Χρυσή Αυγή: Ιδεολογία υπερανθρώπων – κουλτούρα υπανθρώπων

Του Νικόλα Δημητριάδη

Το άρθρο αυτό δεν επιχειρεί μία συνολική εξέταση του φαινομένου Χρυσή Αυγή – οι πολιτικές διαστάσεις του οποίου αναλύονται σε άλλα άρθρα του παρόντος αφιερώματος – αλλά επικεντρώνεται σε βασικά στοιχεία της ιδεολογίας και της κουλτούρας του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης, των ανθρώπων, δηλαδή, τους οποίους εξουσιοδότησαν 400.000 Έλληνες να «ξεβρομίσουν τον τόπο».

To πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση σε μία περιήγηση στις ιστοσελίδες και τα περιοδικά που πρόσκεινται στον ιδεολογικό χώρο της Χρυσής Αυγής είναι η ανύπαρκτη σχέση τους με… οτιδήποτε ελληνικό. Οι αυτόκλητοι σωτήρες της Ελλάδας γνωρίζουν τη χώρα τους και τον πολιτισμό της σχεδόν αποκλειστικά μέσα από το Χόλιγουντ, τη δυτική καταναλωτική υποκουλτούρα και τη… Λένι Ρίφενσταλ.

«Αίμα – Τιμή, Χρυσή Αυγή» είναι το βασικό σύνθημα της οργάνωσης, αντιγραφή του «Blut und Ehre», της χιτλερικής νεολαίας (Hitlerjugend). Ως τυπική νεοναζιστική οργάνωση, η Χ.Α. δεν έχει καμία διαφορά από τις αντίστοιχες οργανώσεις της Ευρώπης, των οποίων αποτελεί απλό αντίγραφο. Η ίδια, βέβαια, μετά την εκλογική της επιτυχία, αρνείται κάθε σχέση με τον ναζισμό. Είναι ίσως ενθαρρυντικό το γεγονός ότι η Χ.Α. αποτελεί τη μοναδική στην Ελλάδα πολιτική οργάνωση που ντρέπεται για την ιδεολογία της και την κρύβει.

Οι τηλεοπτικές παραστάσεις του Κασιδιάρη, που κλαίγεται με τις δήθεν συκοφαντίες εναντίον της Χ.Α., λέγοντας πως δεν έχει ιδέα για ναζιστικά στοιχεία μέσα στην οργάνωση, μόνο γέλιο προκαλούν σε όποιον έχει κάνει έστω και μια πρόχειρη περιήγηση στις ιστοσελίδες και τα έντυπά της. Ο ίδιος ο Κασιδιάρης, βέβαια, φωτογραφιζόταν με μπλουζάκια των Ες Ες για το περιοδικό της Χ.Α. Αντεπίθεση (τ. 28, Μάιος 2007), ενώ στην περυσινή επέτειο των γενεθλίων του Χίτλερ (20 Απριλίου 2011) έγραφε στην εφημερίδα Χρυσή Αυγή, σε ένα άρθρο που εξυμνεί τον Αδόλφο ως «πολιτικό ηγέτη, κοινωνικό αναμορφωτή και στρατιωτική ιδιοφυία», πως αν είχε κερδίσει η ναζιστική Γερμανία τον πόλεμο, τότε «ο φιλόσοφος και ο πολεμιστής θα συνέτριβαν τον τραπεζίτη». Προς το παρόν, η Χ.Α. προτιμά να επικεντρώνει τις επιθέσεις της σε άτομα που… σκέφτονται και αγωνίζονται, αφήνοντας τους τραπεζίτες στο απυρόβλητο. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με τη Χ.Α. σαν αυτό που πραγματικά είναι, μια ναζιστική συμμορία, δηλαδή, και όχι σαν αυτό που παριστάνει ότι είναι στα κανάλια και τους δημοσιογράφους που ανέλαβαν τον… καλλωπισμό της (Θέμο Αναστασιάδη, Σταύρο Θεοδωράκη κ.λπ.).

Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες: Οι ομοϊδεάτες της Χρυσής Αυγής στην Αυστρία δεν δείχνουν ιδιαίτερη «αδελφική» αλληλεγγύη. Παρόμοια είναι και η στάση του γερμανικού NPD.

Αίμα και έδαφος (Blut und boden)

Ως ναζιστικής οργάνωσης, λοιπόν, η ιδεολογία της Χ.Α. βασίζεται στον φυλετισμό και το μίσος. Ο φυλετισμός λειτουργεί ως συνδετικός ιδεολογικός κρίκος των νεοναζί παγκοσμίως, ενώ το μίσος αποτελεί τον βασικό λόγο ύπαρξης των οργανώσεων αυτών. Το πρότυπο του λευκού Άριου, γυμνασμένου και σκληροτράχηλου, βέβαια, ελάχιστα συναντάται στις οργανώσεις αυτές. Είναι αμφίβολο κατά πόσο ανταποκρίνονται στη φυλετική καθαρότητα που προπαγανδίζουν άνθρωποι όπως ο Ν. Μιχαλολιάκος ή ο Καιάδας. Αυτό ισχύει και στις αντίστοιχες οργανώσεις του εξωτερικού. Θα πρέπει να ψάξουμε πολύ για να βρούμε έναν ηγέτη ναζιστικής οργάνωσης (από τον Μιχαλολιάκο μέχρι τον ίδιο τον Χίτλερ) που να ανταποκρίνεται στο πρότυπο της ιδεολογίας του. Θα βρούμε αρχηγούς σωματικά αδύναμους, παχύσαρκους, κοντούς, ομοφυλόφιλους, ποτέ όμως κάποιον που να πληροί τα στάνταρ της ίδιας του της οργάνωσης. Αυτό δεν είναι παράδοξο, είναι η βασική αρχή του ναρκισσισμού. Ο εγωισμός και η αυτοπροβολή του νάρκισσου προσπαθούν απλώς να κρύψουν το γεγονός ότι ο νάρκισσος, κατά βάθος, μισεί τον εαυτό του. Δεν μπορεί να αποδεχθεί τη φύση του και προσπαθεί να την κρύψει.

  Επιπλέον, η φυλετική θεωρία (όπως αναπτύχθηκε στη Δυτική Ευρώπη για να δώσει ηθικό συγχωροχάρτι στην αποικιοκρατία) δεν περιελάμβανε στους «φυλετικά καθαρούς» λαούς τούς Έλληνες, όσο κι αν η λατρεία της Αρχαίας Ελλάδας (ή μάλλον της ιδεολογικής κατασκευής που ο κλασικισμός είχε βαφτίσει «Αρχαία Ελλάδα») ήταν διαδεδομένη στους ναζί. Έτσι, για τους θεωρητικούς του ναζισμού, τα ξανθά μαλλιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Απόλλωνα υποδήλωναν την ύπαρξη μιας άρχουσας τάξης που ανήκε στον σκανδιναβικό ανθρωπολογικό τύπο και δημιούργησε το αρχαιοελληνικό μεγαλείο. Κατά τα άλλα, ο Φαλμεράιερ παρείχε τα απαραίτητα στοιχεία για να δικαιολογήσει τη διαχρονική στάση της Δύσης απέναντι στους Έλληνες. Από τους Άγγλους αποικιοκράτες μέχρι τον Χάντιγκτον, οι Έλληνες δεν έχουν καμία θέση στην Ευρώπη. Κι αν αυτό επιτρέπει, π.χ., στο αυστριακό ακροδεξιό κόμμα FPO να απεικονίζει στις αφίσες του τους Έλληνες… μελαμψούς, αποτελεί εντούτοις πρόβλημα για τους Έλληνες φασίστες, που πασχίζουν με όλο τον επαρχιακό κομπλεξισμό τους να πείσουν τους Ευρωπαίους ομολόγους τους στα διάφορα διαδικτυακά φόρουμ, για τη φυλετική τους καθαρότητα.

Όπως οι άνθρωποι κατηγοριοποιούνται βάσει του χρώματός τους, έτσι και η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως απρόσωπη αναπαραγωγική μηχανή και σκεύος ηδονής. Ο φασίστας ακρωτηριάζει στη σκέψη του τους άλλους ανθρώπους, συρρικνώνοντας την προσωπικότητα και το σώμα τους στο σημείο εκείνο που τον ενδιαφέρει και τον εξυπηρετεί.

 «Δεν θα κρίνετε εσείς, τα χθεσινά αγριογούρουνα, εμάς και τον πολιτισμό μας – εμείς θα κρίνουμε εσάς και τον πολιτισμό σας», έγραφε στις αρχές του περασμένου αιώνα ο Περικλής Γιαννόπουλος. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να το πει ο σημερινός «εθνικιστής» της Χρυσής Αυγής. Γιατί ο δικός του πολιτισμός ξεκινάει από το Χόλιγουντ και καταλήγει στο πανκ και το χέβι μέταλ. Θλιβερός κομπάρσος, λοιπόν, και φτωχός συγγενής μιας ιδεολογίας της οποίας «η φτέρνα δεν έδεσε ποτέ με το χώμα» της πατρίδας του, ανεμίζει μαιάνδρους και περικεφαλαίες, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μπει στο κλαμπ των εκλεκτών. Ένα κλαμπ που ποτέ δεν τον ήθελε και που είναι θεμελιωδώς εχθρικό προς τον ελληνικό πολιτισμό (τον πολιτισμό που η τηλεόραση, ο «προοδευτικός» εθνομηδενισμός, η πατριδοκαπηλεία και η διαστρεβλωμένη αρχαιολατρία δεν του επέτρεψαν ποτέ να γνωρίσει).

Βέβαια, η φυλετική θεωρία έχει και ένα ατού: Αν το μεγαλείο της φυλής οφείλεται και μεταφέρεται στα γονίδια και το DNA, τότε δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε για να το αποκτήσεις: είναι τσάμπα. Ο φυλετιστής νιώθει σπουδαίος μόνο και μόνο επειδή έχει (αν έχει, δεν θα το ψάξουμε τώρα) το σωστό DNA. Καμία ιδεολογία δεν χαϊδεύει τόσο εύκολα και ανέξοδα τον ναρκισσισμό του ανθρώπου. Το μεγαλείο της φυλής είναι δωρεάν, αρκεί να το δηλώσεις (και να μην παντρευτείς αλλοδαπή). Επιτρέπει, παράλληλα, σε ανθρώπους με αποκλειστικά δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα και νοοτροπία (αυτούς που ο απλός κόσμος αποκαλεί «αμερικανάκια») να εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της… ελληνικότητας.

Οι «14 λέξεις», πολιτική παρακαταθήκη του Αδόλφου Χίτλερ και συνθηματικό αναγνώρισης των απανταχού νεοναζί. Εδώ γαρνίρεται με ένα μωρό (σαν τις παλιές αφίσες των Πασόκ και ΝΔ) και το ελληνόψυχο έμβλημα της οργάνωσης Blood & Honor Hellas.

Ιδεολογία της ισχύος

Μια ιδεολογία που κηρύσσει την ανωτερότητα ζητάει από τους οπαδούς της τυφλή υποταγή και πειθαρχία, τις οποίες ανάγει σε υπέρτατες αρετές. Η ιδεολογία της ισχύος και του ελιτισμού περνάει μέσα από την υποταγή και την εκμηδένιση του ατόμου. Δεν είναι τυχαίο το ότι οι ναζιστικές στολές και εμβλήματα αποτελούν τα πλέον δημοφιλή συνοδευτικά ερωτικά αξεσουάρ του σαδομαζοχισμού. Όπως γράφει η Σούσαν Σόνταγκ (Η Γοητεία του Φασισμού, Ύψιλον, 2010, σσ. 43-45), όπου αναφέρει:  «Ο σαδομαζοχισμός υπήρξε πάντα η ακραία έκφραση της σεξουαλικής εμπειρίας, κατά την οποία το σεξ αποκτά απόλυτο χαρακτήρα, δηλαδή οξύνεται από την προσωπικότητα, τις σχέσεις, τον έρωτα. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι προσαρτήθηκε στη ναζιστική συμβολική κατά τα πρόσφατα χρόνια. Ουδέποτε πριν αισθητικοποιήθηκε τόσο συνειδητά η σχέση Κυρίου και Δούλου» Αντίστοιχη είναι και η λατρεία του ανδρισμού, όπως τέλος πάντων αποκρυσταλλώνεται αυτός στα διάφορα ημίγυμνα ιδρωμένα αγόρια του Χόλιγουντ, από τον Άρνολντ Σβατσενέγκερ του Κόναν, μέχρι την πρόσφατη καρικατούρα των «300» του Λεωνίδα. Και πάλι, το πρότυπο λειτουργεί απλώς ως κρυψώνα του πραγματικού εαυτού. Τα μικρά σκυλιά γαβγίζουν πάντα πιο πολύ από τα μεγάλα.

Όταν η πραγματικότητα διαψεύδει τις επιθυμίες, η φαντασιοπληξία είναι το ευκολότερο καταφύγιο…

Πίσω από ένα «υπεράνθρωπο» πρότυπο δεν μπορεί παρά να προσπαθεί ο άνθρωπος να κρύψει την αδυναμία του. Η πραγματική δύναμη του ανθρώπου βρίσκεται στη συνειδητοποίηση της τραγικής φύσης του, την αποδοχή και την υπέρβασή της. Η ιδεολογία της ισχύος και η κουλτούρα που τη συνοδεύει (από τα αφύσικα, άρα και αντιανθρώπινα, αγάλματα της ναζιστικής τέχνης, ως τους υπερήρωες του κινηματογράφου) προσφέρει απλώς καταφύγιο σε μια κοινωνία παραιτημένη, που δεν ζητά πια να πετύχει το καλύτερο, αλλά απλώς να συμφιλιωθεί και να κρύψει το χειρότερο. Το πρότυπο του Άριου υπερανθρώπου αναζητούν αυτοί που ξέρουν καλά -χωρίς όμως να μπορούν να το αποδεχθούν- ότι δεν θα το φτάσουν ποτέ. Είτε για λόγους σωματικούς, είτε νοητικούς, είτε σεξουαλικούς, είτε -συνήθως- ηθικούς. Εκεί έγκειται και η ουσία του ρατσισμού: «Μεταφράζουν τη διαφορά σε ιεραρχία, μετασχηματίζοντας την ηθική τους κατωτερότητα σε σύμπλεγμα ανωτερότητας» (Έντγκαρ Μορέν, Η ανθρώπινη φύση, το χαμένο παράδειγμα, Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα 2000, σ. 256).

«Αρρενωπή» αφίσα της υπηρεσίας ευρέσεως εργασίας του Τρίτου Ράιχ.

Είμαι ό,τι μισώ

Αν οι Εβραίοι κατηγορούνται από τους ναζί για την προσπάθειά τους να αποκτήσουν «παγκόσμια κυριαρχία», δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση το ότι οι ίδιοι οι ναζί επιχείρησαν ακριβώς το ίδιο. Είναι χαρακτηριστικός ο θαυμασμός που τρέφουν σήμερα οι ακροδεξιοί για το κράτος του Ισραήλ. Την ώρα που στηλιτεύουν με κροκοδείλια δάκρυα της σφαγές των αμάχων Παλαιστινίων, ζηλεύουν παράλληλα το κράτος που τις διαπράττει. Το Ισραήλ αποτελεί το πρότυπό τους: Ένα κλειστό, στρατιωκοποιημένο κράτος που ελέγχει τα πάντα, ενώ διαθέτει και τον πάντα απαραίτητο εσωτερικό εχθρό. Αυτό είναι το πρότυπο κοινωνίας που ονειρεύονται οι χρυσαυγίτες και είναι λογικό να επιθυμούν το κοινωνικό χάος και τον γενικευμένο πόλεμο όλων εναντίον όλων. Είναι το μοναδικό κλίμα στο οποίο μπορεί να ανθήσει ο φασισμός.

Όπως γράφουν οι Χορκχάιμερ και Αντόρνο, «Ο τραπεζίτης και ο διανοούμενος, το χρήμα και το πνεύμα, οι εκφραστές της κυκλοφορίας, είναι το απωθημένο όνειρο εκείνων τους οποίους κουτσούρεψε η κυριαρχία και τους οποίους χρησιμοποιεί για τη διαιώνισή της.» Ο φασίστας δεν πολεμάει την εξουσία: τη φθονεί και τη ζηλεύει. Γι' αυτό και την αναπαράγει στο δικό του επίπεδο. Μη μπορώντας να τα βάλει με τους «από πάνω», βγάζει τα απωθημένα του στους «από κάτω». Ενώ ο λαός αντέτασσε ανέκαθεν την δική του ηθική απέναντι στην ασυδοσία και την ανηθικότητα της εξουσίας, ο φασισμός εισάγει την ανηθικότητα αυτή σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, στην εργασία, την οικογένεια, τον δημόσιο χώρο. Ο φασίστας δεν πολεμάει το σύστημα. Το αναπαράγει στην καθημερινότητά του.

Προνομιακό πεδίο δράσης, βέβαια, το μεταναστευτικό. Ο μετανάστης αποτελεί τον αρχετυπικό «εσωτερικό εχθρό» του φασισμού: Η Χρυσή Αυγή μιλάει για τους μετανάστες πολύ πριν… έρθουν στην Ελλάδα. Αναφερόμαστε βέβαια στους μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική, τους λαούς, δηλαδή, που οι ναζί θεωρούσαν κατώτερους. Όσον αφορά τους μετανάστες από τη Δυτική Ευρώπη, οι χρυσαυγίτες δεν έχουν πει ποτέ κουβέντα, καθώς αυτοί είναι «ανώτεροι» στην ιεραρχική κλίμακα του φασισμού. Αντίστοιχα δεν βλέπουμε να στρέφεται η Χρυσή Αυγή ενάντια στο ξένο κεφάλαιο, που αγοράζει και πουλάει τη χώρα κατά το δοκούν. Στόχος είναι πάντα οι εξαθλιωμένοι, οι αδύναμοι.

Για τον χρυσαυγίτη, το μεταναστευτικό δεν είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Είναι μια ευλογία που του επιτρέπει να παρουσιάζει την ψυχανωμαλία του ως κοινωνική αναγκαιότητα. Ο μετανάστης είναι ο απαραίτητος «άλλος», που επιτρέπει στον φασίστα να αυτοεπιβεβαιωθεί, όπως, αντίστοιχα, είναι ο απαραίτητος «άλλος» που επιτρέπει στον κοσμοπολίτη εθνομηδενιστή να βγει απ΄το ανυπόφορο γι' αυτόν κοινωνικό σύνολο και να νιώσει κι εκείνος εν δυνάμει μειονότητα. Και στις δύο περιπτώσεις, και στον φασισμό και στον φιλελεύθερο «πολυπολιτισμό» (δεξιό και αριστερό), ο μετανάστης προσφέρει ιδεολογική επιβεβαίωση – γι΄αυτό και το μεταναστευτικό έχει πρωτεύουσα θέση στην ατζέντα και των δύο. Γι΄ αυτό και κανείς από τους δύο δεν είναι σε θέση να προσφέρει απαντήσεις στο μεταναστευτικό πρόβλημα.

«Η πρόταση της Ελληνικής Χαλυβουργίας προς τους εργαζομένους ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά», έγραφε η ΧΑ σε ανακοίνωσή της κατά της απεργίας των Χαλυβουργών. Λίγο καιρό μετά, ένα καφάσι γκοφρέτες απ' τα Lidl (όλα κι όλα, στηρίζουν τα προϊόντα της… πατρίδας τους) ήταν αρκετό για να κάνει την κωλοτούμπα της.

Έχοντας μια ιδεολογία που απλώς αναπαράγει την εξουσία στη χειρότερη μορφή της, δεν είναι περίεργο που, τα δύο χρόνια αγώνων του ελληνικού λαού εναντίον του μνημονίου, άφησαν τη Χρυσή Αυγή ασυγκίνητη. Η συμμετοχή της στους λαϊκούς αγώνες είναι ανύπαρκτη. Κατηγόρησε τους απεργούς της Χαλυβουργίας ως πιόνια του κομμουνισμού που διαλύουν την παραγωγή και, όταν είδε ότι ο αγώνας τους έχει ανταπόκριση στην ελληνική κοινωνία, έσπευσε στη Χαλυβουργία με γάλατα και γκοφρέτες για «συμπαράσταση», σβήνοντας παράλληλα τις προηγούμενες ανακοινώσεις της από την ιστοσελίδα της. Αντίστοιχα, κορόιδευε από την ιστοσελίδα της το κίνημα των πλατειών, εμφανίζοντας το Σύνταγμα ως ένα αριστερίστικο πανηγύρι, προσπαθώντας κατόπιν να δρέψει «αγανακτισμένες» ψήφους. Το πνεύμα του κινήματος των πλατειών, βέβαια, δεν μπορούσε να δέσει με την ιδεολογία του μίσους. Σε έναν χώρο όπου συναντήθηκαν για πρώτη φορά άνθρωποι από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, με την πολιτική και πνευματική ελίτ απούσα, το μίσος δεν είχε θέση. Ίσα ίσα, το Σύνταγμα ήρθε ως απάντηση στο κλίμα μίσους που είχε καλλιεργηθεί το αμέσως προηγούμενο διάστημα (ξυλοδαρμός Γ. Καφκά από τα Μ.Α.Τ., δολοφονία Μ. Καντάρη, ρατσιστικές επιθέσεις, μολότωφ στο Α.Τ. Εξαρχείων και τη λαϊκή αγορά κ.λπ).

Αντίστοιχα, στο στόχαστρο του φασισμού, μεταξύ άλλων, μπαίνει και οι διανόηση. Αν η μόρφωση αποτελούσε ανέκαθεν για τον ελληνικό λαό έναν υψηλό στόχο («να μάθεις γράμματα να γίνεις άνθρωπος» λέγανε οι παλιοί), ο φασισμός έχει αντίθετη άποψη. Αντί να αντιμετωπίζει την αμορφωσιά ως πρόβλημα, ο φασισμός εξορίζει τη μόρφωση στη γενική κατηγορία της «θολοκουλτούρας», χαϊδεύοντας τον ναρκισσισμό των ημιμαθών και αντικαθιστώντας τη στέρηση με αυτοπεποίθηση. Η μόρφωση είναι περιττή – αρκούν οι εκλαϊκευμένες αρλουμπολογίες και ουφολογίες του… χώρου. Είναι παροιμιώδης, άλλωστε, η διαδικτυακή ανορθογραφία των χρυσαυγιτών, που αρκεί συνήθως από μόνη της για να αναιρέσει την όποια επιχειρηματολογία τους.

Δείγμα άριας τέχνης. Mια νεολαία που μεγάλωσε αγνοώντας τον Κόντογλου, τον Τσαρούχη, τον Θεόφιλο και την ελληνική τέχνη εν γένει, δεν μπορεί να βρει την ελληνικότητα παρά μόνο στη διάχυτη διαδικτυακή κιτσαρία. Ο μαίανδρος ελληνοποιεί τα ανελλήνιστα ενώ οι ψυχολογικές κλίσεις και… αποκλίσεις αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα…

Εναντίον όλων

«Εναντίον όλων» είναι ένα ακόμη σύνθημα της Χρυσής Αυγής, δείγμα, υποτίθεται, της αντισυστημικότητάς της. Το μόνο που δείχνει στην πραγματικότητα το σύνθημα αυτό είναι ο αντικοινωνικός της χαρακτήρας. Αναπόφευκτο, αφού οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του λαού και της πατρίδας δεν έχουν καμία σχέση με… τον λαό και την πατρίδα. Οι φασιστικές οργανώσεις είναι εκ προοιμίου αντικοινωνικές. Ο φασίστας δεν βλέπει γύρω του παρά πρόβατα, «μαζάνθρωπους», σκουπίδια που απλώς τονώνουν τον ναρκισσισμό του. Η κουλτούρα του φασισμού είναι διάχυτη από την αίσθηση του ανήκειν σε μία ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων, μια κλειστή ομάδα εκλεκτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Χρυσή Αυγή αποφεύγει κάθε έννοια κοινότητας, κάθε συλλογική μορφή οργάνωσης του λαού και προτιμά τον παραδοσιακό τρόπο οργάνωσης των ελίτ και της εξουσίας: κλειστές ομάδες «ομοίων». Παραπέρα, η δράση αυτών των κλειστών ομάδων δεν έχει τουλάχιστον μια κοινωνική δυναμική, ούτε εκφράζει τα λαϊκά συμφέροντα – περισσότερο αποτελούν χώρους αυτοαναφορικής ικανοποίησης των όποιων εφηβικών ορμών των μελών τους. Κάτι σαν τους ποδοσφαιρικούς συνδέσμους. Η λειτουργία αυτή, σε συνδυασμό με τη βία και το μίσος, δημιουργεί ένα κοινωνικό έκτρωμα. Είναι το ιδεολόγημα της «πρωτοπορίας» στην πλέον ευτελισμένη -άρα και επικίνδυνη- μορφή του.

Είναι φυσικό, λοιπόν, ο χρυσαυγίτης να νιώθει μεγαλύτερη οικειότητα με έναν Γερμανό νεοναζί και έναν Άγγλο σκίνχεντ, παρά με τον γείτονά του. Οι Pogrom, συγκρότημα του βουλευτή της Χ.Α. Αρτέμη Ματθαιόπουλου, συνοψίζουν το ψυχολογικό προφίλ του σύγχρονου φασίστα στο τραγούδι τους «Σε γειτονιές και δρόμους»: «Νύχτα τρόμου, βία ρομαντική. / Νέοι επαναστάτες με δίψα για ζωή. / Στην καρδιά τους πάντα η γαλανόλευκη. / Τέλος θα δώσουν σε τούτη τη ντροπή […] ένας αγώνας απλά η αφορμή / ήρθε η ώρα για εκδίκηση σκληρή. / Πογκρόμ, πογκρόμ σ' ολόκληρη την πόλη / όλοι κρυμμένοι, στα χέρια μας οι δρόμοι. / Πογκρόμ, πογκρόμ ποτέ δεν θα ξεχάσω / τη φλόγα του μίσους ποτέ μου δε θα χάσω». Εννοείται ότι η γαλανόλευκη έχει ως μοναδικό σκοπό να δώσει ένα κοινό σημείο αναφοράς, μια αφορμή για να ακολουθήσει ο πραγματικός πυρήνας και σκοπός της ιδεολογίας της ΧΑ: το μίσος.

Δείγμα άριας τέχνης. Αρχαία αγάλματα, γραμμωμένα κορμιά και ένα ξίφος των SS να κρύβει αυτά που πρέπει (ή μήπως κόβει;). Σχέδιο του Αριστοτέλη Καλέντζη από το βιβλίο-λεύκωμά του Σε Σένα (Ελεύθερη Σκέψη, 1983)

Και η λυπητερή

«Το να μην θαυμάζεις τον Χίτλερ ή τον Στάλιν δεν θα έπρεπε κανονικά να απαιτεί ιδιαίτερη διανοητική διεργασία. Είναι εν μέρει μια ηθική διεργασία» έγραφε ο Όργουελ. Στον βαθμό που η ηθική υποχωρεί, η διάνοια δεν μπορεί εύκολα να αντιμετωπίσει τον φασισμό από μόνη της. Υπ' αυτή την έννοια, το γεγονός πως υποχρεωνόμαστε να καταφύγουμε στην επιχειρηματολογία και την λογική προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την άνοδο της ΧΑ δείχνει ότι ο φασισμός έχει ήδη καταγάγει την πρώτη του νίκη. Το άρθρο αυτό, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να κλείσει παρά με τη θλιβερή διαπίστωση πως η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν είναι ένα πρόσκαιρο, ξεχωριστό φαινόμενο, αλλά το επιστέγασμα και η λογική κατάληξη τεσσάρων δεκαετιών αλλοτρίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Όσα στοιχεία περιγράψαμε δεν περιορίζονται στον χώρο της Χρυσής Αυγής, αλλά είναι διάχυτα στην ελληνική κοινωνία της Μεταπολίτευσης. Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι η ψήφος του ανθρώπου που, νιώθοντας την αδυναμία του, προτιμά να κάνει τον τσάμπα μάγκα, παρά να κάνει την υπέρβαση. Είναι το αποτέλεσμα της διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας: ο κακώς εννοούμενος λαϊκισμός, η εύκολη λύση, το νταϊλίκι εκεί που μας παίρνει. Η οικονομική κρίση αποκάλυψε τη γύμνια της μεταπολίτευσης και της κοινωνικής και πολιτισμικής αλλοτρίωσης που έφερε. Την ώρα της κατάρρευσης, δεν θα μπορούσε παρά να αναδειχθεί και ο κατεξοχήν πολιτικός εκφραστής της αλοτρίωσης αυτής.

Δείγμα άριας τέχνης. Νεαρός καραφλός σκίνχεντ σώζει ένα καραφλό μωρό από τη φωτιά. Τις κρύες νύχτες του χειμώνα η φαντασία κάποιων ξεχειλίζει…

Η Χρυσή Αυγή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Όχι όμως του παγόβουνου του κακού «πατριωτισμού», όπως θα θέλανε οι αριστεροδεξιοί φιλελεύθεροι εθνομηδενιστές, αλλά του παγόβουνου της αλλοτρίωσης και του εκπασοκισμού, στον οποίο οι τελευταίοι φέρουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Η κοινωνία, η κοινότητα με την αυστηρή έννοια του όρου, δεν δημιουργείται στο κενό. Έχει προϋποθέσεις υλικές (από τον κοινό τόπο κατοικίας και εργασίας ως τις διάφορες μορφές ανταλλαγής και δώρου), πολιτισμικές (ένα κοινό πολιτισμικό, αξιακό και συμβολικό σύστημα) και ηθικές (την ηθική των απλών ανθρώπων, την οποία αντιτάσσουν στον κυνισμό και τον φαρισαϊσμό της εξουσίας και των ελίτ). Tην ώρα που η πολιτική και οικονομική ελίτ διέλυε τις υλικές προϋποθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, οι «προοδευτικοί» διανοούμενοι ανέλαβαν να διαλύσουν τις πολιτισμικές και ηθικές. Σε μία διαλυμένη κοινωνία, όμως, δεν μπορεί παρά να βασιλεύει η γενικευμένη ανασφάλεια, καθώς οι άνθρωποι χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους – χάνουν όλες τις προϋποθέσεις τις συλλογικής τους ζωής (αυτή είναι η κύρια αιτία της ανασφάλειας – η αύξηση της εγκληματικότητας και η μιντιακή υστερία έπονται). Στο μέλλον που μας επιφυλάσσεται δεν μπορεί παρά να βασιλεύει ο φόβος. Άρα και το πολιτικό του παρακολούθημα: ο φασισμός.

ΠΗΓΗ: Από το αφιέρωμα στη Χρυσή Αυγή του περιοδικού Άρδην (τ. 90)  που κυκλοφορεί – Οκτωβρίου 6, 2012, http://ardin-rixi.gr/archives/8540

Μέγαιρα και Κομανέτσι…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Αύριο ο Κομανέτσι της συγκυβέρνησης των δωσιλόγων (και όχι βέβαια, της Ελλάδας και των Ελλήνων) υποδέχεται τη Μέγαιρα των Νεοναζί του 4ου Ράιχ. Και ασφαλώς έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα, με κάπου πεντέμισι χιλιάδες αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας. 

Γιατί, όσο μεγαλύτερος κακούργος είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερη προστασία χρειάζεται, απ' τους αρμόδιους προστασίας του καθενός επίσημου αλήτη.

Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με την εκπρόσωπο των μεγαλυτέρων κακούργων της ανθρωπότητας. Και, συνάμα, του εχθρικότερου, μαζί με τους Τούρκους, λαού απέναντι στην πατρίδα μας. Με τους οποίους ωστόσο έχουν να συζητήσουν σοβαρότατα θέματα. Προκειμένου να στηρίξουν οι ναζιστές τους δωσίλογους. Και τανάπαλιν. Όπως:

1. Να ζητήσει ο Κομανέτσι γονυπετώς συγνώμη για τον πολιτισμό, που η Ελλάδα πρόσφερε στους Ούνους και στους υπόλοιπους βάρβαρους της Ευρώπης. Γιατί, αντί ν' ανοίξουν τα μάτια τους και να γίνουν άνθρωποι, τυφλώθηκαν ολότελα απ' το ελληνικό φως και έγιναν κανίβαλοι στο πολλαπλάσιο…

2. Να εκφράσει την απέραντη ευγνωμοσύνη του και να ευχαριστήσει τη Μέγαιρα του 4ου Ράιχ για τις ευεργεσίες, που πρόσφεραν στην πατρίδα μας και στο λαό μας οι κανιβαλικές ορδές των Ναζί του 3ου Ράιχ, στη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Οπότε, όπως, μεταξύ πάμπολλων άλλων, γράφει, στο μπλοκ "Ολυμπιάδα", ο υπέροχος δάσκαλος απ' το Κιλκίς, Δημήτρης Νατσιός:

Τουφεκίστηκαν ή πέθαναν από πείνα, φυλακίσεις, κακουχίες πάνω από εφτακόσιες (721.063) χιλιάδες Έλληνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι θανατώθηκαν, με τρόπο οικτρό, στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, σαράντα πέντε χιλιάδες Έλληνες. Για τους οποίους δεν μίλησε κανείς ποτέ, αφού ήταν όντα δευτέρας επιλογής, δηλαδή Έλληνες (45.000).

Ενώ για το γεγονός ότι πέθαναν με τρόπο οικτρό, επίσης, εξήντα χιλιάδες Έλληνες, Εβραίοι το θρήσκευμα, μίλησαν οι πάντες (60.000). Κατέστρεψαν οι βάνδαλοι Ούνοι στο μεγαλύτερο μέρος ή άρπαξαν την υλικοτεχνική υποδομή (σιδηροτροχιές, σιδηροδρόμους, αυτοκίνητα, γέφυρες, λιμάνια, διώρυγα Κορίνθου, ορυχεία, σπίτια, κλπ)

Άρπαξαν οι βάρβαροι Γερμαναράδες όλα τα δημητριακά, καπνό, σταφίδα, μπαμπάκι, λάδι, κάθε λογής τρόφιμα και αγαθά. Κατέστρεψαν αγροτικά μηχανήματα και καλλιέργειες. Άρπαξαν το 50% των μεγάλων ζώων, βόδια, γελάδια, άλογα, το 30% των μικρών. Διέλυσαν την ελληνική κτηνοτροφία.

Σύμφωνα με τις στατιστικές του ΟΗΕ, η Γερμανία είχε υποστεί σε σχέση με το ετήσιο εισόδημά της ζημιές από τον πόλεμο της τάξεως του 135%. Και η Ελλάδα της τάξεως του 170%. Που σημαίνει ότι η κατεστραμμένη Γερμανία ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα μόλις τελείωσε ο πόλεμος.

Στην διάσκεψη των Παρισίων, που πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, οι εκπρόσωποι των «νικητριών» χωρών υπολόγισαν και καθόρισαν το ύψος των ζημιών που προκάλεσαν τα χιτλερικά στρατεύματα κατοχής στην Ελλάδα σε δεκατέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια, με αγοραστική αξία του 1938!

Και, ενώ η Γερμανία εξόφλησε τις υποχρεώσεις της προς όλες τις χώρες που κατέστρεψε, δεν έκαμε το ίδιο και έναντι της Ελλάδας. Γιατί; 

Γιατί η Ελλάδα, από τον πόλεμο μέχρι σήμερα, λέει ο δάσκαλος, κυβερνήθηκε από σάπιους, δειλούς και προδότες. Και βρισκόμαστε εμείς να χρωστούμε στους Ούνους. Όταν οι Ούνοι μας χρωστούν τρισεκατομμύρια, αν συνυπολογιστεί και το «κατοχικό» δάνειο!…

Και το τρίτο, που ο Κομανέτσι θέλει, είναι να κάμει επίδειξη του προδοτικού του οίστρου και της βαρβαρότητας, με την οποία αυτός και οι προκατοχοί του και οι συμμορίτες του καταστρέφουν την Ελλάδα και εξοντώνουν τους Έλληνες.

Έτσι ώστε τα εφιαλτικά ΜΜΕ να έχουν να παρουσιάσουν τα «θετικά» στοιχεία απ' τις συνομιλίες των κυριάρχων Ναζί και των υποτελών δωσίλογων. Αλλά εμείς, που δεν μπορούμε να πειστούμε απ' τα ΜΜΕ(=εξαπατήσεως), αισθανόμαστε την ανάγκη, γεμάτοι ιερή οργή και αγανάκτηση, να αναφωνήσουμε προς τους εφιάλτες και μασκαράδες:

Ντροπή σας αδίστακτοι και αδιάντροποι δολοφόνοι!!!

Παπα-Ηλίας, Οκτωβρίου 8, 2012, http://papailiasyfantis.wordpress.com

ΜΑΤΑΙΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Μεγάλος υπήρξε ο εντυπωσιασμός και αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μετά την παρέμβαση Ελλήνων ομογενών, οι οποίοι δήλωσαν δημοσίως ότι έχει συγκεντρωθεί ποσόν εξακοσίων δισεκατομμυρίων ευρών και ότι οι ενεργήσαντες για τη συγκέντρωσή του είναι πρόθυμοι να το διαθέσουν για να απαλλάξουν τη χώρα μας από την ασφυκτική πίεση των δανειστών της υπό όρους. Η είδηση μετεδόθη αρχικά μέσω του διαδικτύου και στη συνέχεια απασχόλησε και τους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Επισημαίνουμε κατ' αρχήν ότι πολλοί την αναμετέδωσαν πιστεύοντας ότι η είδηση ήταν χαροποιός. Ισχύει η ρήση «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται»;

Εμφανίζονται ξαφνικά δύο παντελώς άγνωστοι ομογενείς ως εκπρόσωποι και άλλων δηλώνοντας τη συγκέντρωση ενός ποσού, το οποίο φαντάζει υπέρογκο για τα ελληνικά οικονομικά μεγέθη, αν λάβουμε υπ' όψη ότι υπερβαίνει κατά πολύ το μη διαχειρίσιμο πλέον χρέος μας.

Το πρώτο ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι, αν οι ομογενείς μας απανταχού της γης είναι τόσο ισχυροί οικονομικά. Ως ομογενείς βέβαια εννοούμε εκείνους που αισθάνονται Έλληνες και όχι όλους, όσοι φέρουν ακόμη ελληνικό ονοματεπώνυμο. Θα δεχόμασταν ότι η συγκέντρωση του ποσού είναι εφικτή, αν γνωρίζαμε την οικονομική επιφάνεια των ομογενών μας, ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Βέβαια κατά καιρούς ακούγεται ότι κάποιοι από αυτούς χρηματοδοτούν με σημαντικότατα ποσά τα κόμματα κατά την προεκλογική περίοδο. Ασφαλώς τα ποσά αυτά υπολείπονται σαφώς του άλλου που ελέχθη ότι συγκεντρώθηκε και πέραν αυτού η προσφορά δεν είναι ανιδιοτελής. Μετά την επιτυχία του υποστηριζομένου κομματικού σχηματισμού, οι δωρητές θα επανακτήσουν τις απώλειες. 

Το δεύτερο ερώτημα είναι το κατά πόσο παραμένει θερμή η αγάπη για την πατρίδα στους ομογενείς τρίτης τέταρτης και πέραν αυτής γενιάς.  Στο παρελθόν υπήρξαν κάποιες κινήσεις προς στήριξη της πατρίδας μας. Δεν γνωρίζω όμως αν, μετά την κατασκευή του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ στη Θεσσαλονίκη προ πενήντα ετών, συνεχίστηκαν οι δωρεές προς κατασκευή άλλων νοσοκομείων ή πανεπιστημιακών σχολών ή αν χορηγήθηκαν υποτροφίες για σπουδαστές σε αμερικανικά πανεπιστήμια. Πολλές φορές ακούγεται ότι οι δωρεές Εβραίων προς το Ισραήλ είναι τρομακτικές και οι αντίστοιχες Ελλήνων προς την Ελλάδα μπροστά τους πενταροδεκάρες. Βέβαια δεν είναι όλοι οι ομογενείς μας ανάλγητοι. Κινούνται για την προάσπιση των δικαίων του έθνους μας. Αναφέρω ενδεικτικά τους θαυμάσιους αγώνες της «Παμμακεδονικής ΗΠΑ-Καναδά» για το ζήτημα της Μακεδονίας. Αναφέρω ακόμη το πλήθος των βαριά ασθενούντων, οι οποίοι μετέβησαν στις ΗΠΑ και υποβλήθηκαν σε άκρως δαπανηρές επεμβάσεις με κάλυψη της δαπάνης από ομογενείς!

Το τρίτο και πλέον σημαντικό ερώτημα είναι: Οι οικονομικά ισχυροί ομογενείς είναι πράγματι ελεύθεροι να προβούν σε ενέργεια προς σωτηρία της πατρίδας μας ή είναι απόλυτα δεσμευμένοι; Μπορεί κάποιος να είναι οικονομικά ισχυρός στις ΗΠΑ χωρίς να είναι τουλάχιστον μέλος κάποιας μασωνικής στοάς; Μπορεί να επιχειρήσει το καλό της πρώτης του πατρίδας, αν τα αφεντικά θέλουν την καταστροφή της; Και είναι ώρα να καταγγελθούν εκείνοι, οι οποίοι στις ανησυχίες εκείνων που έβλεπαν ότι τα πάντα στη χώρα μας βαίνουν με βάση σχέδιο διάλυσής της απαντούσαν ειρωνικά και κατήγγειλαν τους οπαδούς της «συνωμοσιολογίας».

Ποιοι ανέλαβαν το έργο αυτό κατασυκοφάντησης των πατριωτών και της αδάπανης διαβεβαίωσης ότι οικονομικές συγκυρίες των αγορών συνετέλεσαν στην καταβαράθρωση της οικονομίας μας, είναι πλέον γνωστοί. Εμείς δεν εννοούμε να διορθωθούμε και να ομολογήσουμε ότι υπήρξαμε θύματα καλοστημένης απάτης, την οποία στηρίξαμε όσο μας ήταν δυνατόν! Και επειδή δεν εννοούμε να διορθωθούμε, γι' αυτό και ελπίζουμε εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα. Σε γενικές γραμμές οι ομογενείς δεν μας έπεισαν ότι διαθέτουν σημαντικό κύρος. Απόδειξη ότι, παρά τον σημαντικό αριθμό τους, δεν επέτυχαν σημαντικές νίκες στο παρασκήνιο στα εθνικά μας θέματα. Ασφαλώς την κύρια ευθύνη έχουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, οι οποίες δεν έδωσαν μάχες για τα εθνικά μας θέματα, κατ' απαίτηση των αφεντικών μας. Αλλά οι ομογενείς δεν έχουν αφεντικό;

Πέρα από το υπέρογκο του ποσού που ανακοινώθηκε ότι έχει κατατεθεί, επισημαίνεται και ο προαπαιτούμενος όρος για την διάθεσή του στη χώρα μας: Να γίνει εξονυχιστικός λογιστικός έλεγχος για το πού πήγαν τα λεφτά. Δήλωσε μάλιστα ένας από τους εκπροσώπους των ομογενών ότι υπολογισμοί καταλήγουν σε αποτέλεσμα, που δεν δικαιολογεί τον υπέρογκο δανεισμό μας και διαβεβαιώνει προκαταβολικά ότι αυτοί που μαγείρεψαν το έλλειμμα θα λογοδοτήσουν. Εν πρώτοις είναι ο όρος που θέτουν ικανός για να απορριφθεί η πρότασή τους. Τη λίστα που μας έδωσε η Λαγκάρντ, κατ' εντολή του συστήματος, απέκρυψαν επί μήνες οι πολιτικοί μας και θα επιχειρήσουν τώρα έλεγχο σε βάθος, ώστε να αποδοθούν ευθύνες; Ποιοί χρέωσαν τη χώρα και πού διετέθησαν τα χρήματα είναι γνωστό πλέον όχι μόνο στους οικονομολόγους. Αν η υπερχρέωση έγινε από τους πολιτικούς μας, κάποιοι από τους οποίους βρίσκονται πλέον σε δύσκολη θέση, δεν ήσαν αμέτοχοι οι δανειστές μας, αυτοί που κρύβονται πίσω από τον ομιχλώδη όρο «αγορές». Αυτοί είναι οι διεθνείς αιμοσταγείς τοκογλύφοι, τα αφεντικά. Μήπως είναι οι πρόθυμοι να μας ελευθερώσουν ομογενείς μας πάνω από τα αφεντικά;

Εντύπωση μου προκάλεσε η θέση, με την οποία έκλεισε τη συνέντευξή του ο ένας από τους εκπροσώπους: «Το τρίπτυχό μας είναι Ελπίδα, Δικαιοσύνη, Παιδεία. Δεν έχουμε καμία κομματική τοποθέτηση ούτε εκπροσωπούμε καμία θρησκεία. Είμαστε πάνω απ' όλα Έλληνες. Εάν οι Ορθόδοξοι ιερείς βάζουν πρώτα την Ορθοδοξία και μετά την Ελλάδα θα μας βρουν απέναντι. Εάν οι αριστεροί βάζουν πρώτα την ιδεολογία τους και μετά την Ελλάδα θα είμαστε απέναντί τους. Το ίδιο ισχύει και για την Χρυσή Αυγή. Πρώτα και πάνω απ' όλα η Ελλάδα». Η θέση είναι σαφώς ιδεολογική. Άκρως εντυπωσιακός ο ελληνοκεντρισμός, ο οποίος θέτει σε δευτερεύουσα θέση την ορθόδοξη πίστη! Αλλά αυτή η πίστη καλλιέργησε σε προγενέστερες γενιές και μάλιστα επί τουρκοκρατίας τη ζέουσα διάθεση για αγαθοεργία. Σήμερα όταν προβάλλουμε το φαινόμενο κάνουμε λόγο για ιδεολογία του ευεργετισμού.

Δηλώνεται επίσης σαφώς ότι στη χώρα μας δεν πρέπει να είναι ζωντανό το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης σύμφωνα με τα αμερικανικά πρότυπα. Τέλος για να διασκεδασθούν κάποιες ανησυχίες αποδοκιμάζεται και το εθνικιστικό κίνημα. Μήπως το σύστημα ετοιμάζει κάποιους αγοραστές του χρέους μας και συνάμα τιμωρούς κάποιων πολιτικών, ως των μόνων ενόχων, προς εκτόνωση στο μέλλον της λαϊκής οργής, όταν αυτή φθάσει σε κατάσταση παροξυσμού; Μήπως τότε η δουλεία μας γίνει βαθύτερη; Μήπως οι «σωτήρες» μας ξεπουλήσουν τα πάντα;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 7-10-2012

Υπέφερε λιγότερο η Αργεντινή όταν χρεοκόπησε!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Διασκεδαστικός αλλά και αποκαλυπτικός της πλήρους άγνοιας των πραγματικών δεδομένων εκ μέρους των πολιτικών ταγών της Ελλάδας ήταν ο τρόπος με τον οποίον συζητήθηκε στη Βουλή η υπόθεση της χρεοκοπίας της Αργεντινής. Δεν υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία ότι Ελλάδα και Αργεντινή είναι δύο χώρες εντελώς διαφορετικές στην οικονομική και κοινωνική δομή τους. Τόσο διαφορετικές, που είναι αδύνατον να συγκριθούν.

Από τη στιγμή όμως που για λόγους πολιτικής δημαγωγίας αποφασίζουν κάποιοι να συγκρίνουν τις συνέπειες της χρεοκοπίας της Αργεντινής με το μνημονιακό καθεστώς της Ελλάδας, καθόλου δεν θα έβλαπτε να ζητούσαν από τους συμβούλους τους να τους παράσχουν δύο – τρία θεμελιώδη οικονομικά στοιχεία. Θα έπεφταν από τα σύννεφα!

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με την Ελλάδα. Μπήκε σε καθεστώς Μνημονίου, όπως είναι γνωστό, στις αρχές Μαΐου του 2010. Το αποτέλεσμα; Το ΑΕΠ της μειώθηκε κατά 3,5% το 2010, κατά 6,9% το 2011 και αναμένεται να μειωθεί το 2012 από 6,5% έως 6,9%, βάσει των εκτιμήσεων που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Συνολική μείωση δηλαδή του ΑΕΠ της χώρας μας κατά τη μνημονιακή τριετία 2010-2012 γύρω στο 17%. Πάμε να δούμε τώρα τι έγινε στην Αργεντινή. Η χώρα κήρυξε στάση πληρωμών του εξωτερικού χρέους και χρεοκόπησε στις αρχές του 2002. Τη χρονιά της χρεοκοπίας, λοιπόν, το 2002, το ΑΕΠ της Αργεντινής καταβαραθρώνεται σε ποσοστό 10,89% βάσει των στοιχείων της Παγκόσμιας Τράπεζας. Καθώς όμως η χώρα δεν πληρώνει το εξωτερικό δημόσιο χρέος της, από τον επόμενο κιόλας χρόνο της χρεοκοπίας, το 2003, αρχίζει η άνοδος του ΑΕΠ και μάλιστα με εκρηκτικούς ρυθμούς! Μέσα στο 2003 σχεδόν ισοφαρίζεται η πτώση του ΑΕΠ κατά το 2002, αφού η αύξηση φτάνει στο απίστευτο ύψος του… 8,83%! Η Αργεντινή γίνεται… πύραυλος! Το ΑΕΠ της αυξάνεται το 2004 κατά 9,03%, το 2005 κατά 9,18%, το 2006 κατά 8,47%, το 2007 κατά 8,65%!!! Με το που έπαψε δηλαδή η Αργεντινή να πληρώνει τους δανειστές της στο εξωτερικό, η οικονομία της απογειώθηκε αμέσως με φρενήρεις ρυθμούς. Μία και μοναδική χρονιά είχε βίαιη μείωση του ΑΕΠ της και έπειτα ραγδαία ανάπτυξη, με αποτέλεσμα η οικονομία της μέσα σε μια πενταετία να είναι 30% μεγαλύτερη από όσο ήταν πριν από τη χρεοκοπία της.

Αντιθέτως, η Ελλάδα, που βρίσκεται στον τρίτο χρόνο μνημονιακού καθεστώτος, έχει μέχρι στιγμής τρία συνεχή χρόνια ύφεσης (σωρευτικά γύρω στο -17% του ΑΕΠ, πολύ χειρότερα από το -10,89% της Αργεντινής) και παράλληλα είναι απολύτως βέβαιο ότι θα έχουμε ύφεση και το 2013 και το 2014, αν και σε χαμηλότερα ποσοστά. Στην Ελλάδα η ανεργία ανήλθε τον Ιούνιο στο 24,4% του εργατικού δυναμικού και αναμένεται ο ετήσιος μέσος όρος να κυμανθεί γύρω στο 24%. Στη χρεοκοπημένη Αργεντινή όμως ουδέποτε η ανεργία προσέγγισε τέτοια ποσοστά. Το 2002, τη χρονιά της χρεοκοπίας, έφτασε στο 17,9% και αμέσως μετά άρχισε η αποκλιμάκωσή της: έπεσε το 16% το 2003, στο 12,6% το 2004, στο 10% το 2005. Εντελώς αντίθετη η πορεία από τη μνημονιακή Ελλάδα, όπου η ανεργία αυξάνεται διαρκώς: από το 12,4% του 2010 ανέβηκε στο 17,2% το 2011 και εκτοξεύθηκε στο 24% περίπου το 2012.

Επαναλαμβάνουμε ότι Ελλάδα και Αργεντινή δεν είναι συγκρίσιμες οικονομικά χώρες. Οσοι όμως κυβερνητικοί προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό λέγοντας "θα γίνουμε σαν την Αργεντινή αν δεν εφαρμόσουμε τις εντολές της τρόικας", θα πρέπει να σταματήσουν αυτές τις ανοησίες. Ο λόγος είναι απλούστατος: Η πραγματικότητα είναι πως ο λαός της χρεοκοπημένης Αργεντινής υπέφερε πολύ λιγότερο από όσο υποφέρουν οι Ελληνες του μνημονιακού καθεστώτος!

Η τέχνη του εφικτού και η κακοτεχνία του φρικτού

Του Δημήτρη Σεβαστάκη*

Το σάλπισμα και οι απειλές εμφάνισης της κρυμμένης λίστας, οι απειλητικές αοριστίες και οι διαρροές απευθύνονται σε λερωμένες φωλιές, ως εκ τούτου, ευνοούν τις κοινοβουλευτικές πειθαρχίες. Τα αδιέξοδα και ερεβώδη μέτρα θέλουν πειθαρχημένους βουλευτές, υπάκουους απολογητές ή έστω ηρωικούς ζογκλέρ. Θέλουν κοινοβουλευτικούς λειτουργούς που θα εκφράσουν την υψηλόφωνη, συνήθως μιντιακή, αντίρρηση, αλλά θα ασκήσουν τη χαμηλόφωνη κατάφαση με υπάκουη ψήφο.

Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού ή η κακοτεχνία του φρικτού; Το σίγουρο είναι ότι τα απολύτως αδιέξοδα και προ-νεκρωμένα (σύμφωνα και με την AlphaBank) μέτρα θα (αν) ψηφιστούν μέσα στην πολιτική αποσύνθεση. Με τα μέτρα θα γίνει πραγματικότητα η υπόσχεση του Βενιζέλου για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς το 2012».

Είναι γεγονός ότι ο οικογενειακός προϋπολογισμός ισοσκελίστηκε. Δίνεις, όσα παίρνεις. Ο φόρος σου ισοδυναμεί με το εισόδημά σου. Δηλαδή συγκροτείται πάνω στο σώμα της ηλίθιας και μερικής και αρπακτικής «αυστηρότητας» η τέλεια δομή ανυπακοής και ηθικοποίησης της φοροδιαφυγής.

Αλλά είναι τόσο ευάλωτο το σύστημα, δηλαδή τόσο πειναλέοι οι ταγοί του, ώστε να εξαρτώνται και να ελέγχονται από τις λίστες; Η σκοτεινή υποψία μου, ότι αυτό το ανέμισμα λιστών την παραμονή των μέτρων έχει στόχο την κατατρομοκράτηση των βουλευτών, στηρίζεται σε σκόρπιες παρατηρήσεις πολιτικών συμβάντων.

Π.χ. με την ακτιβιστική είσοδο των εργαζομένων των ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο υπουργείο Άμυνας, έγιναν γνωστά στους κοινούς θνητούς ορισμένα πολύ σημαντικά και εξοργιστικά πράγματα: ότι για εβδομήντα εκατομμύρια ευρώ ουσιαστικά αχρηστεύονται υποβρύχια δυόμισι -πληρωμένων- δισεκατομμυρίων. Ότι η σύμβαση πώλησης των ναυπηγείων αποσυνδέει τη χρηματοδότηση και τις ροές χρήματος από το παραγόμενο έργο.

Μάθαμε ακόμα ότι συγκεκριμένη πρόβλεψη εξασφάλιζε φορολογική ασυλία για την περίοδο της γερμανικής ιδιοκτησίας. Επίσης ότι πουλήθηκε μια μεγάλη επισκευαστική δεξαμενή πάμφθηνα σε τούρκικη εταιρεία και ότι αυτό το γεγονός απλώς ολοκληρώνει την πλήρη εμπορική αδρανοποίηση των ναυπηγείων -ελέω και Ευρωπαϊκής Ένωσης, που απαγορεύει την πώληση υπηρεσιών και παροχή ναυπηγικού έργου σε τρίτους.

Ένας παραγωγικός κλάδος με σωρευμένη τεχνογνωσία, στρατηγική θέση στη Μεσόγειο, εγκατεστημένος στη χώρα με τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο, ένας κλάδος που θα μπορούσε να απορροφά ανεργία, να παράγει σχεδιασμό, έρευνα και ψωμί, νεκρώνεται από συμπυκνωμένα πολιτικοδιαχειριστικά εγκλήματα, από διοικητικές ηλιθιότητες ή απλώς από αυτό που χαρακτήριζε πάντοτε τις ηγετικές ελίτ της χώρας: κοντή, αυτοσυντηρητική στόχευση, δουλοπρέπεια στον ξένο παράγοντα και ανηθικότητα.

Μέσα λοιπόν από το συμπτωματικό παράδειγμα των απλήρωτων εργατοτεχνιτών, ακτιβιστών, είδαμε την πυκνή σύνδεση εγκληματικών πολιτικοδιαχειριστικών λαθών και παραγωγικής καταστροφής. Είδαμε την οπή που υπάρχει στη σπονδυλική στήλη της χώρας μας και του λαού μας. Είδαμε ότι όταν ο κ. Σημίτης και οι κυβερνήσεις του έψελναν τα θούρια για τη μεγάλη, ισότιμη, ευρωπαϊκή δύναμη του Νότου, εννοούσαν έργω μια μηδενισμένη παραγωγικά χώρα, εξαρτημένη, δουλόφρονα και αστόχαστη.

Οι «λίστες Λαγκάρντ», οι λίστες Παπακωσταντίνου – Βενιζέλου, οι ιδρώτες του τέλους και της πτώσης δεν δηλώνουν την προσωρινή δυσκολία του έκπτωτου ΠΑΣΟΚ και των συμμάχων του, αλλά το βαθύ, μακρό τέλος που υφάνθηκε εγκληματικά και παρείσακτα.

Η Λίστα Λαγκάρντ είναι η πολιτική υποστροφή και όχι η απλή αυτοκαταστροφή. Γιατί το έγκλημα αποδεικνύεται διαρκείας και δεν μπορεί απλώς να «τιμωρείται» εκλογικά ή ποινικά. Γιατί το έγκλημα δεν είναι μόνο το Μνημόνιο Ι και ΙΙ, κ.λπ. ούτε εγκληματίας ο Γιωργάκης και οι κηπουροί. Το έγκλημα στη χώρα και το λαό μας έχει πυκνοδομημένη αρχιτεκτονική, σκέψη, στρατηγική, όραμα. Η διαλεκτική σύνδεση των δύο πεδίων, των εξαρτήσεων και της παραγόμενης πολιτικής, κάτι βαθύτερο δείχνει από απλώς κακούς χειριστές ή πολιτικά θανατωμένους ηγέτες.

Ο βαθμός διαχειριστικού εγκλήματος στον τέως ανθηρό ναυπηγικό κλάδο, αποκαλύπτει μια μυστήρια έλξη τέλους και λάσπης που καλύπτει την πρόσφατη ιστορία μας. Αλλά όλες τις προηγούμενες στιγμές η ανασύνταξη ήθους και πολιτικής συνδέονταν σκληρά και πάντα με τις προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας, συνδέονταν με τους απέξω, με το ανυστερόβουλο αριστερό κίνημα. Πρέπει να ξαναβρούμε τον υψηλό και έξοχο ιστό. Αυτό είναι σημαντικότερο από τον Βενιζέλο, τις λίστες και τα πολιτικά παράγωγά τους…

* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, επ. καθηγητής ΕΜΠ (dsevastakis@arch.ntua.gr)

ΠΗΓΗ: 07/10/2012, http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=718592

Ο πρωτογονισμός του Φασισμού και το αντιπαράδειγμα μιας νέας συλλογικότητας

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

«…Μα κείνος δεν μιλάει πολύ

 του είναι μεγάλη η στολή

και βάσανο οι αρβύλες.

Το εμβατήριο που τού ‘μαθαν να λέει

 είναι μονότονο

και ντρέπεται  να κλαίει..»       

Κάνοντας κανείς μια επιτομή  στην ιστορία του ανθρώπινου γένους θα διαπιστώσει ότι η μοίρα του είναι να προχωρά συνεχώς σε όλο και μεγαλύτερη μεταξύ του διαφοροποίηση, φυλές, έθνη, γλώσσες, τάξεις, θρησκείες, κράτη και όλο και περαιτέρω διάσπαση, αλλά και μίξεις, δημιουργία νέων υποσυνόλων, νέων ομαδοποιήσεων σε κάθε επίπεδο, όλο και περισσότερων, όλο και πιο σύνθετων. Η εποχή μας δείχνει ότι όσο μεγαλώνει η επικοινωνία, τόσο μεγαλώνει και η διαφοροποίηση.

Μια αντίρροπη τάση είναι η αναζήτηση της ενότητας. Το μεγαλύτερο μέρος της πολιτισμικής παραγωγής έχει διακινηθεί από αυτή την ανάγκη να μη γίνει η διαφοροποίηση διάλυση. Θρησκείες, Τέχνη, Φιλοσοφία, Κοινωνικά Συστήματα, Οικουμενικές Ιδεολογίες, Κράτος και Δίκαιο, Μηχανισμοί Χειραγώγησης, Εξουσίας και Εκμετάλλευσης των πολλών, ή αντίθετα κανόνες Εξισορρόπησης, Αναδιανομής εισοδημάτων και Κοινωνικής Συμμετοχής έχουν υπάρξει για να συνταυτιστούν η ροπή μας για διαφοροποίηση και η ανάγκη μας για ενότητα.

Μια πρωτόγονη κατάσταση ενότητας είναι  η ενότητα της αγέλης,  ένας φραγμός ανάγκης με όλο το διαθέσιμο- κάθε λογής- ανθρώπινο υλικό της ομάδας  στην  διπλανή αγέλη  που έκανε επίθεση.   Αυτός ο αρχαϊκός δεσμός, που οι Ρωμαίοι τον μεταμόρφωσαν σε Κοόρτεις για τις ανάγκες της πολεμικής επιστήμης τους..

Τα φασιστικά κινήματα του μεσοπολέμου έκαναν ιδεολογία την σε βαθμό απόλυτης συγχώνευσης  ενότητα των ατόμων σε ένα δεσμό μάχης, υπό έναν «εμπνευσμένο» στρατηγό, έτσι που στρατηγός, στρατός, στρατιώτες να γίνουν ένα.  Έφτανε να βρεθεί η βάση ενότητας – η ιδέα του έθνους , δοκιμασμένη  ιδέα των αστών, ήταν πρόσφορη, έστω και υπό μερική αναμόρφωση για αυτό τον σκοπό  και να βρεθεί επίσης  ο εχθρός, οι εχθροί που απειλούν: Οι κακοί  μοχθηροί καπιταλιστές και όχι η κεφαλαιοκρατία ως σύστημα, οι κομμουνιστές ως διαλυτές των γνωστών σχημάτων («πατρίς- θρησκεία- οικογένεια»), οι νέες ιδέες, οι εβραίοι …

Οι περισσότεροι ιστορικοί λένε ότι ο Καπιταλισμός στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου σώθηκε από την επικράτηση των φασιστικών κινημάτων  σε ένα μεγάλο γεωγραφικό εύρος της.

Το παραπάνω, όμως, στιχάκι της Κωστούλας Μητροπούλου, από τον «Στρατιώτη» που έγινε πασίγνωστος με τη μουσική του Μάνου Λοΐζου, φανερώνει με την δύναμη της εικόνας, την αδυναμία οποιουδήποτε ολοκληρωτικού συστήματος, οποιουδήποτε φασισμού να αποτελέσει ένα μακρόχρονο παράδειγμα κοινωνικής οργάνωσης, όσο και αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο απελπισίας την ώρα μιας κοινωνικής απειλής.

Ασφαλώς αυτή η κρίση που βιώνουμε, βαθύτατη παγκόσμια οικονομική και κοινωνική κρίση, μεγαλύτερη ίσως και από αυτή του Μεσοπολέμου,  θα φέρει αύριο αλλαγές, όπως έγινε στο παρελθόν μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Σήμερα όμως πρέπει να περάσουμε από τον πρωτογονισμό του φασισμού, όπως έγινε και τότε στην Ευρώπη ; Είναι  ένα στάδιο που δεν μπορούμε να αποφύγουμε;

Για να το εξετάσουμε αυτό ας έρθουμε στα δικά μας και επειδή ο φόβος κοινωνικής διάλυσης είναι πλέον όχι άδικα δυναμικά παρών, ας δούμε αν μπορεί κανείς να αντιπαρατεθεί πειστικά στους  όψιμους θιασώτες  των φασιστικών ιδεών -όχι μόνο με λόγια αλλά και έργα- στον ορισμό της απειλής.

Ως απειλή από τους  ακόλουθους του νεοφασισμού και νεοναζισμού στη χώρα μας ορίζονται  η διεφθαρμένη πολιτική (και όχι μόνο) ελίτ «που πούλησε την πατρίδα», ουσιαστικά δια της εκφοράς του λόγου τους η δημοκρατία και οι μετανάστες.

Έχει ξαναγραφτεί, το βαρύ συναισθηματικό ανάθεμα κατά των πολιτικών που κυβέρνησαν και συνεχίζουν να κυβερνούν, το να μένει κανείς στο πόσο ανεπαρκείς, «διεφθαρμένοι» και «προδότες» είναι, όσο και να εξηγεί αποφάσεις που έφεραν τη χώρα μας  να γίνει το πρώτο δυτικοευρωπαϊκό «πειραματόζωο» για το «δόγμα του σοκ», αφήνει χωρίς εξήγηση τον βαθύτατα συστημικό  χαρακτήρα της κρίσης, στην οποία η χώρα μας έτσι κι αλλιώς θα έμπαινε, ενδεχομένως με άλλη ένταση.  Επίσης  η συζήτηση στο επίπεδο της οικονομίας, που αναγκαστικά υπερπροβάλλεται, αφήνει στο ημίφως την κρίση αντιπροσώπευσης, στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μας. Όταν δεν προβάλλονται ή δεν μπορούν να προβληθούν νέα παραδείγματα δημοκρατικής διοίκησης σε μια χώρα βυθισμένη στο χάος , τότε  ο ολοκληρωτισμός καραδοκεί.  

Επιπλέον  τον πρωτογονισμό του νεοφασισμού με το σκληρότερο πρόσωπο του νεοναζισμού τον θρέφει ο  παραλογισμός  της εκ των άνω επιβαλλόμενης οικονομικής ύφεσης. «Το κράτος, όχι μόνο δεν την καταπολεμά (την ύφεση), αλλά και όλα τα μέτρα που επιβάλλει την επιδεινώνουν, οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και σε ακόμη πιο βαθύ αδιέξοδο, τόσο για την οικονομία και τους εργαζόμενους, όσο και για το ίδιο το κράτος». (Κ. Βεργόπουλος: «Μεταξύ απάτης και τραγωδίας») Στην παράλογη απειλή είναι αναμενόμενη και η αντίδραση με τη ψυχολογία της αγέλης, προνομιακός  χώρος για τον φασισμό.

Ας έρθουμε τώρα στο θέμα  των μεταναστών. Οι οικονομικοί μετανάστες  για 2 δεκαετίες κάλυψαν και στήριξαν την ζήτηση σε φτηνά εργατικά χέρια, όταν η χώρα ήταν σε φάση ανάπτυξης. Ανάπτυξη με  «πήλινα πόδια»,  όπως φάνηκε, αλλά πάντως υπήρχε ζήτηση για εργατικά χέρια που δεν τα κάλυπταν Έλληνες, γιατί το επίπεδο ζωής που ήδη είχε κατακτηθεί από τους γονείς δεν επέτρεπε πολιτισμικά στα παιδιά, να δουλέψουν στην οικοδομή με τις συνθήκες των ολυμπιακών έργων, στις μεταφορές με τις συνθήκες του Ρέντη, στην κτηνοτροφία.. Κάποια στιγμή, αρκετό καιρό πάντως πριν τον τελεσίδικο ορισμό της κρίσης, η ζήτηση για τέτοια εργατικά χέρια «έκατσε»- όσοι μιλούσαν με μετανάστες το ξέρανε. Αυτή η στιγμή συνέπεσε με την γιγάντωση προσφυγικών ρευμάτων από την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Αφρική, εξαιτίας στρατιωτικών επεμβάσεων ή πολιτικών επιλογών στις οποίες η Δύση είχε συμμετοχή.

Τότε τι έκανε η Ελληνική Πολιτεία: Από τη μια υπέγραψε εύκολα τον ευρωπαϊκό κανονισμό «Δουβλίνο 2», με τον οποίο δυσκολεύονται οι μετανάστες να πάνε στις χώρες του τελικού τους προορισμού, ενώ η Ελλάδα ήταν απλά πέρασμα εισόδου στην Ε.Ε..

Από την άλλη δεν φρόντισε για τον χαρακτηρισμό πολλών από τους «ανθρώπους χωρίς χαρτιά» ως πολιτικών προσφύγων ή θυμάτων πολέμου, πράγμα που τους βοηθάει και να ταξιδέψουν στη Δύση. 

Δεν ζήτησε καμία βοήθεια από τα άλλα κράτη για τον ίσο καταμερισμό του βάρους των προσφύγων, παρά μόνο για την καταδιώξή τους.

Δεν εφάρμοσε καμία πολιτική ένταξης κάποιων εξ' αυτών στην ελληνική κοινωνία (όπου θα ήταν δυνατό), παρά μόνο τους έδωσε ένα χαρτί απέλασης και τους οδήγησε να μαζευτούν στο κέντρο των πόλεων, όπου κάθε κατατρεγμένος βρίσκει καταφύγιο. Η ίδια η Πολιτεία έδωσε  τροφή ορισμένους από αυτούς στις διάφορες μαφίες..

Το εκρηκτικό μείγμα για τους «Άγιους Παντελεήμονες» ήταν έτοιμο.

Αρκετοί ήξεραν ότι όπου να' ναι ξεσπά η συστημική κρίση στην Ελλάδα και θα πρέπει να βρεθεί ένας αντιπερισπασμός..  Έτσι που ο καθένας έχει ένα εύκολο στόχο να ξεσπάσει, αφού είναι εύκολο να είσαι «μάγκας στον μετανάστη» και «κότα στο αφεντικό», όπως λέει και το σύνθημα.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πλέον είναι πολύ δύσκολο να αντιστραφεί το φαινόμενο του εν Ελλάδι φασιστικού κινήματος.  Το εκτελεστικό σκέλος του βασίζεται κυρίως στο περιθώριο. Η αρχική μαγιά προήλθε από τους Χούλιγκαν των γηπέδων και τους ανθρώπους της νύχτας.. Μεγάλο μέρος της νεολαίας έχει πλέον περιθωριοποιηθεί, νεολαία που τα τελευταία χρόνια δεν έλαβε αξιόλογη ανθρωπιστική παιδεία, έτσι ώστε οι Χολιγουντιανές καρικατούρες του Λεωνίδα, να μην μπορούν να ταυτιστούν με την Ελληνική Ιστορία και τον Ελληνικό Πολιτισμό, που στην ουσία του είναι κοσμοπολιτικός, αγκαλιάζει και ενσωματώνει δυναμικά ότι άλλο αξιόλογο κυκλοφορεί δίπλα του. Πλέον όμως ένα μεγάλο μέρος των «μικρομεσαίων» κοινωνικών  στρωμάτων έλκεται από τον λόγο του φασισμού.  «Μικρομεσαίων» που έχουν πέσει στην απόγνωση, που περιμένουν «μαγικές λύσεις» και «μαγική λύση» μπορεί να φαντάζει η στρατικοποίηση της κοινωνίας.  Θέλουν γρήγορες λύσεις που θα τους επαναφέρουν στο παλιό τους επίπεδο, ενώ είναι γνωστό ότι μετά τέτοια κρίση θα ισορροπήσουμε αργά ή γρήγορα με βαθιές όχι μόνο οικονομικές, αλλά και κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές.

Τι μπορούν να κάνουν οι δημοκρατικές δυνάμεις που έχουν αντιταχθεί στον παραλογισμό των Μνημονίων; (Μένουν μόνο αυτές οι δυνάμεις γιατί οι άλλες,  που αργά ή γρήγορα συντάχθηκαν με την Τρόικα, είναι μέρος της παράλογης απειλής που σπρώχνει στην ψυχολογία της αγέλης και στον εκφασισμό της κοινωνίας..)

Δεν φτάνει μόνο η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, η κινηματική – δια των παραδοσιακών μεθόδων διαμαρτυρία- δεν φτάνει μόνο η επικοινωνιακή αξιοποίηση του βαρβαρισμού του νεοφιλελεύθερου σοκ, που συχνά μπορεί να ταυτιστεί στα δευτερόλεπτα ενός δελτίου ειδήσεων με την απαξίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από τους φασίστες.

Αυτό που φαίνεται να μπορεί να γίνει αντιστάθμισμα είναι η δημιουργία δομών κινηματικής, αντιστασιακής αλληλεγγύης με αμεσοδημοκρατικές μορφές διαχείρησης, έτσι ώστε να φαίνεται στην πράξη ότι είναι πιο πλούσιος, πιο δυνατός, πιο μακρόχρονος ο άλλος τρόπος συλλογικότητας όχι ο συγχωνευτικός του ολοκληρωτισμού.

Η συλλογικότητα που σέβεται την προσωπικότητα του ανθρώπου, την ανάγκη του για διαφοροποίηση, έκφραση, που αντέχει και χρησιμοποιεί πολλά συναισθήματα, όχι μόνο αυτό του φόβου. Πρέπει να γεμίσει η κοινωνία με κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, πρωτοποριακούς καλλιεργητικούς συνεταιρισμούς βάσης, ανταλλακτικά δίκτυα, ομάδες συζήτησης, λαϊκές συνελεύσεις. Όχι ότι αυτά θα μας σώσουν από την κρίση και την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, αλλά μπορούν να γίνουν βάση συσπείρωσης του κόσμου για τον μεγάλο αγώνα, ο οποίος  θα γίνει βεβαίως στο επίπεδο κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας. Μέσα τους κυοφορούν το αντιπαράδειγμα τόσο απέναντι στον διαλυτικό ατομισμό του νεοφιλελευθερισμού, όσο και στον απάνθρωπο ολοκληρωτισμό.

* Ο ΑΛ. ΣΤΑΘΑΚΙΟΣ, είναι Αντιπρόεδρος του Πανελλαδικού Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης ΟΚΑΝΑ και Αυτοδιοίκησης και υπήρξε υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στο Νομό Σάμου.

ΠΗΓΗ: Άρθρο στο ΣΑΜΙΑΚΟΝ ΒΗΜΑ της 24ης Σεπτεμβρίου 2012. Επίσης: Δημοσιεύτηκε στις 7 Οκτωβρίου 2012, http://ikariaki.gr/o-protogonismos-tou-fasismou-ke-to-antiparadigma-mias-neas-sillogikotitas/

ΕΠΑΙΤΕΙΑ, ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ:

Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως έναν υπερήφανο, θαρραλέο και ικανό ηγέτη, ο οποίος να έχει την ψυχική δύναμη να αναλάβει τις ευθύνες που αναλογούν σε μία τέτοια θέση – εάν δεν θέλει να καταλήξει έρμαιο των αγορών και άβουλο προτεκτοράτο της πρωσικής Γερμανίας

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

"Οι Αμερικανοί Πολίτες χρειάστηκαν είκοσι ολόκληρα χρόνια, καθώς επίσης τη χρηματιστηριακή καταστροφή του 2008, για να καταλάβουν τις αληθινές επιπτώσεις των αποκρατικοποιήσεων, καθώς επίσης για να αποδεχθούν τη θλιβερή πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία: ο ταχύτερος τρόπος της ιδιωτικοποίησης του πλούτου είναι η κλοπή".

Άρθρο

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ο οποίος, όπως και ο προηγούμενος, «υπεξαίρεσε» ουσιαστικά την ψήφο των Ελλήνων, αφού δεν σεβάσθηκε σχεδόν καμία προεκλογική δέσμευση, επέλεξε να συνεχίσει τον εξευτελιστικό δρόμο της διεθνούς επαιτείας – αφού απευθύνθηκε με δραματικούς τόνους στη Γερμανία, παρακαλώντας την «γονατιστός» να σώσει την πατρίδα μας από το χάος (πηγή: Reuters).

Στα πλαίσια αυτά, παρομοίασε τις συνθήκες που επικρατούν στη σημερινή Ελλάδα με το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία, το οποίο κατέληξε στην άνοδο του ναζισμού – ενώ ανέφερε ότι, τυχόν πτώση της κυβέρνησης του αφενός μεν θα σημάνει το τέλος της δημοκρατίας, αφετέρου θα οδηγήσει την Ελλάδα στο χάος.   

Συνεχίζοντας, αφού παρακάλεσε τη γερμανίδα καγκελάριο να επισκεφθεί την πατρίδα μας ("η κυρία Merkel αποτελεί για εμένα ένα αξιόπιστο στήριγμα", είπε χαρακτηριστικά), χωρίς ίχνος εθνικής υπερηφάνειας (το εννοούμε φυσικά με την έννοια της ιστορικής συνείδησης και όχι του εθνικισμού), ισχυρίσθηκε ότι η Ελλάδα θα καταρρεύσει ολοκληρωτικά, εάν δεν λάβει τη δόση των 31,5 δις € έως τα τέλη Νοεμβρίου (όπου, κατά τον ίδιο, τα κρατικά ταμεία θα είναι πλέον εντελώς άδεια).   

Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι, η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως έναν υπερήφανο, θαρραλέο, επαρκή και ικανό ηγέτη, ο οποίος να έχει επί πλέον την ψυχική δύναμη να αναλάβει τις ευθύνες που αναλογούν σε μία τέτοια θέση – εάν δεν θέλουμε να καταλήξει η πατρίδα μας έρμαιο των αγορών και άβουλο προτεκτοράτο της πρωσικής Γερμανίας. Φυσικά κάτι τέτοιο προϋποθέτει αντίστοιχα ενεργούς, υπερήφανους, ικανούς και θαρραλέους Πολίτες, οι οποίοι να γνωρίζουν πόσο ακριβό είναι το τίμημα της δειλίας.

Περαιτέρω, εάν ισχύουν οι πληροφορίες των ΜΜΕ, ένας μεγάλος όμιλος ανέλαβε το Διεθνές Κέντρο Ραδιοτηλεόρασης, προσφέροντας 81 εκ. € για 90 χρόνια – όταν είχε ήδη μισθώσει το κτίριο με 8 εκ. € το χρόνο, δηλαδή με 720 εκ. € (δυνητικά) για τα επόμενα 90 χρόνια.

Αυτό σημαίνει ότι, η ιδιωτική επιχείρηση κέρδισε 639 εκ. € από τη νέα συμφωνία – ενώ το ενοίκιο που θα πληρώνει για τα επόμενα 90 χρόνια, θα είναι 900.000 € ετήσια ή 75.000 € μηνιαία, για μία συνολική έκταση που πλησιάζει τα 150.000 τμ!

Τα διαφυγόντα έσοδα του δημοσίου από τη συγκεκριμένη «δωρεά», για την οποία υποθέτουμε πως δεν θα αδικήθηκαν οι υπεύθυνοι για τις αποκρατικοποιήσεις, θα αναπληρωθούν φυσικά από τους φορολογουμένους – όπως και τα επόμενα.

Σύντομα θα ακολουθήσουν νέες ιδιωτικοποιήσεις, ανάλογες εκποιήσεις δηλαδή, όπως ο ΟΠΑΠ, τα κρατικά λαχεία, η ενέργεια, η ύδρευση, το Ελληνικό κλπ. –  μέχρι εκείνη τη στιγμή που η Ελλάδα, με τη φροντίδα της νέας καγκελαρίου της, θα πεταχτεί στα σκουπίδια της ιστορίας σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα.

Ενώ θα συμβαίνουν όλα αυτά και ενώ το βιοτικό επίπεδο θα καταρρέει, με τους φορολογικούς διωγμούς να εντείνονται και με την προπαγάνδα (χειραγώγηση της κοινής γνώμη) να μεσουρανεί,  οι λεηλατούμενοι Έλληνες Πολίτες θα παραμένουν ήσυχοι και αμέτοχοι, επιλέγοντας τις αυτοκτονίες από τις εξεγέρσεις – με τις όποιες κυβερνήσεις τους να προετοιμάζονται μάταια για ενδεχόμενες αναταραχές, με τη βοήθεια εκπαιδευμένων μονάδων καταστολής που θα εγκαθίστανται στην Αθήνα και αλλού.

Ολοκληρώνοντας, κρίνουμε σκόπιμο να επαναλάβουμε ένα σενάριο μας από το παρελθόν, θεωρώντας ότι ίσως αποτελεί (ακόμη) μία από τις πολλές, υπερήφανες και μη καταστροφικές λύσεις που έχει η πατρίδα μας στη διάθεση της – εάν τόσο η ηγεσία, όσο και οι πολίτες της φανούν θαρραλέοι και αντάξιοι της ιστορικής τους συνείδησης:

Σενάριο

Είναι Παρασκευή βράδυ όταν ο καινούργιος, ικανότατος, για πρώτη φορά ανιδιοτελής και συνετός πρωθυπουργός της Ελλάδας ανακοινώνει, μέσα από ένα αναλυτικό, δραματικό τηλεοπτικό διάγγελμα του, την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – με τη συμφωνία των «εταίρων» της, οι οποίοι είναι πρόθυμοι για τα παρακάτω:

(α)  να αποδεχθούν τη μετατροπή του συνόλου των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών της σε δραχμές, έτσι ώστε να συμμετέχουν σε μία ενδεχόμενη υποτίμηση, η οποία θα μείωνε έμμεσα, «πληθωριστικά» δηλαδή, τις απαιτήσεις τους – οπότε να προσπαθήσουν να αποφευχθεί, επεμβαίνοντας μέσω της ΕΚΤ στην αγορά συναλλάγματος, 

(β) να συμφωνήσουν σε μία μερική διαγραφή (haircut) των διακρατικών χρεών (μέχρι στιγμής, η Ελλάδα έχει λάβει 126 δις € από τις χώρες της Ευρωζώνης), της τάξης των 80 δις €, έτσι ώστε το δημόσιο χρέος να μην ξεπερνάει το 100% του ΑΕΠ,

(γ) να συνεχίσουν να ενισχύουν τις τράπεζες της, για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, εντός του οποίου θα εξασφαλισθεί η μη κατάρρευση τους, καθώς επίσης

(δ) να παραμείνει η Ελλάδα μέλος της Ευρωπαϊκή Ένωσης, παρά την έξοδο της από την Ευρωζώνη – χωρίς όμως να είναι υποχρεωμένη να τηρεί τις απορρέουσες από τη σύμβαση δεσμεύσεις (απαγόρευση δασμών κλπ.), για ένα χρονικό διάστημα πέντε ετών.

Όλα αυτά βέβαια σε αντάλλαγμα, για τον οδυνηρό εκβιασμό της εξόδου, η οποία δεν θα έπρεπε να οδηγήσει την Ελλάδα στην αυτοκτονία – ούτε τους Έλληνες στον «Καιάδα», παρά το ότι οι ευθύνες τους δεν είναι αμελητέες.

"Σε όσους αναρωτιούνται γιατί συμφώνησαν οι «εταίροι» μας με αυτούς τους όρους", αναφέρει χαρακτηριστικά ο καινούργιος πρωθυπουργός, "θα θέλαμε να τους ενημερώσουμε ότι, πήραμε το ρίσκο μίας άμεσης στάσης πληρωμών εντός του ευρώ (είναι δικαίωμα μας), με το να μην αποδεχτούμε καμία νέα δόση από τη δανειακή σύμβαση – γεγονός που θα τους κόστιζε τουλάχιστον ένα τρις €, συν τις απροσδιόριστες αλυσιδωτές αντιδράσεις εντός της Ευρωζώνης και σε ολόκληρο τον πλανήτη (όπου, μόνο οι μειώσεις των χρηματιστηριακών αξιών, η επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης και οι χρεοκοπίες τραπεζών, θα ανερχόταν σε πολλά τρις €).

Άλλωστε δικαιούμαστε μία τέτοια «αποζημίωση», αφού συμβάλλαμε στο να γίνει το ευρώ το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα – με τη θυσία των εξαγωγών μας, λόγω της ανόδου της ισοτιμίας του κοινού νομίσματος, η οποία προκάλεσε, μεταξύ άλλων, την αποβιομηχανοποιηση της πατρίδας μας (ενώ η λαθρομετανάστευση, με τη «βοήθεια» της συνθήκης του Δουβλίνου, μας οδηγεί στα όρια της καταστροφής).

Εκτός αυτού, η Γερμανία κέρδισε τεράστια ποσά από τη διατήρηση της σχετικά χαμηλής ισοτιμίας του ευρώ απέναντι στο δολάριο (σε σχέση με το μάρκο, το οποίο θα είχε ανατιμηθεί σε μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα την κατάρρευση των εξαγωγών της), ενώ συνεχίζει να κερδίζει – αφού δανείζεται με σχεδόν μηδενικά επιτόκια, τόσο το κράτος, όσο και οι επιχειρήσεις της.

Φυσικά η αποβολή κάποιας χώρας από την Ευρωζώνη δεν είναι η σωστή λύση, ούτε για τις ίδιες, ούτε για την Ευρώπη, ούτε για τη Δύση, ούτε για την παγκόσμια ειρήνη – πόσο μάλλον όταν πολλές άλλες θα ακολουθήσουν ή, έστω, θα το υποθέσουν, με οδυνηρά επακόλουθα για το μέλλον του πλανήτη.

Εν τούτοις, δεν μπορούμε να παρακαλούμε, να υποκύπτουμε διαρκώς σε εκβιασμούς, να εξευτελιζόμαστε ή να περιμένουμε λογική και κατανόηση, από εκεί που δεν υπάρχει. Άλλωστε είμαστε βέβαιοι ότι, εάν τακτοποιήσουμε σωστά «τα του οίκου μας», δεν πρόκειται να βρεθούμε σε αδιέξοδα – είτε με το ευρώ, είτε με τη δραχμή". 

Συνεχίζοντας, ο νέος πρωθυπουργός ενημερώνει σχετικά με το ότι, οι τράπεζες θα παραμείνουν κλειστές για ένα μικρό χρονικό διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν θα είναι εφικτές ούτε οι ηλεκτρονικές συναλλαγές. Όλοι οι λογαριασμοί θα παγώσουν, έτσι ώστε να μετατραπούν από ευρώ σε δραχμές, με ισοτιμία 1:1 – ενώ οι Έλληνες θα είναι υποχρεωμένοι να ανταλλάξουν τα χρήματα, τα οποία έχουν στο σπίτι τους, με δραχμές.

Το χρηματιστήριο θα κλείσει για λίγες ημέρες, έτσι ώστε να αποφευχθούν αγοραπωλησίες μετοχών σε καθεστώς πανικού, ενώ μέχρι να εκτυπωθούν νέα κέρματα και χαρτονομίσματα, οι συναλλαγές θα γίνονται μόνο ηλεκτρονικά. Στη συνέχεια, οι τραπεζικές αναλήψεις δεν θα επιτρέπεται να ξεπερνούν ένα συγκεκριμένο ποσόν της τάξης των 50 € ημερησίως, έτσι ώστε να μην απειληθούν με χρεοκοπία οι τράπεζες, λόγω του αναμενόμενου bank run. 

Οι συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας, καθώς επίσης όλες οι άλλες πληρωμές του δημοσίου, θα εκτελούνται από αμέσως σε δραχμές – ενώ θα απαγορεύεται η ελεύθερη έξοδος των κεφαλαίων στο εξωτερικό, για την οποία θα απαιτείται προηγούμενη έγκριση. Για την εισαγωγή προϊόντων θα χρειάζεται συνάλλαγμα (ευρώ ή δολάρια), το οποίο θα αγοράζεται έναντι δραχμών, με αίτηση στις τράπεζες – σε μία ισοτιμία, η οποία θα καθορισθεί από την ελεύθερη αγορά.

Ο πρωθυπουργός συνεχίζει την ανακοίνωση του, ενημερώνοντας τους Έλληνες ότι, η Ευρωζώνη έχει λάβει τα παρακάτω μέτρα – έτσι ώστε να αποφευχθεί η μετάδοση της κρίσης στις υπόλοιπες αδύναμες οικονομίες της: 

(α) Παροχή απεριόριστης ρευστότητας εκ μέρους της ΕΚΤ στις κεντρικές τράπεζες, έτσι ώστε να είναι θωρακισμένες απέναντι στην προβλεπόμενη επίθεση των Ευρωπαίων καταθετών (bank run), οι οποίοι θα θελήσουν πανικόβλητοι να αποσύρουν τις καταθέσεις τους – φοβούμενοι την «τύχη» της Ελλάδας.

Οι τοπικές κεντρικές τράπεζες έχουν φροντίσει να έχουν οι εμπορικές τράπεζες αρκετά μετρητά στα ταμεία τους, για να ανταποκριθούν στην αυξημένη ζήτηση των καταθετών τους. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιείται το πρόγραμμα έκτακτης παροχής ρευστότητας (ELA), το οποίο επιτρέπει στις κεντρικές τράπεζες την «εκτύπωση» χρημάτων – με δική τους ευθύνη, φυσικά μετά από έγκριση της ΕΚΤ.

Με κριτήριο τις ιδιωτικές καταθέσεις των Ελλήνων (170 δις €), των Ιταλών (1,414 τρις €) και των Ισπανών (1,655 τρις €), οι οποίες ενδεχομένως θα αποσύρονταν στο μεγαλύτερο μέρος τους, η ΕΚΤ έχει υπολογίσει την ασφάλεια των κεντρικών τραπεζών, απέναντι σε ένα bank run, σε ένα ύψος μεγαλύτερο των 3 τρις € – επειδή ο πανικός δεν θα περιορισθεί στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία και στην Ιταλία, αλλά θα επεκταθεί στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Κύπρο και αλλού.

Εδώ είναι μάλλον σκόπιμο να αναφέρουμε ότι, οι τράπεζες δεν διατηρούν στα ταμεία τους τις αποταμιεύσεις των πελατών τους, αλλά μόνο ένα ελάχιστο εγγυητικό ποσόν. Εκτός αυτού, σε αντίθεση με τις καταθέσεις, οι οποίες είναι δυνατόν να αναληφθούν βραχυπρόθεσμα, τα δάνεια των τραπεζών είναι μακροπρόθεσμα – οπότε δεν είναι σε θέση να τα απαιτήσουν αμέσως από τους πελάτες τους, επιχειρήσεις ή νοικοκυριά, για να ανταπεξέλθουν σε μία ενδεχόμενη μαζική απόσυρση των καταθέσεων.  

(β) Αύξηση των κεφαλαίων του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (ESM), το οποίο ξεκινάει τη λειτουργία του τον Ιούλιο του 2012, τουλάχιστον στο 1 τρις € – από τα 500 δις € που έχουν συμφωνηθεί. Παράλληλα, ο «εφοδιασμός» του με μία τραπεζική άδεια, παρά τις αντιρρήσεις των Γερμανών, έτσι ώστε να μπορεί να δανείζεται απεριόριστα από την ΕΚΤ. Η κίνηση αυτή έχει θεωρηθεί απαραίτητη, για να μπορέσει το ταμείο να ανταποκριθεί στα προβλήματα της εξόδου της Ελλάδας.

(γ) Αγορά ομολόγων του δημοσίου των ασθενέστερων κρατών (Ισπανία, Ιταλία κλπ.) εκ μέρους της ΕΚΤ ή/και του ESM, έτσι ώστε να συμπιεσθούν τα επιτόκια δανεισμού, τα οποία διαφορετικά θα εκτοξεύονταν στα ύψη.

(δ)  Ενίσχυση των εμπορικών τραπεζών, οι οποίες θα χρειάζονταν «φρέσκα» χρήματα (ίδια κεφάλαια) για να επιβιώσουν – παράλληλα με τα δάνεια της ΕΚΤ. Τα χρήματα αυτά θα προέρχονται από το ESM, όπου όμως θα πρέπει να αλλάξουν οι μέχρι σήμερα ισχύοντες κανόνες – αφού το ESM επιτρέπεται να ενισχύει τα κράτη, αλλά όχι τις τράπεζες τους.

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, συζητείται ήδη η ίδρυση ενός νέου ευρωπαϊκού ταμείου σταθερότητας, το οποίο θα μπορούσε να βοηθάει ειδικά τις προβληματικές τράπεζες της Ευρωζώνης – παρέχοντας παράλληλα εγγυήσεις για τις καταθέσεις των πολιτών των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, με στόχο να μη προκαλούνται bank run.

(ε) Έλεγχος της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων, έτσι ώστε να μην είναι δυνατόν να μεταφέρουν τις καταθέσεις τους οι Ιταλοί, για παράδειγμα, στις γερμανικές τράπεζες ή σε άλλες χώρες του εξωτερικού – υποχρεώνοντας τις τοπικές τράπεζες σε χρεοκοπία.

Βέβαια, τέτοιου είδους κανόνες είναι αντίθετοι με τις βασικές αρχές της ΕΕ, ενώ θα ήταν δυνατόν να πανικοβάλλουν ακόμη περισσότερο τους καταθέτες. Εν τούτοις, η «φυγάδευση» των κεφαλαίων από τις χώρες του νότου, σε αυτές του βορά και ειδικά στη Γερμανία, μπορεί να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην Ευρωζώνη – τα οποία είναι δύσκολο να αντιμετωπισθούν διαφορετικά.

(στ) Επί πλέον βοήθεια στην Ελλάδα, με στόχο τη σταθεροποίηση του νέου νομίσματος της (επέμβαση στις αγορές συναλλάγματος), το οποίο διαφορετικά θα κινδύνευε με μία τεράστια, άμεση υποτίμηση. 

Φυσικά η προετοιμασία όλων των παραπάνω μέτρων είχε γίνει ήδη, «πίσω από τις πλάτες» της Ελλάδας – η οποία σχεδιαζόταν να εκβιαστεί στην έξοδο, χωρίς την παραμικρή αποζημίωση, εάν είχε καθυστερήσει (πέρα από τον Ιούνιο) να προβεί σε στάση πληρωμών. 

Συνεχίζοντας το διάγγελμα του, ο πρωθυπουργός αναφέρει ότι, έχουν ληφθεί τα απαιτούμενα μέτρα για την εξασφάλιση των εισαγωγών ενέργειας και λοιπών βασικών προϊόντων, έτσι ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα κατά τους τρεις επόμενους μήνες – όπου όμως η Ελλάδα οφείλει να λάβει τα απαραίτητα μέτρα, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στο μέλλον μόνη της.

Φυσικά το ΔΝΤ έχει εκδιωχθεί, το μνημόνια έχει πάψει να ισχύει και η δανειακή σύμβαση υποτέλειας έχει διαφοροποιηθεί – με τα επιτόκια δανεισμού να μην ξεπερνούν το 0,5% επάνω από το βασικό της ΕΚΤ (1,5% συνολικά) και τις μέχρι τότε δόσεις αποπληρωμής (Πίνακας Ι) να έχουν περιορισθεί αισθητά, μετά τη νέα διαγραφή των 80 δις €.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Υποχρεώσεις πληρωμής χρεολυσίων μετά το PSI plus, σε δις €

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Ειδικά όσον αφορά τα χρεολύσια 2014-2016, τα οποία θα ήταν αδύνατον ποτέ να πληρωθούν, λόγω του τεράστιου ύψους τους, έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα, έτσι ώστε να μειωθούν σε εφικτά επίπεδα.

Περαιτέρω, ο πρωθυπουργός επιχειρεί να αιτιολογήσει την απόφαση του στους πολίτες της χώρας του, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά ότι, εάν αντιδράσουν αρνητικά ή/και εάν δεν συμμετέχουν ενεργά στην επανεκκίνηση της οικονομίας της πατρίδας τους, το τολμηρό εγχείρημα του δεν πρόκειται να έχει αίσιο τέλος – παρά τα ανταλλάγματα, τα οποία έχει εξασφαλίσει, με τις επιτυχημένες διαπραγματεύσεις της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο πρωθυπουργός εξηγεί ότι, υπήρχαν δύο μόνο τρόποι εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη: είτε να εξέλθει οικιοθελώς από την ΕΕ και, κατ' επέκταση, από τη ζώνη του κοινού νομίσματος, είτε να υιοθετηθεί μονομερώς ένα εθνικό νόμισμα, λόγω αδυναμίας δανεισμού, σε συνδυασμό με το (παράνομο) σταμάτημα της παροχής ρευστότητας στη χώρα από την ΕΚΤ – γεγονός που θα σήμαινε την de facto καταγγελία της σύμβασης της Ευρωζώνης. 

"Δυστυχώς η Ελλάδα", τονίζει χαρακτηριστικά, "παρά το ότι αντιμετωπίζει τα μικρότερα προβλήματα, σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ, έχει επιλεχθεί από τη Γερμανία ως η ιδανικότερη χώρα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων – ενδεχομένως στα πλαίσια των σχεδίων της ισχυρότατης αυτής «οικονομικής μηχανής», να ηγηθεί όλων των άλλων κρατών".

Για να τεκμηριώσει δε τη θέση του, παρουσιάζει στους Έλληνες τον Πίνακα ΙΙ, σύμφωνα με τον οποίο το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι σχεδόν ίσο με αυτό της Γερμανίας – ενώ τα δημόσιο και ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων είναι, σε αντίθεση με τα άλλα κράτη, πολλαπλάσια των χρεών της. 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: ΑΕΠ σε δις € και συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, χωρίς τις τράπεζες

*  Το διπλάσιο ΑΕΠ από την Ελλάδα, με τον ίδιο αριθμό εργαζομένων!

** Μετά από την αφαίρεση των 100 δις € χρέους (PSI), χωρίς την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.  

Πηγή: MM (IMF), World Factbook. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 Τέλος, ο πρωθυπουργός αναφέρεται στις δύο διαφορετικές προτάσεις, οι οποίες του παρουσιάστηκαν από τη Γερμανία και τις οποίες απέρριψε:

(α) Διπλό νόμισμα: Η εναλλακτική αυτή λύση προήλθε από τον οικονομολόγο της Deutsche Bank, ο οποίος πρότεινε την εισαγωγή ενός δεύτερου νομίσματος (G-Euro), για την πληρωμή των υποχρεώσεων του δημοσίου – ουσιαστικά ένα είδος «ομολόγου», με τη μορφή ενός ειδικού χαρτονομίσματος.

Κατά την άποψη του οικονομολόγου, το παράλληλο νόμισμα θα υποτιμούταν αμέσως, περίπου κατά 50% – με αποτέλεσμα να γίνουν πιο φθηνά τα ελληνικά προϊόντα στις διεθνείς αγορές και να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, χωρίς το σοκ που θα προκαλούσε μία ξαφνική έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (γεγονός για το οποίο δεν υπάρχει ουσιαστικά προηγούμενη εμπειρία, αφού η Ευρωζώνη δεν είναι μία απλή νομισματική ένωση ανεξάρτητων μεταξύ τους χωρών).

Πρακτικά λοιπόν, οι πληρωμές του Ελληνικού δημοσίου με το παράλληλο νόμισμα θα έχαναν το 50% της αγοραστικής αξίας τους – ενώ δεν θα εξοφλούταν με αυτό μόνο τα τιμολόγια των προμηθευτών του δημοσίου, αλλά και οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, οι συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας κλπ.

Πάντοτε κατά τον πρωθυπουργό, το πιθανότερο αποτέλεσμα θα ήταν να προκληθούν τεράστιες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις στην Ελλάδα – αφού τα εισοδήματα (μισθοί, συντάξεις κλπ.) θα περιορίζονταν κατά 50%, ενώ όλες οι υπόλοιπες τιμές (όπως περίπου συμβαίνει και με την εσωτερική υποτίμηση, εάν γίνει μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα), θα παρέμεναν στο ίδιο ύψος. Επειδή δε το ιδιωτικό χρέος θα συνέχιζε να είναι σε ευρώ (δάνεια, τόκοι κλπ.), όλοι όσοι οφειλέτες θα είχαν εισοδήματα στο παράλληλο νόμισμα, θα χρεοκοπούσαν σχεδόν ακαριαία.

Επομένως, αν και το παράλληλο νόμισμα θα μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά μακροπρόθεσμα, όπως συμβαίνει και με την εσωτερική υποτίμηση, αφού οι τιμές των προϊόντων, τα ενοίκια κλπ. θα προσαρμόζονταν σταδιακά, θα λειτουργούσε βραχυπρόθεσμα πολύ πιο καταστροφικά, από την υιοθέτηση της δραχμής – οπότε δεν αποτελούσε σε καμία περίπτωση λύση.

(β)  Δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών: Η Γερμανία, με στόχο να βοηθηθεί η ανάπτυξη (η δική της μάλλον και όχι η δική μας), μέσω των νέων επενδύσεων, πρότεινε τη δημιουργία ζωνών χαμηλής φορολόγησης και περιορισμένου κόστους, χωρίς εργασιακές συμβάσεις και με περιορισμένες κοινωνικές εισφορές, κατά το παράδειγμα της Κίνας.  

Επίσης, τη δημιουργία μίας εταιρείας ειδικού σκοπού, κατά το παράδειγμα των (ληστρικών) ιδιωτικοποιήσεων στην Ανατολική Γερμανία, στην οποία θα μεταφέρονταν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου – έτσι ώστε να «διευκολυνθούν» οι αποκρατικοποιήσεις.

"Φυσικά και οι δύο αυτές προτάσεις θεωρήθηκαν προσβλητικές και εγκληματικές για μία πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Ελλάδα", τόνισε ο πρωθυπουργός, "η οποία δεν θα ήθελε να καταλυθούν εντελώς τα δικαιώματα των εργαζομένων και να κινεζοποιηθεί η παραγωγή, αλλά ούτε και να λεηλατηθεί η δημόσια περιουσία – η οποία ανήκει σε όλους τους Έλληνες".

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Συνεχίζοντας ο πρωθυπουργός, αναφέρθηκε στο θέμα του μνημονίου, για το οποίο υπήρξε η παρακάτω τοποθέτηση του, στις συζητήσεις εντός της κυβέρνησης – πριν ακόμη αποφασισθεί η έξοδος της Ελλάδας:

"Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα – όπου η αποδοχή της δανειακής σύμβασης, δεν σημαίνει απαραίτητα την υποταγή στο μνημόνιο και στο ΔΝΤ, αλλά την εξασφάλιση της αποπληρωμής των οφειλών της Ελλάδας (δόσεις, επιτόκιο, εγγυήσεις), απέναντι στους διεθνείς πιστωτές της.

Επομένως, είναι εντελώς ανόητες οι όποιες αναφορές σε καταγγελία της δανειακής σύμβασης – η οποία φυσικά θα έπαυε να υπάρχει, εάν δεν παίρναμε τα χρήματα. Από την άλλη πλευρά, το αποτέλεσμα των εκλογών θα μπορούσε να είναι καθοριστικό για τον απεγκλωβισμό της Ελλάδας από το ΔΝΤ, από το μνημόνιο και από τις καταστροφικές «συνταγές» του.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μία ολοκληρωμένη στρατηγική, με εναλλακτικά σενάρια (Β, Γ κλπ.), συμπεφωνημένη από τα μεγάλα τουλάχιστον κόμματα, πριν ακόμη από τις εκλογές – σε σχέση με τη δανειακή σύμβαση, με το μνημόνιο και με τα κατάλληλα μέτρα για την οικονομία, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.    

Η αναδιαπραγμάτευση τώρα της δανειακής σύμβασης, ιδιαίτερα όσον αφορά την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Επόμενος στόχος πρέπει να είναι η επίτευξη χαμηλότερων επιτοκίων, καθώς επίσης η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής – έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η τήρηση της σύμβασης, χωρίς να διακινδυνεύεται η χρεοκοπία ή/και η απώλεια του εθνικού πλούτου και χωρίς να καταστραφεί ακόμη περισσότερο η Ελληνική οικονομία.  

Άλλωστε όλοι οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί γνωρίζουν ότι, το μνημόνιο και οι δανειακές συμβάσεις που υπεγράφησαν, είναι εκτός των πλαισίων της νομιμότητας – είναι παράνομες. Δυστυχώς αυτήν την αποικιοκρατική σύμβαση υποτέλειας αποδέχθηκαν εκείνοι οι πολιτικοί, οι οποίοι ζητούσαν ξανά την ψήφο των Ελλήνων – όχι απλά για να κυβερνήσουν, αλλά για να μην αποκαλυφθεί τι ακριβώς υπέγραψαν και για να μην τιμωρηθούν.

Τέλος, η επιλογή δεν είναι μόνο ευρώ ή δραχμή, αλλά το εάν θα ανήκει η χώρα στην Ευρώπη – κάτι που ενέχει ποιοτικά (οικονομικά, κοινωνικά, γεωπολιτικά,  κλπ.), εντελώς διαφορετικούς κινδύνους".

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

"Ας μην πανικοβαλλόμαστε", ολοκλήρωσε το διάγγελμα του ο πρωθυπουργός, μετά τη μικρή αναφορά στις προηγούμενες συζητήσεις, τονίζοντας ότι "η έξοδος από το Ευρώ, παρά το ότι δεν την επιθυμεί κανένας Έλληνας, αφού είναι εξαιρετικά επώδυνη και άδικη για την πατρίδα μας, δεν είναι η συντέλεια του κόσμου – πόσο μάλλον όταν δεν είναι μονομερής, όταν έχουν ληφθεί όλα τα μέτρα στήριξης της χώρας και αφού δεν θα υποχρεωθεί σε νέους εξευτελισμούς εκ μέρους της Γερμανίας και των μπράβων των τοκογλύφων".

"Ας μην ξεχνάμε ότι", συνέχισε, "η Ελλάδα είναι μία πολύ πλούσια χώρα, η οποία έχει κάνει μεν αρκετά λάθη, αλλά δεν κατάστρεψε τον πλανήτη – όπως η Γερμανία στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Σίγουρα η δραχμή θα μας δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα – πόσο μάλλον όταν ολόκληρη η παγκόσμια οικονομία είναι εγκλωβισμένη σε ένα καθοδικό σπιράλ θανάτου, από το οποίο πολύ δύσκολα θα ξεφύγει.

Ειδικότερα, η Ευρωζώνη έχει τεράστια προβλήματα – με τον τραπεζικό κλάδο να είναι υπερχρεωμένος, με την Ιρλανδία αθεράπευτα χρεοκοπημένη, με την Ισπανία στα πρόθυρα της καταστροφής, με την Ιταλία, τη Γαλλία και το Βέλγιο να νοσούν σοβαρά και με τη Γερμανία να επιμένει στην αδιέξοδη πολιτική λιτότητας, χωρίς αναπτυξιακά σχέδια.

Από την άλλη πλευρά, η ζήτηση στις Η.Π.Α. μειώνεται συνεχώς, ενώ το έλλειμμα και τα χρέη της υπερδύναμης είναι εκτός ελέγχου. Το συνολικό χρέος της Μ. Βρετανίας έχει ξεπεράσει το 550% του ΑΕΠ της, με το δημόσιο χρέος, παρά τα μηδενικά περιουσιακά της στοιχεία (έχει ιδιωτικοποιήσει τα πάντα) να πλησιάζει το 100% – οπότε θα υποχρεωθεί ξανά σε αύξηση της ποσότητας χρήματος, παράλληλα με τη μείωση των επιτοκίων, σε πληθωρισμό δηλαδή, για να μπορέσει να ξεφύγει από τη συνεχώς μειούμενη ανάπτυξη.

 Η Βραζιλία, λεηλατημένη προ πολλού από το ΔΝΤ, είναι πλέον ένας από τους ακριβότερους χώρους εγκατάστασης επιχειρήσεων, ενώ απειλείται με επιβράδυνση της ανάπτυξης της – λόγω της Κίνας, η οποία είναι ο σημαντικότερος πελάτης της όσον αφορά τις πρώτες ύλες και τη σόγια. Στην Αργεντινή επανέρχονται τα προβλήματα, ειδικά μετά την επιβολή φόρου 15% στις εξαγωγές, καθώς επίσης την προσπάθεια εθνικοποίησης των ενεργειακών επιχειρήσεων.    

Ο τομέας των πρώτων υλών της Ν. Αφρικής υποφέρει επίσης, λόγω της παγκόσμιας μείωσης της ανάπτυξης. Το νόμισμα της Ινδίας ευρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, ένεκα του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους της, σε συνδυασμό με την πτώση του κλάδου των υπηρεσιών – ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας επιβραδύνεται ανησυχητικά.

Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας έχει ξεπεράσει το 230% του ΑΕΠ της, με αποτέλεσμα να υποτιμηθεί ξανά από τις εταιρείες αξιολόγησης – με τη Ρωσία, η οποία εξαρτάται σχεδόν ολοκληρωτικά από την εξαγωγή ενέργειας, να ανησυχεί σε μεγάλο βαθμό για το μέλλον της.

Ίσως λοιπόν η Ελλάδα, η οποία δυστυχώς βρέθηκε πρώτη στο μάτι του κυκλώνα, να είναι τυχερή, μέσα στην ατυχία της. Αρκεί φυσικά να αναγνωρίσει τα λάθη της, να ανακτήσει την υπερηφάνεια και την αυτοπεποίθηση της, να αναπληρώσει όλα όσα δεν έκανε στο παρελθόν και να αντιμετωπίσει με θάρρος τη νέα πρόκληση – ατενίζοντας με πίστη και με αισιοδοξία το μέλλον. Άλλωστε, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία – όπως γνωρίζουμε όλοι εμείς οι Έλληνες, πολύ καλύτερα από τους άλλους λαούς".

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 27. Μαΐου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: 5-10-2012, http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2709.aspx

Απρόβλεπτος…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Ναΐν σημαίνει όμορφη. Και στους όμορφους τόπους, συμβαίνουν και όμορφα πράγματα: Γάμοι, χαρές, ξεφαντώματα, γιορτές… Αλλά μπορεί να συμβαίνουν και άσχημα: Μίση, φθόνοι, αδικίες, καυγάδες, αρρώστιες.

Και σίγουρα θα τoν επισκέπτεται και ο πλέον ανεπιθύμητος επισκέπτης, που είναι ο θάνατος. Αφού είναι για όλους αναπόφευκτος. Αλλά και απρόβλεπτος.

Γιατί δεν ξέρουμε το πότε, πού και πώς θα μας επισκεφτεί. Κι ενώ περιμένουμε να μας πάρει στα πιο βαθιά γεράματα, εκείνος μπορεί να μας προτιμήσει στο άνθος της ηλικίας μας….

Όπως το γιο της χήρας της Ναΐν. Που δεν αρκέστηκε μόνο στο ότι πήρε τον πατέρα του. Αλλά πήρε και το γιο. Για να αφαιρέσει απ' τη μάνα του και το τελευταίο της αποκούμπι. Και το οποιοδήποτε νόημα στη ζωή της.

Έτσι, ώστε να είναι πιο πεθαμένη κι απ' το πεθαμένο παιδί της. Μάταια η χήρα γονάτισε και προσευχήθηκε και παρακάλεσε το Θεό να τη βοηθήσει. Ο Θεός, ενόσω χαροπάλευε το παιδί της, σιωπούσε. 

Αλλά, εκτός απ' το θάνατο, και ο Θεός είναι απρόβλεπτος. Και να που έρχεται να τη συναντήσει, όταν το ξόδι του παιδιού της πορεύεται προς την τελευταία του κατοικία:

«Μην κλαις»! της είπε. Κι εκείνη θα τον κοίταξε απορημένη, σαν να του 'λεγε:

"Τι λες άνθρωπέ μου! Σε τι μπορώ, πλέον, να ελπίζω πια, για να μην κλαίω"! Αλλά εκείνος, χωρίς να δώσει σημασία στις όποιες, ενδεχομένως, ενδόμυχες σκέψεις της, έπιασε το παιδί από το χέρι και του είπε: 

«Νεαρέ, σήκω επάνω»! Κι ο νεαρός σηκώθηκε και κοίταζε απορημένος για όσα συνέβαιναν γύρω του: 

Όπου η μητέρα του απ' τα παραμιλητά της απόγνωσης πέρασε στο παραλήρημα της χαράς. Κάποιοι έτρεχαν πανικόβλητοι, καθώς είδαν το νεκρό παιδί να σηκώνεται. Κι άλλοι κι αυτοί με δέος, αλλά πιο ψύχραιμοι, εκδήλωναν με κάθε τρόπο το θαυμασμό τους.

Δεν θα πω τίποτε σ' αυτούς, που αμφισβητούν το θαύμα. Παρότι ζούμε και κολυμπάμε μέσα στο θαύμα. Κι αν δεν το βλέπομε, είναι γιατί ουσιαστικά είμαστε πεθαμένοι, παρότι είμαστε υπερβέβαιοι για τη ζωντάνια μας.

Ή, τουλάχιστο κοιμισμένοι, καθώς θα μας έλεγε ο Ηράκλειτος. Παρότι μπορεί να καυχόμαστε ότι είμαστε ξύπνιοι. Και μάλιστα παρά πολύ ξύπνιοι…. Θα πω όμως σ' αυτούς, που πιστεύουν στο θαύμα, αλλά δυσκολεύονται να πιστέψουν στην ανάσταση των νεκρών ότι: 

Σε κάθε περίπτωση ο Θεός είναι απρόβλεπτος. Και απρόβλεπτος θα είναι και για μας. Που μπορεί να μη μας επαναφέρει ξανά σ' αυτήν εδώ τη ζωή, αλλά που μπορεί να μας αναστήσει σε μια διαφορετική κατάσταση ζωής και πραγματικότητας. 

Ο Βίκτωρ Ουγκώ, στη «Φιλοσοφία και Φιλολογία» του, αναφέρεται σε ένα σχετικό με την καθολική ανάσταση όραμα του προφήτη Ιεζεκιήλ:

«Υπήρχε μια πεδιάδα με οστά αποξηραμένα, λέει ο προφήτης. Και είπα: «Οστά σηκωθείτε»! Και πάνω στα οστά ήρθανε νεύρα και σάρκα πάνω στα νεύρα και δέρμα πάνω από τη σάρκα.

Και φώναξα: «Πνεύμα έλα απ' τους τέσσερις ανέμους, φύσηξε, για να ξαναζωντανέψουν αυτοί οι νεκροί. Και η πνοή μπήκε μέσα τους και σηκώθηκαν κι έγινε ένας στρατός κι ένας λαός…».

Και βέβαια το όραμα αυτό, στη μεταφυσική του διάσταση, μας μιλάει για την ανάσταση των νεκρών. Οπότε και θα πάρουμε απρόβλεπτες απαντήσεις στα σχετικά με τη μετά θάνατον πραγματικότητα ερωτηματικά, που μας απασχολούν… Αλλά παράλληλα αποκαλύπτει, πριν απ' τη μεταφυσική και την κοινωνική ανάσταση.

Όχι μόνο, δηλαδή, των νεκρών ανθρώπων, αλλά και των νεκρών λαών. Όπως τώρα δα είναι και ο δικός μας. Που, όχι μόνο τον χλευάζουν, αλλά και τον ακρωτηριάζουν βάναυσα. Κι αυτός άνευρος και αναίσθητος τα υπομένει όλα… Άμποτε να γίνουμε όλοι μας απρόβλεπτοι. Και να αποτινάξουμε το λήθαργο και την υπνηλία, που χάλκευσαν σε βάρος μας τα ντόπια και ξένα παχύδερμα καθάρματα.

Και, με τη βοήθεια του απρόβλεπτου Θεού, να τους στείλουμε στην κόλαση, που εκείνοι χτίζουν σε βάρος μας…

ΓΥΜΝΕΣ ΛΕΠΙΔΕΣ

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Η μηχανή γυρίζει
του τσακίζει τα δάχτυλα
Η μηχανή γυρίζει
του τσακίζει τα όνειρα
Τα όνειρά του στάζουν αίμα

Αυτός στέκει δίπλα της
Περήφανος στον πόνο, μαρμάρινος
το πρόσωπό του ένα χλωμό φεγγάρι
Ας του γλύφει τα μάτια η απόγνωση
Αυτός στέκει δίπλα της
περήφανος και στην απόγνωση
Ξέρει καλά
πως ο δρόμος του περνάει
απ' την απόγνωση
Ξέρει καλά πως θα πληρώνει με αίμα
Αίμα για ψωμί
Αίμα για γνώση
Αίμα για ελευθερία
Αίμα για όνειρα

1 Οκτωβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Σημείωση: Αφιερωμένο στα παιδιά που στοίχειωσαν με το αίμα τους το σιδερένιο δάσος, δηλαδή σ' αυτούς που υπέστησαν εργατικό ατύχημα.

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 3 Οκτωβρίου 2012,  http://toxefwto.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html?spref=fb