεγκτες επιδρομές τραπεζών (Bank run), με μαζική έξοδο κεφαλαίων κοκ.    

(δ)  Προβλέψεις

Πολλές φορές, τις περισσότερες ίσως, τρομάζει κανείς με τον παραλογισμό, εάν όχι με την απίστευτη ανοησία που επικρατεί διεθνώς. Ο κεντρικός τραπεζίτης ανακοίνωσε με μεγαλοπρέπεια ότι, η ΕΚΤ δεν θα επιτρέψει την κατάρρευση του ευρώ – θα κάνει ότι μπορεί λοιπόν για να αποτρέψει το μοιραίο και, όπως τόνισε, μπορεί να κάνει πάρα πολλά.

Αν και είναι γνωστό όμως σε όλους το ότι, όταν πραγματικά μπορείς να κάνεις κάτι το κάνεις, παραμένοντας σιωπηλός και χωρίς να αναλώνεσαι σε ανόητες δηλώσεις, οι αγορές τον πίστεψαν – με αποτέλεσμα να αντιδράσουν με πολύ μεγαλύτερη επιθετικότητα, όταν καταλάβουν αργότερα ότι, παραπλανήθηκαν ακόμη μία φορά.

Από την άλλη πλευρά τώρα, όπως έγραψαν τα ΜΜΕ διεθνώς, η Ισπανία υπέβαλλε αίτημα διάσωσης ύψους 300 δις €, επί πλέον των 100 δις € που θα χρειαστούν οι τράπεζες της – με τους επενδυτές να είναι σίγουροι ότι, η Ισπανία θα μπει στο μηχανισμό στήριξης.

Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι τόσο απλό, όσο ίσως φαίνεται, αφού εάν τυχόν "πέσει" η Ισπανία, θα ακολουθήσει η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία κοκ. – γεγονός που σημαίνει ότι, η Ευρωζώνη θα διαλυθεί, αφού δεν υπάρχει εκείνη η επιταγή, με την οποία θα μπορούσαν να πληρωθούν τα χρέη της (η συνάντηση των διοικητών της ΕΚΤ και της Bundesbank αυτή την εβδομάδα μάλλον επιβεβαιώνει την αδυναμία συνολικής στήριξης της Ισπανίας – ενώ ευνοεί τις αποφάσεις μίας εντονότερης παρέμβασης της ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά ομολόγων)

Επομένως, δεν πρέπει να είναι κανείς καθόλου σίγουρος για την υπαγωγή της Ισπανίας στο μηχανισμό – το αντίθετο ενδεχομένως.

Κατά την άποψη μας τώρα, φθάνει σύντομα η ώρα μηδέν για τη Γερμανία, η οποία θα πληρώσει όσο καμία άλλη χώρα την κρίση, την οποία η ίδια δημιούργησε στην Ευρωζώνη – μεταξύ άλλων με την πολιτική λιτότητας που επέβαλλε, καθώς επίσης με την απώλεια της εμπιστοσύνης στο κοινό νόμισμα, την οποία προκάλεσε η απίστευτα συμπλεγματική και μη αλληλέγγυα στάση της απέναντι στην Ελλάδα.

Οι αγορές πάντως ήδη αναρωτούνται εάν είναι αξιόχρεη η Γερμανία, το δημόσιο χρέος της οποίας ξεπερνάει κατά πολύ, σε απόλυτα μεγέθη, αυτό της Ισπανίας, τα ομοσπονδιακά κρατίδια της είναι υπερχρεωμένα, οι ιδιωτικές και δημόσιες επισφάλειες της από τις πιστώσεις στο Νότο τεράστιες (υψηλότερες από το ΑΕΠ της, ύψους 2,5 τρις €), ενώ ο τραπεζικός της τομέας έχει πολύ λιγότερα κεφάλαια από αυτά που απαιτούνται, χαρακτηριζόμενος ως εξόχως προβληματικός (ιδιαίτερα η Deutsche Bank).

Ολοκληρώνοντας, εάν υπάρχει κάτι που μπορεί κανείς να προβλέψει με σχετική ασφάλεια για το μέλλον, αυτό δεν είναι άλλο από τον πληθωρισμό – αφού δεν φαίνεται να υφίσταται πλέον άλλος τρόπος επίλυσης της δυτικής κρίσης.

Η αγορά ομολόγων δημοσίου των χωρών του Νότου από τη δευτερογενή αγορά, έτσι ώστε να συγκρατηθούν κάτω από το 7% τα κρατικά επιτόκια δανεισμού, είναι η μοναδική λύση για την Ισπανία και την Ιταλία – όπως θα ήταν και για την Ελλάδα, πριν την "ενδοτική" υπαγωγή της στο ΔΝΤ.

Ένα τέτοιο όμως γεγονός θα διογκώσει ακόμη περισσότερο τον Ισολογισμό της ΕΚΤ, ο οποίος έχει ήδη ξεπεράσει τον αντίστοιχο της Fed – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 1. Αυγούστου 2012, viliardos@kbanalysis.com.  Ο κ. Β. Βιλιάρδος έχει εκδώσει σχετικά πρόσφατα τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» και τα έσοδα τους ενισχύουν την ιστοσελίδα (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2662.aspx#.UBofZKBOpuR

ΓΑΛΛΙΑ: Μακρύς και αποκαλυπτικός ο κατάλογος των ιδιωτικοποιήσεων

Της Ελένης Μαυρούλη

Οι ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων και υπηρεσιών του Δημοσίου είναι μια διαδικασία πολύ γνωστή στη Γαλλία, η οποία έχει ξεκινήσει, ήδη, από τη δεκαετία του '80. Στο πλαίσιό της έχουν περάσει στα χέρια ιδιωτών, μεγάλων πολυεθνικών και μονοπωλίων, δεκάδες επιχειρήσεις, οι οποίες παλαιότερα είχαν εθνικοποιηθεί και πολλάκις στηριχθεί από το κράτος, δηλαδή από τα χρήματα των Γάλλων φορολογουμένων, έναντι αρκετών δισεκατομμυρίων φράγκων, αρχικώς, και ευρώ στη συνέχεια.

Μια προσεκτική ματιά, αποδεικνύει ότι το κέρδος για τους ιδιώτες σε όλες τις περιπτώσεις ήταν και είναι πολλαπλάσιο, ενώ αντίθετα οι Γάλλοι εργαζόμενοι κλήθηκαν είτε να πληρώσουν ακριβότερα τις παρεχόμενες υπηρεσίες είτε και να αρκεστούν σε χαμηλότερης ποιότητας υπηρεσίες. Ενώ όσοι εργάζονταν στις εταιρείες που πουλήθηκαν υπέστησαν δραματική χειροτέρευση των όρων εργασίας τους – με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα αυτό των αυτοκτονιών στη «France Telecom» – ή έχασαν τη δουλειά τους.

Από όποια πλευρά και αν δει κανείς τις ιδιωτικοποιήσεις αυτές, είναι προφανές ότι αποδείχτηκαν θετικές μόνο για την ενίσχυση των κερδών και της «ανταγωνιστικότητας» του γαλλικού κεφαλαίου αλλά δεν απέφεραν τίποτε στο γαλλικό λαό, αντίθετα τον ζημίωσαν σημαντικά. Εννοείται ότι ακόμη και αν δημιουργήθηκαν ελάχιστες θέσεις εργασίας, οι οποίες είναι τόσο λίγες που δεν καταγράφονται σχεδόν σε καμία σχετική έρευνα, σε αρκετές περιπτώσεις χάθηκαν χιλιάδες άλλες. Iδιωτικοποιήθηκαν δε και εξαιρετικά επικερδείς εταιρείες, όπως η «Air France» ή η «Renault».

Στη Γαλλία, οι ιδιωτικοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν ανά κύματα. Με τον όρο αυτό, στο συγκεκριμένο άρθρο, αναφέρονται τόσο οι επιχειρήσεις που πουλήθηκαν 100% όσο και εκείνες στις οποίες το γαλλικό κράτος διατηρεί μικρό ή ακόμη και μεγάλο ποσοστό μετοχών, χωρίς αυτό, όμως, ν' αλλάζει την ουσία, δηλαδή ότι πλέον οι εν λόγω επιχειρήσεις λειτουργούν με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Εχει ενδιαφέρον ότι στα αλλεπάλληλα κύματα ιδιωτικοποιήσεων κομβική θέση έχουν ο τραπεζικός τομέας, ο τομέας της αεροδιαστημικής, της υψηλής τεχνολογίας, ο τομέας της μεταλλουργίας, οι οδικές αρτηρίες, οι τηλεπικοινωνίες και, βέβαια, η ενέργεια. Προς το παρόν, δεν έχουν ιδιωτικοποιηθεί οι σιδηρόδρομοι, μέσα μαζικής μεταφοράς (κάθε είδους) και τίποτε που να σχετίζεται με την εκπαίδευση ή την υγεία.

Τράπεζες, κυρίως, ο στόχος του «πρωτοπόρου» Σιράκ επί προεδρίας Μιτεράν

Συγκεκριμένα, το πρώτο κύμα ιδιωτικοποιήσεων πραγματοποίησε η κυβέρνηση του Ζακ Σιράκ, στην οποία συμμετείχε το γκολικό κόμμα «Συγκέντρωση για τη Δημοκρατία» (RPR) και οι Φιλελεύθεροι (UDF), καθώς επίσης και τα μικρότερα κόμματα «Κέντρο των Σοσιαλδημοκρατών» (CDS) και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (PR) που δεν υπάρχει πια. Η κυβέρνηση, μεταξύ 1986 – 1988, όταν στην προεδρία της χώρας βρισκόταν ο σοσιαλιστής Φρανσουά Μιτεράν, προχώρησε σε τουλάχιστον 10 ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες, κατά την κυβέρνηση, απέφεραν 100 δισεκατομμύρια φράγκα, κάτι που ορισμένες άλλες πηγές αμφισβητούν, μιλώντας μόνο για 72 δισεκατομμύρια φράγκα.

Μεταλλεργάτες της ιδιωτικοποιημένης «Αρσελορ Μιτάλ» διαδήλωναν φέτος τον Απρίλη στο Παρίσι

Οι ιδιωτικοποιήσεις αφορούσαν τη βιομηχανία κατασκευής καθρεφτών και υλικών υψηλής αντοχής «Saint Goben», η οποία είχε εθνικοποιηθεί το 1971, το τηλεοπτικό δίκτυο TF1, όπου το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών με 42,3% αγόρασε ο όμιλος «Bouygues» (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, κατασκευαστικά έργα κλπ), την τράπεζα Credit Commercial de France, η οποία πουλήθηκε 100% και από το 2000 και μετά αποτελεί θυγατρική της HSBC, τη «Γενική Εταιρεία Ηλεκτρισμού», που ασχολούνταν με την κατασκευή εξοπλισμού για τηλεπικοινωνίες, και η οποία στη συνέχεια μετατράπηκε, σταδιακά, στη γνωστή «Alcatel», η οποία δέκα χρόνια μετά την ιδιωτικοποίηση προχώρησε σε 900 απολύσεις. Πουλήθηκαν εξολοκλήρου ακόμη η «Τράπεζα Κτιρίων και Δημοσίων Εργων», η εταιρεία «Αμοιβαίων Κεφαλαίων Γαλλίας», η διαφημιστική εταιρεία, κυρίως στο χώρο του αθλητισμού, «Havas», η εταιρεία αεροναυπηγικής, κατασκευής αγωνιστικών αυτοκινήτων, μεταφορών και τηλεπικοινωνιών «Matra» και η εταιρεία ενέργειας «Suez», η οποία το 2008 συγχωνεύτηκε με την «Gaz de France».

Οι πιο βαρύγδουπες ιδιωτικοποιήσεις (και μάλιστα στο 100%), ήταν της τράπεζας Societe Generale, μίας από τις τρεις μεγαλύτερες και αρχαιότερες τράπεζες της χώρας – έτος ίδρυσης 1864, και της Paribas, της δεύτερης από τις τρεις μεγαλύτερες και αρχαιότερες τράπεζες της χώρας – έτος ίδρυσης 1872. Η δεύτερη, πριν μετεξελιχθεί στη γνωστή BNP Paribas το 2000, είχε εμπλακεί σε μεγάλο σκάνδαλο μυστικών πωλήσεων όπλων στην Αγκόλα τη δεκαετία του '90.

Ιδιωτικοποιήσεις παρά τις δεσμεύσεις επανεθνικοποιήσεων από το σοσιαλιστή Ροκάρ

Παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις περί «ανάκλησης» των ιδιωτικοποιήσεων, η κυβέρνηση του σοσιαλιστή Μισέλ Ροκάρ, πάντα υπό την προεδρία του επίσης σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν, αρκέστηκε να προχωρήσει σε δύο ακόμη ιδιωτικοποιήσεις μεταξύ 1988 – 1993. Ηταν, όμως, αρκετά σημαδιακές θα μπορούσε κανείς να πει. Πρόκειται για μερική ιδιωτικοποίηση της Κοινοτικής Τράπεζας της Γαλλίας (Credit Local de France) η οποία στη συνέχεια συγχωνεύτηκε με το αντίστοιχο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα του Βελγίου και σχηματίστηκε η τράπεζα Dexia, που μόλις πριν μερικούς μήνες βρέθηκε στα πρόθυρα της κατάρρευσης και στηρίχθηκε γενναία από το βελγικό κράτος, δηλαδή τους Βέλγους φορολογουμένους.

Η δεύτερη κίνηση της κυβέρνησης Ροκάρ στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων ήταν η μετοχοποίηση μίας από τις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες της χώρας, της «Renault». Η ιδιωτικοποίηση της «Renault» διήρκεσε ουσιαστικά έξι χρόνια. Το 1990 μετατράπηκε σε ΑΕ, το 1994 εισήχθηκε στο χρηματιστήριο οπότε το κράτος κράτησε το 53% των μετοχών έναντι 80% που είχε μέχρι τότε, και δύο χρόνια αργότερα, το 1996, το κράτος πέρασε στο 47%, με την εταιρεία να γίνεται και τυπικά ιδιωτική. Την ίδια χρονιά, απολύθηκαν 1.640 εργαζόμενοι, ενώ μόλις πριν από δύο χρόνια, η εταιρεία, για να παραμείνει «ανταγωνιστική» μείωνε προσωπικό και έκλεινε εγκαταστάσεις, σε διάφορα σημεία της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας.

Ενέργεια και μεταλλουργία στο στόχαστρο των κυβερνήσεων Μπαλαντίρ και Ζιπέ

Μεταξύ 1993 – 1995, η κυβέρνηση του Εντουάρ Μπαλαντίρ, κυβέρνηση του γκολικού PRΡ και των Φιλελευθέρων (UDF), προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις που επισήμως τουλάχιστον απέφεραν στο κράτος 114 δισεκατομμύρια φράγκα. Ιδιωτικοποιήθηκε η χημική και φαρμακευτική βιομηχανία «Rhone Poulenc», η βάση της γνωστής, σήμερα, φαρμακευτικής εταιρείας «Sanofis-Aventis», η οποία στην πορεία απέλυσε τουλάχιστον 400 εργαζόμενους από την έδρα της. Ιδιωτικοποιήθηκε, επίσης, η εταιρεία εξόρυξης πετρελαίου και πετρελαιοειδών «Elf Aquitaine» (που αργότερα απορροφήθηκε από την «Total»), η εταιρεία ασφαλίσεων UAP, η γνωστότερη γαλλική καπνοβιομηχανία, η SEITA, η οποία ήταν μονοπώλιο στον τομέα μέχρι το 1970, και κατασκεύαζε τις γνωστότερες μάρκες γαλλικών τσιγάρων («Gitanes», «Gauloises», «Royale» κλπ), και σήμερα έχει μετονομαστεί σε «Altadis» και είναι θυγατρική της βρετανικής «Imperial Tobacco».

Η σημαντικότερη, όμως, ιδιωτικοποίηση είναι αναμφίβολα της «Total», του πετρελαϊκού κολοσσού, που σήμερα κατατάσσεται μεταξύ των έξι μεγαλύτερων εταιρειών του κόσμου στον τομέα, και είναι πρώτη σε κύκλο εργασιών στη Γαλλία. Η ιδιωτικοποίησή της επέδρασε και στο ύψος της τιμής της βενζίνης. Παρά το γεγονός ότι το 2011 η «Τotal» επισήμως κατέγραψε κέρδη 12,3 δισεκατομμύρια ευρώ -παρά την ύφεση- η τιμή της βενζίνης, την ίδια περίοδο, έφτασε το 1,59 ευρώ το λίτρο η αμόλυβδη και η απλή 1,55 ευρώ το λίτρο, τιμές ρεκόρ για τα γαλλικά δεδομένα. Γι' αυτό η τιμή της βενζίνης μετατράπηκε σε αγαπημένο θέμα της προεκλογικής προεδρικής περιόδου, με τον Ολάντ να υπόσχεται πλαφόν, που προς το παρόν δεν έχει θέσει…

«Μικρή» ήταν η «συγκομιδή» της κυβέρνησης του Αλέν Ζιπέ, μεταξύ 1995 – 1997 – κυβέρνηση του γκολικού RPR και των φιλελευθέρων UDF πάλι – η οποία έκανε ιδιωτικοποιήσεις που απέφεραν μόλις 40 δισεκατομμύρια φράγκα. Ιδιωτικοποιήθηκε η εταιρεία ασφαλίσεων AGF, που είχε προηγουμένως εθνικοποιηθεί και στηριχθεί, για να απορροφηθεί πλέον στη συνέχεια από τη γερμανική «Allianz». Πουλήθηκε η «Γενική Θαλάσσια Εταιρεία» (θαλάσσιες μεταφορές εμπορευμάτων και επιβατών), αλλά και η εταιρεία μεταφορών στο ποτάμι του Ρήνου, η τράπεζα BFCE, η εταιρεία πληροφορικής «Bull».

Η κυβέρνηση Ζιπέ επέδειξε μια «έφεση» στην ιδιωτικοποίηση στον κλάδο της μεταλλουργίας. Ετσι πουλήθηκε η γνωστή «Pechiney», που δραστηριοποιούνταν στους τομείς του αλουμινίου και της ηλεκτρομεταλλουργίας, της χημείας, αλλά και των πυρηνικών αποβλήτων, και η «Usinor – Sacilor», η οποία συγχωνεύτηκε, το 2002, με την ισπανική «Aceralia» και την «Arbed» Λουξεμβούργου, για να τις αγοράσει όλες η «Mittal Steel Company» και να γεννηθεί o κολοσσός «Arcelor Mittal». Είναι ο ίδιος κολοσσός, που τώρα σταματά τη λειτουργία των υψικαμίνων του σε περιοχές τόσο στη Γαλλία όσο και σε άλλες χώρες, επικαλούμενος την ύφεση και την ανάγκη διατήρησης της ανταγωνιστικότητάς του, ρίχνοντας σε τεχνητή ανεργία και απειλώντας με πραγματική ανεργία χιλιάδες εργαζομένους στην Ευρώπη. Οι σιδηρουργοί στη μονάδα της εταιρείας στο Φλοράνζ στη Γαλλία, βρίσκονται εδώ και μήνες σε κινητοποιήσεις.

«Πρωταθλήτρια» στις ιδιωτικοποιήσεις η συγκυβέρνηση Ζοσπέν

Τα μεγαλύτερα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις -210 δισεκατομμύρια- έχει να παρουσιάσει η κυβέρνηση του σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν, η οποία είχε και περισσότερο χρόνο στη διάθεσή της, αφού διήρκεσε από το 1997 μέχρι το 2002. Σε αυτήν συμμετείχαν, επίσης, το Γαλλικό ΚΚ (υπουργοί Μεταφορών Ζαν Κλοντ Γκισό και Νεολαίας και Αθλητισμού Μαρί-Ζορζ Μπιφέ), που θεωρητικώς «διαπραγματευόταν σε κυβερνητικό επίπεδο» καλύτερους όρους ξεπουλήματος, ενώ τα συνδικάτα διαδήλωναν ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, οι Πράσινοι και το Ριζοσπαστικό Κόμμα. Ιδιωτικοποιήθηκε η τράπεζα Credit Lyonnais, την οποία είχε στηρίξει το κράτος το 1996, που έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και απέλυσε 3.500 υπαλλήλους. Πρόκειται για την τράπεζα που συμπληρώνει την τριάδα των μεγαλύτερων και αρχαιότερων τραπεζών της χώρας – έτος ίδρυσης 1863 – και μαζί με τις, επίσης ιδιωτικοποιημένες, Societe Generale και BNP Paribas, θεωρούνται οι πυλώνες του γαλλικού χρηματοπιστωτικού και τραπεζικού κεφαλαίου.

Η κυβέρνηση Ζοσπέν ξεκίνησε, επίσης, το χορό των ιδιωτικοποιήσεων των εθνικών οδών, με τον οδικό άξονα του νότου, όπου το κράτος διατήρησε, αρχικώς, την τυπική πλειοψηφία των μετοχών. Μετοχοποίησε την αεροπορική εταιρεία «Air France», – με υπουργό τον Γκισό του ΚΚ Γαλλίας – η οποία το 2004 συγχωνεύεται με την ολλανδική KLM. Και πούλησε σχεδόν εξολοκλήρου την ασφαλιστική GAΝ και την, επίσης, ασφαλιστική CNP, το τραπεζικό δίκτυο CIC, τη μεταλλουργία «Eramet» που έχει εγκαταστάσεις και ορυχεία σε 20 χώρες. Μετοχοποίησε κρατώντας ελάχιστο πακέτο μετοχών την εξειδικευμένη στις τεχνολογίες ψηφιακής εικόνας και βίντεο «Thomson». Επίσης, ιδιωτικοποιήθηκε η αεροναυπηγική εταιρεία «Aerospatiale», που αφού συγχωνεύτηκε με την επίσης ιδιωτικοποιημένη «Matra», αποτέλεσαν έναν από τους πυλώνες της ευρωπαϊκής αεροναυπηγικής αμυντικής βιομηχανίας EADS.

 Το παράδειγμα της «France Telecom»

Το σημαντικότερο όνομα των ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης Ζοσπέν είναι σίγουρα η εταιρεία τηλεπικοινωνιών «France Telecom», στην οποία ακόμη και σήμερα το κράτος διατηρεί το 26,9% των μετοχών. Πρόκειται για πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς στην προεκλογική εκστρατεία για τις εκλογές του 1997, ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών, Λιονέλ Ζοσπέν, μιλούσε για «πάγωμα κάθε διαδικασίας ιδιωτικοποίησης» της «France Telecom», την οποία είχαν μετατρέψει σε ανώνυμη εταιρεία οι προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά δεν προχώρησαν λόγω των εργατικών αντιδράσεων. Αμέσως μετά την εκλογή του, και χωρίς, τουλάχιστον να γίνουν γνωστές, αντιρρήσεις από τους εταίρους του στο κυβερνητικό του σχήμα, ο Ζοσπέν διακήρυττε ότι δεν θα ιδιωτικοποιήσει αλλά «με έλεγχο θα ανοίξει το κεφάλαιο της εταιρείας».

Η πορεία είναι γνωστή. Η εταιρεία μετέτρεψε σε κόλαση τη ζωή των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων της, ιδιαίτερα από το 2004 και μετά, εφαρμόζοντας το σχέδιο NEXT, με στόχο να τους υποχρεώσει σε παραιτήσεις. Τέσσερις χιλιάδες υπάλληλοι εκπαιδεύτηκαν ακριβώς σε αυτό: να κάνουν κόλαση τη ζωή των υπολοίπων μέσα από υπερφόρτωση καθηκόντων, αλλαγή τομέα απασχόλησης χωρίς εκπαίδευση, διαρκή πίεση, συνεχή αλλαγή τόπου κατοικίας. Μεταξύ 2005 – 2009, τα αποτελέσματα ξεπερνούν το στόχο: αντί για 22.000, οι εργαζόμενοι στην εταιρεία είχαν μειωθεί κατά 29.000. Και όσοι δεν παραιτήθηκαν, άρχισαν ν' αυτοκτονούν, «δείχνοντας» ως μοναδικό ένοχο τις συνθήκες εργασίας. Μεταξύ 2000 και 2011 αυτοκτόνησαν περισσότεροι από 130 εργαζόμενοι της «France Telecom». Η παρέμβαση του υπουργείου Εργασίας, μετά από τη λαϊκή κατακραυγή και τις πιέσεις των συνδικάτων, καθώς και οι αλλαγές σε διευθυντικά στελέχη, δεν είχαν ως στόχο παρά μόνο τον προσωρινό κατευνασμό, αν και αναγκαστικά ήρθε στο φως η ύπαρξη του σχεδίου NEXT.

Η «France Telecom», που πλέον ως εμπορική επωνυμία τείνει να χρησιμοποιεί το «Orange» – από τη θυγατρική της στην κινητή τηλεφωνία – δεν αύξησε σημαντικά τους λογαριασμούς ή το αντίτιμο των συνδέσεών της, προφανώς επειδή κατάφερε να διατηρήσει τα κέρδη της μέσα από τη σύνθλιψη των εργαζομένων της. Οσο πάντως για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών – ένα γνωστό επιχείρημα που ακούγεται και στη χώρα μας -, η πραγματικότητα δεν αποδεικνύει τίποτε τέτοιο: πιο πρόσφατο παράδειγμα η 10ωρη διακοπή κάθε υπηρεσίας της – διαδίκτυο, σταθερή και κινητή τηλεφωνία – στις 6 Ιούλη 2012 -για τεχνικούς λόγους- που άφησε χωρίς καμία δυνατότητα επικοινωνίας 20-30 εκατομμύρια εταιρικούς και ιδιώτες πελάτες της, εντός Γαλλίας, που δεν είχαν καν τη δυνατότητα να ενημερωθούν για το τι συμβαίνει και πότε θα λυθεί το πρόβλημα.

Οδικά δίκτυα, ηλεκτρικό και φυσικό αέριο στον τελευταίο «γύρο» μέχρι στιγμής

Η τριετία (2002 – 2005) της κυβέρνησης Ζαν Πιερ Ραφαρέν, που αποτελούνταν από το γκολικό RPR και τους Φιλελεύθερους (UDF) αποδείχτηκε «φτωχή» ως προς τις ιδιωτικοποιήσεις και στο ενεργητικό της δεν καταγράφονται παρά έσοδα 13 δισεκατομμυρίων ευρώ. Συνέχισε τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης της «France Telecom», μειώνοντας περαιτέρω τη συμμετοχή του κράτους, κάτι που έκανε και με την «Thomson» και την τράπεζα Credit Lyonnais αλλά και το ξεπούλημα των εθνικών οδών και έτσι ιδιωτικοποίησε το εθνικό δίκτυο στο βορρά και στο νότο της χώρας. Ιδιωτικοποιήθηκε επίσης η εταιρεία SNECMA, που κατασκευάζει κινητήρες για την αεροναυπηγική και διαστημική βιομηχανία.

Η κυβέρνηση του Ντομινίκ ντε Βιλπέν, μεταξύ 2005 – 2007, που στηρίχτηκε μόνο από το νεογκολικό κόμμα «Ενωση για ένα Λαϊκό Κίνημα» (UMP – μετεξέλιξη του RPR), ήταν η τελευταία σχεδόν δύο δεκαετιών ιδιωτικοποιήσεων, καθώς η κυβέρνηση Σαρκοζί που ακολούθησε δεν ασχολήθηκε καθόλου με το ζήτημα, επικεντρώνοντας κυρίως στον τομέα της διάλυσης των συλλογικών συμβάσεων και των εργασιακών σχέσεων – έτσι κι αλλιώς ελάχιστα έχουν μείνει προς πώληση πια. Ολοκλήρωσε τις ιδιωτικοποιήσεις των εθνικών οδικών δικτύων του Νότου, του Βορρά και των ανατολικών περιοχών της χώρας, ιδιωτικοποίησε και τους αυτοκινητοδρόμους που συνδέουν την περιοχή του Παρισιού με τη Λορένη και την Αλσατία μέχρι την περιοχή των Αλπεων. Επίσης, ιδιωτικοποίησε, μερικώς, τη SNCM, ναυτιλιακή εταιρεία που δραστηριοποιείται στη σύνδεση της Γαλλίας με την Κορσική, τη Σαρδηνία, την Αλγερία και την Τυνησία, και την εταιρεία διαχείρισης των αεροδρομίων της χώρας, στην οποία το κράτος διατήρησε το 52%. Επίσης την DCNS, εταιρεία που ναυπηγεί κυρίως πολεμικά πλοία, στην οποία επίσης το κράτος διατηρεί το 74%.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα οδικά δίκτυα έχουν παραχωρηθεί πλήρως στις ιδιωτικές εταιρείες που τα εκμεταλλεύονται για τουλάχιστον 25 χρόνια. Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, κάθε χρόνο από τότε που ολοκληρώθηκαν οι ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή το 2005, αυξάνουν κατά 2,5% τα διόδια, των οποίων η τιμή στα πρώτα τέσσερα μόνο χρόνια είχε αυξηθεί συνολικά κατά 11,5%. Το αποτέλεσμα είναι ότι ολοένα περισσότεροι Γάλλοι οδηγοί χρησιμοποιούν τα βοηθητικά και επαρχιακά οδικά δίκτυα για τις μετακινήσεις τους προκειμένου να μειώσουν τα έξοδά τους, γεγονός που έχει, επίσης με πρόχειρους υπολογισμούς, αυξήσει περίπου δύο φορές τον αριθμό των τροχαίων δυστυχημάτων.

Από διαδήλωση – καταγγελία για τις αυτοκτονίες εργαζομένων της «Φρανστέλεκομ» λόγω της επιδείνωσης των εργασιακών σχέσεων μετά την ιδιωτικοποίηση

Τα σημαντικότερα «επιτεύγματα» της κυβέρνησης ντε Βιλπέν ήταν η πώληση μικρής μερίδας μετοχών των κρατικών εταιρειών φυσικού αερίου – «Gaz De France» και ηλεκτρισμού – «Electricite De France», μέσα από τη διαδικασία της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου. Και στις δύο περιπτώσεις το γαλλικό κράτος διατηρεί τη μεγάλη πλειοψηφία των μετοχών, στην πρώτη το 79,8% και στη δεύτερη το 84,4%. Στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις, οι συνθήκες εργασίας δεν επηρεάστηκαν δραματικά από την αλλαγή αυτή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, τουλάχιστον προς το παρόν. Επηρεάστηκε, όμως, η τιμή παροχής των υπηρεσιών τους. Ετσι η τιμή του ρεύματος αυξήθηκε κατά 20% μεταξύ 2005 – 2012 και προαναγγέλθηκε αύξηση της τάξης του 30% από σήμερα μέχρι το 2015, την ώρα που με βάση τα επίσημα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα η EDF είχε συνολικά κέρδη 5 δισεκατομμύρια το 2011. Αντίστοιχα, έχει αυξηθεί 66,8% η τιμή του φυσικού αερίου ανάμεσα σε 2005 – 2012, χωρίς προφανή λόγο, ενώ τα κέρδη της εταιρείας, επισήμως πάντα, το 2011 έφτασαν τα 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ.

 Η περίπτωση της διαχείρισης του δικτύου υδροδότησης

Στη Γαλλία, την ευθύνη για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων της κάθε περιοχής και του τοπικού, περιφερειακού, δικτύου, έχουν οι δήμοι και οι κοινότητες, και δεν υπάρχει κεντρικός φορέας διαχείρισης του νερού. Σε ορισμένες περιοχές υπάρχουν δημοτικές ή κοινοτικές επιχειρήσεις με μοναδικό μέτοχο το δήμο ή την κοινότητα – αυτό ισχύει κυρίως στις μικρές κοινότητες – και σε άλλες – σχεδόν σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα – ιδιώτες που διαχειρίζονται την παροχή νερού, ενώ η κοινότητα ή ο δήμος διατηρεί την ευθύνη για την ποιότητα που φθάνει στον καταναλωτή αλλά και για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων. Ηδη από έρευνες τη δεκαετία του '90, είχε εντοπιστεί ότι, όπου τη διαχείριση του δικτύου υδροδότησης είχαν ιδιωτικές εταιρείες – οι κυριότερες από τις οποίες έχουν και άλλες δραστηριότητες, κυρίως στην πώληση «φρέσκων προϊόντων», όπως είναι το εμφιαλωμένο νερό, και διαχειρίζονται πολλά υδροδοτικά δίκτυα παγκοσμίως, πχ η «Veolia» ή η «Suez»-, οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν μέχρι και 30% αυξημένους τους λογαριασμούς τους.

Στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000, το δημοτικό συμβούλιο του Παρισιού (και ακολούθησαν και άλλες πόλεις όπως η Γκρενόμπλ) αποφάσισαν να καταργήσουν τις συμβάσεις με ιδιωτικές εταιρείες διαχείρισης της παροχής νερού, ως λύση ασύμφορη.

 
Πηγή: Κυριακή 29 Ιούλη 2012, σελ. 24,  http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6969302&publDate=29/7/2012