Αναδιανεμητικό ή κεφαλαιοποιητικό σύστημα;

Των Αντ. Ναξάκη, Παν. Μπούρδαλα*

α. Εισαγωγή

Στο πλαίσιο της νέας καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης – νεοφιλελευθερισμού και των επιταγών του Διευθυντηρίου της Ε.Ε., το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό σύστημα αποτελεί ένα ακόμα κεντρικό άξονα αποδόμησης. Η στρατηγική τους αφορά την πλήρη διάλυση του κοινωνικού του χαρακτήρα (αναδιανεμητικό σύστημα αλληλεγγύης με κρατική εγγύηση) και τη πλήρη αποθέωση της ατομικής ευθύνης της νεολαίας, των ανέργων, των ημιαπασχολούμενων, των εργαζομένων και των συνταξιούχων (ανταποδοτικό-κεφαλαιοποιητικό σύστημα) μέσα στο χρόνο μιας γενιάς – 30 χρόνια. Πρόκειται για την «μετάβαση από σύστημα καθορισμένων παροχών σε αυτό καθορισμένων εισφορών»  ή αλλιώς «μετάβαση από το κράτος πρόνοιας στην αγορά πρόνοιας».

Συνέχεια →

Γιορτή Ευαγγελισμού

Του Παναγ. Α. Μπούρδαλα[i].

Είμαστε οι άνθρωποι του εικοστού πρώτου αιώνα, μετά τον ευαγγελισμό μιας δεκαπεντάχρονης κόρης. Είμαστε  οι πολίτες, υποψήφιοι καταναλωτές πολυποίκιλων εμπορευμάτων, υλικών ή εικονικών. Είμαστε οι πατριώτες μιας πατρίδας «φύλλο και φτερό». Είμαστε οι επαναστάτες μιας κοινωνίας που δεν έχει οράματα ζωής. Είμαστε οι οικογενειάρχες που δεν γνωρίζουν τι σκέφτεται το «έτερον ήμισυ» ή τι αδιέξοδα έχουν τα παιδιά μας.

Συνέχεια →

Η συνάντηση Ανθρώπου, Νερού και Πνεύματος στον Ιορδάνη ποταμό της ιστορίας

 Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα *

Στη μετανεωτερική εποχή που πορευόμαστε και ανεξάρτητα από το πώς τοποθετείται κανείς στα κοινωνικά ζητήματα «εφ’ όλης της ύλης», δεν μπορεί παρά να δεχτεί ότι o πολιτισμός, τα κοινωνικά ζητήματα και οι οικολογικές καταστροφές συνδέονται πια άρρηκτα σε ένα ενιαίο και παγκόσμιο πρόβλημα. Θα τολμούσα να ισχυριστώ πως τρία υγρά της ανθρώπινης βιολογικής ζωής συμπλέκουν άρρηκτα τον συνεκτικό ιστό πολλαπλής ενότητας και των τριών ζητημάτων, πραγματικά και συμβολικά.

Πρόκειται για τον ιδρώτα, τα δάκρυα και το αίμα [1]. Ο πολιτισμός χωρίς τον ιδρώτα των δημιουργών δεν παράγεται, τα κοινωνικά ζητήματα δεν επιλύονται χωρίς το αίμα των αδικουμένων, η οικολογική διάρρηξη των οικοσυστημάτων δεν πρόκειται να αντιστραφεί, εάν τα δάκρυά μας για το σημερινό παγκόσμιο υπόδειγμα δεν συγκινήσουν και σχίσουν κατάβαθα τις καρδιές μας.

 Ι. Το νερό

Συνέχεια →

Το ολοκαύτωμα ως πνευματική ολοκλήρωση[i].

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

α. Εισαγωγή.

Εμείς οι Καλαβρυτινοί, γενιά μάλιστα οι περισσότεροι μετακατοχική, μεγαλώσαμε ως μαθητές του Γυμνασίου Καλαβρύτων, με τα μνήματα των θυμάτων απέναντι απ’ τα παράθυρα του σχολείου μας. Και πίσω από τα κυπαρίσσια είχαμε ως φόντο, το λόφο του Καπή, το θυσιαστήριο…

Δεν ζήσαμε το γεγονός της θυσίας, αλλά έμειναν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μας τα μνήματα, ο λόφος με τις στήλες των ονομάτων και πολλά επετειακά γεγονότα, διηγήσεις και αναφορές. Εντυπώθηκε έτσι καλά στο υποσυνείδητό μας η θυσία.   

Συνέχεια →

Ανάξιον επί πέντε εστί

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Αν το δένδρο του ίσκιου σου

κλαδεύεις άκαιρα,

ο καυτός ήλιος σένα θα πυρπολύσει.

Το φίλο των ελεύθερων ωρών σου

όταν άκαιρα καταδίδεις,

ο φασισμός σε σένα ακουμπά.

Συνέχεια →

 Χρηματίτες, στεφανίτες, … Κερτεζίτες 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Η ποσότητα των «πολιτιστικών» και «αθλητικών» εκδηλώσεων στην ελλαδική επαρχία τα καλοκαίρια των σύγχρονων διασπασμένων κοινωνικών σχέσεων, ακόμη και μέσα στα ίδια  κοινωνικά στρώματα, κυμαίνεται σε ζηλευτά επίπεδα. Είναι αντιστρόφως ανάλογος του κοινοτικού πνεύματος, όσου υφίσταται κάθε φορά.

Συνέχεια →

 Η απουσία λόγου…

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Σταμάτησε ξαφνικά η γραφή

σε καθημερινή βάση.

Ξεκίνησε η γνωστή διαδρομή στους ίσκιους.

Συνέχεια →

Πατημένα χώματα…

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Πορεύομαι με βήμα μη σταθερό

στα πατημένα χώματα

απλών και επώνυμων,

αλλά η σκέψη μου τρέχει

στους δρόμους της ασφάλτου,

στο καταυλισμό που έπεσε από μίσος,

που δεν γκρεμίστηκε από ελευθερία.

Συνέχεια →

Ο ιερός αριθμός «12» ως  σύμβολο ιεραποστολής της ορθόδοξης χριστιανικής θεολογίας με αφορμή την σύναξη των 12 Αποστόλων  

 Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

 Ι. Εισαγωγή

Σε μια εποχή που στο δυτικό κόσμο κυριαρχεί μια ατομικιστική αντίληψη του ανθρώπινου υποκειμένου, ειδικά στη νέα γενιά, ίσως ηχεί παράξενα η εκκλησιαστική εορτή 12 ανθρώπων μαζί: Των αγίων Αποστόλων στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού υπάρχει και ξεχωριστή εορτή για το καθένα ξεχωριστά, πλην των δυο πρωτοκορυφαίων Πέτρου και Παύλου (εορτάζουν την αμέσως προηγούμενη).

Τα ερωτήματα που θα προσεγγίσουμε με την παρούσα σύντομη μελέτη είναι τρία: Γιατί ειδική εορτή για δώδεκα (12), ενώ οι απόστολοι ήταν πάνω από εβδομήντα; Έχει σχέση με το ότι ο Ιησούς κάλεσε 12; Για

τί ο Πέτρος στη σύναξη των περίπου 120 φίλων του Ιησού, λίγο πριν τη Πεντηκοστή «επί το αυτό», ζήτησε να συμπληρωθεί ο δωδέκατος, αφού ο Ιούδας ήταν ήδη «ο γενόμενος οδηγός της σύλληψης» και «κατηριθμημένος ήν εν ημίν» [1];  

Ταυτίζεται ο αριθμός των 12 που εορτάζομε στη εν λόγω λατρευτική σύναξη με τους δώδεκα που κάλεσε ο Ιησούς [2];  Και τέλος τι σημαίνουν οι εορτές – συνάξεις που συνηθίζονται στην ορθόδοξη χριστιανική λατρεία;

Ι. Η ιστορία του ιερού αριθμού «12»

Η πρόκληση της περιφερειοποίησης στην Ελλάδα

 Με αφορμή τη μείωση των 13 περιφερειών, τον Καποδίστρια 2 και την απόπειρα αναθεώρησης του Συντάγματος

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα *

Ενώ το ζήτημα της περιφερειοποίησης είναι μια κατ’ αρχήν προοδευτική ιδέα, ως πρακτική όταν εφαρμόζεται στη σύγχρονη εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης τα θετικά της είναι ελάχιστα,  ενώ αντίθετα τα αρνητικά πολλά.

Συνέχεια →