Δράξασθε παιδείας
Του Πάνου Κουμπούρα*
Όταν ο δάσκαλος του Γένους Αδαμάντιος Κοραής προέτρεπε τους ομοεθνείς «Δράξασθε Παιδείας», σαφώς εννοούσε την Παιδεία ως λειτουργία φωτισμένης αγωγής της ψυχής και της συνείδησης, που μας καθιστά ελευθέρους και αδεσμεύτους. Δυστυχώς, η Παιδεία των Ελληνοπαίδων πάσχει. Πάσχει δεινώς και αλγεινώς. Πάσχει, όχι τόσον από έλλειψη φωτεινών δασκάλων, οι οποίοι ακόμη και ολίγοι τον αριθμόν έχουν τόση δυναμική παιδαγωγικής σποράς, ικανής να αποφέρει αφθόνους καρπούς προόδου των νέων μας. Πάσχει, μάλλον, από πλεόνασμα σκοτεινών φωτοσβεστών, παραγόντων αμαθείας και ημιμαθείας, πολιτικών, διοικητικών και γραφειοκρατών διαχειριστών των εκάστοτε εκπαιδευτικών συστημάτων, που σχεδιάζονται με προχειρότητα και με γνώμονα το κομματικό εξουσιαστικό συμφέρον και όχι το όραμα διάπλασης του ήθους και της προσωπικότητας νέων ανθρώπων, που θέλουν και δικαιούνται να κοιτούν κατάματα το μέλλον. Η γνήσια Παιδεία οφείλει να αξιοποιεί τον μαθητή – άνθρωπο ως σπίρτο δημιουργικής σκέψης και όχι ως δοχείο αποθηκευμένης εξεταστέας ύλης. «Δεν είμαι δοχείο να με γεμίσεις. Είμαι σπίρτο να μ’ ανάψεις!».
