Αποκούμπια του πνεύματος, τρία… Πολυτεχνείο 2011

 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

 

Το είδα ναι, να κυκλοφορεί παντού.

Σήμερα τ’ άκουσαν αυτιά μικρών πολλά,

ενώ τα μυαλά σε δίνες τ’ άλεθαν

με  φόβο και δέος στην αρχή. Μετά η ελπίδα.

Και αναθάρρησαν μεγάλοι και μικροί.

Ένα παιδί της τρόικας στο φίλο του μιλά

για τον παππού του που στα ουράνια φεύγει

και πως την όλη κατοχή εκείνη υπέστη.

Την εθνική αντίσταση συνάμα γεύτηκε.

Στη μέση έμεινε αυτή, αιματοβαμμένη…

 

Το πνεύμα του αγκομαχώντας

για τον αγαπημένο του πατέρα π’ άσπρισε,

σημειώνει πως της χούντας τη σιωπή

έσπασε στου πολυτεχνείου τις κραυγές,

μα σήμερα τους λίγους αργυρώνητους μισεί..

 

Σιμώνει στ’ αυτί του φίλου

και ψίθυρο αργόσυρτο αφήνει ισχυρό:

Εγώ τι φταίω να ζήσω και τα δυό;

Παππού τις εμπειρίες και του πατέρα;

Τα δυο σ’ ένα βλέπει να ’ρχονται κοντά.

 

Αφήνει στο κατώφλι  την ανεμελιά,

ενώ το χέρι πιάνει του φίλου ισχυρά.

Μαζί σφικτά-σφιχτά ενώνονται τα δυο:

Φτώχεια και ταπείνωση μας στέλνουν,

μα κοκκινωπή τριπλή θάχουν αποκοτιά.

 

Για ψωμί τα κύματα θα ταξιδεύουν,

της λευτεριάς λευκά σύννεφα εθνικά

νάτα μαζεύονται στη δύσης τα βουνά.

Παιδεία  ας μοχλεύσουμε μικροί-μεγάλοι,

του πνεύματος δηλονότι τ’ αποκούμπια…

Πάτρα, 17-11-2011