Αυτές τις ημέρες ακούγονται πολλά εκατέρωθεν για τα κανάλια του χθες και τα κανάλια του αύριο. Η συζήτηση βρίθει ανακριβειών και η αλήθεια είναι ότι γίνεται επί της διαδικασίας και όχι για την ταμπακιέρα. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ανοιχτά για όλα, γιατί η ενημέρωση μας είναι συνταγματικό αγαθό και πρέπει να γνωρίζουμε ποιος, γιατί και υπέρ ποίου αναλαμβάνει να μας ενημερώσει.
Περί του αριθμού των αδειών
Οι καναλάρχες γλέντησαν με εκατοντάδες εκατομμύρια θαλασσοδάνεια που έπαιρναν ακόμη και όταν οι παραγωγικοί κλάδοι δεν μπορούσαν να πάρουν ούτε ένα ευρώ. Έγραφαν συνεχώς ζημιές αλλά μπορούσαν να επιβιώνουν ικανοποιώντας μια παράλογη αντίληψη επαγγελματία που ενώ θεωρητικά χάνει, θέλει να συνεχίζει να υπάρχει σα να είναι φιλάνθρωπος. Ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις και σκουπίδια πολιτικούς που διαμόρφωσαν μια επετηρίδα αναγνωρίσιμης ηλιθιότητας και συμφερόντων. Μπαινόβγαιναν στο Μέγαρο Μαξίμου και υπαγόρευαν πολιτικές και πολιτικούς. Ανάγκασαν τη χώρα να τους αναγορεύσει σε εθνικούς προμηθευτές, αγκαλιάζοντας όλη τη δημόσια και ιδιωτική ζωή με τα πλοκάμια των δραστηριοτήτων τους: δρόμοι, αεροδρόμια, σκουπίδια, γέφυρες, πολιτισμός. Μέχρι και τα εισιτήρια και τα ταξίδια του Δημόσιου τομέα, περνούσαν από τα δικά τους ταξιδιωτικά πρακτορεία. Το κυριότερο απ’ όλα, διαμόρφωσαν γενιές ανθρώπων στη σπουδαιότητα του τίποτα, της απαστράπτουσας ξεφτίλας, του ντεκαπάζ που έφτανε ως τον εγκέφαλο.
Είδαμε τους εκατό θανάτους να βομβαρδίζουν τη στέγη μας
και απ’ τις ψηλές καμινάδες τον καπνό της θυσίας μας.
Είδαμε… είδαμε… είδαμε.
Οι συμπυκνωμένοι ιστορικά χρόνοι αποκαλύπτουν μια εικόνα σε κάθε κλάσμα του δευτερόλεπτου. Είναι τέτοια η ταχύτητα των αποκαλυπτικών εικόνων που ούτε το μάτι δεν προλαβαίνει να τις συλλάβει ούτε και το μυαλό να τις εμπεδώσει.
Η βδομάδα που μεσολάβησε, από την εξαγγελία του δημοψηφίσματος ως την πραγματοποίηση του, ήταν χρόνος πυκνός και βαρυφορτωμένος.
Ο Nietzsche στη δική του γενεαλογία της ηθικής σημειώνει πως, υπάρχουν δυο είδη ηθικής στον κόσμο. Η ηθική του αφέντη και η ηθική του σκλάβου. Για τον αφέντη το καλό ορίζεται ως κάτι ευγενές και ισχυρό ενώ το κακό ως αδύναμο, δειλό και αξιολύπητο. Ο ευγενής κύριος, ο ευυπόληπτος αστός είναι αυτός που ορίζει τις αξίες. Οι ορισμοί του δεν χρειάζονται έγκριση, εφόσον κρίνει πως ότι είναι βλαβερό για τον ίδιο είναι βλαβερό για την ανθρωπότητα.
Αυτό που λέμε «έξω», όχι πάντοτε με καλή έννοια, είναι ένας βαθύτατος κοινωνικός θεσμός, με πανίσχυρες ιστορικές ρίζες, που κατά τη φτωχή μου άποψη θεμελίωσε τον πολιτισμό της Μεσογείου – και όχι μόνο. Σε αντίθεση με τις χώρες του Βορρά, όπου ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται κλεισμένος μέσα για να προφυλαχθεί από τις απάνθρωπες καιρικές συνθήκες, οι χώρες του έξω θεωρούσαν το έξω σαν το σπίτι τους.
Ο αγώνας που δόθηκε μετά το «μαύρο» στην ΕΡΤ
μέσα και έξω από το προαύλιο της Αγίας Παρασκευής μάλλον δεν δόθηκε ούτε για να (ξανα)γίνει διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ ο κ. Ταγματάρχης, ούτε ο αγώνας εκείνος «δικαιώθηκε» επειδή ο κ.Ταγματάρχης «ανακρίθηκε» επί 10ωρο από την κυρία Κωνσταντοπούλου, ούτε δόθηκε για να πληροφορηθούμε ποιός βάφτισε τον κ.Ταγματάρχη ή ποιάν βάφτισε ο κ.Ταγματάρχης (σύμφωνα με τις ερωτήσεις που τέθηκαν στην προχτεσινή συνεδρίαση της επιτροπής της Βουλής)…
Στις 26 Ιανουάριου, την επομένη δηλαδή των εκλογών που έφεραν στην εξουσία την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρατηρήθηκαν περίεργα φαινόμενα στα πρωτοσέλιδα δύο μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων: Τα Νέα, του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, είχαν τίτλο «Η Ελλάδα άλλαξε σελίδα», και το Έθνος του ομίλου Μπόμπολα είχε τον ομοειδή τίτλο «Ισχυρή εντολή για αλλαγή σελίδας». Μάλιστα τα Νέα είχαν αλλάξει μέχρι και το χρώμα στο λογότυπό τους, από μπλε σε κόκκινο! Παρά την τότε φιλικότατη υποδοχή στο νέο κυβερνητικό σχήμα των δύο ομίλων που -μαζί με μερικούς ακόμη-κυριαρχούν στα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σήμερα κυβέρνηση και καναλάρχες δηλώνουν ότι βρίσκονται… «στα μαχαίρια».
German TV (ZDF) – Published on 3 Apr 2015
Δείτε το βίντεο. Αποτελεί το 2ο μέρος της εκπομπής του γερμανικού καναλιού ΖDF που συνεχίζει να λέει αλήθειες!
Συγκλόνισε την κοινή γνώμη στις χώρες του δυτικού κόσμου η συντριβή αεροπλάνου στις γαλλικές Άλπεις. Τα δελτία ειδήσεων κάλυψαν κατά τρόπο υπερβολικό το θέμα σαν να επρόκειτο για το γεγονός του αιώνα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σκοτεινά σημεία στην υπόθεση. Ενώ οι συγγενείς των θυμάτων βιώνουν το δράμα εκ του θανάτου προσφιλών προσώπων, οι λοιποί μάλλον βρήκαμε διέξοδο από την ανούσια καθημερινότητά μας και αντικείμενο συζήτησης σχολιάζοντες, ως συνήθως, και κρίνοντες τα πράγματα κατά το πρότυπο των ειδικών του καφενείου.
Θυμάστε το περίφημο video του Ν. Μαστοράκη με την ανάκριση των φοιτητών στη χούντα; Θυμάστε τον πρώην υπουργό Υγείας, Α. Γεωργιάδη, να φωνάζει ναζιστικά συνθήματα με αναφορές στον Γκέμπελς ή τον Α. Σαμαρά να κατακεραυνώνει το μνημόνιο; Πως θα ήταν η ζωή μας αν ένα πρωί ξυπνούσαμε και ήταν πρακτικά αδύνατο να εντοπίσουμε σχετικά βίντεο και πληροφορίες στο Ιντερνετ; Και κυρίως πως θα ήταν η συνείδησή μας εάν ο σημαντικότερος σύμμαχός μας σε μια τέτοια δυστοπική κοινωνία ήταν ορισμένες από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές των ΗΠΑ όπως η Google, η Amazon;
