Σαν σήμερα, ήταν, που ο μοναχογιός της οδού Κρίνων 16, ο Γιάννης, έχασε την πατρική και μητρική φροντίδα. Από τότε, έχουν περάσει πέντε χρόνια και ο Γιάννης περνά την εφηβική του ζωή, μαζί με την γιαγιά του, το μόνο πρόσωπο της οικογένειας που έχει απομείνει κοντά του. Ο παππούς του, ο συνονόματος Γιάννης, τον άφησε για πάντα, μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, δυό χρόνια πριν τον θάνατο των γονιών του.
Όμορφη η ομίχλη,
τα κεραμίδια κοκκινίζουν
και το χλωμοπράσινο των φύλλων
εισάγει στον Χειμώνα που έρχεται…
Σχεδόν κάθε πολιτική συζήτηση πλέον ξεκινάει με την φράση: «…όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση…». Από εκεί και πέρα, μετά τη διατύπωση της δεδομένης αυτής αλήθειας, η συζήτηση εξελίσσεται. Και μπορεί να χαράξει διαφορετικά μονοπάτια. Όμως το δεδομένο, η βάση, είναι κοινή.
Ένα «δεδομένο»(;) που η χρήση του κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένα επικίνδυνο μπούμερανγκ αυτοακύρωσης και παράλυσης.
Η κυβέρνηση Σαμαρά αποδείχθηκε ότι δεν είναι «κυβέρνηση Παπαδήμου».
Έχει δίκιο ο Δαρβίνος. Όλα τα έμβια όντα εξελίσσονται, ακόμη κι εκείνα που μοιάζουν πιο ακίνητα κι από το Σινικό Τείχος. Εξελίσσεται μέχρι και το είδος «Έλλην Φασίστας». Δεν του φαίνεται εκ πρώτοις, διότι διατηρεί αναλλοίωτη την αρχέγονη φάτσα του πιθηκοειδούς, παρόλα αυτά εξελίσσεται. Ο παλαιός φασίστας άντε να είχε ένα λούγκερ που του άφησαν πεσκέσι οι φίλοι του οι Γερμανοί, άντε να ανέβαινε σε κανένα τρίκυκλο για να σκοτώσει βουλευτές της Αριστεράς, το πολύ-πολύ να καβάλαγε ένα τανκ της χούντας και να έμπαινε στο Πολυτεχνείο. Ο σημερινός φασίστας έχει εξελιχθεί, έχει γίνει χάι-τεκ, έχει γίνει αναλυτής και οικονομέτρης, ο σημερινός φασίστας, κυρίες μου και κύριοι, είναι ιδιοκτήτης οφ σορ.
΄Εχει να ξυριστεί σχεδόν μια βδομάδα. Την τελευταία φορά, είχε ξυριστεί στον δημοτικό ξενώνα που φιλοξενείτο για δύο μήνες με την ελπίδα να βρεί μια δουλειά και να φύγει, όπως έλεγε κι ο κανονισμός. Με παρακάλια στον Διευθυντή, έγινε σιωπηρή παράταση για μια βδομάδα ακόμα. ΄Όμως, κι αυτή η βδομάδα πέρασε, και καμμιά δουλειά δεν βρήκε.
Ο Στέλιος είναι μόλις 41 ετών, κι όμως αισθάνεται το βάρος περισσότερων χρόνων.
Η πολύ καλή νουβέλα του Γιάννη Τσίρμπα καταπιάνεται με την ανθρωπογεωγραφία της πλατείας Βικτωρίας και των γύρω δρόμων. Στο επίκεντρο του βιβλίου μιαπολύπαθη περιοχή του κέντρου της Αθήνας η οποία παρακμάζει μέρα με τη μέρα τα τελευταία χρόνια.
Η νουβέλα κινείται σε δύο επίπεδα: μια κεντρική ιστορία και πέντε μικρές εμβόλιμες ιστορίες μικρότερης έντασης.
Είναι γνωστοί οι κάπου τριακοσίων χρόνων εναντίον των χριστιανών διωγμοί με τα εκατομμύρια των θυμάτων. Και βέβαια η εύσχημη πρόφαση των διωκτών τους ήταν ότι η χριστιανική θρησκεία αποτελούσε προσβολή σε βάρος της δικής τους θρησκείας. Για να επαληθεύονται έτσι τα λόγια του Χριστού, που είπε ότι «αυτοί, που θα σας θανατώνουν θα πιστεύουν ότι προσφέρουν λατρεία στο Θεό» (Ιωάννου:16,2).
«Η Πάτρα, έχει όλα τα εφόδια και το κλίμα που ευνοεί τους Μαραθωνoδρόμους, αλλά δυστυχώς τους διώχνει- Δεν υπάρχει ούτε καν ηθική υποστήριξη«.
Την έβλεπα τον τελευταίο μήνα στην πλαζ της Πάτρας, σχεδόν κάθε πρωί, να τρέχει ασταμάτητα συνοδευόμενη από τον προπονητή της, ο οποίος ακολουθούσε είτε με το αυτοκίνητο, είτε με το ποδήλατό του, με ένα χρονόμετρο στο χέρι. Οι περιπατητές του πρωινού σταματούσαν και κοίταζαν με έκπληξη αυτό το μικρόσωμο κορίτσι- duracell να κάνει ατελείωτα πέρα- δώθε στο δρόμο δίπλα από τη θάλασσα, χωρίς ίχνος κόπωσης, ενώ αυτοί με το σιγανό τους βάδισμα ήταν ήδη έτοιμοι να εγκαταλείψουν την συμβουλή του.. γιατρού για καθημερινή άσκηση και να πιάσουν παγκάκι.
Η βούληση για δύναμη, η επιθυμία για εξουσία, η ιδιοτέλεια και ο ανταγωνισμός, είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, όπως βέβαια κι ο αλτρουισμός, κι όχι τμήμα της ταυτότητας του φύλου και δη του αντρικού, όπως αφελώς (;) διακηρύσσει το γυναικείο κίνημα. Το να δηλώνεις φιλελεύθερος, προοδευτικός ή αριστερός ήταν και είναι συνώνυμο με την άνευ όρων ταύτιση με την φεμινιστική αφήγηση για την πατριαρχική καταπιεστική κοινωνία, τον πατέρα εξουσιαστή – αφέντη, σε αντίθεση με την ευαίσθητη και ευγενικών συναισθημάτων γυναικεία ψυχοσύνθεση. Η άφεση αμαρτιών των προοδευτικών αντρών για το προπατορικό αμάρτημα του αντρικού φύλου, για την επί αιώνες βάναυση πατριαρχική κυριαρχία, είναι το να δηλώσουν φεμινιστές. Η έμφυλη όμως καταπίεση δεν ήταν και δεν είναι μόνο πατριαρχική.
Το να πούμε ότι η παιδεία στην Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση είναι σαν να κομίζεις γλαύκας ες Αθήνας. Αλλά ότι θα ήταν σε τέτοιο χάλι, δεν το διενοείτο (ή μάλλον δεν ήθελε να το διανοηθεί) ουδείς, ακόμα και οι γνώστες των εκπαιδευτικών θεμάτων εκ των έσω.
Η πρωτοφανής και ανεκδιήγητη δήλωση του λαλίστατου και διαρκώς αυτοαναιρούμενου υπουργού παιδείας περί εθελοντών εκπαιδευτικών με αντάλλαγμα… κοπανιστό αέρα, προκάλεσε θυμηδία και σχόλια, που στέλνουν τους συγγραφείς των επιθεωρήσεων στα αζήτητα. Η οργή, που δικαίως εκδηλώθηκε πανταχόθεν, φαίνεται να θέτει την πρόταση, επί του παρόντος, στο αρχείο και τους ανοργάνωτους και ανέμπνευστους προϊσταμένους του υπουργείου να ψάχνουν για άλλες λύσεις, πιθανώς το ίδιο προκλητικές και επικίνδυνες.
