Συνείδηση και ταυτότητα στους πρόσφυγες της Ελλάδος το 1922

Του Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου Καστελίου και Βιάννου Ανδρέα (Νανάκη)

Το άρθρο αυτό όπως και το προηγούμενο (1), σκοπό έχει να προβληματίσει. Οι νεότεροι ιστορικοί στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες βαλκανικές χώρες, που μελετούν, γράφουν και ξαναγράφουν την ιστορία, μέσα από το διάβασμα, την προσέγγιση και επαναπροσέγγιση των ιστορικών πηγών, προσδοκώ να τοποθετηθούν, να θέσουν ερωτήματα για μας αλλά και τους επόμενους.

Με ενδιαφέρον διάβασα το 2003 τον Δ. Σταματόπουλο (2), ότι είχε ερευνήσει παραπέρα – και το αναφέρει στον πρόλογο του – την εκκλησιαστική και κοινωνική διάκριση ιωακειμικών – αντιιωακειμικών που το 1995 είχα θέσει και με είχε απασχολήσει (3).

Η ιστορία πανθομολογουμένως γράφεται από τους εκάστοτε νικητές, με τα πολιτιστικά επιτεύγματα και τους ίδιους είτε να παραδίδουν ειρηνικά στις επόμενες γενιές (4), είτε με συγκρουσιακά αποτελέσματα να περιέρχονται στην ιστορική περισυλλογή και γραφίδα. Για να γράφεται και να ξαναγράφεται η ιστορία. Και όλοι συμφωνούμε ότι διαφορετικά παρουσιάζονταν τα ιστορικά γενόμενα στην ιστοριογραφία της σοβιετικής Ρωσίας και διαφορετικά στη μετασοβιετική. Το ίδιο ισχύει για την Ισπανία, όπου το τέλος του εμφυλίου της καθόρισε και την κατεύθυνση της ιστοριογραφίας της στην εποχή του Φράνκο, δεν παρέμεινε όμως η ίδια και μετά το θάνατό του. Στις παραπάνω περιπτώσεις η ιστορία διαμόρφωνε και την ανάλογη ταυτότητα και συνείδηση.

Η συνείδηση και ταυτότητα στους αγροτοποιμενικούς προσφυγικούς πληθυσμούς που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα το 1922-1923 είναι εμφανέστατη. Δεν χωρούν εδώ αμφισημίες. Η συνείδηση και ταυτότητα των προσφυγικών αυτών στρωμάτων εκφράζεται κύρια και πρωταρχικά με τη θρησκευτική τους πίστη, που διαμορφώνει την ταυτότητά τους και την ιστορική τους μνήμη σε αναφορά και σχέση με τις συλλογικές η προσωπικές παραστάσεις που είχαν από τις πατρίδες τους. Μνήμες συνυφασμένες με θρησκευτικές πολιτιστικές εκφράσεις και εκδηλώσεις.

Η θρησκευτική αυτή πρωτίστως προσφυγική ταυτότητα και συνείδηση διαμορφώθηκε, έχει τις ρίζες της, στις δομές της αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης, στην αυτοκρατορική οικουμένη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με τα διαρκή αποκαλυπτικά θεοσημεία. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία που τη διαδέχεται, διαφυλάττεται η συνείδηση αυτή εν μέσω των περιπετειών και των συγκρούσεων της ανθρώπινης ιστορίας.

Ο Σεβασμιώτατος Καισαριανής κ. Δανιήλ στην ομιλία του για τα 90 χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής παρουσίασε την τραγικότητα των γενομένων με τις σφαγές και την εξολόθρευση του χριστιανικού στοιχείου, μέσα από τη δημοσίευση μέρους έκθεσης και αναφοράς του Εφέσου Χρυσοστόμου, αλλά δεν αποσιώπησε τη μείζονα διάκριση, το δίπολο οθωμανισμού – νεοτουρκικού εθνικισμού, εθναρχίας – έθνους. Αποδέχεται σαφέστατα τη διαφορά Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κεμαλικού εθνικού τουρκικού κράτους.

Γράφει ο Μητροπολίτης Καισαριανής: «Ενώ δηλαδή κατά τους μακρούς αιώνας, καθ' ους εκυριάρχησεν η Οθωμανική Αυτοκρατορία επί των Χριστιανών της Ευρώπης και της Ασίας, παρ' όλον τον μετά φανατισμού κατά των Χριστιανών πόλεμον και τας συχνάς κατά του κλήρου και του λαού πιέσεις και πολλάκις τους φόνους αυτών, το Χριστιανικόν στοιχείον απήλαυε ποιάς τινος προστασίας και τα λεγόμενα προνόμια των Χριστιανών εξησφάλιζόν πως την ελευθέραν εξάσκησιν των θρησκευτικών των καθηκόντων και καθίστατο ούτω δυνατή η διατήρησις και η πνευματική έτι πρόοδος και η εν τω πολιτισμώ ανάπτυξις αυτών, το Κεμαλικόν καθεστώς ανατρέψαν βιαίως την επί μακραίωνος ιστορίας και επί επισήμων πράξεων και συνθηκών βασιζομένην ταύτην τάξιν των θρησκευτικών εν Τουρκία πραγμάτων, ως σκοπόν αυτού έταξε την τελείαν εκρίζωσιν των Χριστιανών εκ του Τουρκικού κράτους» (5).

Η θρησκευτική συνείδηση του χριστιανικού πληθυσμού στη Μ. Ασία διαφυλάττεται στους χρόνους της Οθωμανικής Aυτοκρατορίας από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, την εκκλησιαστική και πολιτική κεφαλή του Γένους των Ρωμαίων. Ο αυτοκράτορας, ο «πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ ρωμαίων», δίνει τη θέση του στον Πατριάρχη των Ρωμαίων που επιτελεί την εκκλησιαστική και πολιτική του αποστολή με τις δομές του Οικουμενικού Πατριαρχείου (6). 

O Μητροπολίτης Νικαίας κ. Αλέξιος στην επετειακή ομιλία του για τη Μικρασιατική Καταστροφή αναφέρεται στην «εκεί Εθναρχούσα Εκκλησία», με κορυφαίο πρόσωπο της Μικρασιατικής Καταστροφής τον άγιο ιερομάρτυρα Μητροπολίτη Χρυσόστομο και προχωράει με κέντρο το πρόσωπο του αγίου Σμύρνης στην παραδοσιακή διαχρονική συνέχεια και σύνδεση: «επανέλαβε υπερήφανα στάσεις ηρώων από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας… Στέκεται ισάξια πλάι στον Λεωνίδα, τον Θεμιστοκλή, τους Σουλιώτες, τους Μακεδονομάχους, τους υπερασπιστές του Αρκαδίου, τους ήρωες του '40».

Ο Μητροπολίτης Γλυφάδος κ. Παύλος, μικρασιατικής καταγωγής, στην επετειακή ομιλία του αναφέρθηκε στις προσωπικές αναμνήσεις του πατέρα του στη Σμύρνη, αλλά και του ίδιου, ο οποίος διαφυλάττει ως ιερό κειμήλιο τη φωτογραφία του Χρυσόστομου που του παρέδωσε ο πατέρας του. Ο άγιος εθνομάρτυρας Σμύρνης Χρυσόστομος αποτελεί κορυφαίο εκπρόσωπο της νεοελληνικής εθνικής ταυτότητας και συνείδησης, την οποία είχε το πρώτον υπηρετήσει ως Δράμας στον Μακεδονικό αγώνα (7). Διαδέχθηκε τον Βασίλειο, ένα κορυφαίο εκπρόσωπο της εθναρχίας, της Ρωμιοσύνης, του οθωμανισμού και των προνομίων. Και οι δύο Μητροπολίτες της Σμύρνης, Βασίλειος και Χρυσόστομος, υπηρέτησαν το πνευματικό και πολιτιστικό μέγεθος του ελληνισμού, μέσα όμως από διαφορετικά ιδεολογικοπολιτικά σχήματα. Ο Βασίλειος αποδέχεται την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε εποχή που αντιμετωπίζει το δίλημμα προεθνική η εθνική πορεία και εξεδήμησε στη Σμύρνη το 1910, δύο χρόνια μετά το κίνημα των Νεοτούρκων. Η προξενική έκθεση του εθνικού μας κέντρου, της Αθήνας, χαρακτηρίζει τον Βασίλειο «σλάβο τε το γένος και το φρόνημα», επειδή γεννήθηκε σε σλαβόφωνη οικογένεια.

Στα αστικά προσφυγικά στρώματα της Σμύρνης, αλλά και των άλλων μικρασιατικών πόλεων διαμορφώνεται και ενδυναμώνεται η τάση που αναζητάει και εκφράζει τη σύνδεση με το εθνικό μας κέντρο, την Αθήνα. Στην περίπτωση αυτή έχουμε αποσαφηνισμένη εθνική ταυτότητα και εθνική συνείδηση. Οι δύο εφημερίδες της Σμύρνης, η «Αμάλθεια», που ανέλαβε την ευθύνη της εκλογής του εθνοϊερομάρτυρα αγίου Χρυσοστόμου, και η «Ν. Σμύρνη» που αναζητώντας τον διάδοχο του Βασιλείου μέσα από τις δομές της εθναρχίας και του οθωμανισμού προτείνει τον μετέπειτα Δυρραχίου Ιάκωβο, εκφράζουν τις δύο τάσεις του αστικού πληθυσμού της Σμύρνης. Στην πρώτη της «Αμάλθειας», της αίγας που θήλασε τον Δία στο Ιδαίο Άντρο του Ψηλορείτη, έχουμε τον εθνικό προσανατολισμό και στη δεύτερη την επιμονή στον οθωμανισμό και τη συνείδηση του Γένους. Στις ποδοσφαιρικές ομάδες «Απόλλων» και «Πανιώνιος» εκφράζονται επίσης οι δυο παραπάνω κατευθύνσεις. Οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα ομιλούν κατά κανόνα για την «πατρίδα» με διαφορετική νοηματοδοσία και φόρτιση. Ο όρος «πατρίδα» μπορεί να σημαίνει και την εθνική επικράτεια. Πρωτίστως η και παράλληλα, ακόμα και για τα αστικά προσφυγικά στρώματα η πατρίδα σηματοδοτεί τον τόπο της γέννησής τους και τον πλησιόχωρο προς αυτόν τόπο. Για τον παππού μου, αν και εθελοντή του ελληνικού στρατού από το κίνημα της Θεσσαλονίκης το 1916 μέχρι και το κίνημα του 1922, πατρίδα εξακολουθούσε να παραμένει η χερσόνησος της Ερυθραίας -Τσεσμέ, με κέντρο πάντοτε τη γενέτειρά του, τα Αλάτσατα. Στη σταθερότητα αυτής της ταυτότητάς του συνέβαλε και η αγροτική του ενασχόληση.

Αλλά και ο λόγιος Νικόλαος Σταυρινίδης, επώνυμος μεταφραστής του τουρκικού αρχείου στο Ηράκλειο της Κρήτης, σπουδαγμένος στις περιώνυμες σχολές της Σμύρνης, με τον όρο «πατρίδα» έδινε προτεραιότητα στη γενέτειρά του, κάτι που γνωρίζω από προσωπική συναναστροφή: η πατρίδα σηματοδοτούσε το χωριό Σαϊπ με την Ερυθραία – Τσεσμέ, όπως δηλαδή και στον παππού μου. Στο Σαϊπ ζούσαν χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Εκεί ο Σταυρινίδης έμαθε μαζί με τους μουσουλμανόπαιδες τα τουρκικά. Σπούδασε στη Σμύρνη, στη σχολή Αρώνη, όπου έμαθε τα Γαλλικά, στη δε σχολή Μπάξτερ τα αγγλικά. Στις σχολές γινόταν διδασκαλία και της παλαιάς τουρκικής γραφής, και με την έφεση που είχε έμαθε τα παλαιοτουρκικά.

Επειδή μιλάμε για ταυτότητες και συνείδηση ας γνωρίζουμε ότι ο Σταυρινίδης «για να εγγραφεί στο Λύκειο Αρώνη ρωτήθηκε από το καθηγητή πως ονομάζεται. «Καψής» απάντησε ο νεαρός. «Α!, έκανε με αποδοκιμασία ο καθηγητής, «αυτό είναι τούρκικο, το όνομα του πατέρα σου ποιο είναι;». «Σταύρος» ήταν η απάντηση. «Τότε το επώνυμό σου είναι Σταυρινίδης», απεφάνθη ο ελληνολάτρης καθηγητής» (8). Αν σήμερα ηχούν όλα αυτά λίγο πομπώδη έναν αιώνα πριν, στις αρχές του 20ου, δεν ήταν. Το γεγονός συμβαίνει περί το 1913 στη Σμύρνη. Ο καθηγητής που του άλλαξε το επίθετο, πιθανότατα απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι εκφραστής της νεοελληνικής εθνικής ιδέας, η οποία έχει διασκελίσει το Αιγαίο και έχει εγκατασταθεί στη Σμύρνη πολύ πριν από τον Ελληνικό στρατό τον Μάιο του 1919. Η Ελληνική συνείδηση και ταυτότητα, όπως και κάθε εθνική συνείδηση, προϋποθέτει το κέντρο της και τους εκφραστές της. Το Εθνικό Πανεπιστήμιο των Αθηνών αναλαμβάνει και διαδραματίζει ευστοχότατα αυτή την αποστολή, περί δε τα μέσα του 19ου αιώνα έχει ισχυρούς συμπαραστάτες τους συλλόγους με πρώτο τον Φιλολογικό Σύλλογο (9).

Στους τουρκόφωνους προσφυγικούς πληθυσμούς η θρησκευτική τους συνείδηση καθορίζει και προσδιορίζει καταλυτικά την ταυτότητά τους. Γνώρισα στον ελληνόφωνο προσφυγικό συνοικισμό Ατσαλένιου – Ν. Κλαζομενών, όπου γεννήθηκα και έζησα, την τουρκόφωνη κυρά Αξιώπη. Της αφιέρωσα (10)  το δεύτερο τόμο του «Οικουμενικού Πατριαρχείου Νεώτερα Ιστορικά» με το εξής σχόλιο στον πρόλογο: «Η Αξιώπη, η ορθόδοξη τουρκόφωνη Ρωμιά της αφιέρωσης, μακαρίτισσα πλέον είναι η ανώνυμη Μικρασιάτισσα, που ζει στην εποχή αυτή το ιστορικό δράμα των δύο προηγούμενων αιώνων. Οι εθνοκτονίες την ξερίζωσαν και αναγκάστηκε να ζήσει στον ελληνόφωνο προσφυγικό συνοικισμό Νέων Κλαζομενών Ατσαλένιου στο Ηράκλειο, μιλώντας τη γλώσσα της τη μητρική, σχεδόν μόνο με το γιο της» (11). Πέρα όμως από την αναζήτηση και τον προσδιορισμό της συνείδησης και ταυτότητας στην κυρά Αξιώπη η σε άλλους ορθόδοξους τουρκόφωνους η δίγλωσσους, οι απόγονοί τους που συνέχισαν τη ζωή τους στην Ελλάδα εξέφρασαν την εθνική μας ταυτότητα και συνείδηση.

Η υποθετική εκδοχή όπου θα έμεναν και θα συνέχιζαν τη ζωή τους στην Καππαδοκία της Μ. Ασίας (12) μας προδιαθέτει για το μέλλον και την ταυτότητα που θα διαμορφωνόταν. Συνεπώς η ταυτότητα και συνείδηση διαμορφώνονται, ισχυροποιούνται η εξασθενούν υπό την επίδραση συγκεκριμένων δεδομένων παραγόντων που όμως μεταβάλλονται, αλλάζουν μέσα στο χρόνο. Το ιστορικό γίγνεσθαι δεν είναι αμετάβλητο. Επηρεάζει κάποτε μάλιστα καταλυτικά την ταυτότητα και τη συνείδηση.

Η ταινία «Πολίτικη κουζίνα» βοηθάει τον προβληματισμό μας. Στην ίδια χρονική περίοδο άνθρωποι με την ίδια καταγωγή και γλώσσα την Ελληνική, εκφράζονται με διαφορετική ταυτότητα και συνείδηση, ανάλογη με τα μνημεία, τον πολιτισμό και το ιστορικό παρελθόν του. Στην ταινία ο Κωνσταντινοπολίτης που αναγκάζεται να ζήσει στην Αθήνα μετά τη βία των Σεπτεμβριανών του 1955 έχει την ίδια ταυτότητα και συνείδηση με τον εκ Πελοπονήσου η Στερεάς Ελλάδας Αθηναίο;

Η προσέγγιση της ταυτότητας και συνείδησης του Ποντιακού Ελληνισμού έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Πόντος είχε πλούσιο και δημιουργικότατο ιστορικό παρελθόν. Το Βασίλειο του Πόντου με διάρκεια ζωής περί τους τρεις τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες. Την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας από το 1204 με τους Μεγαλοκομνηνούς έως το 1461 που υποκύπτουν στους Οθωμανούς. Με λογίους, όπως τον Γεώργιο Τραπεζούντιο η τον Γεώργιο Αμοιρούτζη. Με λαμπρά εκκλησιαστικά καθιδρύματα, όπως την Παναγία του Σουμελά, τον άγιο Γεώργιο τον Περιστερεώτα. Με το περίλαμπρο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, όπου δίδαξε ο Πόντιος Σεβαστός Κυμινίτης στον 17ο αιώνα, ενώ η σχολή σταμάτησε τη λειτουργία της με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτή την ταυτότητα, τη συνείδηση και την ιστορική μνήμη των Ποντίων πόσο τη γνωρίζουν οι σημερινοί Πόντιοι η πόσο τη γνώρισαν οι Πόντιοι της πρώτης η δεύτερης γενιάς; Διδάσκεται στα ελληνικά μας σχολεία η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού; Η προσπάθεια για την Ποντιακή η Ποντοαρμενική Δημοκρατία, αν είχε άλλη πορεία, τότε στα σχολεία της Τραπεζούντας, της Σινώπης και στις άλλες πόλεις του Πόντου η διδακτέα ύλη τους στο μάθημα της ιστορίας θα ταυτιζόταν με αυτή του Ελληνικού κράτους; Θα εφησύχαζε στα ράφια των βιβλιοθηκών μια τόση λαμπρή ιστορική πορεία, στην οποία προέχουσα θέση κατέχει ο πλούτος και το μεγαλείο της ποντιακής διαλέκτου, που έμεινε πλέον μια νεκρή γλώσσα, όπως και η κρητική διάλεκτος. Εν μέσω άλλων ιστορικών εξελίξεων η ποντιακή διάλεκτος δεν θα ήταν, όπως και με το συνάδελφο στη Θεολογική Σχολή καθηγητή Ηρακλή Ρεράκη συζητήσαμε, η καθομιλουμένη και γραπτή γλώσσα του Ποντιακού Ελλήνισμού, μια ζωντανή δηλαδή γλώσσα; Συμφώνησε βέβαια ο συνάδελφος κ. Ρεράκης ότι η παγκοσμιοποίηση και η πολυπολιτισμικότητα δεν ευθύνονται γι  αυτή την εξέλιξη.

Δεν θα ονοματίσω, αλλά είναι ζητούμενο μια τέτοιου μεγέθους ιστορικότητα για ευρωπαϊκά η βαλκανικά κράτη. Ένα ιστορικό παρελθόν με πολιτιστικό μέγεθος όπως αυτό του Ποντιακού Ελληνισμού, θα είχε αναδειχθεί, θα είχε καταστεί διδακτέα ύλη σε σχολεία. Τα πρόσωπα, η γλώσσα, τα μνημεία, τα εκκλησιαστικά καθιδρύματα θα αποτελούσαν εθνικά σύμβολα και σημεία εθνικής αναφοράς, για την ιστορία του χθες και του απώτερου παρελθόντος του εθνοκρατικού συνόλου που θα εδραζόταν σε μια τόσο εύσχημη ιστορία, όπως αυτή του Ποντιακού Ελληνισμού, την οποία ιστορικές συγκυρίες την τοποθέτησαν στις βιβλιοθήκες, για να τις μελετούν κυρίως οι ειδικοί.

Εμείς οι Έλληνες με το πλουσιότατο ιστορικό παρελθόν έχουμε τη δυνατότητα επιλογής στη διδασκαλία του μαθήματος της ιστορίας. Ακόμα και η δημιουργία ενός σχολείου ιστορίας, κατά το προηγούμενο του μουσικού σχολείου, δεν θα αναιρούσε το δίλημμα, τι να διδάξουμε στα παιδιά μας από την ιστορικότητά μας. Το ερώτημα τι να διδάξεις, τι να γράψεις και τι να παρακάμψεις θα ήταν και στο ιστορικό σχολείο μείζον και υπαρκτό. Τα Τίρανα, η Σόφια και πολύ περισσότερο τα Σκόπια έχουν όμως παρόμοια διλήμματα ιστορικών επιλογών; Στην τελευταία χώρα ο μύθος είναι ανυπερθέτως κυρίαρχος στη διαμόρφωση της ταυτότητας και της συνείδησής τους. Ενθυμούμαι τον φοιτητή, όταν με παράπονο μου είπε, «Σεβασμιώτατε, εμένα στο σχολεία μου με έμαθαν ότι είμαι απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τώρα τι να κάνω; Ελάτε στη θέση μου».

Η ταυτότητα και συνείδηση των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα το 1922 στους αγροτικούς πληθυσμούς σηματοδοτείται πρωτίστως από την εκκλησιαστική τους πίστη. Από τη θρησκευτική τους συνείδηση, η οποία εξαγριωνόταν διαμαρτυρόμενη, η με αγανάκτηση σιωπούσε, όταν φθάνοντας στην Ελλάδα άκουγαν ενίοτε να υβρίζονται τα θεία. Στους αστικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, προσφύγων και αυτών στη συνέχεια, έχουμε την έκφραση της εθνικής συνείδησης πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οι οθωμανιστές της εθναρχίας, του «Πανιωνίου» η της «Ν. Σμύρνης», αστικοί και αυτοί πληθυσμοί, εγκαθιστάμενοι στην Ελλάδα αποδέχονται και συστοιχίζονται με την εθνική πραγματικότητα. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Μανουήλ Γεδεών, Φαναριώτη στη συνείδηση και την καταγωγή, Μεγάλου Χαρτοφύλακα και άρχοντος χρονογράφου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, έμπιστου του Πατριάρχη Ιωακείμ Γ. Είκοσι έξι χρονών το 1876, ο Γεδεών θα γράψει στο βιβλίο επισκεπτών της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, στο Σεράϊ: «Εις Κύριος – μία πίστη – εν Βάπτισμα, εν ω ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δούλος η ελεύθερος, ουδέ Σλαύος η Έλλην». Το 1921 θα εγκατασταθεί στην Αθήνα, το 1926 θα γίνει μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Υποσημειώσεις

1. Νανάκη Α., «1922: Το τέλος της αυτοκρατορικής Οικουμένης του Ελληνισμού».

2. Σταματόπουλου Δ., Μεταρρύθμιση και εκκοσμίκευση. Προς μια ανασύνθεση της ιστορίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον 19ο αιώνα, Αθήνα 2003.

3. Νανάκη Α., Το Μητροπολιτικό ζήτημα και η εκκλησιαστική οργάνωση της Κρήτης (1897-1990), Κατερίνη 1995, σ. 49-65)

4. Βλ. και το ποίημα του Καβάφη «Οι Βάρβαροι».

5. Βλ. ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Καισαριανής.

6. Περισσότερα για την ευθύνη και δράση του Πατριαρχείου την περίοδο αυτή θα μπορούσε να δει κανείς στο άρθρο μου για τη Μικρασιατική καταστροφή, που δημοσιεύθηκε στον τόμο του κισσαμίτη Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κυρού Διονυσίου.

7. Bλ. «Επιπτώσεις του Μακεδονικού αγώνα κατά την αρχιερατεία του Χρυσοστόμου στη Δράμα και η εκλογή του στη Μητρόπολη Σμύρνης», στο: Νανάκη Α., Οικουμενικού Πατριαρχείου Νεώτερα Ιστορικά, τ. Α΄, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 171-196.

8. Εφ. Πατρίς, 28 -12-2009.

9. Αλλά γι΄ αυτά βλ. Νανάκη Α., Εκκλησία εθναρχούσα και εθνική: Μέσα από τη Σύναξη των Πρεσβυτέρων και τον Ιερό Σύνδεσμο της Εκκλησίας της Ελλάδος (1870-1922), Θεσσαλονίκη σ. 53-67.

10.  «Στην κυρά Αξιώπη, την ορθόδοξη τουρκόφωνη Ρωμιά».

11. Νανάκη Α., Οικουμενικού Πατριαρχείου Νεώτερα Ιστορικά, τ. Β΄, Θεσσαλονίκη 2004, σ. 9-10.

12. Βλ τη  μεταπτυχιακή εργασία που εκπονήθηκε με το δάσκαλο μου Ν. Ζαχαρόπουλο, του Χατζηδημητρίου Δ., «Η Τουρκοφωνία των Ελληνορθοδόξων στη Μικρά Ασία. Μεταφράσεις και εκδότες τουρκοφώνων βιβλίων, 1718-1820», Θεσσαλονίκη 1997.

ΠΗΓΗ: Ημ. Δημοσίευσης: Sep 21, 2012, http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=10476

Ζητείται Ελπίς!

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Στην κόλαση, όπως την περιγράφει ο Δάντης στη «Θεία Κωμωδία» υπάρχει η επιγραφή: «Εσείς που μπαίνετε, ξεχάστε κάθε ελπίδα». Αυτό περιγράφει και τη σημερινή πραγματικότητα, αφού ο λαός και η χώρα αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση. 

Η πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης εντείνει τον κοινωνικό πόλεμο και απειλεί να καταδικάσει το λαό σε αργό θάνατο εκποιώντας και την ίδια τη χώρα. Όσο πιστευτές ήταν οι προεκλογικές δεσμεύσεις για «επαναδιαπραγμάτευση» ή «απαγκίστρωση» από τη δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο 2, άλλο τόσο πιστευτές είναι και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι:… «Αυτά θα είναι και τα τελευταία μέτρα. Δεν θα υπάρξουν άλλα!».

Είναι φανερό ότι τα μέτρα σε βάρος των μικρομεσαίων και των εργαζομένων δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Η επίθεση έχει βάθος χρόνου μέχρι να φυσήξει ούριος άνεμος για πιο υψηλή κερδοφορία του κεφαλαίου. Είναι ενδεικτικό ότι από την επόμενη «δόση – μαμούθ» των 31,3 δις ευρώ, τα 25,5 δις προορίζονται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αν και από το 2008 μέχρι τώρα οι ελληνικές τράπεζες έχουν πάρει κρατικές ενισχύσεις ύψους 145 δις, κυρίως με τη μορφή εγγυήσεων. Τα υπόλοιπα 5,8 δις αφορούν ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου. Με άλλα λόγια «άνθρακες ο θησαυρός για το λαό και τη χώρα.

Παράλληλα όλο και πιο έντονα δηλώνεται ότι στόχος της κυβερνητικής πολιτικής είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ) που αυτό θα σημάνει και τη μετατροπή της χώρας σε «μπανανία», δηλαδή χώρα – προτεκτοράτο με υποθηκευμένη τη λεηλατημένη τη δημόσια περιουσία και πλούτο, με εργαζόμενους με εξευτελιστικούς μισθούς, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, πενιχρές συντάξεις και περιορισμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Δυόμιση χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του ΔΝΤ και της Τρόικας και το ρολόϊ της Ιστορίας γυρίζει για τον ελληνικό λαό στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, αφού το εισόδημα των εργαζομένων έχει μειωθεί κατά 50% , η στατιστική τιμή της ανεργίας προσεγγίζει το 24% και 55% στη νεολαία, χιλιάδες νέοι και άνεργοι τραβούν το δρόμο της μετανάστευσης. Την ίδια ώρα που οι μισές από τις μεγάλες επιχειρήσεις παρουσιάζονται κερδοφόρες για το 2011, βάσει των επίσημων ισολογισμών που επεξεργάστηκε η εταιρεία ICAP! Από την πλευρά της η κυβέρνηση και τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε. προσπαθούν να πείσουν ότι «πρωταθλητές» στη φοροδιαφυγή είναι οι μικρομεσαίοι με βάση και την έρευνα ότι σε 28 δις ευρώ ανέρχονται φορολογητέα εισοδήματα που απέκρυψαν το 2009 οι επιτηδευματίες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. «Σιωπούν», όμως, για τη νόμιμη φοροαπαλλαγή, τη συστηματική και διαχρονική φοροδιαφυγή των εκατοντάδων δις από την οικονομική ελίτ που αποδεικνύεται από τις καταθέσεις στις τράπεζες της Ελβετίας και άλλων χωρών. 

Είναι, μάλιστα, τόσο μεγάλη η κερδοσκοπική μανία και η υποτέλεια της ελληνικής αστικής τάξης που ακόμα και η Α. Μέρκελ δήλωσε ότι: «πολλοί πλούσιοι που έχουν ζήσει στην Ελλάδα μαζί με τα λεφτά τους έχουν εγκαταλείψει προ πολλού τη χώρα και δεν συνεισφέρουν το μερίδιό τους γιοα τη χώρα τους». (Από τον ημερήσιο τύπο, 18 – 9 – 12).

Με το σκηνικό της απάτης και της δημαγωγίας παίζεται το θέατρο της «σκληρής διαπραγμάτευσης» της κυβέρνησης με την Τρόϊκα, χωρίς να μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα της κοινωνικής κόλασης. Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα;

Η ελπίδα πάντα υπάρχει και δεν είναι άλλη από τους κοινωνικούς αγώνες που αποτελούν την ατμομηχανή της ιστορικής εξέλιξης. Αρκεί όλοι μας να βρούμε το σθένος και να ορθώσουμε το ανάστημά μας παραμερίζοντας τις σειρήνες της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας. 

Μα, μπορούν να νικήσουν σήμερα οι αγώνες στο έδαφος του υποταγμένου συνδικαλισμού και με συνδικαλιστές που νοιάζονται για τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα θα αντιτείνουν πολλοί καλοπροαίρετοι, αλλά και κακοπροαίρετοι.

Ας αποτινάξουμε τη σκουριά της προπαγάνδας κυβέρνησης και Μ.Μ.Ε. που πρόσφατα βρήκαν ευκαιρία να ξιφουλκίσουν ενάντια στο συνδικαλισμό γενικεύοντας την όντως προνομιακή και σκανδαλώδη ρύθμιση από τη δικτατορία του Ι. Μεταξά για συνταξιοδότηση μιας χούφτας συνδικαλιστών, προέδρων και γενικών γραμματέων, στον ιδιωτικό τομέα. Πρόκειται για τα δικά τους παιδιά που εκφράζουν τα συμφέροντα και στηρίζουν τις πολιτικές τους. Σάρκα από τη σάρκα τους είναι. Άπειρες φορές η Αριστερά των κοινωνικών αγώνων και όχι του κοινοβουλίου έχει καταγγείλει τα προνόμια, τη διαπλοκή με τα κόμματα εξουσίας και το κράτος της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας.

Γι αυτό και δεν εκπλήσσει η στάση αγώνων που είχαν κηρύξει η ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ μετά τις 12 Φλεβάρη. Οι ελεγχόμενες από ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ συνδικαλιστικές ηγεσίες τος έχουν καθηλώσει το συνδικαλιστικό κίνημα σε ρόλο παθητικού θεατή της κυβερνητικής επίθεσης.

Η ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος αποτελεί προϋπόθεση για την σωτηρία του λαού. Σήμερα, για να είναι χρήσιμο το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί αποφασιστικά με τις κυρίαρχες πολιτικές, να ενώνει τους εργαζόμενους ξεπερνώντας τόσο μικροπαραταξιακές λογικές και κομματικές περιχαρακώσεις, όσο και τις κυβερνητικές προσπάθειες διαίρεσης του κόσμου της δουλειάς. Παράλληλα οι χωριστές συγκεντρώσεις, η διάσπαση των σωματείων μπορεί να εξυπηρετούν κομματικές γραμμές και εν τέλει την κυβερνητική πολιτική, παρά την φραστική καταδίκη της, αλλά όχι τους εργαζόμενους.

Γνωρίζοντας τις δυσκολίες και κόντρα στις σειρήνες του συμβιβασμού και του απομονωτισμού να βαδίσουμε στο δρόμο των ενιαίων και μαζικών αγώνων για την ανατροπή των μνημονιακών μέτρων. Η ανατροπή της σημερινής βαρβαρότητας δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα της ατομικής και συλλογικής δράσης και αντίστασης.

«Το ζήτημα πια έχει τεθεί:

Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε…

ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο

απέναντί τους».

Μ. Κατσαρός.

* Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκαπίδευσης» και του Δ.Σ. του ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ. της Ο.Λ.Μ.Ε.

ΠΗΓΗ: 21/9/2012 http://www.live-pro.gr/arthra/….B1

Το τελευταίο αντίο… Για το Γιώργο Τσανανά

Του Χριστόφορου Γ. Παπασωτηρόπουλου*

«Ζωή σημαίνει να έχεις γεννηθεί, τέχνη να είσαι ζωντανός»

(Ε. Ε. Cummings, αμερικανός ποιητής)

Θυμάμαι τον έβλεπα ν' ανεβαίνει γρήγορα-γρήγορα τα σκαλιά της Σχολής και να προβάλλει από το βάθος του διαδρόμου. Διέσχιζε το γκρίζο της σοβαρότητας και της σοβαροφάνειας με την αποφασιστικότητα που το φως σκίζει την ομίχλη. Κοιτούσε πάντα μπροστά και λίγο πιο ψηλά από τα ανθρώπινα βλέμματα, με τα γαλάζια μάτια του κι ένοιωθες ότι κάθε φορά ερχόταν έτοιμος για μια καινούργια συναρπαστική παράδοση-«παράσταση» απ' την οποία όλοι θα βγαίναμε κερδισμένοι και πλουσιότεροι.

Μια από τις πρώτες φορές που τον πλησίασα τον ρώτησα: «Δάσκαλε, γιατί φοράς πάντα χρωματιστά πουκάμισα;» και μου απάντησε: «Γιατί αγαπώ τα χρώματα και γιατί τους ανθρώπους τους διδάσκεις με τα λεπτά πράγματα κι όχι πάντα με τα λόγια!». Και από τότε κατάλαβα τη σημασία των απλών μικρών πραγμάτων που μας γλυτώνουν απ' την τσαπατσουλιά της καθημερινότητας…

Χρησιμοποιούσε πάντα λόγια ακονισμένα, μετρημένα, λέξεις που τις χάιδευε πρώτα να μαλακώσουν για να μην πονέσουν ,θαρρείς και είχε για χρόνια παιδέψει τον τρόπο να μιλά και να λέει αυτό που θέλει χωρίς να προσβάλει και χωρίς να πονά τον άλλον. Κουβέντιαζε πάντοτε με υπομονή, άκουγε – πόσο σπάνιο – και χωρίς να βιάζεται μοιραζόταν τις σκέψεις του. Στο γραφείο του, στο υπόγειο, άναβαν φωτιές κι έσβηναν ηφαίστεια από φοιτητές κι από καθηγητές. Για τους περισσότερους ήταν ο τελευταίος λόγος, η τελευταία συμβουλή. Κι όταν κάποιες φορές θύμωνε κι ήθελε να ξαναβάλει στην κουβέντα το δίκιο και το ανθρώπινο, ήταν σαν εκείνη τη στιγμή να στριμώχνονταν οι δαίμονες.

Σε χαιρετούσε κάθε φορά σαν έκπληξη ,μ' ενθουσιασμό παιδιάστικο, σαν να' χε να σε δει καιρό, σα να σ' αγάπησε και χάθηκες, κι άνοιγε την ψυχή του ν' ακουμπήσεις πάνω της. Τόσο σπάταλος στην αγάπη…

Στα πολύ δύσκολα, ύψωνε με πάθος τη γροθιά του σφιχτά κι έκανε μ' αυτή το σημείο του σταυρού, ίσα μπροστά στον ορίζοντα! Η ελπίδα του σταυρού, η ενδόμυχη βεβαιότητα της νίκης…

Σε κάθε καινούργια ιδέα ήταν μπροστάρης, κι έβαζε πλάτη με σεμνότητα και πείσμα, σαν εργάτης στρατευμένος που δε τον τρομάζει η δουλειά όταν αξίζει τον κόπο. Πετούσε τη σκούφια του σαν παιδί μπροστά σε κάθε καινούργιο ταξίδι!

Ο Τσανανάς ήταν ένας άνθρωπος χαριτωμένος. Η συνεργασία μαζί του ήταν πάντοτε μέσα στο γέλιο και τη χαρά. Η πίστη και η ελπίδα του στο Θεό και τη στρατευμένη Εκκλησία προεκτεινόταν πάντοτε στα Παιδαγωγικά και τη Διδακτική, που υπηρετούσε πάντοτε με ταπείνωση και μακριά από φιλοδοξίες και αυτοπροβολή. Αφιέρωσε με πείσμα και σύνεση όλη του τη ζωή και το έργο του στη σχολική τάξη, το δάσκαλο, τους μαθητές. Γι' αυτό και τα τελευταία τουλάχιστον τριάντα χρόνια τα αναλυτικά προγράμματα και τα σχολικά βιβλία χρωστούν τη δυναμική τους κατά ένα μεγάλο μέρος και σ' αυτόν.

Υπηρέτησε το όραμα ενός ανοικτού και πρωτοποριακού μαθήματος και μάλιστα σε καιρούς όπου τις περισσότερες φορές το μάθημα των θρησκευτικών ψυχορραγούσε μέσα στη μιζέρια, την κατάθλιψη, την οπισθοδρομικότητα, την απαξίωση. Άνοιξε δρόμους στη θρησκευτική Εκπαίδευση στην Ελλάδα για τους οποίους θα τους είμαστε πάντοτε ευγνώμονες.

Τώρα φεύγει γλυκά κι ανθρώπινα.

Λένε πως οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε. Μα δάσκαλοι σαν τον Τσανανά, δε φεύγουν ποτέ, τους κουβαλάς κάθε στιγμή στην ψυχή σου, στις σκέψεις σου ακόμη και στις κινήσεις σου μέσα στην τάξη, μέσα στο σχολείο, στον τρόπο που ζεις και συναναστρέφεσαι. Κι αυτή είναι η γλυκιά και παρήγορη συνέχεια.

Θαρρώ πως φεύγει με τη βάρκα του την «Ελπίδα» για το «άλλο» Στρατώνι κι έχει μαζί του κι άλλους αγαπημένους, το Στογιάννο, το Ματσούκα, τον Αγουρίδη. Τους έταξε να τους πάει να τους δείξει εκείνη τη μεριά με τα ωραία ψάρια, πίσω απ' τα βράχια! Κι εκεί με πρόφαση την πετονιά, ν' αγναντέψουν, να ρουφήξουν τη μυρωδιά και τη δύναμη της θάλασσας για πάντα. Κι εκεί να την μετουσιώσουν σε προσευχή, σε αγώνα, σε φως.

Θαρρώ πως αν ο Χριστός ήθελε να δείξει ένα παράδειγμα Δασκάλου γι' αυτά που είπε και γι' αυτά που έκανε, απ' όλο το σινάφι, τον Τσανανά θα κλήρωνε χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι αυτοί που μαθητεύσαμε δίπλα του κι αφέθηκαν στο ταξίδι μαζί του, το ξέρουν καλά αυτό…

Καλοτάξιδος, Δάσκαλε…

Πάτρα, 11 Σεπτεμβρίου 2012

* Ο Χριστόφορος Γ. Παπασωτηρόπουλος είναι εκπαιδευτικός θεολόγος στο Γυμνάσιο Σαραβαλίου, Πάτρα

Η μαύρη προπαγάνδα με όπλο την φοροδιαφυγή

Του Δημήτρη Καζάκη

Λύσσαξαν κυριολεκτικά με τους φοροδιαφεύγοντες ελευθεροεπαγγελματίες, που αποτελούν όπως μας είπαν την πηγή όλων των δεινών μας ως χώρα, η κ. Τρέμη, ο κ. Πρετεντέρης, ο κ. Τζίμας και όλος ο υπόλοιπος συρφετός της διατεταγμένης κατοχικής δημοσιογραφίας. Να πώς εμφάνισαν το θέμα στο χθεσινό τους δελτίο (MEGA, 18/9): «Λίγες ημέρες μετά την αποκάλυψη ότι οι έξι στους δέκα φορολογούμενους αυτής της κατηγορίας (των ελευθέρων επαγγελμάτων) δεν πλήρωσαν ούτε ένα ευρώ φόρο, γιατί δήλωσαν εισοδήματα κάτω από το αφορολόγητο, έρχεται έρευνα ειδικών να αποκαλύψει το συγκλονιστικό μέγεθος της φοροδιαφυγής.» Μάλιστα οι εκπρόσωποι του πιο παρασιτικού και διεφθαρμένου επαγγέλματος σήμερα μας είπαν ότι δεν θα είχαμε μνημόνια, αν οι ελευθεροεπαγγελματίες πλήρωναν τους φόρους τους.

Αφορμή γι' αυτήν την χυδαιότητα ήταν μια «μελέτη» μιας ομάδας οικονομολόγων εξ Αμερικής που παρουσίασαν στο Οικονομικό Επιμελητήριο στις 18 του μηνός. Επικεφαλής της μελέτης είναι η Μαργαρίτα Τσούτουρα, επίκουρος καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και ο Νικόλαος Αρταβάνης. μεταπτυχιακός φοιτητής του Πανεπιστημίου Virginia Tech. Πρόκειται δηλαδή για τις απόψεις μιας μικρής ομάδας οικονομολόγων της πανεπιστημιακής κοινότητας από τις ΗΠΑ. Το πόσο σοβαρές και αξιόπιστες είναι οι απόψεις αυτές, θα το δούμε παρακάτω.

Όμως, η είδηση γι' αυτήν την «μελέτη» δεν παρουσιάστηκε έτσι. Δείτε πώς εμφανίστηκε: «Δύο αμερικανικά πανεπιστήμια κατέληξαν μετά από επίπονη έρευνα στο συμπέρασμα που λίγο – πολύ αποτελεί κοινό μυστικό στη χώρα ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι αυτοί που φοροδιαφεύγουν περισσότερο. Στην κορυφή της λίστας: λογιστές, έμποροι, δικηγόροι, γιατροί, ξενοδόχοι και εστιάτορες. Συγκεκριμένα, για το 2009 οι ελεύθεροι επαγγελματίες απέκρυψαν από την εφορία εισοδήματα ύψους 28 δισ. ευρώ, η φορολόγηση των οποίων θα απέφερε στο Δημόσιο έσοδα της τάξης των 11 δισ. ευρ.» (in.gr, 19/9). Προσέξτε διαστροφή των γεγονότων: η «μελέτη» μιας μικρής ομάδας οικονομολόγων, που την συνέταξε με δική της (;) πρωτοβουλία, μετατράπηκε σε πόρισμα δυο αμερικανικών πανεπιστημίων και μάλιστα μετά από «επίπονη έρευνα» που κατέληξε σ' αυτό που θέλει ο συντάκτης της είδησης να αποτελεί «κοινό μυστικό στη χώρα». Εδώ δεν πρόκειται για ειδησεογραφία, αλλά για μαύρη προπαγάνδα.

Ας δούμε την περίφημη «μελέτη». Η ομάδα των «ερευνητών» συγκέντρωσε στοιχεία για τις δανειοδοτήσεις ελεύθερων επαγγελματιών από μια αντιπροσωπευτική τράπεζα στην Ελλάδα (στεγαστικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες κ.ά.) και τα ποσά που καταβάλλονται για τις δόσεις εξόφλησής τους και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι φορολογούμενοι αυτοί καταβάλλουν κάθε χρόνο το 82% του δηλωθέντος εισοδήματός τους για την εξυπηρέτηση των δανείων τους. Μάλιστα, υπάρχουν κλάδοι όπως γιατροί, μηχανικοί κ.ά., στους οποίους το ποσοστό αυτό είναι ακόμη υψηλότερο και φθάνει έως και το 155%. Οι ερευνητές υπολόγισαν με βάση τα δεδομένα αυτά ότι το 2009 το σύνολο των εισοδημάτων που δεν δηλώθηκε από τους ελεύθερους επαγγελματίες φθάνει τα 28 δισ. ευρώ. Αν στο ποσό αυτό υπολογιστεί ένας συντελεστής 40%, τότε ο φόρος που δεν καταβάλλεται ανέρχεται σε 11,2 δισ. ευρώ.

Προσέξτε τι έκαναν οι καλοί «ερευνητές». Πήγαν σε μια μεγάλη «αντιπροσωπευτική» (το τι σημαίνει αυτό ένας Αλλάχ γνωρίζει) εμπορική τράπεζα, πήραν τα στοιχεία πληρωμής δανείων, καρτών, κοκ των ελευθέρων επαγγελματιών και ύστερα έκαναν αναγωγές με βάση τις φορολογικές δηλώσεις τους. Κι αυτό παρουσιάστηκε ως αξιόπιστη «μελέτη». Μάλιστα, πολύ καλά. Το ποσό αναχρηματοδότησης των δανείων με νέα δάνεια των ελευθέρων επαγγελματιών το υπολόγισαν; Τι θέλω να πω μ' αυτό. Όταν ένας ελευθεροεπαγγελματίας εμφανίζεται να πληρώνει σε δανειακές υποχρεώσεις το 82% κατά μέσο όρο του δηλωθέντος εισοδήματός του, τότε πιθανόν να συντρέχουν δυο ενδεχόμενα: Είτε ότι δηλώνει πολύ λιγότερα ως εισοδήματα. Είτε ότι δανείζεται εκ νέου για να πληρώσει τις οφειλές για τις οποίες δεν διαθέτει εισόδημα. 

Πόσους ελευθεροεπαγγελματίες γνωρίζετε που δεν τρέχουν κάθε μέρα από τράπεζα σε τράπεζα για να πάρουν νέα δάνεια, νέες πιστωτικές, να ανοίξουν νέους αλληλόχρεους, ή να βγάλουν νέα μπλοκάκια επιταγών για μεταχρονολογημένες ώστε να πληρώσουν τις τρέχουσες οφειλές τους; Εγώ δεν γνωρίζω κανέναν που να μην το κάνει σε μόνιμη καθημερινή βάση. Αυτό φαίνεται άλλωστε και από την εκτίναξη της ιδιωτικής πίστης όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Γιατί η «μελέτη» δέχεται και μάλιστα αξιωματικά ότι συντρέχει μόνο ο πρώτος λόγος; Από πού συνάγεται ότι οι ελευθεροεπαγγελματίες δεν τρέχουν συνέχεια με νέα δάνεια, με νέες κάρτες, με νέους αλληλόχρεους, με μεταχρονολογημένες επιταγές, κοκ, να καλύψουν όπως-όπως οφειλές παλιότερων δανείων; Υπολογίστηκε αυτό το ενδεχόμενο στην «μελέτη»; Υπολογίστηκε το ποσοστό πληρωμής των παλιότερων δανείων όλων των ειδών με νέα δανεικά κάθε είδους; Είναι ή δεν είναι ο καθημερινός βραχνάς για κάθε ελευθεροεπαγγελματία το πώς θα βρει νέα δανεικά για να πληρώσει την τράπεζα; Όποιος ζει σ' αυτήν την χώρα γνωρίζει πολύ καλά ότι για την συντριπτική πλειοψηφία σήμερα των ελευθεροεπαγγελματιών η πληρωμή των δανείων με νέα δανεικά είναι ο καθημερινός τους Γολγοθάς. Σε συνθήκες μάλιστα αυξανόμενης φοροεπιδρομής και οικονομικής συντριβής λόγω του καθεστώτος δουλοπαροικίας του χρέους που έχουν επιβάλει δανειστές και τρόικα.

Όμως, η συγκεκριμένη «μελέτη» δεν αναφέρει κανένα στοιχείο που να υποδεικνύει ότι έγινε ένας τέτοιος υπολογισμός. Γι' αυτό και για μένα η μόνη ωφέλεια της συγκεκριμένης «μελέτης» είναι το γεγονός ότι εκτιμά κατά προσέγγιση τον βαθμό υπερχρέωσης των ελεύθερων επαγγελματιών, ο οποίος ανέρχεται στο 82% των δηλωμένων εισοδημάτων τους. Πράγμα που συνάδει απόλυτα με την πραγματικότητα που ζει ο ελεύθερος επαγγελματίας σήμερα. Τουλάχιστον για την μεγάλη πλειοψηφία των ελευθεροεπαγγελματιών. Όλα τα υπόλοιπα είναι αυθαίρετες μπαρούφες.

Πολύ φοβάμαι ότι οι «ερευνητές» ούτε καν πήραν υπόψη τους την παράμετρο της αναχρηματοδότησης του ιδιωτικού χρέους των ελευθεροεπαγγελματιών, γιατί πολύ απλά δεν είχαν στοιχεία να την υπολογίσουν, ή πολύ χειρότερα γιατί έπρεπε να υπηρετήσουν συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Μην αναρωτιέστε ποιες. Στη μελέτη προτείνεται η λήψη μέτρων για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής, μεταξύ των οποίων είναι: Η πραγματοποίηση στοχευμένων ελέγχων σε περιοχές και ομάδες επαγγελμάτων με υψηλή φοροδιαφυγή, όπως και η θέσπιση τεκμαρτού φόρου στους ελεύθερους επαγγελματίες.

Προσέξτε αυτό το τελευταίο. Τεκμαρτός φόρος στους ελεύθερους επαγγελματίες. Τι σημαίνει αυτό; Δεν με ενδιαφέρει τι δηλώνεις, ή πόσο τζίρο κάνεις, εγώ ως φορολογική αρχή εκτιμώ με δικά μου κριτήρια (όπως π.χ. δαπάνες, ή περιουσιακά στοιχεία) ότι το εισόδημά σου είναι τόσο και σε φορολογώ αναλόγως. Είναι τυχαίο άραγε ότι η συγκεκριμένη «μελέτη» εμφανίζεται σε μια περίοδο όπου ετοιμάζεται νέο φορολογικό νομοσχέδιο, το οποίο καταργεί – σύμφωνα με τις πληροφορίες που διοχετεύει σκόπιμα το υπουργείο οικονομικών στον τύπο – το αφορολόγητο για τους ελευθεροεπαγγελματίες και προβλέπει νέα μεγαλύτερα φορομπηχτικά δεινά;

Φυσικά οι ελευθεροεπαγγελματίες είναι ο εύκολος στόχος. Μην νομίζετε όμως ότι η φορομπηχτική πολιτική εξόντωσης που εφαρμόζει η δοτή συγκυβέρνηση κατ' επιταγή των μεγάλων αφεντικών, θα μείνει στους ελευθεροεπαγγελματίες. Απλά εφαρμόζουν την γνωστή τακτική των ναζί. Στοχοποιούν κοινωνικοεπαγγελματικές κατηγορίες για να διαιρέσουν την κοινωνία, για να στρέψουν τον μισθωτό και τον συνταξιούχο ενάντια στον ελευθεροεπαγγελματία με σκοπό να εξοντώσουν επιλεκτικά και κατά περίπτωση όλους, ολόκληρη την εργαζόμενη κοινωνία.

Είναι τυχαίο που καμιά «μελέτη» δεν ασχολείται με την φοροδιαφυγή των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, ντόπιων και ξένων; Το 2009 το σύνολο των Νομικών Προσώπων, δηλαδή οι επιχειρήσεις που κάνουν φορολογική δήλωση, ανέρχονταν σε 221.363 και δήλωσαν συνολικά φορολογητέα κέρδη της τάξης των 16,7 δις ευρώ. Από αυτές οι 193 μεγαλύτερες επιχειρήσεις (δηλαδή το 0,08% του συνόλου) δήλωσε φορολογητέα κέρδη της τάξης των 8 δις ευρώ (δηλαδή το 47,9% του συνόλου). Το 2010 το σύνολο των επιχειρήσεων που έκαναν φορολογική δήλωση ήταν 225.090 και δήλωσαν φορολογητέα κέρδη 15,1 δις ευρώ. Από αυτές οι 174 μεγαλύτερες επιχειρήσεις (δηλαδή το 0,07% του συνόλου) δήλωσαν 7,1 δις ευρώ (δηλαδή το 47% του συνόλου).

Αν λοιπόν είναι έτσι τα πράγματα τότε ποιος θα μας εξηγήσει που βρέθηκαν τα 12,9 δις ευρώ που βγήκαν στο εξωτερικό ως τόκοι, μερίσματα, κέρδη για το 2009, ενώ το 2010 βγήκαν 11,3 δις ευρώ. Επίσημα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος. Πώς γίνεται να δηλώνουν όλες οι επιχειρήσεις το 2009 16,7 δις ευρώ φορολογητέα κέρδη και να βγάζουν στο εξωτερικό την ίδια χρονιά 12,9 δις ευρώ με την μορφή κερδών, μερισμάτων και τόκων; Ή το 2010 να δηλώνουν επίσημα 15,1 δις ευρώ και να βγάζουν στο εξωτερικό 11,3 δις ευρώ; Περιλαμβάνονται μήπως στα επίσημα φορολογητέα κέρδη, αυτά που εξάγονται; Όχι, βέβαια. Ποιοι τα βγάζουν έξω;

Έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι η εξαγωγή αυτή γίνεται από άλλους και όχι από τις 193 ή 174 επιχειρήσεις με τα μεγαλύτερα κέρδη; Πώς γίνεται λοιπόν να δηλώνουν αυτές οι επιχειρήσεις 8 δις ευρώ φορολογητέα κέρδη το 2009 και να εξάγουν πάνω από 12,9 δις ευρώ; Πώς γίνεται να δηλώνουν το 2010 7,1 δις ευρώ φορολογητέα κέρδη και να εξάγουν πάνω από 11,3 δις ευρώ; Δεν αρκεί αυτό το στοιχείο για να κινητοποιηθεί το ΣΔΟΕ και γενικά οι φορολογικές αρχές; Και τέλος πάντων πόσο δύσκολο είναι να βρίσκονται υπό διαρκή φορολογική εποπτεία αυτές οι 200 κατά μέγιστο μεγάλες επιχειρήσεις της ημεδαπής και της αλλοδαπής;

Κι αν τόσο φανερά μπορούν να εξάγουν αφορολόγητα κέρδη στο εξωτερικό μια χούφτα επιχειρηματικοί όμιλοι, φανταστείτε τι κάνουν υπογείως με υπερ- και υποκοστολογήσεις, με αδιαφανείς ενδοεταιρικές δοσοληψίες, με το εμπόριο ανάμεσα σε θυγατρικές και μητρική, κοκ. Γιατί καμιά κυβέρνηση, ούτε κανείς επίδοξος «ερευνητής» δεν έχει ασχοληθεί επισταμένως με το όλο θέμα για να μας καταπλήξει όλους με τα ευρήματα της έρευνάς του; Νομίζω ότι η απάντηση είναι ευκόλως εννοούμενη.

Και για να τελειώνουμε με τους αγύρτες της δημοσιογραφίας και της οικονομικής. Με δήλωσή του ο Πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου, Πελοπίδας Καλλίρης, εξ αφορμής της συγκεκριμένης «έρευνας» σχετικά με την φοροδιαφυγή, είπε ανάμεσα στα άλλα: «Πρέπει όμως επιτέλους να καλλιεργηθεί ισχυρή φορολογική συνείδηση στους πολίτες και απαραίτητη προϋπόθεση είναι η πάταξη της διαφθοράς με ενίσχυση της αποτελεσματικότητας των ελεγκτικών αρχών. Για να αποκτήσει ο πολίτης αυτό που ευρέως ονομάζεται φορολογική συνείδηση πρέπει από τα μαθητικά του χρόνια και εμείς επιμένουμε σ' αυτό να αποκτήσει φορολογική παιδεία.» 

Δεν γνωρίζουμε σε ποιον πλανήτη ζει ο κύριος Πρόεδρος, ή τι αντιπροσωπεύει στ' αλήθεια, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη. Δεν πάσχουμε από «φορολογική συνείδηση» ή «φορολογική παιδεία», ούτε από ελεγκτικούς μηχανισμούς, αλλά από τίμια διακυβέρνηση και από ένα φορολογικό σύστημα που δεν υποδουλώνει τον φορολογούμενο. 

Όσο οι φοροεπιδρομές θα συνεχίζονται και μάλιστα θα θέτουν την ίδια την επιβίωση του μεγαλύτερου μέρους των πολιτών σε κίνδυνο. Όσο ο φόρος θα εξισώνεται με την δήμευση εισοδημάτων και περιουσίας των πολιτών. Όσο θα συμβάλει στην ανισοκατανομή πλούτου και εισοδημάτων. Όσο οι φόροι θα υπηρετούν ένα καθεστώς απόλυτα διεφθαρμένο και ξένο προς τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τότε η φοροδιαφυγή όχι μόνο θα συνεχίζει να υπάρχει, αλλά για τους περισσότερους είναι αναγκαίο μέσο επιβίωσης και ταυτόχρονα συνιστά βασικό δημοκρατικό καθήκον. Το καθήκον της δημοκρατικής ανυπακοής απέναντι σε μια εξουσία που έχει βαλθεί να εξοντώσει τον λαό και την χώρα. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 19 Σεπτεμβρίου 2012, http://www.dimitriskazakis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_19.html

Αναγκαία βήματα για την αντιμετώπιση της ανόδου του φασισμού στα σχολεία

Του Στάθη Κατσούλα

Λίγους μήνες μετά τις εκλογές αποδεικνύεται αυτό που στην αρχή κανένας δεν είχε φανταστεί: Η Χρυσή Αυγή ήρθε για να μείνει. Δεν ξεφούσκωσε στις εκλογές του Ιουνίου, ούτε θα ξεφουσκώσει στο μέλλον, ιδιαίτερα όταν μπροστά μας βρίσκεται ένας θερμός χειμώνας. Η Χρυσή Αυγή, περισσότερο από ποτέ, είναι χρήσιμη στην αστική τάξη. Είτε για να σπρώχνει προς τον εκφασισμό την Ελληνική κοινωνία, είτε για να είναι το μακρύ χέρι του συστήματος, το παρακράτος δηλαδή, στην περίπτωση κοινωνικών εκρήξεων. Ήταν λάθος η εκτίμηση πως η Χρυσή Αυγή θα ενσωματωθεί, ήταν λάθος η εκτίμηση πως η Χρυσή Αυγή θα αποκαλυφθεί, πως δεν θα αντέξει.

Πως με το που μπει στην Βουλή θα γίνει ορατή η πολιτική της φτώχεια και άρα δεν έχει και πολλά ψωμιά μπροστά της. Ήταν λάθος και η εκτίμηση πως η ψήφος στην Χρυσή Αυγή είναι σκέτα αντι-μεταναστευτική ψήφος. Η Χρυσή Αυγή, όπως και κάθε ναζιστικό κόμμα, ξέρει καλά από λαϊκισμό: Θα βρει εκείνα τα ζητήματα – ευαίσθητες χορδές του λαού (έκανε πολλούς μήνες να ανακαλύψει πως "το μνημόνιο είναι εθνοκτόνο") ώστε να προσπαθήσει να δείξει πως διαφέρει από άλλα κόμματα, αλλά και να αποκτήσει ρίζες στον κόσμο.

Το αυγό του φιδιού στα Ελληνικά σχολεία

Η μαζική ψήφος προς την Χρυσή Αυγή και στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις δεν εκφράστηκε τόσο σε περιοχές όπου παραδοσιακά η ακροδεξιά είχε δύναμη. Ούτε σε περιοχές όπου το μεταναστευτικό είναι φλέγον ζήτημα. (Υπήρξαν βέβαια και σε αυτές περιπτώσεις υψηλά ποσοστά. Δεν δικαιολογείται όμως κυρίως για τους δύο παραπάνω λόγους). Η μαζική ψήφος στην Χρυσή Αυγή υπήρξε κυρίως σε περιοχές με έντονο την παρουσία της νεολαίας. Χιλιάδες νέοι που ψήφισαν για πρώτη φορά κυρίως σε εργατικές συνοικίες της Αθήνας αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων επέλεξαν την Χρυσή Αυγή. Παρέες ολόκληρες δήλωναν πως θα την ψηφίσουν επειδή είναι εναντίον όλων, επειδή είναι κατά του συστήματος, κλπ. Φίλοι που μέχρι πέρυσι ήταν συμμαθητές. Δεν είναι μυστικό, το ότι σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, κυρίως σε ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ καθώς και σε ΙΕΚ, αλλά και στα υπόλοιπα Λύκεια ακόμα και σε Γυμνάσια, η Χρυσή Αυγή σε σχέση με τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους (ακόμα και σε σχέση με την ΚΝΕ) διαθέτει το πιο οργανωμένο και πολυπληθές δίκτυο νεολαίας. Σε πάρα πολλά σχολεία λειτουργούν πυρήνες της Χρυσής Αυγής. Μέχρι πέρυσι λίγοι και με κρυφή λειτουργία, τώρα, ειδικά την περσινή σχολική χρονιά περισσότεροι και με φανερή πολιτική λειτουργία και δράση. Η παρουσία της Χρυσής Αυγής στα ΜΜΕ, στην Βουλή καθώς και το ότι η ατζέντα της ήταν καθημερινά στα (τηλε)παράθυρα της Ελληνικής οικογένειας είχε ως αποτέλεσμα με φανερό τρόπο χιλιάδες μαθητές να υπερασπίζονται την Χρυσή Αυγή δημόσια. Είναι πλέον ολοφάνερο πως τα σχολεία αποτελούν φυτώρια της Χρυσής Αυγής.

Λίγες μέρες πριν στο Ρέθυμνο, συνελήφθησαν 5 άτομα (ένας 15χρονος, ένας 17χρονος, δύο 18χρονοι και ένας 19χρονος) για απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος μεταναστών [1]. Κρίνοντας από τις ηλικίες πρόκειται για μαθητές, αν όχι όλοι οι περισσότεροι. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά εντός και εκτός σχολείων, όπου ακόμα και μαθητές δημοτικού χαιρετούν ναζιστικά (για «πλάκα» όπως ίσως λένε) και χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως «θα σου φέρω την Χρυσή Αυγή».

Το πρόβλημα διογκώνεται ολοένα και περισσότερο καθημερινά και είναι προφανές ότι ο εφησυχασμός δεν είναι σωστός. Όποιος περιμένει από την κυβέρνηση ή από το Υπουργείο Παιδείας να δώσει λύση στο θέμα κάνει λάθος. Το σύστημα δεν θα σκότωνε το παιδί του, ειδικά ενόψει των δύσκολων ημερών που έρχονται.

1. Άμεση συγκρότηση αντιφασιστικού μετώπου στα σχολεία

Οι εκπαιδευτικοί και κυρίως τα συνδικαλιστικά όργανα (βασικά η ΟΛΜΕ) έχασαν μια μάχη που δεν έδωσαν καν. Ήταν πολύ λίγοι αυτοί που πήραν σοβαρά το ότι κάποιοι μαθητές τους θεωρούν τον Παπαδόπουλο και τον Χίτλερ γενναίους πολιτικούς άνδρες. Ήταν ακόμα λιγότεροι αυτοί που ασχολήθηκαν αυτοί που θεώρησαν πως πρέπει να δώσουν μάχη απέναντι στο αυγό του φιδιού. Πίστεψαν πως πρόκειται για μια ακόμα παιδική αποκοτιά. Και πως «έλα μωρέ παιδιά είναι, και τι έγινε;» και «στην τελική, σιγά, τι έχει κάνει κανά έγκλημα αυτή η Χρυσή Αυγή;»

Με πρωταγωνιστές τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς ας κάνουμε τουλάχιστον το ελάχιστο: Να δημιουργηθεί άμεσα ένα ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο στα σχολεία. Ανοιχτό και όχι κλειστό. Πλατύ και όχι στενό. Όχι μόνο της αριστεράς, αλλά όλων των προοδευτικών, δημοκρατικών εκπαιδευτικών που ανατριχιάζουν αντικρίζοντας 12χρονους μαθητές να αναφωνούν «αίμα – τιμή – Χρυσή Αυγή». Αντιφασιστικό μέτωπο όχι για παραγωγή χαρτούρας και ανακοινώσεων αλλά για δράση και για συμβολή σε μια άλλη κουλτούρα. Δεν χρειαζόμαστε μία ακόμα αντιφασιστική κίνηση. Ούτε χρειαζόμαστε ένα ακόμα συνδικαλιστικό – πολιτικό σχήμα στους χώρους της εκπαίδευσης με αντιφασιστικό στίγμα και χροιά. Χρειαζόμαστε τοπικές και κεντρικές κινήσεις, χρειάζεται να ορίσουμε διαδικασίες μετώπου με στόχο το πέταγμα της Χρυσής Αυγής και των νεοναζιστικών ιδεών έξω από τα σχολεία. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει ούτε λαμβάνοντας απλά και μόνο «διοικητικά» μέτρα, ούτε μπορεί να λυθεί το ζήτημα με μια απλή απόφαση ΕΛΜΕ ή ομοσπονδίας. Χρειάζεται πολύπλευρη μορφωτική και ιδεολογική δουλειά σε κάθε σχολείο, ειδικά σε αυτά που υπάρχουν συγκροτημένοι πυρήνες της Χρυσής Αυγής.

2. Να μιλήσουμε ξανά για την Ελληνική και παγκόσμια ιστορία

Να «παρεκκλίνουμε» από την ύλη, από τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών και από τα σχολικά εγχειρίδια. Να διδάξουμε «απαγορευμένες» ενότητες από την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και του κόσμου. Να μιλήσουμε για τον ρόλο των ναζί (Ελλήνων και ξένων). Να σπάσουμε ταμπού του στυλ «όλοι οι Έλληνες αντιστάθηκαν στους Γερμανούς», «όλοι οι Έλληνες ήταν κατά της Χούντας». Να μιλήσουμε για τους Γερμανοτσολιάδες συνεργάτες των Γερμανών, για τον ρόλο του Μεταξά, αλλά και για το ακροδεξιό παρακράτος της μετεμφυλιακής περιόδου. Να μιλήσουμε για την κρίση και για τα αίτια που τη δημιουργούν και να ξαναβάλουμε την πολιτική και την ιστορία στα σχολεία και στους μαθητικούς χώρους. Η περίοδος της ναζιστικής κατοχής αλλά και της Χούντας των Συνταγματαρχών προσφέρουν πλούσια εμπειρία για τον ρόλο του ντόπιου και ξένου φασισμού. Να μην επιτρέψουμε την παραχάραξη της ιστορίας.

Να διδάξουμε πτυχές της Ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας άγνωστες πιθανά στο πλατύ κοινό, άγνωστες σίγουρα στο σημερινό μαθητικό δυναμικό. Για παράδειγμα το πογκρόμ κατά των Ελλήνων στον Καναδά, την μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία και στην Γερμανία. Να μιλήσουμε για την δημοκρατία της Βαϊμάρης και τον τρόπο ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία. Να βρούμε τις ομοιότητες και τις επαναλήψεις της ιστορίας. Να μιλήσουμε για τα Καλάβρυτα, για το Δίστομο, για το Κομμένο, για τη Βιάννο, για τον Χορτιάτη.

Δεν χρειάζεται να είμαστε οι καθηγητές της ιστορίας για να το κάνουμε αυτό (δεν κάνουν τα ράσα τον παππά). Το μόνο που απαιτείται είναι παιδεία και ευαισθησία για το συγκεκριμένο θέμα. Να καλύψουν οι σύλλογοι εκπαιδευτικών, οι ΕΛΜΕ και οι σύλλογοι διδασκόντων προσπάθειες συναδέλφων εντός και εκτός τάξης που θα θέτουν το θέμα του νεοναζιστικού φαινομένου.

Να προβάλουμε πολυμεσικό υλικό και βίντεο, να οργανώσουμε μαθητικές παρεμβάσεις και να διαμορφώσουμε διδακτικές προτάσεις όπου να χρησιμοποιηθούν συνολικότερα στις τάξεις από τους εκπαιδευτικούς. Να συζητήσουμε με τους μαθητές μας είτε στην τάξη, είτε στα διαλλείματα και να οργανώσουμε ποικιλία δραστηριοτήτων (εκδρομές, εκπαιδευτικές επισκέψεις σε τόπους θυσίας του Ελληνικού λαού, βιντεοπροβολές, συζητήσεις, κλπ).

3. Να μιλήσουμε ξανά για ιδεολογία και για πολιτισμό. Το σχολείο της αμορφωσιάς και η υποκουλτούρα στρώνουν το έδαφος στην Χρυσή Αυγή.

Να μιλήσουμε ξανά για την ιδεολογία. Για την παραγωγή ενός άλλου πολιτισμού, μιας άλλης κουλτούρας.

Να αποδομήσουμε τις έννοιες της πειθαρχίας και της στρατιωτικής δομής. Λαοί που πειθάρχησαν έμειναν στην αφάνεια και στην σκλαβιά. Λαοί που ήταν απείθαρχοι μπόρεσαν και αντιμετώπισαν τον ναζισμό στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Να προκαλεί ανησυχία ειδικά σε εμάς τους εκπαιδευτικούς αλλά και στους γονείς η τάση των μαθητών προς την πειθάρχηση και την τήρηση της ιεραρχίας. Να μας ανησυχεί η αγάπη κάποιων μαθητών προς τα όπλα. Να λαμβάνουμε υπ' όψιν μας τα φιλοπόλεμα αισθήματα και την πολεμοκαπηλεία. Να δώσουμε σημασία σε μικρά – μικρά πραγματάκια τα οποία διαμορφώνουν συνειδήσεις και αντιλήψεις (πχ η μόδα του μιλιτέρ στις μαθήτριες ή οι αποκριάτικες ενδυμασίες σε στυλ στρατιωτικής παραλλαγής).

Να ασχοληθούμε επιτέλους σοβαρά σαν εκπαιδευτικό κίνημα με την παιδική παραβατικότητα και με τη δημιουργία παιδικών και μαθητικών συμμοριών σε σχολεία και σε γειτονιές της Αθήνας και άλλων πόλεων. Πάνε χέρι – χέρι με την ενδυνάμωση της χρυσαυγίτικης αντίληψης και ιδεολογίας.

Να απονομιμοποιήσουμε τις φασιστικές συμμορίες όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά. Να μιλήσουμε στους μαθητές μας για έναν άλλον πολιτισμό και για μια άλλη διασκέδαση.

Να δουλέψουμε κόντρα στον ατομισμό, ενάντια στην αντίληψη «ο θάνατός σου η ζωή μου», «ο σώζων εαυτώ σωθήτω». Να προκρίνουμε τις ομαδοσυνεργατικές μεθόδους διδασκαλίας. Να μην επιτρέπουμε τον διαχωρισμό των μαθητών ανάλογα με την θρησκεία ή την καταγωγή τους.

Να διευκολύνουμε την συνεργασία μεταξύ μαθητών Ελλήνων και μεταναστών. Ειδικά σε περιοχές με μαθητές μετανάστες μέσα από διάφορες δράσεις θα πρέπει να ζητάμε την φιλία και την συνεργασία μεταξύ όλων των μαθητών. Μαθήματα όπως εκείνα στην ευέλικτη ζώνη να έχουν σαν βασικό περιεχόμενο το τι προκαλούν οι φυλετικές διακρίσεις. Να σχετίζονται με την ισότητα ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας, καθώς και με την ισότητα των δύο φύλων κόντρα στην ακροδεξιά αντίληψη πως ο προορισμός της γυναίκας είναι η μητρότητα και η οικογένεια.

Να ζητήσουμε ψυχολογική υποστήριξη για παιδιά που το έχουν ανάγκη και βοήθεια από συλλόγους διδασκόντων και από τα σωματεία. Να μην αφεθεί ούτε ένας μαθητής στα δίχτυα των μαθητικών συμμοριών. Να μην πούμε «δεν μας νοιάζει», «δεν μας αφορά», «είναι εκτός ωραρίου», «ας ασχοληθεί άλλος», «που να μπλέκω τώρα», κλπ. Να παραδεχτούμε πως η απομόνωση ορισμένων μαθητών δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να βρουν κάποτε μια «στοργική αγκαλιά» στις νεοναζιστικές συμμορίες. Δεν είναι τυχαίο ότι όντως πολλά στελέχη της Χρυσής Αυγής στην εφηβική τους ηλικία υπήρξαν θύματα κακοποίησης.

Πρόσφατα, με αφορμή την διοργάνωση καλοκαιρινών κατασκηνώσεων για τα παιδιά των νεοναζί [2], ο ειδικός στην παιδική πρόνοια Γκίντερ Χόφμαν, δήλωνε πως «όταν η άσκηση ιδεολογικής επιρροής προσλαμβάνει τέτοιες διαστάσεις που μπορεί να απειλήσει την ανάπτυξη και την ψυχολογία των παιδιών, η πολιτεία οφείλει να παρέμβει. Ειδάλλως, θα αντιμετωπίσουμε μαζικό πρόβλημα στο μέλλον». Βέβαια, ο Γκίντερ Χόφμαν αναφερόταν σε ένα κράτος που ίσως θέλει να αντιμετωπίσει το νεοναζιστικό φαινόμενο, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου η Χρυσή Αυγή φαντάζει σαν η χρυσή εφεδρεία της κυβέρνησης στις δύσκολες μέρες που έρχονται.

Να συμβάλλουμε σε έναν άλλο πολιτισμό, σε μια άλλη κουλτούρα. Για παράδειγμα, είναι θετικό γεγονός ότι σε πολλά σχολεία πια, σε σχολικές γιορτές η παράσταση «το μεγάλο μας τσίρκο» είναι πολύ δημοφιλής. Ας σκεφτούμε μόνο το πόσες δυνατότητες υπάρχουν αν το εκπαιδευτικό κίνημα «εκμεταλλευόταν» την παρουσία στα σχολεία ειδικοτήτων σχετικές με τις τέχνες (εικαστικά, θεατρική αγωγή, μουσική). Ας σκεφτούμε το τι κέρδος θα είχαμε αν οι σχολικές εκδρομές ήταν λίγο πιο ουσιαστικές και χρήσιμες, ώστε να προβάλλουν τον πολιτισμό και να μην αποτελούν απλά ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα του σχολείου. Lifestyle πολιτισμός και νεοναζισμός ενώνονται με συγκολλητικές ουσίες τη δημοσιογραφία τύπου Θέμου Αναστασιάδη και Καθημερινής. Λίγες μέρες πριν η Καθημερινή σε κεντρικό της άρθρο[3], εξίσωνε τα πογκρόμ της Χρυσής Αυγής με τους αγώνες των κατοίκων της Κερατέας και της Χαλκιδικής. Μια προσπάθεια που ξεκινάει από παλιά με την εξίσωση των "δύο άκρων", της Χιτλερικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης.

Η διαμόρφωση μιας μαζικής υποκουλτούρας σε σχέση με τον πρωταθλητισμό και οι πρόσφατες επιτυχίες στο ποδόσφαιρο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 συνέβαλαν ώστε η νεολαία και οι μαθητές να δηλητηριάζονται με ιδέες του στυλ «το ανώτερο ελληνικό DNA»[4] (βέβαια στην συγκεκριμένη και περίπτωση, αλλά και σε άλλες αυτό που αποδείχτηκε πως ήταν ανώτερο ήταν τα ελληνικά χάπια που καταβρόχθιζαν οι ολυμπιονίκες).

Να μην αφήσουμε την Χρυσή Αυγή να δηλητηριάσει την Ελληνική νεολαία. Να μην υπάρξει καμιά πρόσβαση της Χρυσής Αυγής σε ΑΕΙ – ΤΕΙ. Να μην χαρίσουμε την νεολαία στην Χρυσή Αυγή ιδιαίτερα ενόψει των κρίσιμων κοινωνικών εκρήξεων και εντάσεων.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο ένα μορφωτικό κίνημα παιδείας, ώστε να τεθούν μεταξύ άλλων και τα παραπάνω ζητήματα. Το συνδικαλιστικό κίνημα στους χώρους της εκπαίδευσης δεν πρέπει να αναλώνεται απλά και μόνο σε συντεχνιακές διεκδικήσεις, αλλά είναι καιρός να μιλήσει για ένα άλλο σχολείο που θα απαντάει στα ζητήματα των καιρών.

4. Να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι σύλλογοι εκπαιδευτικών και οι ΕΛΜΕ και κυρίως οι ομοσπονδίες (ΔΟΕ – ΟΛΜΕ)

Να καλύψουν συνδικαλιστικά (και πιθανά και νομικά σε ενδεχόμενες διώξεις) συναδέλφους οι οποίοι θα θέτουν το θέμα του νεοναζισμού. Να μην ανεχτούν και να καταγγείλουν φαινόμενα όπως οι πρόσφατες δημόσιες ευχαριστίες από διευθυντή σχολείου στην Πάτρα προς την Χρυσή Αυγή[5]. Να μην δοθεί καμιά εξουσιοδότηση στη Χρυσή Αυγή ποτέ και πουθενά, να λύσει προβλήματα τα οποία θα προκύπτουν από την απουσία του κράτους (πχ υποχρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών).

Να ζητήσουν την διαγραφή από τους συλλόγους και από τις ΕΛΜΕ, των εκπαιδευτικών οι οποίοι αποδεδειγμένα φλερτάρουν με την Χρυσή Αυγή και δηλητηριάζουν τους μαθητές τους με τις νεοναζιστικές ιδέες. Οι ίδιοι οι συνάδελφοι να ζητάνε την απομόνωση εκπαιδευτικών που εμφορούνται από νεοναζιστικές ιδέες και να καταγγέλλουν στους συλλόγους τέτοιες συμπεριφορές. Δεν είναι δυνατόν ένας τέτοιος εκπαιδευτικός να αναλαμβάνει να διδάξει μαθήματα όπως η ιστορία. Οι σύλλογοι εκπαιδευτικών και οι ΕΛΜΕ, κυρίως όμως οι ομοσπονδίες πρέπει να πρωτοστατήσουν στη δημιουργία γεγονότων (καλλιτεχνικών, κοινωνικών, πολιτιστικών) με στόχο την μη εμπλοκή της μαθητικής νεολαίας με τις νεοναζιστικές ιδέες. Τι περιμένει άραγε η ΟΛΜΕ από το να κηρύξει και να διοργανώσει πανελλαδική καμπάνια ενημέρωσης και δράσης των μαθητών στις 9 Μαϊου (ημέρα αντιφασιστικής νίκης των λαών) ενάντια στις ναζιστικές ιδέες; Μήπως περιμένει το κράτος να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο; Που ήταν το συνδικαλιστικό κίνημα όταν βουλευτής της Χρυσής Αυγής δήλωνε [6] πως θα πετάνε έξω από βρεφονηπιακούς σταθμούς τα παιδιά των μεταναστών;

Πηγές

[1]: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231211256

[2]: http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4645354

[3]: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_11/09/2012_460644

[4]: http://www.koutipandoras.gr/?p=23509

[5]: http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/146844

[6]: http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=112879597

Παρακάτω ακολουθεί ενδεικτικά μια παρουσίαση διδακτικού / εκπαιδευτικού υλικού για χρησιμοποίηση του στην τάξη.

1. Schwarzfahrer (λαθρεπιβάτης). Γερμανική ταινία μικρού μήκους με θέμα τον ρατσισμό. http://goo.gl/uda2p

2. Η ελληνική νύχτα των κρυστάλλων. Ντοκιμαντέρ με θέμα το πογκρόμ κατά των Ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο του Καναδά το 1918. Χαρακτηριστικά, στο 44.46: «Σε περιόδους κρίσης είναι εύκολο για μια κοινωνία να ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους, συνήθως μέσα σε μειονοτικές ομάδες ώστε να τους φορτώσει τα προβλήματά της. Στα 1918 οι Έλληνες ήταν το δαδί που έγινε προσάναμμα για να εκτονωθούν τέτοιου είδους συσσωρευμένα συναισθήματα» http://goo.gl/ZS2fd

3. Ο αληθινός φασισμός. Το ντοκιμαντέρ του Μιχαήλ Ρομ (1965) αποτελεί μία προσέγγιση του ναζιστικού καθεστώτος ως κοινωνικού φαινομένου και μία αυστηρή καταδίκη της αποδοχής της φασιστικής νοοτροπίας από τις μάζες. Η ματιά του σοβιετικού σκηνοθέτη χρησιμοποιεί το υλικό από τα πολεμικά αρχεία της ΕΣΣΔ, της Γερμανίας και της Πολωνίας, αλλά και από τα απόρρητα αρχεία του χιτλερικού υπουργείου προπαγάνδας για να προσεγγίσει και να ερμηνεύσει το ζήτημα του εκφασισμού των μικροαστών και της παρείσφρησης της φασιστικής νοοτροπίας στην καθημερινότητα τους, όχι με κριτήρια απαραιτήτως κοινωνιολογικά αλλά με την επικουρική βοήθεια της ψυχολογίας. Ο Ρομ φωτίζει την ψυχολογία των μαζών η οποία ανακλά τις σκηνοθετημένες στρατιωτικές παρελάσεις, τις προβαρισμένες δημόσιες ομιλίες του Φύρερ, την βαγκνερική ατμόσφαιρα μεγαλείου και δύναμης, τη μεγαλοπρέπεια του να είσαι Κυρίαρχος. http://goo.gl/EzvzX

4. Η αγέλη των λευκών λύκων. Για μαθητές της μετα-δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η άνοδος των Νεοναζί στην Ρωσία είναι κάτι παραπάνω από γεγονός! Στην Ρωσία υπάρχουν σήμερα οι περισσότεροι νεοναζί του κόσμου. Εξτρεμιστικές ιδέες περί φυλετικής καθαρότητας και εξολόθρευσης των μεταναστών, των ομοφυλοφίλων, των τοξικομανών και όλων «των άχρηστων ζιζανίων που μολύνουν τη Ρωσική Λευκή Φυλή», βρίσκουν εύφορο έδαφος σε ένα πληθυσμό του οποίου η εθνική περηφάνια πληγώθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. «Η Αγέλη των Λευκών Λύκων» είναι ένα ανατριχιαστικό ντοκιμαντέρ που καταγράφει την θανάσιμη δράση Ρώσων Σκίνχεντ, τις ιστορίες των αθώων θυμάτων τους και την τρομακτική απειλή που ξεπροβάλλει στο Βορρά της Ευρώπης. http://goo.gl/h5Cf8. Διαθέσιμο σε επτά συνέχεις στο youtube (http://goo.gl/Hxu1C)

5. Βρωμοέλληνες. Με αφορμή την απαγόρευση της κυκλοφορίας των Αλβανών μετά την δύση του ηλίου απ'τον κοινοτάρχη του χωριού Παλαιό Κεραμμύδι, τον Μάρτιο του 1998, ο Σ.Κούλογλου επισκέπτεται τους κατοίκους του χωριού και συμφωνούν σε μια συζήτηση πάνω στο θέμα της μετανάστευσης και του ρατσισμού, μετά την προβολή ενός ντοκυμαντέρ για τους Έλληνες μετανάστες στην Αμερική και την αντιμετώπισή τους. "Βρωμοέλληνες" ήταν το παρατσούκλι που είχαν δώσει οι Αμερικανοί που τους υποδέχθηκαν, μέσα απ'το οποίο επιχειρείται μια σύγκριση των Ελλήνων της Αμερικής, με τους Αλβανούς της Ελλάδας, οι οποίοι με την σειρά τους έχουν επιφορτιστεί με παρόμοιους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς από τον ντόπιο πληθυσμό. http://goo.gl/Hqr63

6. Μια τάξη φυλετικά διαχωρισμένη. Μία ημέρα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968, η Jane Elliott πήγε να διδάξει στο δημοτικό της πόλης της στην Άιοβα, όπου κατοικούσαν μόνο λευκοί. Χώρισε τους μαθητές της σε δύο ομάδες, εκείνους με γαλάζια μάτια κι εκείνους με καφέ μάτια, και αποφάσισε να τους δώσει ένα γερό μάθημα κατά των φυλετικών διακρίσεων. Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζει την ιστορία εκείνου του μαθήματος, τη μακροχρόνια επιρροή του στα παιδιά και τη δύναμή του που κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια. http://goo.gl/rnpeK

7. Το αυγό του φιδιού. Ντοκιμαντέρ της εκπαιδευτικού Νίνας Γεωργιάδου για την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα. http://goo.gl/QV7qU

8. Η απειλή των νεοναζί. Στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας η Μαρίν Λε Πεν του Εθνικού Μετώπου εξασφαλίζει την τρίτη θέση στον πρώτο γύρο με 18,01%, το υψηλότερο ποσοστό που έχει καταγράψει στην ιστορία της η ακροδεξιά παράταξη. Στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές της Ελλάδας οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τη Χρυσή Αυγή να περνάει για πρώτη φορά την πόρτα της Βουλής. Η λαϊκή δυσαρέσκεια που γεννά η οικονομική κρίση, μέσα σε ένα σκηνικό ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής και ανασφάλειας οδηγεί στην σταθερή άνοδο της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα ταξιδεύει στη Γερμανία, τη χώρα που έχει στιγματιστεί από τον εθνικοσοσιαλισμό αλλά και από φαινόμενα ακροδεξιάς βίας επί δεκαετίες και αποκαλύπτει την «απειλή των νεοναζί». http://goo.gl/6K1g4

9. «Ειρήνη» – Η ιστορία ενός παιδιού πρόσφυγα (για παιδιά 5-8 ετών). Η Ειρήνη είναι ένα μικρό κορίτσι που αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της. Στην αρχή βιώνει την ανασφάλεια και την απόρριψη μέχρι να βρει προστασία, αγάπη και ζεστασιά στο πιο απίθανο μέρος. Η «Ειρήνη» είναι ένα εκπαιδευτικό εργαλείο για παιδιά 5-8 ετών και έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς να αναπτύξουν μέσα στην τάξη θέματα όπως η διαφορετικότητα, η ανεκτικότητα και οι πολιτισμικές διαφορές. Η ταινία κινουμένων σχεδίων «Ειρήνη» διαρκεί 7 λεπτά και συνοδεύεται από εγχειρίδιο με σημειώσεις για τους εκπαιδευτικούς. http://goo.gl/iNsxC

10. «Δεν είναι μόνο αριθμοί» – Εκπαιδευτικό υλικό του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης και της Ύπατης Αρμοστείας (12 -18 ετών). Το εκπαιδευτικό υλικό «Δεν είναι μόνο αριθμοί» δημιουργήθηκε από την Υ.Α. και τον Δ.Ο.Μ. με στόχο να ενημερώσει εκπαιδευτικούς και μαθητές γύρω από βασικά ζητήματα που αφορούν τη μετανάστευση και το άσυλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Καθώς οι ευρωπαϊκές κοινωνίες γίνονται περισσότερο πολυπολιτισμικές, πρέπει να επισημάνουμε τις πολλές αιτίες για τις οποίες οι άνθρωποι επιλέγουν ή αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Το υλικό αυτό μέσα από προσωπικές μαρτυρίες μεταναστών και προσφύγων και ένα εύχρηστο εγχειρίδιο δασκάλου προτείνει δημιουργικές δραστηριότητες, καλώντας τους νέους να κατανοήσουν ότι πίσω από κάθε ανώνυμη στατιστική υπάρχει ένας άνθρωπος και μια προσωπική ιστορία. http://goo.gl/KhgSW

11. Ρατσισμός, ξενοφοβία – Στη ζυμαροχώρα. Με ευχάριστο και συμβολικό τρόπο τα παιδιά ευαισθητοποιούνται στις έννοιες του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και μαθαίνουν ότι το διαφορετικό δεν απειλεί, αλλά εμπλουτίζει τη ζωή μας . http://goo.gl/4296Z

12.Εκπαιδευτικό υλικό για τον ρατσισμό και την διαφορετικότητα. Υλικό από τον Α' Σύλλογο Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε. για αντιρατσιστικά μαθήματα. http://goo.gl/CVFlH.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 13 Σεπτεμβρίου 2012, http://antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/item/396

Στον Καιάδα του χαχανητού

Του Παντελή Μπουκάλα

Μια μορφή Καιάδα είναι και τα χάχανα και ο άγριος εμπαιγμός εις βάρος ανθρώπων καταφανώς ανήμπορων. Μια μορφή λιντσαρίσματος. Τα χάχανα αυτά τα άκουσαν στην τηλεόραση ή στο Διαδίκτυο όσοι είδαν τη σκηνή του Αγίου Παντελεήμονα. Οι δημοκοπικά φιλάνθρωποι της Χρυσής Αυγής προέβαιναν σε διαφημισθείσα «διανομή τροφίμων», με επικεφαλής τον βουλευτή κ. Ηλία Παναγιώταρο.

Και επειδή, εκτός από το να ζητούν ταυτότητα για να διαπιστώνουν την ελληνικότητα των «ευεργετουμένων» και να κρατούν τα στοιχεία τους, έχουν τη μαγική ικανότητα να κόβουν φάτσες και να αναγνωρίζουν εξ αποστάσεως ποιας εθνικότητας τυγχάνουν τα βαθιά κρυμμένα γονίδια του καθενός, κατάλαβαν αστραπιαία πως η προσερχόμενη γερόντισσα δεν θα μπορούσε να είναι γνήσια Ελληνίδα. Τα ελληνικά της δεν τους έπειθαν, γιατί ήταν τα ελληνικά ενός ανθρώπου που δεν του περισσεύουν τα δόντια. Και δεν μιλούσε με αρχαιοελληνική προσωδία.

– Την απέπεμψαν λοιπόν χαχανίζοντας με τρόπο που αποκάλυπτε ψυχική ξηρότητα και διανοητική ωμότητα με τρόπο που προκαλεί ντροπή και φόβο σε οποιονδήποτε τρίτο. «Της έδωσαν πόρτα» σαν μπράβοι νυχτερινού κλαμπ. Και γελώντας με την ανέχειά της, της συνέστησαν «να πάει στον Τσίπρα και στην Παπαρήγα για χαβιάρι και αστακομακαρονάδα». Κι εκείνη, φτωχή μα πιο πλούσια ψυχικά από τους «ευεργέτες», ζήτησε συγγνώμη που τους ενόχλησε άθελά της και διέκοψε την παράστασή τους. Και έφυγε. Δίχως τη σακούλα με τα τρόφιμα, που θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει σαν τεκμήριο ελληνικής γνησιότητας σε κάποιο φυλετικό δικαστήριο.

– Αλλά όχι. Δεν τους ενόχλησε άθελά της. Όπως αποκάλυψαν οι ίδιοι οι χαχανιστικά ανάλγητοι όταν κατάλαβαν ότι ντροπιάστηκαν ακόμα και στα μάτια υποστηρικτών τους, η αλλοδαπή δεν ήταν αλλοδαπή. Ήταν Ελληνίδα, η Μαλάμω, από τους θαμώνες των εκπομπών της κ. Αννίτας Πάνια, μαζί με τον Κάτμαν και τον Βας-Βας η εκμετάλλευσή της εκεί βασιζόταν ακριβώς, στο νωδό στόμα της, γι' αυτό και τραγουδούσε συνεχώς το «Έξω από τα δόντια». «Οι Συριζαίοι», λοιπόν, λένε τα σάιτ των «ελληνόψυχων» σερλοκχόλμηδων, «πλήρωσαν τη Μαλάμω για να παραστήσει τη Βουλγάρα καινα τους εκθέσει». Μάλιστα, μάλιστα. Κι αυτοί, που μυρίζουν από μίλια μακριά ποιος είναι Ελληνας και ποιος όχι, την πάτησαν. Πάτησαν και την εαμοβουλγαρική πεπονόφλουδα και τη δόλια τη Μαλάμω, που βρέθηκε να πρωταγωνιστεί σε ανθελληνική συνωμοσία, όπως άλλοτε οι «Λαμπράκισσες με τις μαύρες κάλτσες».

Αυτοί λοιπόν, που λένε πως είναι «οι πιο Ελληνες», θα 'πρεπε να ξέρουν δύο τινά: Πρώτον, ότι ο ελληνικός λαός, όποια παράδοση κι αν τον εμπνέει, η χριστιανική, η αρχαιοελληνική ή και οι δύο, ακόμα και στις δεινότερες στιγμές του βίου του δεν νοιάζεται τον διπλανό του βάσει εθνικότητας. Και δεύτερον, ότι αν κάποια στιγμή επιδοθεί σε πειράγματα κατά αδυνάμων και «σαλών», ποτέ δεν θα τους πετάξει στον Καιάδα του χαχανητού. Στο τέλος θα τους δώσει κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι ψωμί: ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη ή ένα χαμόγελο συγγνώμης.

ΠΗΓΗ: Hμερομηνία δημοσίευσης: 18-09-12, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100087_18/09/2012_495893

Όπου αδύναμος, κι η αυτοδικία του…*

Του Γιάννη Στρούμπα

Η είδηση από την εφημερίδα «Τα Νέα» της 5/9/2012: εικοσιεξάχρονη Τουρκάλα πυροβόλησε τον βιαστή της στα γεννητικά του όργανα· στη συνέχεια τον καρατόμησε και πέταξε το κεφάλι του στην πλατεία του χωριού. Ο εφιάλτης της νεαρής γυναίκας ξεκίνησε όταν ο άντρας της αναγκάστηκε για εργασιακούς λόγους να αλλάξει τόπο διαμονής. Την απουσία του συζύγου την εκμεταλλεύτηκε συγγενικό πρόσωπο, που τη βίαζε με την απειλή πιστολιού και την εκβίαζε με γυμνές της φωτογραφίες, τις οποίες είχε τραβήξει, ώστε να μην αποκαλύψει εκείνη τίποτα.

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 351, 16/9/2012.

Η γυναίκα, έγκυος πέντε μηνών από τον βιαστή της, δήλωσε στις αρχές πως προέβη στην αποτρόπαιά της πράξη για να ξεπλύνει τη ντροπή τη δική της και των παιδιών της, τα οποία θα βρίσκονταν αντιμέτωπα με τα επικριτικά σχόλια του κοινωνικού περίγυρου (http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4749711).

Πρόκειται αναμφίβολα για ένα σπάνιο σε αγριότητα περιστατικό αυτοδικίας. Εν προκειμένω δεν ενδιαφέρει αν η εξέλιξη του συμβάντος ανταποκρίνεται στον τρόπο με τον οποίο το περιγράφει η γυναίκα – η διακρίβωση της αλήθειας είναι υποχρέωση των αρμόδιων ανακριτικών και δικαστικών αρχών. Ακόμη όμως κι αν το ξεκίνημα της ιστορίας υπήρξε κάπως διαφορετικό, η έκβασή της φανερώνει πως η πρωταγωνίστριά της βρέθηκε σε οδυνηρό αδιέξοδο προκειμένου να προβεί στην απονενοημένη της πράξη. Αν η επίθεση στον άντρα δεν είναι προϊόν διεστραμμένου σχεδίου ώστε να συγκαλυφθεί η εκούσια συμμετοχή της γυναίκας σε εξωσυζυγική σχέση – ενδεχόμενο μάλλον απίθανο κατά την προσωπική μας εκτίμηση-, είναι οπωσδήποτε μια κίνηση απελπισίας, ενδεικτική της τραγωδίας που βίωνε η γυναίκα.

Η τραγωδία της συγκεκριμένης γυναίκας δεν σχετίζεται απλώς με τον βιασμό του σώματός της, ούτε πολύ περισσότερο με την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της. Ο ψυχικός βιασμός της είναι συντριπτικός, και μάλιστα όχι τόσο σε σχέση με τον ψυχαναγκασμό της συμμετοχής σε πράξη που η ίδια δεν ενέκρινε, όσο με την προοπτική που της επιφύλασσε η εκβιαστική συνεύρεσή της με τον βιαστή της για τη θέση τη δική της και των παιδιών της μέσα στο κοινωνικό της περιβάλλον. Εκτός του ότι η γυναίκα διέγνωσε σωστά πως τα παιδιά της θα αντιμετωπίζονταν σαν τα παιδιά μιας «πόρνης», θα χλευάζονταν δηλαδή από το κοινωνικό σύνολο και θα απομονώνονταν, η ενέργειά της να αποκεφαλίσει τον βιαστή της και να επιδείξει το κεφάλι του στην πλατεία του χωριού της έχει κυρίως σαν στόχευση την ανθρώπινη κοινότητα, με την απόδειξη της έμπρακτης, και μάλιστα σε εμφαντική μεγέθυνση, αποστασιοποίησής της από το στίγμα της μοιχείας.

Είναι συγκλονιστικό το μέγεθος και η φρίκη της απόδειξης που χρειάζεται κανείς προκειμένου να πείσει για την αθωότητά του. Ιδίως αν είναι αδύναμος. Γιατί η γυναίκα, με εξαίρεση τις λιγοστές περιπτώσεις μητριαρχικής οργάνωσης των κοινωνιών, υπήρξε από τις πρώτες οργανώσεις των ανθρώπινων κοινοτήτων μέχρι και σήμερα αδύναμος κρίκος. Ακόμη και στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες η ισότητα των δύο φύλων παραμένει ευφημισμός, πόσο μάλλον σε κοινωνίες ισλαμικές, στις οποίες η αντιμετώπιση των γυναικών σαν κατώτερων όντων είναι απροσχημάτιστη.

Όποιο δίκιο κι αν έχει ωστόσο κανείς, δικαιούται να προβεί σε αυτοδικία; Η πολιτικώς ορθή απάντηση είναι όχι. Η γυναίκα όφειλε να 'χε ενημερώσει τις αρχές, ώστε την κατάλληλη στιγμή να προέβαιναν σε επ' αυτοφώρω σύλληψη του δράστη. Αντίλογος προβλέψιμος και συνάμα ανυποψίαστος. Γιατί σε αυστηρώς πατριαρχικές κοινωνίες το δίκιο της γυναίκας μετατρέπεται αυτομάτως σε ολίσθημά της. Κι ο βιασμός της μεταφράζεται σε μοιχεία, οπότε καταδικάζεται σε λιθοβολισμό, πρακτική κοινή και συνηθισμένη στις χώρες της Μέσης Ανατολής. Η μόνη διαφυγή που υπόσχεται στα αδύναμα τούτα πρόσωπα την ελάχιστη ηθική αποκατάσταση είναι μια τραγική έξοδος με συνταρακτικό φινάλε.

Η επίγνωση της αδύναμης θέσης του θηλυκού φύλου εξηγεί την ανοχή ή ακόμη και τη συμπάθεια με την οποία τα κοινωνικά μέλη στέκονται απέναντι σε πράξεις ανυπεράσπιστων γυναικών, οι οποίες, διαπραττόμενες υπό διαφορετικές συνθήκες και από διαφορετικά πρόσωπα, θα επέσυραν την κοινωνική κατακραυγή. Ένα ιδιότυπο άγραφο δίκαιο, πέρα από την απονομή δικαιοσύνης που υπόσχεται ο επίσημος νομικός κώδικας, ωθεί τους ανθρώπους άλλοτε να κατανοούν όσους διαπράττουν αποτρόπαια εγκλήματα κι άλλοτε να απειλούν με λιντσάρισμα άλλους, εμπλεκόμενους σε αντίστοιχα εγκλήματα, χωρίς μάλιστα να συνειδητοποιούν ότι και στη συγκεκριμένη αυτοδικία του λιντσαρίσματος υποβόσκει παρεμφερής επίδειξη ισχύος από μια μάζα που τη μεταχειρίζεται, την ίδια στιγμή που θεωρητικά την απορρίπτει. Πέρα από την παραπάνω αντίφαση πάντως, το κριτήριο της διαφοροποίησης φαίνεται πως είναι η αξιολόγηση της κατάστασης από την οποία γεννιέται το έγκλημα, αν δηλαδή εδράζεται σε θεμέλια αδυναμίας κι άμυνας ή σε θεμέλια ισχύος κι επιβολής.

Είναι χαρακτηριστική η μεταβολή της κοινής γνώμης όταν η αυτοδικία επιβάλλεται από την πυγμή του ισχυρού. Σε αυτοδικία, με τον τρόπο βέβαια που εκείνοι την αντιλαμβάνονται, προέβησαν και οργανωμένοι οπαδοί της ακροδεξιάς παράταξης Χρυσή Αυγή, όταν, έπειτα από την πρωτοβουλία τους να χρίσουν τον εαυτό τους ελεγκτικά όργανα, κι αφού έλεγξαν τις άδειες αλλοδαπών μικροπωλητών σε θρησκευτική πανήγυρη στη Ραφήνα στις 8/9/2012, προχώρησαν σε καταστροφή όσων υπαίθριων μαγαζιών δεν βρέθηκαν να διαθέτουν τη νόμιμη άδεια λειτουργίας. Οπλισμένοι με καδρόνια οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής επιδόθηκαν σε ολική ισοπέδωση των πάγκων όσων μικροπωλητών κρίθηκαν παράτυποι.

Η συντριπτική ισχύς της μιας πλευράς, με τις τραμπουκικές πρακτικές, απέναντι στην αδυναμία της άλλης πλευράς, που ανυπεράσπιστη μπροστά στην ωμή βία ποδοπατήθηκε, διαμορφώνει μια διαφοροποίηση στη στάση της κοινωνικής πλειοψηφίας απέναντι στο γεγονός, σε σχέση με την προηγούμενη στάση συμπάθειας απέναντι στη βιασμένη γυναίκα η οποία αυτοδίκησε. Εδώ η βίαιη «αυτοδικία» προκαλεί αποτροπιασμό και αισθήματα που εκτείνονται από την αμηχανία και τον φόβο μέχρι την αγανάκτηση και την οργή.

Φυσικά, η παραπάνω απορριπτική στάση αφορά την πλειοψηφία, όχι το σύνολο. Δυστυχώς υπάρχει ένα συμπαγές, όπως αποδεικνύεται, κομμάτι του κοινωνικού ιστού, το οποίο επιδοκιμάζει τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής, ανυποψίαστο πως με μαθηματική ακρίβεια θα στραφούν κι εναντίον του. Μάλιστα, έπειτα από τα γεγονότα της Ραφήνας όχι απλώς κάποιοι ιδιώτες αλλά ένα επίσημο συνδικάτο εργαζομένων, το Ενιαίο Συνδικάτο Σωματείων Υπαίθριων Πωλητών Ελλάδας (Ε.Σ.Σ.Υ.Π.Ε.), έσπευσε τόσο να επικροτήσει την έκνομη δράση της Χρυσής Αυγής, όσο και να ζητήσει από τα μέλη της ακόμη περισσότερες εφόδους! Εντέλει, πάντως, και ο σύλλογος των μικροπωλητών συνειδητοποίησε το άτοπο της αρχικής του τοποθέτησης, γι' αυτό και την απέσυρε από την ιστοσελίδα του ( http://news247.gr/eidiseis/koinonia/syndikato_mikropwlhtwn_zhtame_perissoteres_efodoys_apo_thn_xrysh_aygh.1922415.html, 9/9/2012).

Χωρίς να εξαρτούν τη δράση τους από την επιδοκιμασία της πλειοψηφίας, βρίσκοντας ωστόσο πατήματα στην αποδοχή μιας διαρκώς αυξανόμενης μειοψηφίας, η οποία, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, υπερβαίνει πια ανησυχητικά το μονοψήφιο ποσοστό, τα μέλη της Χρυσής Αυγής εξαπλώνουν πλέον τις «αυτοψίες» τους προς απόδοση «δικαιοσύνης» κι εκτός Αττικής. Σε μία και μόνη ημερομηνία, τις 13/9/2012, η ειδησεογραφία σημειώνει επέμβαση μελών της Χρυσής Αυγής στη Φθιώτιδα εναντίον τσιγγάνων, επίθεση χρυσαυγίτικων «ταγμάτων εφόδου» εναντίον μεταναστών από το Μπαγκλαντές στην Καλαμάτα, ξυλοδαρμό γιατρού, επειδή ζήτησε φακελάκι από ασθενή, μέσα στο γραφείο του στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ρίου στην Αχαΐα.

Οι αυτοπαρουσιαζόμενοι σαν «υπερασπιστές της δικαιοσύνης» αναλαμβάνουν να επιβάλουν τον νόμο, καταπατώντας τον με την παράκαμψη της επίσημης πολιτείας και των αρχών με τις οποίες απονέμεται θεσμικά η δικαιοσύνη. Η παράκαμψη των πολιτειακών οργάνων αιτιολογείται από τα μέλη της Χρυσής Αυγής ως αποτέλεσμα της διαφθοράς στην οποία υπόκεινται όσοι στελεχώνουν τα συγκεκριμένα όργανα. Όμως η Χρυσή Αυγή δεν διέπεται από τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν, για παράδειγμα, μια γυναίκα στον ισλαμικό κόσμο, ώστε να δικαιούται την επίκληση της ατιμωρησίας του κατεστημένου πολιτικού συστήματος από τη διορισμένη από εκείνο Δικαιοσύνη. Ούτε μπορεί να επικαλείται μια αντιστροφή σε βάρος της τής όποιας δικής της αιτίασης εναντίον άλλων, εφόσον δεν ανήκει στην κατηγορία των «ανυπεράσπιστων». Η Χρυσή Αυγή διαθέτει το προνόμιο της εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο, απολαμβάνει για τα εκλεγμένα μέλη της τη βουλευτική ασυλία, και θα 'χε υποχρέωση, αν πράγματι θα ήθελε να αντιπαλέψει το ελληνικό κατεστημένο, να εξαντλήσει κάθε προσφυγή σε διεθνείς δικαστικούς θεσμούς, ενεργοποιώντας και τα μέσα ενημέρωσης προς την αποκάλυψη και δημοσιοποίηση κάθε ατασθαλίας. Πρόκειται για επιλογή ουσιώδη, κι όχι απλώς ορθή πολιτικώς, εφόσον, πέρα από την κώφωση της επίσημης πολιτείας, θα μπορούσε να διαμορφώσει συνειδήσεις που θα ανέτρεπαν το σκηνικό με τρόπο δημοκρατικό, ομαλό και στέρεο σε επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Η ακροδεξιά οργάνωση, λοιπόν, προσποιείται πως επιδιώκει με τη δράση της να αντισταθεί στο διεφθαρμένο κατεστημένο, ωστόσο προβαίνει σε αλλεπάλληλες ενέργειες που το υποστυλώνουν και το συντηρούν, και μάλιστα ακριβώς με βούλα εκλογική. Πώς θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς, όταν το μόρφωμα τούτο αποδεικνύεται μέρος του παρακρατικού μηχανισμού; Υπονομευτές των μεγάλων απεργιακών αγώνων ενάντια στα μέτρα του μνημονίου, τα μέλη της έχουν εντοπιστεί από τις τηλεοπτικές κάμερες να περιφέρονται ανενόχλητα μεταξύ των αντρών των σωμάτων ασφαλείας. Με αντιμνημονιακή ρητορική διεμβολίζουν τον αντιμνημονιακό πολιτικό χώρο, ώστε να του αποσπάσουν υποστηρικτές που θα μπορούσαν να καταστήσουν κυβέρνηση ένα αντιμνημονιακό πολιτικό μέτωπο. Έτσι υπηρετούν το κατεστημένο, τη στιγμή που όλη η υποτιθέμενη «αντικαθεστωτική» δράση τους στοχοποιεί τους αδύναμους: τσιγγάνους, μετανάστες, γυναίκες – χαρακτηριστική επ' αυτού η χειροδικία του βουλευτή της Χρυσής Αυγής κ. Ηλία Κασιδιάρη σε βάρος δύο πολιτευτών της Αριστεράς στην πρωινή τηλεοπτική ειδησεογραφική εκπομπή του δημοσιογράφου κ. Γιώργου Παπαδάκη τον Ιούνιο του 2012, την κ. Ρένα Δούρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και την κ. Λιάνα Κανέλλη του Κ.Κ.Ε.

Η «αυτοδικία» των μελών της Χρυσής Αυγής έχει έναν πρωτεύοντα στόχο: τη διαιώνιση της ανομίας και την ενίσχυση της κρατικής καταστολής, ώστε να διώκεται από την κατεστημένη άρχουσα τάξη κάθε λαϊκό κίνημα διαμαρτυρίας, στο όνομα της υποτιθέμενης αντιμετώπισης του φασισμού. Είτε πάντως η αυτοδικία λαμβάνει την επίπλαστη «αγωνιστική» μορφή που της προσδίδει η Χρυσή Αυγή είτε είναι προϊόν της απόγνωσης ανθρώπου αδικημένου, μόνο σίγουρο αποδεικνύεται πως θα στρέφεται διαρκώς εναντίον των αδύναμων: εκείνων που τιμωρούνται επειδή τη μεταχειρίστηκαν χωρίς να καταφύγουν στη Δικαιοσύνη, κι εκείνων που την υφίστανται σαν βίαιη πράξη καταστολής με πρόσχημα την αποκατάσταση της τάξης. Κοινώς, όπου αδύναμος, κι η αυτοδικία του…

Βάγκνερ και παραισθησιογόνα…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Θυμάστε μήπως τον Ελληνοαμερικανό, Μανώλη Λαμπράκη, τον Πρόεδρο της Οργάνωσης End National Debt (=να τελειώνουμε με το εθνικό χρέος), για τον οποίο γράφαμε τις προάλλες;

Ο οποίος στο τηλεοπτικό κανάλι «Creta» είχε πει απίστευτα πράγματα, που όμως φαίνονταν και πρέπει να ήταν αξιόπιστα:

Ότι, δηλαδή, ο Ελληνοαμερικανός Αρτέμης Σώρρας και άλλοι Έλληνες του εξωτερικού συγκέντρωσαν το ποσό, που υπερκαλύπτει το χρέος, που σκηνοθέτησαν σε βάρος της πατρίδας μας οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι ντόπιοι εφιάλτες!

Και ότι θα φρόντιζαν να έλθουν σε απευθείας επικοινωνία με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, και την ΕΕ, για τη ρύθμιση του όλου θέματος, παρακάμπτοντας, φυσικά τους δωσίλογους του μνημονίου. Όμως…

Ο φίλος μου ο Γιώργος από τη Μεσσηνία, σε σχόλιό του, αναρωτιέται σχετικά: «Πώς μια τέτοια είδηση αποκρύφτηκε ακόμη και από ορισμένα, αυτοχαρακτηριζόμενα, ως… αντι-μνημονιακά, ΜΜΕ;

Πιστεύω, λέει ο Γιώργος, πως αιτία της απόκρυψης είναι το ότι ενδεχομένως θέλουν να συντηρείται η μιζέρια. Και να τροφοδοτούνται, έτσι, τα σχέδια των "κακών", αλλά και των "καλών" επίδοξων σωτήρων μας…

Και συνεχίζει: Κι όχι μόνο αυτό, αλλά εκείνες τις μέρες το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε στην άρνηση του Βενιζέλου για δημιουργία εξεταστικής επιτροπής, σχετικά με το «πως φτάσαμε στο μνημόνιο»…. Κι ακόμη στην ρήση του ΓΑΠ, περί επικοινωνιακών τεχνασμάτων, καθώς και ότι …του κάνουν πόλεμο»!

Δεν θα ήταν υπερβολή, αν έλεγε κάποιος, πως το παραπάνω σχόλιο θέτει ακριβώς το δάχτυλο «επί τον τύπον των ήλων», στην τωρινή συγκυρία, σχετικά με την τακτική των μνημονιακών μαφιόζων: Οι οποίοι προσπαθούν, πάση θυσία, να συντηρούν το κλίμα της κακομοιριάς και να προωθούν ακάθεκτοι το έργο της προσχεδιασμένης κακουργίας τους.

Κι από το άλλο μέρος μεγαλοποιούν κάποια ασήμαντα περιστατικά, για να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τα ουσιαστικά καυτά προβλήματα. Γιατί βέβαια τα περί εξεταστικής επιτροπής και τα λεγόμενα του Βαγγέλη και του Γιωργάκη είναι άνευ ουσίας και σημασίας.

Δεδομένου ότι «κόρακας κόρακα μάτι δε βγάζει»! Μια και οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι παρομοίως βουλιαγμένοι μέσα στην ίδια χαβούζα βρωμιάς και δυσωδίας.

Και όπου να 'ναι το θέατρο των «κόκκινων», τάχα, «γραμμών» και των «πράσινων αλόγων» πάει να τελειώσει. Οπότε και θα ψηφίσουν το δολοφονικό τους τερατούργημα.

Πάντα με τη συμπαράσταση της βαρβαρότητας των γκλομπς και των ασφυξιογόνων των ΜΑΤ. Για να μας περιποιηθούν εκτός απ' την οικονομική και νομική και με την αστυνομική βαρβαρότητα. Προκειμένου να ολοκληρώσουν το έργο της απεχθούς και ειδεχθούς κακουργίας τους. Γεγονός, που κάνει ν' ακούγεται σαν τραγική ειρωνεία η απόφανση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ότι οι βουλευτές, που θα προβαίνουν σε ενέργειες κακουργηματικής φύσεως, θα συλλαμβάνονται πάραυτα.

Και αναρωτιέται ο καθένας νοήμων πολίτης αυτής της χώρας: Μπορεί να υπάρξουν μεγαλύτερα και ειδεχθέστερα κακουργήματα από αυτά, που διαπράχτηκαν και διαπράττονται απ' τον πολιτικό υπόκοσμο σε βάρος της δύσμοιρης πατρίδας μας και του λαού της! Και όμως οι πρωταγωνιστές αυτής της τραγωδίας και κτηνωδίας, όχι μόνο δεν συλλαμβάνονται, αλλά και "αποφασίζουν και διατάσσουν" τις πλέον ασύλληπτες, σε βάρος μας, κακουργίες…

Και το πλέον ασύλληπτο είναι ότι ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, θα φροντίσει λέει να στηρίξει ψυχολογικά και ηθικά το λαό, προκειμένου να αποφεύγονται οι αυτοκτονίες… Και ακόμη ο ουρανός βρίσκεται στη θέση του και δεν πέφτει να τους συντρίψει και η γη δεν ανοίγει να τους καταπιεί!  Για την αβυθομέτρητη και ουρανομήκη υποκρισία τους και αδιαντροπιά τους!

Και ασφαλώς το καλύτερο, που θα είχαν να κάνουν, μια και μετέβαλαν την Ελλάδα σε ναζιστικό κρεματόριο, είναι να χρησιμοποιούν, σαν τους ομογάλακτους αδελφούς τους τη μουσική του Βάγνερ. Και, αντί για ασφυξιογόνα, παραισθησιογόνα!…

Για να νιώθουν χορτάτοι οι πεινασμένοι, θαλπωρή οι ξεπαγιασμένοι, στεγασμένοι σ' ανάκτορα οι ξεσπιτωμένοι, τρισευτυχισμένοι οι ξυλοφορτωμένοι! Και να τραγουδούν: «Ε, ρε, χαρές και γλέντια με τα ΜΑΤ του αφέντη Δένδια»…

Αντί να φωνάζουν: «Ξεκουμπίσου Σαμαρά, λήσταρχε και ψευταρά»!…

παπα-Ηλίας, Σεπτεμβρίου 19, 2012, http://papailiasyfantis.wordpress.com

ΤΟ ΕΛ ΝΤΟΡΑΝΤΟ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ:

 Τα μέτρα που λαμβάνονται, δεν έχουν καμία σχέση με την οικονομική επιστήμη – σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς, εάν ο απώτερος σκοπός τους δεν είναι η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση και η εξόφληση των δανειστών, αλλά ο πλήρης αφανισμός της Ελλάδας

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Την ίδια ώρα που ανακοινώνονται ακόμη πιο επώδυνα μέτρα, ως συνήθως εις βάρος των αδύναμων εισοδηματικών τάξεων, η προπαγάνδα στην κυριολεξία οργιάζει.

Οι «υπεύθυνοι» για τα νέα αυτά μέτρα των 11,8 δις €, τα οποία ολοκληρώνουν την οικονομική γενοκτονία της πατρίδας μας, δεν είναι ούτε οι εκπρόσωποι των τοκογλύφων, ούτε οι (νόμιμα φοροδιαφεύγοντες) διεθνείς πολυεθνικές, ούτε οι όποιοι διεφθαρμένοι πολιτικοί – οι οποίοι χρέωσαν τη χώρα με τα δεκάδες δις € που έλαβαν από τους «εργοδότες» τους. 

Οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι είναι, σύμφωνα πάντοτε με ορισμένα «ελληνικά» ΜΜΕ, οι μικρομεσαίοι Έλληνες φοροφυγάδες, οι άεργοι δημόσιοι υπάλληλοι, η διαφθορά των πολιτών, καθώς επίσης εκείνοι οι συνδικαλιστές, οι οποίοι αμείβονται πλουσιοπάροχα. Αυτοί κυρίως ανάγκασαν την πάμπλουτη χώρα μας να δανειστεί πάνω από 400 δις €, οδηγώντας την στη χρεοκοπία – κανένας άλλος.   

Τις αποδείξεις του εγκλήματος, της φοροδιαφυγής ειδικότερα (υπολογίζεται στα 11,2 δις €, όσο και τα μέτρα – πρώτη σύμπτωση), η οποία «αιτιολογεί» τα μέτρα εξόντωσης της Ελλάδας που θέλουν να επιβάλλουν τα παιδιά του Σικάγου, προσφέρει (δεύτερη σύμπτωση), η μελέτη μίας «Ελληνίδας» από το Σικάγο – μία μελέτη η οποία ανακοινώνεται ακριβώς λίγο πριν από την ημερομηνία της καταδίκης των Ελλήνων στη λεηλασία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και στον αφελληνισμό.

Την ίδια ακριβώς ημερομηνία (τρίτη σύμπτωση), ο νέος υπεύθυνος του ταμείου αποκρατικοποιήσεων, χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως επενδυτικό El Dorado – ανακοινώνοντας μία σειρά ιδιωτικοποιήσεων, για το καλό της πατρίδας μας. Φυσικά προηγείται ο κερδοφόρος ΟΠΑΠ (η συνεχιζόμενη κατάρρευση της μετοχής, άρα και της τιμής πώλησης του οργανισμού, μάλλον δεν είναι τυχαία), ενώ ακολουθούν η εταιρεία ύδρευσης της Θεσσαλονίκης και η εταιρεία φυσικού αερίου 

Λίγο αργότερα, θα έλθει η σειρά της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ κοκ., έως εκείνη τη χρονική στιγμή όπου, η Ελλάδα θα πεταχτεί στα σκουπίδια της ιστορίας, σαν τη  στυμμένη λεμονόκουπα – ενώ, με κριτήριο άλλες χώρες (Αργεντινή, Βραζιλία, Τουρκία κλπ.), ένα ελάχιστο μέρος των εσόδων από τη λεηλασία και την εκποίηση των περιουσιακών τους στοιχείων, δημόσιων και ιδιωτικών, καταλήγει στα ταμεία του κράτους. 

Περαιτέρω, η σιωπή των αμνών συνεχίζεται, αφού κανένας λαός, ούτε δυστυχώς ο Ελληνικός, δεν μπορεί να αντισταθεί στην καταπληκτική προπαγάνδα των εισβολέων – ακόμη και αν υποθέσουμε ότι έχει την απαιτούμενη αρετή και τόλμη που προϋποθέτει η ελευθερία. 

Ακολουθούν μερικά ανεξάρτητα μεταξύ τους κείμενα, τα οποία αναφέρονται σε διαφορετικά γεγονότα και χρονικές περιόδους, με στόχο την ενημέρωση:

Υποκλίσεις και καθυστερήσεις

Οφείλουμε να μην είμαστε απαισιόδοξοι, σε σχέση με τις προοπτικές εξόδου της πατρίδας μας από την κρίση – με τις πιθανότητες απομάκρυνσης της από το μάτι του κυκλώνα, από το επίκεντρο της διαμάχης καλύτερα των Η.Π.Α με τη Γερμανία, καθώς επίσης της διεθνούς ελίτ με τη δημοκρατία.

Εν τούτοις είναι μάλλον φανερό ότι, η πολιτική των υποκλίσεων, την οποία «υπηρετούν» οι «τυπικές» κυβερνήσεις μας των τελευταίων ετών, ευρίσκεται αντιμέτωπη με την πολιτική των καθυστερήσεων, εκ μέρους της πραγματικής κυβέρνησης στο παρασκήνιο – με εξαίρεση φυσικά τις αποκρατικοποιήσεις των κοινωφελών (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ), των κερδοφόρων (ΟΠΑΠ) και των στρατηγικών επιχειρήσεων του δημοσίου, για τις οποίες όλοι πλέον βιάζονται.

Περαιτέρω, τόσο η έκθεση της Τρόικα, η οποία αυτή τη φορά θα καθυστερήσει αρκετά, όσο και η τοποθέτηση της πληρωμής της επόμενης δόσης των 31,5 δις € για το Νοέμβρη, δημιουργούν την υποψία ότι, τα πάντα αναβάλλονται για την επομένη των αμερικανικών εκλογών – χωρίς φυσικά να αποκλείουμε τη λάθος εκτίμηση εκ μέρους μας.

Ειδικά η καθυστέρηση της δόσης των 31,5 δις € (από το πρώτο πακέτο ακόμη), μεγάλο μέρος της οποίας λέγεται πως θα διατεθεί για την «πολυπόθητη» ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητική – αφού το πολλοστό πακέτο λιτότητας που μας επιβάλλεται (11,8 δις €), σε συνδυασμό με την αδυναμία των τραπεζών να δανείσουν την αγορά, παράλληλα με την υφιστάμενη τρομακτική ύφεση και ανεργία, απειλούν τη χώρα μας με «απορρύθμιση, με κατάρρευση και με πραξικόπημα» (κατά τον τίτλο παλαιότερου άρθρου μας).

Στα πλαίσια αυτά διακρίνει κανείς ότι, πολλές από τις συνεχείς νέες απαιτήσεις της Τρόικα (των εντολέων της φυσικά, αφού τα άτομα που εμφανίζονται στη σκηνή κινούνται από το παρασκήνιο), εξυπηρετούν απλά και μόνο την πολιτική των καθυστερήσεων – στην οποία δυστυχώς συνεχίζουμε να αντιπαραθέτουμε μονότονα την πολιτική των υποκλίσεων.

Από την άλλη πλευρά, η πιθανότητα να μην επιβιβαστεί τελικά η Ελλάδα στο νεότευκτο πλοίο της Ευρώπης, στη σχεδιαζόμενη ομοσπονδία των ανεξάρτητων μεταξύ τους κρατών δηλαδή (εάν τελικά πραγματοποιηθεί), δεν είναι πλέον αμελητέα – ενώ η δόση των 31,5 δις € δεν είναι καθόλου δεδομένη.

Αυτό που ήταν και δυστυχώς συνεχίζει να είναι δεδομένο είναι το ότι, τα πάσης φύσεως μέτρα που λαμβάνονται, δεν έχουν καμία σχέση με την οικονομική επιστήμη – σε σημείο που να αναρωτιέται πανικοβλημένος κανείς, μεταφορικά φυσικά, εάν ο απώτερος σκοπός τους δεν είναι η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση, η είσπραξη των δανείων και η λεηλασία της περιουσίας των Ελλήνων, αλλά ο πλήρης αφανισμός της Ελλάδας.

Ενέσεις κορτιζόνης

"Τυχόν έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, θα μείωνε την αξία των επενδύσεων μεταξύ 50% και 70%. Για εκείνο το χρονικό διάστημα λοιπόν, κατά το οποίο δεν είναι δεδομένη η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, δεν πρόκειται να υπάρξουν νέες επενδύσεις ή/και να εισρεύσει νέο χρήμα – ενώ οι εκροές στο εξωτερικό δυστυχώς θα συνεχίζονται.

Κατ' επέκταση, η πιστωτική στενότητα στη χώρα μας θα επιδεινωθεί, λειτουργώντας μεταξύ άλλων ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία – η οποία θα συνεχίσει να ωθεί την οικονομία στη βαθύτερη ύφεση, τις επιχειρήσεις στη χρεοκοπία, τα νοικοκυριά στην απόγνωση, τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών στα ύψη και την Ελλάδα στην έξοδο".

Σε σχέση με τα παραπάνω έχουμε την άποψη ότι, η Ελλάδα δεν πρόκειται να οδηγηθεί στη δραχμή ή στο διπλό νόμισμα, πριν από τις αμερικανικές εκλογές – καθώς επίσης για εκείνο το χρονικό διάστημα, εντός του οποίου η Ευρωζώνη δεν θα έχει προλάβει να οχυρώσει την Ισπανία και την Ιταλία, απέναντι στις επιθέσεις των αγορών (ευτυχώς για την πατρίδα μας, κάτι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί).

Περαιτέρω, η κρίση χρέους της Ευρωζώνης δεν έχει σε καμία περίπτωση επιλυθεί – ενώ είναι αδύνατον να καταπολεμηθεί μόνο από την ΕΚΤ. Όπως λέγεται δε χαρακτηριστικά, "η αύξηση της ρευστότητας από τις κεντρικές τράπεζες της Δύσης, το ναρκωτικό δηλαδή, ενεργεί δραστικά – δημιουργεί όμως εξάρτηση, με οδυνηρά μελλοντικά αποτελέσματα για τους «χρήστες»".

Οι ριζικές λύσεις, οι οποίες απαιτούνται, είναι κυρίως πολιτικές – με την πολιτική να αποτελεί δυστυχώς τη ρίζα των προβλημάτων, αφού διεθνώς συναντώνται πάρα πολλές ανεπαρκείς κυβερνήσεις, με αδύναμους ηγέτες.

Οι επιθέσεις τώρα των αγορών δεν πρόκειται να σταματήσουν, εάν δεν πεισθούν απόλυτα ότι, το πείραμα του κοινού νομίσματος δεν είναι ανατρέψιμο – δηλαδή ότι, η Ευρωζώνη δεν είναι ένας δρόμος με επιστροφή. Απλούστερα, για εκείνο το χρονικό διάστημα, εντός του οποίου είναι δυνατόν να αποφασισθεί η διάλυση της Ευρωζώνης, οι αγορές θα συνεχίσουν τις επιθέσεις τους – με διαλλείματα, όπως μέχρι σήμερα.

Καλώς ή κακώς, η απόφαση για έκδοση ευρωομολόγων, τα βήματα προς τη δημοσιονομική και πολιτική ολοκλήρωση, η πλήρης εκχώρηση των αρμοδιοτήτων της Bundesbank και του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου, στην ΕΚΤ και στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο αντίστοιχα, η ένωση των ευρωπαϊκών τραπεζών κλπ. είναι μερικές από τις απαιτήσεις των αγορών – οι οποίες, εάν δεν ικανοποιηθούν, δεν πρόκειται να τις ηρεμήσουν.

Παράλληλα το ευρώ, σαν αποτέλεσμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, γίνεται όλο και λιγότερο αγαπητό, ως κοινό νόμισμα – τόσο στις πλεονασματικές, όσο και στις ελλειμματικές οικονομίες της Ευρωζώνης.

Το γεγονός αυτό δεν αυξάνει την εμπιστοσύνη των αγορών, οι οποίες πανηγυρίζουν αποκλειστικά και μόνο από τις ενέσεις ρευστότητας (κορτιζόνης) της ΕΚΤ και τις Fed – κάτι που δεν θα διαρκέσει για πολύ, αφού η πραγματική οικονομία υποφέρει.

Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέες ψευδείς ελπίδες και κενές υποσχέσεις από την ηγεσία της, αλλά επειγόντως ένα ρεαλιστικό σχέδιο Β – αφού τεκμηριωμένα η πολιτική της υποτέλειας, η οποία συνεχίζει να ακολουθείται, έχει ημερομηνία λήξης.

Το χρονικό ενός «εγκλήματος»

Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, από την αρχή του 2010 έως και το τέλος του 2011, οι ελληνικές τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, η ίδια η ΤτΕ και αρκετοί ιδιώτες αποταμιευτές, αγόρασαν πολύ μεγάλο αριθμό ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου (αύξηση 51,2%).

Την ίδια ώρα μειώθηκε εντυπωσιακά το αντίστοιχο χαρτοφυλάκιο των αλλοδαπών τραπεζών (από 141 δις € την αρχή του 2010 σε 45,9 δις € στο τέλος του ίδιου έτους και σε 35 δις € το τέλος του 2011). Υπενθυμίζεται ότι, εκείνη την περίοδο η τότε κυβέρνηση ήταν αντίθετη με την επιλογή της αναδιάρθρωσης (PSI) του ελληνικού χρέους – την οποία όμως αργότερα ψήφισε, με συνεργό την αξιωματική αντιπολίτευση.

Το ερώτημα είναι: γιατί οι ελληνικές τράπεζες και ιδίως τα ασφαλιστικά ταμεία δέχονταν να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα, δεδομένης της πασίγνωστης επισφάλειας τους; Οι μελλοντικές τιμές αυτών των ομολόγων θα ήταν, ούτως ή άλλως, πολύ χαμηλότερες καθώς πιθανολογούνταν η πτώχευση του ελληνικού κράτους.

Η απάντηση θα ήταν το ότι, οι τράπεζες ενθαρρύνθηκαν από την αναμενόμενη ερχομό του ΔΝΤ, το οποίο δεν θα τις άφηνε να πτωχεύσουν – ενώ τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων τα χειρίστηκε η ίδια η ΤτΕ, χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν.

Ταυτόχρονα, η αγορά ομολόγων συγκρατούσε (χειραγωγούσε;) την άνοδο των spreads – πράγμα που επιθυμούσε η κυβέρνηση, επειδή έτσι διαμόρφωνε ένα ευνοϊκό υπέρ αυτής κλίμα, παρέχοντας την περαιτέρω πίστωση χρόνου.

Οι διαδικασίες αυτές οδήγησαν σε μια ελληνοποίηση του χρέους, πράγμα που σήμαινε ότι το PSI επέδρασε κυρίως στα στοιχεία του ενεργητικού των ελληνικών (αλλά και των κυπριακών) τραπεζών – τις απώλειες των οποίων θα έπρεπε είτε να αναπληρώσουν με δικά τους κεφάλαια, είτε να αποφασισθεί η ανακεφαλαιοποίηση τους με τη βοήθεια της ΕΕ, είτε να χρεοκοπήσουν, είτε να εκποιηθούν σε ξένες (Λ.Τ. με δικές μας παρεμβάσεις).

Γερμανικές επανορθώσεις

Απόλυτα δίκαιο είναι, σύμφωνα με τον Hagen Fleischer, το ελληνικό αίτημα για την καταβολή των αποζημιώσεων από τη Γερμανία. Ο ιστορικός σημειώνει πως η Ελλάδα ήταν η μόνη από τις κατεχόμενες από τη ναζιστική Γερμανία μη σλαβικές χώρες (μετά την Πολωνία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ένωση) η οποία είχε τις μεγαλύτερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και σε υλικές ζημίες. Ο αυστριακής καταγωγής, ιστορικός και καθηγητής νεότερης Ιιτορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Hagen Fleischer, δίνει πλήρη απάντηση και τοποθετείται στο θέμα, σε συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα «Der Standard».

Απαριθμώντας αυτές τις απώλειες, επισημαίνει πως, πέρα από τους 60.000 Έλληνες Εβραίους που δολοφονήθηκαν, δεκάδες χιλιάδες άλλοι Έλληνες εκτελέστηκαν, τουλάχιστον 100.000 πέθαναν από πείνα, ένας στους τρεις Έλληνες υπέφερε από επιδημικές ασθένειες μετά τη γερμανική οπισθοχώρηση, πολλοί ήταν άστεγοι, καθώς είχαν καταστραφεί περί τις 100.000 κατοικίες, ενώ ολόκληρη η οικονομία και οι υποδομές της χώρας καταστράφηκαν στη διάρκεια της κατοχής και η Ελλάδα, από τότε, ποτέ δεν συνήλθε.

Οι εκτιμήσεις της ελληνικής πλευράς, το 1945, αναφερόταν σε ζημιά η οποία ξεπερνούσε τα δέκα δισεκατομμύρια προπολεμικά δολάρια. Η Ελλάδα πήρε από αυτά περί τα 25 εκατομμύρια δολάρια, σε σημερινές τιμές, κυρίως σε μορφή αποσυναρμολογημένων βιομηχανικών εγκαταστάσεων από τη Γερμανία που μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα, αλλά ακόμη και αυτά τα 25 εκατομμύρια δολάρια δεν πληρώθηκαν στην Ελλάδα από τους Γερμανούς, αλλά από την Υπηρεσία Αποζημιώσεων των Συμμάχων.

Λόγω του ψυχρού πολέμου το αίτημα της Ελλάδος και γενικότερα το ζήτημα των αποζημιώσεων ουσιαστικά χάθηκε μπροστά σε μία ευρύτερη ευρωπαϊκή πολιτική, με στόχο να καταστεί η Γερμανία προγεφύρωμα κατά των ανατολικών χωρών.

Όπως σημειώνει ο κ. Fleischer, η τωρινή χρονική στιγμή δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για το ζήτημα των αποζημιώσεων, καθώς η γερμανική πλευρά διατείνεται πως η Ελλάδα θυμήθηκε ξαφνικά το θέμα, επειδή είναι τώρα χρεοκοπημένη. Όμως αυτό δεν αληθεύει, διότι το ζήτημα ετίθετο κάθε τόσο, επί δεκαετίες, από την ελληνική πλευρά, παρά το επίσημο μπλοκάρισμα του θέματος.

Πριν από τη γερμανική επανένωση χρησιμοποιούνταν το επιχείρημα πως ολόκληρη η Γερμανία είχε διεξάγει το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν μπορούν να ζητούνται αποζημιώσεις από το ένα τμήμα της Γερμανίας – ενώ μετά το 1990 το επιχείρημα ήταν πως έχει περάσει τόσος πολύς χρόνος από τότε και στο μεταξύ τα ζητήματα έχουν λυθεί από μόνα τους.

Ο ίδιος μάλιστα θεωρεί εντελώς ουτοπικό το να δεχθεί η γερμανική πλευρά να πληρώσει επανορθώσεις για την Ελλάδα, γιατί αυτό θα δημιουργούσε προηγούμενο. Ως εκ τούτου πιστεύει πως η Ελλάδα θα πρέπει να επικεντρωθεί στο λεγόμενο αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, το οποίο μάλιστα είχε αναγνωριστεί, τόσο από τις ναζιστικές δυνάμεις όσο και από τον ίδιο τον Χίτλερ, ως δάνειο που θα αποπληρωνόταν, αλλά χωρίς τόκους.

Το ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι πως οι πρώτες δόσεις επιστράφηκαν και το «υπόλοιπο χρέος» είχε υπολογιστεί σε 476 εκατομμύρια χιτλερικά μάρκα ως «χρέη του 3^ου Ράιχ προς την Ελλάδα» – σε σημερινές τιμές περίπου 6 έως 7 δις €, χωρίς τους τόκους, που αν συνυπολογιστούν, τότε το ποσό είναι αστρονομικό.

Τέτοια δάνεια, όπως αυτό που υποχρεώθηκε να καταβάλει η Ελλάδα στη ναζιστική Γερμανία, δεν είχαν επιβληθεί αλλού, γι' αυτό και δεν υπάρχει προηγούμενο.  Επιστρατεύει επιπλέον ο Αυστριακός ιστορικός τη γνώση του για τα γερμανικά αρχεία της δεκαετίας του 1950 όπου και αναφέρεται ρητά ότι κύριος στόχος της γερμανικής πολιτικής προς την Ελλάδα ήταν «η εξαφάνιση του πολεμικού παρελθόντος» – δηλαδή, ήταν συνειδητή επιλογή η αποσιώπηση του θέματος των αποζημιώσεων, ενώ χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα έναντι των Ελλήνων. «Ξεχάστε τις απαιτήσεις για επανορθώσεις, αφού θέλετε να ενταχτείτε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα», ήταν η τάση..

Το 1995, μετά την απεμπλοκή της Συνθήκης του Λονδίνου στο θέμα των χρεών, ως επακόλουθο της γερμανικής επανένωσης, η Ελλάδα έθεσε επίσημα το θέμα των επανορθώσεων. Το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών, που βρισκόταν τότε στη Βόννη, αρνήθηκε να την παραλάβει διότι, σύμφωνα με ανακοίνωση της γερμανικής κυβέρνησης, είχε παρέλθει ο χρόνος διευθέτησης του θέματος – ενώ την ίδια τύχη είχαν και οι 65.000 αγωγές ιδιωτών που ζητούσαν αποζημιώσεις.

Σε ότι αφορά την επιτροπή που έχει συσταθεί για την εξέταση του αιτήματος για τις πολεμικές αποζημιώσεις, ο κ.Fleischer τονίζει ότι η επιτροπή αυτή ήταν μια αντίδραση στην πίεση που δέχεται η ελληνική κυβέρνηση από την αντιπολίτευση. Ωστόσο το όλο εγχείρημα δεν έχει νόημα, εφόσον δεν αντιδρά η γερμανική πλευρά.

Και στο παρελθόν υπήρξαν τέτοιες επιτροπές, όπου όμως και πάλι δεν αντέδρασε η γερμανική κυβέρνηση – πολύ περισσότερο δεν θα το κάνει τώρα που η Ελλάδα δεν θεωρείται ισότιμος εταίρος.

Όπως καταλήγει στη συνέντευξή του ο Αυστριακός ιστορικός, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, μετά το 1990, διακήρυτταν επίσημα πως δεν παραιτούνται από τις απαιτήσεις, τις οποίες θα θέσουν σε μια ευνοϊκή χρονική στιγμή – στιγμή όμως, που ποτέ δεν ήλθε και τώρα είναι φυσικά η πλέον δυσμενής στιγμή για να τεθεί αυτή η ιστορικά και ηθικά θεμελιωμένη αξίωση. (ΑΠΕ-ΜΠΕ)

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 19 Σεπτεμβρίου 2012, http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2696.aspx

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα,08. Σεπτεμβρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com.  Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει πρόσφατα τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com), τα έσοδα των οποίων ενισχύουν τη σελίδα.