ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ:

Εάν καταρρεύσει το κοινωνικό κράτος, καθώς επίσης εάν ιδιωτικοποιηθούν-εκποιηθούν οι κοινωφελείς, οι κερδοφόρες και οι στρατηγικές επιχειρήσεις της πατρίδας μας, ένοχοι θα είναι κυρίως τα συνδικαλιστικά κινήματα και η έλλειψη εμπιστοσύνης που παρατηρείται παντού

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

"Όταν απειλείται η εθνική κυριαρχία ενός κράτους, στα πλαίσια ενός συμβατικού πολέμου, η προστασία των συνόρων του είναι υποχρέωση των ενόπλων δυνάμεων – οι οποίες, σε περιόδους ειρήνης, λειτουργούν προληπτικά, αποθαρρύνοντας τους εχθρούς της χώρας τους…

…Από την άλλη πλευρά, όταν απειλείται η εθνική κυριαρχία ενός κράτους, στα πλαίσια ενός οικονομικού πολέμου, η υποχρέωση προστασίας των «συνόρων» του είναι, μεταξύ άλλων, θέμα των οργανωμένων κοινωνικών ομάδων – στις οποίες ανήκουν τα συνδικαλιστικά κινήματα τόσο των εργαζομένων, όσο και των εργοδοτών, αφού απέναντι σε εξωτερικές απειλές οφείλουμε να είμαστε όλοι ενωμένοι".       

Ανάλυση

Οι περισσότεροι Έλληνες αλλά και πολλοί άλλοι αναρωτιούνται, σχετικά με το πώς είναι δυνατόν να συνεχίζεται (αυξανόμενη) η εκκωφαντική σιωπή των αμνών, παρά τα εγκληματικά, εντελώς αναποτελεσματικά μέτρα λιτότητας, την επιχειρούμενη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, τη φτωχοποίηση, την καταστροφή των μελλοντικών γενεών, καθώς επίσης την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους.

Εν τούτοις, αυτοί που αναζητούν την πραγματική αιτία των γεγονότων, γνωρίζουν πολύ καλά πως, όταν σε μία χώρα κανένας δεν εμπιστεύεται κανέναν (οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τη δημόσια διοίκηση, τα κόμματα, τους Θεσμούς, τα ΜΜΕ και την πολιτική ελίτ, το κράτος δεν εμπιστεύεται τους πολίτες και τους υπαλλήλους του, οι εργαζόμενοι τους εργοδότες, οι εργοδότες τους εργαζομένους, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι τους δημοσίους, οι φορολογούμενοι τους εφοριακούς, κοκ.), αφενός μεν δεν υπάρχει καμία προοπτική επίλυσης των προβλημάτων της, αφετέρου δεν κινητοποιείται κανείς.

Ειδικά όσον αφορά τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας (διαδηλώσεις, απεργίες κτλ.), οι οποίες συνήθως οργανώνονται από τα διάφορα συνδικαλιστικά κινήματα ή/και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η συμμετοχή των πολιτών βαίνει συνεχώς μειούμενη – γεγονός αυτονόητο, κατά την άποψη μας, στα πλαίσια της γενικευμένης έλλειψης εμπιστοσύνης, η οποία επικρατεί στην πατρίδα μας.

Κανένας δεν έχει τη διάθεση να βγει στο δρόμο και να αγωνιστεί για το μέλλον της χώρας του και των παιδιών του, μαζί με ανθρώπους ή/και με οργανώσεις που όχι μόνο δεν εμπιστεύεται καθόλου, αλλά πολλές φορές αντιπαθεί και απεχθάνεται περισσότερο από τους ίδιους τους εισβολείς – τους οποίους συχνά ανέχεται υποσυνείδητα, έχοντας την (ουτοπική) ελπίδα ότι θα τιμωρήσουν τη διαφθορά και θα προκαλέσουν την κάθαρση του συστήματος.

Εάν τώρα σε όλα αυτά προσθέσουμε το ολοκληρωτικό έλλειμμα επιχειρηματικού πλαισίου στην Ελλάδα, καθώς επίσης την ελλιπή λειτουργία του Κράτους Δικαίου, θα διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα στη χώρα μας είναι κατά πολύ χειρότερα, από όσο φανταζόμαστε – ενώ τα οικονομικά της προβλήματα είναι ίσως τα λιγότερο δύσκολα στην επίλυση τους.

Αναφορικά δε με το Κράτος Δικαίου και τη σπουδαιότητα του στη σύγχρονη εποχή, κατά την οποία οι υπόλοιποι συνεκτικοί δεσμοί της κοινωνίας (θρησκεία, ιστορική συνείδηση κλπ.) έχουν ατονήσει, ακόμη και η ελάχιστη δυσλειτουργία του είναι εξαιρετικά επικίνδυνη – ενώ αποτελεί το μοναδικό θεμέλιο, επάνω στο οποίο θα μπορούσε να στηριχθεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, σε σχέση με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις (τις συντεχνίες δυστυχώς σήμερα), οι οποίες έχουν σχεδόν καταρρεύσει κάτω από το βάρος της ιδιοτέλειας των ηγεσιών τους, της διαπλοκής τους με την οικονομική και πολιτική ελίτ, καθώς επίσης της «πολυεπίπεδης» διαφθοράς, τα παρακάτω:

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ

Τα συνδικάτα προέρχονται από τα ευρωπαϊκά κινήματα των εργαζομένων – ενώ οι κυριότεροι στόχοι τους ήταν ανέκαθεν η επιδίωξη υψηλότερων μισθών για τα μέλη τους, οι καλύτερες συνθήκες εργασίας, η συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις των επιχειρήσεων, η μείωση του χρόνου εργασίας, καθώς επίσης (λιγότερο) οι ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές, με προτεραιότητα τον έλεγχο της Πολιτείας από τους (αυτο)οργανωμένους Πολίτες της (αυτοδιάθεση).

Οι διαπραγματεύσεις των συλλογικών συμβάσεων με τους εκπροσώπους των εργοδοτών, καθώς επίσης οι μισθολογικοί αγώνες, με τη βοήθεια διαδηλώσεων, απεργιών κλπ. είναι μέσα στα πλαίσια των δραστηριοτήτων των συνδικάτων – με απώτερο σκοπό την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή των μελών τους στα κέρδη των επιχειρήσεων, με τη μορφή μισθών, παροχών, καλύτερων συνθηκών εργασίας κοκ.

Επειδή τώρα δεν υπάρχει κανένας σωστός, ορθολογικός, δίκαιος ή ιδανικός καταμερισμός των επιχειρηματικών κερδών, η «διανομή» τους καθορίζεται ουσιαστικά από την ισχύ των εκάστοτε συμμετεχόντων – όπου σε περιόδους ύφεσης και ανεργίας, όπως η σημερινή, οι εργοδότες είναι σε εξαιρετικά πλεονεκτική θέση (η ανεργία είναι ο ιδανικός μοχλός συμπίεσης των μισθών, εξουδετέρωσης των συνδικάτων και περιορισμού του κοινωνικού κράτος – πρόκειται για ένα εργαλείο λοιπόν, το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά τα παιδιά του Σικάγου).

Από την άλλη πλευρά, ο βέλτιστος καταμερισμός των κερδών (αναδιανομή των εισοδημάτων) κρίνεται διαφορετικά, τόσο από τους εργαζομένους, όσο και από τους εργοδότες.

Για παράδειγμα, κάποια συνδικάτα είναι της άποψης ότι, οφείλουν να ενδιαφέρονται όχι μόνο για τους μισθούς των μελών τους, αλλά και για τη βιωσιμότητα, καθώς επίσης για τις επενδύσεις των επιχειρήσεων – με την έννοια ότι αυτές είναι προς όφελος των εργαζομένων, αφού προστατεύουν τις θέσεις εργασίας τους, ενώ δημιουργούν καλύτερες προϋποθέσεις μελλοντικών κερδών (οπότε και μισθολογικών αυξήσεων).

Κάποια άλλα όμως προσπαθούν απλά να αυξήσουν τις απολαβές των μελών τους, ακόμη και αν οι αυξήσεις είναι αφενός μεν υπερβολικές, αφετέρου εις βάρος της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων – με αποτέλεσμα να οδηγούνται στη χρεοκοπία, η οποία είναι οδυνηρή όχι μόνο για τους εργοδότες, αλλά και για τους εργαζομένους.

Η ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ

Τα συνδικάτα είναι συνήθως υπέρ εκείνων των «μοντέλων ανάπτυξης», τα οποία στηρίζονται στην αύξηση της ζήτησης – τεκμηριώνοντας τη θέση τους με το ότι, οι απαιτήσεις τους για καλύτερη αναδιανομή των κερδών (υψηλότερες αμοιβές, προνόμια κλπ.), αφενός μεν «βελτιστοποιούν» την παραγωγικότητα όλων των αργαζομένων, αφετέρου αυξάνουν την αγοραστική δύναμη τους (η οποία εκβάλλει στην υψηλότερη εγχώρια κατανάλωση, δημιουργώντας ανάγκη για νέες επενδύσεις).   

Οι οικονομολόγοι των συνδικάτων, συνήθως οπαδοί του Keynes και αντίθετοι με τα μοντέλα ευέλικτης εργασίας, υποστηρίζουν ότι δεν είναι το κόστος εργασίας υψηλό, αλλά οι μισθοί χαμηλοί – με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνεται μία δίκαιη αναδιανομή εισοδημάτων, η οποία θα δημιουργούσε μία υγιή εγχώρια ζήτηση, στηρίζοντας την κατανάλωση και τις επενδύσεις.

Όπως σε γενικές γραμμές αναφέρουν, η μειωμένη εσωτερική κατανάλωση, λόγω των χαμηλών μισθών, υποχρεώνει τελικά τις επιχειρήσεις να επεκταθούν στο εξωτερικό – εξάγοντας θέσεις εργασίας και Know how, μακροπρόθεσμα με δυσμενή επακόλουθα για τους εργαζομένους (ανεργία κλπ.).

Βέβαια για εκείνες τις επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να μεταφέρουν εύκολα τις δραστηριότητες τους σε χώρες φθηνού εργατικού δυναμικού, οι υψηλές αμοιβές λειτουργούν εις βάρος των εργαζομένων.

Από την άλλη πλευρά όμως, οι συνθήκες στις συγκεκριμένες χώρες αλλάζουν απότομα – γεγονός που τεκμηριώνεται από το ότι, η αύξηση των μισθών στην Κίνα (έως και 10% ετησίως) ανάγκασε πολλές βιομηχανίες να εγκατασταθούν σε άλλες χώρες, όπως στο Βιετνάμ και στη Μιανμάρ. Επομένως, οφείλουν να συμπεριλαμβάνουν στις σκέψεις τους και αυτές τις ιδιαιτερότητες, όταν διαπραγματεύονται με τους εργαζομένους.  

Περαιτέρω, στις σημερινές συνθήκες παγκοσμιοποίησης, τα μοντέλα ανάπτυξης που στηρίζονται στη ζήτηση, ειδικά στις χώρες με ισχυρό εξαγωγικό προσανατολισμό, φαίνεται να έχουν υποχωρήσει – επειδή οι επενδύσεις μπορούν να κινηθούν γρηγορότερα και με λιγότερα εμπόδια, σε σχέση με τους εργαζομένους.

Αντίθετα, τα μοντέλα ανάπτυξης που στηρίζονται στην προσφορά (χαμηλότεροι μισθοί, φθηνότερο κόστος προϊόντων, ανταγωνιστικές τιμές πώλησης, εξαγωγές μεγαλύτερες από τις εισαγωγές), τείνουν να επικρατήσουν – με τους μισθούς να υποχωρούν διαρκώς (αφού ο περιορισμός/εξαγωγή των θέσεων εργασίας, υποχρεώνει τους εργαζομένους στην άμυνα). 

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ

Τα συνδικάτα κατάφεραν, μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, να αναγνωρισθούν πολιτικά και θεσμικά, ως οι επίσημοι κοινωνικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων. Στα πλαίσια αυτά ανάλαβαν, εκτός από την προστασία των συμφερόντων των εργαζομένων κατά την υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων, πολλές άλλες «λειτουργίες».

Αυτό συνέβη κυρίως σε πολιτικό επίπεδο, είτε με τη στήριξη κομμάτων εκ μέρους τους, είτε με την εκλογή μελών τους στα Κοινοβούλια. Ειδικά στη Γερμανία, η συμμετοχή των συνδικαλιστών στη Βουλή είναι σημαντικότατη – όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Βουλευτές-μέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων (ποσοστό επί του συνόλου)

Πηγή: Bundestag

Σε επιχειρήσεις τώρα, οι οποίες απασχολούν πάνω από 2.000 εργαζομένους, τα συνδικάτα έχουν το δικαίωμα να τοποθετούν 2-3 εργαζομένους στα εποπτικά συμβούλια (τα οποία αποτελούνται συνήθως από 6-10 άτομα, ανάλογα με το μέγεθος της εταιρείας).

Η ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ

Όπως πολλές άλλες «κοινωνικοπολιτικές» οργανώσεις, έτσι και τα συνδικάτα έχασαν έναν μεγάλο αριθμό των μελών τους, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών – όπου επικράτησε ο νεοφιλελευθερισμός, με αφετηρία τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία (η Μ. Βρετανία είναι ουσιαστικά η «πατρίδα» του συνδικαλισμού, ενώ μέχρι το 1980 η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα ήταν υποχρεωτική).

Οι αιτίες που αναφέρονται είναι η ευρύτερη κοινωνική τάση του «ατομικισμού», ο περιορισμός των επιχειρηματικών δομών, η μείωση των θέσεων εργασίας στη βιομηχανία προς όφελος του κλάδου των υπηρεσιών και, κυρίως, η παγκοσμιοποίηση – η οποία έδωσε πολύ μεγάλα εφόδια στους εργοδότες και ειδικά στο καρτέλ.

Παράλληλα βέβαια η «αναποτελεσματική» ηγετική φυσιογνωμία των συνδικάτων, οι υποθέσεις διαφθοράς των στελεχών και λοιπών μελών τους, η διάβρωση τους από τα πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης η δυσαρέσκεια των εργαζομένων, σχετικά με τις διαπραγματεύσεις τους.

Όπως είναι φυσικό, ο σημαντικότερος παράγοντας εχθρότητας των εργαζομένων, καθώς επίσης ολόκληρης της κοινωνίας απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι η διαπλοκή και η διαφθορά των συνδικαλιστών από την πολιτική και την οικονομική εξουσία – ένα ισχυρότατο όπλο των εργοδοτών (χρηματισμός και εξαγορά των ηγετικών ομάδων), το οποίο χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία, όσο κανένα άλλο.

Από την εξέλιξη αυτή επηρεάστηκαν όλες οι δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας – με εξαίρεση τα σκανδιναβικά κράτη και ο Βέλγιο, όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Ποσοστό συνδικαλιστικής οργάνωσης των δυτικών κρατών

* Οι χώρες αυτές υπολογίζουν τα ποσοστά σε σχέση με τους εργαζομένους μόνο – όλες οι άλλες συμπεριλαμβάνουν και τους ανέργους.

Σημείωση: Το ποσοστό των γυναικών στα σκανδιναβικά συνδικάτα είναι ανάλογο με των ανδρών (50%).  

Πηγή: WPD. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα ΙΙ διαπιστώνουμε κυρίως ότι, το ποσοστό της συμμετοχής των εργαζομένων στα συνδικάτα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μέγεθος του κοινωνικού κράτους – με κριτήριο τις σκανδιναβικές χώρες από τη μία πλευρά και τις Η.Π.Α. από την άλλη.

Εντύπωση φυσικά προκαλεί η Γαλλία, στην οποία το συνδικαλιστικό κίνημα έχει υποχωρήσει σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια – γεγονός που σημαίνει πολλά για το μέλλον του κοινωνικού κράτους τόσο στη συγκεκριμένη χώρα, όσο και στις υπόλοιπες που ευρίσκονται στο τέλος του Πίνακα ΙΙ.

Συμπερασματικά λοιπόν, για τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους στη Δύση τα τελευταία χρόνια είναι κυρίως υπεύθυνα τα συνδικάτα – τα οποία αφενός μεν βυθίστηκαν στη διαπλοκή και στη διαφθορά, αφετέρου διαβρώθηκαν από τα πολιτικά κόμματα, εξυπηρετώντας όλο και λιγότερο τις ανάγκες των κοινωνικών ομάδων που εκπροσωπούν. Παράλληλα βέβαια, έχασαν την ευρύτερη στήριξη της κοινωνίας – η οποία είναι απολύτως απαραίτητη, για να μπορεί να έχει αποτέλεσμα οποιοδήποτε κίνημα.   

Ειδικά όσο αφορά την Ελλάδα, εάν συρρικνωθεί, όπως φαίνεται, το κοινωνικό κράτος, καθώς επίσης εάν ιδιωτικοποιηθούν (σε τιμές ευκαιρίας) οι κοινωφελείς, οι κερδοφόρες και οι στρατηγικές επιχειρήσεις της πατρίδας μας, ένοχοι θα είναι κυρίως τα συνδικαλιστικά κινήματα και οι ηγέτες τους – αφού αυτοί «συνιστούν» την άμυνα μίας χώρας σε περιόδους οικονομικών πολέμων, με υποχρέωση την προστασία της από τους εισβολείς. 

Εάν δε οδηγηθεί τελικά η Ελλάδα στην απορρύθμιση και στην κατάρρευση, η βασική αιτία δεν θα είναι οι ξένοι εισβολείς ή/και η πολιτική ηγεσία, αλλά οι οργανώσεις των πολιτών και των εργαζομένων.

Η λύση είναι φυσικά η αλλαγή πορείας των συνδικαλιστικών και λοιπών οργανώσεων, η καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής στο εσωτερικό τους, καθώς επίσης η ευρύτερη κάθαρσή τους – έτσι ώστε να προσελκύσουν ξανά τους Πολίτες, αυξάνοντας τόσο την ισχύ, όσο και την παρεμβατικότητα τους στην κοινωνική και πολιτική ζωή. 

Στα πλαίσια αυτά η στελέχωση τους με ικανά, ανιδιοτελή άτομα, θα ήταν αποφασιστική για το μέλλον τους, καθώς επίσης για τη διατήρηση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας – ενώ με δεδομένο το ότι, η μόνη μας προστασία απέναντι στην οικονομική εξουσία είναι η Πολιτική, οι οργανώσεις αυτές θα μπορούσαν να μας προστατεύσουν με τη σειρά τους από την πολιτική διαφθορά και την ανεπάρκεια.

Παράλληλα, θα μπορούσαν να αγωνιστούν με επιτυχία για τη διατήρηση των κοινωφελών, των κερδοφόρων και των στρατηγικών επιχειρήσεων στην ιδιοκτησία του δημοσίου – αφού θα είχαν με το μέρος τους την εμπιστοσύνη ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο των μελών τους.  

Η ΙΤΑΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, το τελευταίο χρονικό διάστημα ευρίσκεται σε εξέλιξη, ερήμην των Πολιτών, ένας αγώνας δρόμου, μεταξύ των ελλειμματικών οικονομιών της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, σχετικά με το ποια από όλες θα ανακοινώσει τα περισσότερα μέτρα λιτότητας, καθώς επίσης τη μεγαλύτερη μείωση του κοινωνικού κράτους – με έπαθλο την αναγνώριση των προσπαθειών του νικητή από τις αγορές, οι οποίες θα τον ανταμείψουν με τα συγκριτικά χαμηλότερα επιτόκια δανεισμού. 

Στα πλαίσια αυτά, η Ισπανία καθυστερεί όσο περισσότερο μπορεί το αίτημα για την υπαγωγή της στο μηχανισμό στήριξης – πιθανότατα επειδή υποθέτει ότι, θα υποχρεωθεί σύντομα και η Ιταλία να καταθέσει ανάλογο αίτημα. Κάτι τέτοιο θα ισχυροποιούσε προφανώς τη διαπραγματευτική θέση της Ισπανίας – η οποία, στην προκειμένη περίπτωση, εάν δηλαδή κατέθετε μαζί με την Ιταλία το αίτημα, θα είχε καλύτερη «συντροφιά στη φυλακή της τρόικα», από εκείνη της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ελλάδας.

Για να τα καταφέρει όμως η Ισπανία, σύμφωνα με τους αναλυτές, θα έπρεπε να μειώσει τη διαφορά με την Ιταλία, όσον αφορά το ύψος των επιτοκίων δανεισμού – επομένως να αντιστρέψει την τάση, η οποία εμφανίστηκε από τα τέλη Μαρτίου, όπου τα επιτόκια της ξεπέρασαν τα ιταλικά.

Ειδικότερα, όταν το Δεκέμβριο του 2011 η κυβέρνηση της Ισπανίας ανακοίνωσε το πρώτο πακέτο μέτρων λιτότητας, τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας ήταν 202 μονάδες βάσης υψηλότερα από τα ισπανικά – το Μάρτιο όμως αντιστράφηκε η τάση και τον Ιούλιο τα επιτόκια της Ιταλίας ήταν 116 μονάδες χαμηλότερα (το ζενίθ της διαφοράς).

Πρόσφατα τώρα, όταν η ΕΚΤ ανακοίνωσε την αγορά ομολόγων εκείνων των χωρών, οι οποίες θα υπέβαλλαν αίτημα στήριξης από το ESM, η διαφορά μειώθηκε στις 22 μονάδες βάσης – ενώ θα μπορούσε να περιοριστεί ακόμη περισσότερο, λόγω των μεγαλύτερων αναγκών χρηματοδότησης της Ιταλίας εντός αυτού του έτους (η Ισπανία αντίθετα έχει καλύψει ήδη το 83% των εκδόσεων ομολόγων).

Παρά τις πιέσεις λοιπόν της Γαλλίας, η οποία ανησυχεί για τον εαυτό της, λόγω της έκθεσης της σε ισπανικά και ιταλικά ομόλογα, καθώς επίσης των αγορών, η Ισπανία καθυστερεί περιμένοντας την Ιταλία (αν και η διαφορά των επιτοκίων έχει αυξηθεί ξανά στις 85 μονάδες βάσης, υπέρ της Ιταλίας).

Την ίδια στιγμή όμως η Ιταλία, γνωρίζοντας ότι θα κέρδιζε από την προηγούμενη υπαγωγή της Ισπανίας στο μηχανισμό, χωρίς να υποχρεωθεί να υποταχθεί στις υποχρεώσεις ενός πακέτου στήριξης της οικονομίας της από το ESM, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο.

Από την άλλη πλευρά, η Ισπανία και η Ιταλία ευρίσκονται αντιμέτωπες με εντελώς διαφορετικά προβλήματα. Ειδικότερα (Πίνακας ΙΙΙ) τα εξής:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Συγκριτικά μεγέθη Ισπανίας και Ιταλίας – 2011

Πηγή: Bloomberg. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Η Ισπανία βέβαια έχει ένα επί πλέον πρόβλημα, το οποίο τελικά μάλλον θα την υποχρεώσει να υποβάλλει αίτημα πριν από την Ιταλία – τις τράπεζες της οι οποίες, μεταξύ άλλων, υποφέρουν από μία τεράστια εκροή καταθέσεων (περί τα 80 δις € μόνο τον Ιούλιο). 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως φαίνεται από τις εξελίξεις στην Ισπανία και στην Ιταλία, η Ευρωζώνη είναι βυθισμένη σε έναν εμφύλιο πόλεμο, με την πολιτική και τις αγορές να μάχονται και να αποφασίζουν ερήμην των Πολιτών – κάτι που κατά την άποψη μας οφείλεται κυρίως στην κατάρρευση των συνδικαλιστικών κινημάτων, καθώς επίσης στην αδυναμία των Ευρωπαίων να (αυτό)οργανωθούν σωστά, για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη καταιγίδα.

Ειδικά όσον αφορά τις μελλοντικές εξελίξεις, κρίνοντας από την κρίση του 1929 έχουμε την άποψη ότι, εάν όλα παραμείνουν ως έχουν, η Ευρώπη θα υποφέρει τα πάνδεινα από την ύφεση που θα προκαλέσει η πολιτική λιτότητας, σε συνδυασμό με την τραπεζική βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της – ενώ στις Η.Π.Α. θα συμβεί μάλλον το αντίθετο, αφού ο υπερπληθωρισμός είναι πιθανότερος από ποτέ.  

*Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 29. Σεπτεμβρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2704.aspx

Νέα αναδιάρθρωση του χρέους: Και ξανά προς το σφαγείο τραβά…

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η κατάσταση κι αν δεν έχει τύχει στους περισσότερους είναι οικεία σε όλους: Εντός του δωματίου στο νοσοκομείο κανείς δεν μιλάει για το μοιραίο που είναι θέμα μηνών αν όχι λίγων εβδομάδων. Εκτός του νοσοκομειακού δωματίου, αντίθετα, ο επερχόμενος θάνατος είναι το μοναδικό θέμα συζήτησης, όποτε έρχεται η κουβέντα στον …τυχερό. Κάπως έτσι συμβαίνει και με την ελληνική οικονομία.

Στην Ελλάδα, η συζήτηση περιστρέφεται σε αυτούς που θα πλήξουν τα νέα μέτρα ύψους 11,6 δισ. ευρώ κι εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου η μόνη διαφωνία αφορά το αν φτάνουν αυτά τα μέτρα ή, για να δείξουμε στους πιστωτές μας πόσο υπάκουοι είμαστε, μην τυχόν και χρειάζεται να ανακοινώσουμε κι άλλες, επιπλέον περικοπές μήπως έτσι μας λυπηθούν κι επιδείξουν λίγο οίκτο απέναντί μας. (Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η καλύτερη μοίρα γι' αυτή τη χώρα θα ήταν αν τα δημόσια ταμεία εμφάνιζαν την πληθωρικότητα και την μοναδική ικανότητα «να ξαναγεννιούνται από τη στάχτη τους» που από γεννήσεως του ελληνικού κράτους είχαν η υποτέλεια κι η εθελοδουλία του πολιτικού προσωπικού…) Εκτός Ελλάδας όμως η επικείμενη χρεοκοπία χαρακτηρίζεται από τον Τύπο και τους πολιτικούς ως βέβαιη (με απώτερο ζητούμενο να φτάσει το ελληνικό δημόσιο χρέος στο 100% του ΑΕΠ ώστε να μπορεί με ασφάλεια για τους δανειστές μας να εξυπηρετηθεί στο μέλλον) όπως βέβαιη και θέμα χρόνου χαρακτηρίζαμε κι εμείς τη νέα χρεοκοπία στο Unfollow του Μαρτίου, όταν γράφαμε πως επίκειται νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Κι αυτό κόντρα στους πανηγυρικούς της κυβέρνησης που δια στόματος πρωθυπουργού, Λουκά Παπαδήμου τότε, χαρακτήριζε το PSI «στέρεο έδαφος» και καλούσε τον κόσμο να αποδεχθεί τους όρους της αναδιάρθρωσης, ως το αναγκαίο τίμημα για να ξεμπερδέψουμε μια για πάντα από το βραχνά του χρέους. Επίσης, για να μπορέσουμε να παραμείνουμε στο ευρώ…

Πέντε μήνες μετά, όταν οι περισσότεροι έλληνες πολιτικοί προσεύχονταν στην Μεγαλόχαρη να κάνει το θαύμα της και να μην έχουμε την τύχη του ευδρόμου Έλλη, τα σενάρια για μια νέα αναδιάρθρωση πραγματικά οργίαζαν και στο σύνολό τους αφορούσαν το ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο. Θέμα καθόλου εύκολο καθώς το ιδιαίτερο στην σημερινή συγκυρία είναι πως το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους το οφείλουμε στον λεγόμενο επίσημο τομέα, δηλαδή κράτη – μέλη της ευρωζώνης, ΕΚΤ και ΔΝΤ και όχι σε ιδιώτες. Γι' αυτό το λόγο κι η νέα αναδιάρθρωση ήδη χαρακτηρίζεται ως OSI (Official Sector Involvement) αντίθετα με την προηγούμενη, που είχε χαρακτηριστεί PSI (Private Sector Involvement) λόγω του ότι το κόστος από το κούρεμα τότε μεταφέρθηκε στον ιδιωτικό τομέα μιας και οι ιδιώτες κάτοχοι (τράπεζες, θεσμικοί) ήταν αυτοί που είδαν κυρίως την αξία των ομολόγων τους να απομειώνεται. Τον Μάρτιο όμως η ΕΕ (μαζί με την διαγραφή χρέους 105 δισ. και το νέο δάνειο ύψους 130 δισ. που μας φόρτωσε, μένοντας να αποδειχθεί πώς βγήκαμε κερδισμένοι απ' αυτή την πράξη…) λειτουργώντας ως στρατηγείο των πιστωτών, έκανε και κάτι ακόμη: κατ' εξαίρεση της πάγιας οδηγίας της για ιδιωτικοποιήσεις παντού και πάντα, «κρατικοποίησε» το νέο δημόσιο χρέος της Ελλάδας, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή 220 – 230 δισ. ευρώ από το ελληνικό χρέος να είναι διακρατικό. Κατά συνέπεια κάθε απόφαση για αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, δηλαδή για παραγραφή ενός ποσοστού της τάξης του 20% ή του 30% από τα χρήματα που οφείλουμε στα κράτη της ευρωζώνης θα πρέπει να δικαιολογηθεί στους ευρωπαίους πολίτες οι οποίοι ποτέ δεν έμαθαν ότι φεσώθηκαν για να σώσουν τις τράπεζές τους οι οποίες είχαν κερδίσει τα μέγιστα από τον δανεισμό του ελληνικού δημοσίου τα προηγούμενα χρόνια και τώρα, που τέθηκε εν αμφιβόλω η αποπληρωμή του χρέους, οι κυβερνήσεις τους αποφάσισαν να μεταβιβάσουν το χρέος αυτό στους λαούς. Το μόνο που κατάλαβαν οι περισσότεροι ευρωπαίοι φορολογούμενοι (με ευθύνη των κυβερνήσεών τους οι οποίες έκαναν τον παν για να κρύψουν ακόμη μια φορά ότι στήριξαν τις τράπεζες) ήταν πως χρεώθηκαν για να έχουν οι έλληνες παχυλές συντάξεις… Η ΕΕ κατ' αυτό τον τρόπο καλλιέργησε τον εθνικισμό και το μίσος μεταξύ των λαών, φέροντας την ευθύνη για ένα πρωτοφανές στην μεταπολεμική ιστορία της Ευρώπης κλίμα εθνικών ανταγωνισμών που έχει δημιουργηθεί…

"Οι μεγάλες τράπεζες τα έχουν ετοιμάσει όλα" για μια ακόμη φορά

Πριν δούμε όμως το τι θα γίνει έχει σημασία να εξετάσουμε το τι έγινε, κι αυτό για έναν απλό λόγο: επειδή διαγράφεται ζωντανή η απειλή το νέο κούρεμα που ήδη ετοιμάζεται («στα παρασκήνια οι μεγάλες τράπεζες τα έχουν ετοιμάσει όλα» έγραφε η ιταλική εφημερίδα Ρεπούμπλικα στις 14 Αυγούστου) να είναι εξ ίσου οδυνηρό κι εξ ίσου αναποτελεσματικό με το πρώτο, με αποτέλεσμα σε έξι ή οκτώ μήνες, ευρισκόμενοι μάλιστα σε ακόμη πιο οδυνηρή θέση, να κάνουμε την ίδια συζήτηση.

Ένας είναι κατά βάση ο λόγος που απέτυχε η αναδιάρθρωση του Μαρτίου: το ότι έγινε με πρωτοβουλία των δανειστών. Οι όροι δηλαδή υπό τους οποίους εφαρμόστηκε το «κούρεμα» δεν αποσκοπούσαν να ελαφρύνουν τον ελληνικό λαό από ένα δυσβάσταχτο χρέος, αλλά να εξυπηρετήσουν τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των πιστωτών, με αποτέλεσμα η ονομαστική μείωση του χρέους να καταλήξει σε μια επιπλέον επιβάρυνσή μας κατά 25 δισ. ευρώ μια και στον λογαριασμό, τότε που …γύριζε, μπήκαν και τα χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των χρεοκοπημένων ελληνικών τραπεζών! Δεν θα τις εξαγοράσουν βουτηγμένες στα χρέη οι Γερμανοί…

Το σημαντικότερο ωστόσο δεν είναι η αριθμητική του χρέους, αλλά η πολιτική οικονομία του, δηλαδή το τεράστιο κοινωνικό κόστος που καταβάλαμε: μείωση μισθών, ιδιωτικοποιήσεις, αυξήσεις σε τιμολόγια, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων είναι μερικοί μόνο από τους όρους που περιλαμβάνονταν στο δεύτερο μνημόνιο. Ακόμη επομένως και να πετύχαινε η αριθμητική του κουρέματος, να μειωνόταν πραγματικά δηλαδή στο τέλος της ημέρας το χρέος, το κοινωνικό κόστος που το συνόδευε έκανε απορριπτέα την αναδιάρθρωση. Σε αυτό το πλαίσιο η βαθύτερη ύφεση της οικονομίας που ακολούθησε (βάθους 7% για φέτος, αντί για 4,5% όπως αρχικά υπολογιζόταν) και τώρα χαρακτηρίζεται ως αιτία των αποκλίσεων που κάνουν αναγκαία μια νέα απομείωση, δεν ήταν το απροσδόκητο παρα-προϊόν μιας οικονομικής πολιτικής, αλλά το από τότε προβλέψιμο και άμεσο αποτέλεσμα μιας οικονομικής πολιτικής εκδικητικής, που θα αποτρέπει άλλους λαούς και κυβερνήσεις από το να ζητήσουν κι αυτοί μείωση του χρέους τους, αλλά κυρίως ταξικής πολιτικής που εκμεταλλεύτηκε την κρίση χρέους για να εκθεμελιώσει ό,τι θεωρούσε επιζήμιο για τα συμφέροντά της και παρωχημένο με βάση τους σημερινούς συσχετισμούς.

Εκτός Ελλάδας όλα τα ενδεχόμενα για την μορφή του «κουρέματος» είναι ανοιχτά (περιλαμβάνοντας από κούρεμα των ομολόγων των κεντρικών τραπεζών μέχρι παραγραφή μέρους των διακρατικών χρεών και αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη «για να κάνει μια καινούρια αρχή» όπως έγραφε το περιοδικό Σπίγκελ) από τη στιγμή που επιτεύχθηκε το σημαντικότερο: να κερδηθεί χρόνος και να προλάβουν οι γερμανο-γαλλικές τράπεζες που είχαν κυρίως ελληνικά ομόλογα στα χαρτοφυλάκιά τους να τα ξεφορτωθούν! Τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν, τα χρόνια αυτά που η Ελλάδα μάτωσε με το εργατικό δίκαιο να επιστρέφει στον 19ο αιώνα, δεν πήγαν επομένως χαμένα για τους Ευρωπαίους «εταίρους» μας. Για μας ισοδυναμούν με καταστροφή από τη στιγμή που απωλέσαμε τα σημαντικότερα διαπραγματευτικά χαρτιά που διαθέταμε (σημαντική έκθεση ξένων τραπεζών στο ελληνικό χρέος) με αποτέλεσμα σήμερα κάθε είδους δημόσιο ταμείο (από τα ταμεία της κοινωνικής ασφάλισης μέχρι του κράτους) να είναι κενό. Παρόλα αυτά, ακόμη και τώρα, η μονομερής, παρά κι ενάντια στη βούληση των πιστωτών μας, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους ή όλου του δημόσιου χρέους και η ανάληψη του κόστους εξόδου από το ευρώ πάλι με όρους κυρίαρχου κράτους, με την ταυτόχρονη εθνικοποίηση των τραπεζών, μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα που έρχονται.

ΠΗΓΗ: 28/09/2012, http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2012/09/28/…80/

Η ιδεολογική οικολογία του φασισμού: Η έκρηξη του κοινωνικού συντηρητισμού στην Ελλάδα του μνημονίου

Το αντιφασιστικό μέτωπο ή θα είναι (και) ιδεολογικό-πολιτισμικό ή δεν θα υπάρξει

Του Γιώργου Σαββίδη

Η Χρυσή Αυγή είναι μέρος του συστήματος, επαναλαμβάνει συνεχώς και ορθώς η Αριστερά. Όμως τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό πέραν από το ότι η δύναμη της αυξήθηκε ακριβώς τη στιγμή του βαθέματος της κρίσης, τη στιγμή δηλαδή που το σύστημα έχει όλο και περισσότερο ανάγκη μηχανισμούς ωμής εξωθεσμικής βίας που θα δρουν (αποτελεσματικά) στις παρυφές του, συμβάλλοντας αποφασιστικά στο κλίμα κοινωνικού ντρεσαρίσματος όσων πρόκειται να αντιδράσουν;

Τι θα μπορούσε να σημαίνει επίσης πέραν του ότι εκδοτικές παραφυάδες της άλλοτε life style αναπτυξιακής «ισχυρής Ελλάδας» συνέβαλαν όσο τίποτα στο ξέπλυμα και το «κουστουμάρισα» του φαινομένου;

Για να το διατυπώσουμε διαφορετικά: Μέσα σε ποιες συνθήκες αυτές οι δίοδοι που άνοιξε το σύστημα στην οργάνωση έγιναν «αποτελεσματικές», σε βαθμό μάλιστα που να τίθεται πλέον ανοικτά ζήτημα από τους συστημικούς φορείς (ακόμη και τα μεγάλα ΜΜΕ, όπως την Καθημερινή και το Μέγκα) περί «κινδύνου της Δημοκρατίας», δηλαδή επί της ουσίας για το ενδεχόμενο μίας ανεξέλεγκτης αυτονόμησης – μολονότι βέβαια, όταν μνημονεύεται αυτός ο κίνδυνος, γίνεται (πάντα!) με τη συμπληρωματική καταδίκη της «ακραίας Αριστεράς», τις περισσότερες δε φορές «απλώς» της Αριστεράς και της βίας «από όπου και αν προέρχεται»; Εάν η Χρυσή Αυγή είναι μέρος του συστήματος θα πρέπει και οι αιτίες της ανόδου της να είναι συστημικές και σίγουρα να ξεφεύγουν από την απλή γραμμική αιτιότητα, είτε αυτή είναι δεξιά (πολλοί οι μετανάστες άρα…), είτε αυτή είναι «αριστερή» (οικονομική κρίση και κυριαρχία των ξένων άρα…).

Ταυτόχρονα βέβαια, εφόσον και άλλοι καπιταλιστικοί σχηματισμοί περνούν εξίσου δύσκολες δοκιμασίες από την νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης, χωρίς να έχουν εμφανίσει ακόμη το φαινόμενο της ανόδου και κυρίως της θεσμοποίησης μίας τόσο ακραίας και ανοικτά βίαιης οργάνωσης, αποκτά σημασία και το ιδιαίτερο ιδεολογικό περιβάλλον που διαμορφώθηκε από τη συστημική αντίδραση στην κρίση εντός του ελληνικού καπιταλισμού. Εδώ συναντάμε το ζήτημα της εκρηκτικής ιδεολογικής επέκτασης του κοινωνικού συντηρητισμού στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό την περίοδο του μνημονίου. Ένα θέμα μάλλον όχι επαρκώς προσεγμένο στις αναλύσεις των συνεπειών της κρίσης, οι οποίες λαμβάνουν πολλές φορές άμεσα οικονομίστικο χαρακτήρα. Ακόμη και όταν κατά περίπτωση γίνεται η αυθόρμητη αναφορά στο ότι «γυρίζουμε στη δεκαετία του ‘50», αυτή η επιστροφή συνήθως νοείται ως απώλεια αγοραστικής δύναμης και πτώσης του «βιοτικού επιπέδου». Όμως, η ευθεία σύνδεση της «πτώσης του βιοτικού επιπέδου» με την άνοδο του φασισμού δεν μπορεί να εξηγήσει το οφθαλμοφανές, πώς γίνεται δηλαδή χώρες π.χ. στη Λατινική Αμερική, με πολύ κατώτερο βιοτικό επίπεδο από αυτό της Ελλάδας, να βρίσκονται σήμερα στην πρωτοπορία των κοινωνικών δικαιωμάτων, με τη «δεξιά» να ονομάζεται στις χώρες αυτές «σοσιαλδημοκρατία».

Η επιστροφή στις «καθαρές» ταυτότητες

Εάν είναι σωστό να πούμε ότι η αυταρχική ακροδεξιά έχει βαθιές ρίζες στην Ελλάδα, το ίδιο σημαντικό θα ήταν να τονιστεί η σύνδεση της ακροδεξιάς με τις εξίσου βαθιές ρίζες του παραδοσιακρατικού συντηρητισμού.

Πρόκειται για ένα σύνολο  από ιδεολογικές στάσεις και συμπεριφορές, για ένα habitus, πάνω στο οποίο η Χ.Α. επένδυσε και επενδύει ανελλιπώς, προβάλλοντας μία δυναμική σωματώδη εκδοχή του, αφού όμως συνάντησε πρώτα ένα καλά προετοιμασμένο έδαφος. Πράγματι, οι συστημικές αποδείξεις για τον βαθμό επέκτασης και προβολής αυτού του habitus, που αρχικά πήραν τη μορφή της πρόθυμης υποδοχής του ΛΑΟΣ (το οποίο, αφού έπαιξε τον «ιστορικό του ρόλο», εξαφανίστηκε, μπολιάζοντας το σύστημα με τα πλέον επιθετικά και αδίστακτα στελέχη του), στη συνέχεια δε, διοχετεύτηκαν απενοχοποιημένα μέσα από τις σκληροπυρηνικές εκφράσεις του συστήματος που έμοιαζαν υπεράνω φασιστικής υποψίας, είναι ενδεικτικές: Τις συναντάμε στις πολύμορφες εκκλήσεις για «επιστροφή» στις παραδοσιακές αξίες που θα μας «βγάλουν από την κρίση» – τις αγνές αξίες των απλών παραδοσιακών πολιτών που πούλησαν τα «λαμόγια», οι διεφθαρμένοι πολιτικοί. Τις συναντάμε επίσης στις εκκλήσεις για «επιστροφή» των νέων στην οικογένεια, στις παραινέσεις ορισμένων ζηλωτών της εκκλησίας, που εντός της κρίσης μοιάζουν να «δικαιώνονται» (ενώ κάποιοι αγκαλιάζουν λόγους ανάλογους της Χ.Α., ίσως μάλιστα και την ίδια την οργάνωση).

Δίπλα στις παραδοσιακές αξίες βρέθηκε η αφύπνιση της «Ελλάδας που προσπαθεί», των Ελλήνων που ενωμένοι μπορούν να μεγαλουργήσουν και να δείξουν στους «Ευρωπαίους» τι θα πει ελληνικό δαιμόνιο (άποψη που υπονοεί αυτόματα ότι η Ελλάδα βρίσκεται εκτός Ευρώπης: υπεράνω και υποδεέστερη ταυτόχρονα). Η νέα εθνικοφροσύνη της τόνωσης της αυτοπεποίθησης του «Έλληνα» ήταν βέβαια εύκολη, αφού ήρθε μετά από χρόνια ανορθολογικών θεωριών για τη συνέχεια του ελληνικού «αίματος» και εκπομπών για την εξωγήινη προέλευση των Ελλήνων και τις παγκόσμιες ανθελληνικές συνωμοσίες (εκπομπές που δεν πάρθηκαν ίσως όσο σοβαρά θα έπρεπε, και που σίγουρα είχαν, όπως και οι «300», πολύ σημαντικότερη φαντασιακή επίδραση από όση άφηνε να εννοηθεί η «χαβαλετζίδικη» πρόσληψη τους). Εάν όμως αυτό το κομμάτι επιβολής της νεοσυντηρητικής αφασίας φάνταζε εύκολο, για την επιστροφή του σεξουαλικού συντηρητισμού έπρεπε να επιστρατευτεί το μεγάλο όπλο της «υγειονομικής βόμβας» – είτε αυτή αφορά την κανιβαλική έκθεση, από πρώην «εκσυγχρονιστές» υπουργούς, της εικόνας της «άτιμης» αλλοδαπής ιερόδουλης-φορέα του Aids (που είχε το επιπλέον μνημονιακό «πλεονέκτημα» ότι κόντεψε  να διαλύσει τον ιστό εμπιστοσύνης που με κόπο είχαν χτίσει οι δημόσιοι φορείς υγείας για τη διάγνωση των σεξουαλικών νοσημάτων), είτε με την κατασκευή της εικόνας του «σεξουαλικά πεινασμένου-βιαστή» μετανάστη. Η επιστροφή στην αποκαθαρμένη σεξουαλικά εικόνα της «οικογένειας», της γυναίκας που βρίσκεται στη θέση της (με τα παιδιά στο σπίτι, στην κουζίνα,  κλπ.) και του τίμιου άντρα που είναι «αυθεντικός» άντρας (σαν τον αναστημένο ασπρόμαυρο Ξανθόπουλο στη διαφήμιση εταιρείας τηλεφωνικού καταλόγου – όχι όμως σαν τον γραφικό «τοιούτο» που εμφανίζεται μαζί του) είναι έτσι η άλλη όψη της «υγειονομικής βόμβας».

Η προσωπικότητα που συγκροτεί η συστημική αφήγηση της κρίσης και της «διεξόδου» στην Ελλάδα είναι επομένως πρωτίστως παραδοσιοκρατική και στη συνέχεια αυταρχική. (Αυτό φαίνεται να το έχουν καταλάβει και οι εκπρόσωποι του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, που δεν τολμούν να συμπεριλάβουν έστω και στοιχειώδεις αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού στο πρόγραμμά τους – όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση Τζήμερου). Μπορεί βέβαια στο τέλος η φιγούρα του executive να ηγεμονεύει, μπορεί να ξέρουμε ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις θα μας σώσουν και θα μας φέρουν πίσω στην ανάπτυξη (όπως στα τούρκικα σήριαλ, όπου οι πλέον οικογενειοκρατικές, προνεωτερικές και αυταρχικές καταστάσεις διαδραματίζονται με φόντο την πισίνα της οικογενειακής βίλας ενός πλούσιου επιχειρηματία). Μαζί όμως με την επιστροφή της ανάπτυξης θα πρέπει να έχουμε αποκαθαρθεί, να έχουμε επιστρέψει στην «αυθεντική» μας ταυτότητα, να είμαστε «περήφανοι στη φτώχια μας». Πρόκειται για κάτι που μόνο υποκρισία ή ψεύτικο κάλυμμα «συμφερόντων» δεν είναι: είναι Ιδεολογία, δηλαδή πραγματική – υλική δύναμη επιβολής.  

Φασιστικός κονστρουκτιβισμός: Ρατσιστής δεν γεννιέσαι, γίνεσαι

Η εξήγηση του φασισμού δια της ιδεολογικής οικολογίας που τον γεννά και τον θρέφει μας παρέχει και τη δυνατότητα απάντησης στο ζήτημα της «ιδεολογικής συνείδησης» όσων υποστηρίζουν τη Χ.Α. Όσο λανθασμένο ήταν να ισχυρίζεται κάποιος ότι οι υποστηρικτές «δεν τους γνώριζαν», άλλα τόσο προβληματικό είναι να ισχυριστεί ότι πλατιές λαϊκές μάζες είναι εν γνώσει τους και τεκμηριωμένα οπαδοί φασιστικών και ναζιστικών αντιλήψεων. Αυτός ο τύπος εξήγησης έχει όμως ένα πολύ γενικότερο μειονέκτημα που αφορά και τις δύο εκδοχές του:  Εξαρτά ένα ερώτημα ιδεολογικής ταυτότητας από τη «γνώση», ενώ η ιδεολογία δεν είναι το πεδίο της «ακριβούς γνώσης», αλλά του «περίπου». Γι' αυτό και στο δίλλημα «ξέρουν ή δεν ξέρουν;» είναι προτιμότερο να αντιτάξουμε το «δεν (θέλουν να) ξέρουν αλλά τους αρέσει!». (Ίσως μάλιστα όχι απλώς δεν θέλουν να ξέρουν, αλλά φοβούνται και να μάθουν). Μεγάλο μέρος των λαϊκών μαζών βρίσκει στη Χ.Α. την «καθαρότερη» επιβεβαίωση και ασφάλεια μιας ήδη καλά προετοιμασμένης ταυτότητας.

Η κύρια έκφραση αυτής της ταυτότητας είναι στην παρούσα στιγμή η ρατσιστική αντίδραση ενάντια στους μετανάστες, γιατί κατά κανόνα η ισχυρή ταυτότητα συγκροτείται μέσα από την επιθετική εξωτερική συσχέτιση με το αντικείμενο αποκλεισμού της. Ένα μέρος των λαϊκών μαζών εξοστρακίζει έτσι πάνω στους μετανάστες όσα αρνητικά χαρακτηριστικά φοβάται για τον εαυτό του, διατηρώντας και «απολαμβάνοντας» έτσι τον θετικό πυρήνα της καθαρής του ταυτότητας. Η Χ.Α. γίνεται ο εκτελεστικός διαμεσολαβητής αυτής της εξωτερικής συσχέτισης (και από αυτή τη σκοπιά πραγματοποιεί πράγματι μια πλήρως συστημική λειτουργία), αντλώντας πολιτικό κεφάλαιο πάνω σε μια ταυτότητα που έχει συγκροτηθεί κυρίως από τους κατεξοχήν συστημικούς φορείς. Στους φορείς αυτούς, όμως, ο δυναμικός και βίαιος τρόπος δράσης της οργάνωσης θέτει πλέον το πρόβλημα της πλήρους αυτονόμησής της και της δυνητικής κατασκευαστικής της παρέμβασης στον ίδιο τον πυρήνα της θετικής ταυτότητας με ριζοσπαστικοποίηση των ρατσιστικών, αυταρχικών και βίαιων χαρακτηριστικών της (όπως επισημαίνει άλλωστε η οργάνωση «δεν είναι ένα μονοθεματικό κόμμα» – με αντικείμενο δηλαδή το μεταναστευτικό). Αυτό που σε επίπεδο πολιτικής έκφρασης ξεκίνησε ως μια ελληνική εκδοχή του σαρκοζισμού, επιδιώκοντας τη δεξιά ιδεολογική ηγεμόνευση, έγινε πλέον δυνητικά ανεξέλεγκτη ιδεολογική μάζα, κάτι που φαίνεται να καταλαβαίνουν πλέον και οι ίδιοι οι φορείς της συστημικής εξουσίας. Υπ' αυτή την έννοια, τίθεται πράγματι ένας σημαντικός αντι-συστημικός κίνδυνος από φασιστική σκοπιά, που θα πρέπει να αποτρέψει την Αριστερά να προχωρήσει στην πλήρη ταύτιση Χ.Α. και συστήματος. Από την ίδια σκοπιά, εξάλλου, αναδεικνύεται και η προτεραιότητα των πλατιών συμμαχιών για την αντιμετώπιση του φασιστικού φαινομένου, με δυνάμεις που δεν υποστηρίζουν απλώς τον εκσυγχρονισμένο και ορθολογικά νεωτερικό χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ενδιαφέρονται πρωτίστως για την με κάθε τρόπο υπεράσπιση της δικαιωματοκρατικής, κοινωνικά φιλελεύθερης και ιδεολογικά δημοκρατικής συγκρότησης τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής σφαίρας. Το αντιφασιστικό μέτωπο ή θα είναι (και) ιδεολογικό-πολιτισμικό ή δεν θα υπάρξει.  

ΠΗΓΗ: REDNotebook, 19 Σεπτεμβρίου 2012, http://www.rednotebook.gr/details.php?id=6820

Βελούδινο διαζύγιο είναι ίσως η μόνη λύση

Του  Γιάννη Βαρουφάκη

Άλλη μια φορά, οι ηγέτες της Ευρωζώνης κατήργησαν στην πράξη τα όποια οφέλη υποσχέθηκε μια πρότερη απόφασή τους σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής.

Θυμάστε τον περασμένο Ιούνιο πως οι πρωθυπουργοί της Ιταλίας και της Ισπανίας, επικουρούμενοι από τον νεο-εκλεγέντα, τότε, γάλλο Πρόεδρο, έδωσαν τον ευγενή αγώνα για να γίνει αποδεκτή η αρχή της αποσύνδεσης της κρίσης δημόσιου χρέους από την τραπεζική κρίση;

Σε πείσμα της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία φάνηκε να υποχωρεί, οι κκ. Monti, Rajoy και Hollande «πέρασαν» την απλή ιδέα της άμεσης επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από το EFSF-ESM, χωρίς την καταγραφή αυτών των κεφαλαίων στο δημόσιο χρέος των χωρών όπου εδράζουν οι εν λόγω τράπεζες. Βέβαια, για να συμβεί αυτό, έπρεπε (όπως είναι θεμιτό) η επιτήρηση των τραπεζών να φύγει από τους εθνικούς θεσμούς και να μεταφερθεί στο «κέντρο», π.χ. στην ΕΚΤ, στην EBA (European Banking Authority) και στο ίδιο το EFSF-ESM.

Τους μήνες που ακολούθησαν την σημαντική αυτή απόφαση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκπόνησε μελέτη του πως μπορεί να μπει μπρος η ευρωπαϊκή επιτήρηση από το 2013 ώστε να ξεκινήσει, όσο ταχύτερα γίνεται, η εφαρμογή της απόφασης του Ιουνίου. Όμως, από τον Αύγουστο, η γερμανική κυβέρνηση εξέπεμψε (με άρθρο του Υπουργού Οικονομικών της στους Financial Times) το πρώτο κεκαλυμμένο μήνυμα, προς όποιον ήθελε να ακούσει, ότι ετοιμαζόταν για την ρεβάνς – ότι, με απλά λόγια, θα έβρισκε τρόπο να καταργήσει στην πράξη την απόφαση της Συνόδου του Ιουνίου, την οποία η κα Μέρκελ είχε αναγκαστεί να αποδεχθεί μετά την δημιουργία του μετώπου Monti-Rajoy-Hollande.

Πως θα την καταργήσει; Αρνούμενη την υπαγωγή όλων των τραπεζών της Ευρωζώνης σε καθεστώς επιτήρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση (είτε από την ΕΚΤ είτε από μια ομοσπονδιακή European Banking Authority – η οποία, έως σήμερα, παραμένει μια συνομοσπονδία άνευ ουσιαστικής ικανότητας ελέγχου και επιτήρησης των τραπεζών). Τα επιχειρήματα της γερμανικής πλευράς εμφανίζονται να έχουν μόνο τεχνικό χαρακτήρα, επικεντρωνόμενα στο κατά πόσον είναι εφικτό να ελέγχονται 6000 τράπεζες κεντρικά πριν περάσει τουλάχιστον μια πενταετία. Η ουσία όμως έγκειται αλλού: Πρώτον, και βασικότερο, η γερμανική κυβέρνηση το φυσάει και δεν κρυώνει ότι στην Σύνοδο του Ιουνίου οι «λατίνοι» συνασπίστηκαν και την ανάγκασαν να αποδεχθεί κάτι (την de facto τραπεζική ένωση στην Ευρώπη) την οποία εκείνη δεν ήθελε, ή δεν ήταν έτοιμη ακόμα να αποδεχθεί. Δεύτερον, οι γερμανικές τράπεζες δεν δέχονται επ' ουδενί τον έλεγχο από οποιονδήποτε άλλο μη-γερμανικό κρατικό θεσμό. Ο λόγος; Επειδή τρέμουν μήπως αποκαλυφθεί η κεφαλαιακή τους γύμνια (κάτι που το γερμανικό κράτος δεν πρόκειται να αποκαλύψει ποτέ.)

Για αυτούς τους δύο λόγους, η κυβέρνηση του Βερολίνου έχει βαλθεί, τις τελευταίες δύο εβδομάδες να μπλοκάρει την οποιαδήποτε κίνηση προς την κατεύθυνση του ουσιαστικού κεντρικού ελέγχου των τραπεζών της Ευρωζώνης. Δεδομένου ότι αυτός ο ουσιαστικός, κεντρικός έλεγχος των τραπεζών ήταν ο όρος που έθεσε η ίδια η Γερμανία για την εφαρμογή της Συμφωνίας του Ιουνίου (σχετικά με την αποσύνδεση της τραπεζικής κρίσης από την κρίση δημόσιου χρέους – βλ. πρώτη παράγραφο), είναι ξεκάθαρο ότι η Γερμανία πασχίζει, και καταφέρνει, να αποτρέψει την Συμφωνία του Ιουνίου με αποτέλεσμα τα 100 δις ευρώ που θα χρειαστούν οι ισπανικές τράπεζες άμεσα να καταλήξουν να προστεθούν στο βουνό του ισπανικού δημόσιου χρέους, καταδικάζοντας την Ισπανία στην δική μας, ελληνική, μοίρα.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου, θα θυμάστε ότι ο κ. Draghi, ο Πρόεδρος της ΕΚΤ, τάραξε τα νερά ανακοινώνοντας ότι είναι έτοιμος να δώσει εντολή απεριόριστων αγορών Ισπανικών (και Ιταλικών) ομολόγων (στη δευτερογενή αγορά) εφόσον η χώρα το ζητήσει και δεσμευτεί σε ένα «πρόγραμμα προσαρμογής», δηλαδή σε ένα Μνημόνιο-αλα-ελληνικά, το οποίο θα εποπτεύει η τρόικα (ίσως χωρίς την συμμετοχή του ΔΝΤ). Αμέσως, οι αγορές ανακουφίστηκαν και τα ισπανικά spreads υποχώρησαν. Ο λόγος είναι ότι φαντάστηκαν (λανθασμένα) πως ο συνδυασμός της Συμφωνίας του Ιουνίου (που θα ανακούφιζε πολύ το ισπανικό δημόσιο χρέος, καθώς δεν θα καταγράφοναν σε αυτό τα κεφάλαια που θα πάρουν οι τράπεζες της χώρας από το EFSF-ESM) με τις αγορές ομολόγων της ΕΚΤ θα έθεταν την Ισπανία σε ένα βιώσιμο μονοπάτι.

Είχα προειδοποιήσει (ελκύοντας τις γνωστές κατηγορίες ότι «καταστροφολογώ») πως δεν θα εξελιχθούν τόσο ομαλά τα πράγματα. (Βλ. σχετικό άρθρο στα αγγλικά σε τρία μέρη: Μέρος Α, Μέρος Β, Μέρος Γ). Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι μεγάλες προσδοκίες για μια πιο ορθολογική ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της Ισπανίας, και της Κρίσης γενικότερα, δεν είχαν λάβει υπ' όψη την βούληση της Γερμανίας να ανατρέψει αυτό τον ενάρετο συνδυασμό (Συμφωνίας Ιουνίου και νέας πολιτικής της ΕΚΤ). Σήμερα, εξελίσσεται το εξής δράμα: Όπως εξήγησα πιο πάνω, η Γερμανία παίρνει πίσω (έμμεσα πλην σαφέστατα) την υπογραφή της από την Συμφωνία του Ιουνίου που θα έβλεπε το ισπανικό δημόσιο χρέος να αποσυνδέεται από τις ζημίες των ισπανικών τραπεζών. Η ισπανική μεριά, ο κ. Rajoy, αντιδρά (με το δίκιο του) αρνούμενος να αιτηθεί την σύναψη Ισπανικού Μνημονίου (μετά τροϊκανών, περιοδικών επισκέψεων κλπ κλπ) που απαιτεί η ΕΚΤ του κ. Draghi για να αρχίσει να αγοράζει ισπανικά ομόλογα έως ότου η Ευρώπη (δηλαδή η Γερμανία εν προκειμένω) εφαρμόσει την Συμφωνία του Ιουνίου.

Πρόκειται για ένα παίγνιο υψηλότατου ρίσκου για ολόκληρη την Ευρώπη το οποίο αυτή την στιγμή επικεντρώνεται στην διελκυστίνδα μεταξύ Βερολίνου και Μαδρίτης: το Βερολίνο τραβάει το σχοινί αρνούμενο την τραπεζική ένωση (χωρίς την οποία η Ισπανία θα βουλιάξει) και η Μαδρίτη τραβάει το ίδιο σχοινί από την άλλη μεριά αρνούμενη να ενεργοποιήσει την νέα στρατηγική της ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά ομολόγων (χωρίς την οποία το ευρω θα διαλυθεί γρήγορα – σύμφωνα με τα λεγόμενα του Προέδρου της ΕΚΤ σε λόγο που έβγαλε στις 8 Αυγούστου).

Μια απλή διέξοδος

Εδώ και δύο χρόνια έχουν κατατεθεί πλειάδα προτάσεων για την έξοδο από την Κρίση του Ευρώ. Όλες αυτές οι προτάσεις προσκρούουν στις αντιρρήσεις της Γερμανίας. Η Συμφωνία του Ιουνίου, μαζί με την προσφάτως εξαγγελθείσα πολιτική της ΕΚΤ, αποτελούν το ελάχιστο που χρειάζεται για την μη-κατάρρευση της Ευρωζώνης. Όχι για την επίλυση της Κρίσης (καθώς η επίλυση χρειάζεται πολλά περισσότερα) αλλά για την συγκράτησή της σε διαχειρίσιμα επίπεδα. Κι όμως. Είναι πλέον οφθαλμοφανές ότι η γερμανική ηγεσία ούτε αυτό το ελάχιστο δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί. (Δείτε εδώ για την απελπισμένη γνώμη του καλού γερμανού δημοσιογράφου Wolfgang Munchau για τα αίτια αυτής της άρνησης.)

Και τώρα τι; Καιρό τώρα ακούμε να μας λένε ότι η Ελλάδα πρέπει να βγει από το ευρώ. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την χώρα μας αλλά και το έναυσμα για την τελική αποδόμηση της Ευρωζώνης. (Σημ. Αν μπορούσαν να μας διώξουν κρατώντας ανέπαφη την υπόλοιπη Ευρωζώνη, θα το είχαν πράξει χωρίς δεύτερη συζήτηση σταματώντας την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μέσω του ELA). Ο λόγος είναι απλός: Μια ελλειμματική χώρα δεν θα φύγει από το ευρώ ποτέ μόνη της, καθώς γνωρίζει ότι ανακοινώνοντας την δημιουργία νέου νομίσματος, το οποίο δεν θα είναι έτοιμο για μήνες (το οποίο το δημιουργεί για να το υποτιμήσει), ουσιαστικά καλεί όλους, έλληνες και μη, να σπεύσουν στην «έξοδο», αφού ρευστοποιήσουν ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχουν.

Μόνο τανκς στους δρόμους και κλείσιμο των συνόρων (που ισοδυναμεί με έξοδο από την ΕΕ) μπορεί να φέρει μια τέτοια ανακοίνωση (κάτι που μόνο να το πει χρειάζεται κανείς για να καταλάβει τι καταστροφή θα ήταν μια τέτοια κίνηση). Παράλληλα, αν η Ευρώπη εκπαραθυρώσει μια ελλειμματική χώρα, τότε αμέσως, την ίδια μέρα, μια σειρά από άλλες χώρες καταρρέουν διαδοχικά και αναγκάζονται να υψώσουν τείχη για να αποτρέψουν την φυγή των δικών τους κεφαλαίων στο εξωτερικό. (Είναι ο λόγος που η Γερμανία διστάζει να μας διώξει από την οικογένεια του ευρώ.)

Περιληπτικά, καμία ελλειμματική χώρα-μέλος της Ευρωζώνης ούτε θα επιλέξει να φύγει, ούτε και θα εκδιωχθεί (εφόσον ο στόχος είναι η διατήρηση της Ευρωζώνης). Όμως, το ίδιο δεν ισχύει με μια πλεονασματική χώρα. Π.χ. την… Γερμανία. Έστω ότι η Γερμανία ανακοίνωνε την έξοδό της από την Ευρωζώνη, σε μια προσπάθεια να πάψει να μοιράζεται με χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία κλπ το νόμισμά της. Τι θα συνέβαινε; Από τη μία, αντίθετα με μια υπό έξοδο ελλειμματική χώρα, ξένα κεφάλαια θα «εισέβαλαν» στις γερμανικές τράπεζες (ακόμα πιο γρήγορα από τώρα) δίνοντας στην γερμανική κυβέρνηση άπλετο χρόνο για να δημιουργήσει το νέο της μάρκο, και να εντάξει σε αυτό όποιες άλλες χώρες εκείνη κρίνει ότι θέλει υπό την ομπρέλα του νομίσματός της (π.χ. Ολλανδία, Σλοβακία, Αυστρία, ίσως και Φινλανδία, Πολωνία κλπ). Από την άλλη, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει το φάσμα της υπερτίμησης του νέου νομίσματος, όπως κάνει σήμερα η Ελβετία (που παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατήσει την ισοτιμία φράγκου και ευρώ στα 1,2).

Μια τέτοια ιδέα, εξόδου της Γερμανίας από το ευρώ, δεν είναι κάτι το νέο. (Τον Αύγουστο του 2010 έγραφα σε αυτές τις σελίδες ότι η γερμανική ελίτ δεν είχε αποκλείσει την «απόδραση» από την Ευρωζώνη.) Αυτό που είναι νέο είναι ότι η Bundesbank, η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, ιδίως υπό τον Πρόεδρό της κ. Jens Weideman, έχει ανακυρηχθεί στον Μωυσή της Απόδρασης και την Επιστροφής στο Μάρκο. Μπορεί ακόμα να υπάρχουν ισχυρές αντιδράσεις από τους γερμανούς βιομήχανους, όμως σε σχέση με πέρσι και πρόπερσι οι φωνές που ζητούν την έξοδο της Γερμανίας από το ευρώ ενισχύονται ενώ οι φιλο-ευρωπαϊστές χάνουν όλο και μεγαλύτερο μέρος της δυναμικής τους.

Παράλληλα, η υπόλοιπη Ευρωζώνη, πλην της Γαλλίας (που πάντα ονειρευόταν να βρίσκεται στην ζώνη του μάρκου, σχεδιάζοντας το ευρώ έτσι ώστε να αποτελεί την μετεμφίεση του γερμανικού νομίσματος), δεν θα έβλεπε με καθόλου κακό μάτι μια γερμανική έξοδο. Το ευρώ θα υποτιμάτο άμεσα, μειώνοντας την πραγματική αξία των χρεών της Περιφέρειας και δίνοντας μεγάλη ώθηση στις εξαγωγές προς την νέα γερμανική «ζώνη» και τον υπόλοιπο κόσμο. Επί πλέον, φανταστείτε πόσο πιο απλό θα ήταν να συμφωνηθούν μέτρα και πολιτικές σε Ευρωγκρουπ αν από αυτό έλειπαν Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία και Φινλανδία. Ο μεγάλος πληθωρισμός, για κάποια χρόνια, θα φάνταζε ως ελάχιστο αντίτιμο για την λήξη της σκοτοδίνης που σήμερα αποτελεί την πραγματικότητά μας.

Η μέση λύση

Ο λόγος που η κα Μέρκελ δεν θέλει να συμβαδίσει με την Bundesbank σε αυτόν τον αποσχιστικό δρόμο είναι διπλός. Πρώτον, επειδή μια γερμανική έξοδος θα μείωνε πολύ όχι μόνο τις εξαγωγές των γερμανικών επιχειρήσεων αλλά και την αξία των περιουσιακών στοιχείων που διαθέτουν γερμανοί πολίτες στις χώρες της Ευρωζώνης. Πράγματι, μια μείωση της αξίας του ευρώ σε σχέση με το μάρκο θα εξαφάνιζε εν μία νυκτί μεγάλο μέρος της περιουσίας εταιρειών όπως η Volkswagen (καθώς η Seat θα έχανε έως και το 40% της αξίας της), η Deutsche Telekom (της οποίας οι θυγατρικές στην Ιταλία, στην Ελλάδα κλπ θα έχαναν αντόιστοιχα μεγάλη αξία) κλπ. Δεύτερον, τα μεγάλα νομικά προβλήματα που θα επέφερε μια έξοδος της Γερμανίας από την Ευρωζώνη.

Χαρακτηριστικά, ο Wolfgang Munchau μου έλεγε πρόσφατα ότι οι συνεργάτες του βρήκαν πως η οποιαδήποτε έξοδος από το ευρώ θα σήμανε την παραβίαση χιλίων είκοσι τριών ευρωπαϊκών νόμων! Δεν θα πείραζε την Γερμανία να παραβιάσει η Ελλάδα, λόγου χάρη, τόσους νόμους (καθώς θα το χρησιμοποιούσε ως ένα ακόμα επιχείρημα ότι οι Έλληνες δεν «άξιζαν» την ιδιότητα του μέλους της Ευρωζώνης). Όμως, δεδομένης της γερμανικής προσήλωσης στους νόμους, δεν θα ήταν εύκολο για καμία γερμανική κυβέρνηση να πάρει την δύσκολη απόφαση της εξόδου. Τι θα έκανε, π.χ., με την ΕΚΤ, την κεντρική τράπεζα του ευρώ, που βρίσκεται στην Φραγκφούρτη; Θα την απέλαυνε;

Όμως, αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι ανάγκη η Γερμανία ούτε να παραβιάσει το ευρωπαϊκό δίκαιο ούτε και να αποσχιστεί, επίσημα, από την ΕΚΤ. Θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο που μια ελλειμματική χώρα, όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί να κάνει: να εισάγει ένα δεύτερο, παράλληλο νόμισμα για συναλλαγές με το γερμανικό δημόσιο. Αν εισήγαγε η ελληνική κυβέρνηση ένα τέτοιο παράλληλο νόμισμα, το εγχείρημα θα αποτύγχανε καθώς κανείς μας δεν θα ήθελε να το κρατά στα χέρια του, γνωρίζοντας καλά ότι θα υποτιμάτο εκθετικά κάθε λεπτό της ώρας που περνά. Όμως, ένα τέτοιο, δεύτερο, παράλληλο νόμισμα στην Γερμανία θα γινόταν ανάρπαστο – ιδίως αν το ονόμαζαν μάρκο.

Μάρκο και ευρώ θα μπορούσαν, πράγματι, να κυκλοφορούν δίπλα-δίπλα, δίνοντάς την δυνατότητα στην Γερμανία να ακολουθεί την δική της, σφικτή, νομισματική πολιτική (κάτι που θα αύξανε την ισοτιμία μάρκου-ευρώ) και, παράλληλα, στην ΕΚΤ να εφαρμόζει την δική της πολιτική. Σταδιακά, αλλά σίγουρα, οι συναλλαγές στην Γερμανία θα γίνονταν όλο και περισσότερο με μάρκα. Όταν έλληνας ή ισπανός θα στέλνει τα χρήματά του σε γερμανική τράπεζα, αυτά θα καταγράφονται ως ευρώ και θα μετατρέπονται σε μάρκα ανάλογα με την ισχύουσα την στιγμή εκείνη ισοτιμία. Ουσιαστικά, η Γερμανία τίθεται εκτός ευρώ χωρίς να αποχιστεί επισήμως από την Ευρωζώνη (π.χ. παραμένοντας ακόμα και εντός του συστήματος εσωτερικών πληρωμών της ΕΚΤ – του Target 2 – με όλο και μειούμενη παρουσία εντός του συστήματος της ΕΚΤ καθώς το ποσοστό των συναλλαγών μεταξύ γερμανικών τραπεζών και του «έξω κόσμου» μεταφέρεται στην σφαίρα του μάρκου).

Συμπέρασμα

Είναι πλέον αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Γερμανία δεν φαίνεται διατεθειμένη να πράξει τα ελάχιστα που απαιτούνται για να σταματήσει η αποδόμηση της Ευρωζώνης. Τα περιθώρια μιας ορθολογικής συμφωνίας μεταξύ των δέκα επτά κρατών-μελών έχουν εξαφανιστεί. Το μόνο που κάνουμε τώρα είναι να διαχειριζόμαστε από κοινού μια βασανιστικά αργή δυσ-θανασία. Τώρα μάλιστα που το «κίνημα» για επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο έχει πλέον ηγέτη τον Πρόεδρο της κραταιάς Bundesbank, ένα «βελούδινο διαζύγιο» είναι ίσως η μόνη λύση. Κακή λύση αλλά όχι χειρότερη αυτού που βλέπουμε μπροστά μας, έτσι όπως πορευόμαστε.

Η έκδοση ενός παράλληλου γερμανικού νομίσματος (το οποίο μπορεί να είναι και, στην αρχή, μόνο ψηφιακό – και να χρησιμοποιείται π.χ.μόνο σε συναλλαγές με κάρτες ή μέσω web-banking) θα διευκόλυνε την μετάβαση σε μια Ευρωζώνη στην οποία ο ρόλος της Γερμανίας θα μειώνεται σταδιακά μεν γοργά δε. Το κλειδί μιας τέτοιας εξέλιξης όμως βρίσκεται στο Παρίσι και όχι στο Βερολίνο, καθώς οι γαλλικές ελίτ ήταν εκείνες που ήθελαν διακαώς να προσδέσουν την γαλλική αγορά εργασίας στο μάρκο. Αυτή είναι όμως μια άλλη ιστορία του Γιάνη Βαρουφάκη.

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου 2012, http://dailynews24.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=18124:….B7

Η βρύση  στάζει

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Η μητέρα σκεφτική

πλένει τα πιάτα

Η βρύση στάζει υπομονή,

κάποτε έσταζε όνειρα

Στο σαλόνι το παιδί

καλπάζει

σε ξύλινο άλογο

Ένας στρατιώτης βαδίζει στην έρημο

Ένας στρατιώτης σκοτώνεται στην έρημο

Η μητέρα στρώνει το τραπέζι

με πιάτα καθαρά

Η μητέρα κλαίει

Έχει τα μάτια βιολετιά,

σκοτεινιασμένα

Το δάκρυ κυλάει στο άδειο πιάτο

Η τηλεόραση παίζει πόλεμο

Κοπάδια ανθρώπων

βαδίζουν στην έρημο

Η μητέρα σκουπίζει το δάκρυ

το παιδί καλπάζει σε ξύλινο όνειρο

Ο στρατιώτης πεθαίνει

Οι άνθρωποι κοπάδια

ψάχνουν ουρανό

Η τηλεόραση ανακοινώνει τα νέα μέτρα

τα φαγωμένα χέρια της μητέρας

σφίγγονται

το δάκρυ στάζει στο βρώμικο πιάτο

η βρύση στάζει απόγνωση

Η μητέρα και πάλι κλαίει

11 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Η ΠΑΡΤΙΔΑ ΤΩΝ 31,5 ΔΙΣ. €:

Η απειλή της χρεοκοπίας λειτουργεί πολύ επιτυχημένα – αφού επιτρέπει τη θυματοποίηση των μαζών, την υποδούλωση ολόκληρων κρατών, καθώς επίσης την επιβολή ειδικών φόρων, με στόχο τη διευκόλυνση των εκάστοτε εισβολέων

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

"Ο κοινωνικός καπιταλισμός, η μικτή οικονομία καλύτερα, (στην οποία οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές και οι κερδοφόρες μονοπωλιακές επιχειρήσεις ανήκουν στο κράτος, ενώ όλες οι υπόλοιπες στους ιδιώτες), σε «περιβάλλον» άμεσης δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες συμμετέχουν μέσω δημοψηφισμάτων τόσο στις αποφάσεις, όσο και στον έλεγχο του κράτους, είναι το σύστημα που μπορεί να εγγυηθεί την καταπολέμηση της ανεργίας – όπως επίσης τη δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων, την αειφόρο ανάπτυξη και την ελευθερία".

Κείμενα

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω το «σύστημα», η Ευρωζώνη δηλαδή, είναι έτσι «φτιαγμένη», ώστε να παράγει πλούτο (πλεονάσματα) για ορισμένες χώρες και φτώχεια (ελλείμματα) για κάποιες άλλες. Πρόκειται λοιπόν αναμφίβολα για μία «ελαττωματική κατασκευή», η οποία δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει ως έχει.

Η κεντρική τράπεζα του συστήματος, η ΕΚΤ, δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά – αφού από τη μία πλευρά είναι αδύνατον να συνεχίζει να αγοράζει επισφαλή ομόλογα, έχοντας ίδια κεφάλαια μόλις 11 δις €, ενώ από την άλλη δεν γίνεται να χειρίζεται τις οικονομίες 17 διαφορετικών μεταξύ τους κρατών, με ένα και μόνο βασικό επιτόκιο.

Για παράδειγμα, απαιτείται άμεση αύξηση του βασικού επιτοκίου στη Γερμανία (μεγεθύνεται ήδη η φούσκα ακινήτων), για να αποφευχθεί η υπερθέρμανση της οικονομίας της – ενώ στην Ιταλία μείωση, για να ξεφύγει από την ύφεση. Από την άλλη πλευρά, είναι θεσμοθετημένος ουσιαστικά ο αθέμιτος ανταγωνισμός εντός μίας τέτοιας νομισματικής ένωσης – αφού είναι δεδομένος όταν πρόκειται για ίσες μεταξύ τους επιχειρήσεις, οι οποίες διέπονται από διαφορετικά επιτόκια δανεισμού.   

Για να μπορέσει τώρα να επιβιώσει η Ευρωζώνη θα πρέπει, παράλληλα με την ενίσχυση της ΕΚΤ από ένα «δυναμικό» ESM με τραπεζική άδεια και κεφάλαια άνω του 1 τρις €, με ευρωομόλογα, με κοινό τραπεζικό σύστημα κλπ., να συμβούν τα παρακάτω:

(α) είτε να ενισχυθεί ο πληθωρισμός στις πλεονασματικές χώρες του Βορά (αύξηση μισθών και κατανάλωσης με προϊόντα του Νότου, έτσι ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα των ελλειμματικών ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών, καθώς επίσης της αποβιομηχανοποίησης),

(β) είτε να αυξηθεί η φορολογία στο Βορά, έτσι ώστε να μεταφέρονται οι επί πλέον «πόροι» (πλεονάσματα) στο Νότο – ουσιαστικά δηλαδή να αμοιβαιοποιηθεί το χρέος, σε συνθήκες αλληλεγγύης.

Εάν δεν συμβεί ούτε το ένα, αλλά ούτε και το άλλο, η Ευρωζώνη είναι δυστυχώς καταδικασμένη να αποτύχει – όπου, στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν προτιμότερη η ελεγχόμενη επιστροφή όλων των χωρών μαζί στην αφετηρία (προ ευρώ περίοδο), από την ανεξέλεγκτη κατάρρευση.

Περαιτέρω, ο Βοράς και ειδικά η Γερμανία έχει μεγαλύτερη ανάγκη σήμερα να διατηρήσει το ευρώ, από ότι ο Νότος – με την Ισπανία και την Ιταλία να έχουν πολύ καλύτερες προοπτικές εκτός ευρώ.

Η Ελλάδα, στην οποία η έκθεση της Τρόικα λέγεται ότι διαπιστώνει «τρύπα» 30 δις € (από τα 20 δις που αναφερόταν χθες και τα 10-15 δις που αποδέχεται η κυβέρνηση), είναι δυστυχώς εγκλωβισμένη στο ευρώ – ενώ ευρίσκεται πια στο έλεος των δανειστών της, με ελάχιστες πιθανότητες να ξεφύγει από το μοιραίο.

Σε κάθε περίπτωση, η πληρωμή ή μη της επόμενης δόσης, θα είναι καθοριστική για το μέλλον της – με αρκετούς να αναφέρονται στην τελική παρτίδα (poker) των 31,5 δις €, η οποία μάλλον θα ολοκληρωθεί μετά τις αμερικανικές εκλογές (ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, είμαστε ανέκαθεν εναντίον της συνέχισης του δανεισμού, προτιμώντας τις επώδυνες μεν, αλλά καθαρές, βιώσιμες λύσεις).

Τέλος, το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης χαρακτηρίζεται εύλογα ως μία βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της – με ελάχιστες πιθανότητες να μην εκραγεί, στην περίπτωση ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας κάποιων χωρών μελών ή διάλυσης της νομισματικής ένωσης.

Με δεδομένο τώρα το γεγονός ότι, η Ευρώπη αποτελεί το βασικό δανειστή των αναπτυσσομένων κρατών, η απειλή αυτή δεν είναι καθόλου αμελητέα για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η σκανδαλώδης λεηλασία

Η μετοχή του ΤΤ (σχεδιάζεται να ιδιωτικοποιηθεί άμεσα), κατέρρευσε μετά την ανακοίνωση του υπουργού οικονομικών – σύμφωνα με την οποία η πλέον ασφαλής κάποτε τράπεζα (μεγάλη καταθετική βάση, ελάχιστες επισφάλειες), δεν είναι πια βιώσιμη. Η κυβέρνηση βέβαια δεν ανέφερε ότι, οι δυσκολίες του ΤΤ οφείλονται στο «φόρτωμα» του με ομόλογα του δημοσίου, λίγο πριν από το «κούρεμα» τους.

Η μετοχή του ΟΠΑΠ (πέρυσι περί τα 14 €, σήμερα 3,90 €) ευρίσκεται επίσης σε ελεύθερη πτώση – με αποτέλεσμα, η προγραμματισμένη «εκποίηση» του 29% να υπολογίζεται στην τιμή των 3-4 € ανά μετοχή (όταν η αμερικανική Fernbank ανέφερε ότι, υπό προϋποθέσεις, η αξία του ΟΠΑΠ θα μπορούσε να ανέλθει στα 47 δις €, από μόλις 1,26 δις € σήμερα).

Η τοποθέτηση δε ότι, το κράτος θα εισπράττει φόρο επί των κερδών του οργανισμού, από τους ιδιώτες που θα το αγοράσουν, είναι μάλλον «απατηλή» – αφού οι πολυεθνικές πολύ σπάνια εμφανίζουν κέρδη στους ισολογισμούς τους, φοροδιαφεύγοντας νόμιμα.

Στα πλαίσια αυτά, σε συνδυασμό με τα νέα μέτρα λιτότητας (11,8 δις €), θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε τον επίλογο από ένα παλαιότερο κείμενο μας (Η λεηλασία της Τουρκίας), σχετικό με τις μεθόδους των εισβολέων:

"Με κριτήριο την τραυματική εμπειρία της Τουρκίας, συμπεραίνεται χωρίς καμία αμφιβολία ότι, η προσέγγιση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην επίλυση των προβλημάτων χρέους, συνίσταται στη «μετακύλιση» ολόκληρου του κοινωνικού κόστους στα ασθενή εισοδηματικά στρώματα – επειδή αυτά αποτελούν την συντριπτική, αλλά και αδύναμη πλειοψηφία.

Επίσης συμπεραίνεται πως η σχέση μίας χώρας με το ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση χρονικά περιορισμένη – ενώ δεν λύνει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της Οικονομίας της. Τέλος ότι, η αλλαγή της εκάστοτε κυβέρνησης, του «τρέχοντος» κόμματος εξουσίας καλύτερα, δεν σημαίνει ουσιαστικά τίποτα για τους συνδίκους του διαβόλου – αντίθετα, έχει μάλλον προϋπολογισθεί, με την υφιστάμενη κυβέρνηση να θεωρείται «νομοτελειακά αναλώσιμη».

Στο παράδειγμα της Τουρκίας, η νέα κυβέρνηση και όχι η παλαιά, ήταν αυτή που αφενός μεν «διεύρυνε» την εξαθλίωση των Πολιτών της, αφετέρου ξεπούλησε σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας – παραμένοντας σταθερά «υποτελής» του Καρτέλ και των τοκογλύφων, χωρίς παραδόξως να διακινδυνεύει την εκλογική της δύναμη. Φυσικά το ξεπούλημα έγινε «έντεχνα», αφού ακολούθησε 2-3 έτη μετά την εκλογική της νίκη και τη σταθεροποίηση της στην εξουσία".

Κλείνοντας έχουμε την άποψη πως η Ελλάδα αποτελεί ένα πραγματικό El Dorado – αφού οι ευκαιρίες εξαγοράς των περιουσιακών της στοιχείων από τους κερδοσκόπους, σε τιμές ευκαιρίας (τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις υπολογιζόταν στα 50 δις €, ενώ σήμερα περιορίσθηκαν στα 15 δις € !), είναι πάρα πού μεγάλες.

Από την άλλη πλευρά, οι υγιείς αντιδράσεις των Ελλήνων απέναντι στους εισβολείς μειώνονται συνεχώς, με τη μέθοδο του βομβαρδισμού τους με προβλήματα επιβίωσης – τα οποία δεν τους αφήνουν καθόλου χρόνο ή/και διάθεση, για να ασχοληθούν με το μέλλον της πατρίδας τους και των παιδιών τους.

Ευρώ ή δραχμή;

Ερώτηση: Υπάρχουν αξιόλογοι οικονομολόγοι, οι οποίοι υποστηρίζουν την επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή. Εσείς όμως γράφετε ότι, "η παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη, σε καθεστώς προτεκτοράτου, δεν είναι ότι καλύτερο θα επιθυμούσε κανείς – η έξοδος της όμως θα οδηγούσε δυστυχώς σε μία τεράστια οικονομική, κοινωνική, ενδεχομένως και γεωπολιτική τραγωδία". Τι να πιστέψω εγώ και τι να κάνω;

Απάντηση: Σε γενικές γραμμές (υπάρχουν αρκετές αναλύσεις μας), όλοι όσοι τάσσονται υπέρ της δραχμής, συνδέουν την τοποθέτηση τους με την άρνηση πληρωμής του εξωτερικού δημοσίου χρέους, καθώς επίσης με την ταυτόχρονη μετατροπή του ιδιωτικού χρέους σε δραχμές – έτσι ώστε να μην υποστούν και τα δύο τις συνέπειες μίας πιθανότατης υποτίμησης της τάξης του 50-70%, η οποία θα οδηγούσε τόσο το δημόσιο, όσο και αρκετούς ιδιώτες (ειδικά τις τράπεζες) στη χρεοκοπία (αφού θα αύξανε ανάλογα τα χρέη).

Κατά την υποκειμενική μας όμως άποψη, κάτι τέτοιο είναι εντελώς ουτοπικό – αφού αφενός μεν οι δανειστές μας δεν θα δεχόταν τη μονομερή διαγραφή των απαιτήσεων τους, αφετέρου δεν έχουμε πια τη δυνατότητα μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε δραχμές (μετά την εγκληματική συμφωνία του Οκτώβρη του 2011 – PSI). Εκτός αυτού, η μετατροπή του ιδιωτικού χρέους σε δραχμές, θα οδηγούσε στη χρεοκοπία τις ελληνικές τράπεζες (οι οποίες ήταν σχετικά υγιείς πριν το PSI), πολλές επιχειρήσεις και γενικότερα όλους τους εγχώριους δανειστές.

Εάν φυσικά είχαμε μία κυβέρνηση, η οποία θα μπορούσε να "πουλήσει" την έξοδο μας (πληρώσαμε πολύ ακριβά το ευρώ, με την αποβιομηχανοποίηση κλπ., οπότε αποτελεί σημαντικότατο περιουσιακό μας στοιχείο, το οποίο θα είμαστε ανόητοι εάν χαρίζαμε), θα υπήρχαν ίσως κάποιες ελπίδες περιορισμού της καταστροφής. Στη συνέχεια όμως, η ανάγκη ύπαρξης συναλλάγματος για την πληρωμή των εισαγωγών μας, δεν θα ήταν καθόλου εύκολο πρόβλημα στην επίλυση του.

Ολοκληρώνοντας, δεν πρέπει να περιορίζει κανείς τις συνέπειες μόνο στο οικονομικό σκέλος, αφού υπάρχει επί πλέον το κοινωνικό, καθώς επίσης το γεωπολιτικό. Ειδικότερα, η έξοδος μίας χώρας από την Ευρωζώνη προϋποθέτει την έξοδο της από την ΕΕ – όπου εμείς έχουμε την άποψη ότι, καμία χώρα σήμερα δεν μπορεί να επιζήσει μόνη της, έχοντας απέναντι της μία Ενωμένη Ευρώπη, τις Η.Π.Α., την Κίνα κλπ. Πόσο μάλλον όταν ευρίσκεται σε μία περιοχή υψηλού κινδύνου, συνορεύοντας με εξαιρετικά προβληματικά κράτη.

Συμβατικός και οικονομικός πόλεμος

Σε έναν συμβατικό πόλεμο, υπάρχει η δυνατότητα άμυνας μίας χώρας από το στρατό της – ο οποίος έχει ορκιστεί στο σύνταγμα να προστατεύει την πατρίδα του, με κάθε θυσία.

Σε έναν οικονομικό πόλεμο όμως ο στρατός, όπως φαίνεται, είναι εντελώς ανίσχυρος και δεν μπορεί να προστατέψει την πατρίδα του από τη λεηλασία και την υποδούλωση – υπακούοντας, ως οφείλει, στις προσταγές του συντάγματος.

Πρόκειται λοιπόν για ένα ακόμη πλεονέκτημα της εισβολής σε μία χώρα, με τη βοήθεια των οικονομικών όπλων – φυσικά με την ταυτόχρονη άσκηση «ωμής» ψυχολογικής βίας, η οποία οδηγεί αρκετούς πολίτες στα άκρα. Όμως, μέχρι πότε οι πολίτες ενός έθνους θα επιλέγουν την αυτοκτονία, αντί της εξέγερσης;

Αυτοκρατορίες

Οι μεγάλες αυτοκρατορίες σπάνια καταστρέφονται από εξωτερικές επιθέσεις – συνήθως καταρρέουν «υπό το βάρος» των εσωτερικών αντιθέσεων και διαφωνιών, οι οποίες σήμερα απειλούν την Ευρωζώνη.

Η διαχείριση της υπερχρέωσης ήταν ανέκαθεν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της Πολιτικής. Στην αρχαιότητα, η συνήθως σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ δανειστών και οφειλετών, κατέληγε σε βίαιες συγκρούσεις και σε πολέμους – επειδή η εναλλακτική δυνατότητα, για την απαλλαγή από τα χρέη, ήταν η Δουλεία.

Στη σημερινή Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη, η επίλυση ανάλογων προβλημάτων επιχειρείται μεν πιο «πολιτισμένα», με οικονομικούς όρους δηλαδή, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η προσπάθεια υποδούλωσης ή/και λεηλασίας των οφειλετών από τους δανειστές.

Η τιμή της δειλίας

Η Ιστορία είναι γεμάτη από προδοσίες, από προδότες, από εκβιαστές, από εκβιαζομένους, καθώς επίσης από δειλούς λαούς – οι οποίοι προτιμούν την υποδούλωση, από την επώδυνη εξέγερση εναντίον αυτών που επιβουλεύονται την Ελευθερία και τη Δημοκρατία στη χώρα τους.

Στα πλαίσια αυτά, με στόχο την δημιουργία σύγχρονων σκλάβων, άβουλων, φθηνών υπηρετών της παγκόσμιας και τοπικής ελίτ, η απειλή της χρεοκοπίας λειτουργεί πάρα πολύ επιτυχημένα – αφού επιτρέπει τη θυματοποίηση των μαζών, την υποδούλωση ολόκληρων κρατών, καθώς επίσης την επιβολή ειδικών φόρων και «κυρώσεων» κάθε είδους, με στόχο τη διευκόλυνση των εκάστοτε εισβολέων.

Η τιμή της δειλίας είναι προφανώς η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, η καταστροφή της μεσαίας τάξης, στην οποία στηρίζεται η Δημοκρατία, καθώς επίσης η μετατροπή της χώρας σε επίσημο προτεκτοράτο.

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 25. Σεπτεμβρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2701.aspx

Αἴτημα πνευματικῆς καταδίκης τοῦ φαινομένου τοῦ ᾿Εθνοφυλετισμοῦ-Νεοναζισμοῦ/Νεοφασισμοῦ-Νεοπαγανισμοῦ

ΚΙΝΗΜΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

᾿Αθήνα 4 Σεπτεμβρίου 2012

Πρὸς τὸν Μακαριώτατο ᾿Αρχιεπίσκοπο ᾿Αθηνῶν καὶ πάσης ῾Ελλάδος κ. ῾Ιερώνυμο, Πρόεδρο τῆς Διαρκοῦς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος

Θέμα: Αἴτημα πνευματικῆς καταδίκης τοῦ φαινομένου τοῦ ᾿Εθνοφυλετισμοῦ-Νεοναζισμοῦ/Νεοφασισμοῦ-Νεοπαγανισμοῦ καὶ τῶν συνακόλουθων ἐκδηλώσεων μίσους, διχασμοῦ καὶ προσβολῆς τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου

Μακαριώτατε,

Μὲ μεγάλη χαρὰ διαβάσαμε τὴ δήλωσή σας ὅτι «ὁ Χριστὸς δὲν εἶπε πώς, ἂν κάποιος εἶναι ἔγχρωμος ἢ μουσουλμάνος, νὰ τὸν διώξεις» (ἐφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 14.5.2012), ἀπαντώντας στοὺς ἰσχυρισμοὺς στελεχῶν τῆς ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ὅτι δῆθεν ἡ ἐπίσημη ᾿Εκκλησία «ἂν ἐνημέρωνε τὸν κόσμο ὅτι ἡ βοήθεια ποὺ δίνουν στὶς ἐνορίες γιὰ τὰ συσσίτια πηγαίνει κυρίως σὲ μετανάστες, θὰ ἔπαυαν νὰ δίνουν στὴν ᾿Εκκλησία ὁποιαδήποτε βοήθεια».

Τὰ ὅσα διακηρύξατε, εἶναι ἀπόρροια τοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀνεξάρτητα ἀπὸ φυλή, ἐθνικότητα ἢ δοξασία, εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα, κάθε μορφῆς κοινωνικὴ ἢ ἄλλη διάκριση νὰ ἔρχεται σὲ εὐθεῖα ἀντίθεση μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία. Πῶς, ἄλλωστε, θὰ μποροῦσε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστὸς νὰ διώξει τοὺς ξένους, ὅταν στὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσης δήλωνε εὐθέως ὅτι ἡ φιλοξενία εἶναι κριτήριο γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ ὅτι ᾿Εκεῖνος βρίσκεται στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε «ξένου»; ῍Η ὅταν, σὰν ἀπόηχος τῆς βιβλικῆς περικοπῆς, ἔρχεται ὁ ῾Ιερὸς ῾Υμνογράφος νὰ βάλει στὸ στόμα τοῦ ᾿Ιωσὴφ ἀπὸ ᾿Αριμαθαίας τὸ «Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον»;

Τὰ παραπάνω, αὐτονόητα μέχρι προχθὲς στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ἔρχονται νὰ ἀμφισβητηθοῦν ἀνοιχτὰ τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπὸ ἕνα τμῆμα της. ῾Η τάση αὐτὴ ἀποκτᾶ κεντρικὴ πολιτικὴ ἔκφραση μὲ τὴν ἐκλογικὴ ἄνοδο τῆς ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στὶς ᾿Εκλογὲς τῆς 6ης Μαΐου καὶ τῆς 17ης ᾿Ιουνίου. ῾Η ὀργάνωση αὐτὴ μέσα ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο ἔντυπό της, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ εἶχε ἀνοικτὰ ἐξυμνήσει τὸ Χίτλερ καὶ τὸν ᾿Εθνικοσοσιαλισμό, καθὼς καὶ τὸν Νεοπαγανισμό. Πιὸ πρόσφατα, περιορίζεται νὰ ἐπικαλεῖται τὴν ἐθνικιστικὴ ἰδεολογία, ἐνῶ ἐμφανίζεται νὰ ἀποδέχεται καὶ τὴν ᾿Ορθοδοξία. Στὴν πράξη ὅμως, ἐκτιμοῦμε ὅτι οὐδέποτε ἀποκήρυξε κατὰ τρόπο κατηγορηματικὸ καὶ εἰλικρινῆ τὶς παλαιότερες ἀναφορὲς στὸν Ναζισμὸ καὶ στὸν Νεοπαγανισμό, τὸν ὁποῖον ἀνοικτὰ ἀσπάζονται στελέχη της.

῎Αλλωστε, ἡ ἐπίσημα ἐκφρασμένη καὶ ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς ἄποψη, ὅτι κατηγορίες συνανθρώπων μας μποροῦν νὰ χαρακτηρίζονται «σκουπίδια» καὶ κατ᾿ ἐπέκταση «γιὰ πέταμα», ἤτοι β' κατηγορίας, ἀποτελεῖ βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ναζιστικῆς ἰδεολογίας καὶ τῶν πάσης φύσεως λοιπῶν ρατσιστικῶν δοξασιῶν. ῾Η διατύπωση αὐτὴ δὲν εἶναι ἁπλὰ μιὰ «βαρειὰ κουβέντα», ἀλλὰ ἀποτελεῖ μεγάλη ἀσέβεια πρὸς τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, ποὺ χωρὶς ἐξαιρέσεις καὶ διακρίσεις, εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Σημειώνουμε τὸ γεγονὸς ὅτι ἤδη, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς μετανάστες, ἡ λογικὴ τοῦ μίσους πλήττει καὶ ἄλλες κατηγορίες συνανθρώπων καὶ συμπολιτῶν μας.

– Τὸ εὐρύτερο αὐτὸ ρεῦμα τοῦ σύγχρονου ἐθνοφυλετισμοῦ δὲν γεννήθηκε τυχαῖα. Δυστυχῶς, τὸν 20ό αἰώνα, ἡ ἐκκοσμίκευση καὶ ὁ κρατισμὸς καλλιέργησαν ἰδεολογικὰ τὴν ἀντιστροφὴ τῶν ἀξιῶν καὶ μετέτρεψαν τὴν ᾿Ορθοδοξία σὲ «ἐθνικὴ θρησκεία», ὑποχείριο τῆς ἑκάστοτε ἐθνικῆς ἰδεολογίας. ᾿Απὸ τὴν ἀρχή, ὁ ἀείμνηστος ἱδρυτὴς τοῦ Κινήματός μας Νίκος Ψαρουδάκης εἶχε ἐπισημάνει τὰ ἄτοπα αὐτῆς τῆς μορφῆς τοῦ ἐθνικισμοῦ «῾Ο ᾿Εθνικισμὸς ἐμπνέεται ἀπὸ τὸ διάβολο ποὺ θέλει τὰ ἔθνη χωρισμένα καὶ ἐχθρικὰ μεταξύ τους, γιὰ νὰ τὰ πετσοκόβει κάθε τόσο μὲ τὸν πόλεμο…». («῾Η ἐπανάσταση τῆς ἀγάπης», σελ. 191) καὶ «᾿Εθνικισμὸς σημαίνει θεοποίηση τῆς πατρίδας καὶ τοῦ κράτους… Μὲ τὸν ἐθνικισμὸ ἡ πατρίδα γίνεται σκοπός, ἀντικείμενο λατρείας, παίρνοντας τὴ θέση τοῦ Θεοῦ. Οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ ξέρουν πὼς ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι ἐπικίνδυνη μορφὴ εἰδωλολατρίας, ὄργανο τοῦ διαβόλου καὶ ἄρνηση τῆς φιλοπατρίας τῶν άλλων» («Η Χριστιανική Επανάσταση», σσ. 144-150).

– ῾Η ἀντιστροφὴ αὐτὴ τῶν ἀξιῶν μὲ τὸν καιρὸ ρίζωσε σὲ μεγάλο μέρος τοῦ κόσμου τῆς ᾿Εκκλησίας, ὥστε νὰ μὴ μποροῦν νὰ προβληθοῦν ἐπαρκεῖς ἀντιστάσεις σὲ ἀντιλήψεις καὶ ἰδεολογίες, πού, ὅσο καὶ ἂν φαινομενικὰ ὅτι δέχονται τὴν ᾿Ορθοδοξία, εἶναι στὴ βάση τους βαθιὰ ἀντιχριστιανικές. Κατὰ τρόπο ἐντελῶς παράλογο, ἡ ἐπίκληση τοῦ ᾿Εθνικισμοῦ ἔχει γίνει τὸ κλειδὶ γιὰ τὴ διεισδυτικότητα στὸν κόσμο τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν πλέον ἀντιχριστιανικῶν ἀντιλήψεων, ποὺ ὁδηγοῦν στὸν κοινωνικὸ δαρβινισμό, τὴν κοινωνικὴ βία καὶ τὶς διακρίσεις εἰς βάρος τῶν συνανθρώπων μας ᾿Ενῶ καλλιεργοῦνται ὡς δῆθεν πατριωτικὲς καὶ «χριστιανικές», στὴν πραγματικότητα ὑπονομεύουν τὴν πίστη τῶν ᾿Ορθοδόξων καὶ δηλητηριάζουν τὸ φρόνημά τους σιγά-σιγά, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ μιθριδατισμοῦ. Μὲ βάση αὐτές, ἡ «᾿Ορθοδοξία», καὶ ὅταν γίνεται τυπικὰ ἀποδεκτή, γίνεται ὀργανικὸ τμῆμα ἑνὸς κηρύγματος μίσους καὶ διχασμοῦ, ποὺ καμμία σχέση δὲν ἔχει μὲ τὴ θρησκεία τῆς ἀγάπης.

– Στὸ πλαίσιο τοῦ παραπάνω ρεύματος ἐντάσσεται ἡ τάση – στὰ ἴχνη των «Γερμανῶν Χριστιανῶν» τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας κατὰ τὸν Μεσοπόλεμο – γιὰ τὴ «διόρθωση» ἐπὶ τὸ «ἑλληνικότερον» τῆς χριστιανικῆς πίστης, μὲ ἐπίκεντρο τὶς ἐπιθέσεις ἐναντίον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ ὁποία θεωρεῖται τμῆμα τῆς ἰουδαϊκῆς μυθολογίας, ποὺ πρέπει νὰ καταργηθεῖ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο βῆμα στὸν ὁδικὸ χάρτη γιὰ τὴν πλήρη ἀποδόμηση τῆς πίστης τοῦ λαοῦ μας Μιὰ μόνο κατ᾿ ὄνομα «᾿Ορθοδοξία», προσχηματικὴ καὶ ἀδειανὴ ἀπὸ κάθε περιεχόμενο, θεραπαινίδα τῆς ἐθνικιστικῆς ἰδεολογίας, ἐνταγμένη στὴν οὐσιωδῶς ἀντιχριστιανικὴ καὶ ἀντι-ορθόδοξη λογικὴ τῆς «Σταυροφορίας», τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖ νὰ προβάλει ὡς σημαία της ἡ εὐρωπαϊκὴ ᾿Ακροδεξιά.

– ῍Αν κάποιοι τηροῦν τὰ προσχήματα, τὸ κάνουν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο γιὰ λόγους τακτικῆς, κρίνοντας ὅτι δὲν εἶναι ἀκόμα ὥριμες οἱ συνθῆκες γιὰ τὸ τελικὸ στάδιο τῆς ἀνοιχτῆς ἀποστασίας, ποὺ εἶναι ὁ Νεοπαγανισμὸς στὶς διάφορες μορφές του. ᾿Επικαλούμαστε σχετικὸ ἀπόσπασμα τῆς προκήρυξης τοῦ 1942, τῆς γερμανικῆς χριστιανικῆς ἀντιναζιστικῆς ὀργάνωσης «Λευκό Ρόδο» «Κάθε λέξη ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χίτλερ εἶναι ἕνα ψέμα. ῞Οταν μιλᾶ γιὰ εἰρήνη, ἐννοεῖ τὸν πόλεμο καὶ ὅταν κατὰ τρόπο βλάσφημο χρησιμοποιεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Παντοδύναμου, ἐννοεῖ τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ, τὸν ἐκπεσόντα ἄγγελο, τὸ Σατανᾶ». Στὴν ἀντιστασιακὴ ὀργάνωση καὶ στὴ σύνταξη τῆς ἀνωτέρω καὶ ἄλλων παρόμοιων προκηρύξεων περιλαμβανόταν καὶ ὁ ἅγιος ᾿Αλεξάντερ Σμορέλ, ποὺ ἦταν Χριστιανὸς ᾿Ορθόδοξος καὶ ἀποκεφαλίστηκε τὸ 1943, μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους πρωτεργάτες, χριστιανοὺς ἀντιναζιστὲς νέους, ἀπὸ τὸ ναζιστικὸ καθεστώς. ῎Ηδη ἀπὸ τὸ Φεβρουάριο τοῦ 2012, ἔχει ἀνακηρυχθεῖ νεομάρτυς καὶ ὁμολογητὴς ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία τῆς Ρωσίας, διότι ἐκτιμήθηκε ὅτι ὁ ἀντιστασιακός του ἀγώνας δὲν ἦταν ἁπλῶς πολιτικὴ στράτευση, ἀλλὰ ὁμολογία πίστεως κατὰ τῆς θεομάχου καὶ ἀντιχριστιανικῆς πολιτικῆς τοῦ ναζιστικοῦ καθεστῶτος.

– ῎Ηδη, μὲ τὴν ἐπερχόμενη ἐκκοσμίκευση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, οἱ μάσκες πέφτουν σταδιακὰ καὶ γίνεται φανερὴ ἡ ἐκδοχὴ αὐτὴ τῆς ἀποστασίας Εἴτε υἱοθετεῖται ἀνοιχτὰ ὁ Νεοπαγανισμός, ὡς πιὸ «ταιριαστὸς» μὲ τὴν «ἑλληνικότητα» ἀπὸ τὸ Χριστιανισμό, εἴτε ὁ τελευταῖος γίνεται σεβαστός κατ᾿ ὄνομα, πλὴν ὅμως ἀγνώριστος ἀπὸ τὶς αὐθαίρετες ἐπεμβάσεις, ἀλλοιώσεις καὶ κακοδοξίες. ῎Αλλωστε, ἡ ἐκδοχὴ τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ἡ ὁποία προβάλλεται, εἶναι βαρβαρική, μονομερής καὶ κατ᾿ ἐπίφασιν ἑλληνική, στὴν πραγματικότητα ἀντιδάνειο καὶ κακοφτιαγμένη προσαρμογὴ ξένων ἰδεολογιῶν.

– Τὸ Κίνημα τῆς Χ.Δ., ἐδῶ καὶ μιὰ δεκαετία, ἔχει καταγγείλει ὡς ἀντιχριστιανικὲς καὶ φασιστικὲς τὶς ἀντιλήψεις ποὺ ἀποδομοῦν τὴν ᾿Ορθόδοξη πίστη καὶ λειτουργικὴ ζωὴ στὸ ὄνομα τοῦ ἐθνικισμοῦ (ἰδίως πρόταση γιὰ ἀποβολὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης). Σχετικὸ δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδας μας, στὶς 13.6.2002, μᾶς στοίχισε καὶ μακροχρόνιες δικαστικὲς διαμάχες στὰ πολιτικὰ Δικαστήρια, μὲ τὴν ἀπειλὴ ἐξοντωτικῶν χρηματικῶν ἀποζημιώσεων εἰς βάρος τοῦ Κινήματος καὶ τῶν στελεχῶν του ὕστερα ἀπὸ ἀγωγὴ τοῦ ἰδιοκτήτη τοῦ περιοδικοῦ «Δαυλός». Τελικά, δικαιωθήκαμε δικαστικῶς τρεῖς φορές ὁριστικὰ ἀπὸ τὸ Πολυμελὲς Πρωτοδικεῖο ᾿Αθηνῶν, τελεσίδικα ἀπὸ τὸ ᾿Εφετεῖο ᾿Αθηνῶν καὶ ἀμετάκλητα ἀπὸ τὸν ῎Αρειο Πάγο.

῎Αλλωστε, ὁ ῾Ελληνισμὸς μεγαλούργησε χάρη στὴ δυνατότητά του νὰ συμβιώνει μὲ ἄλλους λαοὺς καὶ πολιτισμούς, νὰ προσλαμβάνει ἀπὸ παντοῦ στοιχεῖα καὶ στὴ συνέχεια, νὰ τοὺς δίνει τὸ δικό του περιεχόμενο. ᾿Απὸ τὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου ᾿Αλεξάνδρου καὶ μετά, ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ἀπέκτησε τὴν οἰκουμενικὴ διάσταση, ἡ ὁποία ἔκανε δυνατὴ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ Μεσαιωνικοῦ ῾Ελληνισμοῦ, διάδοχος τοῦ ὁποίου εἶναι σήμερα ἡ ᾿Ορθόδοξη Ρωμηοσύνη.

Μέσα ἀπὸ τὴν ᾿Ορθοδοξία, ἡ ἑλληνικὴ παιδεία καὶ πολιτισμὸς ἔγιναν παράγοντες ἀνάπτυξης πολιτισμοῦ καὶ ἄλλων λαῶν, μὲ σεβασμὸ στὴν ἰδιαιτερότητα καὶ στὴν ταυτότητα τοῦ καθενός.

Οἱ φασιστικὲς ἀντιλήψεις καὶ πρακτικὲς βρίσκουν ἔδαφος σὲ μιὰ ὥρα ἰδιαιτέρως κρίσιμη γιὰ τὸ μέλλον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στὴν πατρίδα μας. ῾Η φτώχεια καὶ ἡ ἀπελπισία τῶν ἀνθρώπων μεγαλώνει, τὸ μέλλον στὴν Εὐρωπαϊκὴ ῞Ενωση μοιάζει ἀβέβαιο, ἡ χρεοκοπία σχεδόν μοιραία κατάληξη. ᾿Εξάλλου, ἡ ἀνεργία αὐξάνει, οἱ ἐπιχειρήσεις ἀσφυκτιοῦν καὶ κλείνουν, ἡ οἰκονομία μαραζώνει… ῾Η κατάθλιψη ἔχει παγιδέψει χιλιάδες ἀνθρώπους κάθε ἡλικίας, ἐνῶ οἱ αὐτοκτονίες ἔχουν ἀποκτήσει χαρακτήρα ἐπιδημίας…

Εἶναι γεγονὸς ὅτι τὸ μεταναστευτικὸ ζήτημα, ποὺ διογκώνει τὴν ξενοφοβία, ἔχει καταστεῖ μεῖζον θέμα λόγῳ τῆς ἔλλειψης ὑπεύθυνης μεταναστευτικῆς πολιτικῆς ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας καὶ πρέπει ἄμεσα νὰ ἀντιμετωπισθεῖ. ῞Ομως, αὐτὸ δὲν ἀντιμετωπίζεται μὲ μίσος, βία καὶ κραυγές, ἀλλὰ μὲ ὑπεύθυνη πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀναδιοργάνωση καὶ παύση τῆς ἐκμετάλλευσης καὶ τῆς δουλεμπορίας σὲ βάρος τῶν μεταναστῶν.

Σὲ τέτοιους δύσκολους καιρούς, ἡ λειτουργία τῆς δημοκρατίας καὶ τῶν θεσμῶν, οἱ ᾿Εκλογὲς ὡς διαδικασία ἔκφρασης τῆς λαϊκῆς βούλησης, οἱ ἄοκνες προσπάθειες τῶν δημιουργικῶν καὶ τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, καὶ ἡ ἀγωνιστικότητα τοῦ λαοῦ μας, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπὸ τὸ ἀνόθευτο ἀπελευθερωτικὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι στοιχεῖα ποὺ δυναμώνουν τὴν ἐλπίδα.

Μαζὶ μὲ τὴν ἀνθρώπινη προσπάθεια, ἡ πίστη εἶναι πού συμβάλλει τὰ μέγιστα στὴ γέννηση ἐλπίδας. ῾Ο λαὸς ἐνδυναμώνεται, ἐπίσης, ὅταν γνωρίζει ὅτι καὶ ἡ ῾Ιεραρχία τῆς ᾿Εκκλησίας, οἱ πνευματικοί του πατέρες καὶ ὁδηγοί, εἶναι μαζί του, συμμέτοχοι ὄχι μόνο στὸν πόνο του, ἀλλὰ καὶ στὸν ἀγώνα του.

῾Ο ᾿Εθνοφυλετισμὸς εἶναι ἀπόλυτα ἀντίθετος πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ ὁποία, ὅπως γνωρίζετε, τὸν ἔχει ἤδη ἀπερίφραστα καταδικάσει στὸν ῞Ορο τῆς τοπικῆς συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, τὸ 1872. Συγκεκριμένα, στὸν πρόλογο τῆς ἀποφάσεως ἡ Σύνοδος χαρακτηρίζει τοὺς κήρυκες τοῦ ᾿Εθνοφυλετισμοῦ «λύκους τε βαρεῖς μὴ φειδομένους τοῦ ποιμνίου καὶ ἄνδρας διεστραμμένα λαλοῦντας, τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητάς…».

Μακαριώτατε,

Γνωρίζουμε ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι μάνα ὅλου τοῦ λαοῦ, καὶ ἔτσι πρέπει νὰ παραμείνει, ἀποφεύγοντας τὶς κακοτοπιὲς τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ ὁποία παρενέβαινε στὴν πολιτικὴ ζωὴ ὑπὲρ ἢ κατὰ συγκεκριμένων πολιτικῶν κομμάτων, λειτουργώντας ἀνοιχτὰ ὡς πολιτικὸς καὶ ἰδεολογικὸς σύμμαχος τῆς ἑκάστοτε ἐξουσίας. ῾Υποστηρίζαμε καὶ ἐξακολουθοῦμε νὰ ὑποστηρίζουμε ὅτι οἱ λειτουργοὶ τῆς ᾿Εκκλησίας πρέπει νὰ ἐργάζονται γιὰ τὴν ἑνότητα καὶ τὴν εἰρήνη καὶ ὄχι νὰ κηρύσσουν καὶ νὰ ἐνισχύουν τὸ μίσος καὶ τὸ διχασμό.

῞Ομως, θεωροῦμε ὅτι ἡ ὅλη κοσμοαντίληψη ποὺ ἐκφράστηκε πολιτικὰ μὲ τὴν ἐκλογικὴ ἄνοδο τῆς ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δὲν συνιστᾶ ἁπλῶς κίνδυνο πολιτικό (ὁ ὁποῖος ἐπιβάλλεται νὰ ἀντιμετωπιστεῖ μὲ πολιτικά μέσα ἀπὸ τοὺς καθ᾿ ὕλην ἁρμόδιους), ἀλλὰ καὶ κρίσιμο πνευματικὸ κίνδυνο, διότι παγιδεύει τὸ λαό, τὸν ἀποπροσανατολίζει καὶ τὸν ὁδηγεῖ σὲ ὀλισθηρὰ μονοπάτια μακρὰν τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης.

᾿Εκφράζουμε τὴ χαρά μας, διότι προσωπικὰ καὶ μὲ τὸν πιὸ ἀπερίφραστο τρόπο, καταδικάσατε τὴ θρασύτατη ἀπαίτηση τῶν στελεχῶν τῆς ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ νὰ ἀκολουθήσει ἡ ᾿Εκκλησία πολιτικὴ διακρίσεων στὸ κοινωνικό της ἔργο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ δήλωσή σας, πρόσφατα, στὴ Μόσχα ὅτι «ἄλλο ὁ ἐθνικισμὸς καὶ ἄλλο ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα. Τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα τὴν ἐπαινοῦμε, τὸν ἐθνικισμὸ τὸν καταδικάζουμε».

᾿Εκτιμοῦμε, ὅτι ἡ τοποθέτησή σας αὐτὴ πρέπει νὰ ἔχει καὶ συνέχεια, προκειμένου ἡ ᾿Εκκλησία μας νὰ ὁριοθετηθεῖ μὲ σαφήνεια ἀπέναντι στὰ κηρύγματα τοῦ ᾿Εθνοφυλετισμοῦ καὶ τοῦ μίσους. Νὰ γίνει ξεκάθαρη ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα, ὡς ἔκφραση τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον, καὶ στὸν ᾿Εθνικισμό, ὅταν αὐτὸς λειτουργεῖ ὡς ἔκφραση μίσους γιὰ τὸν ἄλλο, καθὼς καὶ στὸν ᾿Εθνοφυλετισμό, ὅπου οἱ λαοὶ ὑποβιβάζουν τὴν ᾿Εκκλησία ἀπὸ Μητέρα ὅλων σὲ θεραπαινίδα τοῦ ᾿Εθνικισμοῦ τοῦ καθενός.

῎Αλλωστε, ἕνας «᾿Εθνικισμὸς» ποὺ νοσταλγεῖ τὸ Ναζισμὸ καὶ ἐμπνέεται ἀπὸ τὴν ἰδεολογία καὶ τὴν πρακτική του, ἔρχεται σὲ εὐθεῖα ἀντίθεση μὲ τὰ πατριωτικὰ αἰσθήματα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ποὺ ὑπέστη τὰ πάνδεινα στὴ διάρκεια τῆς ναζιστικῆς κατοχῆς τῆς Πατρίδας μας καὶ πρωτοστάτησε, σὲ εὐρωπαϊκὸ καὶ διεθνὲς ἐπίπεδο, στὴν ἀντιναζιστικὴ καὶ ἀντιφασιστικὴ ἀντίσταση, μὲ πρωταγωνίστρια τὴν ᾿Εκκλησία.

᾿Εκτιμοῦμε ὅτι τὸ ζήτημα εἶναι ἰδιαίτερα σοβαρὸ καὶ ἐπεῖγον καὶ πρέπει νὰ ἀπασχολήσει τὴ Σύνοδο τῆς ῾Ιεραρχίας, ὥστε νὰ ὑπάρξει καὶ ἐπίσημη τοποθέτηση τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. ᾿Επίσης, ἐκτιμοῦμε ὅτι ἐπιβάλλεται τὸ φαινόμενο νὰ ἀντιμετωπισθεῖ στὸ ἐπίπεδο τῆς κατηχητικῆς πράξης καὶ λόγου, μὲ στόχο τὴν πνευματικὴ θωράκιση τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ ἰδίως τῶν νέων ἀπὸ τὰ πάσης μορφῆς κηρύγματα, ποὺ ἐκμεταλλευόμενα τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα, ποὺ διακρίνει τὸν κόσμο τῆς ᾿Εκκλησίας, ὁδηγοῦν στὸ ἐθνικιστικὸ μίσος, στὴ σταδιακὴ ἀποστασία καὶ στὸ νεοπαγανισμό.

Μακαριώτατε,

῾Η Χριστιανικὴ Δημοκρατία θὰ εἶναι ἀρωγός σὲ ὅ,τι χρειαστεῖτε σὲ αὐτὴ τὴν προσπάθεια. ῎Ηδη

1. ῾Η ἐφημερίδα «Χριστιανικὴ» ἀποκόμισε πολύτιμη πείρα ἀπὸ τὴ μακρά δικαστική διένεξη μὲ τὸ περιοδικὸ «Δαυλός».

2. Στελέχη τοῦ Κινήματός μας μελετοῦν τὸ φαινόμενο ἀπὸ κοινωνική, θεολογικὴ καὶ πολιτικὴ σκοπιὰ καὶ θέτουν στὴ διάθεσή σας τὶς γνώσεις, τὶς ἔρευνες καὶ τὰ συμπεράσματά τους.

3. ῾Η ἐφημερίδα «Χριστιανική» θὰ φιλοξενεῖ συχνὰ σχετικὴ ἀρθρογραφία, προκειμένου νὰ ἐνημερώνεται τὸ κοινό.

4. Στοὺς στόχους μας εἶναι ἡ δημιουργία πρωτοβουλίας Χριστιανῶν κατὰ τοῦ Νεοναζισμοῦ καὶ τοῦ Νεοφασισμοῦ στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης.

῾Η ἐλπίδα μας, Μακαριώτατε, εἶναι νὰ βρεῖ ὁ τόπος τὸ δρόμο του γιὰ τὸ καλύτερο καὶ ὁ λαὸς τὴν ἐλπίδα του.

Γιὰ τὸ σκοπό αὐτό ἀγωνιζόμαστε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις.

Εὔχεσθε,

Μὲ τιμὴ καὶ βαθὺ σεβασμό

Γιὰ τὸ Π.Γ. τῆς Χ.Δ.

῾Ο πρόεδρος τῆς Χ.Δ. ᾿Εμμ. Μηλιαράκης

῾Ο Γραμματέας τῆς Κ.Ε. Δημ. Πισίνας

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 25 Σεπτεμβρίου 2012, http://e-theologia.blogspot.gr/2012/09/blog-post_426.html?spref=fb

Ανοικτή επιστολή προς Ηλία Κασιδιάρη

Ανωνύμου εκπαιδευτικού εκ Θράκης

Η επιστολή που ακολουθεί αναφέρεται στην Υπουργική Απόφαση 152.11/Β3/790/1996 που θεσπίστηκε πριν από 16 χρόνια και η οποία δίνει στους μουσουλμάνους μαθητές της Θράκης δικαίωμα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε ποσοστό 0,5% επί του συνόλου των διαθέσιμων θέσεων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, ως μέτρο που θα βοηθούσε την ενσωμάτωση αυτών των μαθητών στην ελληνική κοινωνία.

Ανοικτή επιστολή προς Ηλία Κασιδιάρη

κύριε Κασιδιάρη,

(Θα ακολουθήσει σε αρκετά σημεία αυτής της επιστολής, όμως μη νομίζετε ότι τη βρίσκω και πολύ με αυτόν τον πληθυντικό ευγενείας που χρησιμοποιώ προς εσάς, κύριε Κασιδιάρη. Το κάνω μόνο και μόνο επειδή προσωπικά ο ήχος που μου θυμίζει αυτή η φράση είναι ο ήχος μιας βρισιάς, "κύριε ΚασιΔΙΑΡΗ"!)

Καταρχήν, εννοείται πώς δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω το όνομα μου, αλλά μόνο τη δουλειά που κάνω: είμαι εκπαιδευτικός στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, δουλεύω σε ένα από τα σχολεία της Θράκης που πηγαίνουν μουσουλμάνοι μαθητές. Αν σας ενδιαφέρει και το θρήσκευμά μου, είμαι χριστιανός ορθόδοξος και αν σας ενδιαφέρει και η εθνικότητά μου αυτή είναι ελληνική.

Ο λόγος κύριε Κασιδιάρη για την επιλογή μου να παραμείνω ανώνυμος είστε εσείς και οι πρακτικές σας – βλέπετε πρόσφατα έμαθα ότι μέλη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησαν να επιτίθενται και σε συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς, επειδή κολλούσαν αφίσες με περιεχόμενο με το οποίο διαφωνεί η Χρυσή Αυγή. Υποθέτω πως τώρα που αυτή η επιστολή θα σας κάνει τελείως σαφές ότι διαφωνούμε σε διάφορα (πολλά!) ζητήματα, η συνήθης σας τακτική να επιτίθεστε με ρόπαλα και στιλιάρια σε όποιον έχει διαφορετική άποψη από τη δική σας, θα μπορούσε να με βάλει στο "στόχαστρο". Και ξέρετε, έχω και δυο παιδιά να μεγαλώσω, δεν θα σας κάνω το χατήρι να γίνω στόχος 10 τραμπούκων που ανάθεμα κι αν ξέρουν τι σημαίνει "άποψη".

Τέλος πάντων, ας στραφούμε στο "ζουμί".

Σας παρακολούθησα κύριε Κασιδιάρη, σε δηλώσεις σας μετά την ανακοίνωση των βάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια της χώρας, να χρησιμοποιείτε τα παρακάτω λόγια:

"Η Χρυσή Αυγή έθεσε ήδη το ζήτημα στη Βουλή και θα αγωνιστούμε μέχρι να καταργηθεί αυτή η διάταξη, η οποία αποτελεί ξεκάθαρο ρατσισμό εις βάρος των ελλήνων"

Ακολουθούν τα σχόλια μου πάνω σε αυτή τη δήλωση σας.

Καταρχήν, μιλάτε για μία διάταξη που αφορά κάποιους "μουσουλμάνους" και θεωρείτε ότι είναι μια διάταξη ρατσιστική εις βάρος κάποιων άλλων, των "ελλήνων". Ότι δηλαδή κάποιος είναι είτε από τη μία "πλευρά" (μουσουλμάνος), είτε από την "άλλη" (έλληνας). Λυπάμαι που θα σας στενοχωρήσω, αλλά δεν έχετε ιδέα για τί μιλάτε: όλη η Θράκη, εδώ και πάρα πολύ καιρό γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα.

Στη Θράκη υπάρχουν άνθρωποι με μητρική γλώσσα τα πομάκικα, που είναι έλληνες πολίτες. Υπάρχουν άνθρωποι με μητρική γλώσσα τα τούρκικα, που είναι επίσης έλληνες πολίτες. Άλλοι με μητρική γλώσσα τα ρώσικα, έλληνες πολίτες και αυτοί. Υπάρχουν και πολλοί τσιγγάνοι, έλληνες πολίτες. Στη Θράκη υπάρχουν άνθρωποι με μουσουλμανικό θρήσκευμα, που είναι επίσης έλληνες πολίτες. Άνθρωποι με εβραϊκό θρήσκευμα (δεν εννοώ τους χριστιανούς), επίσης έλληνες πολίτες.

Το να αναφέρεστε σε μουσουλμάνους που είναι διαφορετικοί από τους έλληνες, κύριε Κασιδιάρη, όταν το ένα τρίτο των κατοίκων της περιοχής έχουν μουσουλμανικό θρήσκευμα, σας έχει κάνει ανέκδοτο εδώ στη Θράκη: υπάρχουν άνθρωποι που γελάνε με τα λόγια σας. Λόγια που αποκαλύπτουν ότι δεν έχετε καμία σχέση με την πραγματικότητα της Θράκης, τουλάχιστον όπως τη ζούμε εμείς οι κάτοικοί της και όχι όπως ίσως θέλουν να τη διατυπώνουν έντυπα εθνικιστικού περιεχομένου.

Η εθνικότητα των μουσουλμάνων της Θράκης, κύριε Κασιδιάρη, είναι ελληνική: οι μουσουλμάνοι της Θράκης πηγαίνουν στο ελληνικό σχολείο, ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές, πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές στο ελληνικό κράτος και (φυσικά) υπηρετούν τη στρατιωτική τους θητεία στον ελληνικό στρατό. Θα μας κάνετε τη χάρη, κύριε Κασιδιάρη, να σταματήσετε αυτό το αθηναϊκό ανεκδοτάκι που μιλά για μουσουλμάνους που δεν είναι έλληνες και το οποίο υποδηλώνει πλήρη άγνοια;

Ελπίζω πως ναι. Προχωράω.

Στις δηλώσεις σας, μιλάτε επίσης για "ρατσισμό". Για μία ρατσιστική διάταξη εις βάρος των υπολοίπων ελλήνων μαθητών. Έχοντας ως δεδομένη την παντελή έλλειψη επαφής σας με την πραγματικότητα της Θράκης, θα μου επιτρέψετε να σας κάνω μερικά "μαθήματα πραγματικότητας".

Έχουμε και λέμε.

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο ένα.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90, κύριε Κασιδιάρη, η πρόσβαση στα χωριά των μουσουλμάνων της ορεινής ροδόπης δεν ήταν ελεύθερη: για να τα επισκεφτεί κάποιος, έπρεπε να περάσει πρώτα από την Αστυνομική Διεύθυνση, να ζητήσει άδεια επίσκεψης και αν αυτή του δινόταν, έπρεπε να περάσει την περιβόητη «μπάρα» (φυλάκιο στο δρόμο για τα χωριά των μουσουλμάνων, στο οποίο γινόταν έλεγχος χαρτιών και άδειας επίσκεψης). Και το σημαντικότερο, αν ήσουν κάτοικος αυτών των χωριών, ήταν ιδιαίτερο δύσκολο να φύγεις από αυτά: η διανυκτέρευση αυτών των μουσουλμάνων στις πόλεις της Ξάνθης ή της Κομοτηνής γινόταν μόνο μετά από ειδική άδεια. Μιλάμε δηλαδή, κύριε Κασιδιάρη, για συνοριακό έλεγχο σε έλληνες, μέσα στην Ελλάδα…

Και τολμάτε εσείς κύριε Κασιδιάρη, να μιλάτε για ρατσισμό;

Τολμάτε να μιλάτε για ρατσισμό, όταν γενιές ολόκληρες ελλήνων μουσουλμάνων μεγάλωσαν σε αυτά τα χωριά υπό στρατιωτικό έλεγχο; Αλήθεια, έχετε ζήσει ποτέ σε φυλακή; Σας το εύχομαι.

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο δύο.

Σε οποιοδήποτε μουσουλμανικό χωριό της ορεινής Θράκης, κύριε Κασιδιάρη, ένα παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας από το σπίτι του είτε τα πομάκικα (σλαβογενής γλώσσα), είτε τα τούρκικα. Στο Δημοτικό σχολείο, αν δεν τα γνωρίζει ήδη, μαθαίνει και τα τούρκικα, σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάνης (που αντίστοιχα επιβάλλει τη διδασκαλία ελληνικών στους έλληνες της Κωνσταντινούπολης). Επίσης, αναγκάζεται να μάθει και αραβικά, προκειμενου να διδαχθεί το Κοράνι. Και όταν φτάνει στο Γυμνάσιο, ακολουθεί το πρόγραμμα μαθημάτων του ελληνικού σχολείου, το οποίο ορίζει ότι πρεπει να μάθει και αγγλικά και γερμανικά.

Τις μετρήσατε, κύριε Κασιδιάρη, τις γλώσσες που με το ζόρι πρέπει να γνωρίζουν αυτά τα παιδιά στην ηλικία των 13 ετών;

Είναι έξι(!) : πομάκικα, τούρκικα, αραβικά, ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά. Έξι γλώσσες κύριε Κασιδιάρη, από ένα παιδί 13 (!) χρονών. Αντιληφθείτε λίγο τις απαιτήσεις που έχει η κοινωνία από αυτούς τους μαθητές, κύριε Κασιδιάρη: Έξι δεν είναι οι γλώσσες που ξέρουν όλα μαζί τα μέλη της Χρυσής Αυγής!

Και τολμάτε εσείς κύριε Κασιδιάρη, να μιλάτε για ρατσισμό;

Τολμάτε να χαρακτηρίζετε ρατσιστική τη διάταξη που αναγνωρίζει το αυτονόητο; Που αναγνωρίζει ότι ένας άνθρωπος που έχει αναγκαστεί να μάθει έξι γλώσσες, δεν γίνεται να έχει καταφέρει να μάθει τα ελληνικά (τη γλώσσα στην οποία διατυπώνονται τα βιβλία και τα θέματα των πανελληνίων εξετάσεων), όσο καλά τα γνωρίζουν οι υπόλοιποι έλληνες μαθητές και ως εκ τούτου βρίσκεται -χωρίς να είναι επιλογή του- σε μειονεκτική θέση;

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο τρία.

Θα έπρεπε να γνωρίζετε κύριε Κασιδιάρη, τις ευρέως διαδεδομένες φήμες που λένε ότι τα μεγαλύτερα ποσοστά πώλησης ψυχοφαρμάκων στην Ελλάδα εμφανίζονται στο νομό Κομοτηνής. Επίσης ότι αυτό οφείλεται στην υπερκατανάλωση τέτοιων φαρμάκων από το γυναικείο πληθυσμό των μουσουλμανικών χωριών. Βλέπετε, είναι πολύ σκληρό ψυχολογικά, κύριε Κασιδιάρη, να είσαι γυναίκα σε αυτά τα χωριά: είσαι ένας δούλος.

Και εσείς, κύριε Κασιδιάρη, αντί να διευκολύνετε τις νεαρές μουσουλμάνες να γλιτώσουν από αυτό το μονόδρομο προς τα φαρμακεία, να ξεφύγουν από τον οπισθοδρομισμό και τις προσταγές του γνωστού Προξενείου και του κάθε μουφτή, κάνετε το αντίθετο. Αντί να τις βοηθήσετε να σπουδάσουν σε κάποια πόλη της Ελλάδας, γνωρίζοντας στην πράξη τα δικαιώματα που έχει κάθε γυναίκα, εσείς θέλετε να τις εμποδίσετε.

Τέλος πάντων υπάρχουν πολλά παραδείγματα, κύριε Κασιδιάρη, που δείχνουν ότι οι κάτοικοι αυτών των χωριών (που είναι αναγνωρισμένοι ως έχοντες την ελληνική εθνικότητα, έλληνες και μάλιστα αυτόχθονες) δέχονται εδώ και χρόνια έναν ανελέητο ρατσισμό από την πλευρά του ελληνικού κράτους.

Υπάρχουν πολλά μαθήματα πραγματικότητας που θα έπρεπε να πάρετε, κύριε Κασιδιάρη…

Κλείνοντας, θα μου επιτρέψετε να θίξω ακόμα μία πτυχή των δηλώσεών σας, κατά την άποψή μου τη σημαντικότερη: Κύριε Κασιδιάρη, στην επίμαχη διάταξη δεν μιλάμε γενικώςγια μουσουλμάνους.

Μιλάμε για μουσουλμάνους που είναι άνθρωποι στην ηλικία των 17 και των 18 ετών. Ξέρετε, οι άνθρωποι έχουν και άλλα χαρακτηριστικά εκτός από το έθνος ή τη θρησκεία. Ένα από αυτά είναι και η ηλικία. Οι άνθρωποι λοιπόν στα 17 ή 18 τους χρόνια, οι νέοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία ή το φύλο, ελπίζουν.

Ελπίζουν να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή, να απολαύσουν τις όμορφες στιγμές της, ίσως να ταξιδέψουν, ίσως να ερωτευτούν, να κάνουν νέους φίλους, ίσως να βρουν ένα επάγγελμα που θα το αγαπάνε, ίσως ακόμα και να αλλάξουν τον κόσμο. Όπως όλοι οι νέοι, χριστιανοί, εβραίοι, βουδιστές ή μουσουλμάνοι.

Όμως στην περίπτωση των νέων που είναι έλληνες μουσουλμάνοι, αναφερόμαστε στα παιδιά ενός πληθυσμού που έχει δεχθεί πάμπολλες δεκαετίες καταπίεσης και ρατσισμού. Και μετά από αυτές τις δεκαετίες, έρχεστε και εσείς κύριε Κασιδιάρη. Και πατάτε με τις γυαλισμένες σας αρβύλες όλες αυτές τις ελπίδες και τα όνειρα νέων ανθρώπων. Και τους βροντοφωνάζετε για "ρατσιστικές διατάξεις". Στους έλληνες νέους που ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλο έλληνα μαθητή τί πάει να πει ρατσισμός και παρόλ'αυτά συνεχίζουν να ελπίζουν ότι θα τα καταφέρουν…

Έ, όχι κύριε Κασιδιάρη, δεν θα σας το επιτρέψουμε.

Ούτε εμείς, οι χριστιανοί της Θράκης, ούτε φυσικά οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι. Όλοι μαζί, θα βάλουμε τα δυνατά μας και θα στείλουμε τις φασιστικές σας ιδεούλες εκεί που τους αξίζουν: στα μουσεία. Για να θυμούνται όλοι, πως κάποτε υπήρξαν κάποιοι που θέλησαν να μισούμε ο ένας τον άλλον και να γαμάμε ο ένας τα όνειρα του άλλου.

Και πως εμείς δεν τους αφήσαμε.

Η αθλιότητα της υποκρισίας των Χρυσαυγιτών και η εν τω κρανίω σφηνομένη τυρόπιτα

(ή το Παστίτσιο μάλλον) των Ελλήνων Προοδευτικάριων

Του Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου

Όταν μια κοινωνία φτάνει να ασχολείται με τη ''σύγκρουση'' βουλευτών της Χρυσής Αυγής και ελληνικών κομμάτων της Αριστεράς για το θέμα του "Παστίτσιου", την ώρα που η χώρα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τότε τα πράγματα έχουν ξεφύγει….

Δε θα προβώ σε βαθυστόχαστη ανάλυση (δεν έχω και την ικανότητα άλλωστε), θα κοιτάξω να είμαι σύντομος και σαφής.

α) Προ ημερών αποπειράθηκα να επισκεφτώ τη σελίδα του λεγάμενου στο FACEBOOK… Για να είμαι ειλικρινής, (παρ' ότι δε φημίζομαι για το σεμνότυφον του χαρακτήρα μου)αηδίασα. Δε μιλάμε για σάτιρα, ούτε για χιούμορ αλλά για χυδαιότητα. Αλήθεια από πότε το χιούμορ μπορεί να έχει σχέση με την εξύβριση ενός νεκρού. Η ζωή και η ιστορία μας έμαθε ότι τους νεκρούς, όσοι έχουν στοιχειώδες ήθος, τους σέβονται.

β) Πριν τον συγκεκριμένο τυπά, υπήρξαν πολλοί που δε σεβάστηκαν τον γέροντα. Αρχικά οι συγγραφείς  και εκδότες, (ευτυχώς όχι όλοι) στη συνέχεια κάτι χριστέμποροι και τέλος  κάποιοι  πνευματικοί καθοδηγητές της πλάκας που χρησιμοποιώντας αποσπασματικά νουθεσίες του γέροντα, πραγματικές ή φανταστικές φρόντιζαν να καλύπτουν τις ανεπάρκειές τους και ταυτόχρονα να ανεβάζουν τις μετοχές τους στο χώρο των "στάρετς" της δύσμοιρης Ελλαδικής Ορθοδοξίας. (Orthodox life style).

Η αθλιότητα της υποκρισίας των Χρυσαυγιτών

Και ξαφνικά το κόμμα που επί χρόνια πολέμησε την Ορθοδοξία,το κόμμα που από τα έντυπά του εξυμνούσε τους αγώνες του Ιουλιανού εναντίον της "χριστιανικής παρακμής" (βλ.http://e-theologia.blogspot.gr/2012/09/blog-post_7713.html), το κόμμα που υποστήριζε δεκαετίες τώρα μάλιστα μέσα από τη Διακήρυξη των Ιδεολογικών του αρχών ότι" ο Ιουδαιοχριστιανισμός εμφύτευσε τον Εβραϊκό σκοταδισμό στην Ευρώπη" (βλ. http://e-theologia.blogspot.gr/2012/06/blog-post_10.html)  έρχεται με σκοπό να υπεραμυνθεί του γέροντα Παίσιου και της Ορθοδοξίας.Δε μας είπε ποια Ορθοδοξία.Αυτή που πρεσβεύει ο νέος βουλευτής του κ.Ματθιόπουλος;;; (βλ. http://e-theologia.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7036.html). Και ένας τελειόφοιτος βρεφονηπιακού σταθμού μπορεί εύκολα να αντιληφθεί γιατί δεν μπορεί ένας χριστιανός να είναι και ναζιστής.Το γεγονός ότι ζούμε στην εποχή της πλήρους αγραμματοσύνης και του μη αυτονόητου μας αναγκάζει εντός της επομένης εβδομάδος (ελπίζω) να ασχοληθούμε εκτενέστερα με το θέμα.

Η εν τω κρανίω σφηνομένη τυρόπιτα (ή το Παστίτσιο μάλλον) των Ελλήνων Προοδευτικάριων.

Η διαφορά του προοδευτικού με τον Προοδευτικάριο είναι ότι ο πρώτος πορεύεται με γνώμονα την αλήθεια, έχει ανοικτό μυαλό, δε φοβάται, ρισκάρει, ψάχνεται, διαλέγεται, συνθέτει… Ο  Προοδευτικάριος είναι κλασική περίπτωση βολεμένου μικροαστού φλώρου, κουλτουριάρη ή μη. Αρέσκεται να παρουσιάζεται ως προοδευτικός χωρίς βέβαια ποτέ να ρισκάρει τίποτε. Περιπτώσεις σαν αυτή του "Παστίτσιου" είναι λόγος ύπαρξης για τους Προοδευτικάριους. Μια δήλωση και τέλος. Για ένα εξάμηνο τουλάχιστον καταγράφηκαν ως προοδευτικοί. Είναι γνωστό σε όλους πλέον ότι ο πιο εύκολος τρόπος για να δώσεις εικόνα προοδευτικού στην Ελλάδα είναι να πετάξεις καμιά αντιεκκλησιαστική κορώνα ή να βγάλεις καμιά εγκύκλιο τύπου Στυλιανίδη και καθάρισες (δεν εννοώ να κάνεις κριτική στο εκκλησιαστικό κατεστημένο, πράγμα πολύ υγειές).

Το τραγικό είναι ότι ένα τμήμα διανοούμενων ή και στελεχών της Αριστεράς ερμηνεύει και αντιμετωπίζει γεγονότα και καταστάσεις με επιπολαιότητα που θυμίζουν κατά πολύ τις εκτιμήσεις των προοδευτικάριων. Οι ερμηνείες αυτές έρχονται βούτυρο στο ψωμί κάθε συντήρησης. Οι εκτιμήσεις πολλών Αριστερών στην Ελλάδα για ζητήματα  που σχετίζονται με τη θρησκεία είναι τόσο επιφανειακές και τόσο εκτός πραγματικότητας, όσο αυτές της Διοίκησης της Εκκλησίας για τη σχέση των νέων με την Εκκλησία. (Είναι ελκυστικό και πολύ βολικό για τις ηγεσίες να ζουν στην κοσμάρα τους). Αυτό φάνηκε και από τις πρόσφατες δηλώσεις κομμάτων της Αριστεράς για την πρόσφατη δίωξη. Ντρέπεσαι να τις διαβάσεις. Αλήθεια σύντροφοι, κατά πόσον είναι σάτιρα η εξύβριση ενός νεκρού;; Εσείς που έχετε στις τάξεις σας μάρτυρες και ήρωες, ανθρώπους που πέθαναν στις εξορίες, περίμενα τουλάχιστον να έχετε και κάποιες περισσότερες ευαισθησίες. Δε σας αφήνει όμως να το κάνετε (το λέω με πολύ πόνο και καθόλου υβριστικά) η "σφηνομένη τυρόπιτα", αυτό το ιδεολόγημα  πού έχετε στον εγκέφαλο, πως κάθε τι που έχει σχέση με τη θρησκεία είναι οπωσδήποτε συντηρητικό, ανήκει στο παρελθόν, μυρίζει θεοκρατία. Αυτή η "τυρόπιτα" είναι που διώχνει από τις τάξεις σας χιλιάδες πιστούς που πιστεύουν στην κοινωνική δικαιοσύνη που θέλουν να αγωνιστούν μαζί σας και σεις τους στέλνετε στο περιθώριο  ή πακέτο στη δεξιά και παραπέρα.

Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 26 Σεπτεμβρίου 2012, http://e-theologia.blogspot.gr/2012/09/blog-post_26.html