Αρχείο κατηγορίας Βιβλία που αγγίζουν

Βιβλία και Περιοδικά που αγγίζουν

Ο Ένοπλος Προφητισμός

Ο Ένοπλος Προφητισμός

(Από παρουσίαση βιβλίου του Κουφοντίνα)

Του Χάρη Ναξάκη*

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου, στις 19.30 στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20). Θα μιλήσουν οι: Στάμος Παπαστάμου, καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας στο Πάντειο, Χάρης Ναξάκης, Τάσος Παππάς και Γιώργος Σταματόπουλος. Πιθανή τηλεφωνική παρέμβαση του συγγραφέα. (Ριζοσπαστικές Αναγνώσεις  Art)**

Στις 13 Απαντήσεις ο Γ. Σταματόπουλος, από τους τελευταίους ίσως νεορομαντικούς, συμβάλλει μ’ ένα εξαίσιο πρόλογο, ο Τ. Παππάς, άριστος γνώστης της τραγωδίας της αριστεράς, θέτει σχεδόν όλα τα καίρια ερωτήματα και οι απαντήσεις του Δ. Κουφοντίνα αναδεικνύουν τα αδιέξοδα του ένοπλου προφητισμού. Θα αναφερθώ σε ένα από αυτά, την ανάθεση. Ο ένοπλος προφητισμός δεν είναι μόνο ισλαμιστικής έμπνευσης (βλ. τζιχαντιστές) ή ιουδαιοχριστιανικός  (σταυροφορίες, γενοκτονία των γηγενών πληθυσμών της Αμερικής, κτλ). Ο ένοπλος προφητισμός δεν έχει μόνο θεολογικό αξιολογικό φορτίο αλλά και νεωτερικό, φιλελεύθερο ή αριστερό.

Συνέχεια

Ξύστε έναν αλτρουιστή και θα βρείτε έναν υποκριτή

Ξύστε έναν αλτρουιστή και θα βρείτε έναν υποκριτή

Του Χάρη Ναξάκη*

Ο Φράνς ντε Βάαλ είναι ίσως ο κορυφαίος σήμερα ερευνητής της συμπεριφοράς των πρωτευόντων. Στο βιβλίο του «Πρωτεύοντα και Φιλόσοφοι, πως εξελίχθηκε η ηθική», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, ο συγγραφέας έχει ως στόχο όλους αυτούς που θεωρούν ότι ηθικότητα είναι ένας λεπτός υμένας βερνικιού που επιστρώνεται σε ένα ανήθικο πυρήνα. Είμαστε κατά βάση κακοί, αχαλίνωτα όντα και η καλοσύνη μας είναι ένας μανδύας που μας φοράει ο πολιτισμός; Ο Φ. ντε Βάαλ χωρίς να αρνείται την εγωιστική και αχαλίνωτη ανθρώπινη φύση υποστηρίζει ότι ταυτόχρονα από τη φύση μας είμαστε και αλτρουιστές.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα. Μόλις ένα πολιτικό κόμμα καταλαμβάνει την εξουσία διορίζει συγγενείς και φίλους σε διάφορες επιτελικές ή μη κρατικές θέσεις.

Συνέχεια

Η εγωιστική κατανάλωση του άλλου

Η εγωιστική κατανάλωση του άλλου

Του Χάρη Ναξάκη*

Στις αρχές των φοιτητικών μου χρόνων, τη δεκαετία του ‘80, σε μια ταραγμένη και πλούσια σε εμπειρίες εποχή, μόλις απελευθερωνόμουν από τον ένα μεσσιανισμό έπεφτα στον άλλο. Θυμάμαι όταν είχα αρχίσει να απογαλακτίζομαι από το Μαοϊκό μου παρελθόν και έπαψα να κραδαίνω εν είδη ευαγγελίου το κόκκινο βιβλίο του Μάο, σαγηνευμένος από τα μηνύματα του Μάη του ‘68 το αντικατέστησα εκτός των άλλων με τα βιβλία του «θεϊκού μαρκήσιου», του ντε Σαντ. Με αυτά και άλλα κατακεραυνώναμε πλέον τους κνίτες στα πηγαδάκια. Ευτυχώς έπρεπε να περάσουν λίγα χρόνια ακόμα για να λυτρωθώ από τις ερινύες του μεσσιανισμού χωρίς να είναι ανάγκη να περιμένω μέχρι το 2015 για να διαβάσω το εκπληκτικό βιβλίο του Μισέλ Ονφρέ, «De Sade, το πάθος του κακού και η ιδεολογία του εικοστού αιώνα», Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Συνέχεια

Τα καναπεδάκια της ανεργίας

Τα καναπεδάκια της ανεργίας

Ο Δημήτρης Γ. Μαγριπλής σε α’ πρόσωπο

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στην ιστορική γειτονιά του Κουκακίου, και από το 2000 αποφάσισα να επιστρέψω στη φύση. Επέλεξα την όμορφη Κυπαρισσία του νότου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκα το 2007 με το ψευδώνυμο Φώτης Αδάμης. Έκτοτε, και με παραίνεση του αείμνηστου φίλου ποιητή Αργύρη Χιόνη, χρησιμοποιώ το όνομά μου. Τα Καναπεδάκια της ανεργίας είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων μου.

Συνέχεια

To Καλόν της Φύσης – «Μύχιες Παύσεις» Τριαντάφυλλου Σερμ.

To Καλόν της Φύσης”

Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής του Τριαντάφυλλου Σερμέτη «Μύχιες Παύσεις», Πολυχώρος «Αίτιον», 16-4-2016

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

Ξεκινώντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ποιητή μας, το Τριαντάφυλλο, που μου έκανε την εξαιρετική τιμή να παρουσιάσω την ποιητική του συλλογή.

Με τον Τρ. Σερμέτη γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια, από τον καιρό των σπουδών μας στο τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, όταν μαζί με πολλούς συμφοιτητές μας, αλλά και δασκάλους μας ονειρευόμασταν μια ελλαδική θεολογία, κατοχυρωμένη, όχι τύποις, αλλά ουσιαστικά στον χώρο των ανθρωπιστικών επιστημών, μακριά από τον δογματισμό, τον φουνταμενταλισμό, τον ευσεβισμό, βεβαίως όμως μια σπουδή με χωροχρονικό εντοπισμό και όχι αφηρημένη…

Συνέχεια

Ο Δημήτρης Μαγριπλής συνομιλεί με τον ποιητή, Άγγελο Καλογερόπουλο

Ο Δημήτρης Μαγριπλής* συνομιλεί με τον ποιητή,

Άγγελο Καλογερόπουλο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ

Τον Άγγελο Καλογερόπουλο τον γνώρισα ένα  πρωινό στην «Διονυσιάδα πηγή«,  της Κυπαρισσίας. Πολλά τα κοινά και θετική η διάθεση αναμεταξύ μας, σύντομα έχτισε μια φιλία που ταξιδεύει στο χρόνο.  Στην συνέχεια μελέτησα την ποίησή του και χάρηκα την μουσική και τις αφηγήσεις του. Τελευταία μου έλεγε για την επόμενη καλλιτεχνική δουλειά του που θα έχει τον τίτλο: «Ανακομιδή» και τον χαρακτηρισμό «Ακολουθία ποιημάτων και τραγουδιών», από τις εκδόσεις Αρμός (Αθήνα 2016). Δεν υπήρχε καλύτερος χρόνος για τον παρακάτω έντυπο διάλογο. Σας τον παραθέτω….

1. Ποιητής ή διηγηματογράφος Άγγελε;

Συνέχεια

Μια κριτική ανάγνωση στο βιβλίο του Διονύση Σέρρα, «Οι κήποι της Απόδρασης»

Μια κριτική ανάγνωση στο βιβλίο του Διονύση Σέρρα, «Οι κήποι της Απόδρασης. Ποιήματα 1992 – 2007»,

Γαβριηλίδης, Αθήνα 2007, σσ. 100, ISBN: 978-960-336-243-2 (το βιβλίο κοσμούν δύο χαρακτικά έργα της Άριας Κομιανού).

Του Δημήτρη Μαγριπλή*

Για τον   Διονύση Σέρρα έχουν γραφτεί αρκετές κριτικές [1], που νομίζω ότι καταγράφουν και αναλύουν φιλολογικά το έργο του. Φυσικά στέκονται, όπως συνηθίζεται άλλωστε στους φιλολογικούς κύκλους, σε ζητήματα γραφής, επιρροές, επιδράσεις και εντάξεις του ποιητή σε ευρύτερους κύκλους. Και εδώ δεν χωρεί αμφιβολία. Άλλωστε και ο ίδιος ο ποιητής μαρτυρά (με τις αφιερώσεις του), επιδράσεις από τον Δ. Σολωμό, τον Α. Κάλβο, τον Ο. Ελύτη και τον Ο. Σαίξπηρ, με μότο του οποίου ξεκινά αυτή την περιπλάνηση της γραφής του σε ένα κόσμο που με άφησε άφωνο. Φυσικά αρκετοί συνταξιδιώτες  σε αυτό το ιδιαίτερο μονοπάτι της ποίησης τον συντροφεύουν: ο Π. Καποδίστριας, ο Σ. Καψάσκης, ο Σ. Καβαδίας, ο Δ. Βλάχος, ο Δ. Μουσμούτης, ο  Μ. Χατζιδάκις, η ζωγράφος Κ. Χαριάτη – Σισμάνη, η χαράκτρια Άρια Κομιανού, ο ζωγράφος Δ. Παπαδάτος και αρκετοί ανώνυμοι, μα  επώνυμοι για την καρδιά  του, με εξέχουσα την σκιά της  μητέρας του.

Συνέχεια

Τα τραπέζια που μιλούν, της Λήδας Παναγιωτοπούλου: Θλιμμένη απαλότητα

Θλιμμένη απαλότητα*

Του Γιάννη Στρούμπα

Η κυκλοφορία το 2011 του λευκώματος «Στίχοι στο καβαλέτο», όπου ο ζωγράφος Νίκος Οικονομίδης αποτύπωνε τις προσωπικές του εκδοχές απεικόνισης όσων στοιχείων ξεχώριζε η ευαισθησία του από ποιήματα εννέα ποιητών της σύγχρονης εποχής, μας είχε δώσει το έναυσμα για το ακόλουθο σχόλιο: «Οι ζωγραφικές ενσαρκώσεις του Οικονομίδη […] δεν επιθυμούν να περιχαρακώσουν ούτε τη ματιά του θεατή τους ούτε τα ποιήματα. Αν μέχρι ενός σημείου υλοποιούν τις ποιητικές ιδέες, από το ίδιο σημείο κι εξής τις προεκτείνουν. […] Η σχέση ποιήματος-ζωγραφικού πίνακα μεταστρέφεται. Το ποίημα παύει να είναι η αφορμή για τον πίνακα. Ο πίνακας παρέχει πλέον την αφορμή για νέα ποιήματα.» (Γιάννης Στρούμπας, «Εικόνες ποιητικές [σ.σ.: τίτλος “πειραγμένος” αντί του γνήσιου “Ενσάρκωση και εξαΰλωση”]» – κριτική για το λεύκωμα του Νίκου Οικονομίδη “Στίχοι στο καβαλέτο”, εφημ. «Η Αυγή», αρ. φύλλου 11744, 7/7/2013, http://www.avgi.gr/article/569583/eikones-poiitikes.)

Συνέχεια

“Κάθε τέλος και μια αρχή”: Λόγος περί Αγιότητας

“Κάθε τέλος και μια αρχή”: Λόγος περί Αγιότητας

Του Χριστόφορου Αρβανίτη*

ΑΓΙΟΤΗΤΑ

Επέλεξα να ξεκινήσω την παρουσίαση με το πρώτο κείμενο του βιβλίου του πατέρα Χαράλαμπου. Ένα κείμενο γύρω από το ζήτημα της αγιότητας των ανθρώπων στο χώρο της εκκλησίας. Γράφει ο πατήρ Χαράλαμπος:
«ο άγιος αγαπά ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνον που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα τον μαζεύει, τον αγκαλιάζει, τον φιλά με πάθος μέχρι να τον θεραπεύσει». Αυτή η ουσιώδη περιγραφή της αγιότητας ως αγάπης, ως αγαπητικής σχέσης ενός ανθρώπου με τους κοινωνικά περιφρονημένους και περιθωριακούς μου έφερε στο μυαλό την εικόνα του αγίου Φραγκίσκου. Ενός αγίου που περιφρόνησε τα πλούτη του πατέρα του, τα χρήματα, την πολυτέλεια και ερωτεύθηκε την φτώχεια, τους φτωχούς, τους αρρώστους, του λεπρούς, ερωτεύθηκε τους περιφρονημένους και τους περιθωριακούς.Όλους αυτούς που αγκαλιάζει, που φιλά, που αγαπά, όλους αυτούς, τους ελαχίστους αδελφούς που αποτελούν γι’ αυτόν την πρώτη μοναστική αδελφότητα που τον περιβάλλει.

Και ο πατήρ Χαράλαμπος συνεχίζει:

Συνέχεια

«Κατάφαση πλημμύρα»: Ηλία Τσέχου «Αγριόχορτο στόμα»

«Κατάφαση πλημμύρα»*

Του Γιάννη Στρούμπα

            Σ’ ένα λιβάδι τραχιάς μα αέρινης χλωρίδας βλασταίνει η ποίηση του Ηλία Τσέχου στην ποιητική του συλλογή «Αγριόχορτο στόμα». Με λόγο ατίθασο σαν αγριόχορτο, ο ποιητής αναμετριέται με καταστάσεις οδυνηρές, χωρίς να τις χαϊδεύει, χωρίς να τις εξωραΐζει. Ο Τσέχος δεν γράφει για να «στρογγυλέψει», να αμβλύνει τις γωνίες, δεν γράφει για να «Συγχωρηθεί ο/ Θάνατος», ούτε για να «ομορφαίνουν/ Χεσμένα όνειρα». Αντιμάχεται την κλεισούρα και τη μούχλα, προτείνοντας την αναζήτηση και την περιπέτεια, σε βάρος της σίγουρης φωλιάς. «Οι φωλιές είναι/ Θάνατοι γλυκείς», είναι φυλακές. Γι’ αυτό ο ποιητής παραμερίζει ακόμη και το λίκνο που τον φιλοξενεί σαν πολίτη: «Ελλάδα/ Κάμε τη δουλειά σου/ Μείνε μακριά μου»· κι όχι μόνο αυτό, παρά «Να μια ανάστροφη» στο πρόσωπο της φθοράς.

Συνέχεια