“Κάθε τέλος και μια αρχή”: Λόγος περί Αγιότητας

Του Χριστόφορου Αρβανίτη*

ΑΓΙΟΤΗΤΑ

Επέλεξα να ξεκινήσω την παρουσίαση με το πρώτο κείμενο του βιβλίου του πατέρα Χαράλαμπου. Ένα κείμενο γύρω από το ζήτημα της αγιότητας των ανθρώπων στο χώρο της εκκλησίας. Γράφει ο πατήρ Χαράλαμπος:
«ο άγιος αγαπά ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνον που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα τον μαζεύει, τον αγκαλιάζει, τον φιλά με πάθος μέχρι να τον θεραπεύσει». Αυτή η ουσιώδη περιγραφή της αγιότητας ως αγάπης, ως αγαπητικής σχέσης ενός ανθρώπου με τους κοινωνικά περιφρονημένους και περιθωριακούς μου έφερε στο μυαλό την εικόνα του αγίου Φραγκίσκου. Ενός αγίου που περιφρόνησε τα πλούτη του πατέρα του, τα χρήματα, την πολυτέλεια και ερωτεύθηκε την φτώχεια, τους φτωχούς, τους αρρώστους, του λεπρούς, ερωτεύθηκε τους περιφρονημένους και τους περιθωριακούς.Όλους αυτούς που αγκαλιάζει, που φιλά, που αγαπά, όλους αυτούς, τους ελαχίστους αδελφούς που αποτελούν γι’ αυτόν την πρώτη μοναστική αδελφότητα που τον περιβάλλει.

Και ο πατήρ Χαράλαμπος συνεχίζει:

Συνέχεια →

Μοντέρνος Πολιτισμός: Θρησκευτική ελευθερία και θρησκευτική εκπαίδευση

Του Χριστόφορου Ελ. Αρβανίτη*

Η θρησκεία αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο επιδρά, προσδιορίζει και επιπροσδιορίζεται σημαντικά από τον πολιτισμό που την παράγει. Στόχος, επομένως, στο μοντέρνο πολιτισμικό περιβάλλον θα πρέπει να είναι ο επαναπροσδιορισμός της παρουσία της κατά τους όρους της ατομικής ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανεκτικότητας του διαφορετικού και του αλληλοσεβασμού, της ανεξιθρησκείας και της συνύπαρξης του πολυπολιτισμικού και πολυταυτοτικού μοντέλου. Το κράτος, ως θεσμικός φορέας που οφείλει να ορίζει την έλλογη οργάνωση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και να προστατεύει ως εγγυητής τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του μοντέρνου ανθρώπου υποχρεούται πολιτικά μέσω της κεντρικά ελεγχόμενης γνώσης που παρέχει να επαναπροσεγγίσει και να διαμορφώσει το πλαίσιο εκείνο που θα ορίζει επακριβώς την υποχρεωτικότητα της θρησκευτικής εκπαίδευσης ως εκπαίδευσης και αγωγής με περιεχόμενο αυστηρά γνωσιοκεντρικό και διαθρησκευτικό. Το άρθρο αυτό επιθυμεί να συμβάλλει στο διάλογο για τη συνύπαρξη του μοντέρνου και του θρησκευτικού.

Συνέχεια →