Οι εξελίξεις στην Τουρκία και ο αναπότρεπτος χαρακτήρας τους

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Επί έξη ημέρες μεγάλες κινητοποιήσεις συγκλονίζουν όχι μόνο την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα, αλλά και άλλες 13 μικρότερες πόλεις κυρίως στα παράλια της Τουρκίας. Κανείς δεν περίμενε όχι μόνο την κοινωνική έκρηξη, αλλά και την έκτασή της επί τόσες ημέρες. Για τις ΗΠΑ και την ΕΕ η Τουρκία αποτελούσε ένα «ασφαλές καταφύγιο» στην περιοχή για τις πολιτικές αποσταθεροποίησης που εφαρμόζουν. Επίσης το καθεστώς Ερντογκάν φαινόταν ακλόνητο. Έτσι το ήθελαν τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η ΕΕ.

Κανείς τους δεν πήρε στα σοβαρά τις τεράστιες συγκεντρώσεις με αντιπολεμικό περιεχόμενο μερικούς μήνες πριν. Στις αρχές του Νοεμβρίου 2012 το τουρκικό κοινοβούλιο έδωσε στον Ερντογκάν την εξουσία να στέλνει στρατό σε «ξένες χώρες». Η απόφαση αυτή ήταν κατά παραγγελία του ΝΑΤΟ και προετοίμαζε καθαρά την εμπλοκή της Τουρκίας στον πόλεμο κατά της Συρίας. Όμως αυτό που δεν περίμενε κανείς ήταν το ξέσπασμα του τουρκικού λαού. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα και αλλού ξεχύθηκαν στους δρόμους με αντιπολεμικά συνθήματα.

Τις επόμενες ημέρες οι διαδηλώσεις πλήθηναν σε τρομακτικό βαθμό, αλλά τα μέσα μαζικής εξαπάτησης τόσο της Τουρκίας, όσο και διεθνώς τις έσβησαν σαν εικόνα και σαν είδηση. Ο Ερντογκάν φρέναρε την άμεση εμπλοκή της Τουρκίας, χωρίς να την σταματήσει, σε στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Συρίας κι έτσι όλοι νόμιζαν ότι η κοινωνία ησύχασε. Τα επιτελεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ πίστεψαν ότι το καθεστώς Ερντογκάν ελέγχει απόλυτα την κατάσταση και έτσι όλοι ησύχασαν.

Όμως το καζάνι έβραζε. Και δεν χρειάστηκε παρά μόνο ένα δευτερεύον γεγονός, από αυτά που είναι απολύτως συνηθισμένα στην Τουρκία. Στις 31 Μαΐου οι μπουλντόζες πήγαν να ισοπεδώσουν έναν από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους στην Κωνσταντινούπολη, το πάρκο Γκεζί στην πλατεία Ταξίμ.

Σκοπός των πολιτικών και των εργολάβων που αποφάσισαν την καταστροφή του πάρκου και μεγάλου μέρους της πλατείας Ταξίμ ήταν διπλός. Αφενός, το κέρδος από την οικοδόμηση ενός ακόμη τερατώδους εμπορικού κέντρου που «κοσμούν» την βιτρίνα της Κωνσταντινούπολης και, αφετέρου, την καταστροφή ενός ιστορικού ορόσημου της πόλης. Η πλατεία Ταξίμ είναι ότι η πλατεία Συντάγματος για την Αθήνα. Έχει συνδεθεί με τις μαζικότερες λαϊκές και εργατικές διαδηλώσεις που έχουν γίνει στην Κωνσταντινούπολη και στην Τουρκία, αλλά και με την ίδια την ίδρυση της Τουρκικής δημοκρατίας.

Την 1^η Μαΐου φέτος οι δυνάμεις καταστολής έκαναν τα αδύνατα δυνατά να εμποδίσουν τις δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών της εργατικής πρωτομαγιάς από το να συγκεντρωθούν στην πλατεία Ταξίμ, όπως συνηθίζουν κάθε χρόνο. Είχε μπει σε κίνηση η επιχείρηση καταστροφής της ιστορικής πλατείας που, εκτός όλων των άλλων, αποτελεί σύμβολο του εθνικού τουρκικού κράτους. Το όνομά της οφείλεται σε παλαιά θολωτή υδατοδεξαμενή (ταξίμ) που είχε αναγείρει το 1731 ο Σουλτάνος Μαχμούτ Α'. Η υδατοδεξαμενή αυτή μαζί με τους οθωμανικούς στρατώνες πυροβολικού, που βρίσκονταν στην ίδια περιοχή, γκρεμίστηκαν αργότερα και στο χώρο αυτό διαμορφώθηκε σύγχρονο πάρκο με τη μεγάλη ομώνυμη πλατεία. Αν και το επίσημο όνομά της είναι «πλατεία ανεξαρτησίας», παραμένει όμως περισσότερο γνωστή με το όνομα Ταξίμ. Στο κέντρο της, δεσπόζει μεγάλο τετράπλευρο θολωτό μνημείο με τον ανδριάντα του Κεμάλ Ατατούρκ, που ανεγέρθηκε το 1928 και τον παρουσιάζει, αφενός, ν' αναλαμβάνει την επίθεση κατά των Ελλήνων το 1922, (βόρεια πλευρά), αφετέρου, να προκηρύσσει τη Δημοκρατία της Τουρκίας το 1923 (νότια πλευρά).

Το καθεστώς Ερντογκάν θέλησε να κατεδαφίσει πάρκο και πλατεία ώστε στη θέση τους να οικοδομηθεί ένα εμπορικό κέντρο που θα μοιάζει με τους παλιούς οθωμανικούς στρατώνες πυροβολικού που είχαν γκρεμιστεί. Από αυτή την άποψη το συγκεκριμένο σχέδιο είχε και μια συμβολική σημασία. Συμβόλιζε το νέο καθεστώς της Τουρκίας. Αναβίωση του οθωμανισμού στη βάση του πιο άγριου και ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού. Αυτή είναι άλλωστε και η πολιτική που χαρακτήρισε ιδιαίτερα την δεκαετία Ερντογκάν.

Όλα αυτά λειτούργησαν ως θρυαλλίδα για την κοινωνική έκρηξη που βιώνει η Τουρκία σήμερα. Οι δυνάμεις καταστολής αντιμετώπισαν τους λιγοστούς διαδηλωτές που είχαν αρχικά μαζευτεί στο πάρκο για να σταματήσουν τα έργα, με τον συνήθη τρόπο: άγριο ξυλοδαρμό, χημικά και προσαγωγές. Κάτι απόλυτα συνηθισμένο για την Τουρκία, η οποία στήριξε την οικονομική της άνοδο την τελευταία δεκαετία στην προνομιακή μεταχείριση των πιο αδίστακτων επιχειρηματικών συμφερόντων από το κράτος με ταυτόχρονη ανοιχτή καταστολή άνευ προηγουμένου. Ο Ερντογκάν φρόντισε όχι μόνο να λειτουργεί σε τακτική βάση η λογοκρισία, αλλά να στελεχώσει τις δυνάμεις καταστολής με τέτοιο τρόπο ώστε να τις μετατρέψει σε απόλυτο βραχίονα του καθεστώτος του εναντίον της όποιας πιθανής αντιπολίτευσης που δεν είναι ελεγχόμενη από το δικό του «βαθύ κράτος» και παρακράτος.

Όμως αυτή την φορά η άγρια καταστολή δεν ήταν αρκετή για να τρομοκρατήσει τον κόσμο. Και παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις καταστολής ανέστειλαν την λειτουργία όλων των μέσων μαζικής μεταφοράς, ακόμη και το πέρασμα του Βοσπόρου, ο κόσμος βρήκε τρόπους να συγκεντρωθεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην πλατεία Ταξίμ. Οι περισσότεροι κατέβησαν με τα πόδια περπατώντας ώρες από τις λαϊκές συνοικίες της Πόλης. Οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές δεν έχουν ενιαία συγκρότηση και πολιτικούς στόχους. Ανάμεσά τους θα βρει κανείς από ακτιβιστές για το περιβάλλον, αριστερούς συνδικαλιστές, αριστερίστικες οργανώσεις έως Τούρκους εθνικιστές που θεωρούν ως μέγιστη προσβολή στο Τουρκικό έθνος την αναβίωση του οθωμανισμού. Και φυσικά απλός κόσμος από όλες τις λαϊκές τάξεις.

Από την πρώτη στιγμή το σύμβολο που κυριάρχησε στις διαδηλώσεις ήταν η τουρκική σημαία, ως σύμβολο ενότητας όλων όσοι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. Αριστεροί και δεξιοί βρέθηκαν στην ανάγκη να συμμαχήσουν και να συνεννοηθούν προκειμένου να αντιμετωπίσουν την άγρια καταστολή. Από κοινού συγκεντρώσεις ανά συνοικία με συνεννόηση ανάμεσα στα μπλοκ των διαδηλωτών, εξασφάλισαν τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουν την καταστολή όπου κι αν εκδηλώνεται. Η ενότητα αυτή εξασφαλίζει ως σήμερα την ένταση, τη μαζικότητα και την συνέχεια των διαδηλώσεων παρά την αγριότητα της καταστολής.

Η αγριότητα των δυνάμεων καταστολής ανάγκασαν ακόμη και τα ξενοδοχεία των 5 αστέρων που βρίσκονται στην περιοχή της πλατείας Ταξίμ ν' ανοίξουν για να προστατέψουν τους διαδηλωτές και να περιθάλψουν τους τραυματίες. Αυτό είχε επίσης ένα αναπάντεχο αποτέλεσμα. Να αναγκαστούν οι διαδηλωτές να συγκεντρώνονται στις μεγάλες συνοικίες της Πόλης και έπειτα να επιχειρούν να κατέβουν προς το κέντρο όπου συναντούσαν τις δυνάμεις καταστολής. Από την στιγμή που η ίδια η καταστολή εξώθησε τους διαδηλωτές να μετατρέψουν τις συνοικίες σε ορμητήριό τους, καμιά επιχείρηση των δυνάμεων ασφαλείας δεν μπορεί να τους καταστείλει. Γι' αυτό και μετά σχεδόν από μια βδομάδα διαρκούς αναμέτρησης, το καθεστώς αναγκάστηκε να βάλει στη μάχη τους «οπαδούς» του, δηλαδή τις οργανωμένες συμμορίες των παρακρατικών.

Τα αιτήματα των διαδηλωτών ποικίλουν. Όμως αυτό που κυριάρχησε από την αρχή ήταν η απαίτηση να παραιτηθεί η κυβέρνηση Ερντογκάν. Πολύ γρήγορα το αίτημα αυτό συμπληρώθηκε με συνθήματα κατά του νεοοθωμανισμού και υπέρ της Τουρκικής δημοκρατίας. Το κίνημα αυτό είναι φανερό ότι έχει βαθιές ρίζες στα λαϊκά στρώματα της πόλης όπου και ανδρώνεται, αλλά ακόμη είναι ανοργάνωτο και χωρίς συγκροτημένη πολιτική έκφραση. Στο πεδίο αυτό θα κριθεί η τύχη του το αμέσως επόμενο διάστημα. Ποιες δυνάμεις θα το ελέγξουν, ή ποιες νέες δυνάμεις θα αναδειχθούν από την λαϊκή κινητοποίηση; Κανείς δεν γνωρίζει. Όλα είναι ανοιχτά. Το σίγουρο είναι ότι ήδη διεξάγεται ένας ανελέητος αγώνας για το ποιος θα ελέγξει το αυθόρμητο κίνημα του λαού. Και σ' αυτόν τον αγώνα παίζουν πολλοί. Ντόπιες δυνάμεις, αλλά και ξένες. Το ποιος τελικά θα επικρατήσει εξαρτάται από την αντοχή του ίδιου του κινήματος και την ικανότητά του πρωτογενώς να αναδείξει την δική του ηγεσία.

Αυτό που σίγουρα έχει τελειώσει και μάλιστα οριστικά είναι το καθεστώς Ερντογκάν και πιο συγκεκριμένα ο ίδιος ο Ερντογκάν. Το γεγονός ότι το καθεστώς δεν κατόρθωσε να καταστείλει αμέσως την λαϊκή έκρηξη και αναγκάστηκε να βγάλει στους δρόμους τους δικούς του «οπαδούς», δηλαδή τους παρακρατικούς, για να δράσουν εναντίον των διαδηλωτών, σημαίνει ότι έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης. Ότι έκανε κι ο Μουμπάρακ στην Αίγυπτο στις αρχές της εξέγερσης στην πλατεία Ταχρίρ με αποτέλεσμα να μετατραπεί μια σχετικά αναίμακτη μαζική εξέγερση σε αιματοκύλισμα. Τα πρώτα σημάδια εμφυλίου αρχίζουν να εμφανίζονται. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις αν επαληθευθεί η είδηση ότι οι «οπαδοί» του Ερντογκάν συγκεντρώνουν δυνάμεις για να εισβάλουν στις εξεγερμένες λαϊκές συνοικίες των μεγάλων πόλεων της Τουρκίας απ' όπου εξορμούν μαζικά οι διαδηλωτές. Πολύ περισσότερο αν πάρουμε υπόψη μας ότι οι ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας δεν έχουν ακόμη τοποθετηθεί ανοιχτά.   

Ο Ερντογκάν μπορεί να επιβληθεί μόνο αν χυθεί αίμα και μάλιστα πολύ. Μόνο αν οδηγήσει την χώρα του στον εμφύλιο, ή σε στυγνή δικτατορία με ή χωρίς κοινοβουλευτικό προσωπείο. Το καθεστώς του προκειμένου να επιβιώσει θα σφίξει τα λουριά και θα γίνει ακόμη πιο τυχοδιωκτικό τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Θα παλέψει να διχάσει τον λαό και να εξάψει τα πιο ταπεινά και καθυστερημένα ένστικτά του. Μ' αυτήν την έννοια η πολιτική επιβίωση του Ερντογκάν θα τον κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο, τόσο για τον λαό του, όσο και για τους λαούς στην ευρύτερη περιοχή. Θα σηματοδοτήσει μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας, όσο και στην ευρύτερη περιοχή.

Η παραμονή στην εξουσία του Ερντογκάν συνιστά μέγιστη απειλή όχι μόνο για τον λαό της Τουρκίας, αλλά και για τις χώρες της ευρύτερης περιοχής. Μια απειλή που κανείς δεν είναι σίγουρος ότι μπορεί να την διαχειριστεί. Ακόμη κι αν πρόκειται για τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Γι' αυτό και ίσως η ελεγχόμενη διαδοχή του Ερντογκάν να έχει ήδη ξεκινήσει από την Ουάσιγκτον, η οποία ολόκληρη την προηγούμενη δεκαετία αποτέλεσε το κύριο στήριγμα του καθεστώτος του. Οι επίσημες δηλώσεις εξ ΗΠΑ αφήνουν με σαφήνεια ανοιχτό αυτό το ενδεχόμενο, καθώς οι μαχητικές διαδηλώσεις δεν λένε να κοπάσουν.

Ωστόσο, ότι κι αν συμβεί, το ρήγμα που έφερε στην επιφάνεια η κοινωνική έκρηξη είναι τόσο βαθύ που είναι αδύνατο να καλυφθεί. Βλέπετε το «οικονομικό θαύμα» της Τουρκίας του Ερντογκάν οικοδομήθηκε πάνω στην διάλυση της εργαζόμενης κοινωνίας. Είναι αλήθεια ότι η Τουρκία γνώρισε επί Ερντογκάν μια εντυπωσιακή δεκαετία οικονομικής ανόδου. Το ΑΕΠ της Τουρκίας την περίοδο 2002 έως το 2012 ανέβαινε ετήσια κατά 4,9% κατά μέσο όρο. Μόνο το 2009 το ΑΕΠ ανήλθε κατά 4,8%, ενώ το 2012 έπεσε στο 2,2%. Οι προοπτικές για το 2013 είναι ακόμη χειρότερες.     

Η κύρια δύναμη πίσω από την άνοδο αυτή υπήρξε το ξένο κεφάλαιο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της Τουρκίας, οι τουρκικές εισαγωγές που ανήλθαν σε 36 δις δολάρια κατά την περίοδο 1984-2001 αυξήθηκαν κατά επτά φορές σε 281,4 δις δολάρια κατά την περίοδο 2002-2012. Η καθαρή εισροή κεφαλαίων προς την Τουρκία αυξήθηκαν με τον ίδιο ρυθμό, από 65 δισ. δολάρια την περίοδο 1980-2002 σε 484 δις δολάρια κατά την περίοδο 2002-2012.

Η τουρκική οικονομία επί Ερντογάν μετατράπηκε σε παράδεισο για το ξένο κεφάλαιο και η οικονομική της άνοδος έχει εξαρτηθεί πλήρως από την διόγκωση του εξωτερικού χρέους της χώρας. Από 129,5 δις δολ. το 2002, το εξωτερικό χρέος της Τουρκίας ανήλθε σε 336,9 δις δολάρια το 2012. Η εκτίναξη του εξωτερικού χρέους, που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην υπερχρέωση του ιδιωτικού τομέα στην Τουρκία, οδήγησε σε μια τρομακτική αιμορραγία με τις πληρωμές επί του χρέους να ξεπερνούν τα 60 δις δολάρια το 2012. Ολόκληρη την περίοδο 1988-2002 η Τουρκία πλήρωσε για το εξωτερικό της χρέος πάνω από 185 δις δολάρια. Την περίοδο Ερντογάν  2003-2011 οι πληρωμές για το εξωτερικό χρέος της Τουρκίας ανήλθαν σε 426 δις δολάρια, ήτοι στο 55% του ετήσιου ΑΕΠ το 2011.

Η καθαρή διεθνής επενδυτική θέση της Τουρκίας αποτυπώνει μια σαθρή οικονομία υποδοχής ξένου κεφαλαίου. Η εκροή κεφαλαίου από την Τουρκία προς το εξωτερικό ανερχόταν το 2004 στο 28,2% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ η εισροή ξένου κεφαλαίου στην Τουρκία ανερχόταν σε 70,2% του ΑΕΠ την ίδια χρονιά. Το 2012 η εκροή κεφαλαίου από την Τουρκία ανερχόταν σε 27,6% του ΑΕΠ, ενώ η εισροή ξένου κεφαλαίου στη χώρα ανερχόταν σε 81,3% του ΑΕΠ. Από το κεφάλαιο που εξάγεται από την Τουρκία μόλις το 14% αφορά σε επενδύσεις μετοχικού κεφαλαίου στο εξωτερικό, δηλαδή σε αγορά έτοιμων μεριδίων σε μετοχικά κεφάλαια του εξωτερικού. Το 27% αφορά σε άλλου τύπου επενδύσεις στο εξωτερικό εκ των οποίων ο κύριος όγκος, πάνω από το 70%, αφορά σε τοποθετήσεις συναλλάγματος και καταθέσεις κυρίως των τουρκικών τραπεζών και ιδιωτών. Με άλλα λόγια η εγχώρια τραπεζική και επιχειρηματική ολιγαρχία της Τουρκίας διατηρεί στο εξωτερικό πάνω από 45 δις δολάρια σε καταθέσεις και συνάλλαγμα το 2012, από 20 δις δολάρια το 2002 χρονιά που επικράτησε ο Ερντογάν.

Τέλος η Τουρκία είναι αναγκασμένη λόγω του μεγάλου ανοίγματός της στην παγκόσμια αγορά να διατηρεί πολύ υψηλά αποθεματικά τα οποία ανέρχονται σε πάνω από 119,2 δις δολάρια, δηλαδή σε 15,4% του ΑΕΠ της για το 2012. Από αυτά τα αποθεματικά τα 94,6 δις ευρώ, δηλαδή το 79,3% του συνόλου των αποθεματικών, είναι χρεόγραφα ξένων κρατών που διατηρεί η Τουρκία στο δικό της χαρτοφυλάκιο.

Ξένα κεφάλαια εισρέουν στην Τουρκία κυρίως για τους παρακάτω λόγους:

Πρώτον, για την αγορά έτοιμων μεριδίων στην εσωτερική οικονομία της Τουρκίας. Το 29% του εισρέοντος κεφαλαίου το 2012 αφορά σε άμεσες επενδύσεις κεφαλαίου, με σκοπό την αγορά ιδιωτικοποιημένων κρατικών επιχειρήσεων και περιουσιακών στοιχείων, αλλά και επενδύσεις σε μεγάλα τεχνικά έργα, όπως αυτοκινητόδρομοι, γέφυρες, αεροδρόμια, κοκ.

Δεύτερον, για την κερδοσκοπία με μετοχές και ομόλογα στην χρηματαγορά της Τουρκίας. Οι επενδύσεις χαρτοφυλακίου το 2012 ανήλθαν σε 179 δις δολάρια, ήτοι στο 28% του συνολικού εισρέοντος κεφαλαίου στην Τουρκία. Από αυτό τα 70,6 δις δολάρια αφορά σε χρηματιστικά παιχνίδια με μετοχές, ενώ τα 108,4 δις δολάρια αφορούν αγορές ομολόγων και εντόκων γραμματίων της Τουρκίας εκ των οποίων τα 94,1 δις δολάρια αφορά σε δανεισμό του Τουρκικού κράτους.

Τρίτον, για την τοποθέτηση ξένων κεφαλαίων με την μορφή κυρίως δανείων προς την Τουρκία. Το 43% των συνολικών ξένων κεφαλαίων εισέρχονται στην Τουρκία με την μορφή δανειακού κεφαλαίου. Από αυτό τα 33 δις δολάρια πηγαίνουν στον δανεισμό της γενικής κυβέρνησης, τα 64 δις δολάρια για δανεισμό των τραπεζών και τα 97 δις δολάρια για δανεισμό των μεγάλων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα της Τουρκίας. Αυτός είναι κι ο κύριος λόγος που μεταξύ 2002 και 2012 – δηλαδή, την περίοδο παντοδυναμίας του Ερντογάν – η Τουρκία πλήρωσε σε χώρες του εξωτερικού πάνω από 120 δις δολάρια, το 78% των οποίων αφορά σε τόκους.

Η δυναμική της Τουρκικής οικονομίας εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την δυνατότητά της να προσελκύει ξένο κεφάλαιο. Και για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει το εκρηκτικό μίγμα οικονομίας και πολιτικής που πυροδότησε την τωρινή κοινωνική έκρηξη. Θα πρέπει να κρατά τα μεροκάματα κάτω από το όριο εξαθλίωσης με το βασικό να καλύπτει μόλις το 65% του κατώτερου επιπέδου διαβίωσης και σχεδόν το 50% του εργατικού δυναμικού να αμείβεται μόλις και μετά βίας με τον βασικό σε συνθήκες τιμάριθμου ανάλογου μ' εκείνον της Ελλάδας. Ο βασικός μισθός στην Τουρκία ανερχόταν τον Ιανουάριο του 2013 στα 429 ευρώ το μήνα, όταν στην Ελλάδα ήταν 684 ευρώ. Τα στοιχεία από το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων της Τουρκίας, ή SGK, λένε ότι οι μισοί από όλους τους απασχολούμενους που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα κερδίζουν τον κατώτατο μισθό.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία τουλάχιστον πέντε ελάχιστοι μισθοί απαιτούνται για μια μέση οικογένεια προκειμένου να είναι σε θέση για να πληρώσει τις ελάχιστες δαπάνες της. Ακόμα κι αν όλα τα μέλη σε μια τετραμελή οικογένεια καταφέρουν να κερδίσουν τον κατώτατο μισθό και πάλι το συνολικό εισόδημα της οικογένειας την κρατά κάτω από το όριο της φτώχειας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία για τα νοικοκυριά στην Τουρκία το μέσο νοικοκυριό αποτελείται από 3,7 μέλη. Το 39,3% των νοικοκυριών με μέγεθος από 1-2 άτομα και 59,9% των νοικοκυριών με μέγεθος άνω των 7 ατόμων δήλωσαν το 2012 ότι το εισόδημα τους ικανοποιεί τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του νοικοκυριού τους «πολύ δύσκολα» έως και «δύσκολα». Το ίδιο δήλωσε και το 41,9% των νοικοκυριών με μέγεθος 3-4 ατόμων.

Για να μπορέσει να τροφοδοτήσει αυτή το οικονομικό «μοντέλο» η Τουρκία θα πρέπει να διατηρήσει την εξαθλίωση του πληθυσμού σε πολύ υψηλά επίπεδα με το 18% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φυσικής εξαθλίωσης. Θα πρέπει να προσφέρει ένα φτηνό, υπάκουο και πλήρως διαθέσιμο εργατικό δυναμικό όπου ακόμη και η παιδική εργασία θα είναι σε υψηλά επίπεδα. Το ποσοστό των παιδιών που ζουν σε συνθήκες φτώχειας είναι υψηλότερο από ότι για τον ενήλικο πληθυσμό. Το ποσοστό των παιδιών που ζουν στην απόλυτη φτώχεια φτάνουν στο 26% του συνόλου των παιδιών της Τουρκίας. Οι κοινωνικές δαπάνες που απευθύνονται σε παιδιά και οικογένειες με παιδιά, είναι τραγικά χαμηλές έως ανύπαρκτες, ειδικά για τα παιδιά που δεν έχουν ακόμη τελειώσει το σχολείο. 

Τα αποτελέσματα των ανισοτήτων, η στέρηση και η φτώχεια οδηγούν μαζικά στην παιδική εργασία για παιδιά έως και 15 ετών. Μερικές από τις χειρότερες μορφές παιδικής εργασίας εξακολουθούν να υφίστανται στην Τουρκία, στερώντας από τα παιδιά τα δικαιώματά τους στην υγεία και την ανάπτυξη, τα θέτει τη ζωή τους σε κίνδυνο και φυσικά το μέλλον τους. Η παιδική εργασία στην Τουρκία είναι αναπόσπαστο μέρος του «οικονομικού θαύματος» του Ερντογάν.

Για να κρατηθεί ένα τέτοιο οικονομικό «μοντέλο» θέλει ένα κράτος άκρως διεφθαρμένο και απόλυτα ταυτισμένο με τα οικονομικά συμφέροντα του ξένου κεφαλαίου, αλλά και της ντόπιας ολιγαρχίας που κερδίζει από τις διευκολύνσεις που παρέχει σε βάρος του λαού της Τουρκίας. Ένα τέτοιο «μοντέλο» δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς άγρια καταστολή, χωρίς περιορισμένες έως ανύπαρκτες ελευθερίες, χωρίς μια πειθαναγκασμένη κοινωνία. Να γιατί το καθεστώς Ερντογάν δεν έχει την δυνατότητα να ελιχθεί. Δεν έχει περιθώρια για παραχωρήσεις με σκοπό την εκτόνωση. Είναι υποχρεωμένο να προχωρήσει έως το τέλος, ακόμη κι αν επιβληθεί η αλλαγή της κεφαλής προκειμένου να ηρεμήσει η κοινωνία. Η κοινωνία μπήκε σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με το κυρίαρχο «μοντέλο» που επέβαλε ο Ερντογάν, χωρίς να υπάρχει κανένας τρόπος να αποφευχθεί. 

Η μόνη ελπίδα τόσο του Ερντογάν, όσο και των δυνάμεων που έχουν επενδύσει στο κυρίαρχο «μοντέλο» της Τουρκίας είναι να κρατήσουν τον λαό σε διάσπαση και διχόνοια. Να μην του επιτρέψουν να σηκώσει την σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατίας κάτω από την οποία μπορεί να ενωθεί και να διεκδικήσει για τον εαυτό του την χώρα του. Αυτό παίζεται σήμερα στην Τουρκία. Κι οι εφεδρείες του καθεστώτος, όπως οι δήθεν διεθνιστές αριστεροί, οι επιδοτούμενες ΜΚΟ και οι ακτιβιστές τους, οι ακροδεξιές συμμορίες και οι «οπαδοί» του Ερντογάν, έχουν αναλάβει ήδη δράση για να μην επιτρέψουν στον λαό της Τουρκίας να συγκροτήσει την δική του αυτοτελή πολιτική έκφραση στη βάση των εθνικών και δημοκρατικών αιτημάτων του.

Όμως το παιχνίδι μόλις άρχισε και η ιστορία των κοινωνικών αγώνων επιφυλάσσει πάντα πολλές εκπλήξεις.

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 7 Ιουνίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

Storytelling vs συμβολικές πρακτικές αντίστασης

(με αφορμή την απαντητική επιστολή Καραγιάννη στον υπουργό παιδείας)*

 

Της Άννας Σολωμού**

 

Η ιστορία [της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης] επαναλαμβάνεται.

Πρόκειται άραγε τούτη τη φορά να είναι η τελευταία παράσταση της κωμωδίας; 

                                                                                                     Δ. Γληνός 1929

 

Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν έγινε, εκκρεμεί. Εκκρεμεί από το 1899 και μαζί με αυτήν εκκρεμεί και ο ενταφιασμός του «άταφου νεκρού» του Γληνού…

Εκκρεμότητες ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές που σπάνια θα αποδοθούν ως ευθύνες στους εκάστοτε, παρά την αέναη ενσωμάτωσή τους, στην χαμηλότατη ποιότητα του σχολείου, που παραμένει σταθερή αξία από συστάσεως του Νεοελληνικού κράτους έως και σήμερα.

Ποια ανεξήγητη μοίρα να βαραίνει άραγε την αστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που από το 1917 δεν ήρθε ακόμη, την ίδια στιγμή που η κοινωνική αριθμητική εδώ και δεκαετίες φωταγωγεί μεγαλοπρεπώς το μέγεθος των ανισοτήτων στο σχολείο και την συνεχή τους διεύρυνση –  μέσω πρακτικών που επιμένουν σταθερές κι αναλλοίωτες – παρασκηνιακά διαχρονικά προϊόντα πολιτικών επιλογών, στρατευμένων διανοούμενων, συγκρούσεων συμφερόντων και πολιτικών δυνάμεων;

Μήπως τελικά η περιφρούρηση της ημερομηνίας υλοποίησης των πανελληνίων εξετάσεων και οι ιστορίες που λέγονται γύρω από αυτή, είναι το ελιξίριο στην δημιουργία ευτυχισμένων εφήβων, που αφού παραδώσουν το γραπτό τους, θα διαλάθουν της ψυχικής διαταραχής και πιασμένοι χέρι – χέρι με τους άνεργους γονείς τους, θα τρέξουν στις παραλίες για να προλάβουν «τα μπάνια του λαού»;

Ευτυχισμένα παιδιά, έφηβοι λίγα βήματα πριν την ενηλικίωση που αποσυντίθενται η υποκειμενική τους όψη, μέσα από την οπτική γωνία των εκάστοτε συγγραφέων τους, που τα μετατρέπουν σε αντικείμενα πειραματισμού κι αναπαράστασης, χάριν της «μυθιστοριματοποίησης» της εκπαίδευσης στην ύστερη μετανεωτερική της εκδοχή.

Και που συχνάζουν αυτοί οι ανυποψίαστοι για την ευτυχία που τους περιμένει έφηβοι; Που μπορεί να τους συναντήσει κάποιος για να τους αφηγηθεί το προκαθορισμένο πεπρωμένο τους, που θα μετατρέψει την παιδική τους αφέλεια σε ακέραιο χαρακτήρα;

Ένα μεγάλο ποσοστό μπορεί κανείς να συναντήσει στο χώρο των ψυχικών διαταραχών. Μην τους αναζητήσετε σε πλατείες, σε αθλοπαιδιές, γιατί έπαψαν από καιρό να συναντιούνται εκεί. Βρίσκονται στα στέκια με τις αγχώδεις διαταραχές και τους ιδεοψυχαναγκασμούς πριν ακόμα όλα αυτά προκύψουν ως συμπτώματα δυσλειτουργίας της δικής τους ζωής και των όποιων επιλογών κάνουν ως ενήλικες. Το σώμα τους είναι «ντυμένο» ‘άλλοτε με τον ανορεκτικό κι άλλοτε με τον βουλιμικό -παράωρα κατακερματισμένο εαυτό- ενώ θραύσματα της προσωπικότητάς τους αποτυπώνονται στα χαρακωμένα και γεμάτα εγκαύματα χέρια τους.

– «Γιατί χαρακώνεσαι Μαρία;», ρωτάω την δεκαεξάχρονη που στέκεται απέναντί μου Ιούνιο μήνα κρυμμένη στο μπουφάν της.

– «Ξέρετε, όταν χαρακώνω τα χέρια μου» ψελλίζει εκείνη «πονάω σωματικά και ξεχνάω για λίγο τον πόνο της ψυχής μου…».

Αργότερα θα μου δείξει σηκώνοντας τα μανίκια τον τρόπο που έχει βρει μαζί με τους φίλους της να «φεύγει» από το εξεταστικό της άγχος.

Οι έφηβοι μαθητές από καιρό τώρα δεν συχνάζουν στα στέκια που συνομιλούν με τα όνειρα και για τα όνειρά τους. Γιατί η παπαγαλία και η στοχοπροσήλωση είναι τα θέματα που τους απασχολούν στα chat rooms, ενοχοποιημένοι κάτω από τις ηθικές επιταγές, που επιτάσσουν την συμμετοχή σε αξιολογικές διαδικασίες, για τις οποίες οι γονείς τρέφουν με το υστέρημά τους την Λερναία Ύδρα της παραπαιδείας.

Ο Freire μιλούσε με την ζωή και το έργο του για την κατάργηση της εργαλειακής γνώσης, προς όφελος του κριτικού στοχασμού, που κάνει τον άνθρωπο κοινωνό της δύναμης που έχει το σώμα του και το μυαλό του, η γνώση κι εργασία του να αλλάζει τον κόσμο και την κοινωνία προς το καλύτερο… Αλλά κι αυτόν θα τον αξιοποιήσουμε στην εποχή της κατάρτισης κάθε που θα ανασύρουμε ανέργους καταρρακωμένους ενήλικες για να τους διδάξουμε να «μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν» μιας κι απέτυχαν να το μάθουν όταν ήταν παιδιά.

Πολλοί από τους σημερινούς εφήβους που στέκονται υπνωτισμένοι μπροστά στην κερκόπορτα των εξετάσεων, γερασμένοι παράωρα σωματικά, πνευματικά και ψυχικά από την πολύχρονη άσκηση της αφομοιωτικής εκδοχής της ύπαρξής τους, με ταυτόχρονη απαγόρευση στη αξιοποίηση του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου τους, αλλά και της ικανότητας για στοχασμό και ορθολογική σκέψη να συμμετέχουν στην μάθησή τους, είναι κόρες και γιοι δασκάλων και καθηγητών. Των καθηγητών που πήραν πριν λίγες ημέρες την απόφαση να αντισταθούν συμβολικά στο μετανεωτερικό χειραγωγημένο περιβάλλον της εκπαίδευσης με μια εφηβική ελπίδα. Εκείνη του σχεδιασμού ενός νέου πεδίου δημοκρατικών αγώνων στο χώρο της παιδείας…

Όμως αντί για αυτό συναντήθηκαν με την προτροπή της αφήγησης που απευθύνουν όλοι οι θεσμοί εξουσίας στην νέα αφηγηματική τάξη οδηγώντας από την εστίαση στην αφεστίαση. Κι έτσι αφηγηματοποιήθηκε ένας παρ' ολίγον αγώνας για την παιδεία σε μια σχεδόν εγκληματική ενέργεια αδίστακτων εκπαιδευτικών ενάντια στα ίδια τους τα παιδιά και τους μαθητές τους.

* http://manitaritoubounou.wordpress.com/2013/06/07/mama-an8rwpos-fantaros-psychiatr/

** Άννα Σολωμού, Ψυχολόγος, Οικογενειακή Θεραπεύτρια, Υποψήφια διδάκτωρ Πανεπιστημίου Πατρών

Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ:

Πρέπει να βρεθούν λύσεις στο πρόβλημα της υπερχρέωσης της Δύσης, οι οποίες να μην εξαρτώνται από την ανάπτυξη – παράλληλα, οφείλει να αναζητηθεί ένα νέο πολίτευμα, συμβατό με τα σημερινά δεδομένα, καθώς επίσης ένα καινούργιο νομισματικό σύστημα

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

"Η οικονομία των πλουσίων ανθίζει, ευημερεί και αναπτύσσεται ραγδαία, λόγω της απεριόριστης ρευστότητας, με την οποία τροφοδοτούν οι κεντρικές τράπεζες τις αγορές – γεγονός που φαίνεται κυρίως στην Ασία, όπου τα τελευταία χρόνια έχει συσσωρευτεί τεράστιος πλούτος (Το παράδοξο του Minsly).

Αντίθετα, η μεσαία τάξη υποφέρει από την απώλεια της αγοραστικής δύναμης των χρημάτων της, από τις μειώσεις των μισθών στις χώρες που «λυμαίνεται» το ΔΝΤ, καθώς επίσης από τους υπερβολικούς φόρους.

Στην παγκόσμια ιστορία, οι αυξανόμενες ανισότητες στην κατανομή του πλούτου εξισορροπούνταν είτε ειρηνικά, μέσω της δικαιότερης αναδιανομής του πλούτου, είτε με καταστροφικούς πολέμους ή/και με αιματηρές επαναστάσεις.

Ειδικά όσον αφορά την Ευρώπη, δεν είμαστε σίγουροι εάν επαναστατήσουν οι πολίτες της – αν και είναι πλέον εμφανές ότι, αμύνονται ήδη απέναντι στην αλαζονεία της πολιτικής εξουσίας. Αυτό όμως για το οποίο είμαστε απολύτως βέβαιοι είναι το ότι, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί – ενώ είναι πολύ εύκολο να χαθεί ο έλεγχος".     

Ανάλυση

Η σκιώδης οικονομία στην Ευρώπη υπολογίζεται στο 20% του ΑΕΠ – κλιμακούμενη ευθέως ανάλογα, σε σχέση με την αύξηση των φορολογικών συντελεστών. Η συγκεκριμένη τάση παρατηρείται πλέον και στις σκανδιναβικές χώρες, οι πολίτες των οποίων διακρίνονταν ανέκαθεν για την εξαιρετικά υψηλή φορολογική τους συνείδηση.

Ειδικότερα, το ποσοστό της σκιώδους οικονομίας στη Φιλανδία είναι της τάξης του 13,3%, στη Σουηδία 14,3% και στη Νορβηγία 18% (2007). Στη Δανία δε, όπου το ποσοστό ήταν 13,4% πριν το 2007, φαίνεται πως η κατάσταση έχει επιδεινωθεί σημαντικά – αφού μεταξύ των ετών 2008 και 2010, το 50% των πολιτών δήλωσαν ότι είχαν απασχοληθεί παράνομα.

Με μία μεγάλη τραπεζική κρίση προ των πυλών σε ορισμένες από αυτές τις χώρες, σε συνδυασμό με τις «θρησκευτικές» εξεγέρσεις των μεταναστών, οι οποίες ξεκίνησαν από τη Σουηδία, είναι δύσκολο να θεωρήσει κανείς ότι, δεν θα προσβληθούν από τον «ευρωπαϊκό ιό» της κρίσης χρέους.   

Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Στην Ισπανία, την οποία η Γερμανία ενισχύει με απ' ευθείας δάνεια προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις της, θέλοντας να καλυτερεύσει τη «ναζιστική εικόνα» που έχει «σμιλεύσει» η πρωσική κυβέρνηση, τα φορολογικά έσοδα καταρρέουν – ενώ είναι υποχρεωμένη να αυξήσει τους συντελεστές φορολόγησης ξανά (ΦΠΑ, φόρος εισοδήματος), στις αρχές του 2014.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ολλανδία, στην οποία κλιμακώνεται η κρίση του ιδιωτικού τομέα (ακίνητα, τράπεζες) – ενός από τους πλέον χρεωμένους στην ΕΕ (περί τα 600 δις €). Παράλληλα, έχουν αρχίσει οι μειώσεις των συντάξεων από τον Απρίλιο, με έναν σχεδόν αυθαίρετο τρόπο από αρκετά ταμεία.

Εκτός των άλλων προβλημάτων της, η Ολλανδία έχει ήδη χάσει σημαντικό μέρος της ανταγωνιστικότητας της – γεγονός που τεκμηριώνεται από την κατάταξη της στη 14^η θέση παγκοσμίως, από την 4^η που κατείχε το 1997. Ενώ δε το κόστος εργασίας μειώθηκε στην Ισπανία κατά -3,9% από το 2008, στην Ολλανδία αυξήθηκε, ταυτόχρονα με τη μείωση της παραγωγικότητας – στο +13% από το 2000 έως το 2006, καθώς επίσης στο +23% έως το 2011.     

Όπως λέγεται δε, η Ολλανδία έχει ένα πολύ ακριβό κοινωνικό σύστημα, το οποίο μπορεί να χρηματοδοτηθεί μόνο με υψηλούς φόρους – κάτι που σε περιόδους ανάπτυξης, δεν αποτελεί πρόβλημα. Εν τούτοις, σε εποχές ύφεσης οι υψηλοί φόροι είναι δηλητήριο για την οικονομία μίας χώρας – με τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις να αποτελούν ένα τεράστιο βάρος για το δημόσιο.   

Στην Κύπρο τώρα συνεχίζεται η εκροή των ξένων κεφαλαίων, ενώ η οικονομία της αποδυναμώνεται επικίνδυνα – με την εμπιστοσύνη των Πολιτών στην κυβέρνηση να ευρίσκεται σχεδόν στο ναδίρ. Η Ιταλία πλησιάζει με τη σειρά της στη «στροφή του διαβόλου», αφού τόσο το δημόσιο χρέος, όσο και τα προβλήματα των τραπεζών της, είναι εκτός ελέγχου – γεγονός που συμβαίνει και στη Γαλλία, η οικονομία της οποίας είναι πλέον μη ανταγωνιστική.

Όσον αφορά τη Σλοβενία, αντιμετωπίζει ξανά το φόβο των αυξημένων επιτοκίων δανεισμού, επανερχόμενη στο στόχαστρο των αγορών – επειδή η κυβέρνηση της δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα, για τη σταθεροποίηση του τραπεζικού της τομέα. Με δεδομένο τώρα το ότι, τα δημόσια ταμεία της είναι άδεια, χρειάζεται επειγόντως χρήματα – με πιθανότερο επακόλουθο το άνοιγμα των πυλών της στους «συνδίκους του διαβόλου», παρά τις πολύμηνες προσπάθειες αποφυγής της «διάσωσης» της εκ μέρους τους. 

Το με απόσταση μεγαλύτερο πρόβλημα όμως της Ευρωζώνης, η βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της, είναι ο χρηματοπιστωτικός τομέας – η διάσωση του οποίου, εάν τυχόν ξέφευγε από τον έλεγχο, θα απαιτούσε πάνω από 9 τρις €.

Το γεγονός αυτό αφενός μεν επεξηγεί την αρνητική στάση της Γερμανίας στο θέμα της τραπεζικής ενοποίησης, αφετέρου έχει σαν αποτέλεσμα τη μειωμένη ρευστότητα στην πραγματική οικονομία – με την ποσότητα χρήματος να περιορίζεται συνεχώς, λόγω της μη παροχής πιστώσεων από τις εμπορικές τράπεζες.

Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

Αναμφίβολα, τα «σιωπηλά θύματα» της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους είναι οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης – οι οποίες, κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης, συμπαρεσύρονταν από τη Δύση, ενώ σήμερα έχουν βυθιστεί στη μιζέρια. Στον Πίνακα Ι φαίνονται τα μεγέθη ορισμένων από αυτές τις χώρες, έτσι ώστε να σχηματίσουμε μία πρόχειρη εικόνα:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Βασικά οικονομικά μεγέθη ορισμένων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, σε δις $ το 2012 (για σύγκριση, το ελληνικό ΑΕΠ είναι περί τα 260 δις $ σήμερα, με 5 εκ. εργαζομένους)

 

Δείκτες	Αλβανία	Σερβία	Βουλγαρία	Ρουμανία
ΑΕΠ	12,39	37,2	50,81	171,4
Ρυθμός ανάπτυξης	0,5%	-2,0%	1%	0,9%
Εργαζόμενοι*	1,07 εκ.	2,86 εκ	2,45 εκ.	9,15 εκ.
ΑΕΠ κατά κεφ.**	8.000	10.500	14.200	12.800
Ανεργία	13%	22,4%	9,9%	6,5%
Έλλειμμα	-3,3%	-6,2%	-1,4%	-2,5%
Δημόσιο χρέος/ΑΕΠ	60.6%	61,5%	17,9%	37,2%
Εξαγωγές	2,12	11,35	27,67	67,72
Εισαγωγές	5,22	19,01	30,32	78,31
Εμπορικό έλλειμμα	-3,1	-7,66	-2,65	-10,59
Εμπ. έλλειμμα/ΑΕΠ	-24%	-20,6%	-5,2%	-6,2%
Εξωτερικό χρέος	5,28	33,41	43,24	125,9
Εξ. χρέος/ΑΕΠ	42,6%	89,8%	85,1%	73,4%

* Ο πληθυσμός είναι συνήθως λίγο παραπάνω από διπλάσιος, σε σχέση με τους εργαζομένους. 

** Σε αγοραστική αξία

Πηγή: CIA World Factbook. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, όλες οι χώρες έχουν εμπορικά ελλείμματα, καθώς επίσης επικίνδυνα υψηλά εξωτερικά χρέη – τα οποία είναι η βασική αιτία των χρεοκοπιών. Η Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει θαύματα στις χώρες αυτές, βοηθώντας τες, αλλά και βοηθούμενη – εάν η περιοχή αντιμετωπιζόταν σαν σημαντικός «ζωτικός χώρος» της πατρίδας μας, οι υλικές και πνευματικές ικανότητες της οποίας είναι αφενός μεν πολύ μεγάλες, αφετέρου αποδεκτές.             

Περαιτέρω, οι σχέσεις ιδιοκτησίας σε όλα τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης είναι ακόμη ασαφείς, η αγορά εργασίας παραμένει «μη ευέλικτη», ενώ η πολιτική συνεχίζει να είναι αδιαφανής και διεφθαρμένη. Παράλληλα, το σταμάτημα των ροών κεφαλαίου, καθώς επίσης της ζήτησης για τα προϊόντα τους, έχει οδηγήσει στη χρεοκοπία χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην περιοχή.

Εν τούτοις, αν και δεν υπάρχει υγιές κοινωνικό δίκτυο, το οποίο να φροντίζει τους φτωχούς και τους ανέργους, δεν παρατηρούνται μαζικές διαδηλώσεις – όπως συμβαίνει στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Ο πληθυσμός λοιπόν φαίνεται να έχει συμβιβαστεί με την ανεργία και με τη φτώχεια – να έχει δηλαδή συνθηκολογήσει με την κατάσταση του έχοντας, μεταξύ άλλων, χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη του στην Ευρώπη, στη Δημοκρατία και στην ελεύθερη αγορά.

Το φαινόμενο αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό, ειδικά επειδή σε πολλές από αυτές τις χώρες, όπως για παράδειγμα στην Ουγγαρία, τα συντηρητικά κόμματα, τα οποία ευρίσκονται στην εξουσία, «αποδυναμώνουν» βήμα προς βήμα τη Δημοκρατία – με τα δικτατορικά καθεστώτα να ευρίσκονται προ των πυλών.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι τα Σκόπια – όπου τη γνωστή ως «μαύρη Δευτέρα» (παραμονή Χριστουγέννων του 2012), οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, καθώς επίσης ορισμένοι δημοσιογράφοι, εκδιώχθηκαν βίαια από το Κοινοβούλιο, έτσι ώστε η επίσημη κυβέρνηση να ψηφίσει ανενόχλητα έναν αντισυνταγματικό προϋπολογισμό.

Όσον αφορά δε την Αλβανία και τη Βοσνία, οι κυβερνήσεις τους κατατάσσονται διεθνώς μεταξύ μίας «υποτυπώδους» δημοκρατίας και ενός αυταρχικού καθεστώτος – ενώ η παραποίηση των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των περισσότερων κρατών της περιοχής.        

Η ΤΟΥΡΚΙΑ

Υπενθυμίζουμε κατ' αρχήν ότι, το τραπεζικό σύστημα της Τουρκίας είναι ιδιαίτερα ευάλωτο, επειδή ο λόγος των χορηγήσεων προς τις καταθέσεις ξεπέρασε φέτος το 100%. Παράλληλα, το εξωτερικό χρέος των τουρκικών τραπεζών είχε φθάσει, στα τέλη του 2012, το 14,3% του ΑΕΠ (έναντι 8% τις παραμονές της κατάρρευσης της Lehman Brothers) – στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 20 ετών.

Επί πλέον, τα δύο τρίτα αυτού του χρέους θα πρέπει να αναχρηματοδοτηθούν εντός δωδεκαμήνου. Καθώς δε ο βραχυπρόθεσμος εξωτερικός δανεισμός αυξήθηκε κατά 70% το πρώτο τρίμηνο του 2013, γίνεται κατανοητό ότι, κάθε απότομος περιορισμός των εισροών κεφαλαίων θα συνιστούσε σοκ.

Περαιτέρω σημειώνεται ότι, η πιστωτική επέκταση δεκαπλασιάσθηκε από το 2006 και μόνο πέρυσι αυξήθηκε κατά 40% (όταν το ονομαστικό εισόδημα των νοικοκυριών αυξήθηκε κατά 5%, έναντι πληθωρισμού 7%) – υποδηλώνοντας ότι, οι Τούρκοι καταναλωτές έχουν πλέον ήδη εισέλθει στη φάση του δανεισμού μόνο για αποπληρωμή παλαιότερων χρεών.

Ουσιαστικά λοιπόν, η επίλυση των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων, τα οποία είχαν οδηγήσει την Τουρκία το 2001 στα νύχια του ΔΝΤ, κυρίως η μείωση του δημοσίου χρέους, επιτεύχθηκε μέσω της μεταφοράς της ιδιωτικής περιουσίας στο δημόσιο – από εκεί, στους δανειστές της Τουρκίας, μαζί με τα έσοδα από την εκποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων της (ανάλυση μας)

Χωρίς να υπεισέλθουμε σε πολιτικά θέματα όπως, για παράδειγμα, στον πόλεμο μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών που διεξάγεται στο εσωτερικό της, στις προσπάθειες εξισλαμισμού ή «ιρανοποίησης» της χώρας εκ μέρους της μάλλον αλαζονικής, απολυταρχικής κυβέρνησης της, στις τεράστιες εισοδηματικές διαφορές μεταξύ των πολιτών της, με κριτήριο την πόλη ή τον τόπο διαμονής τους, στους κινδύνους στρατιωτικού πραξικοπήματος κοκ., θα συνεχίσουμε στην οικονομική κρίση, από την οποία απειλείται. 

Στα πλαίσια αυτά, ένα από τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί έχει σχέση με το ότι, οι τιμές στη χώρα αυξάνονται γρηγορότερα, από αυτές των ανταγωνιστών της – με τον πληθωρισμό να τοποθετείται στο 6,1% όταν, για παράδειγμα, στην Ελλάδα είναι αρνητικός. Το γεγονός αυτό υποχρεώνει την τουρκική λίρα να υποτιμάται – ευρισκόμενη ήδη από τα μέσα του προηγουμένου έτους σε καθοδική πορεία.

Συνεχίζοντας, ο βασικός μισθός των εργαζομένων στην Τουρκία είναι αρκετά χαμηλός, συγκριτικά με άλλες χώρες – στις 940,50 λίρες (περί τα 380 € σήμερα), για 45 όμως ώρες εργασίας, με άδεια διακοπών μεταξύ 14 και 26 ημερών, ανάλογα με την εταιρεία. Το κόστος εργασίας ανά ώρα (2009) στο μεταποιητικό τομέα τοποθετούταν στα 4,33 € – έναντι 2,25 € στην Κίνα, 2,44 € στη Βουλγαρία, 16,44 € στην Ελλάδα, 34,28 € στη Γερμανία και 43,64 € στη Νορβηγία.    

Οι ξένοι επενδυτές τώρα, αντιμέτωποι με τη μείωση της αξίας των επενδύσεων τους στην Τουρκία, σε τιμές των δικών τους νομισμάτων, τρομοκρατούνται από την πτώση της λίρας – με αποτέλεσμα να αναζητούν ήδη την έξοδο κινδύνου. Επειδή δε η συμπεριφορά όλων αυτών των επενδυτών, των αγορών γενικότερα είναι αγελαία, η μαζική έξοδός τους, όπως συνέβη κάποτε στην Ινδονησία και αλλού, δεν είναι καθόλου απίθανη – κάτι που θα οδηγούσε στην άμεση χρεοκοπία της Τουρκίας.  

Από την άλλη πλευρά, η πραγματική ισοτιμία του νομίσματος της Τουρκίας, η ισοτιμία δηλαδή σε όρους αγοραστικής αξίας των χρημάτων, πλησιάζει αυτήν της Ευρώπης – όπως φαίνεται από το διάγραμμα που ακολουθεί (πηγή: BIS).

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του πως η χώρα έχει χάσει τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα, συγκριτικά με τα κράτη του διαγράμματος – όσον αφορά τον τουρισμό, καθώς επίσης την εγκατάσταση παραγωγικών μονάδων φθηνού εργατικού δυναμικού.

Ολοκληρώνοντας, η κρίση χρέους της Ελλάδας και της Κύπρου, της Ευρωζώνης γενικότερα, επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την Τουρκία – την προβληματίζουν επίσης τα πολιτικά και στρατιωτικά προβλήματα των τοπικών εμπορικών εταίρων της, όπως της Αιγύπτου, του Ιράν, του Λιβάνου, της Ιορδανίας και του Ισραήλ.   

Η ΚΙΝΑ

Όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, στην Κίνα έχει σχηματισθεί μία τεράστια φούσκα – η οποία δεν θα διατηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Παρά το ότι δε ο ρυθμός ανάπτυξης που ανακοίνωσε επίσημα, για το πρώτο τρίμηνο, ήταν 7,7%, το πραγματικό ποσοστό δεν φαίνεται να ξεπερνάει το 4%.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από το ότι, οι εξαγωγές κινεζικών προϊόντων στην Ταιβάν, στη Ν. Κορέα, στο Χονγκ Κονγκ και στη Σιγκαπούρη ήταν κατά πολύ χαμηλότερες, από αυτές που δήλωσε η Κίνα – με βάση τα στοιχεία εισαγωγών των συγκεκριμένων χωρών.  

Οι σχέσεις τώρα της κίτρινης γάγγραινας με την Ευρώπη επιδεινώνονται, μετά την επιβολή δασμών στα φωτοβολταϊκά, τους οποίους αποφάσισε η Κομισιόν ερήμην της Γερμανίας – με την Κίνα να εξετάζει το ενδεχόμενο επιβολής δασμών στα κρασιά που εισάγει από την ΕΕ, κάτι που θα προβλημάτιζε κυρίως τη Γαλλία.

Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Συνεχίζοντας, η οικονομική κατάσταση των πέντε χωρών των BRICS επίσης επιδεινώνεται – αφού ο ρυθμός ανάπτυξης επιβραδύνεται τόσο στη Βραζιλία, όσο και στην Ινδία. Εάν τυχόν δε η ισοτιμία του δολαρίου αυξηθεί, τότε θα ξεσπάσουν ξανά μεγάλες κρίσεις στις αναπτυσσόμενες οικονομίες – αντίστοιχες ίσως με αυτές της δεκαετίας του '90, όπου το ΔΝΤ «κατακρεούργησε» μία σειρά χωρών, οι οποίες υποχρεώθηκαν να ζητήσουν τη συνδρομή του.

Ειδικά όσον αφορά τη Ν. Αφρική, τα τεράστια προβλήματα στον τομέα παροχής ενέργειας, η συνεχώς μειούμενη «παραγωγή» στα ορυχεία, οι ατελείωτες απεργίες των εργαζομένων, καθώς επίσης το καταστροφικό ύψος της ανεργίας, δημιουργούν πολύ μεγάλες δυσκολίες στην οικονομία της – με αποτελέσματα που δεν είναι εύκολο να προβλεφθούν.      

Η οικονομία της Ιαπωνίας τώρα, η οποία έχει ανοίξει στο φουλ τις «στρόφιγγες» παροχής ρευστότητας, χαρακτηρίζεται από μεγάλη μεταβλητότητα – με τους δείκτες των χρηματιστηρίων της, όπως επίσης με την ισοτιμία του νομίσματος της ή με τις τιμές των ομολόγων της, να εναλλάσσουν διαρκώς πρόσημα.

Το ίδιο ισχύει σε κάποιο βαθμό και για τις Η.Π.Α. – όπου η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της υπερδύναμης είναι ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος, ακολουθούμενος από την εμφανέστατη αδυναμία της να αποσύρει τα μέτρα ποσοτικής διευκόλυνσης (QE 1,2,3).

Εν τούτοις, φαίνεται να εξετάζει τρόπους απόσυρσης, κατανοώντας τη φούσκα που έχει προκαλέσει στα χρηματιστήρια – ενώ, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά κάποιος από τις τράπεζες-μέλη της Fed, "δεν μπορούμε να ενδιαφερόμαστε μόνο για την καλή διάθεση των αγορών, προμηθεύοντας τες συνεχώς με νομισματική κοκαΐνη".

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση της υπερδύναμης κατηγορείται για «τραπεζικό σοσιαλισμό» – με το σοσιαλισμό να μην είναι καθόλου «συμπαθής» στους Αμερικανούς. Επί πλέον, ο σύνδεσμος των τοπικών τραπεζών της χώρας αναφέρεται σε συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού εναντίον του, εκ μέρους των διασωθέντων μεγάλων τραπεζών – ενώ προειδοποιεί ότι, τα δάνεια προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα περιορισθούν επικίνδυνα. Επειδή όμως αυτές οι επιχειρήσεις «παράγουν» τις περισσότερες θέσεις εργασίας, οι κίνδυνοι απότομης ανόδου της ανεργίας είναι αρκετά αυξημένοι.         

Τέλος, η Μ. Βρετανία, η οποία εξετάζει σοβαρά την έξοδο της από την ΕΕ, αντιμετωπίζει επίσης μεγάλες δυσκολίες – με τις τράπεζες της να έχουν ξανά ανάγκη από νέο δανεισμό. Το ίδιο ισχύει και για εκείνες τις χώρες, η οικονομία των οποίων εξαρτάται από τις τιμές των εμπορευμάτων, καθώς επίσης από τον παγκόσμιο ρυθμό ανάπτυξης: για τον Καναδά, για τη Ρωσία και την Αυστραλία. 

Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

Όπως φαίνεται από όλα όσα περιγράψαμε, ολόκληρος ο πλανήτης μας είναι τυλιγμένος στις φλόγες – όχι μόνο η Ελλάδα ή/και η Ευρωζώνη. Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε ότι, θα πρέπει να βρεθούν άμεσα βιώσιμες λύσεις στο πρόβλημα της υπερχρέωσης της Δύσης, οι οποίες όμως να μην εξαρτώνται από την ανάπτυξη – μία ανάπτυξη που, με βάση όλα τα παραπάνω, δεν είναι καθόλου εύκολο να συνεχισθεί (ανάλυση μας). 

Παράλληλα, οφείλει να αναζητηθεί ένα νέο πολίτευμα, συμβατό με τα σημερινά δεδομένα, καθώς επίσης ένα εντελώς καινούργιο νομισματικό σύστημα – το οποίο να συμπεριλαμβάνει αφενός μεν τη σύνδεση των επί μέρους νομισμάτων με ένα «καλάθι» των κυριότερων, αφετέρου την «πλήρη κάλυψη» των δανειακών χρημάτων (έτσι ώστε να πάψουν να παράγουν οι εμπορικές τράπεζες χρήματα από το πουθενά).   

Ειδικά όσον αφορά την ανάπτυξη, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι, δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να συνεχισθεί με το ρυθμό των τελευταίων δεκαετιών. Δεν πρέπει, επειδή θα καταναλωθούν όλες οι πηγές ενέργειας στον πλανήτη μας, ενώ θα καταστραφεί εντελώς το φυσικό περιβάλλον – δεν μπορεί, όχι μόνο λόγω των οικονομικών προβλημάτων που παραθέσαμε αλλά, κυρίως, επειδή ένας τέτοιος ρυθμός δεν είναι ούτε φυσιολογικός, ούτε διαχειρίσημος. 

Ειδικότερα, οι μέσοι όροι ανάπτυξης στον πλανήτη μας πριν από το 1820, ήταν μικρότεροι από τη μισή ποσοστιαία μονάδα – ενώ επιταχύνθηκαν αργότερα, κυρίως μετά το ξεκίνημα της βιομηχανικής επανάστασης. Εν τούτοις το 2010, δύο χρόνια δηλαδή μετά από τη μεγαλύτερη ίσως κρίση στην ιστορία μας, ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν 6% – ένας απίστευτος αριθμός, συγκρινόμενος με το παρελθόν.

Όπως λέγεται δε, εάν η βιομηχανική επανάσταση επιτάχυνε την οικονομία της Δύσης από την ταχύτητα του αλόγου στην ταχύτητα του αυτοκινήτου, ο σημερινός «μετασχηματισμός» επιτάχυνε την παγκόσμια οικονομία από την ταχύτητα του κλασσικού ταχυδρομείου, στην ταχύτητα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου – κάτι που είναι αδύνατον να συνεχισθεί αφού, ακόμη και αν ήταν δυνατόν, θα οδηγούσε στον εκτροχιασμό του συστήματος (ένας κίνδυνος ορατός δια γυμνού οφθαλμού σήμερα).

Περαιτέρω η ανάπτυξη που βιώνουμε, από το 1980 περίπου έως σήμερα, στηρίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά στη δημιουργία χρεών – ενώ, μέχρι τότε, ήταν το αποτέλεσμα της «δημιουργικής καταστροφής», την οποία προκάλεσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Ο Πίνακας ΙΙ, στον οποίο φαίνεται η εξέλιξη του χρέους των Η.Π.Α. (αντίστοιχη είναι στη Γερμανία και στην υπόλοιπη Δύση), τεκμηριώνει τη θέση μας:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη δημοσίου χρέους σε τρις $ στις Η.Π.Α., Δημόσιο χρέος σε ποσοστά του ΑΕΠ, έλλειμμα (πλεόνασμα) σε τρις $

Έτος	Δημόσιο Χρέος	Δημόσιο Χρέος/ΑΕΠ	Έλλειμμα
1981	1,0	32,5%	-0,08
1985	1,8	43,8%	-0,21
1990	3,2	55,9%	-0,22
1995	4,9	67,0%	-0,16
2000	5,6	57,3%	+0,24
2005	7,9	63,5%	-0,32
2009	11,9	83,4%	-1,41
2010*	13,8	94,0%	-1,42
2011*	15,1	100,0%	-1,27

* Πρόβλεψη της αμερικανικής κυβέρνησης

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Το χρέος των νοικοκυριών στη χώρα πλησιάζει τα 14 τρις $ (100% του ΑΕΠ), ενώ έχει 20πλασιασθεί, σε σχέση με τη δεκαετία του '70. 

Από την άλλη πλευρά, εάν δεν συνεχισθεί η ανάπτυξη, η οποία απαιτεί είτε νέα χρέη, είτε μία «δημιουργική καταστροφή», τότε είναι αδύνατον να εξυπηρετηθούν τα υφιστάμενα χρέη της Δύσης – ενώ όλος ο υπόλοιπος πλανήτης, ο οποίος αναπτύσσεται κυρίως εξάγοντας τα προϊόντα του στη Δύση, θα βυθιστεί στην ύφεση. 

Είμαστε αντιμέτωποι λοιπόν με το «φαύλο κύκλο» της ανάπτυξης και του χρέους –  ο οποίος προβληματίζει ακόμη περισσότερο, επειδή το χρέος αξιολογείται ως βιώσιμο ή μη, από τη σχέση του με την ανάπτυξη (με το ΑΕΠ, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι).

Ολοκληρώνοντας, οι λύσεις που απαιτούνται, δεν είναι ούτε εύκολες, ούτε απλές – οφείλουν όμως να αναζητηθούν πριν δρομολογηθούν αυτόματα από την ανθρώπινη φύση, μέσω μίας ακόμη δημιουργικής καταστροφής.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Στη θεωρία του χάους αναφέρεται το φαινόμενο της «ευαίσθητης εξάρτησης» ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες – όπου, με βάση κάποια από τις πολλές παρομοιώσεις ή διατυπώσεις, "εάν μία πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στην Κίνα, μπορεί να φέρει βροχή στην Ευρώπη".

Με τόσες όμως άγριες πεταλούδες να κινούν απειλητικά τα φτερά τους γύρω μας, τόσο ανατολικά, όσο και δυτικά, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι δεν θα προκληθούν μεγάλες βροχές – εάν όχι πρωτόγνωρες, καταστροφικές ίσως παγκόσμιες  καταιγίδες.

Επομένως, οφείλουμε να είμαστε αφενός μεν απόλυτα προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο, έχοντας λάβει τα μέτρα μας, αφετέρου εξαιρετικά προσεκτικοί, όσον αφορά όλες μας τις ενέργειες – ευχόμενοι να αποφευχθούν τουλάχιστον οι εμφύλιοι πόλεμοι στο εσωτερικό της χώρας, οι οποίοι θα έδιναν τη χαριστική βολή στην οικονομία μας.

Για να μπορέσουμε να το πετύχουμε, οφείλουμε να ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο – τον ελληνικό δρόμο, έτσι όπως τον έχουμε περιγράψει κατ' αρχήν στο κείμενο μας (ανάλυση), ενώ θα συνεχίσουμε σε επόμενα. Αυτό που προηγείται βέβαια, είναι η εκδίωξη των εισβολέων από την πατρίδα μας: τόσο του ΔΝΤ, όσο και της πρωσικής Γερμανίας.

 

Υστερόγραφο: Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε σχέση με τα πολιτεύματα (E. Fromm), εκτός από το φασιστικό ή σταλινικό ολοκληρωτισμό (τον υπαρκτό κομμουνισμό με την εσφαλμένη του θεώρηση), καθώς επίσης τον αδίστακτο υπερκαπιταλισμό (turbo capitalism), ο οποίος «θεοποιεί» τα υλικά κίνητρα ως μοναδικό «μοχλό ανάπτυξης», η τρίτη μεγάλη αντίδραση ή κριτική έστω στάση προς τον καπιταλισμό, είναι η σοσιαλιστική θεωρία.

Ο σοσιαλισμός όμως παραμένει ουσιαστικά ένα «θεωρητικό όραμα», σε αντίθεση με το φασισμό ή με το σταλινισμό – θεωρίες οι οποίες εφαρμόσθηκαν στην πράξη, έγιναν δηλαδή πολιτικές και κοινωνικές πραγματικότητες. Η αιτία είναι το ότι, οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις ανέλαβαν την εξουσία για ελάχιστο χρονικό διάστημα – στην Αγγλία και στις σκανδιναβικές χώρες. Η πλειοψηφία όμως, στην οποία στηριζόταν η εξουσία τους, ήταν πάντοτε τόσο μικρή, ώστε δεν μπορούσαν να μετασχηματίσουν την κοινωνία τους – πέρα από το προκαταρκτικό στάδιο της εφαρμογής του προγράμματος τους.

Όπως ο Χίτλερ τώρα χρησιμοποίησε τη λέξη «σοσιαλισμός» (εθνικοσοσιαλισμός) για να προσδώσει μεγάλη απήχηση στις ρατσιστικές και εθνικιστικές ιδέες του, έτσι και ο Στάλιν διαστρέβλωσε την έννοια του σοσιαλισμού, προς όφελος της προπαγάνδας του – με αποτέλεσμα το «σταλινικό σύστημα», παρά την κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, να βρεθεί πλησιέστερα προς τις πρώιμες και καθαρά εκμεταλλευτικές μορφές του δυτικού καπιταλισμού, από όσο σε οποιαδήποτε έννοια σοσιαλιστικής θεωρίας.

Κύρια «προϊόντα» του δε ήταν μία εξουθενωτική πορεία προς τη βιομηχανική ανάπτυξη, η ανελέητη εκμηδένιση του ανθρώπου, η αδιαφορία για το άτομο, καθώς επίσης η δίψα για προσωπική (κομματική) εξουσία.

Σε τελική ανάλυση, ο σταλινισμός κέρδισε τις νίκες του στη Ρωσία και στην Ασία, χάρη στην απήχηση που είχε η ιδέα του σοσιαλισμού στις τεράστιες μάζες του κόσμου – μία απήχηση που οφειλόταν όμως στον ιδεαλισμό της σοσιαλιστικής έννοιας, ιδίως δε στην πνευματική και υλική «ενθάρρυνση» που προκαλεί ένα τέτοιο «ανθρωποκεντρικό» κοινωνικό σύστημα.

Σας αποτέλεσμα όλων αυτών, η ιδέα του σοσιαλισμού διαστρεβλώθηκε σε μεγάλο βαθμό – με αποτέλεσμα να μη γίνεται πλέον κατανοητή ακόμη και από ανθρώπους με σημαντικό βαθμό «ενορατικότητας» και λογικής ή από φανατικούς οπαδούς της ισότητας, της ισονομίας, καθώς επίσης της δικαιοσύνης. 

Επί πλέον, επειδή ο άνθρωπος θαυμάζει περισσότερο τα αιμοβόρα λιοντάρια από τα αδύναμα πρόβατα, παρά το ότι ανήκει συνήθως στα δεύτερα, επιλέγει τον καπιταλισμό πολύ πιο εύκολα, θαυμάζοντας τις επιτυχίες των «ηρώων» του (πλούτη, δόξα κλπ.), από οποιοδήποτε άλλο σύστημα – ακόμη και αν το άλλο σύστημα θα ήταν δικαιότερο ή πλησιέστερο προς τις ανάγκες της πλειοψηφίας.    

Η αντικατάσταση λοιπόν της λέξης «σοσιαλισμός» από την «ελεύθερη, μικτή οικονομία, σε περιβάλλον κοινωνικής, άμεσης δημοκρατίας», θα ήταν ίσως προτιμότερη, εάν θα ήθελε κανείς να αναζητήσει εκεί τις λύσεις για ένα καινούργιο δημοκρατικό πολίτευμα στη Δύση – ενδεχομένως σαν ένα «αντίπαλο δέος», στον επερχόμενο κρατικό καπιταλισμό «τύπου» Κίνας, ο οποίος έχει πάρα πολλά κοινά στοιχεία με τον «εθνικοσοσιαλισμό».      

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 06. Ιουνίου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2905.aspx

Αντιρατσιστική ρητορεία και πολιτική βούληση

 

Του Κώστα Παπαδάκη*

 

Το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη ανασταίνει στην πράξη τις μετεμφυλιακές διατάξεις που επιβιώνουν στον Ποινικό Κώδικα και με έννοιες αόριστες, όπως «παρότρυνση ή διέγερση σε βιαιοπραγία», δημιουργούν όρους καταστολής του πολιτικού λόγου

Η ανοχή της απαγόρευσης του πολιτικού λόγου αποτελεί βασική προϋπόθεση προκειμένου, με τη συνδρομή της θεωρίας των δύο άκρων, η απαγόρευση να επεκταθεί στον αντικαπιταλιστικό, αριστερό και αντιεξουσιαστικό χώρο…

Η συζήτηση που διεξάγεται για το σχέδιο νόμου για την «καταπολέμηση εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας» επιβάλλει την τοποθέτηση της προοδευτικής νομικής διανόησης απέναντι στην υποκριτική επικοινωνιακή διαχείριση του φασιστικού κινδύνου.

Το ποινικό δίκαιο είναι δίκαιο πράξεων και όχι προθέσεων, δίκαιο πραγματικής και όχι αντικειμενικής ή πολιτικής ευθύνης, δίκαιο που διώκει και τιμωρεί εγκληματικές πράξεις και συμπεριφορές και όχι ιδεολογίες και φρονήματα. Ο περιορισμός του αυτός αποτελεί αδιαπραγμάτευτη κατάκτηση στη διαχρονική εξέλιξη της ταξικής πάλης στο εποικοδόμημα του νομικού πολιτισμού.

Οι ιδεολογίες δεν διώκονται ποινικά, όσο και αν είναι ή αν αντιμετωπίζονται ως «ακραίες» από την εκάστοτε εξουσία. Η απαγόρευσή τους είναι όχι μόνο ανεπίτρεπτη υπό συνταγματικό καθεστώς πολιτικών ελευθεριών (Σ 5, 14), αλλά και ιστορικά αναποτελεσματική. Η ανοχή των πολιτικών διώξεων παρέχει το άλλοθι σε κάθε εξουσία να τις διευρύνει, περιλαμβάνοντας συχνά και τις αντίθετες.

Οι φασιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές, που εκδηλώνονται τα τελευταία χρόνια, αποτελούν πολιτικό φαινόμενο, του οποίου η αντιμετώπιση δεν μπορεί να είναι διαφορετική.

Ως προς τις αξιόποινες πράξεις που συνδέονται με αυτές, το υπάρχον νομικό οπλοστάσιο είναι ικανό να τις αντιμετωπίσει, εφόσον βεβαίως εφαρμόζεται. Η εφαρμογή του απαιτεί την ύπαρξη σχετικής πολιτικής βούλησης από το όλο σύστημα εξουσίας (κυβέρνηση, αστυνομία, εισαγγελίες, δικαστήρια). Συνιστά:

1. Παράνομη βία (Π.Κ. 330 – φυλάκιση μέχρι δύο ετών), η συμπεριφορά όσων με βία ή απειλή βίας υποχρεώνουν μικροπωλητές να εγκαταλείπουν τον τόπο της δραστηριότητάς τους, λαϊκές αγορές κτλ.

2. Εκβίαση (Π.Κ. 385 – φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και υπό προϋποθέσεις κακούργημα), η συμπεριφορά όσων απειλούν και εκβιάζουν εργοδότες να προσλαμβάνουν Ελληνες υπαλλήλους στη θέση μεταναστών με την απειλή ζημιάς στην επιχείρησή τους.

3. Ελευθέρωση κρατουμένου, η πράξη αυτού που εισβάλλει σε μια αστυνομική κλούβα και απελευθερώνει με βία κάποιον που έχει συλληφθεί (Π.Κ. 172 – φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών).

4. Εμπρησμό (Π.Κ. 264 παρ. β΄ – κακούργημα αν μπορούσε να προξενήσει κίνδυνο για άνθρωπο) ή φθορά ξένης περιουσίας με φωτιά (Π.Κ. 382 παρ. 2 γ΄- φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών) οι δολιοφθορές σε καταστήματα κτλ.

5. Απρόκλητη επικίνδυνη σωματική βλάβη από κοινού (Π.Κ. 308, 308Α, 309 – φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους) ή απόπειρα βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης 310 – Π.Κ. κακούργημα) κατά περίπτωση οι τραμπουκισμοί.

6. Σύσταση εγκληματικής οργάνωσης (Π.Κ. 187 – διαρκές κακούργημα) η ένωση τριών ή περισσοτέρων με διαρκή δομή και δράση για διάπραξη συγκεκριμένων κακουργημάτων.

7. Επιβαρυντική περίσταση η τέλεση αξιόποινων πράξεων, ακόμη και πλημμεληματικών, με τρόπο ή υπό συνθήκες ή σε έκταση που απειλούν τις συνταγματικές δομές της χώρας κ.λπ. (Π.Κ. 187Α).

Σημείωση: Ο γράφων όχι μόνο δεν υποστηρίζει τις τελευταίες δύο διατάξεις (συνδυασμός «τρομονόμων» Σταθόπουλου – ΠΑΣΟΚ ν. 2928/2001, Παπαληγούρα – Ν.Δ. ν. 3251/2004 και ΠΑΣΟΚ – Καστανίδη ν. 3875/2010), αλλά έχει αγωνιστεί εναντίον τους μέσα και έξω από τα δικαστήρια. Τις παραθέτει χάριν πληρότητας ενημέρωσης και προς συναγωγή συμπερασμάτων…

Το ότι οι παραπάνω ποινικές διατάξεις δεν έχουν ενεργοποιηθεί ποτέ σε πληθώρα ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων αποδεικνύει ότι αυτό το οποίο λείπει δεν είναι η ύπαρξη νομοθετικού πλαισίου, αλλά η πολιτική βούληση εφαρμογής του.

Εάν δράστες ήταν αριστεροί ή αναρχικοί, θα σέρνονταν, όπως και επανειλημμένα συνέβη, στα δικαστήρια και στις φυλακές με εξοντωτικές ποινικές διώξεις και τιμωρίες.

Η πρόκληση σε άλλον της απόφασης να διαπράξει αξιόποινες πράξεις προβλέπεται και τιμωρείται επαρκώς από τις διατάξεις του Π.Κ. 46 παρ. 1 και 2 περί ηθικής αυτουργίας και προβοκάτσιας και συμπληρωματικά από τη διάταξη της απλής συνέργειας με ψυχική συνδρομή (Π.Κ. 47 παρ. 1). Κάθε προσπάθεια διεύρυνσης των ορίων τής παραπάνω αντιμετώπισης εξέρχεται από τα όρια της ποινικής απειλής δίωξης πράξεων και παραβιάζει τα όρια ελευθερίας του πολιτικού λόγου.

Προβλέπεται υποχρεωτικά ως επιβαρυντική περίσταση η τέλεση αξιόποινης πράξης από μίσος εθνικό, φυλετικό, θρησκευτικό ή λόγω διαφορετικού γενετήσιου προσανατολισμού (άρθρο 79 παρ. 3 Π.Κ). Σπάνια εφαρμόζεται.

Ισχύει -τυπικά τουλάχιστον- ο ν. 927/1979 για την αντιμετώπιση της έκφρασης καταφρόνησης εθνικών και φυλετικών ομάδων.

Η όλη συζήτηση καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα με το αίτημα να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή. Οι υποστηρικτές του έρχονται αντιμέτωποι με δύο σφάλματα: Να προβλέψουν συμπεριφορές αξιόποινες ήδη τυποποιημένες και ενταγμένες στην ποινική νομοθεσία. Ή να προσθέσουν στοιχεία δίωξης πολιτικού λόγου δημιουργώντας συνολικές προϋποθέσεις απαγόρευσής του, που ανάλογα με την πολιτική συγκυρία θα επεκταθούν.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο διολισθαίνει στο δεύτερο: διώκει αυτή καθεαυτή την αντίθετη άποψη ως προς τη σημασία εγκλημάτων γενοκτονίας, κατά της ανθρωπότητας, πολέμου και ναζισμού, επεκτείνει τις κυρώσεις κατά κομμάτων και ΜΜΕ, παρέχοντάς τους εκπληκτικό άλλοθι για να φιμώνουν ιδίως «ακραίες» απόψεις.

Προβλέπει να μην απελαύνονται υπήκοοι τρίτων χωρών, θύματα ή ουσιώδεις μάρτυρες (άλλων από τις προβλεπόμενες στο νομοσχέδιο) εγκληματικών πράξεων. Αλλά και αυτό ήδη «ισχύει» για θύματα εμπορίας ανθρώπων (άρθρο 46 ν. 3386/2005, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 4 παρ. 6 ν. 3875/2010). Θα αρκούσε η διεύρυνση της ρύθμισης αυτής και όχι ολόκληρο νομοσχέδιο. Ομως και η προβλεπόμενη σε αυτό «προστασία» παρέχεται ελλιπώς, δηλαδή «υπό τον όρο ότι αυτοί δεν απειλούν κίνδυνο για τη δημόσια τάξη ή ασφάλεια», όταν είναι γνωστό ότι με την αιτιολογία αυτή απελαύνονται καθημερινά χιλιάδες αλλοδαποί χωρίς καμία απολύτως τεκμηρίωση.

Η θέσπισή του θα αναστήσει στην πράξη τις μετεμφυλιακές διατάξεις που επιβιώνουν στον Ποινικό Κώδικα (άρθρα 141, 182, 183, 184, 192 κ.ά.) και με έννοιες παρεμφερείς και αόριστες, όπως «παρότρυνση ή διέγερση σε βιαιοπραγίες ή μίσος», συγχέουν τα όρια της εγκληματικής πράξης και του πολιτικού λόγου και δημιουργούν όρους καταστολής του.

Η ανοχή της απαγόρευσης του πολιτικού λόγου αποτελεί βασική προϋπόθεση προκειμένου, με τη συνδρομή της θεωρίας των δύο άκρων, η απαγόρευση να επεκταθεί στον αντικαπιταλιστικό, αριστερό και αντιεξουσιαστικό χώρο, των οποίων η δράση αποσκοπεί στον μετασχηματισμό του σημερινού κοινωνικού, πολιτικού και συνταγματικού συστήματος.

Προφανής η ένοχη συνείδησή τους απέναντι στο αντιρατσιστικό κίνημα και η ανάγκη της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ να διαφοροποιηθούν από τη Νέα Δημοκρατία, όσο και του υπουργού Δικαιοσύνης να εξιλεωθεί από σωρεία αυταρχικών νομοθετημάτων που διατηρεί σε ισχύ, αντίθετα με όσα υποστήριζε (τρομονόμοι, κουκουλονόμος, επιστρατεύσεις, καταστολή απεργιών), για άλλα που ετοιμάζει (όπως ο πλήρης περιορισμός των προσωρινών διαταγών και ασφαλιστικών μέτρων από συμβασιούχους) αλλά και τον γενικότερο περιορισμό της έννομης προστασίας, τη συνεχή συρρίκνωση δικαιωμάτων, αύξηση παραβόλων, διάλυση των δικαστηρίων και τη λειτουργία τους μόνο ως μηχανισμού καταστολής.

Αλλά η ξενοφοβία και ο ρατσισμός δεν αντιμετωπίζονται με απαγορεύσεις. Αντίθετα οι απαγορεύσεις ηρωοποιούν, συσπειρώνουν και προβάλλουν εν τέλει θετικά τον «στόχο» τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ο τρόπος με τον οποίο «καταπολεμάται» η Χρυσή Αυγή από κόμματα της κυβέρνησης και ΜΜΕ προκαλεί περισσότερο τη διαφήμιση και ηρωοποίησή της και την ανεβάζει δημοσκοπικά ως δήθεν αντίθετη στο κατεστημένο, ενώ είναι το ίδιο που την κατασκευάζει ως «αντίπαλό του».

Ο φασισμός δεν κινδυνεύει από το αστικό κράτος. Αυτό και οι πολιτικές του τον γεννούν. Η καταπολέμησή του δεν χρειάζεται «προοδευτικούς» τρομονόμους και ιδιώνυμα, ούτε μεταγλώττιση διατάξεων που έχουν αποδοκιμαστεί από την πολύχρονη επιρροή της κινηματικής αντίστασης, ώστε να περιπέσουν σε αχρησία. Αντιμετωπίζεται από το κίνημα με όπλο όχι τον περιορισμό και τη συρρίκνωση ελευθεριών και δικαιωμάτων, αλλά την ίδια την ιστορική και πολιτική απογύμνωσή του.

* Δικηγόρος, πρώην μέλος Δ.Σ. ΔΣΑ.

ΠΗΓΗ: 31/05/2013,  http://www.efsyn.gr/?p=55892

Γιατί η Αριάδνη έχει σήμερα μπερδευτεί

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

 

Ο Όργουελ κινδυνεύει ήδη να ξεπεραστεί. Ο Μεγάλος Αδελφός κάνει ό,τι μπορεί για να κλείσει τα φώτα… να σβήσει την δημοκρατία… να θάψει την ελπίδα.

Ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ακόμα ότι η υπερεθνική ηγεσία της πλανητικής οικονομίας καθοδηγεί απροκάλυπτα το μανιχαϊστικό της σχέδιο βασισμένη στην ιδεολογική τύφλωση των μαζών.

Η ηλεκτρονική αστυνομία της σκέψης, μέσα από την προπαγάνδα του «άξονα του κακού», δείχνει καθημερινά τους «τρομοκράτες» όπως παλιά οι ασφαλίτες έδειχναν τους κομμουνιστές.

Αυτούς που εννοούν πραγματικά, όμως, ως «τρομοκράτες» δεν είναι οι εξτρεμιστές βομβιστές, οι ισλαμικές σέκτες, που μπορούν να ελέγχουν οι ίδιοι κι όποτε θέλουν να τους ενεργοποιούν, αλλά όσοι αρνούνται να γίνουν «πολιτικά ορθοί»: να σβήσουμε δηλαδή την ιστορία και την ιδιοπροσωπία  μας και να δεχθούμε το σχιζοφρενικό περιβάλλον που στήνουν, την virtual reality της νέας δουλοκρατίας.

Ένας ηλεκτρονικός βομβαρδισμός εφησυχασμένου υποκριτισμού προσπαθεί να αποσιωπήσει αυτό που φοβούνται περισσότερο αυτοί που κυβερνούν: την κούραση και την αηδία των λαών.

Η παιδεία και τα «πολυπολιτισμικά» σχολεία… προσπαθούν να κάνουν τους νέους ανθρώπους πιο εύκολα διαχειρίσιμους, αδιάφορα γρανάζια σε ένα ισοπεδωμένο σύστημα.

«Δούλευε-Κατανάλωνε-Σιώπα-Πέθανε. Βασίζομαι στην Απάθειά σου»… Άμπρα κατάμπρα! Το νέο μαγικό ξόρκι που μαθαίνουν στα σχολεία του Χάρυ Πότερ.

Μου έλεγαν πρόσφατα ότι σε Γυμνάσιο της Πελοποννήσου, τις ημέρες που γιορτάζαμε την 25η Μαρτίου, καθηγήτρια είπε στους μαθητές της: «Εάν υπήρχε ο ΟΗΕ το '21, ο Κολοκοτρώνης θα πήγαινε στο Διεθνές Δικαστήριο Εγκλημάτων Πολέμου της Χάγης, όπως ο Μιλόσεβιτς».

 Αυτός είναι ο στόχος, να μην έχεις κανένα εργαλείο για να σκεφτείς πώς θα σωθείς, όπως δεν έχεις το εργαλείο του εθνικού νομίσματος για να σώσεις την οικονομία σου: Το θόλωμα της ιστορικής μνήμης, η απώλεια του μίτου της Αριάδνης που θα σε βγάλει από τον νεοταξικό λαβύρινθο.

Όπως έλεγε προφητικά ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου: «Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί».

Κι όταν η Αριάδνη μπερδεύεται… η Πανδώρα ανοίγει το κουτί.

Από το 1948, ο ιστορικός Thomas Bailey εξηγούσε ότι «οι μάζες είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμες και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τον κίνδυνο, παρά μόνο όταν φθάσει στον λαιμό τους…».

Κι ο ρόλος των δωσίλογων και επίορκων πολιτικών είναι να τις εξαπατούν ώστε να μην αντιλαμβάνονται αυτό που παίζεται πραγματικά… Ρόλος Εφιάλτη.

Η ομολογημένη τακτική του στρατιωτικού άξονα της νέας τάξης, του αμερικανικού Πενταγώνου, είναι βασισμένη στην λογική «του σφυριού και του καρφιού»: αν το καρφί δεν μπαίνει γιατί ο τοίχος προβάλλει «αντίσταση», τότε κτυπάμε δυνατότερα! Δεν είναι τυχαίος ο κυνισμός και η προκλητικότητα του Λευκού Οίκου σήμερα, ούτε ήρθε από το πουθενά. Είναι συνέχεια της «θεωρίας του παλαβού», σύμφωνα με την οποία, οι Αμερικανοί πρέπει να είναι παλαβοί και απρόβλεπτοι  και να διαθέτουν τεράστια καταστρεπτική δύναμη…

Αυτές οι τακτικές άρχισαν να καλλιεργούνται λίγο πριν το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης. Σε μια στρατηγική μελέτη με τίτλο «Αποτροπή μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου» σκιαγραφείται η εικόνα της υπερδύναμης που πρέπει να επιβάλλει την νέα παγκόσμια τάξη, δημαγωγώντας με το ιδεολόγημα της «παγκοσμιοποίησης».

Το πόσο βαθύς και κυνικός είναι ο σχεδιασμός αυτής της απάτης που λέγεται «πόλεμος των πολιτισμών», «παγκοσμιοποίηση», ή «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», ξεπερνάει κάθε φαντασία…

Οι Αμερικανοί (και οι σιωνιστές σύμμαχοί τους) έφτιαξαν τους μουτζαχεντίν για να πολεμήσουν τους κομμουνιστές στο Αφγανιστάν… Δυνάμωσαν τον Σαντάμ για να αποδυναμώσει τον Χομεϊνί… Έκαναν ισχυρό τον Μπιν Λάντεν και τους Ταλιμπάν για να διχάσουν το Ισλάμ… Έστρεψαν την Αλ-Κάϊντα εναντίον του ορκισμένου εχθρού τους Άσσαντ… και τώρα τρέχουν να την μαζέψουν γιατί αλάφιασε το Ισραήλ.

Αυτά τώρα πολλοί τα έχουν καταλάβει, ακόμα κι όσοι τα θεωρούσαν πριν λίγα χρόνια ως θεωρίες συνωμοσίας.

Αλλά, ότι είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν την επέμβαση των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, λίγοι το πιστεύουν ακόμα.

Οι περισσότεροι χλεύαζαν τους Ρώσσους όταν το επικαλούντο. Δείτε, όμως, τι έλεγε σε μια πολύ διδακτική του συνέντευξη ο «πολύς» Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι στο Nouvel Observateur τον Ιανουάριο του 2008.

«Ερώτηση: Ο πρώην αρχηγός της CIA, Ρόμπερτ Γκέϊτς, έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι οι μυστικές δυνάμεις των ΗΠΑ άρχισαν να στέλνουν βοήθεια προς τους Μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν έξη μήνες πριν την Σοβιετική επέμβαση. Ήσασταν τότε ο Σύμβουλος του προέδρου Κάρτερ για θέματα ασφαλείας και παίξατε σημαντικό ρόλο σ' αυτή την υπόθεση έχει δίκιο;

«Μπρεζίνσκι: Ναι, απολύτως. Σύμφωνα με την επίσημη ιστορία που ξέρετε, η βοήθεια της CIA ξεκίνησε το 1980, μετά την εισβολή. Αλλά η πραγματικότητα, απόρρητο μυστικό μέχρι τώρα, είναι εντελώς διαφορετική: πράγματι, στις 3 Ιουλίου του 1979, ο πρόεδρος Κάρτερ υπέγραψε την πρώτη εντολή για μυστική βοήθεια στους αντιπάλους τού φιλοσοβιετικού καθεστώτος της Καμπούλ. Την ίδια ημέρα έγραψα σημείωμα προς τον πρόεδρο, στον οποία εξηγούσα ότι, κατά την γνώμη του, αυτή η βοήθεια θα προξενούσε στρατιωτική επέμβαση.

«Ερώτηση: Όταν οι Σοβιετικοί δικαιολόγησαν την επέμβασή τους, βεβαιώνοντας ότι σκοπός τους ήταν να αγωνιστούν κατά της μυστικής ανάμειξης των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, ο κόσμος δεν το πίστεψε. Είχαν, όμως, δίκιο. Δεν μετανιώνετε για τίποτα σήμερα;

«Μπρεζίνσκι: Να μετανιώσω γιατί; Εκείνη η μυστική μας επιχείρηση ήταν μια καταπληκτική ιδέα. Είχε ως αποτέλεσμα να παρασύρει τους Ρώσσους στην παγίδα του Αφγανιστάν και εσύ θέλεις να το μετανιώσω;» (http://permanent.nouvelobs.com).

Πράγματι, δέκα σχεδόν χρόνια πολέμου και συγκρούσεων συνετέλεσαν στην φθορά και, τέλος, στην διάλυση της ΕΣΣΔ. Η θεωρία των «προληπτικών επεμβάσεων», που εφαρμόζουν οι ζηλωτές της νέας τάξης, έχει εγκαθιδρύσει την παγκόσμια αναρχία.

Φαντάζεστε τι θα γίνει αν αρχίσουν να εφαρμόζουν την ίδια συνταγή οι Ρώσσοι και οι Κινέζοι;

Η ιστορία, όμως, κάνει κύκλους. Κι άλλοι ονειρεύτηκαν την παγκόσμια κυριαρχία και βρέθηκαν στον κάλαθο της ιστορίας, όπως η Καρχηδόνα.

«…Ήταν μια αρχαία πόλη, λένε, που η Ήρα λάτρευε πάνω απ' όλες. Σκοπός κι ελπίδα της θεάς ήταν αυτή η πόλη να γίνει πρωτεύουσα των εθνών πάντων -αν τυχόν οι Μοίρες έδιναν άδεια…» (Μπράϊαν Φρίελ, Ο ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ).

Άλλο ήταν το σχέδιο, προσταγή της Μοίρας… Γι' αυτό, κάντε υπομονή. Έρχεται ξανά η ώρα που η απονιά θα φάει τις σάρκες της…

Για να κατανοήσουμε βαθύτερα ποιες κοσμοϊστορικές επιλογές κρίνονται από τις σημερινές καταστάσεις, αξίζει να αναλογισθούμε… πόσα και πόσα άστρα χρειάστηκαν να γεννηθούν και να πεθάνουν για να φτιαχτεί η ύλη που μας αποτελεί; …τι βασανιστική πορεία ακολουθήθηκε για να οργανωθεί η ύλη σε μεγαλομοριακό επίπεδο…

Διότι με την πυρηνική ενέργεια έχουμε αναβιώσει σήμερα δυνάμεις αστρικής κλίμακας, που στο αρχέγονο κοσμικό παρελθόν πρωταγωνίστησαν στην δημιουργία της ύλης και είναι «δυσανάλογα μεγαλύτερες» απ' όλες τις δυνάμεις που ζουν στον πλανήτη μας. Θα αφήσουμε να διαχειρίζονται την αστρική φωτιά πάνω στην Γη οι «πολιτικοί νάνοι» και οι ζηλωτές της χρηματοπιστωτικής «αγοράς» προκαλώντας, έτσι, χωρίς περίσκεψη τις αστρικές δυνάμεις;

Ούτε πρέπει να υποκύψουμε στην τεχνητή «αισιοδοξία» και στην επιβολή των «ευφραντικών υποσχέσεων» από τους επαγγελματίες των κατασκευασμένων ψευδαισθήσεων.

Απέναντι στην ρεαλιστικά καταγραμμένη νέα δουλεία που οδηγούμαστε, η μόνη υπόσχεση ζωής είναι η συνεχής Αντίσταση.

Όπως θάλεγε κι ο «πρίγκηπας» Παύλος του ελληνικού ροκ: «Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στους δρόμους της Φωτιάς».

Είναι σίγουρο ότι αυτό το τελευταίο θα γίνει και μάλιστα αυτό που έρχεται θα είναι κάτι μεγάλο! Πολύ «μεγαλύτερο» από το Σύνταγμα, που η επέτειος των δύο χρόνων αυτές τις ημέρες μάς βρίσκει πολύ πιο ώριμους και οργισμένους!

* [Hellenic Nexus, τ.75, Ιούνιος 2013]

Χάρτης αξιοπρεπούς διαβίωσης

 

Του Τάσου Σχίζα

 

 

Ρεπορτάζ: Ζαφειριάδου Μαριτίνα

Τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την ανακούφιση των πολιτών από την φτώχεια παρουσίασε χθες από τη Δραπετσώνα ο πρόεδρος της ΚΟ του κόμματος Αλέξης Τσίπρας. Ειδικότερα, στο πλαίσιο της αναγκαιότητας για επούλωση των πληγών από την καταστροφή, όπως είπε, παρουσίασε έναν «χάρτη αξιοπρεπούς διαβίωσης», που βασίζεται σε οκτώ άξονες:

1. Η νέα σεισάχθεια, ή αλλιώς όπως είπε η ανακούφιση των νοικοκυριών από χρέη προς τράπεζες και τρίτους.

Στον άξονα αυτό μεταξύ άλλων προτείνεται:

– Διαγραφή  χρεών και απαγόρευση πράξεων αναγκαστικής είσπραξης για όσους διαβιούν κάτω από το όριο φτώχειας.

– Περικοπή δόσεων αποπληρωμής δανείων ώστε σε καμία περίπτωση να μην ξεπερνούν το 30% του διαθέσιμου μηνιαίου εισοδήματός  και διαγραφή του υπόλοιπου της αρχικής δόσης σε ετήσια βάση (με εξαίρεση τα πολύ υψηλά εισοδήματα).

– Μερική διαγραφή χρεών σε ποσοστό αντίστοιχο με τη μείωση του εισοδήματος κατά τα χρόνια του Μνημονίου.

– Μη επιβάρυνση της οφειλής με τόκους υπερημερίας.

– Απαγόρευση τηλεφωνικών οχλήσεων από εισπρακτικές εταιρείες.

Σχόλιο: Αυτό ΔΕΝ είναι ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ, είναι η γελοιογραφία της. Τέτοιες  «Σεισάχθειες»  για «όσους  διαβιούν  κάτω  από  το  όριο  της  φτώχειας» (ποιό είναι αυτό άραγε;) τις κάνουν και οι  ίδιες  οι  τοκογλυφικές  Τράπεζες,  όταν  δεν  πληρώνονται.

Το 30% του μηνιαίου εισοδήματος σήμερα σημαίνει  μια  κοινωνία  δουλοπάροικων  χρέους. Σεισάχθεια  σημαίνει  Σεισάχθεια: Σε Νοικοκυριά και Επιχειρήσεις. Ολική. 

2. Η  Ανακούφιση  από  φορολογία  και χρέη προς το κράτος που περιλαμβάνει όπως τόνισε:

– Καμιά φορολογική ή άλλη υποχρέωση (πχ χαράτσια), για οικογένειες χωρίς εισόδημα

– Πάγωμα εξυπηρέτησης των χρεών χωρίς επιβάρυνση, για οικογένειες χωρίς εισόδημα  

– Ελάττωση του συντελεστή ΦΠΑ για τα βασικά είδη διατροφής

–  Άμεση Μείωση του ανώτατου συντελεστή ΦΠΑ

– Άμεση Αύξηση του αφορολόγητου ορίου

– Καθορισμός ανώτατου ορίου για μηνιαία καταβολή χρεών στην εφορία ανάλογα με το διαθέσιμο εισόδημα.

Σχόλιο: Κατάργηση των χαρατσιών  «για οικογένειες  χωρίς  εισόδημα».  Οι  υπόλοιποι «δισεκατομυριούχοι»  που  έχετε  ακόμα  κανά  μισθό  600 €  ή  καμιά σύνταξη (τυχερούληδες), τα κεφάλια μέσα. Νομιμοποίηση των Μνημονίων, των εγκλημάτων (τρία χρόνια τώρα), των «αυτοκτονιών» – δολοφονιών. Λέξεις «κλειδιά», σαν αυτές που χρησιμοποιεί και ο Φώτης ΚουΡέλης της νεοναζιστικής ΔΗΜΑΡ: …Ανακούφιση (καλέ, αεριστήκατε;)

3. Η διασφάλιση στέγασης για όλους

– Απαγόρευση πλειστηριασμών και κατασχέσεων πρώτης κατοικίας

– Έναρξη ενός φιλόδοξου προγράμματος με την ονομασία «Σπίτι για Όλους», στα πρότυπα παρεμβάσεων αντίστοιχου πετυχημένου προγράμματος της κυβέρνησης Λούλα στη Βραζιλία, που στέγασε εκατομμύρια πολιτών.

Στόχος η επανένταξη της οικογένειας στον κοινωνικό ιστό από τον οποίο αποκόπηκε. Βασικές κατευθύνσεις του προγράμματος:

– Καταγραφή και αξιοποίηση των αδιάθετων κατοικιών στην αγορά ακινήτων και παροχή κινήτρων στους ιδιοκτήτες, ώστε να τα εντάξουν στο πρόγραμμα.

– Αξιοποίηση μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων στο κέντρο πόλεων, που παραμένουν κλειστά, με παροχή τουριστικών αναπτυξιακών κινήτρων στους ιδιοκτήτες.

– Αξιοποίηση ακίνητων του δημοσίου (διαθέτει κατοικίες και διαμερίσματα).

– Επιδίωξη συνεργασίας με την εκκλησία για διάθεση ακινήτων της εκκλησίας στο πρόγραμμα.

Σχόλιο: Με ποιά Εκκλησία και ποιούς παπάδες; Με αυτούς που η … celebritie των ιδιωτικών ΜΜΕ (κ. Κουράκης) θέλει να τους … κόψει τη μισθοδοσία; (όχι το δικό του μισθό βέβαια, των παπάδων: αυτών των οποίων ζητάτε τη… συνδρομή και… συνεργασία).

4. Η διασφάλιση σίτισης για όλους

Έναρξη προγράμματος «Τροφή για Όλους» με στόχο την κάλυψη βασικών αναγκών σε είδος.

Στόχος η κάλυψη των βασικών αναγκών σε κάθε οικογένεια. Υλοποίηση προγράμματος από δημόσιο φορέα συντονισμού σε συνεργασία με ΟΤΑ και  Eκκλησία  της  Ελλάδος. (βρε με αυτή την Εκκλησία. Μόνο υποχρεωτικό … εκκλησιασμό  στις  συνιστώσες  δεν  ακούσαμε  ακόμα !!!).

Για την επαρκή τροφοδοσία επιδιώκεται επίσης συνεργασία με το Κίνημα χωρίς Μεσάζοντες, τις λαϊκές αγορές και παραγωγούς.

Βασικές κατευθύνσεις του προγράμματος :  

– Στήριξη και πολλαπλασιασμός των κοινωνικών παντοπωλείων των δήμων.

– Στήριξη των κοινωνικών παντοπωλείων που λειτουργούν από δίκτυα αλληλεγγύης.

Σχόλιο: Ναι, να συνηθίζει ο κόσμος την  «ειδική»  του  κατάσταση: Σε ειδικά παντοπωλεία, «κοινωνικά»  Ιατρεία,  «συλλογικές  κουζίνες  και  του  κώλου  τα  ενηάμερα.

Ούτε  «κατά  λάθος»  δεν υπάρχει  αναφορά  στη λέξη  ΕΡΓΑΣΙΑ  ή   στους όρους  ΕΠΙΔΟΜΑ  ΑΝΕΡΓΙΑΣ  ή  ΔΙΚΑΙΩΜΑ  στην ΕΡΓΑΣΙΑ.
Ούτε λέξη για ΑΜΕΣΗ αξιοπρεπή παροχή ΕΡΓΑΣΙΑΣ με ένα εκτεταμένο πρόγραμμα Δημοσίων επενδύσεων στα Δημόσια έργα – οικοδομή – Γεωργία) ή, το λιγότερο, ένα αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας, σύμφωνα με το άρθρο 21 του Συντάγματος, για όλο το διάστημα της ανεργίας).

Είπαμε, οι  Μ.Κ.Ο.  και  τα  «φιλάνθρωπα»  αισθήματα  να ‘ναι  καλά. Αχ, πόσο θυμίζετε τον «ευαίσθητο»  Φώτη ΚουΡέλη!!

5. Η στήριξη των παιδιών

– Δωρεάν, υποχρεωτικός προγεννητικός έλεγχος στα δημόσια νοσοκομεία και σε ειδικές δομές πρωτοβάθμιας υγείας

– Ολόπλευρη στήριξη τοκετού, (πχ εξασφάλιση αξιοπρεπών επιδομάτων και η κατάργηση της συμμετοχής στις ιατροφαρμακευτικές ανάγκες κατά την εγκυμοσύνη και τον τοκετό).

– Πλήρης δωρεάν εμβολιαστική κάλυψη και συστηματικός ιατρικός προληπτικός έλεγχος όλων των παιδιών.

– Κάλυψη όλων των αιτήσεων στους βρεφονηπιακούς σταθμούς των δήμων, άλλων δημόσιων φορέων (πχ ΟΕΚ). Ειδική μέριμνα για παιδιά άνεργων γονιών ή οικογενειών κάτω από το όριο της φτώχειας. Μέχρι να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα κάλυψης του συνόλου των αναγκών, δίδεται ειδικό κουπόνι για ιδιωτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς .

– Ενίσχυση σχολικών επιτροπών για κάλυψη αναγκών θέρμανσης.

– Πρόγραμμα σίτισης των παιδιών σε όλα τα σχολεία.

– Ειδικά προγράμματα στήριξης των παιδιών με μαθησιακές και άλλες δυσκολίες

– Ειδικά προγράμματα στήριξης των σχολείων στις υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας.

– Επαναφορά της ενισχυτικής διδασκαλίας.

– Δημιουργία δικτύων ανταλλακτικών παζαριών για είδη ένδυσης – υπόδησης κλπ.

Σχόλιο: Τα δικά σας παιδιά  τα  «σιτίζετε»  στα σχολεία  και  τα  ντύνετε  σε  «ανταλλακτικά» παζάρια; Οι γονείς ξέρουν και να ταΐσουν και να ντύσουν τα παιδιά τους στο σπίτι τους, αρκεί να έχουν ένα ελάχιστο εξασφαλισμένο ΕΙΣΟΔΗΜΑ, είτε μέσα από την ΕΡΓΑΣΙΑ τους είτε (εφόσον υπάρχει μια στοιχειωδώς φιλολαϊκή και δημοκρατική Κυβέρνηση) μέσω ενός αξιοπρεπούς ΕΠΙΔΟΜΑΤΟΣ  ΑΝΕΡΓΙΑΣ που θα διαρκεί για όλο το διάστημα της ΑΝΕΡΓΙΑΣ. Δύσκολο έ; Προφανώς. Πολύ πιο δύσκολο απ' το να κωλοτρίβεσαι με τον Μπόμπολα, τον Δασκαλόπουλο και τον Θέμο Αναστασιάδη.

6. Η εγγυημένη πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά πρώτης ανάγκης (ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες, θέρμανση)

– Άμεση σύνδεση ρεύματος-νερού-τηλεφώνου πρώτης κατοικίας, για τις οικογένειες χωρίς καθόλου ή με ελάχιστο εισόδημα Σχόλιο: Θα καθορίσουμε πρώτα, τι σημαίνει «ελάχιστο» εισόδημα. Έπειτα οι υπόλοιποι μπορούν να συνεχίσουν να μη βάζουν πετρέλαιο και να καίνε το χειμώνα ξύλα, πλαστικά  και  σκουπίδια  στους  καυστήρες.

– Απαλλαγή από την υποχρέωση πληρωμής λογαριασμών, για τις πλέον ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.

 Σχόλιο: Θα καθορίσουμε πρώτα, τι σημαίνει «πλέον ευάλωτες» ομάδες. Οι υπόλοιποι μπορούν να συνεχίσουν να πληρώνουν την (ιδιωτική) Ι.Ε.Η. (αντί Δ.Ε.Η.), τους φουσκωμένους λογαριασμούς  και, φυσικά, τα  χαράτσια.

– Εγγυημένη δωρεάν πρόσβαση σε ηλεκτρική ενέργεια, πετρέλαιο θέρμανσης, νερό, και τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες, στις αναγκαίες για αξιοπρεπή διαβίωση ποσότητες και για τις πλέον ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.

– Μείωση τιμολογίου ενέργειας, νερού, τηλεπικοινωνιών, για ομάδες πολιτών που διαβιούν κοντά στο όριο φτώχιας.

 Σχόλιο: Πόσο «κοντά» στο όριο της φτώχειας; Γιατί εγώ νιώθω μια τρελή επιθυμία να πληρώνω το  «κανονικό»  φουσκωμένο  τιμολόγιο  της  Ι.Ε.Η.  (πρώην  Δ.Ε.Η.). Μην  με  περάσουν  και  για ….πτωχό ! Είπαμε,  μηχανικοί  είμαστε !

7. Η  διασφάλιση  Ιατροφαρμακευτικής  περίθαλψης  για  όλους

– Διασφάλιση Δωρεάν πρόσβασης σε πρωτοβάθμια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και για τους ανασφάλιστους άνεργους και φτωχούς.

– Άμεση διασφάλιση Ελεύθερης δωρεάν πρόσβασης σε νοσοκομειακή φροντίδα για όσους χρειάζονται χειρουργική επέμβαση, νοσηλεία και εξετάσεις και αδυνατούν να πληρώσουν.

 Σχόλιο: Όσοι δεν «αδυνατούν να πληρώσουν», να πληρώσουν. Ας μη φάνε κρέας για κανένα μήνα. Ας μη βγούν για μια βόλτα. Ας μην κινήσουν το αυτοκίνητο τους για το επόμενο τρίμηνο. Δεν θα τα κάνουμε και όλα … ίσωμα. Μικροί – μεγάλοι στα ίδια καφενεία.

– Ελάττωση συμμετοχής ασθενών στην φαρμακευτική δαπάνη. Μηδενική συμμετοχή για ευπαθείς ομάδες (άποροι, ανασφάλιστοι, κλπ) και μείωση συμμετοχής για όσους βρίσκονται κοντά στα όρια της φτώχειας

Σχόλιο:  Πάλι «κοντά» σε αυτή τη «φτώχεια». Πολύ τη γυροφέρνουμε. Θα μας παρεξηγήσουν στο τέλος.

– Δωρεάν κάλυψη των εξετάσεων στα επείγοντα περιστατικά, σε νοσοκομεία και πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, για όσους είναι ανασφάλιστοι και αδυνατούν να πληρώσουν.

Σχόλιο: Το ξαναλέμε: Όσοι δεν «αδυνατούν να πληρώσουν», να πληρώσουν.

8. Η διασφάλιση της μετακίνησης για όλους

– Δωρεάν μετακίνηση με τις αστικές συγκοινωνίες για ανέργους και άτομα με ελάχιστο εισόδημα.

– Απαλλαγή από διόδια για κατοίκους τοπικών περιοχών (στις τοπικές μετακινήσεις και όταν δεν υπάρχει αξιόπιστο εναλλακτικό οδικό δίκτυο).

– Μείωση  της  τιμής των  διοδίων  στον  μέγιστο  εφικτό  βαθμό.

Σχόλιο:  Αχ,  αυτό  με  τον  «εφικτό»  πολύ μας  άρεσε. Ο  Μπόμπολας πρέπει  να  έκανε  πάνω  του  τα ….τσία  του  μόλις  το  διάβασε.

Όσο για το πού θα βρεθούν τα λεφτά για τέτοιου είδους παροχές που σήμερα μόνο εξασφαλισμένες δεν είναι; «Θα  τα  πάρουμε  από τους  έχοντες  (Σχόλιο:  Σιγά σιγά  παιδιά,  με  το  μαλακό), για να στηρίξουμε την κοινωνία που στενάζει» είπε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, υποσχόμενος πως όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση, πρώτα θα ξεπληρώσει τους πολίτες της χώρας και μετά τους δανειστές.

«Για εμάς δανειστές και πιστωτές δεν είναι τα μεγάλα funds, αλλά οι άνθρωποι του μόχθου, οι άνθρωποι που ωθήθηκαν στο περιθώριο. Σε αυτούς χρωστάμε. Έχουμε πάρει  δάνειο  από  αυτούς  το  εισόδημά  τους,  την  αξιοπρέπειά  τους,  το μέλλον  τους  και  σε  αυτούς  θα το  επιστρέψουμε», είπε ο κ. Τσίπρας.

Σχόλιο:  Τουλάχιστον  αυτός  ο  πρώτος  πληθυντικός  δείχνει, όντως,  μια  αυτεπίγνωση: έχεΤΕ (και σείς) πάρει «δάνειο» το εισόδημα των πολιτών, εσείς που μείνατε τρία χρόνια μέσα στο κΥνοβούλιο της Συνταγματικής ΕΚΤΡΟΠΗΣ, νομιμοποιώντας της Κατοχή της πατρίδας μας και τη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του Ελληνικού λαού και, ιδίως μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, έχετε γελοιοποιήσει κάθε έννοια πολιτικής αξιοπρέπειας.

Πράγματι,  έχεΤε  (και  σείς)  πάρει  «δάνειο»  την  αξιοπρέπεια  των  πολιτών, παριστάνοντας τις  κούκλες  ενός  κακόγουστου κουκλοθέατρου  που  προσφωνεί  «κυρίους»  τους  δοσίλογους  της  ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ  και  τους  νεοναζί  της  Χ.Α.,  τους  «δημοσιογράφους»  νταβαντζήδες,  που  «θα  τους  ταράξετε  όλους  αυτούς  στη….νομιμότητα», όπως  με  την  «απεργία»  των καθηγητών.

Τώρα  για  το  εάν  θα  το ….επιστρέψετε (!)  αυτό  το ….δάνειο (!!), εσείς ξέρετε.

Το  πρόβλημα  (για  εσάς)  είναι  μήπως  ο  Λαός  (παρά  τα  χάλια  και  την  κατάντια  του) αποφασίσει  να  το  ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ  πίσω,  λιγάκι…..νωρίτερα  απ'  ότι  εσείς ….προγραμματίζετε.

Και  δεν  υπάρχουν  και  πολλά  διαθέσιμα  ελικόπτερα.

Τονίζοντας δε ότι η αντιμετώπιση της φτώχειας δεν κοστίζει, υποστήριξε ότι «με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα θα πληρώνονται οι συντάξεις και οι μισθοί, πρώτα θα εξασφαλίζεται φαγητό, νερό, ρεύμα και φαρμακευτική περίθαλψη σε όλους, πρώτα θα εξασφαλίζεται ότι δεν θα λιποθυμάνε από την πείνα τα παιδιά μας στα σχολειά και μετά θα ξεπληρώνουμε τους τόκους, τα πανωτόκια και τα ομόλογα που λήγουν»… 

Σχόλιο:  Αν  διαβάζετε  τίποτε  πιο  έγκυρο  από  τις  παρλαπίπες  των…..συνιστωσών  για «συλλογικές»  κουζίνες,  gay  pride,  «αντιαπαγορευτικά»  μπαφο-φεστιβάλ και  «θέλουμε  μετανάστες  σε κάθε  γειτονιά», No border κ.λ.π.), θα  γνωρίζετε  ότι  το 2010  (πρό  Καστελόριζου – δοσίλογου Γιωργάκη)  το  «δημόσιο» χρέος  της  Ελλάδας  ήταν  310 δισεκατομμύρια Ευρώ.

Σήμερα (μετά  από  τρία  χρόνια  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ  του  Ελληνικού  λαού), το  «δημόσιο χρέος»  είναι  309  δισεκατομμύρια  Ευρώ. 

(Αλήθεια, με κείνη την περιβόητη Ε.Λ.Ε.  δηλ. Επιτροπή  λογιστικού  ελέγχου  του  δημόσιου «χρέους»  τι  έχετε  κάνει;  Είχαν  σπεύσει  πολλές  celebrities  τότε,  πρίν  δυό  χρόνια,  να δηλώσουν συμμετοχή.  Φαντάζομαι,  δυό  χρόνια  τώρα  θα  εργάζονται ….νυχθημερόν.  Αναμένουμε  τα ….αποτελέσματά  τους).

Και, παρ' όλα αυτά συνεχίζετε να λέτε ότι θα  ξεπληρώσουμε τους τόκους, τα πανωτόκια και τα  ομόλογα  που  λήγουν.

Στους  τοκογλύφους.  Στη ΜΑΦΙΑ των Τραπεζιτών & Κεφαλαιοκρατών. Και, την  ίδια  στιγμή,  μιλάτε  και  για ….«νέα….Σεισάχθεια». Μα  καλά,  δεν  ντρέπεστε;

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Alexis (και  σεις  της  «ηγετικής ομάδας»  και  εκείνα τα κατά φαντασίαν στελέχη  που «την  πιστέψατε»  ότι  το  Σύστημα  θα  σας  παραδώσει  την Εξουσία  για  να  γίνετε πολιτικές  celebrities  και  να βγαίνετε  κι  εσείς  στο  MEGA, το  ΣΚΑΙ και  τον  ANT1):

Στο κείμενο του «Χάρτη» κατά της φτώχειας με τους 8 «άξονες», επαναλαμβάνεται πολλές φορές η έκφραση «είμαστε αποφασισμένοι».  Αποδεικνύεστε,  πράγματι,  «αποφασισμένοι»:

Να  φύγετε  εσείς αντί  (ή  μαζί  με)  την τρόικα των δολοφόνων μας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ)  με το …ελικόπτερο.Τόσο  αποφασισμένοι  που  κάνατε  ό,τι  μπορούσατε  για  να  σαμποτάρετε  την απεργία  των  καθηγητών  κόντρα  στη  χουντική  επιστράτευση. Φτωχούς   και  πεινασμένους  θέλετε  κι  εσείς  γύρω  σας,  όπως  η  Χ.Α.

Να τους  «φροντίζετε»  με  «φιλανθρωπίες»  και  Μ.Κ.Ο.  Σαν   κατοικίδια ….σκυλάκια.

Κάνατε ό, τι μπορούσατε για να σαμποτάρετε την (ΨΗΦΙΣΜΕΝΗ από τις Συνελεύσεις τους) Απεργία των καθηγητών, με αποτέλεσμα να οδηγούνται άμεσα στην ΑΝΕΡΓΙΑ (βλέπε εν ψυχρώ εκτέλεση με τις παρούσες συνθήκες)  ΜΑΖΙΚΑ  οι  πρώτοι  10.000 αναπληρωτές  καθηγητές (και  έπεται  συνέχεια), και, τώρα  θα ασχοληθείτε  (μαζί  με την….Εκκλησία!!!)  για  να  τους  εξασφαλίσετε ….αξιοπρεπή  διαβίωση. Ούτε  για  Μ.Κ.Ο.  δεν  κάνετε.

Δε  βλέπω να  σας  ανέχεται  για  πολύ  ακόμη,  ούτε  καν  o  George  Soros.
Οι  Καπιταλιστές  και  η  Μαφία  δεν  πετάνε  τα  λεφτά  τους  σε  γραφικούς.

Πάτρα 4-6-2013

Τ.Σ.

Ο αντιρατσισμός των αρχιρατσιστών…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Το, κατ' ευφημισμόν, λεγόμενο, «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο, δεν είναι παρά ένα ακόμη τρομοκρατικό μέτρο σε βάρος του λαού. Αφού στην οικονομική και αστυνομική έρχεται να προσθέσει και τη νομική τρομοκρατία.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα από τα ρατσιστικότερα και διαστροφικότερα κατασκευάσματα. Κατ' εικόνα και ομοίωση των αρχιτεκτόνων του. Και αυτό δεν χρειάζεται να ψάξουμε, για να το ανακαλύψουμε. Το ίδιο το «νομοσχέδιο» το φωνάζει:

Λέει, για παράδειγμα, μεταξύ πολλών άλλων αμοραλιστικών και εξωλογικών, το εξάμβλωμα αυτό: 

«Όποιος δημόσια προφορικά ή διά του τύπου ή μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, εγκωμιάζει ή αρνείται ή εκμηδενίζει τη σημασία εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου…τιμωρείται, κλπ» (άρθρο 3, παρ.1).

Κι, όταν αυτά και άλλα παρόμοια λέει, μη φαντασθείτε ότι αναφέρεται στα εγκλήματα πολέμου σε βάρος της Κύπρου, του Αφγανιστάν, της Σερβίας, του Ιράκ, της Λιβύης, της Συρίας, κλπ. Ή στη γενοκτονία των Παλαιστίνιων! Ή στην καταιγιστική γενοκτονία, που, τώρα, μεθοδεύεται και προωθείται σε βάρος του λαού μας. Σε καμιά περίπτωση! Τα τωρινά εγκλήματα είναι καλά καμωμένα και ευλογημένα απ' τη διεθνή συμμορία. Το νομοσχέδιο αναφέρεται σε εγκλήματα πολέμου και γενοκτονίες άλλων εποχών.

Και μάλιστα κατ' επιλογήν, όπως φαίνεται, στο ολοκαύτωμα των Εβραίων. Που βέβαια είναι σεβαστό, αλλά δεν είναι το μοναδικό. Και γίνεται αυτό, για να έχουν αυτοί οι ίδιοι άλλοθι, για τα εγκλήματα και τις γενοκτονίες, που μεθοδεύουν και πραγματοποιούν, εδώ και τώρα. Γιατί, αν αναφέρονταν στα τωρινά εγκλήματα και τις γενοκτονίες, θα έπρεπε οι αξιότιμοι αυτοί κύριοι, αντί να δίνουν μαθήματα αντιρατσιστικής δεοντολογίας, να είναι καθισμένοι στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τα ολόφρεσκα και καταδικασμένοι για τα μπαγιάτικα κακουργήματά τους.

Όμως…

Όχι μόνο δεν συμβαίνει αυτό, αλλά είναι, όπως προαναφέραμε, και οι μεγάτιμοι ενορχηστρωτές της τωρινής αχαλίνωτης κακουργίας σε βάρος των λαών. Έτσι, που να θυμίζουν το Χριστό, που έλεγε στους φαρισαίους της εποχής του, αλλά και όλων των εποχών: «Αλίμονο σε σας γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί χτίζετε τους τάφους των προφητών και στολίζετε τα μνημεία των δικαίων και λέτε: Αν ζούσαμε εμείς στις μέρες των πατέρων μας, δεν θα συμμετείχαμε στα εγκλήματά τους. Και τα λέτε αυτά, όταν εσείς κάνετε τα ίδια και χειρότερα»!….

Και απαιτούν, οι αρχιρατσιστές αυτοί, από τους λαούς, που ασφυκτιούν και πνίγονται μέσα στο βούρκο της αφόρητης υποκρισίας  και κακουργίας τους, να προσκυνήσουν αυτούς και τα εγκλήματά τους. Και να αλυσοδεθούν με τα παμπόνηρα νομοθετήματά τους, που είναι γεννήματα της αχαλίνωτης εγκληματικότητας και της ανίατης ηλιθιότητάς τους.

Έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν τους λαούς ως mazaperrdita (=υλικό για καταστροφή). Επικαλούμενοι κάθε φορά  τις οποιεσδήποτε αλητήριες προφάσεις:

 Άλλοτε τη δήθεν τρομοκρατία, προκειμένου να έχουν αυτοί το μονοπώλιο της τρομοκρατίας. Άλλοτε τα πυρηνικά όπλα, προκειμένου να έχουν αυτοί το αποκλειστικό δικαίωμα ζωής ή θανάτου. Και άλλοτε τον δήθεν ρατσισμό, για να έχουν αυτοί το μονοπώλιο της επιλογής των ρατσιστικών εκκαθαρίσεων και γενοκτονιών σε βάρος των άλλων λαών.

Καταστρέφοντας, έτσι, τις πατρίδες τους και εξαναγκάζοντας όσους επιβιώνουν να μεταναστεύουν.

Με αποτέλεσμα να γίνονται πρόβλημα δυσβάστακτο και άλυτο, για τους άλλους λαούς. Αφού δημιουργείται πρόβλημα αβίωτης συμβίωσης. Όπως συμβαίνει, τώρα, στην περίπτωσή μας. Και ύστερα έρχονται οι αρχιρατσιστές αυτοί να μας δώσουν, από πάνω, και μαθήματα φιλοξενίας και αντιρατσιστικής συμπεριφοράς.

Οι Έλληνες είναι φιλόξενοι και όχι ξενόφοβοι. Η ελληνική ξενοφοβία είναι εφεύρημα δικό τους. Την επινόησαν, για να φορτώσουν σε μας τη δική τους μισανθρωπία και να δώσουν άλλοθι στην ευνόητη απέχθεια απέναντί τους. Γιατί καταλαβαίνουν ότι κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να αισθάνεται και  την παραμικρή έστω συμπάθεια γι' αυτούς και την καταστροφική και διαστροφική και αποκρουστική συμπεριφορά τους. Και δεν χρειάζεται να μαντέψουμε τις προθέσεις των ρατσιστικών τους καταχθονίων σκοπών και μεθοδεύσεων. Αφού η βαρβαρότητά τους προελαύνει και παρελαύνει με περισσή, μάλιστα, αναίδεια και ιταμότητα.

Και δεν έχει καμιά απολύτως σημασία το πώς οι ντόπιοι εφιάλτες και σερβιτόροι των δολοφονικών αυτών ιδιοσκευασμάτων αυτοπροσδιορίζονται: Αριστεροί, δηλαδή, αριστεροδέξιοι, σοσιαλιστές, δημοκράτες, και άλλα ηχηρά παρόμοια. Ούτε ακόμη ποιες προφάσεις επικαλούνται και επιστρατεύουν. Όπως ο φασισμός ή ο νεοναζισμός κάποιων άλλων. Όταν οι βάρβαρες αυτές διαστροφές χαρακτηρίζουν, περισσότερο από κάθε άλλον, αυτούς και τους πάτρωνές τους.

Αυτό, που έχει σημασία είναι ότι εφαρμόζουν πιστά την καλιγούλεια συνταγή: Σύμφωνα με την οποία  αυτοί έχουν το δικαίωμα να βασανίζουν το λαό, με όλα τα μέσα και τους τρόπους, που η διαστροφή η δική τους ή των πατρώνων τους υπαγορεύει.  Αλλά ο λαός, όχι μόνο να δεν έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται, αλλά είναι υποχρεωμένος να δείχνει και τρισευτυχισμένος.

Όπως έκανε και ο αντάξιος πρόδρομος των σημερινών διεστραμμένων και αμοραλιστών νομοθετών, ο Καλιγούλας. Ο οποίος, μέσα στην παντοδυναμία της αφροσύνης και της παραφροσύνης του, υποχρέωνε τους άντρες να παρίστανται στο βιασμό των γυναικών τους.

Και τους εξανάγκαζε να δείχνουν ότι πλέουν μάλιστα και σε πελάγη απέραντης ευτυχίας.

παπα-Ηλίας, Ιουνίου 3, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/06/03/normal-0-false-false-false-el-x-none-x-none-9/.    e mail: yfantis.ilias@gmail.com

Το ρήγμα της Ανατολίας

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Βγήκαν στα ξάγναντα της Πόλης

                       κι' έσμιξαν με τους ανέμους

Να τραγουδήσουν  

                         Ελευθερία κι' Επανάσταση

Πέταξαν στα σύννεφα

                             σαν φύλλα φθινοπωρινά

κι' άρχισαν να πέφτουνε ξανά

                              με τη βροχή της άνοιξης

φέρνοντας μαζί τους βροντές, κραυγές

                                               και κεραυνούς

 

Έτσι που να θεριεύει ουρανός

                                        και να τρομάζουν

οι σιδερόφρακτοι άγγελοι με τις ασπίδες

 

Όχι δεν στέρεψε ο αγώνας, ρέει

               μέσα απ' τα ρήγματα του τείχους

που λάθρα χτίσανε ολόγυρά μας

Δείχνει το δάχτυλο του καιρού

                         προς τη μεριά του πλήθους

Ιαχές εφόδου ακούγονται 

                              απ' τις μεγάλες πολιτείες

 

Δείχνει το δάχτυλο του καιρού

                    τους αιμοστάλακτους ρήτορες

να μιλάνε πλέον με τα μάτια

Δείχνει τη σιωπή πίσω απ' το οδόφραγμα

αυτού που περιμένει η  δόξα

                                        να τον στεφανώσει

 

Βγήκαν στα ξάγναντα της Πόλης

                                      πολύχρωμα πουλιά

Πέταξαν στον ουρανό τα όνειρα

του άνεργου

              του φοιτητή, του μεροκαματιάρη

που βγήκαν στο Βόσπορο

ατρόμητα δελφίνια

                                να κυνηγήσουν ελπίδα

 

Αυτό το καλοκαίρι βλύσματα ρωγμών

      στο σεισμογόνο ρήγμα της Ανατολίας

προειδοποιούν ένδοξες δονήσεις

 

                       4 Ιουνίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος