Υπέρ της απεργίας των καθηγητών

Κοινός μας εχθρός η κυβερνητική πολιτική

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Από την Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας*

Θέση υπέρ των εκπαιδευτικών παίρνει η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας. Θέση υπέρ των εκπαιδευτικών παίρνει η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας.

Με τη φράση πως, κοινός μας εχθρός είναι η κυβερνητική πολιτική, ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση του Δ.Σ της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας με θέμα τις κινητοποιήσεις που έχει εξαγγείλει η ΟΛΜΕ και την επαπειλούμενη επιστράτευση των εκπαιδευτικών.

Στην ανακοίνωσή της η Συνομοσπονδία αναφέρει τα εξής:

«Η κυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΔΗΜ.ΑΡ. – συνεχίζοντας το έργο των προκατόχων της και της ΕΕ- βάζει στο εκτελεστικό απόσπασμα το μορφωτικό δικαίωμα των παιδιών μας, καιρό τώρα. Χιλιάδες σχολεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Παιδιά υποσιτισμένα στοιβάζονται σα σκουπίδια σε ακατάλληλες αίθουσες ή ταξιδεύουν χιλιόμετρα για να πάνε στο κοντινότερο σχολείο. Η σχολική διαρροή και η παιδική εργασία σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Για πρώτη φορά λείπουν τόσοι εκπαιδευτικοί από τις αίθουσες, ενώ αυξάνουν οι ελαστικά εργαζόμενοι που με 600€ περιδιαβαίνουν την Ελλάδα και δεν θα προλαβαίνουν να μάθουν ούτε το όνομα των μαθητών τους. Στοιχειώδεις κανόνες καθαριότητας δεν τηρούνται, σοβάδες και σκεπές καταρρέουν, βιβλία αναλώσιμα και θέρμανση δίνονται με το σταγονόμετρο, εταιρείες και μ.κ.ο. παρελαύνουν στα σχολεία ψάχνοντας πελάτες. Εν τέλει η δημόσια – δωρεάν παιδεία ποτέ δεν ήταν τόσο υποβαθμισμένη και ακριβή για τη λαϊκή οικογένεια!

Είναι πρόκληση αυτή η κυβέρνηση, να καμώνεται ότι νοιάζεται για το «πρώτα ο μαθητής» που πρέπει να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις! Η επιλογή της κυβέρνησης να προχωρήσει σε επιστράτευση των εκπαιδευτικών δείχνει την ουσία της πρόθεσης που είχε από την αρχή.

Καλούμε τον Υπουργό Παιδείας να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών και να πάρει ΤΩΡΑ πίσω τα χαρτιά της επιστράτευσης και το προεδρικό διάταγμα.

Θα βρει απέναντί της όλο το οργανωμένο κίνημα, μαζί και τις λαϊκές οικογένειες. Χθες ήταν οι Ναυτεργατες και οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ, σήμερα οι εκπαιδευτικοί, αύριο κάποιος άλλος από εμάς.

√ Γι' αυτό καλούμε από τώρα τις Ενώσεις και τους Συλλόγους Γονέων να σταθούν στο πλάι των μαχόμενων εκπαιδευτικών, παίρνοντας μέρος στη διαμαρτυρία για την επαπειλούμενη επιστράτευση των εκπαιδευτικών τη Δευτέρα στις 7μ.μ. στην Αθήνα, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους

√  και κύρια να συμβάλλουν στη συνέχεια και το περιεχόμενο που πρέπει να έχει ο αγώνας, μπροστά και σε έναν καυτό Σεπτέμβρη, που δεν πρέπει να κυριαρχήσει ο φόβος της Αξιολόγησης και της τρομοκρατίας.

Όλοι εμείς οι γονείς που πασχίζουμε για το μεροκάματο της οικογένειάς μας, δεν βλέπουμε στην κυβέρνηση παρά τον δήμιό μας. Αυτοί που μας κλέβουν τη ζωή δεν γίνεται να νοιάζονται για τα παιδιά μας. Και έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η εμπειρία της φετινής χρονιάς που τελειώνει, είναι μόνο μια μικρή απόδειξη για το τι έρχεται με την νέα σχολική χρονιά. Γι αυτό δηλώνουμε απερίφραστα ότι:

Δεν θα γίνουμε το πιόνι του κοινωνικού αυτοματισμού. Άνεργοι, εργαζόμενοι, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές έχουμε κοινό συμφέρον και κοινό αντίπαλο και πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, ανοίγοντας το θέμα της απεργίας διαρκείας μέσα στις εξετάσεις, δυστυχώς, δεν απέφυγε την παγίδα που έστησε η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, για να απομονώσουν τον εκπαιδευτικό από το γονιό και τον μαθητή του.

Ξέρει η κυβέρνηση ότι έτσι μόνο θα μπορέσει να προχωρήσει ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΗ το έργο της. Το κίνημα όμως έχει εμπειρία που πρέπει να την αξιοποιήσει. Ο αγώνας για το σχολείο που έχουμε ανάγκη είναι αγώνας διαρκείας, δεν ξεκινάει σήμερα και δεν τελειώνει αύριο, χρειάζεται πολύμορφη, συνεχή και συνεπή δράση που θα συγκεντρώνει δυνάμεις και δεν θα τις σκορπάει. Δεν αφορά μια ομάδα ειδικών, είναι αναπόσπαστο κομμάτι των αιτημάτων και των διεκδικήσεων του οργανωμένου λαϊκού κινήματος. Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να χτίσουμε τις δικές μας συμμαχίες. Γι' αυτό:

√  Καλούμε, ως ΑΣΓΜΕ, σε κοινή συνάντηση την ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ, προκειμένου να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας ενάντια στον εκφοβισμό της επιστράτευσης και να σχεδιάσουμε κοινή δράση και πλαίσιο διεκδίκησης, ενάντια στο «νέο σχολείο», για το σχολείο των αναγκών της λαϊκής οικογένειας.

√ Καλούμε όλο το λαϊκό κίνημα να πάρει άμεσα πρωτοβουλίες για να ακυρώσει την τρομοκρατία της κυβέρνησης και να κάνει δική του υπόθεση τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η δημόσια εκπαίδευση. Να μην επιτρέψουμε να γίνουν τα παιδιά μας δούλοι του 21ου αιώνα.

Το Δ.Σ. της ΑΣΓΜΕ

11-5-2013

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 11 Μαΐου 2013, http://www.prismanews.gr/index.php/ellada/paideia/item/46907-apergia-olme

* ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

ΕΛΛΑΔΑΣ(Α.Σ.Γ.Μ.Ε.)

Βερανζέρου 22, 6ος όροφος, 104 32, ΤΗΛ

–

ΦΑΞ : 210 5242386

goneis@mail.gr, http://www.goneis.org,

http://www.goneis.org/omosp-athinas/nfblog//__HOMEDIR__/www/omosp-athinas/nfblog/wp-content/uploads/2013/05/2013_05_11_ASGME_OLME.pdf

Τι κάνουμε τώρα; (6) – Έξω από την ΕΕ!

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς έφθασε να γίνει και αξιωματική αντιπολίτευση κάνοντας υποσχέσεις για ακύρωση των μνημονίων μέσα στην Ευρωζώνη, τη στιγμή που δεν υπήρχε σοβαρός οικονομολόγος στον κόσμο να πιστεύει ότι αυτό ήταν δυνατό. Αυτό άλλωστε αποδείχθηκε αργότερα με την Κύπρο, όπου άρκεσε να κλείσει η Ευρωχούντα για μερικές μέρες τη στρόφιγγα της ρευστότητας και να τελειώσουν οι ηρωισμοί. Όμως, οι οικονομικοί «εγκέφαλοι» του ΣΥΡΙΖΑ δεν το έβλεπαν αυτό,  ενώ ο υποψήφιος «τσάρος της οικονομίας» του κόμματος, από τη πρώτη μέρα της κρίσης μέχρι σήμερα, συναγωνιζόταν τους τοποτηρητές της Χούντας στην Ελλάδα στην κατατρομοκράτηση του Ελληνικού λαού για τη καταστροφή… του Νώε που θα ακολουθούσε την έξοδο από το Ευρώ. Και αυτό, τη στιγμή που έγκυροι, ακόμη και ορθόδοξοι, οικονομολόγοι στο εξωτερικό υποστήριζαν ότι η έξοδος από το Ευρώ ήταν το ελάχιστο για να αποφευχθεί η καταστροφή – άποψη με την οποία δεν συμφωνώ, εάν η έξοδος από την ευρωζώνη δεν συνοδεύεται και με ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ. Και έρχεται σήμερα ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του Μονάχου (ίσως το εγκυρότερο Γερμανικό οικονομικό Ινστιτούτο)  να δηλώνει ότι «η Ελλάδα θα είχε σήμερα ξεπεράσει την κρίση, αν την άνοιξη του 2010 είχε χρεοκοπήσει και αποχωρήσει από την Ευρωζώνη» – πρόταση που είχαμε κάνει από το χειμώνα του ίδιου έτους (Ε, 28/2/2010).

Όσοι λοιπόν ισχυρίζονται ότι «δεν κουνιέται φύλλο», από δήθεν… ψυχολογικούς ή παρόμοιους λόγους, απλά ασεβούν σε βάρος ενός λαού που βρέθηκε στη μεγαλύτερη ίσως κρίση της σύγχρονης Ιστορίας του, χωρίς μια Αριστερά που θα μπορούσε να ηγηθεί ενός παλλαϊκού αγώνα για να την ξεπεράσει, αλλά, αντίθετα, με το μεγαλύτερο μέρος της να τον αποπροσανατολίζει και να τον εκφοβίζει, σε αγαστή σύμπνοια με τις συστημικές δυνάμεις. Και κυρίως, όταν είναι τέτοια η φύση της σημερινής κρίσης, με τη πολυπλοκότητα που χαρακτηρίζει τα αίτιά της και τη ριζικότητα των μέτρων που απαιτούνται για την υπέρβασή της που χωρίς μια εμπνευσμένη και ριζοσπαστική αριστερή ηγεσία να συγκροτήσει ένα παλλαϊκό μέτωπο (αντίστοιχο του κατοχικού ΕΑΜ) για την έξοδο από την ΕΕ και την αυτοδύναμη οικονομία, αυτό είναι αδύνατο. Οι συστημικές δυνάμεις, από μόνες τους, ήταν πολύ εύκολο να εκμεταλλευθούν τον κίνδυνο του αγνώστου που ενείχε η έξοδος από την ΕΕ  για να τρομοκρατήσουν τη πλειοψηφία. Πόσο μάλλον όταν είχαν και τη συμπαράσταση της «Αριστεράς» και της σχετικής με αυτήν διανόησης, πέρα από τους συστημικούς ακαδημαϊκούς και κονδυλοφόρους. Όταν, όπως αποκαλύφθηκε τελευταία, η Ευρωχούντα ξοδεύει 3 εκ. Ευρώ από τα λεφτά των φορολογούμενων για να διαφημίζεται η ανάγκη για την ΕΕ μέσα από ανώνυμα "τρολλς" στο διαδίκτυο, που επεμβαίνουν ως δήθεν πληροφορημένοι ή "αντικειμενικοί" πολίτες για να συκοφαντούν ή να διαστρεβλώνουν κάθε αντίθετη γνώμη και τους υποστηρικτές της (Daily Telegraph, 3/2/2013), μπορεί κάποιος να αντιληφθεί τι αγώνα έχει να αντιμετωπίσει  εάν θα ήθελε να εναντιωθεί στο "ρεύμα", από συστημικές δυνάμεις αλλά και από δήθεν "προοδευτικές". [2]

Και αν ρωτήσει κανένας τους εγκέφαλους του ΣΥΡΙΖΑ γιατί πρέπει ο  λαός να εξαθλιωθεί με τη μαζική ανεργία, την οποία, εκτός από τα πληρωμένα παπαγαλάκια, κανένας δεν προβλέπει ότι θα πάψει να είναι μαζική στο μέλλον (εκτός βέβαια αν μετατραπεί σε άθλια χαμηλόμισθη, μερική ή περιστασιακή, απασχόληση), την φτωχοποίηση τεράστιου τμήματoς των λαϊκών στρωμάτων και τον εξαναγκασμό των εκπαιδευμένων νέων σε αναγκαστική μετανάστευση, η απάντηση που δίνουν είναι ότι αυτό που προσπαθεί το κόμμα τους είναι «να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων σε συμμαχία με τους εργαζόμενους στις άλλες χώρες της Ε.Ε. ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό». Και μέχρι βέβαια να αναπτυχθεί παρόμοιο πανευρωπαϊκό κίνημα μέσα στην ΕΕ, που κανένας δεν βλέπει σήμερα στον βαθύ ορίζοντα, η απάντηση δίνεται με …ευχές του τύπου "γενικός ξεσηκωμός'', ενώ οι άλλοι γύρω αυτοκτονούν, πεινούν ή μεταναστεύουν…

Όμως η λύση υπάρχει: το παλλαϊκό μέτωπο που προτάθηκε με τα παρακάτω άμεσα αιτήματα.

1. Τη  μονομερή ταυτόχρονη έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ – όχι με δικολαβισμούς  του τύπου «ρήξη και αποδέσμευση» από την ΕΕ σε…τρία τέρμινα  που χρησιμοποιεί τμήμα της  Αριστεράς, γιατί η παραμονή στην ΕΕ με δραχμή θα είναι ακόμη πιο καταστροφική από τη σημερινή κατάσταση.

2. Ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (δηλαδή μονομερή διαγραφή του χρέους).

3. Αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση του κοινωνικού πλούτου  που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ.

4. Επανεισαγωγή της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλα μέτρα ώστε να μην πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα από τις συνέπειές της. 

5. Μόνιμοι αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών.

6. Επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προμνημονιακά επίπεδα με παράλληλη επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, που θα αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.

7. Κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες,

8. Γενική καταγραφή κινητής και ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων στο εξωτερικό και επιβολή δραστικού «προοδευτικού» φόρου μεγάλης περιουσίας.

9. Δημιουργία ενός πραγματικά λαϊκού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και θα ελέγχεται από τα λαϊκά στρώματα. [3] 

Αλλά θα χρειαστεί να επανέλθω για τις γεωπολιτικές επιπτώσεις παρόμοιου προγράμματος με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία.

                                                                                                                                                                                                             Παραπομπές

[1]  Βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος 2010) Μέρος δεύτερο

[2] Θύμα παρόμοιας προσωπικής  συκοφαντικής εκστρατείας από διαδικτυακό κουκουλοφόρο με το ψευδώνυμο Omadeon είχε πέσει πέρυσι και η στήλη

[3]  Βλ. Έκκληση για ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης <http://www.periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2012-02-29/metopo-koinonikis-ethnikis-apeleftherosis>

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (12 Μαΐου 2013). Μια πιο σύντομη εκδοχή του άρθρου αυτού, λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης, δημοσιεύθηκε στην Kυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Το είδα: 12-5-2013: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_05_12.html

ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΝ ΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ

Το διακύβευμα δεν είναι συντεχνιακό, το αίτημα είναι πολιτικό

Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη*

Πολλάκις έχει ειπωθεί ότι  οι εκπαιδευτικοί  είναι ράθυμοι, δεν εργάζονται  επαρκώς, έχουν μεγάλες διακοπές και αδιαφορούν για το αντικείμενό τους. Το 2009  τα στοιχεία του Υπουργείου Παιδείας, που στάλθηκαν επισήμως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έδιναν μία εντελώς στρεβλή εικόνα για τα εκπαιδευτικά ωράρια, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μισθολογικές μειώσεις και αύξηση του ωραρίου εργασίας των εκπαιδευτικών με τα οποία είμαστε αντιμέτωποι σήμερα. Το Υπ. Παιδείας είχε δώσει τότε 16 ώρες για όλους του εκπαιδευτικούς.

Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι γιατί να συμβαίνει αυτό από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες. Η απάντηση είναι απλή: Καταρρακώνοντας τους εκπαιδευτικούς στα μάτια της κοινωνίας  επιδιώκεις να διαλύσεις την εκπαίδευση, δημιουργώντας αμόρφωτους πολίτες, πολίτες χωρίς κριτήρια, άρα χειραγωγήσιμους.

Καταρρακώνοντας, όμως, τους έλληνες εκπαιδευτικούς στα μάτια της υπόλοιπης Ευρώπης κάνεις την παιδεία βορά στα ξένα συμφέροντα, με προφανή ανταλλάγματα, αδιαφορώντας κυνικά για το μέλλον αυτού του τόπου.

Διεθνείς μελέτες έχουν αποδείξει ότι το στρες αλλά και η μεγάλη ψυχοφθορά που συνεπάγεται η διδασκαλία σε τάξη διαμορφώνουν το επιτρεπτό ωράριο των εκπαιδευτικών παγκοσμίως. Μόνο στις τριτοκοσμικές και παρηκμασμένες κοινωνίες συμπεριφέρονται στους δασκάλους τους ως σκλάβους, από την άποψη του ωραρίου και της αμοιβής. Η διαφαινόμενη αύξηση του ωραρίου στην Ελλάδα, σε συνδυασμό  με τη μισθολογική μείωση που υπέστησαν οι εκπαιδευτικοί  τα τελευταία  χρόνια, επιβεβαιώνουν μάλλον μια παρηκμασμένη κοινωνία που οδεύει, αν δεν ανήκει ήδη, στον τρίτο κόσμο. Οι συνθήκες εργασίες των εκπαιδευτικών αντανακλούν και τις συνθήκες εργασίας των παιδιών.

Με την επιβολή του μνημονιακού σκοταδισμού στην Ελλάδα τα νεοφιλελεύθερα σχέδια μπήκαν σε εφαρμογή. Η μείωση του μισθού ήταν  για όλο το δημόσιο τομέα το πρώτο μέτρο. Άλλαξαν το νομικό πολιτισμό καταστρατηγώντας το  πειθαρχικό δίκαιο και επιχειρώντας να  εκφοβίσουν τους εκπαιδευτικούς με το επιχείρημα ότι, αν δεν εφαρμόσουν την οποιαδήποτε οδηγία του Υπουργείου, θα τεθούν σε αργία και στο τέλος θα απολυθούν. Συνέχισαν με το μέτρο των υποχρεωτικών μετακινήσεων, διαλύοντας τις ζωές χιλιάδων οικογενειών. Στα πλαίσια αυτά, προχώρησαν  σε ενοποίηση των νομών στις μεταθέσεις καθώς και σε συγχωνεύσεις σχολείων και τμημάτων. Σχεδίασαν την αξιολόγηση τιμωρητικά και εισήγαγαν τον ανταγωνισμό  και την ανθρωποφαγία μεταξύ των συναδέλφων.  Η αύξηση του διδακτικού ωραρίου έρχεται να συμπληρώσει τον κρίκο μιας αλυσίδας που έφτιαξαν για να  δέσουν τους εκπαιδευτικούς και να τους συντρίψουν. Είναι ξεκάθαρο ότι το ζητούμενο δεν είναι κυρίως το οικονομικό πρόβλημα. Είναι η επίφαση για να επιτύχουν κάτι πολύ χειρότερο: Να χτυπήσουν την καρδιά του εκπαιδευτικού συστήματος, δηλαδή  τον    εκπαιδευτικό, προκειμένου να διαλύσουν κάθε ευκαιρία για μόρφωση των παιδιών  και να χειραγωγήσουν απόλυτα  τον ελληνικό λαό.Είναι πατριωτικό μας καθήκον πλέον να αντισταθούμε σ' αυτά τα σχέδια.

 Χρειάζεται να γίνει κατανοητό στην κοινωνία ότι επιχειρείται να δημιουργηθεί ένα σχολείο πολλών ταχυτήτων, που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Οι εξετάσεις που εισάγονται στα πειραματικά σχολεία εξυπηρετούν αυτόν το στόχο. Θα δημιουργηθούν παντού τέτοια σχολεία, προκειμένου να φοιτούν οι καλύτεροι μαθητές, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα σχολεία να στερηθούν το καλύτερο δυναμικό τους. Η αξιολόγηση, όμως, έχει σχέση και με την επίδοση των μαθητών. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνονται δύο στόχοι: Ο πρώτος στόχος είναι να απαξιωθούν τα δημόσια σχολεία, καθώς η αξιολόγηση θα συνδέεται και με τη χρηματοδότηση των σχολείων. Και ένα σχολείο χωρίς μαθητικό δυναμικό με καλές επιδόσεις θα υποχρηματοδοτείται, με συνέπεια το μαρασμό του και εν τέλει το κλείσιμό του. Ο δεύτερος στόχος είναι να επιτευχθεί, μέσω της υποχρηματοδότησης, η χαμηλή ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης που θα οδηγήσει στη χαμηλή μόρφωση της πλειοψηφίας των παιδιών. Επομένως, με αυτό τον τρόπο, δημιουργείται το ταξικό σχολείο. Τα πειραματικά σχολεία θα τροφοδοτούν την κυρίαρχη τάξη με στελέχη ικανά να διοικήσουν τους μηχανισμούς και  από τα υπόλοιπα σχολεία θα αποφοιτούν εκείνοι οι οποίοι θα αποτελέσουν τη χειραγωγήσιμη φθηνή εργατική μάζα.

Οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να κατανοήσουν ότι το διακύβευμα δεν είναι συντεχνιακό. Το αίτημα είναι πολιτικό. Τίθεται ζήτημα ζωής και αξιοπρέπειας. Η ανήθικη πολιτική της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας οδηγεί στην καταστροφή και το μνημόνιο σε ένα φαύλο κύκλο ανισοτήτων. Η ενότητα, η ομοψυχία και η ενεργός δράση είναι καθήκον όλων μας. Η πολιτική αυτή αλώνει τις ζωές μας και καταρρακώνει την ύπαρξή μας.

12-5-2013

* Πρόεδρος Α΄ΕΛΜΕ Πέλλας, Θεολόγος-Φιλόλογος 

Η επιστράτευση θα ρίξει το μνημόνιο

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Αρκεί ένα τεράστιο πάρτυ μαθητών, καθηγητών

και εργαζομένων για να τελειώσουμε με την Τρόικα.

Ο κόσμος το έχει καταλάβει. Ο πανικός στην κυβέρνηση και στα γραφεία των αργυρώνητων δημοσιογράφων δεν είναι τυχαίος. Αυτή η απεργία των καθηγητών μπορεί να φέρει το τέλος του μνημονίου. Αρκεί να το πιστέψουμε.

Η μάχη έχει ξεφύγει από τα πλαίσια της εκπαίδευσης και μπορεί να οδηγήσει σε γενική απεργία και ανατροπή της κυβέρνησης.

Μια τέτοια κινητοποίηση όμως δεν μπορεί ούτε να ξεκινήσει χωρίς τη συμμετοχή μιας συγκεκριμένης ομάδας: των μαθητών. Μάγκες αν πιστεύετε ότι με την ανεργία των νέων στο 64.2% υπάρχει οποιοδήποτε νόημα να δώσετε πανελλήνιες – και μάλιστα τη συγκεκριμένη εβδομάδα που σας το ζητούν – είστε καταδικασμένοι σε αφανισμό. Για την ακρίβεια είστε τόσο ανόητοι όσο και οι πατεράδες σας και οι μανάδες σας, που σας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Είναι σαν να φοράτε γάντια για να αντιμετωπίσετε μια χιονοστιβάδα. Αλλά το ξέρετε καλά ότι εσείς δεν είστε σαν τους άλλους. Και σε αυτή τη μάχη… δεν φοράμε γάντια.

Τα σχολεία πρέπει να τεθούν υπό κατάληψη από τους ίδιους τους μαθητές που θα προστατεύσουν τους καθηγητές τους – είναι άλλωστε πολύ πιο ώριμοι από αυτούς για να το κάνουν. Οι επιτηρητές πρέπει να βρουν λουκέτα μπροστά τους. Φροντίστε να τους ξεκουφαίνει η μουσική που θα παίζετε στη διαπασών από τεράστια ηχεία.

Οι τοίχοι των σχολείων, που καταρρέουν από την εγκατάλειψη, θα είναι γεμάτοι γκράφιτι και συνθήματα. Οι δυνάμεις της αστυνομίας που θα επιχειρήσουν να σπάσουν τις καταλήψεις σας θα φύγουν πασαλειμένες με νερό και αλεύρι- όπως ακριβώς τους κάνατε το Δεκέμβριο του 2008, όταν σκότωσαν το συμμαθητή σας.

Μη φοβάστε όμως. Αυτή τη φορά θα είναι μαζί σας.

Οι γενιές των μεγαλύτερων, που τους τριβέλιζαν τα μυαλά στα θρανία με τις ειρηνικές επαναστάσεις του Γκάντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ήρθε η στιγμή να αποδείξουν τι έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια. Ο Γκάντι καλούσε σε γενικευμένη ανυπακοή απέναντι στον κρατικό μηχανισμό. Και αυτό μπορεί να γίνει.

Τα θέματα των εξετάσεων δεν πρέπει να φτάσουν στα σχολεία και αυτοί που μπορούν να τα μπλοκάρουν ξέρουν πως να το κάνουν. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν πρέπει να αφήσουν τα θέματα να περάσουν από το δορυφορικό σύστημα που χρησιμοποιείται στα εξεταστικά κέντρα. Αν χρειαστεί να κοπούν τα τηλέφωνα ας το αναλάβουν άλλοι συνάδελφοί τους. Αν τα στείλουν με κούριερ θα βρουν τους δρόμους μπλοκαρισμένους από τους εργαζόμενους στους δήμους.

Τα κόμματα της αριστεράς το κατάλαβαν, έστω και με καθυστέρηση, και θα είναι εκεί. Η ΔΑΚΕ, η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, δεν μάσησε στις απειλές αναγκάζοντας τον Σαμαρά να διαγράψει τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ. Οι αστείες επιθέσεις από τους κλόουν της πολιτικής και τους παπαγάλους των νυχτερινών δελτίων ειδήσεων απλώς επιβεβαιώνουν την ορθότητα των επιχειρημάτων των καθηγητών.

Τα μεγάλα συνδικάτα μπορούν να παραλύσουν τη χώρα. Είναι η τελευταία τους ευκαιρία να αποδείξουν ότι είναι κάτι περισσότερο από μηχανισμοί υπουργοποίησης συνδικαλιστών. Διαφορετικά θα έχουν διαλυθεί και αυτά σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Οι καλλιτέχνες προλαβαίνουν να ετοιμάσουν τις συναυλίες τους και τις αυτοσχέδιες παραστάσεις τους. Ας αποδείξουν ότι νοιάζονται για κάτι παραπάνω από τις χαμένες τους επιδοτήσεις και τα κατειλημμένα, από μετανάστες, παγκάκια.

Οι ποδηλάτες μπορούν να κυκλώσουν τα σχολεία και οι οδηγοί ταξί να τους προστατεύσουν. Όλοι θα είναι εκεί σε ένα τεράστιο πάρτυ. Και… δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Πριν από 70 χρόνια οι Έλληνες ανέτρεψαν την επιστράτευση που προωθούσε η κυβέρνηση των δοσίλογων για να προσφέρει δωρεάν εργατικό δυναμικό στη Γερμανία. Το 2013 μπορούν να το ξανακάνουν. Οι Ισπανοί μόλις πέτυχαν μια πρώτη νίκη απέναντι στα σχέδια διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης που επιχειρούσε η δική τους τρόικα με πρόσχημα την οικονομική κρίση. Το μήνυμα ελήφθη. Είναι η καλύτερη στιγμή να τους ανατρέψετε και η Ευρώπη θα ακολουθήσει.

Αρκεί να το πιστέψετε.

Evrywhere I hear the sound of marching, charging feet, boy
Cause summers here and the time is right for fighting in the street, boy

Αρης Χατζηστεφάνου

ΠΗΓΗ: 11/05/2013,  http://info-war.gr/2013/05/…. BD/ 

Στους δασκάλους μου

Από τον Pitsirikos

Σε επιστράτευση των εκπαιδευτικών θα προχωρήσει η κυβέρνηση. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους.

Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών θα γίνει μόλις επιδοθεί η απόφαση της ΟΛΜΕ για απεργία μέσα στις εξετάσεις, αν και υπήρξε η σκέψη να επιστρατευθούν οι καθηγητές πριν ανακοινώσουν την απεργία και να επιστρατευθούν και οι μαθητές και να δώσουν Πανελλαδικές σήμερα – όλα τα μαθήματα -, ώστε να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Εν τω μεταξύ, όλα τα καθεστωτικά ξεπουλημένα σκυλιά των ΜΜΕ επιτίθενται με λύσσα στους εκπαιδευτικούς και μιλάνε για το δικαίωμα των παιδιών να δώσουν εξετάσεις για να περάσουν σε πανεπιστήμια που μοιράζουν χαρτιά χωρίς κανένα αντίκρυσμα και να οδηγηθούν στην ανεργία ή στην σκλαβιά.

 Φυσικά, τα δικά τους παιδιά πάνε σε ιδιωτικά σχολεία και σπουδάζουν ή θα σπουδάσουν στο εξωτερικό γιατί δεν καταδέχονται να τα στείλουν μαζί με τα υπόλοιπα για τα οποία κόβουν φλέβες αυτές τις ημέρες, αν και στην πραγματικότητα τα έχουν γραμμένα στ' αρχίδια τους.

Και όλοι μιλούν για τις Πανελλαδικές εξετάσεις – σαν οι εξετάσεις να είναι ο προορισμός της εκπαίδευσης και όχι η μόρφωση -, και κανείς δεν λέει πως όλο το σύστημα της εκπαίδευσης είναι εντελώς για τον πούτσο, αφού κατάφεραν να μετατρέψουν τους δασκάλους σε υπαλληλάκους και τους μαθητές σε ζόμπι.

Οι δάσκαλοι είναι αυτοί που χτίζουν μια ανθρώπινη κοινωνία, κάνουν το σημαντικότερο – μαζί με τους γιατρούς – λειτούργημα, αλλά τους έκαναν αξιολύπητα ανθρωπάκια που αναγκάζονται να γίνουν αρπακτικά για να επιβιώσουν, ενώ όσοι αρνούνται να υποταχθούν στα κελεύσματα των καιρών και τους νόμους της αγοράς, και προσπαθήσουν να παραμείνουν άνθρωποι και Δάσκαλοι, θα σαλτάρουν ή θα πεθάνουν πριν από την ώρα τους από τους καρκίνους.

Κι αντί μια ολόκληρη κοινωνία να είναι στα κάγκελα και να στέκεται στο πλευρό των εκπαιδευτικών με τους οποίους τα παιδιά τους περνάνε περισσότερο χρόνο απ' ότι με τους ίδιους – και, άρα, είναι προς το συμφέρον σου, φτωχέ μαλάκα, αυτοί οι άνθρωποι να ζουν αξιοπρεπώς -, ακούς να αναπαράγονται σχεδόν από όλους οι απίστευτες μαλακίες των ξεπουλημένων τηλεδημοσιογράφων για τις λίγες ώρες που δουλεύουν οι καθηγητές, λες και δεν πήγαμε όλοι στο σχολείο και δεν ξέρουμε από τη δική μας εμπειρία πως δάσκαλοι και καθηγητές δεν έχουν μόνο τις ώρες διδασκαλίας αλλά ένα σωρό άλλες εργασίες και υποχρεώσεις μέσα στο σχολείο αλλά και στο σπίτι τους.

Και αυτοί που είναι άνεργοι είναι έξαλλοι με τους καθηγητές που τολμούν να απεργήσουν

για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, ενώ κι αυτοί που έχουν ακόμα δουλειά είναι επίσης έξαλλοι που οι καθηγητές τολμούν να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κάνουν όλοι οι εργαζόμενοι, αλλά δεν πειράζει, αφού, όταν θα είναι όλοι άνεργοι, δεν θα απεργεί κανείς και θα είναι όλοι οι Έλληνες ευχαριστημένοι.

Και η κάθε επαγγελματική και κοινωνική ομάδα παίζει το παιχνίδι του σάπιου συστήματος και στρέφεται κατά της άλλης και προσπαθεί να την τραβήξει κι αυτήν προς τα κάτω, αντί να ακολουθήσει αυτήν που δίνει τον αγώνα της για αξιοπρέπεια.

Αλλά εγώ, φτωχέ μαλάκα, που στη ζωή μου, εκτός από τους γονείς μου, δεν αγάπησα κανέναν όσο αγάπησα πέντε έξι Δασκάλους που με ξεστράβωσαν και μου άνοιξαν πόρτες και παράθυρα και προσπάθησαν να με πείσουν πως έχω κι εγώ κάποια αξία σε αυτή τη ζωή – και θα τους είμαι αιώνια ευγνώμων γι' αυτό – έχω να σου πω πως, όταν σε έκαναν να πιστέψεις πως ένας Δάσκαλος είναι ένας ξεφτίλας και ένας τίποτα μπροστά στους οικονομικούς νταβατζήδες, τους Πρετεντέρηδες, τα ξέκωλα και τα λαμόγια που έχουν κατακλύσει τον τόπο, τελείωσες σαν άνθρωπος.

Οπότε, ζήσε τώρα μέσα στη σκλαβιά και στον βούρκο, και ρίξε εκεί και τα παιδιά σου που τόσο πολύ τα αγαπάς.

Εγώ θα είμαι πάντα με τους Δασκάλους γιατί μου έδειξαν τον ουρανό.

ΠΗΓΗ: 11 Μάι, '13, http://pitsirikos.net/2013/05/… 85/ 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Για την αντιμετώπιση του νεοναζισμού σήμερα

Της Νάντιας Βαλαβάνη

 Μελετώντας εδώ και χρόνια το έργο του Μπρεχτ και την ιστορική εμπειρία του Μεσοπολέμου και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, έχω πεισθεί ότι για να κλείσει ο δρόμος στο ρίζωμα του νεοναζιστικού φαινόμενου στην Ελλάδα, είναι ανάγκη να υπάρξουν πολλαπλά αντιφασιστικά μέτωπα. Ανάμεσα τους και το ευρύτερο δυνατό από άποψη σύνθεσης δυνάμεων και, αναγκαστικά, πιο περιορισμένο από άποψη στόχων:

Αυτό που συμπεριλαμβάνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις που διαφοροποιούνται απέναντι στο νεοναζισμό. Άρα και τα κόμματα που προωθώντας ή αποδεχόμενα την προώθηση ενός νεοφιλελεύθερου οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος έχουν ευθύνη για το φούντωμα αυτού του φαινόμενου.

Αυτό ενέχει δύο κινδύνους, τους οποίους θέλω να θέσω προκαταρκτικά και ανοιχτά στη σημερινή συζήτηση, που οργανώθηκε με πρωτοβουλία του ΙΣΤΑΜΕ – και αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη του είδους που διεξάγεται στη χώρα μας και στην οποία θα ήθελα να δω να συμμετέχουν επίσης το ΚΚΕ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες:

* Να αναζητήσουμε τον κοινό τόπο που θα μπορούσε να υπάρξει ανάμεσα στα 6 από τα 7 κόμματα της Ελληνικής Βουλής και μιας γκάμας εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων σε μια τέτοια κατεύθυνση, αποσιωπώντας τις εξαιρετικά σημαντικές μεταξύ μας διαφορές στην προσέγγιση και την ανάλυση, άρα και σ' ένα πρόγραμμα δράσης απέναντι στο νεοναζιστικό φαινόμενο. Αυτό θα έκανε ελάχιστα πειστική, άρα και αναποτελεσματική ακόμα και για τα ζητήματα που θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, οποιαδήποτε κοινή προσπάθεια.

 * Να επιχειρήσουμε ν' ανιχνεύσουμε έναν τέτοιο κοινό τόπο προτάσσοντας σε κάθε βήμα, μπροστά στο φόβο της δημιουργίας ενός πολιτικού «χυλού» που θα μας παγίδευε, ό,τι μας χωρίζει σε σχέση με το συγκεκριμένο θέμα: Με τρόπο ώστε, τελικά, για κάθε κατάφαση να υπάρχουν πολλαπλάσιες αρνήσεις και πρακτικά η επίκληση της αναγκαιότητας και της δυνατότητας κοινής δράσης σε ένα περιορισμένο πρόγραμμα στόχων να μετατρέπεται σε προσχηματική θέση για να μην υπάρξει ένα ξεκάθαρο «όχι».

* Θα ήθελα να πω με κάθε ειλικρίνεια ότι δεν ξέρω τη μεθοδολογία αποφυγής και των δύο κινδύνων, καθώς είναι η πρώτη φορά που κι εγώ συμμετέχω σε έναν τέτοιο δημόσιο διάλογο. Θα προσπαθήσω λοιπόν να εκφράσω κάποιες θέσεις για το νεοναζιστικό φαινόμενο σήμερα – ή, αν θέλετε, για το πώς η Χρυσή Αυγή (ΧΑ) μετατράπηκε από ένα περιθωριακό νεοναζιστικό γκρουπούσκουλο με εκλογική δύναμη «μηδέν κόμμα κάτι», σ' ένα κόμμα με το οποίο με τον ένα ή άλλο τρόπο δηλώνουν ότι ταυτίζονται σχεδόν 1 στους 10 Έλληνες – όσο μπορώ πιο καθαρά. Θεωρώντας παράλληλα ότι σήμερα περισσότερο ανοίγει παρά κλείνει οποιοδήποτε ζήτημα.

Πρώτη – και πιο δύσκολη ως προς το ποιες δυνάμεις θα μπορούσαν να εφαρμόσουν τα συμπεράσματα της – θέση: Η ΧΑ δεν πατάει σε στέρεο έδαφος. Ξεπροβάλλει μέσα απ' το βάλτο που δημιούργησαν οι πολιτικές λιτότητας, «τσεκουρώματος» του κοινωνικού κράτους και ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, που κατέστρεψαν ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας: Εξαθλιώνοντας ευρύτατα τμήματα της εργατικής τάξης, οδηγώντας στη βίαιη αποδόμηση των μεσαίων στρωμάτων και το 60% των νέων εκτός προοπτικής εργασίας για πολλά χρόνια.

Σήμερα ριζώνει μέσα στα απόνερα από την πειραματική εφαρμογή στην Ελλάδα με το πρώτο Μνημόνιο, για πρώτη φορά στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, της τεχνογνωσίας των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων του ΔΝΤ, που καταρτίστηκαν προς το τέλος της δεκαετίας του '80 για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και κατά την επόμενη δεκαετία εφαρμόστηκαν επίσης στην Αφρική: Προσαρμοσμένα στη μορφή της πολιτικής της επίτευξης μιας βίαιης εσωτερικής υποτίμησης, καθώς εδώ πρωτοεφαρμόστηκαν σε χώρα με κοινό νόμισμα. Η θηριώδης ύφεση και ανεργία λειτουργούν στην πραγματικότητα ως εργαλεία επίτευξης εσωτερικής υποτίμησης του νομίσματος μέσω της βίαιης ώθησης προς τα κάτω όλων των αξιών της οικονομίας, και πριν απ' όλα της τιμής της εργατικής δύναμης.

Ας σκεφτούμε ότι η κύρια δεξαμενή άντλησης δύναμης σήμερα της ΧΑ, οι νέοι των λαϊκών συνοικιών και των εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων, αλλά και οι οικογένειες τους, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα αδιέξοδο: Δεν έχουν καν την «επιλογή» της μετανάστευσης, που υπάρχει μπροστά στο περισσότερο από κάθε άλλη γενιά μορφωμένο τμήμα της νεολαίας, που σήμερα «αιμορραγεί»: 120.000 Έλληνες επιστήμονες ή το 10% του συνολικού επιστημονικού δυναμικού της χώρας, όλων των ηλικιών, αλλά στην πλειοψηφία τους νέοι μετανάστευσαν αυτά τα 3 χρόνια – κάνοντας δυσκολότερη μια ουσιαστική προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Συμπέρασμα: Η αποδέσμευση από το πλέγμα των μνημονιακών πολιτικών κι ένας νέος αέρας αγωνιστικής ελπίδας, δεν θα εξάλειφε βέβαια το πρόβλημα, θα δημιουργούσε όμως ένα ουσιαστικό πλαίσιο υλικοτεχνικών όρων και κοινωνικοπολιτικής ατμόσφαιρας, που θα αποστερούσε από τη ΧΑ το βασικό έδαφος που την τροφοδοτεί και τη ριζώνει.

Θέση δεύτερη: Το εξαιρετικά σημαντικό πρόβλημα δημοκρατίας που υπάρχει σήμερα σε όλες τις εκφάνσεις της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής ενισχύει την απονομιμοποίηση του τρόπου λειτουργίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μέσα από διάφορες διαδρομές.

Πριν απ' όλα, σαν αποτέλεσμα της κατάρρευσης των παραδοσιακών πελατειακών σχέσεων του πρώην δικομματισμού. Η χειραφέτηση απ' τις σχέσεις αυτές οδηγεί προς τ' αριστερά με την ευρύτερη έννοια. Στην αντίθετη κατεύθυνση οδηγεί η αναζήτηση υποκατάστατων αυτών των σχέσεων στο πλαίσιο κύκλων με αυστηρά ιεραρχικά πρότυπα συγκρότησης και με μιλιταριστική στάση απέναντι στη «χαλαρότητα» μιας ζωής χωρίς νόημα, που φαίνεται να μην οδηγεί πουθενά. Η απαιτούμενη ολοκληρωτική πειθαρχία-υποταγή στην ομάδα και στον «φύρερ», σε συνδυασμό με παροχή υλικής βοήθειας εμφανίζεται να «γεμίζει» το κοινωνικό κενό, στο οποίο βρίσκεται ένας άνθρωπος χωρίς δουλειά και μέσα διαβίωσης και ταυτόχρονα εκτός οργανωμένου πλαισίου κοινωνικής αλληλεγγύης και βοήθειας, ώστε να μείνει όρθιος.

Επιπλέον, η κατάσταση που επικρατεί στη Βουλή ενισχύει την έκπτωση των κοινοβουλευτικών θεσμών στη συνείδηση ευρύτερων λαϊκών μαζών: Η νομοθέτηση με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Τα νομοσχέδια-«κουρελούδες» ή τα νομοσχέδια εκατοντάδων σελίδων του «άρθρου μόνου» κ.λπ. Η ακύρωση ουσιαστικού κοινοβουλευτικού ελέγχου. Και βέβαια η απροκάλυπτη ενίσχυση, με συνεχείς ρυθμίσεις, συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων και, προπαντός, οι υπαγορευόμενοι απ' την τρόικα νόμοι, που περνούν ως οδοστρωτήρας όχι μόνο πάνω απ' τη ζωή των ανθρώπων, αλλά και απ' την αξιοπρέπεια τους και θίγουν με τον αυταρχισμό και την ενδοτικότητα τους ακόμα κι αυτό που λέμε «εθνική αίσθηση» της υπόστασης της χώρας.

Σε μια τέτοια κατεύθυνση επιδρά επίσης η αίσθηση αδικίας κι αγανάκτησης λόγω της ατιμωρησίας του λεγόμενου πολιτικού προσωπικού, που επιβεβαιώνεται καθημερινά και που τείνει να συσκοτίσει και να «βγάλει λάδι» τις οικονομικές ελίτ, ελληνικές κι ευρωπαϊκές, που ενορχήστρωσαν τη διαπλοκή.

Απ' την άλλη, η αντιμετώπιση και διάλυση με χημικά και ξύλο σχεδόν κάθε ειρηνικής συγκέντρωσης και διαμαρτυρίας ως θεσμός πλέον, οδηγεί ευρύτερα τμήματα ανθρώπων στη διαμόρφωση μιας συνείδησης περί αχρηστίας των μορφών πάλης του πολιτικού κινήματος. Η άσκηση μη κρατικής ή εμφανιζόμενης ως αντικρατικής βίας γίνεται έτσι περισσότερο εύκολα αποδεκτή ως υποκατάστατο του πολιτικού κινήματος.

Αντιφασιστική αφίσα του ισπανικού εμφυλίου

Και φυσικά δεν πρέπει να μας διαφεύγει η κατάσταση στις ένοπλες δυνάμεις. Η βασική αιτία που δεν γίνεται λόγος για δικτατορία είναι ότι η ιστορική εμπειρία του μεσοπολέμου σε συνδυασμό με την πρόσφατη εμπειρία των δικτατοριών της Νότιας Ευρώπης και την 7χρονη χούντα λειτουργούν σαν «αναχώματα». Με ένα στρατό, όμως, που βρίσκεται σε πρωτοφανή δυσκολία, με το 65% των στρατιωτικών οικογενειών να βυθίζονται στη φτώχεια σύμφωνα και με οικονομική μελέτη του ΣΥΣΜΕΔ που κατέθεσα στη Βουλή, και με τα μέσα άσκησης της αποστολής του, από το πετρέλαιο μέχρι τα ανταλλακτικά, ν' αποτελούν είδη εν ανεπαρκεία την ίδια στιγμή που κυβέρνηση και Τρόικα βγάζουν στο σφυρί τις αμυντικές βιομηχανίες της χώρας, κανείς δεν πρέπει να κοιμάται ήσυχος. Και πριν απ' όλους τα στελέχη των Ε.Δ., που θα πρέπει να εμποδίσουν αποτελεσματικά τις προσπάθειες διείσδυσης του νεοναζισμού στο στράτευμα.

Τρίτη θέση: H υιοθέτηση του δόγματος «νόμος και τάξη» και «επανακατάληψη των πόλεων μας» από μεριάς κυρίως της ΝΔ, με τις επιχειρήσεις «σκούπας» και τα διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για μετανάστες, έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα: Αντί να δημιουργηθούν «αναχώματα», ενισχύεται η διαρροή προς τη ΧΑ, γιατί αυτοί που εμφορούνται ή παρασύρονται από τέτοιες αντιδραστικές αντιλήψεις, κατά κανόνα προτιμούν τους γνησιότερους εκφραστές απ' τα υποκατάστατα.

Το ουσιαστικό ξαναζωντάνεμα του κέντρου της Αθήνας και των άλλων πόλεων και το «σπάσιμο» της γκετοποίησης της παράνομης μετανάστευσης, συνδέεται πρωτίστως με την αναγέννηση της οικονομικής ζωής. Με την ενίσχυση της λειτουργίας στο Κέντρο των δημοσίων υπηρεσιών, που όλη την προηγούμενη δεκαετία «αποσύρονταν» προς τα προάστια. Και φυσικά δε μπορεί να υπάρξει λύση, αν η χώρα δεν αρνηθεί το ρόλου του ανθρωποφύλακα, που εγκλωβίζει στην πύλη εισόδου της Ε.Ε. τα κύματα των απελπισμένων «προστατεύοντας» τις χώρες προορισμού τους στη Βόρεια Ευρώπη. Ας στηρίξουμε μια τέτοια ριζικά διαφορετική πολιτική απέναντι στην Ε.Ε. στο Δουβλίνο ΙΙ και στο Δουβλίνο ΙΙΙ που διαμορφώνεται σήμερα στην ίδια με το προηγούμενο κατεύθυνση, σε συνδυασμό με άμεσα μέτρα. Ας ανοίξουμε την ουσιαστικά ανύπαρκτη σήμερα πολιτική ασύλου, ώστε να επιτραπεί σε πολλούς ανθρώπους-θύματα πολέμων και καταστροφικών καθεστώτων να φύγουν με χαρτιά απ' την Ελλάδα. Ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια, αντί να επιχειρούμε να τους χειραγωγήσουμε, με τους ανθρώπους που υποφέρουν διπλά, απ' την κρίση και απ' τη γκετοποίηση. Και ας αποδώσουμε στην αστυνομία τον κανονικό της ρόλο για την εδραίωση της αίσθησης ασφάλειας και προστασίας απ' την έξαρση της παραβατικότητας και, πολύ περισσότερο, της εγκληματικότητας, απ' την οποία πάσχουν πριν απ' όλα οι λαϊκές γειτονιές και ο κόσμος τους κι όχι τα προφυλασσόμενα από συστήματα ασφαλείας και σεκιουριτάδες πλούσια προάστια.

Έτσι θα αχρηστευόταν κι ένα μέρος των «αστικών μύθων» που καλλιεργεί η ΧΑ «κατασκευάζοντας» για τον εαυτό της το ρόλο του τιμωρού των κακών και προστάτη των αδυνάτων.

Τέταρτη θέση: Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την πρόσληψη της ιστορίας και τη διαχείριση της ιστορικής μνήμης.

Στο σχολείο τα παιδιά δεν διδάσκονται τη σύγχρονη ιστορία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Οι γνώσεις τους για τη δικτατορία περιορίζονται στην περίοδο ανάτασης του μαζικού φοιτητικού κινήματος ως φόντο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Σήμερα η ΧΑ εμφανίζεται να αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στη δημιουργία αυτόματων ξενοφοβικών και σοβινιστικών αντανακλαστικών σε παιδάκια προσχολικής ή πρώτης σχολικής ηλικίας με τη διαφήμιση των περιβόητων «μαθημάτων ιστορίας» σε συνδυασμό με την αναζήτηση αγοράς ιδιωτικών παιδικών σταθμών. Και, προπαντός, σε μια οργανωμένη παρέμβαση καταγγελίας και εκφοβισμού των εκπαιδευτικών που διακρίνονται στη δουλειά τους, και που στο σημερινό τροϊκανικό κλίμα μπορούν ευκολότατα από τη μια μέρα στην άλλη να βρεθούν στην κατηγορία του «επίορκου» και εκτός εργασίας.

Βέβαια το πρόβλημα με την ιστορική μνήμη και την πρόσληψή της απ' τις νεότερες γενιές είναι πολύ βαθύτερο. Η επιχείρηση αναθεώρησης της ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης, που εργολαβικά έχουν αναλάβει δυο-τρεις πανεπιστημιακοί με ευρύτατη πρόσβαση στα ΜΜΕ, αθωώνει ιστορικά τους δοσίλογους μεταλλάσσοντας τους από προδότες και συνεργάτες του εχθρού σε αγνούς μαχητές της «αντικομμουνιστικής ευρωπαϊκής σταυροφορίας». Ευτυχώς που απέναντι σε αυτές τις απόψεις έχουν σηκώσει μέτωπο οι σημαντικότεροι σύγχρονοι Έλληνες ιστορικοί. Ωστόσο φωτίζεται έτσι διαφορετικά από ιστορική άποψη η πρόσφατη αποστροφή της ΧΑ: «Είμαστε τα παιδιά των νικητών του Εμφυλίου».

Η συνεχιζόμενη ατιμωρησία κατά τη μεταπολίτευση, με το «στιγμιαίο», που έβγαλε λάδι το σύνολο του πολιτικού προσωπικού που υπηρέτησε στις κυβερνήσεις της δικτατορίας και τους μηχανισμούς της χούντας, με την έλλειψη οποιασδήποτε διερεύνησης των οικονομικών σκανδάλων της επταετίας, με την ατιμωρησία των βασανιστών της Ασφάλειας σε αντίθεση με τους βασανιστές της ΕΣΑ -που οδήγησε στη Δίκη των βασανιστών στη Χαλκίδα στη βασική υπερασπιστική γραμμή «δεν υπηρετήσαμε τη χούντα, αλλά διαχρονικά το αστικό καθεστώς, του οποίου αποτελούμε την ασπίδα έναντι του κομμουνισμού»- παράγουν σήμερα συγκεκριμένους «καρπούς»: Περί των «εντίμων συνταγματαρχών», που πέθαναν πένητες μέσα κι έξω από τη φυλακή έναντι της «φαυλότητας» του πριν και μετά πολιτικού κόσμου. Για το πόσο καλά δήθεν περνούσε ο κόσμος επί χούντας, που σύμφωνα με σημερινή δημοσίευση δημοσκόπησης φαίνεται να αποδέχεται το 30% των ερωτώμενων. Αλλά και στη συνεχή αναπαραγωγή φαινομένων στυλ «ζαρντινιέρας» από μεριάς θυλάκων της αστυνομίας, που καλύπτονται από την επίσημη κρατική και αστυνομική ηγεσία και γραμμή, όταν δεν προκαλεί και η ίδια τέτοια εκτεταμένα φαινόμενα: Συνήθως για να υπερασπιστεί συγκεκριμένα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ακόμα και απέναντι σε ολόκληρους πληθυσμούς, όπως στην Κερατέα και στην Ιερισσό. Αλλά και η Μανωλάδα, με τις 200 δικογραφίες των τελευταίων χρόνων, τι άλλο συνομολογεί;

Ας πάρουμε επιπρόσθετα υπόψη μας ότι οι σχετικοί θύλακοι στα σώματα ασφαλείας και στις Ένοπλες Δυνάμεις σήμερα είναι κυρίως οργανωμένοι θύλακοι της ΧΑ κι ας βγάλουμε τα αντίστοιχα συμπεράσματα για το τι πρέπει να γίνει.

Θέση πέμπτη: Το μίγμα κρίσης, σύγχυσης, δημαγωγίας και οργής τροφοδοτεί πλάι στον «κλασσικό» κοινωνικό αυτοματισμό, που έχει ως στόχο να στρέφει τμήματα ελλήνων εργαζόμενων ενάντια σε άλλα τμήματα, παρεμποδίζοντας τις μεταξύ τους μετωπικές συγκλίσεις, ένα ιδιόμορφο «μέτωπο μίσους»: «Όλων των Ελλήνων», ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη. Ο μεγαλοεργοδότης πλάι στον εργάτη, ενάντια σε οτιδήποτε «ξένο» και διαφορετικό. Με τη ΧΑ να «προεδρεύει» σε αυτό το μέτωπο ως «αντισυστημική» δύναμη και ταυτόχρονα ως «δύναμη που λύνει κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα» αλά Χεζμπολάχ. Αυτό επιτρέπει σήμερα στη ΧΑ σε επιδείξεις δύναμης με σημαία την απαίτηση να πεταχτούν έξω από βιοτεχνίες κι εργοστάσια ξένοι εργάτες για να προσληφθούν στη θέση τους Έλληνες με το ίδιο μεροκάματο – 18 ευρώ…

Η αποτροπή μετατροπής όλης της χώρας σε ΕΟΖ είναι η καλύτερη προστασία σήμερα απέναντι σε αυτές τις θέσεις, που φυσική τους επέκταση είναι να πετάξουμε τους ξένους ασθενείς απ' τα νοσοκομεία και τα παιδάκια των μεταναστών απ' τους παιδικούς σταθμούς. Ενώ η παρεμπόδιση παιδιών μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ και δε γνωρίζουν άλλη πατρίδα απ' το ν' αποκτήσουν ιθαγένεια δρα ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση.

Έκτη και τελευταία θέση: Η ΧΑ έχει πρότυπο το Ναζιστικό Κόμμα της Γερμανίας. Κι αν έσπευσε να εξαφανίσει τα σχετικά βιντεάκια και τα παλιά φύλα των εντύπων της, αυτό δεν κρύβεται. Ωστόσο η πιο αποτελεσματική απομίμηση του NSDAP δεν είναι η υιοθέτηση του «Ο αγών μου», αλλά οι τύπου Ταγμάτων Εφόδου νυχτερινές επιδρομές μπρατσωμένων αντρών ενάντια σε απομονωμένους μελαψούς λιπόσαρκους ανθρώπους. Ό,τι κατάσταση κι αν επικρατούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια στη Μανωλάδα, είναι αμφίβολο αν θα είχε συμβεί αυτή η πρωτοφανής δολοφονική επίθεση ενάντια σε απλήρωτους ξένους εργάτες, αν δεν είχε προηγηθεί η πρόσφατη εξαχρείωση της πολιτικής ζωής.

Και βέβαια η προπαγάνδιση μιας παντελώς ανιστόρητης θεωρίας περί των δύο άκρων – ανιστόρητη τόσο στη Γερμανία της Βαϊμάρης τότε, όσο και στην Ελλάδα σήμερα – δεν λειτουργεί παρά για να δημιουργεί άλλοθι πριν απ' όλα στη νεοναζιστική δράση.

Είναι φανερό ότι η μάχη ενάντια σ' αυτά τα φαινόμενα δε μπορεί να δοθεί και να κερδηθεί αναπτύσσοντας αντίπαλα στρατιωτικού τύπου σώματα. Πρέπει να δοθεί από τη μια με τον αποφασιστικό τερματισμό του καθεστώτος της ατιμωρησίας κι από την άλλη με τη μάχη στο επίπεδο των ιδεών και των αξιών: Στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση απ' αυτά που έλεγε ο Μάκης Βορίδης σε συνέντευξη του στο Βήμα στις 17.2.2013, ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι «οι ψευδοαξίες της γενιάς του Πολυτεχνείου ενταφιάστηκαν».

Σήμερα χρειάζεται η συνάντηση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων με την τέχνη, τον πολιτισμό και τις αξίες μιας αγωνιζόμενης και αλληλέγγυας κοινωνίας και ανθρωπότητας, για να περιθωριοποιηθεί ο αγριανθρωπισμός, που στις μέρες μας απλώνεται σαν κηλίδα στην ελληνική κοινωνία. Κι αυτό, ανεξάρτητα απ' τις βαθιές πολιτικές διαφορές μας, είναι στο χέρι όλων μας να επιδιώξουμε και να το πετύχουμε.

* Η Νάντια Βαλαβάνη είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Β΄ Αθηνών. Το κείμενο συνοψίζει την τοποθέτησή της στην εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ «Θεσμική απάντηση στον νεοναζισμό» (Άλιμος, 21.4.2013). Στη συζήτηση συμμετείχαν επίσης οι Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης (ΝΔ), Γιάννης Μανιάτης (ΠΑΣΟΚ), Μαρία Γιαννακάκη (ΔΗΜΑΡ) και ο γ.γ. του Υπουργείου Εσωτερικών Γιάννης Ιωαννίδης. 

ΠΗΓΗ: 4 Μαΐου 2013 http://enthemata.wordpress.com/2013/05/04/valavani/

Η επιστήμη του κοινωνικού κανιβαλισμού και η τέχνη της εξαπάτησης

Της Γιώτας Ιωαννίδου

Το 1996, ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) δημοσίευσε στο 13ο τεύχος του επίσημου περιοδικού του, ένα άρθρο του Κρίστιαν Μόρισον με τίτλο «Οι δυνατότητες πραγματοποίησης των διαρθρωτικών αναπροσαρμογών». Επρόκειτο για την έκθεση του Κέντρου Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ με θέμα τα προβλήματα και τους τρόπους πολιτικής χειραγώγησης των πληθυσμών ώστε να μπορεί μια κυβέρνηση να περνά αυστηρά μέτρα λιτότητας και τις διαρθρωτικές αλλαγές,  σαν αυτά που επέβαλε κατά τη δεκαετία του 1980 η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού σε μια σειρά από «αναπτυσσόμενες» χώρες και χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Ας ρίξουμε μια διαγώνια ματιά στο αποκαλυπτικό αυτό κείμενο.

Γκαιμπελικό άρθρο πρώτο

[…] όπου τέθηκε θέμα διαρθρωτικών αλλαγών, οι διεθνείς οργανισμοί [ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, κ.λπ.] απαίτησαν δραστική μείωση των βασικών δημόσιων δαπανών. Αυτό έκανε αντιδημοφιλείς τις κυβερνήσεις, οι οποίες, σε περίπτωση ταραχών, κατέφυγαν στην καταστολή πολλαπλασιάζοντας το πολιτικό κόστος. […] Η εφαρμογή προγραμμάτων διαρθρωτικών αλλαγών σε δεκάδες χώρες κατά τη δεκαετία του 1980 έδειξε, ότι είχαμε παραμελήσει την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Πιεζόμενες από απεργίες, διαδηλώσεις, ακόμα κι εξεγέρσεις, πολλές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να διακόψουν ή να περικόψουν σημαντικά τα προγράμματα αυτά. Έτσι αναγκαστήκαμε να αναγνωρίσουμε, ότι η οικονομική επιτυχία της διαρθρωτικής αναπροσαρμογής εξαρτάται από τη δυνατότητα πολιτικής πραγματοποίησής της. […]

Μετάφραση

Χωρίς επεξεργασμένο πολιτικό σερβίρισμα, η κοινωνία δεν μπορεί να καταπιεί εύκολα την πολιτική εξανδραποδισμού της

Πως αλήθεια όμως αυτό μπορεί να επιτευχθεί;

Γκαιμπελικό άρθρο δεύτερο

[…] οι περικοπές στα λειτουργικά έξοδα του κράτους πλήττουν τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά οι κυβερνήσεις μπορούν να πάρουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους αν κινηθούν ευέλικτα παρουσιάζοντας, με τη βοήθεια του Τύπου, αυτά τα μέτρα σαν μέτρα ισονομίας με το επιχείρημα, ότι εφόσον ζητούνται θυσίες από όλο το λαό, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν γίνεται ν' αποτελούν εξαίρεση. […]

Μετάφραση

Η διάλυση των κοινωνικών δαπανών, που είναι η πρώτη προτεραιότητα,  θα πλήξει αναπόφευκτα τους δημόσιους υπάλληλους, οι οποίοι για να μη μπορούν να αντιδράσουν, θα πρέπει να διασυρθούν στα μάτια της κοινωνίας, με τη βοήθεια φυσικά του (ελεγχόμενου) Τύπου. Σας θυμίζει τίποτα;

Αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν  όλοι τον ίδιο ρόλο. Ας δούμε την ειδική σημασία που δίνει ο δάσκαλος της επιστημονικής εξαπάτησης στους εκπαιδευτικούς.

Γκαιμπελικό άρθρο τρίτο

[…] Ειδικά οι απεργίες των εκπαιδευτικών, αν και καθαυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να κατέβει σε διαδηλώσεις και σε αυτή την περίπτωση η καταστολή μπορεί εύκολα να έχει δραματικές συνέπειες. […]

Μετάφραση

Ο εκπαιδευτικός έχει μια ειδική σχέση με τη νεολαία. Μπορεί από παιδονόμος όπως τον θέλουν οι κρατούντες, να μετατραπεί σε δάσκαλο της αξιοπρέπειας και της αντίστασης για αυτό πρέπει να πειθαρχηθεί.

Μα πως είναι δυνατό όμως  η κοινωνία να δεχτεί τη διάλυση της παιδείας; Ας δούμε τη μέθοδο.

Γκαιμπελικό άρθρο τέταρτο

[…] Μια από τις βασικές περικοπές αφορά στα λειτουργικά έξοδα των σχολείων και των πανεπιστημίων. Είναι πολύ προτιμότερη επιλογή από μια δραστική μείωση του αριθμού των μαθητών και των σπουδαστών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν βίαια στο ενδεχόμενο να αποκλειστούν τα παιδιά τους από την εκπαίδευση. Δεν θα αντιδράσουν όμως σε μια σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Έτσι σιγά-σιγά θα δεχτούν να πληρώνουν κάποιο ποσόν για να σπουδάζουν τα παιδιά, ή να περικοπεί κάποια εκπαιδευτική δραστηριότητα. […]

Μετάφραση

Η ουσία της επιδίωξης είναι η υποβάθμιση της εκπαίδευσης. Αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο σήμερα στην Ελλάδα:  Κύμα συγχωνεύσεων σχολείων, οικονομικός στραγγαλισμός μέσω περικοπής λειτουργικών δαπανών, τορπίλη σε μουσικά και αθλητικά σχολεία όπως και στην ειδική αγωγή, κατάργηση πρόσθετης και ενισχυτικής, κόψιμο σε βιβλιοθήκες, εκδρομές, αθλητικούς αγώνες, επιχορηγήσεων σε προγράμματα, αδιαφορία για τις μετακινήσεις των μαθητών, μηδενισμός διορισμών, κενά μέχρι τέλους της σχολικής χρονιάς, αύξηση των μαθητών ανά τμήμα και άλλα. Αυτά λοιπόν θα περνάνε, αλλά η κυβέρνηση θα φωνασκεί υπέρ των μαθητών ή των εξετάσεων τους, χαϊδεύοντας την άγνοια που καλλιεργεί στους υπηκόους.

Τώρα είναι όλα πιο καθαρά.

Η μεθοδολογία που ακολουθείται σήμερα με την διαπόμπευση των εκπαιδευτικών, ώστε η ‘'κοινή γνώμη'' (κάτι σαν ‘'κοινή γυνή'' ακούγεται αυτό πλέον) να υποδεχτεί τον εξανδραποδισμό τους ως πράξη δικαιοσύνης, αποτελεί  πιστή εφαρμογή αυτών των υποδείξεων πολιτικής.

Ο ίδιος ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ Angel Gurría («Σύμβουλος» της κυβέρνησης μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ), σε κοινή συνέντευξη Τύπου με υπουργούς της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, παρουσίασε την «Έκθεση» του Οργανισμού για την «ελληνική οικονομία», ενώ στα χέρια της τότε υπουργού Παιδείας κ. Άννας Διαμαντοπούλου κατατέθηκε προς «αξιοποίηση» επιμέρους Έκθεση του ΟΟΣΑ που αφορούσε στην Ελληνική Εκπαίδευση. Το κείμενο πρότεινε ένα σχολείο στηριγμένο στο νέο δημόσιο μάνατζμεντ, με κλείσιμο των μικρών μη αποδοτικών μονάδων, γενικευμένη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των μηχανισμών, εισαγωγή της ‘'αξιολόγησης'' των εκπαιδευτικών  και ισχυροποίηση της  παρέμβασης της αγοράς.

Είναι αυτό το κείμενο, στο οποίο αναφέρονται σήμερα σε πλήρη σύμπνοια όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ για να αποδείξουν ότι οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν λιγότερο από όλους στην Ευρώπη (μήπως το ίδιο δεν έλεγαν και για όλους τους εργαζόμενους στην Ελλάδα αρχικά;).

Με το ίδιο ιερό κείμενο και την περίφημη αναλογία εκπαιδευτικών / μαθητών -τη μικρότερη σε Ευρώπη και χώρες του ΟΟΣΑ-  προσπαθούσαν να πείσουν πέρσι για την επιστημονική αναγκαιότητα των συγχωνεύσεων, όπως βάφτισαν το κλείσιμο των σχολείων. Τι κι αν από τον Γενάρη του 2012, δόθηκε στη δημοσιότητα η μελέτη του ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ, «Μελέτη στοιχείων για την Εκπαίδευση και τους Εκπαιδευτικούς στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες», που αποδεικνύει ότι ορισμένα στοιχεία δεν ισχύουν ή εξηγεί τις αποκλίσεις άλλων.

Η ιστορία εξελίσσεται σαν αυτή με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Πληρώθηκαν ένα σωρό λεφτά, για να μετρηθεί ο ήδη γνωστός αριθμός τους. Αποκαλύφθηκε μέσω της επίσημης απογραφής, ότι δεν άγγιζαν ούτε τις 650.000 από  το ενάμιση ή και δύο  εκατομμύρια που διαδιδόταν πλατιά από τα επίσημα χείλη.  Απλά τα ΜΜΕ δεν το είδαν.

Για να δούμε λοιπόν τα στοιχεία του ΟΟΣΑ ξανά.

Σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ, το 2011-12 η αναλογία μαθητών ανά καθηγητή ήταν 1:8,2 στα Γυμνάσια και 1:9,5 στα Λύκεια ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ των 21 ήταν 1:11,7 και 1:12,5 αντίστοιχα (στοιχεία ΟΟΣΑ). Η μικρή αυτή απόκλιση συμβαίνει στη χώρα μας λόγω γεωγραφικών ιδιομορφιών (νησιά, ορεινά, δυσπρόσιτα), της ύπαρξης των τμημάτων κατεύθυνσης σε Β και Γ τάξεις των Γεν. Λυκείων και της λειτουργίας των ειδικοτήτων στα τεχνικά Λύκεια. Η απάλειψη αυτής της απόκλισης σημαίνει ότι θα κλείσουν σχολεία σε χωριά και κωμοπόλεις (πράγμα που συνέβη και με το πρώτο κύμα των 1000 συγχωνεύσεων – καταργήσεων) και με τις περικοπές των δωρεάν μεταφορών, πολλά παιδιά θα διωχθούν από τη δημόσια εκπαίδευση. Στα λύκεια θα αδυνατούν να δημιουργηθούν τμήματα κατεύθυνσης με μεγάλο αριθμό μαθητών (ήδη από πέρσι το όριο έγινε 15 μαθητές και σε εξαιρετικές συνθήκες 10), οπότε οι μαθητές είτε θα πρέπει να πηγαίνουν σε σχολείο διπλανής περιοχής που θα υπάρχει τμήμα κατεύθυνσης της επιλογής τους ή να αλλάζουν κατεύθυνση. Αντίστοιχη θα είναι η κατάσταση στις ειδικότητες των τεχνικών λυκείων, όπου η μη ύπαρξη μαθητών θα σημάνει την κατάργηση της ειδικότητας και την μεταφορά όσων την επιλέξουν σε άλλο σχολείο της Περιφέρειας.

Όσον αφορά στο μέγεθος των σχολικών τάξεων, ο μέσος όρος των μαθητών στην Ελλάδα σε γυμνάσια και λύκεια είναι 22, πάνω δηλαδή από το μέσο όρο της ΕΕ των 21, που είναι 21,9. Ωστόσο, εδώ δεν φαίνεται να υπάρχει η ευαισθησία της προσέγγισης του μέσου όρου της ΕΕ, από την κυβέρνηση μιας και ο στόχος είναι οι 30 μαθητές στην τάξη.

Οι εκπαιδευτικοί διαθέτουν συνολικό εργασιακό ωράριο, ένα μέρος του οποίου είναι οι ώρες διδασκαλίας στην τάξη (διδακτικό). Σύμφωνα με τα στοιχεία του Δικτύου Ευρυδίκη «Αριθμοί κλειδιά της εκπαίδευσης στην Ευρώπη 2009», ο μέσος όρος του διδακτικού ωραρίου για τους καθηγητές της ΕΕ των 25, ήταν 18,4 για το Λύκειο και 19,1 για το Γυμνάσιο, ενώ ο μέσος όρος για την Ελλάδα ήταν 18,5.

Σύμφωνα με πρόσφατη (2012) μελέτη της UNESCO κάθε ώρα διδακτικού έργου ενός καθηγητή αντιστοιχεί σε 4 ώρες εργασίας γραφείου! Για αυτό η τάση στις χώρες της Ευρώπης ήταν η μείωση του διδακτικού ωραρίου τα τελευταία χρόνια, εκτός από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Πέραν τούτου, ο μέσος όρος για την Ελλάδα των 18,5 διδακτικών ωρών προκύπτει με το δεδομένο των 16 ωρών εβδομαδιαίας εργασίας – που το υπουργείο παιδείας έδωσε σαν ωράριο όλων των καθηγητών – ενώ οι καθηγητές δουλεύουν με 21 ώρες πλήρες ωράριο που γίνεται 16 ώρες μετά από 20 και πλέον χρόνια εργασίας.

Παρόλα αυτά, η Καθημερινή της Κυριακής 4/5/13 επιμένει ότι οι έλληνες καθηγητές διδάσκουν μόνο 415 ώρες ενώ ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες για το γυμνάσιο και 658 ώρες για το λύκειο και για τις χώρες της ΕΕ/21 660 και 629 αντίστοιχα. Δεν προβληματίζεται βέβαια καθόλου, πώς στον ίδιο πίνακα φαίνεται οι έλληνες καθηγητές  να εργάζονται 1176 ώρες κατ έτος έναντι 1171 στο γυμνάσιο και 1114 στο λύκειο των χωρών του ΟΟΣΑ και 1057 και 1049 αντίστοιχα της ΕΕ/21. Γιατί η αξία μιας μελέτης, κατά ορισμένα ΜΜΕ, είναι μόνο η παροχή στοιχείων επιβεβαίωσης της  κυβερνητικής πολιτικής. Η απάντηση βρίσκεται στο εργασιακό ωράριο, που στην Ελλάδα είναι 30 ώρες έναντι 27,5 ωρών του μέσου ευρωπαίου στις 27 χώρες της ΕΕ.

Οι καθηγητές δεν διδάσκουν μόνο. Παρακολουθούν την πορεία των μαθητών τμημάτων που είναι υπεύθυνοι, επικοινωνούν με τους γονείς, εκτελούν διοικητικά καθήκοντα, συμπληρώνουν στατιστικά κλπ, διορθώνουν γραπτά, περνούν βαθμολογίες, προετοιμάζουν εκπαιδευτικά προγράμματα, γιορτές, εκδρομές, θεατρικά κλπ, ασχολούνται με σεμινάρια και εργαστήρια, προετοιμάζουν σημειώσεις και σχέδια, ειδικές παρεμβάσεις, συνεδριάζουν και συζητούν ότι προβλήματα ανακύπτουν κλπ κι όσα από αυτά δεν μπορούν να τα κάνουν εντός της σχολικής μονάδας (γιατί δουλεύουν όλοι μαζί σε μια αίθουσα με κολλητά γραφεία και χωρίς υπολογιστή ή άλλα μέσα) τα κάνουν στο σπίτι τους.

Οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν περίπου 39 εβδομάδες το χρόνο έναντι 38,6 των ΕΕ/27. Ενώ όμως δουλεύουν περισσότερο, διδάσκουν μόνο 31 εβδομάδες, καθότι  4-5 εβδομάδες το χρόνο,  είναι οι εξετάσεις, πράγμα που δε συμβαίνει σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα, ενώ ο υπόλοιπος χρόνος αντιστοιχεί σε διοικητική απασχόληση.

Η Ελλάδα είναι το βασίλειο της εξεταστικής λαιμητόμου, με διαφωνία των εκπαιδευτικών και μάλιστα αυτός ο ανορθολογισμός θα ενταθεί αν περάσουν τα μέτρα της κυβέρνησης.

Είναι απίστευτη αυτή η στρέβλωση και δεν μπορεί να μένει εκτός συζήτησης.

Η διδασκαλία στην τάξη μειώνεται, αλλά οι ώρες των εξετάσεων αυξάνονται.

Το σχολείο απαξιώνεται, αλλά το φροντιστήριο προετοιμασίας για τις εξετάσεις,  αποθεώνεται ως θεσμός!

Συμπερασματικά οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν περισσότερο από τους ευρωπαίους και οι ώρες διδασκαλίας τους (χωρίς τις εξετάσεις) είναι περισσότερες από 573,5 κατά μέσο όρο (31 εβδομάδες χ 18,5).

Επιπλέον στις χώρες της ΕΕ, υπάρχουν βοηθοί διδασκόντων, σε αναλογία  6,5 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0,4 μόνο στα εργαστήρια της ΤΕΕ

Υπάρχει διοικητικό προσωπικό σε αναλογία 10,9 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 1,4

Υπάρχει επιστημονικό προσωπικό για τη στήριξη του σχολείου (κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι κλπ) σε αναλογία 7,8 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0.

Υπάρχει βοηθητικό προσωπικό σε αναλογία 12,7 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0,3

Και επιπλέον σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, για το 2009 ο μέσος όρος για τις χώρες του ΟΟΣΑ των ετήσιων μεικτών αποδοχών του αρχικού μισθού των καθηγητών ήταν 29.472και ο αντίστοιχος μέσος όρος για τις χώρες της Ε.Ε. ήταν 29.459.

Ο μέσος όρος για τις χώρες του ΟΟΣΑ των ετήσιων μεικτών αποδοχών του τελικού μισθού των καθηγητών ήταν 47.740 και ο αντίστοιχος μέσος όρος για τις χώρες της Ε.Ε./21 ήταν 47.374.

Αντίθετα, για τους Έλληνες καθηγητές ο αρχικός μισθός ήταν 24.541 και ο τελικός 36.230. Έτσι η Ελλάδα κατατάσσεται στις τελευταίες χώρες (ακολουθούν μόνο Σλοβενία και Σλοβακία).

Συνολικά ο μισθός του έλληνα καθηγητή Λυκείου είναι το 54% του Φιλανδού (με 11-17 ώρες διδασκαλίας), το 58% του Ισπανού (με 17- 19 ώρες διδασκαλίας) και το 39% του Γερμανού (με 17-20 ώρες διδασκαλίας).

Ας διαλέξουμε λοιπόν.

Η συναίνεση στην αντι-εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, αφενός θα σημάνει τη διάλυση της παιδείας, αφετέρου θα σηματοδοτεί τη νίκη της πολιτικής της εξαπάτησης, την απόδειξη ότι όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταζε το δάχτυλο.

Δε μας αξίζει κάτι καλύτερο σαν κοινωνία;

ΠΗΓΗ: Fri, 2013-05-10, http://aristeroblog.gr/node/1662

Δειλοί – άβουλοι – μοιραίοι

Των Αντώνη Ναξάκη* και Παναγιώτη Μπούρδαλα**

Όσοι παρακολουθούν εδώ και δύο χρόνια τα έργα και τις ημέρες του ΔΣ της ΟΛΜΕ, πρέπει να παραδεχτούν ότι αξίζει στην ηγεσία της (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ) ειδικό παράσημο από την τρικομματική εσωτερική τρόικα. Κατάφεραν να την αφήσουν ανενόχλητη ώστε να φέρει το δημόσιο σχολείο σε διάλυση και τους εκπαιδευτικούς στο ικρίωμα.

 Βέβαια για την καταστρατήγηση των εκπαιδευτικών δικαιωμάτων και αναγκών της νεολαίας, την κατάσταση διάλυσης του δημόσιου σχολείου και την απαξίωση-εξαθλίωση των εκπαιδευτικών, ευθύνη φέρουν εκτός από τους κυβερνώντες, πολλοί: συνδικαλιστικές ηγεσίες, εκπαιδευτικοί και πολίτες.

Όμως οι ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών όλων των βαθμίδων είναι για τα επερχόμενα παραπάνω από φανερές και καθοριστικές. Γνώριζαν πως μετά το Πάσχα θα είχαμε χιλιάδες απολύσεις με όλους τους δυνατούς τρόπους καταστρατήγησης του συντάγματος. Δεν ανέδειξαν όμως το θέμα ούτε τους τρόπους απόλυσης και δεν αναζήτησαν εκείνες τις κοινωνικές συμμαχίες προς αντιμετώπιση της κατάστασης.

Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση ανενόχλητα:

– Κατάργησε το τεκμήριο της αθωότητας και την έννοιας της τελεσιδικίας πριν την επιβολή οποιασδήποτε ποινής και αυτό ήταν αντικείμενο χαλαρών διαμαρτυριών και όχι κόκκινων γραμμών. Δεν ειπώθηκε δηλαδή καθαρά πως οι νόμοι αυτοί είναι αντισυνταγματικοί και ότι τα αποτελέσματά της δεν θα γίνουν ποτέ αποδεκτά. Ιδιαίτερα με την εξαγγελθείσα πρόθεση για κατάργηση του δευτεροβαθμίου πειθαρχικού οργάνου, οι καταγγελλόμενοι οδηγούνται σε εκτέλεση, αφού το μόνο ένδικο μέσο που απομένει είναι το Συμβούλιο Επικρατείας!

– Συγκρότησε «αντισυνταγματικά» τα πρωτοβάθμια πειθαρχικά όργανα, εν είδει ειδικών δικαστηρίων (πλειοψηφία δικαστικοί) με τη σιωπή των συνδικαλιστικών ηγεσιών, χωρίς δηλαδή ως όφειλαν να κηρύξουν τις αποφάσεις τους αντισυνταγματικές και άρα μη αποδεκτές αφού είναι παράνομες.

– Ετοιμάζει για απόλυση τους αδυνατούντες (σωματικά ή ψυχικά), χωρίς σύνταξη, ασφάλιση, περίθαλψη. Ούτε και αυτό φαίνεται να συγκινεί τις συνδικαλιστικές ηγεσίες αφού δεν έγινε εκ μέρους τους θέμα ευρείας κοινωνικής αντιπαράθεσης.

– Κλείνουν ολόκληρους τομείς του δημοσίου προσπαθώντας να δημιουργήσουν ψευδαίσθηση συνταγματικής νομιμότητας (κατάργηση της δομής πρόσληψης) και οι ηγεσίες κοιμούνται.

– Ετοιμάζονται συγχωνεύσεις – καταργήσεις τμημάτων, σχολικών μονάδων και ενώ πολλοί μαθητές δεν θα έχουν πρόσβαση σε σχολείο, καμιά συμμαχία με τις τοπικές κοινωνίες δεν χτίζεται.

– Με πρόσχημα την αύξηση του διδακτικού ωραρίου καταργούν τις οργανικές θέσεις, δημιουργώντας χιλιάδες ανέστιους – περιπλανώμενους και απολυμένους συναδέλφους, και όμως η συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ επικεντρώνεται στην αύξηση των ωρών. 

– Με το νέο Νόμο για το Γενικό Λύκειο οδηγούν στο κλείσιμο εκατοντάδες Λύκεια μετά από δυο-τρία χρόνια εφαρμογής του και η ηγεσία της ΟΛΜΕ δεν γνωρίζει τίποτα.

– Το νομοσχέδιο για το Τεχνολογικό Λύκειο είναι έτοιμο και θα φέρει ενδεχομένως άμεσες απολύσεις και όμως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ούτε το αποκαλύπτουν, ούτε τους απασχολεί.

– Με το μόνο που ασχολήθηκε το ΔΣ της ΟΛΜΕ ήταν το σχέδιο Π.Δ. για την αξιολόγηση, και αυτό σαν έκθεση ιδεών, χωρίς σχέδιο αντιμετώπισής του. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση έδωσε το σχέδιο αξιολόγησης για να εκτρέψει τα βλέμματα από τα πραγματικά επίδικα της συγκυρίας που κωδικά είναι: Τρομοκρατία – Διώξεις – Εφεδρεία – Κατάργηση οργανικότητας – Αύξηση διδακτικών ωρών εργασίας – Συγχωνεύσεις-καταργήσεις  τμημάτων και σχολείων  – Διαθεσιμότητες – Απολύσεις – Κατάργηση περιοχών μετάθεσης – Κατάργηση της δωρεάν μεταφοράς μαθητών, κλπ.

Το Π.Δ. αξιολόγησης και ο νόμος για το ΓΕΛ και Τεχν. Λύκειο είναι ζητήματα με αφετηρία εφαρμογής τους το νέο σχολικό έτος που πρέπει να αναδεικνύονται και να προετοιμάζεται η αντιμετώπισή τους, χωρίς όμως να οδηγούν σε δεύτερη μοίρα τα επίδικα της περιόδου. 

Έτσι η ηγεσία της ΟΛΜΕ (και με ευθύνη των περισσότερων ΕΛΜΕ και παρατάξεων) δεν προετοίμασε την μόνη κινηματική απάντηση που μας απέμεινε, δηλαδή την απεργία διάρκειας «εδώ και τώρα». Όμως, παρά τις δυσκολίες, δεν έχουμε άλλη επιλογή, γιατί με την διάλυση που θα επέλθει στο εκπαιδευτικό σύστημα, αν υλοποιηθούν μέχρι τον Ιούνιο όσα έχουν προγραμματισθεί, θα γίνει ευκολότερη η εφαρμογή των σχεδίων τους για το Γενικό και το Τεχνικό Λύκειο, και η υλοποίηση του Π.Δ αξιολόγησης που θα σημάνουν το οριστικό τέλος του Δημόσιου Εκπαιδευτικού Συστήματος και της μονιμότητας.

Υστερόγραφο: Η στάση της ηγεσίας του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών δεν μας ξενίζει. Θυμίζει τις αντίστοιχες ενέργειές τους στη μεγάλη φοιτητική εξέγερση ενάντια στο Ν. 815/79-80 και στη μεγάλη και καθολικής συμμετοχής απεργία των καθηγητών το 1988.

9-5-2013

* Αντώνης Ναξάκης, Μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, Αιρετός στο ΠΥΣΔΕ Χανίων

** Παναγιώτης Μπούρδαλας,  Αιρετός στο ΠΥΣΔΕ  Αχαΐας και αν. Μέλος στο ΑΠΥΣΔΕ Δυτ. Ελλάδος