Απηχώντας την άρρηκτη σχέση Αρκάδων, Μακεδόνων και Ποντίων μέσα από τον χορό Σέρρα

Του Κωνσταντίνου Κόττη*

Πολλά έχουν ειπωθεί για τον περίφημο ποντιακό χορό ή για την ακρίβεια τον αρχαίο χορό, τον οποίο διέσωσαν οι κάτοικοι του Πόντου. Η άγνοια της ελληνικής μας παιδείας, συνέπεια των κατακτήσεων που έχουμε υποστεί, κάνει, σήμερα, δύσκολη την ερμηνευτική προσέγγιση. Ως χορός είναι κυρίως γνωστός ως «Σέρρα» ή παλαιότερα ως «Λαζικός» ή «Τρομακτικός». Τον χαρακτηρίζει η σύνδεσή του με την Τραπεζούντα (παρότι χορεύονταν σε εκτεταμένα τμήματα του Πόντου), ο πολεμικός τους χαρακτήρας και σχέση του με την ζωή. Στην πορεία τον συνέδεσαν, μάλλον, ορθά, με τον Πυρρίχιο. Ποια, όμως, είναι η ταυτότητα αυτού του χορού. Ας τα πάρουμε ένα-ένα λοιπόν τα στοιχεία του. Το παραδοσιακό του όνομα είναι «Σέρρα».

Συνέχεια →

Ποτέ δεν είσαι ήσυχος

Της Σέβης Κωνσταντινίδου*

– Διάολοι, ε, διάολοι, είπε κι άφησε  το δεύτερο κουταλάκι στον νεροχύτη πλαταγίζοντας τα χείλη.

Με την ξύλινη κουτάλα ανακάτεψε ακόμη μια φορά το φαγητό και σιγούρεψε την ένταση της κουζίνας στο μισό. «Είναι σχεδόν έτοιμο», σκέφτηκε και μετά ξανάπιασε τους διαόλους από κει που τους είχε αφήσει.

– Διάολοι, ε, διάολοι, ξανάκανε  κι άρχισε να πλησιάζει τις φωνές και τις εικόνες.

Συνέχεια →

Οι νεροκολοκύθες του Παναγιώτη Χαλούλου

Της Παναγιώτας Π. Λάμπρη*

Ως παιδί θυμάμαι κρεβατίνες, όπου έθαλλαν κληματαριές, αλλά και δέντρα σε αυλές σπιτιών, να κοσμούνται με νεροκολοκύθες διαφόρων μεγεθών, αφού άλλοτε στρουμπουλές, με ίσιο ή περίτεχνα στρεβλό λαιμό, κι άλλοτε κυλινδρικές και μακριές σαν παχουλά φίδια έδιναν τον τόνο της αισθητικής των ενοίκων. Κάποιες εξ αυτών έμεναν στη θέση τους μέχρι που έπεφταν τα φύλλα των κληματαριών και των δέντρων, αλλάζοντας χρώμα και γενόμενες χαριτωμένα αθύρματα των ανέμων, ενώ άλλες συλλέγονταν και μεταβάλλονταν σε χρηστικά αντικείμενα, όπως φλασκιά για τη μεταφορά νερού, ποικίλα σκεύη φαγητού, ανθοδοχεία, …

Συνέχεια →

Ο επιθεωρητής από κοινού

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Κατάμεστο τ’ αμφιθέατρο του σχολείου,

που φιλοξενεί χρόνια τώρα

τον φίλο σκηνοθέτη καθηγητή.

Το σωματείο «από κοινού»

στηρίζει πολιτισμό θεατρικό

υπέρβασης.

Συνέχεια →

Αναστάσιμοι Αίνοι, ήχος πλ. α΄

Από την Γερόντισσα Μελάνη*

* Μικρό βιογραφικό:

Συνέχεια →

Το έβγαλες;

Της Σέβης Κωνσταντινίδου

–  Το έβγαλες;

–  Ποιο;

–  Για να ρωτάς, δεν το έβγαλες, μου είπε στο τηλέφωνο. Η γιαγιά, μια Μεγάλη Πέμπτη πριν χρόνια πολλά.

–  Θα το βγάλω, τώρα.

–  Τώρα  είναι αργά. Σιγά μην σε περιμένουν μέχρι τις 12.

–  Με περιμένουν, σιγά μην φύγουν. Κλείσε.

Και το έβγαλα. Και το βγάζω κάθε Μεγάλη Πέμπτη. Το κόκκινο πανί. Και το αφήνω όλη την ημέρα. Μέχρι τις δώδεκα το βράδυ. Και μπορεί και να είμαι η μόνη, μα καθόλου δεν με πειράζει. Όπως δεν με πειράζει που θυμιάζω κάθε παραμονή Χριστουγέννων και παραμονή Πρωτοχρονιάς. Δηλαδή όχι εγώ, βάζω τον άντρα μου να θυμιάσει γιατί έτσι θέλει το έθιμο, το αντέτι. Α, όλα κι όλα εμείς σεβόμαστε τους άντρες μας και δεν τους παραγκωνίζουμε. Εμείς εκεί στα ορεινά.

Συνέχεια →

Η «Μορφή του Νερού»: Το σινεμά ως εργοστάσιο (υπέροχων) παραμυθιών

Επιστροφή στην παιδικότητα

Του Παναγιώτη Τσερόλα*

Ένα κινηματογραφικό παραμύθι για έναν αλλόκοτο και παράξενο έρωτα και ταυτόχρονα μια όμορφη πλην σκοτεινή εξερεύνηση για την επιθυμία και την ετερότητα. Ότι όμως και αν είναι η «Μορφή του Νερού», προσφέρει απλόχερα αγάπη για το σινεμά και την φαντασία.

Επιστροφή στην παιδικότητα

Συνέχεια →

Μήδεια

Του Θανάση Τσιριγώτη*

Ποτέ σε κοριτσιών βαφτίσια

τ’ όνομά σου δεν θα ακουστεί

δούλα του πάθους

ξένη  σε ξένο τόπο

πρόσφυγας στη γη της Κορίνθου.

Βασίλισσα, ερωμένη, μάνα, μετανάστης, παιδοκτονία.

Συνέχεια →

Ο Μέγας Αλέξανδρος συναντά την Πυθία

(Μία φανταστική ιστορία με πραγματικά ερωτήματα)

Του Θεόδωρου Παπαθεοδώρου*

Ήταν πολύ πρωί ακόμα όταν στον Άδη, στον κάτω κόσμο, έφτασαν οι εφημερίδες της Ελλάδας των πρώτων ημερών του έτους 2018. Ο Ηφαιστίωνας μόλις είχε ξυπνήσει και σκέφτηκε πως ήταν μια καλή ευκαιρία να πιεί τον καφέ του διαβάζοντας παράλληλα τα νέα από τον επάνω κόσμο, από την πατρίδα.

Τι το ήθελε όμως το διάβασμα πρωί πρωί! Του πετάχτηκαν τα μάτια έξω από τα νέα που διάβασε. Το «Μακεδονικό» λέει έβαινε προς λύση, οι Έλληνες πολιτικοί συζητούσαν με τους Σκοπιανούς για μία κοινά αποδεκτή ονομασία. «Πάλι τα ίδια;» Αναφώνησε. «Πρέπει να ειδοποιήσω τον Αλέξανδρο».

Τρέχοντας σχεδόν, έφτασε στο δωμάτιο του «μεγάλου» και άρχισε να φωνάζει δυνατά…

Συνέχεια →

Θυμάται τον υπέροχο «ΜΠΟΣΤ»

Ο Δημήτρης Μαγριπλής σε μια συνέντευξη με τον Κώστα Βοσταντζόγλου

Τον Κώστα Βοσταντζόγλου τον γνώρισα για πρώτη φορά, σε ένα περίπατο στην Ακρόπολη, κρατώντας το χέρι του πατέρα μου. Πρέπει να ήταν περίπου το 1975 και η θερμή καλημέρα στον σύντροφο «Μποστ», οδήγησε τα βήματά μας, στο φιλόξενο σπίτι τους. Αυτό ήταν, από κει και ύστερα ένα κομμάτι της καρδιάς μου συνοδοιπόρησε με τον Κώστα μέχρι σήμερα ….

Ο Κώστας, γραφίστας με πλούσιο έργο (να αναφέρω χαρακτηριστικά την συνεργασία του με τον Μάνο Χατζιδάκι, τις εκδόσεις Κέδρος κ.ά.) , θεατρικός συγγραφέας και πεζογράφος. Τα κείμενά του, έντονα επηρεασμένα από την γραφή του πατέρα του, μα μοναδικά και ιδιαίτερα που αξίζουν κάτι παραπάνω από την προσοχή μας…

Του ζήτησα να μιλήσουμε για τον αείμνηστο «ΜΠΟΣΤ», φυσικά, ανατρεπτικός χαρακτήρας ο Κώστας, κράτησε μόνο την πρώτη ερώτηση και σαν ποτάμι έγραψε όπως το ήθελε ένα ενιαίο κείμενο – μνήμη για μας, αλλά και απόλαυση για όσους έχουν την διάθεση να γνωρίσουν, μια από τις κορυφαίες στιγμές της νεώτερης ελληνικής ζωγραφικής και όχι μόνο ….

Φυσικά δεν έκανα καμία αλλαγή, το κείμενο άξιζε και έμεινε έτσι …

Χαρείτε το …..

Συνέχεια →