Ο μισελληνισμός των Ελληναράδων

Η Ελλάδα, όπως την «αγάπησαν» οι ναζί κατακτητές

 

Από τους φορείς του Ιού*

 

Πίσω από τη φανατική προσκόλληση σε φράσεις αρχαίων συγγραφέων και τη χρήση γραμματικών τύπων της καθαρεύουσας, οι θιασώτες της ρατσιστικής βίας κρύβουν τη βαθιά τους απέχθεια σε κάθε τι πραγματικά ελληνικό

Μετά από αρκετούς μήνες στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, η Χρυσή Αυγή κατορθώνει να διατηρεί ή να διευρύνει τις δημοσκοπικές της επιδόσεις, χωρίς να κάνει ούτε βήμα πίσω στα φανατικά ναζιστικά της πιστεύω. Επιμένει βέβαια στην ευφημιστική μετωνυμία «εθνικισμός» για να εκφράσει τον εθνικοσοσιαλιστικό πυρήνα της πολιτικής της σκέψης, αλλά δεν παύει να στέλνει διαρκώς κωδικοποιημένα μηνύματα προς τους «μυημένους», προκειμένου να τους καθησυχάσει ότι δεν έχει αλλάξει απόψεις.

Αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς οι ναζιστικές απόψεις, η Χρυσή Αυγή καναλιζάρει τη δημόσια προπαγάνδα της σε αυτό που η ίδια θεωρεί ευνοϊκότερο πεδίο: την «ελληνολατρία». Υποτίθεται ότι όσα η ίδια πρεσβεύει για τη σημερινή ελληνική κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνεπής εφαρμογή των απόψεων που μας κληροδότησε η κλασική ελληνική αρχαιότητα. Μάλιστα, η οργάνωση επιδίδεται σε μια συστηματική αλίευση αρχαίων «ρητών» ή «αποφθεγμάτων», προκειμένου να στηρίξει τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία στους «αρχαίους ημών προγόνους».

Μ' αυτόν τον τρόπο, βέβαια, το μόνο αποτέλεσμα είναι να αποδίδονται στους αρχαίους Ελληνες οι πιο σκοτεινές, βίαιες και απάνθρωπες πρακτικές που εφαρμόστηκαν στα μέσα του περασμένου αιώνα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ευρώπης και κυρίως την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, με αποκορύφωμα το ίδιο το Ολοκαύτωμα.

Πρόκειται για μια συστηματική διαστρέβλωση της ελληνικής παράδοσης και του περιεχομένου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας που έχει γονιμοποιήσει τις αρχές του σύγχρονου ουμανισμού. Αλλά όλα αυτά είναι απορριπτέα από την ακροδεξιά προπαγάνδα. Όχι. Για τους σύγχρονους «Ελληναράδες» από την αρχαιότητα πρέπει να πάρουμε μόνο τον «Καιάδα», την «Κρυπτεία» και το πολύπαθο «Πας μη Ελλην Βάρβαρος». Πίσω, δηλαδή από τους επιφανειακούς ύμνους για τους «προγόνους» κρύβεται ένα βαθύ μίσος για κάθε τι ελληνικό.

Στην πλάτη του Ισοκράτη

Η ιδεολογική χρήση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο. Και η ανιστόρητη μεταφορά αρχαίων παραθεμάτων για να δικαιολογηθούν ο σύγχρονος εθνικισμός και η αντιμεταναστευτική υστερία ή να τεκμηριωθεί η «μοναδικότητα» του ελληνικού λαού «διά μέσου των αιώνων» δεν περιορίζεται ασφαλώς στη Χρυσή Αυγή.

Το πιο χαρακτηριστικό σχετικό παράδειγμα είναι το γνωστό απόσπασμα από τον «Πανηγυρικό» του Ισοκράτη, σχετικά με τον προσδιορισμό των Ελλήνων ως εκείνων που «μετέχουν» της ελληνικής παιδείας. Από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας και με αφορμή τη διαμάχη για το αν πρέπει να κρατούν οι άριστοι μαθητές την ελληνική σημαία, ανεξάρτητα από το αν είναι γόνοι μεταναστών, το απόσπασμα αυτό βρέθηκε στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης. Και πολλοί «αλβανοφάγοι» έσπευσαν να δώσουν τη δική τους ερμηνεία, επιμένοντας ότι ο αρχαίος ρήτορας δεν εννοούσε κάτι παρόμοιο και ότι αντιθέτως επέμενε στη «φυλετική» ανωτερότητα των Ελλήνων (Ιός, 1.11.2003).

Το ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή πρωτοστάτησαν βέβαια στην «αποκατάσταση» του «φυλετισμού» του Ισοκράτη. Κάθε λίγο και λιγάκι η ναζιστική εφημερίδα επανέρχεται στο ζήτημα με κείμενα όπως «Ο φυλετιστής Ισοκράτης και οι "αντιρατσιστές" διαστρεβλωτές της αλήθειας» (15.2.2002), «Ο ρατσιστής Ισοκράτης» (1.3.2002), «Ο φυλετιστής Ισοκράτης» (30.10.2003), «Ο ρατσιστής Ισοκράτης» (20.11.2003), «Ο Ισοκράτης, ο Σωκράτης, οι αντιρατσιστές και ο Τσενάι» (27.10.2004), «Μια φράση και η διαστρέβλωση της αλήθειας» (24.6.2009).

Αυτό που έμεινε έξω από τη συζήτηση είναι η ουσία του ζητήματος. Οτι δηλαδή η σύγκριση της σημερινής κοινωνίας με την αρχαία «πόλη-κράτος» είναι ανιστόρητη και αδιέξοδη, ενώ είναι δεδομένο ότι η συγκρότηση των σύγχρονων εθνικών κρατών, και μάλιστα στα Βαλκάνια, στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό στον εκπαιδευτικό μηχανισμό. Τα σχολεία, δηλαδή, υπήρξαν τα κέντρα στα οποία σμιλεύτηκε η εθνική συνείδηση των λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δίνοντας στη φράση του Ισοκράτη το σύγχρονο νόημά της.

Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους θαυμαστές του «ρατσιστή» Ισοκράτη, οι οποίοι θεωρούν «παιδεία» το «παίδεμα» των άλλων. Υπάρχουν πάντως και χειρότερα. Είναι τα σημεία που οι κήρυκες του εθνικισμού δεν διστάζουν να διαστρεβλώσουν τα αρχαία κείμενα προκειμένου να τα εντάξουν στην προπαγάνδα τους. Προτού αναλάβει καθήκοντα στο υπουργείο Υγείας, ο Αδωνις Γεωργιάδης παρουσίαζε στην εκπομπή τηλεπωλήσεων που διατηρεί σε πολλά κανάλια με τον αδελφό του την επανέκδοση του «Λεξικού των ελληνικών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων» του Σμιθ, το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 1890. Σε όλη την εκπομπή του, ο πρώην γραμματέας του ΛΑΟΣ, επανερχόταν στο λήμμα «Ξενία» του λεξικού, θεωρώντας ότι είχε ξετρυπώσει λαβράκι, με το οποίο θα κατατρόπωνε τους «κουλτουριαραίους», οι οποίοι τολμούν να συνδέουν την οφειλόμενη στάση απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες με την ιερή ελληνική παράδοση της φιλοξενίας, η οποία έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα και τη λατρεία του Ξενίου Διός.

Κάθε λίγο και λιγάκι διάβαζε μια φράση από το λήμμα αυτό: «Παρά τοις αρχαίοις ο μη Ελλην ξένος εθεωρείτο ως εχθρός και βάρβαρος». Αυτή τη φράση ο κ. Γεωργιάδης την ερμήνευε ως εξής: «Δηλαδή, η έννοια του Ξενίου Διός ήταν μόνο μεταξύ των Ελλήνων. Δεν έχει να κάνει με τους αλλοδαπούς, να πείτε στους διάφορους θολοκουλτουριαραίους».

Μόνο που το Λεξικό λέει το ακριβώς αντίθετο. Ακριβώς μετά τη φράση που επαναλάμβανε μονότονα ο κ. Γεωργιάδης, αναγράφονται τα ακόλουθα:

«Ο ερχόμενος δε εις χώραν τινά ουχί επί εχθρικώ τινι σκοπώ, φαινομένως τουλάχιστον, ενομίζετο ως ου μόνον προστασίας δεόμενος, αλλά και ως ικέτης. Ο Ζευς δε ην η προστάτειρα των ξένων και των ικετών θεότης. Οθεν εκαλείτο Ζευς Ξένιος και Ικετήσιος. […] Αμα αφικομένου ξένου, οιασδήποτε τάξεως και γένους, εδέχοντο αυτόν ευμενώς και παρείχον αυτώ πάντα τα προς ανάπαυσιν και θεραπείαν των αμέσων αυτού αναγκών επιτήδεια. Ο ξενούμενος αυτόν δεν ηρώτα τις ήτο ούτος, ή δια τι ήλθεν εις την οικίαν αυτού πριν ή εκτελέση τα της ξενίας καθήκοντα. Εν όσω δε διέμενε παρ' αυτώ, εθεώρει ως ιερώτατον καθήκον το προστατεύειν αυτόν από πάσης καταδιώξεως, και εάν έτι ανήκεν εις πολιτικώς εχθράν φυλήν».

Από κοντά στον Γεωργιάδη και η Χρυσή Αυγή που κάθε τόσο υπενθυμίζει ότι «εκτός από την αρχαία ελληνική λέξη φιλοξενία υπήρχε και η ξενηλασία» (11.11.2009).

Αλλά για ποιο λόγο επιχειρούν να αναζητήσουν στην αρχαιότητα τη δικαιολογία για τον δικό τους ρατσισμό και την ξενοφοβία οι προπαγανδιστές της ελληνικής Ακροδεξιάς; Το εξηγεί στο πρόσφατο βιβλίο της η Αννα Φραγκουδάκη. Στην πραγματικότητα, πίσω από την υποτιθέμενη «περήφανη ελληνοκεντρική» τους στάση, κρύβεται η υιοθέτηση του κλασικού «κεντροευρωπαϊκού» ρατσισμού. Το ρατσιστικό αυτό σχήμα που ενδημεί στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ελίτ εξυμνεί την ελληνική αρχαιότητα, αλλά ταυτόχρονα υποτιμά τη σύγχρονη «υπανάπτυκτη» και «ανατολίτικη» εικόνα της Ελλάδας. Οι εγχώριοι απολογητές αυτού του σχήματος συγκρίνουν τα σημερινά «χάλια» με το αρχαίο «κλέος» και αναζητούν τρόπους να «αναστηθεί το γένος» και να αναπαραχθεί το παρελθόν, αποδίδοντας στους «προγόνους» όσα εκείνοι υποστηρίζουν σήμερα. Τα πρώτα σπέρματα αυτής της προβληματικής αναζητούνται στον διαταραγμένο πρώιμο εθνικοσοσιαλισμό του Περικλή Γιαννόπουλου.

«Ο λόγος αυτός», γράφει η Φραγκουδάκη, «παρά τον αντιευρωπαϊσμό του, απευθύνεται στην ολιγαρχική τάση της Ευρώπης και ζητάει, για εκείνους τους Ελληνες που καταγγέλλουν τους Ελληνες για κατωτερότητα, μερίδιο στην ευρωκεντρική "ανωτερότητα", στο όνομα της κλασικής αρχαιότητας και της ορθόδοξης μεγαλοσύνης του ελληνισμού. Προσφέρουν στην ολιγαρχική τάση της Ευρώπης τη νομιμοφροσύνη στην αποδοχή της υποτιθέμενης ανωτερότητάς της, ώστε να τους δώσει ως αντάλλαγμα θέση ισότιμη στο βασίλειο των "ευγενών" εθνών».

Με τα μάτια του Αδόλφου

Αυτά όλα θα ήταν απλώς γραφικά, αν δεν ήταν ταυτόχρονα και εξαιρετικά επικίνδυνα. Γιατί επιχειρούν να προσδώσουν μια «εθνοπρεπή» δικαιολογία στα φαινόμενα ρατσιστικής βίας που πολλαπλασιάζονται, ενώ την ίδια στιγμή σπέρνουν την απελπισία σε όσους τα υιοθετούν (εφόσον αποδεικνύονται ανήμποροι να μετρηθούν με τους «προγόνους», ανάξιοι συνεχιστές μιας λαμπρής παράδοσης).

Αυτό ισχύει ειδικά για τη ναζιστική οργάνωση που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή πολιτική ατζέντα. Δεν μπορεί κανείς να προσεγγίσει την ιδιότυπη «ελληνολατρία» της Χρυσής Αυγής αν δεν λάβει υπόψη του το γεγονός ότι οι απόψεις της οργάνωσης για την Αρχαία Ελλάδα είναι απολύτως διαμεσολαβημένες.

Στην πραγματικότητα, ο στενός ηγετικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής δεν ταυτίζεται με ό,τι θεωρείται σήμερα ελληνικό, αλλά με όσα επιχείρησαν να περιγράψουν ως «αρχαιοελληνικό» οι θεωρητικοί του Τρίτου Ράιχ και ειδικά ο ίδιος ο Χίτλερ, ο Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ και ο Χάινριχ Χίμλερ.

Τα μέλη αυτού του στενού πυρήνα θεωρούν τους εαυτούς τους «βορείους», «Ινδογερμανούς» και δεν χάνουν καμιά ευκαιρία να το υποδηλώσουν. Κάθε Χριστούγεννα γιορτάζουν το «χειμερινό ηλιοστάσιο», με παραπομπές όχι στην ελληνική παράδοση, αλλά στη Σκανδιναβία! Επιλέγουν τον τίτλο «Βόρειον Σέλας» για το περιοδικό που εκδίδουν στη Βόρεια Ελλάδα. Και με κάθε λογής σύμβολα παραπέμπουν στη «βόρεια» καταγωγή τους.

Για την περίπτωσή τους ισχύει η ρήση του Λιακόπουλου ότι «ζουν ανάμεσά μας», αλλά εκείνοι νομίζουν ότι ζουν στη μυθική Θούλη, την αρχέγονη πατρίδα του βόρειου «Αριου» ανθρώπου. Δεν διστάζουν να ποζάρουν έχοντας στις μαύρες μπλούζες τους το σήμα των περιβόητων SA, των χιτλερικών παραστρατιωτικών Ταγμάτων Εφόδου, όπως έκανε ο γνωστός «θεωρητικός» τους, Γιώργος Μάστορας. Πρόκειται για το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Μισιάκα, διορισμένου στο γραφείο του Μιχαλολιάκου στη Βουλή (ΦΕΚ 390/14.8.2012).

Ο ίδιος εμφανίστηκε πριν από λίγες μέρες και με τη στάμπα «Nordland» («Βόρεια χώρα»). Είναι το όνομα μιας ταξιαρχίας των Waffen SS, στην οποία ανήκαν ξένοι εθελοντές. Ακόμα και ο ύμνος της Χρυσής Αυγής που «παιάνιζε» την ώρα του ρατσιστικού «συσσιτίου» την περασμένη Τετάρτη έξω από τα γραφεία της δεν ήταν άλλος από το εμβατήριο των SA, το Horst Wessel Lied, απαγορευμένο βέβαια στη Γερμανία. Το εμβατήριο αυτό ξεκινά με τον στίχο «Die Fahne hoch» (Ψηλά η σημαία), το οποίο μεταφράζεται από τη Χρυσή Αυγή σε «Ορθό το λάβαρο» και αποτελεί μόνιμο σύνθημα και τίτλο στα κείμενά της.

Πεισμένοι ότι είναι συνεχιστές αυτής της «βόρειας» φυλής, οι χρυσαυγίτες διαβάζουν την Αρχαία Ελλάδα με τα μάτια των ναζί. Και στα χέρια τους η Αρχαία Ελλάδα (και ειδικά η Σπάρτη) κακοπαθαίνει όσο κακόπαθε και στα χέρια των αυθεντικών ναζί.

Αυτός είναι ο λόγος που σε όλα τα ιδεολογικά τους άρθρα για την Ελλάδα, τον Ελληνισμό και τη Φυλή οι χρυσαυγίτες επιλέγουν εικονογράφηση από την τέχνη του Τρίτου Ράιχ. Αποφεύγουν αγάλματα και ανάγλυφα αρχαιοελληνικά. Προτιμούν τα έργα του Αρνο Μπρέκερ και του Γιόζεφ Τόρακ, των δύο αγαπημένων γλυπτών του Χίτλερ. Και δίπλα στην ελληνική σημαία δεν παραλείπουν να μοστράρουν είτε τον «αγκυλωτό» μαίανδρο είτε τον «κέλτικο» σταυρό, σύμβολο κι αυτό του «βόρειου» ανθρώπου.

Η ταύτιση με τον χιτλερισμό φτάνει σε σημεία παράνοιας. Και όχι μόνο «αποδεικνύουν» ότι ο Χριστός ήταν Ελληνας, αλλά για να αποτινάξουν από το ίνδαλμά τους, τον Χίτλερ, την υποψία που υποστηρίχτηκε από κάποιους ότι είχε εβραϊκές και αφρικανικές ρίζες, οι χρυσαυγίτες πάνε ένα βήμα παραπάνω: «Η επιστημονική απάντηση: ελληνικής καταγωγής εξ αρρενογονίας κατά το μάλλον ο Χίτλερ» (8.9.2010).

Από τον Νίτσε στον Παλαμά

Δεν κακοπαθαίνουν μόνο οι αρχαίοι συγγραφείς στα έντυπα και τους λόγους των μεταμοντέρνων εθνικοσοσιαλιστών της πλατείας Αττικής. Την ίδια τύχη έχουν οι νεότεροι μελετητές της Αρχαίας Ελλάδας, τους οποίους διαστρεβλώνει η οργάνωση κατά βούληση, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο απώτερος προπαγανδιστικός της σκοπός.

Και πρώτα απ' όλους ο Νίτσε, τον οποίο ακολουθεί μια παράδοση διαστρέβλωσης από τους ναζιστές θεωρητικούς. Οι χρυσαυγίτες προσπαθούν να φορέσουν στον Νίτσε ένα εθνικιστικό και φυλετικό κουστούμι. Γιατί αν η προσέγγιση γινόταν μέσα από μια ελληνική/ευρωπαϊκή ματιά (δηλαδή την οπτική του ίδιου του Νίτσε, ή έστω του Παλαμά και του Καζαντζάκη, των δύο επιφανέστερων Ελλήνων νιτσεϊκών), τότε θα γινόταν φανερό ότι για τον Νίτσε το μεγαλείο των αρχαίων Ελλήνων δεν οφείλεται στο ότι ήταν φυλετικά καθαροί αλλά στο ακριβώς αντίθετο. Το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας έγκειται στην επιμειξία, στην ανάμιξη και τη διασταύρωση των φυλών και των πιο ετερόκλητων στοιχείων και όχι στη φυλετική αγνότητα και καθαρότητα. Ο Νίτσε αρνείται κατηγορηματικά ότι υπάρχουν «καθαρόαιμοι» και «αυτόχθονες Ελληνες».

Ποιοι είναι όμως για τον Νίτσε οι «αρχέγονοι κάτοικοι της ελληνικής γης», της χώρας που ο ίδιος αγάπησε όσο τίποτε άλλο; «Μογγολική καταγωγή με τη λατρεία του δέντρου και του όφεως. Οι ακτές στολισμένες από μία Σημιτική λωρίδα. Εδώ και εκεί Θράκες. Οι Ελληνες πήραν όλα αυτά τα στοιχεία μέσα στο αίμα τους, συμπεριλαμβανομένων όλων των θεών και των μύθων (στους θρύλους του Οδυσσέα, κάποιοι είναι μογγολικοί) […] Τι είναι αυτοί οι "καθαρόαιμοι Ελληνες"; Δεν είναι αρκετό να δεχθούμε ότι Ιταλικά, Θρακικά και Σημιτικά στοιχεία διασταυρώθηκαν και αναμείχθηκαν σε Ελληνες;» (Friedrich Nietzsche, Nachgelassene Fragmente 1875-1879, 5[198], εκδ. Walter de Gruyter, Βερολίνο/Νέα Υόρκη 1967, σ. 96).

«Πώς μπορεί κανείς να νιώσει τη ράτσα των Εβραίων χωρίς να περάσει και να ζήσει τη φοβερή αυτήν έρημο;» λέει αλλού («Ταξιδεύοντας, Σινά») ο Καζαντζάκης. «Εγώ που αγαπώ την ανήλεη αυτή ράτσα χαιρόμουν να θωρώ τις φοβερές πέτρες, όπου γεννήθηκαν οι αρετές τους. Η θέληση, το πείσμα η αντοχή – κι απάνω απ' όλα ένας Θεός σάρκα από τη σάρκα τους που του φώναζαν: "Δώσε μας να φάμε! Σκότωσε τους εχθρούς μας! Δώσε μας τη Γη της Επαγγελίας" και τον ανάγκαζαν με τη βία να υπακούσει. Χάρη στην έρημο αυτή οι Εβραίοι ζουν ακόμα και κυριαρχούν με τις αρετές τους τον κόσμο. Σήμερα -μεταβατική περίοδος οργής, εκδίκησης και βίας- οι Εβραίοι είναι αναγκαστικά και πάλι ο εκλεκτός λαός του φοβερού Θεού της Εξόδου»…

Όσο για τον Παλαμά, τον οποίο αναδεικνύει στα άρθρα του ο ίδιος ο αρχηγός της οργάνωσης, είναι εκείνος που μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία είχε κατακεραυνώσει τους συγχρόνους του για τη ροπή στον αντισημιτισμό. Με άρθρο του σε αθηναϊκή εφημερίδα ο Παλαμάς υμνούσε τον Στέφαν Τσβάιχ και κατηγορούσε τον Θέμο Αθανασιάδη Νόβα που φλέρταρε με τον ναζισμό. Ο Αθανασιάδης Νόβας είχε κατακρίνει το ανέβασμα του έργου «Του φτωχού τ' αρνί» του Τσβάιχ από το Εθνικό Θέατρο με ένα πολύ γνώριμο επιχείρημα: «Ο Τσβάιχ είναι Εβραίος και η κριτική μασονία που τον επέβαλε επίσης εβραϊκή» (εφημ. «Νέος Κόσμος», 8.11.1934). Ο Παλαμάς απάντησε με μια καταπληκτική φράση: «Ο Τσβάιχ είναι στα χρόνια μας αριστοτέχνης, είν' ένας συγγραφέας από τους ονομαστούς και τους έξοχους […] Εβραίος ή Αθηναίος» (10.11.1934). Αλλά ο Αθανασιάδης Νόβας επέμεινε: «Όχι διδάσκαλε, δεν κάνει το ίδιο…» (15.11.1934).

Αν λοιπόν ψάχνουν για ομοϊδεάτη τους οι χρυσαυγίτες στους ποιητές του Μεσοπολέμου, ας αφήσουν τον Παλαμά ήσυχο. Και ας στηριχτούν στον Αθανασιάδη (αδελφό του γνωστού «αποστάτη»), ο οποίος έγραφε: «Μου είπαν πως ο Τσβάιχ το έγραψε για να χτυπήσει τον Χίτλερ. Αλλά τότε τόσο το χειρότερο για το Εθνικό που έσπευσε να υιοθετήσει ένα έργο της χονδροειδέστερης εβραϊκής βαγαποντιάς».

Φυσικά οι χρυσαυγίτες δεν πολυασχολούνται μ' αυτές τις λεπτομέρειες. Όπως ομολογούν, «ο Ελληνισμός είναι πάνω απ' όλα Αίμα και με αυτή την οπτική βλέπουμε τον Αρχαίο Ελληνισμό. […] Η αναφορά στην Αρχαία Ελλάδα για τη Χρυσή Αυγή δεν έχει φιλοσοφικό ή φιλολογικό ενδιαφέρον, δεν αποτελεί απλά και μόνο ένα αντικείμενο γνώσεως. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο, γιατί για εμάς ο Ελληνισμός είναι ένα Αιμάτινο Ποτάμι στον Χρόνο, που η συνέχειά του πιστεύουμε ότι είναι οι σύγχρονοι Ελληνες» (1.3.2002).

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Οι «νεοναζί» και οι αποζημιώσεις των… ναζί

Ο γερμανόφιλος εθνικισμός της Χρυσής Αυγής δεν είναι ανέφελος. Πολλές φορές η οργάνωση βρίσκεται υποχρεωμένη να απολογείται για τη δράση των Γερμανών ομοϊδεατών της που στρέφεται εναντίον του ελληνικού λαού. Ζήσαμε από κοντά την… απελπισία της ηγεσίας της οργάνωσης, όταν τον Απρίλιο του 2010 πληροφορήθηκε ότι οι σύντροφοί της του NPD διαδηλώνουν έξω από το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στο Ντίσελντορφ, με κεντρικό σύνθημα «Γερμανικό χρήμα μόνο για γερμανικά συμφέροντα – καμιά οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα». Η οδύνη των χρυσαυγιτών έγινε μεγαλύτερη όταν έμαθαν ότι υπήρξε και αντισυγκέντρωση από υποστηρικτές της Ελλάδας, στους οποίους μετείχαν μέλη του κόμματος της Αριστεράς, των Πρασίνων και του SPD, με πλακάτ «Είμαστε όλοι Ελληνες» και «Σταματήστε το NPD».

Η Χρυσή Αυγή επιχείρησε να θολώσει τα νερά. Αποστασιοποιήθηκε με ανακοίνωσή της από το αδελφό κόμμα και το κατηγόρησε για «επιπολαιότητα, λαϊκισμό και χωρίς γεωστρατηγική σκέψη να σταθεί στο πλευρό των παγκόσμιων κερδοσκόπων της Νέας Υόρκης». Αυτά βέβαια δεν εμπόδισαν τις δυο οργανώσεις να συνεργάζονται στενά μέχρι σήμερα, ενώ οι Γερμανοί του NPD μετείχαν προσκεκλημένοι και στη φετινή φιέστα της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα.

Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε – μετά βέβαια από κάποιες αμφιταλαντεύσεις – να υποστηρίζει το παλιό αίτημα της ελληνικής Αριστεράς για την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων εκ μέρους του γερμανικού κράτους. Μόνο που η θέση αυτή αντιφάσκει απολύτως με την άρνηση του Ολοκαυτώματος, την οποία διακήρυξε επισήμως από τα έδρανα της Βουλής ο εκπρόσωπος Τύπου της οργάνωσης, καθώς και με την υιοθέτηση της λεγόμενης «αναθεώρησης» της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, την οποία έχει κάνει σημαία του ο Νίκος Μιχαλολιάκος εδώ και δεκαετίες.

Γιατί δεν είναι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε αυτοί που αμφισβητούν τα ελληνικά δίκαια, αλλά ο γκουρού της ευρωπαϊκής αναθεωρητικής σχολής και εξέχων αρνητής του Ολοκαυτώματος, ο Ρομπέρ Φορισόν. Η Χρυσή Αυγή έχει βέβαια προβάλει όπως μπορεί τις θέσεις του Φορισόν και έχει δημοσιεύσει κείμενά του στις επίσημες εκδόσεις της.

Ε, λοιπόν, ο Φορισόν έχει δημόσια υποστηρίξει ότι η Γερμανία δεν χρωστάει τίποτα στην Ελλάδα. «Η αλήθεια είναι ότι, παρά τον ανταρτοπόλεμο και τον αποκλεισμό που εφάρμοσε η Βρετανία, η Γερμανία έστειλε στην Ελλάδα σημαντικές ποσότητες χρυσού, προκειμένου να περιοριστεί ο καταστροφικός πληθωρισμός και να σταθεροποιηθεί με επιτυχία το ελληνικό νόμισμα. Εστειλε επίσης στην Ελλάδα προϊόντα διατροφής για να καταπολεμήσει το λιμό, καθώς και εξαγωγικά γερμανικά προϊόντα, και αυτά παρά τις ελλείψεις από τις οποίες είχε ήδη αρχίσει να υποφέρει ο γερμανικός λαός». Το προκλητικό αυτό κείμενο φέρει τον εξίσου προκλητικό τίτλο «Το Τρίτο Ράιχ βοηθάει την Ελλάδα» και δημοσιεύτηκε στο ανεπίσημο ιστολόγιο του Φορισόν (8.10.2011).

Αυτή είναι, λοιπόν, η κρυφή πεποίθηση της Χρυσής Αυγής. Το Τρίτο Ράιχ, κατά την άποψή της, όχι μόνο δεν εκμεταλλεύτηκε και κατέστρεψε οικονομικά την Ελλάδα, αλλά την έσωσε! Κι όσοι δεν το καταλαβαίνουν, ή – ακόμα χειρότερα – πιστεύουν τα υποκριτικά ρητορικά σχήματα της οργάνωσης απλά είναι αφελείς. Στην καλύτερη περίπτωση.

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

 

Διαβάστε

● Johann Chapoutot «Ο Εθνικοσοσιαλισμός και η Αρχαιότητα» (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2012)

Η «ανακάλυψη» από τους θεωρητικούς του ναζισμού της «βόρειας» καταγωγής του ελληνισμού. Αυτή την ελληνική «γερμανικότητα» αναμασά η Χρυσή Αυγή, στηριγμένη στα γραπτά του Χίτλερ και του Ρόζενμπεργκ.

● Άννα Φραγκουδάκη «Ο Εθνικισμός και η άνοδος της Ακροδεξιάς» (εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2013)

Ανάλυση για την ανάδυση των ακροδεξιών μορφωμάτων του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής, στηριγμένη στην εξέλιξη της επίσημης εθνικής ιδεολογίας. Η υιοθέτηση από τους εγχώριους εθνικιστές του ρατσιστικού προτύπου της κεντροευρωπαϊκής ελίτ.

● Κ. Π. «Ενα επεισόδιο από την ιδεολογική προετοιμασία της 4ης Αυγούστου. Του φτωχού τ' αρνί». (περ. «Επιθεώρηση Τέχνης», τχ. 141, Σεπτέμβρης 1966)

Η απάντηση του Παλαμά σε αντισημιτική κριτική του Θέμου Αθανασιάδη Νόβα, με αφορμή το έργο του (Εβραίου) Στέφαν Τσβάιχ.

Δείτε

● «300» (του Zack Snyder, 2007)

Στηριγμένο στο κόμικς του Frank Miller, η σύγχρονη αυτή καρικατούρα της μάχης των Θερμοπυλών ικανοποιεί τις δοξασίες των σύγχρονων κατά φαντασία μιμητών της Σπάρτης. Οι εχθροί είναι ζωόμορφα τέρατα και ο αρχηγός τους θηλυπρεπής, ενώ this is Sparta.

* ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς, ios@efsyn.gr

ΠΗΓΗ: 28/07/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ, http://www.efsyn.gr/?p=81289

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο ΘΟΔΩΡΗΣ (5.)

 

Του Άγγελου Καλογερόπουλου

 

"Ὁ Θοδωρὴς καθότανε στὸ τρίτο θρανίο ἀπὸ τὸ τέλος. Ἦταν, γενικά, ἕνας εὐχάριστος τύπος καὶ τὸν συμπαθοῦσαν οἱ συμμαθητές του. Γιὰ τὰ μαθήματα ἔδειχνε ἕνα ἰδιόρρυθμο ἐνδιαφέρον. Μερικὲς φορὲς χάζευε, ταξίδευε μὲ μιὰ λεξη ἢ μιὰ εἰκόνα. Ἄλλοτε πάλι τὸν συνέπαιρνε ἡ ἀφήγηση τοῦ μαθήματος τόσο ποὺ προκαλοῦσε ἔκπληξη στοὺς συμμαθητές του, γιατὶ τότε δὲν συμμετεῖχε στὴ συνήθη φασαρία ἢ καζούρα, στὴν ὁποία τὶς πιὸ πολλὲς φορές, εὐχαρίστως, ὄχι ἁπλῶς ἔπαιρνε μέρος ἀλλὰ καὶ πρωταγωνιστοῦσε κιόλας.

Μιὰ μέρα στὸ μάθημα τῆς Φυσικῆς, ὁ Θοδωρὴς ἐνῶ ἔδειχνε ὅτι εἶχε ἐπικεντρώσει τὴν προσοχή του, ξαφνικὰ σήκωσε τὸ χέρι του κι ἐνῶ ὁ καθηγητής, ἀλλὰ καὶ οἱ συμμαθητές του ἐπίσης, νόμισαν ὅτι κάτι ἤθελε νὰ ρωτήσει -μιὰν ἀπορία, ἴσως- αὐτὸς ζήτησε νὰ πάει στὴν τουαλέτα. Κάποιοι γέλασαν κι ὁ Θοδωρὴς σηκώθηκε, ἄνοιξε τὴν πόρτα τῆς αἴθουσας καὶ βγῆκε…

Ἀντὶ νὰ βρεθεῖ ὄμως στὸν μεγάλο διάδρομο, βρέθηκε ξαφνικὰ σ' ἕνα χωράφι μὲ ἐλιές. Κι ἀντίθετα ἀπ' ὅτι θὰ περίμενε κανείς, δὲ σάστισε καθόλου. Ὅλα τοῦ φάνηκαν ἀπολύτως φυσιολογικά. Κάποια πουλιὰ πέταξαν ἀνάμεσα στὰ φυλλώματα καὶ ξαφνικὰ ἀκούστηκε καλπασμὸς καὶ χλιμίντρισμα ἀλόγου. Ὅταν ἔφτασε κοντά του εἶδε ἕναν καβαλάρη ντυμένο μὲ ροῦχα ποὺ τοῦ θύμιζαν τὰ ροῦχα αὐτοκράτορα, ὅπως τὰ εἶχε δεῖ σὲ μιὰ εἰκόνα τοῦ σχολικοῦ του βιβλίου. Μὰ δὲν μποροῦσε νὰ θυμηθεῖ ποιοῦ. Τοῦ Ἡράκλειου, τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ ἢ τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου; Τὸ ἄλογο σταμάτησε κι ὁ καβαλάρης του ἔπεσε κάτω. Ἦταν λαβωμένος κι ἀπὸ τὴν πληγὴ στὸ στῆθος του ἔτρεχε αἷμα. Ὁ Θοδωρὴς πῆγε κοντά του καὶ τοῦ μιλοῦσε. Ἀλλὰ αὐτὸ πραγματικὰ τὸν παραξένεψε: ἐνῶ ἔβγαινε ἡ φωνή του δὲν ἄκουγε τίποτα οὔτε καὶ εἶχε στὸ μυαλό του αὐτὰ ποὺ ἔλεγε. Ἔτσι γινόταν καὶ μὲ τὸν ἄλλον: ἔβλεπε τὰ χειλη του ν' ἀνοιγοκλείνουν ἀλλὰ δὲν ἀκουγόταν τίποτα. Ἀπὸ τὰ χείλη του μόνο ξεχώριζε κάτι συλλαβὲς σὰν : κρου….ρωμ…..σκουτά….καὶ σίγουρα τὴ λέξη: πόλιν. Προσπαθοῦσε ὁ Θοδωρὴς νὰ βγάλει ἄκρη, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λιγη ὥρα ὁ καβαλάρης ξεψύχησε. Σχεδὸν ἔμεινε στὰ χέρια του. Σηκώνει τὸ κεφάλι του ὁ Θοδωρὴς κοιτάζει δεξιὰ-ἀριστερά, σκέφτεται τί θἄπρεπε νὰ κάνει, ποιός θὰ μποροῦσε νὰ βοηθήσει καὶ ξαφνικὰ ἀκούει τ' ἄλογο νὰ χλιμιντρίζει, νὰ χτυπάει τρεῖς φορὲς τὴν ὁπλή του στὸ χῶμα καὶ νὰ σωριάζεται ψόφιο κατὰ γῆς.

Ρὲ κακὸ ποὺ με βρῆκε, λέει μέσα του ὁ Θοδωρὴς, κι ἀρχίζει νὰ τρέχει χωρὶς νὰ ξέρει γιὰ ποῦ, ἔχοντας πάντως τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ βρεῖ ἀπο κάπου βοήθεια. Σημειωτέον ὅτι δὲν τοῦ πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι ζεῖ κάτι τὸ ἐξωπραγματικό. Τρέχει, λοιπόν, ὥσπου τὸν σταματάει ἕνα γαλήνιο μουρμουρητό. Κοιτάει καὶ τί νὰ δεῖ; Ἕνας ἄνθρωπος γονατιστὸς προσευχόταν. Τότε κατάλαβε τί θὰ πεῖ ἔκσταση. Ἔκσταση ἦταν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλά, πράγμα ποὺ ὅλως παραδόξως δὲν τὸ εἶχε προσέξει ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὁλόγυμνος. Τσιτσίδι, ὅπως τὸν ἔκανε ἡ μάνα του ποὺ λέμε. Ὡστόσο, τὸ σῶμα του δὲν προκαλοῦσε ντροπή. Εἶχε κάτι τὸ ἄσαρκο, ἂν μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε ἔτσι, ὄχι γιατὶ ἦταν ὑπερβολικὰ ἀδύνατος, ἀλλὰ γιατὶ ἡ ἴδια του ἡ σάρκα φαινόταν στὰ μάτια του σὰν καὶ ἡ ὕλη ἡ ἴδια νὰ εἶναι πνεῦμα.

Αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη στιγμὴ ποὺ ὁ Θοδωρὴς σάστισε κι ἀναρωτήθηκε γιὰ πρώτη φορὰ ποῦ ἦταν καὶ ποῡ βρέθηκε. Στὸ μεταξύ, ὁ γυμνὸς ἄντρας σταμάτησε τὴν προσευχή του, κάθισε καταϊδρωμένος σ' ἕνα κούτσουρο ἐκεῖ στὸ πλάι καὶ μόλις ἀνασήκωσε τὸ κεφάλι του παρατήρησε τὸν νεαρό. Τοῦ ἔγνεψε νὰ τὸν πλησιάσει. Ὁ Θοδωρὴς ἔμενε στὴ θέση του ἀκίνητος. Τότε ὁ ἄντρας ἔκανε ἕνα μορφασμὸ σὰ νἄλεγε «ἄ, κατάλαβα». Ἔσκυψε πλάι, πῆρε ἕνα μακρὺ χιτώνα σὰν αὐτὸν ποὺ φορᾶνε οἱ ἅγιοι στὶς ἐκκλησίες καὶ τὸν φόρεσε. Ἔκανε ξανὰ νόημα στὸν Θοδωρή. Ὁ Θοδωρὴς πλησίασε. Θὰ τοῦ ἔλεγε γιὰ τὸν καβαλάρη καὶ τ' ἄλογο. Ὅμως, ἄντε πάλι, ἡ φωνή του δὲν ἔβγαινε. Οὔτε καὶ τ' ἀλλουνοῦ.

Τότε ὁ παράξενος αὐτὸς ἄνθρωπος ξετύλιξε ἀπὸ τὸ θυλάκι τοῦ χιτώνα του κάτι σὰν τὶς παλιὲς περγαμηνὲς γιὰ  τὶς ὁποῖες εἶχε διαβάσει στὰ βιβλία του. Δὲν καταλάβαινε ἂν ἦτανε περγαμηνὴ ἢ κάποιο ἄλλο ὑλικό, ἁπλῶς ἔτσι σκέφτηκε καθὼς ὁ ἄλλος τὸ ξεδίπλωνε μπροστά του σὰ ρολό. Τοῦ δείχνει λοιπὸν ἕνα κομμάτι. Ὁ Θοδωρὴς καταλάβαινε τὰ γράμματα, ἀλλὰ ἔτσι ὄπως ἦτανε γραμμένο δυσκολευότανε νὰ διαβάσει. Μὲ τὰ πολλὰ κατάφερε νὰ ξεχωρίσει κάποιες λέξεις καὶ τὶς διάβασε δυνατά: «Ὅλος ὅλως Χριστός…» καὶ κόμπιασε. Ἀλλὰ πρὸς μεγάλη του ἔκπληξη τώρα ὄχι μόνο ἄκουσε τὴ φωνή του, ἀλλὰ ἀμέσως ἄκουσε καὶ τὸν ἄλλον ποὺ τοῦ ἔλεγε: «Πολὺ ὡραῖα, συνέχισε!» Ὁ Θοδωρὴς ὅμως δὲ συνέχισε, ἀλλὰ ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία καὶ τοῦ κάνει: «Ἐδῶ πιὸ πέρα, ἕνας καβαλάρης, σὰ βασιλιάς, ἔπεσε νεκρός. Αὐτὸς καὶ τ' ἄλογό του». Ὁ ἄλλος ἔμεινε ἀτάραχος: «Ἔ, δὲ βαριέσαι», τοῦ λέει, «ὁ πρῶτος εἶναι ἢ ὁ τελευταῖος;» «Ἀφησέ τον αὐτόν. Θὰ τὸν φροντίσουν οἱ ἄγγελοι. Δὲν ἦρθες ἐδῶ γιὰ νὰ κηδέψεις τοὺς νεκρούς». «Καὶ ποῦ ξέρεις ἐσὺ γιατί ἦρθα ἐγὼ ἐδῶ;» ρωτησε ὁ Θοδωρὴς μὲ τὸ νεανικό του θράσος. Κι ἀμέσως, ἀλλάζοντας ὕφος νιώθοντας τὴν ἀδυναμία του, τὸν ρωτάει: «Ἀλήθεια, ποῦ ἦρθα;» Ὁ ἄλλος χαμογέλασε, τοῦ χάιδεψε λίγο τὸ κεφάλι -ὁ Θοδωρὴς ἔκανε νὰ τραβηχτεῖ γιατὶ τὸν φόβισε αὐτὴ ἡ οἰκειότητα- καὶ τοῦ ἀπαντάει κάπως αἰνιγματικά: «Ὄχι καὶ πολὺ μακριά, σχεδὸν στὸν τόπο σου». Καὶ συνέχισε:

«Σοῦ ἔχει τύχει καμιὰ φορὰ νὰ πηγαίνεις κάπου, ἀλλὰ ἀντὶ ν' ἀκολουθήσεις τὴ συνηθισμένη διαδρομὴ νὰ πάρεις ἕναν παράλληλο δρόμο; Καὶ τότε ἐνῶ βλέπεις τὸ ἴδιο τοπίο, τὸ βλέπεις ὅμως ἀπο μιὰ ἄλλη σκοπιὰ καὶ σοῦ φαίνονται ὅλα καινούργια. Ὄχι γιατι δὲν ὑπῆρχαν καὶ πρίν αὐτὰ ποὺ βλέπεις τώρα, ἀλλὰ γιατὶ ἀπὸ τὴ συνηθισμένη διαδρομὴ σοῦ κρυβόσαντε. Ἔ, κάτι τέτοιο συμβαίνει καὶ τώρα». «Μὰ δὲν εἶναι τόσο ἁπλό», τοῦ ἀπαντάει ὁ Θοδωρής. «Ἂν δὲν τἄχω τελείως χαμένα, ἐγὼ ἤμουν στὸ σχολεῖο μου, ἔκανα μάθημα -καὶ μάλιστα Φυσικὴ- καὶ ζήτησα νὰ  βγῶ λίγο ἔξω. Καὶ τότε βρέθηκα ἐδῶ. Σὰ νὰ γύρισα αἰῶνες πίσω. Σὰ νὰ ταξίδεψα στὸ χρόνο».  «Καλά, δὲν ἔχετε μάθει ἀκόμα πὼς ἡ φύση δὲν εἶναι ποτὲ ὅπως φαίνεται;»

«Ἄκου», τοῦ λέει, «ὑπάρχει κάποιος λόγος ποὺ βρέθηκες ἐδῶ. Σοῦ δόθηκε σὰ χάρη τώρα. Μὰ μετὰ ἀπαιτεῖ προσπάθεια γιὰ νὰ κατακτήσεις τὴν ἀλήθεια ποὺ θὰ σὲ ἐλευθερώσει. Μέχρι στιγμῆς μαθαίνεις αὐτὰ ποὺ οἱ ἄνθρωποι σκέφτονται, συμπεραίνουν μὲ τὸ νοῦ τους, ἑρμηνεύουν μὲ τὶς γνώσεις τους. Κανεὶς δὲν διηγεῖται αὐτὰ ποὺ εἶδε. Σ'αὐτὸ τὸν τόπο ποὺ ἦρθες δὲν ἔχουν τόσο μεγάλη σημασία οἱ βασιλιάδες, ἀλλὰ οἱ ἅγιοι. Ἄνθρωποι ἁπλοὶ ποὺ μᾶς ἔδειξαν ὅτι ὁ καθένας μπορεῖ νὰ ἀλλάξει, μπορεῖ νὰ ἀλλοιώσει τὴ φύση του καὶ νὰ δεχτεῖ τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ. Κι αύτοὶ δὲ μᾶς λένε τί σκέφτηκαν, ἀλλὰ μᾶς διηγοῦνται τί ἔζησαν. Κι αὐτὸς εἶναι ὁ πλοῦτος ποὺ θὰ χορτάσει αὐτὸν τὸν κόσμο. Ὄχι οἱ βασιλιάδες καὶ τὰ σπαθιά».

Ἐκείνη τὴν ὥρα, ἦταν ἀκόμα πρωί, σήκωσαν καὶ οἱ δυὸ τὰ μάτια τους καὶ κοίταξαν πέρα. Τότε κατάλαβε ὁ Θοδωρὴς ὅτι μπροστά τους ἁπλωνόταν ἡ θάλασσα κι ὁ ἥλιος χρύσιζε ἀπάνω στὰ νερά της. «Μπορεῖς νὰ κοιτάξεις τὸν ἥλιο;» τοῦ λέει ὁ ἄλλος. «Ὄχι, βέβαια. Θὰ στραβωθῶ», τοῦ ἀπαντάει ὁ Θοδωρής. «Βλέπεις ὅμως τὸν ἥλιο καθὼς λάμπει στὰ νερὰ τῆς θάλασσας. Ὅταν θὰ γυρίσεις πίσω θὰ ψάξεις νὰ βρεῖς ἕνα σπίτι. Σ'αὐτὸ τὸ σπίτι εἶναι ἕνα σεντούκι κλειδωμένο καλά. Ἂν καταφερεις ν'ἀνοίξεις αὐτὸ τὸ σεντούκι τότε θὰ μπορέσεις νὰ δεῖς ἄφοβα καὶ τὸν ἥλιο». «Καὶ πῶς θὰ τὰ καταφέρω;» ρωτάει ὁ Θοδωρής. «Ἡ ψυχή σου», τοῦ ἀπαντάει ὁ ἄλλος, «ἔχει διάφορες ἐπιθυμίες. Κάθε ἐπιθυμία σου εἶναι σὰν ἕνα ἄλογο. Δῶσε τὸ χαλινάρι τοῦ κάθε ἀλόγου νὰ τὸ κουμαντάρει ὁ Θεὸς καὶ τότε θὰ ἀνοίξει τὸ σεντούκι».

Ὁ Θοδωρὴς ἔσκυψε τὸ κεφάλι του κι ἔμεινε γιὰ λίγο σκεφτικός. Μόλις σήκωσε τὰ μάτια του διαπίστωσε ὅτι ὁ ἄλλος εἶχε γίνει ἄφαντος. Σηκώθηκε ὄρθιος. Ξαφνικὰ ἀκούει φωνὲς κι ἕνα τσοῦρμο παιδιὰ ἔτρεχαν γρήγορα στὸ διάδρομο τοῦ σχολείου. Μιὰ συμμαθήτριά του, ποὺ τὴν συμπαθοῦσε ἰδιαίτερα, στάθηκε δίπλα του. «Τί ἔγινε;» τοῦ λέει. «Ἄργησες. Χτύπησε γιὰ διάλειμμα. Μπορεῖ καὶ νὰ σοὔβαλε ἀπουσία ὁ Φυσικός». «Ἐντάξει, μωρὲ», τῆς ἀπαντάει χαμογελώντας ὁ Θοδωρὴς ποὺ διαπίστωνε τώρα ὅτι δὲν εἶχε ἀπομακρυνθεῖ περισσότερο ἀπὸ δυὸ μέτρα ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς αἴθουσας, «ὁ Φυσικὸς εἶναι καλὸς τύπος. Θὰ καταλάβει ὅτι μιὰ ἀπουσία ἐδῶ εἶναι μιὰ παρουσία ἀλλοῦ». «Δὲν σὲ κατάλαβα», τοῦ λέει ἐκείνη. «Καὶ ποῦ νὰ σοῦ ἐξηγήσω πῶς θὰ ἀνοίξεις τὸ σεντούκι», τῆς εἶπε. Καὶ κατέβηκαν μαζὶ στὸ προαύλιο…"

Τελικά η μόνη αριστεία είναι ο αγώνας και η αλληλεγγύη

 

Του Στάθη Κατσούλα

 

Η βράβευση αυτή έγινε στα πλαίσια εκδήλωσης του Υπουργείου Παιδείας για την απονομή αριστείων – βραβείων στην εκπαίδευση. Στα πλαίσια ενός νέου τότε θεσμού που ονομάστηκε «Θεσμός αριστείας και ανάδειξη καλών πρακτικών στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση»

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαρτίου 2010, δύο μήνες πριν το μνημόνιο, και εκτός από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και τους βραβευόμενους εκπαιδευτικούς, βρεθήκαμε εκεί και αρκετές δεκάδες αδιόριστων και μόνιμων εκπαιδευτικών θέλοντας να καταγγείλουμε την πολιτική του Υπουργείου Παιδείας που υποβάθμιζε τη δημόσια δωρεάν παιδεία και διοργάνωνε φιέστες.

Περιττό να σημειώσουμε ότι οι ωρομίσθιοι και αναπληρωτές εκπαιδευτικοί πληρώνονταν με τρίμηνες και τετράμηνες καθυστερήσεις, για μισθούς των 300 και 420 ευρώ. Βρεθήκαμε και φωνάζαμε συνθήματα που ίσως τότε στους βραβευόμενους φαίνονταν γραφικά και παρωχημένα όπως: «οι εκπαιδευτικοί δε σκύβουν το κεφάλι, μαζί με το λαό αντίσταση και πάλι», «λαός και νεολαία να αντισταθούν, αυτά τα μέτρα θα ανατραπούν», «ούτε αναπλήρωση ούτε ωρομισθία, μόνιμη για όλους και σταθερή εργασία», «βραβείο υποκρισίας στην Υπουργό Παιδείας», «για την εξουσία, άριστοι σημαίνει, απεργοσπάστες, γλύφτες και υποταγμένοι», κλπ.

Από τότε θεωρούσαμε πως αυτού του είδους οι φιέστες αποκρύπτουν τα πραγματικά προβλήματα της παιδείας, αποτελούν προάγγελο της αξιολόγησης και της πολιτικής της αδιοριστίας. Δύσκολα βέβαια φανταζόταν κάποιος από εμάς, αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη τριετία. Είχαμε όμως καθαρό στο μυαλό μας ότι αυτές οι φιέστες διαιρούν τεχνητά τους εκπαιδευτικούς, δημιουργούν ανταγωνισμούς ωφέλιμους για το Υπουργείο, και οδηγούν σε μια «ανταγωνιστική» εκπαίδευση όπου ο δήθεν «καινοτόμος» εκπαιδευτικός θα αμείβεται περισσότερο από τον δήθεν «τεμπέλη».

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης υπήρξαν δύο γεγονότα τα οποία προξένησαν μεγάλη εντύπωση:

1. Η Υπουργός Παιδείας κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας απευθυνόμενη στους εκπαιδευτικούς που βραβεύονταν τους υπέδειξε ως πρότυπα εκπαιδευτικών, ενώ απευθυνόμενη προς τους διαδηλωτές τους υπέδειξε ως «κακά» πρότυπα. («γιατί τα πρότυπα είναι εκεί, δεν είναι εδώ», στο 5:07 του βίντεο, αποσπώντας μάλιστα τα χειροκροτήματα των βραβευομένων).

2. Οι εκπαιδευτικοί που βραβεύονταν αντί να μας υποστηρίξουν και να διαμαρτυρηθούν για την πολιτική που υποβαθμίζει την παιδεία, προτίμησαν να ταχθούν στο πλευρό της Υπουργού της Φωτοτυπίας και μας ζήτησαν με έντονο τρόπο να αποχωρήσουμε από την αίθουσα προκειμένου να μην καθυστερήσει η διαδικασία της βράβευσής τους.

Τα γεγονότα μας ανάγκασαν, σαν σύλλογοι αδιορίστων και ωρομισθίων να βγάλουμε μια ανακοίνωση.

Τρία χρόνια μετά, η συναδέλφισσα κα Καμπούρη βρίσκεται ανάμεσα στους 2.500 απολυμένους της τεχνικής εκπαίδευσης. Η αλληλεγγύη (αυτή τη φορά από τη μεριά μας) είναι δεδομένη. Βρεθήκαμε άλλωστε πολλές φορές, και οι προς το παρόν μόνιμοι εκπαιδευτικοί και οι αναπληρωτές, και οι προς το παρόν εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί και οι άνεργοι, ξανά στο δρόμο και στο Υπουργείο Παιδείας, να διαδηλώνουμε ενάντια στις πολιτικές που εξευτελίζουν τον εκπαιδευτικό και τη δημόσια παιδεία. Τελευταία φορά, βρεθήκαμε και στο Υπουργείο, την επόμενη μέρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόλυση των 2.500 εκπαιδευτικών.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα αν οι εκπαιδευτικοί που βραβεύονταν τότε, αντί να επιτίθενται σε αναπληρωτές και ωρομίσθιους συναδέλφους που εμπαίζονταν προκλητικά από την Υπουργό της Φωτοτυπίας, ένωναν τη φωνή τους στη δικιά μας;

Κάποιες εκατοντάδες βραβευόμενοι για "αριστεία" δεν θα έκαναν βεβαίως την διαφορά. Τη διαφορά θα την κάναμε αν ως κλάδος και ως κοινωνία δεν παρατηρούμε να καίγεται το σπίτι του γείτονα, βάζοντας τις φωνές τότε μόνο που θα καεί το δικό μας σπίτι. Γιατί θα καεί το δικό μας σπίτι. Κι ας διαθέτουμε δύο μεταπτυχιακά, παιδαγωγική επάρκεια, ξένες γλώσσες, σκληρό ή μαλακό ΑΣΕΠ. Θα καεί το σπίτι μας και θα είναι μέρα μεσημέρι.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν όλα αυτά τα χρόνια οι εκπαιδευτικοί έκλειναν τα αυτιά τους στις σειρήνες της καινοτομίας, των αριστείων και της αξιολόγησης;

Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν το συνδικαλιστικό κίνημα είχε από νωρίς πάρει ξεκάθαρη θέση πως η αξιολόγηση ισοδυναμεί με απολύσεις;

Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε στείλει σπίτι τους αυλοκόλακες των υπουργών, την ΠΑΣΚ και τη ΔΑΚΕ;

Το μάθημα από την απόλυση της βραβευθείσας κας Καμπούρη είναι πως δεν σε σώζουν ούτε οι αριστείες, ούτε οι καινοτομίες, ούτε τα βραβεία.

Το μάθημα από τις νέες ρυθμίσεις που εντάσσουν στην διαθεσιμότητα και τους εκπαιδευτικούς με αλλεπάλληλα μεταπτυχιακά και τίτλους σπουδών, είναι πως δεν σε σώζουν τα πτυχία.

Το μάθημα είναι ότι μπορούσαμε να σωθούμε αν αντιτάσσαμε τον αγώνα, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, σε μαζική κλίμακα και σε όλη την κοινωνία.

Να είμαστε πιο αλληλέγγυοι στους συνανθρώπους μας. Να είμαστε δίπλα στους συναδέλφους μας. Να είμαστε πιο επιφυλακτικοί σε φιέστες και σε γιορτές του Υπουργείου Παιδείας και του κάθε υπουργείου. Να είμαστε πιο καχύποπτοι για το τι σημαίνει «καινοτόμος εκπαιδευτικός», για το τι σημαίνει «εργαζόμενος του μήνα».

Αν γίνονταν όλα αυτά, και πολλά περισσότερα, κι αν γίνονταν από όλη την κοινωνία, ίσως η κα Καμπούρη, να μην βρισκόταν σήμερα στο ταμείο ανεργίας, μαζί με εκείνους που τότε επιχείρησαν να διαμαρτυρηθούν "αμαυρώνοντας" τη φιέστα της Υπουργού της Φωτοτυπίας.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 25 Ιουλίου 2013, http://tometopo.gr/planb/index.php/articles/item/241-katsoulas

ΚΑΙΣΑΡ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η κυβέρνηση έχει ετοιμάσει νομοσχέδιο, με βάση το οποίο θα επιτρέπεται η κατά Κυριακή λειτουργία των καταστημάτων. Το νομοσχέδιο, καθώς ήταν από καιρό γνωστή η πρόθεση των κυβερνήσεων υπό την πίεση των κατακτητών της χώρας μας, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων κυρίως στον εμπορικό κόσμο της χώρας. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι στόχος των εξουσιαστών δεν είναι η τόνωση της αγοράς, η οποία στενάζει λόγω της κατακόρυφης πτώσης της αγοραστικής δύναμης των πολιτών της χώρας, αλλά η πάταξη των μικρών επιχειρηματιών, ώστε να καρπούνται στο προσεχές μέλλον τα κέρδη αποκλειστικά οι ισχυροί της αγοράς, κυρίως τα ξένα ολιγοπώλια.

Γράψαμε και σε άλλο άρθρο ότι ο κυρίαρχος καπιταλισμός είναι το σύστημα των ενστίκτων και κυρίως του πάθους για απόκτηση πλούτου. Υπό την άποψη αυτή είναι άκρως αντιευαγγελικό. Και όμως οι χριστιανοί σε Ανατολή και Δύση συνεργάστηκαν και το στήριξαν, προκειμένου από κοινού να αντιπαλέψουν τον άθεο κομμουνισμό! Θα ήταν χαράς ευαγγέλια η επίσημη καταδίκη εκ μέρους της Εκκλησίας του απανθρώπου συστήματος, που έσπειρε θύελλες σ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Αντ' αυτού διαβάζουμε μόνο κάποια χλιαρά γράμματα, γραμμένα με όλο τον σεβασμό προς τους αρμοδίους για τη σύνταξη αντιευαγγελικών νόμων, στα οποία γίνεται έκκληση στα αισθήματα (υπάρχουν σ' αυτούς που βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία εκποίησης της χώρας;), ώστε να αναστείλουν την λήψη μέτρων, που έρχονται αντιμέτωπα με την πίστη της Εκκλησίας.

Κατ' αρχήν πρέπει να εξετάσουμε το θέμα των σχέσεων Κράτους Εκκλησίας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η Εκκλησία, ως νομικό πρόσωπο δημοσίου Δικαίου, οφείλει σεβασμό στους νόμους και στις αποφάσεις της Πολιτείας. Είναι γεγονός ότι η διοικούσα Εκκλησία αποδέχθηκε να τεθεί υπό την διοίκηση του Κράτους, όταν ψηφίστηκε το αυτοκέφαλο της ελλαδικής Εκκλησίας (1833). ΤΟ σφάλμα των τότε διοικούντων αυτήν το πλήρωσε και η χώρα μας και οι άλλες ορθόδοξες χώρες της Βαλκανικής. Όμως λησμονούν όλοι οι βυσσοδομούντες κατά της Εκκλησίας ότι στο προοίμιο του συντάγματος της χώρας γίνεται επίκληση στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Συνεπώς, δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος συνταγματολόγος, ώστε να αποφανθεί ότι στη χώρα μας κάθε αντιευαγγελικός νόμος είναι αντισυνταγματικός! Και η εντολή είναι σαφής για την εργασία κατά Κυριακή: «Έξι ημέρας εργά, τη δε ημέρα τη εβδόμη Σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου». Βέβαια το προς ψήφιση νομοσχέδιο δεν είναι το πρώτο, που αντιτίθεται σε εντολή του Ευαγγελίου του Χριστού. Έχει προηγηθεί ο νόμος της νομιμοποίησης της εκτρώσεως, εγκλήματος κατά την Εκκλησία, και αιμορραγούμε ως χώρα μέχρι τελικής εξαντλήσεως και δημογραφικού αφανισμού. Έχει ακολουθήσει πλήθος νομοθετικών ρυθμίσεων σχετικών με το οικογενειακό δίκαιο, το οποίο έχει εναρμονιστεί με εκείνο των άλλων «χριστιανικών» κοινωνιών, που βιώνουν από αιώνα και πλέον την παρακμή του τέλους της ιστορίας τους. Πρέπει να είναι κάποιος εμπαθής πολέμιος της Εκκλησίας, όπως είναι κάποιοι της Αριστεράς, ώστε να θεωρούν κατεστημένο την Εκκλησία. Βέβαια υπάρχει κάποιο ελαφρυντικό: Η ιδεολογική τους αφετηρία δεν τους βοηθά να κάνουν διάκριση μεταξύ θεσμού και προσώπων.

Η Εκκλησία δεν είναι θεσμός απόκοσμος και αντικοινωνικός. Ο Χριστός με το Ευαγγέλιό του διόρθωσε τις διατάξεις του νόμου της Παλαιάς Διαθήκης, που είχαν καταστεί νεκρό γράμμα. Έτσι η Εκκλησία δεν αντιτίθεται σε κατά Κυριακήν εργασία σε νοσοκομεία και κοινωφελείς οργανισμούς. Είναι όμως ενδοτισμός ανεπίτρεπτος για διοικούντες την Εκκλησία ο περιορισμός σε ευχολόγια προς τους αρμοδίους για αναθεώρηση των σχεδιασμών τους. Πέρα από το πλήγμα που θέλουν να καταφέρουν αυτοί στον εμπορικό κόσμο της χώρας θέλουν να καταφέρουν και δύο άλλα πιο ολέθρια: Τη διάλυση της οικογένειας, τα μέλη της οποία δεν θα έχουν τη δυνατότητα να συνευρίσκονται ούτε κατά Κυριακή και την πρόκληση κατά της Εκκλησίας, την οποία θέλουν να προβάλουν ως θεραπαινίδα της Πολιτείας. Και είναι γεγονός ότι από την παλιγγενεσία δεν ήσαν λίγες οι περιπτώσεις εκείνες, που εκκλησιαστικά πρόσωπα λησμόνησαν το «πειθαρχείν Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» και έδειξαν ενδοτισμό τέτοιου μεγέθους, ώστε να δικαιώσουν άλλους εχθρούς της Εκκλησίας, που θεωρούν τη θρησκεία όργανο των εκάστοτε κρατούντων. Βέβαια ίσως κάποιοι ειρωνευθούν και αντείπουν: Και πόσοι άραγε εκκλησιάζονται τακτικά κατά Κυριακή, ώστε το προς ψήφιση νομοσχέδιο να τους εμποδίζει πλέον; Μικρός, δυστυχώς, είναι ο αριθμός, όμως η χώρα μας έχει ακόμη σύνταγμα, στο οποίο εκδηλώνεται ο σεβασμός προς την πίστη των προγόνων μας.

Η διοικούσα Εκκλησία είναι καιρός να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναλογισθεί την ευθύνη της έναντι του Θεού, ο οποίος δεν μυκτηρίζεται. Η νέα τάξη πραγμάτων έχει καταστεί προκλητική και επαίρεται υπέρ παν σέβασμα! Είναι καιρός να λάμψει η Εκκλησία, πριν επανέλθουμε στις κατακόμβες. Να ακουστεί και πάλι το «ουκ έξεστί σοι». Να απειληθούν ακόμη και με αφορισμό οι πρωταίτιοι των αντιευαγγελικών νομοσχεδίων. Βέβαια ο όρος αφορισμός προκαλεί θυμηδία στους «προοδευτικούς» ποικίλων αποχρώσεων! Όμως δεν είναι παρά η αποκοπή από το σώμα της Εκκλησίας, τις εντολές της οποίας απαξιώνουν. Να απειληθούν με αφορισμό ακόμη και εκείνοι που θα ψωνίζουν, αν ψηφιστεί, κατά Κυριακή. Είναι καιρός η Εκκλησία να προχωρήσει σε σύμπτυξη και καταμέτρηση των πιστών. Όχι πόσοι είμαστε στην ταυτότητα, η απαλοιφή του θρησκεύματος από την οποία είχε προκαλέσει τότε εντονότατες αντιδράσεις.

Το σύστημα ίσως βρεθεί σύντομα μπροστά στο δίλημμα: Να διατηρήσει στην εξουσία το πολιτικό κατεστημένο της διαφθοράς ή να καλέσει σ' αυτήν την αριστερά (του συστήματος); Τότε ίσως βρεθούμε ενώπιον οδυνηρών εξελίξεων, όπως αναθεώρησης του συντάγματος, χωρισμού Πολιτείας – Εκκλησίας, αναμόρφωσης (δηλαδή παραμόρφωσης) του οικογενειακού δικαίου. Άραγε πιστεύει πλέον ο λαός το μονομερές κήρυγμα περί αθεϊσμού μιας και μόνο μορφής; Μήπως ο πρακτικός υλισμός τον έχει αφανίσει, ώστε να στρέφει την πλάτη του προς την Εκκλησία εξ αιτίας των διοικούντων αυτήν;

Και συ, λαέ, αν όλοι σε εγκαταλείψουν, μη λησμονείς ότι πίσω μας στέκει ο Θεός και αναμένει τη μετάνοιά μας. Δεχόμαστε ως χώρα και ως λαός άγρια επίθεση. Ας ετοιμάσουμε επί τέλους την άμυνά μας: Κανένας για ψώνια την Κυριακή, αν τελικά ψηφιστεί το νομοσχέδιο. Κανένας σε πολυκατάστημα ξένων συμφερόντων ή εντοπίων πλουτοκρατών. Όλοι στον έμπορο της πόλης μας και της γειτονιάς μας την καθημερινή. Και κάθε έμπορος ας μην εύχεται να αυξηθούν οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Είναι σαν να εύχεται να κλείσει το κατάστημά του!

Τελικά οι λαοί θα νικήσουν, γιατί ο Θεός τους δημιούργησε.

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 29-07-2013

Η απάτη της Ευρώδουλης «Αριστεράς»

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Ένα σημαντικό στοιχείο στην εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων για τα αίτια της καταστροφής και τον τρόπο διεξόδου από αυτή είναι οι διάφορες «αναλύσεις» που όχι μόνο διαστρεβλώνουν ολοκληρωτικά την πραγματικότητα, αλλά \ μεταχειρίζονται και τις τεχνικές των καλογήρων του Ροΐδη. Όπως αυτοί βάφτιζαν το κρέας ψάρι ώστε να βολεύονται τόσο οι ηθικές τους υποχρεώσεις όσο και οι γαστριμαργικές, σήμερα διάφοροι αναλυτές  βαφτίζουν «ριζοσπαστική» την προσπάθεια εξόδου από την κρίση μέσα στην ΕΕ, βολεύοντας τόσο τις  υποχρεώσεις τους σαν «αριστερών», όσο και τις (αντίστοιχες) γαστριμαργικές.

Έτσι, η υπεράσπιση της πεμπτουσίας του κατεστημένου που εκφράζει η ένταξή  μας στην ΕΕ (η οποία μπορεί να δειχθεί ότι είναι η βασική αιτία της σημερινής καταστροφής) βαφτίζεται «ριζοσπαστική αριστερή» στάση, αφήνοντας τον αναγνώστη να μαντέψει ποια είναι άραγε συντηρητική δεξιά στάση, όταν σύσσωμα τα κόμματα εξουσίας που στηρίζουν την κοινοβουλευτική Χούντα χρησιμοποιούν κάθε μορφή οικονομικής και φυσικής βίας για να μην κινδυνεύσει η παραμονή μας στην ΕΕ! Και αυτό, όταν σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, 80% του Λαού δεν εμπιστεύεται την ΕΕ…

Θα άξιζε όμως να θέταμε μερικές καυτές ερωτήσεις στους υποστηρικτές της Ευρώδουλης «Αριστεράς», που κάνουν φανερή την κατάφωρη απόπειρα εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων.

1. Η «ριζοσπαστική» ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και οι αντίστοιχοι «ριζοσπάστες» οικονομολόγοι που την στηρίζουν διατείνονται ότι θα σταματήσουν την «Κινεζοποίηση» της χώρας, δηλαδή θα καταργήσουν τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις που εισήγαγαν οι Μνημονιακές Κοινοβουλευτικές Χούντες. Όμως, η «ελαστικοποίηση» της εργασίας είναι αποτέλεσμα του ανοίγματος και της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας (όπως και του κεφαλαίου και των εμπορευμάτων) που επιβάλλουν οι καταστατικές συνθήκες της ΕΕ (Μάαστριχτ, Λισσαβόνας κ.λπ.). Γι' αυτό και ελαστικές εργασιακές σχέσεις  έχουν ήδη επιβληθεί σε πολλές χώρες-μέλη της ΕΕ (Βρετανία, Ολλανδία, Σκανδιναβικές κ.λπ.), ενώ στις υπόλοιπες είναι θέμα χρόνου η εισαγωγή τους, αφού όλα τα κόμματα εξουσίας προσυπογράφουν το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών. Ερώτηση: Πώς ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιβάλει κοινωνικούς ελέγχους για την προστασία των εργαζομένων μέσα στην ΕΕ, αφού, ακόμη και αν… καταργούσε τα Μνημόνια, η ελαστικοποίηση επιβάλλεται από τις καταστατικές συνθήκες;

2. Οι Ευρώδουλοι «ριζοσπάστες» χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την μαζική ανεργία. Όμως, η ανεργία δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας, αλλά και των σημερινών τεχνολογικών μεταβολών (γι' αυτό και χώρες με υγιή ανάπτυξη, όπως η Γερμανία, δεν έχουν αντίστοιχη αύξηση της απασχόλησης), αλλά και της προτίμησης των υπερεθνικών επενδυτών για  χώρες με ακόμη πιο φθηνό εργατικό δυναμικό από την Ελλάδα (Βουλγαρία, Ινδία, Κίνα κ.λπ.) Ερώτηση:  Πώς ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην ΕΕ θα επιτύχει δραστική μείωση της ανεργίας, έστω στα προ-μνημονιακά επίπεδα (8-9% περίπου); Με προπολεμικά προγράμματα …Ρούζβελτ που δεν έχουν σχέση με μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όπως προτείνουν κάποιοι Ευρώδουλοι, ή με αναδιανομή των πλεονασμάτων μέσα στην ΕΕ, λες και είμαστε κάποια Πολιτεία των ΗΠΑ; Ή μήπως με μαζική ταχύρρυθμη ανάπτυξη Κινεζικού τύπου, που και αυτή θα απαιτούσε δεκαετίες για το ξερίζωμα της μαζικής ανεργίας;

3. Οι Ευρώδουλοι «ριζοσπάστες» οδύρονται για τις μαζικές απολύσεις που ήδη άρχισαν, το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και Παν. Σχολών (στο πλαίσιο των δραστικών περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες Υγείας και Εκπαίδευσης), καθώς και για το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων και την συνακόλουθη φτωχοποίηση. Ερώτηση: Είναι δυνατή μέσα στην ΕΕ η ακύρωση των μνημονιακών συνθηκών χωρίς ολοκληρωτική διαγραφή του Χρέους (την οποία ήδη «ξέχασε» η «ριζοσπαστική» ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ); Πώς ακριβώς, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ακύρωση όλων των μνημονιακων συνθηκών και εφαρμοστικών νόμων, (όλα αυτά μέσα στην ΕΕ!), θα επαναφέρει όλους τους απολυμένους από τη Χούντα, καθώς και τις κοινωνικές δαπάνες, μισθούς και συντάξεις στα προ-μνημονιακά επίπεδα, ενώ συγχρόνως θα διατηρεί πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα; Σημειωτέον ότι το πλεόνασμα αυτό (που επιτεύχθηκε με τις γνωστές «σφαγές») παίρνουν δεδομένο  στους υπολογισμούς τους οι οικονομικοί «εγκέφαλοι» του ΣΥΡΙΖΑ!

4. Προγραμματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι υποστηρίζει την απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, την κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων κ.λπ. Δεν είδαμε όμως το «ριζοσπαστικό» ηγετικό ρεύμα να καταδικάζει τη σφαγή του λαού της Λιβύης, αλλά αντίθετα υποστήριζε, όπως βέβαια και η ΕΕ από όπου παίρνει την…έμπνευση του, τους ΝΑΤΟϊκούς εγκληματίες αντάρτες και έμμεσα τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς, και το ίδιο κάνει τώρα και με τους αντίστοιχους Σύριους. Ούτε το είδαμε να καταδικάζει την άθλια ΕΕ, που μόλις κατέταξε στις τρομοκρατικές οργανώσεις το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Χεζμπολλά. Ερώτηση: Πώς ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα επιτύχει την πολιτική αυτοδυναμία, μέσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ; Και, γενικότερα, πώς ακριβώς θα επιτύχει την οικονομική αυτοδυναμία και την παραγωγική αναδιάρθρωση που επικαλείται, μέσα στην ΕΕ των «4 ελευθεριών», και αφού θα έχει ξεπουληθεί στο μεταξύ ο κοινωνικός μας πλούτος -εκτός αν ακυρώσει και όλες τις μετά-μνημονιακές ιδιωτικοποιήσεις! Δεν έχουν λοιπόν άδικο οι Τάιμς της Νέας Υόρκης (η ναυαρχίδα της υπερεθνικής ελίτ), όταν δημοσίευαν άρθρο (23/6/2013), με τίτλο «ΜΟΝΟ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»… 

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (28 Ιουλίου 2013). Το είδα:  http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_07_28.html

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

 

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

 

Τριάντα εννιά χρόνια μετά την πτώση της χούντας και ουκ ολίγες φορές έχει κηρυχθεί το τέλος της μεταπολίτευσης. Είναι φανερό ότι το πολιτικό σύστημα και τα νεοναζιστικά του παρακλάδια θέλουν να τελειώνουν με τις παρακαταθήκες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το ριζοσπαστισμό και τις αξίες που πυροδοτούν τους κοινωνικούς αγώνες μέχρι σήμερα παίζοντας καθοριστικό ρόλο στη διεύρυνση των πολιτικών ελευθεριών και κοινωνικών δικαιωμάτων και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων.

Δεν είναι τυχαίο ότι η επέτειος της «αποκατάστασης της δημοκρατίας» συμπίπτει με τις πρώτες – μετά από 100 περίπου χρόνια – απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και την άρση ουσιαστικά της μονιμότητας στα πλαίσια των αντιδραστικών αλλαγών των εργασιακών σχέσεων, κηρύσσοντας, έτσι, το τέλος  βασικών εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Οι εργαζόμενοι καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας στην ανεργία και την εξαθλίωση.  Στο όνομα της κρίσης ενοχοποιούνται οι λαϊκές τάξεις και το «υπερδιογκωμένο» κράτος με αποτέλεσμα να αποδομούνται βασικές κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία κλπ). Την ίδια, όμως, ώρα το κράτος χρησιμοποιείται ως «σωσίβιο» από το τραπεζικό κεφάλαιο, τους εθνικούς προμηθευτές και την κρατικοδίαιτη και εξαρτημένη άρχουσα τάξη που καρπώνεται τη βίαιη αναδιανομή πλούτου με αποτέλεσμα οι κοινωνικές ανισότητες να διευρύνονται, όσο ποτέ άλλοτε, δικαιώνοντας, έτσι, τη μαρξιστική – λενινιστική άποψη ότι το κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από «όργανο για την εκμετάλλευση των καταπιεζομένων τάξεων».

Οι κατ' όνομα δημοκρατικοί θεσμοί έχουν υπονομευθεί από τα οικονομικά συμφέροντα των διεθνών και εγχώριων ελίτ για να συγκαλύψουν την εκμεταλλευτική λειτουργία του καπιταλιστικού και τη με κάθε τρόπο συσσώρευση κερδών σε βάρος των εργαζομένων. Το πλαίσιο διεθνούς διακυβέρνησης που εγκαθιδρύθηκε με την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς είναι μονοσήμαντα προσανατολισμένο στην ασύδοτη δράση των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του κεφαλαίου. Γίνεται, έτσι, φανερό ότι καπιταλισμός και δημοκρατία είναι έννοιες ασύμπτωτες.

Είναι αλήθεια ότι στην περίοδο της «Κλαυθμώνος» που διανύουμε, έχει έρθει το τέλος  της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατία, όπως τη γνωρίσαμε τη μεταπολιτευτική περίοδο, αφού έχει μετατραπεί σε μια «δημοκρατία» αποικιοκρατικού τύπου με υποτυπώδη κοινοβουλευτική λειτουργία. Η ίδια η δικομματική κυβέρνηση δεν έχει λαϊκό έρεισμα, αφού δεν έχει την αποδοχή  ούτε του 30% του εκλογικού σώματος, αλλά βασίζεται σε καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα που αλλοιώνουν τη λαϊκή βούληση και κονιορτοποιούν τη λαϊκή κυριαρχία. Με βάση τις επιταγές της Τρόικας (ΕΕ – ΔΝΤ) η νομοθετική λειτουργία αντικαθίσταται με διαδικασίες του κατεπείγοντος (fast track). Σημαντικές νομοθετικές ρυθμίσεις πακετάρονται ανά εκατοντάδες σελίδων σε ένα διάταγμα («πράξη νομοθετικού περιεχομένου») ή και σε ένα μόνο άρθρο κάποιου  υπερτροφικού πολυ-νομοσχεδίου. Η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» συμβαδίζει με την αυτοακύρωση της Βουλής χάριν του εθνοσωτήριου Μνημονίου και τη μεταβίβαση της εξουσίας σε χρηματοοικονομικούς τεχνοκράτες και τραπεζίτες. Από την άλλη η κοινοβουλευτική Αριστερά εγκλωβίζεται στα γρανάζια του αστικού κοινοβουλευτισμού καταγγέλλοντας, αλλά νομιμοποιώντας με την παρουσία της τέτοιες πρακτικές με αποτέλεσμα να αυτοακυρώνεται ως δύναμη ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και να ενσωματώνεται στη λογική της διαχείρισης.

Σε αυτές τις συνθήκες διαμορφώνεται ένα απολυταρχικό κράτος σε μια αστυνομοκρατούμενη κοινωνία, όπου η καταστολή εντείνεται και κάθε ελευθερία τίθεται εν αναστολή, ενώ τα «τάγματα εφόδου» λειτουργώντας ως παρακρατική δύναμη σκορπούν το φόβο και το θάνατο στους μετανάστες και τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας εντείνοντας το ρατσισμό και τον εθνικισμό. Τα «ιερά και τα όσια» των εργαζομένων, από τη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση μέχρι το δικαίωμα των συγκεντρώσεων και της απεργίας σφαγιάζονται στο βωμό της ιδιόμορφης μνημονιακής «δημοκρατίας». Οι επιτάξεις των εργαζομένων που ασκούν το δικαίωμα της απεργίας δεν είναι μεμονωμένο, αλλά σύνηθες φαινόμενο.

Η αποδόμηση της αστικής δημοκρατίας συνδέεται άρρηκτα με τη μετατροπή της χώρας σε «αποικία χρέους», όπου οι αποφάσεις επιβάλλονται με τη μεσολάβηση της κυβέρνησης από τους δανειστές – δυνάστες. Ενδεικτική είναι η επιβολή διεθνούς ελέγχου και επιτήρησης μέσω επιτροπών σε υπουργεία και άλλους τομείς. Καταργούνται στην πράξη θεμελιώδη εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, διαλύεται η παραγωγική βάση της χώρας  και ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία.

Για αυτό και είναι πιο επίκαιρο από ποτέ το τρίπτυχο Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Απελευθέρωση που σηματοδοτεί, όχι μόνο το πολιτικό, αλλά και το κοινωνικό περιεχόμενο μιας πραγματικής δημοκρατίας που συνδέεται άρρηκτα με την ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας και την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο στα πλαίσια μιας αταξικής κοινωνίας.

* O Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης».

ΠΗΓΗ: Παρ, 26/07/2013, http://www.alfavita.gr/apopsin/…B1#ixzz2a8W9v5xR

Στο καφενείο η Ελλάς

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Απ' το πρωί κάθεται στο καφενείο

    μ' ένα πικρό καφέ σαν τη σιωπή του

Βαρύθυμος σαν Βόδι στο υνί

πίνει τη μελαγχολία του γουλιά γουλιά

Λερναία Ύδρα η ανεργία

       κόβεις ένα κεφάλι φυτρώνουν δύο

Δαγκώνει τα χοντρά του δάχτυλα

                 δεν αντέχει άλλο τη συμπόνια

Σκούριασε κι η αλληλεγγύη

κινούμενη άμμος η ζωή σε καταπίνει

 

Σαθρός μαντρότοιχος η κοινωνία

                                 ολόγυρα γκρεμίζεται,

ξεχείλισαν τα λύματα στους δρόμους

                 κακοφορμίζουν οι πληγές της

Ο μέρες βαγόνια χωρίς ατμομηχανή

      πηγαινοέρχονται στις γραμμές τους

                                                        ολόιδιες

 

Στην οδό Αθηνάς οι μικροπωλητές

                           πουλάνε πυροτεχνήματα

               διαλαλούν ολόχρωμες εκρήξεις

Στην πλατεία Βάθης έμποροι θανάτου

                 πουλάνε όνειρα σε φακελάκια

Κάπως έτσι για να σου κλείνει το μάτι

           απατηλή πόρνη, η ψευδαίσθηση

 

Απ' το πρωί κάθεται στο καφενείο

             μ' ένα πικρό καφέ στο μάρμαρο

Ανάμεσα στ' απούλητα

                                   χοντρά του δάχτυλα

κρατάει μια χειροβομβίδα

Κάποτε θα τολμήσει να την πετάξει

                                     και τότε θα εκραγεί

σαν το γαρύφαλλο το καφενείο η Ελλάς

 

                           

20 Ιουλίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

*  http://toxefwto.blogspot.gr

ΑΠΟΛΥΟΥΝ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΕ

«Για ένα κομμάτι ψωμί θέλουν και τη ψυχή μας»

Η εκπαιδευτική κοινότητα των ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ μαζί με τις τοπικές κοινωνίες δεν πρέπει να παραιτηθούν…

 

Του Κώστα Διον. Κορδάτου*

 

Καθημερινά αποδεικνύεται όλο και περισσότερο πως έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση, «εταιρεία δολοφόνων» που εκτελεί «συμβόλαια θανάτου» με την τρόικα και την ΕΕ, δηλώνοντας απερίφραστα, ότι αρκετά από αυτά τα κάνει για παραδειγματισμό. Το σύμπλεγμα κυβέρνησης, κεφαλαίου, Δ.Ν.Τ, Ε.Ε είναι από τις μεγαλύτερες τρομοκρατικές οργανώσεις που υπάρχουν, μετράμε εξαιτίας τους χιλιάδες θύματα.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΠΟΛΥΕΙ σε πρώτη φάση 2.500 καθηγητές και μαζί με αυτούς διώχνει και…15.000 μαθητές!!!

Η κατάργηση των 52 ειδικοτήτων σε τεχνική και γενική εκπαίδευση σηματοδοτεί την πλήρη διάλυση και ιδιωτικοποίησή της. Δεν είναι τυχαίο πως οι ειδικότητες που καταργούνται είναι οι πιο μαζικές.

Ο Υπουργός Παιδείας πετάει στην ανεργία 2.500 εκπαιδευτικούς του τομέα Υγείας και Πρόνοιας, Αισθητικής κομμωτικής, Γραφικών τεχνών, τεχνικούς κ.α. και διώχνει από την τεχνική εκπαίδευση πάνω από 15.000 χιλιάδες μαθητές κυρίως από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα που έχουν ήδη επιλέξει ή και φοιτούν σε αυτές τις κατευθύνσεις.

Καταργεί τον κλάδο των καθηγητών βοηθών εργαστηρίων με στόχο τον αποσυντονισμό και την υποβάθμιση της ειδίκευσης αφού για την απόκτηση δεξιοτήτων οι μαθητές του δήθεν νέου Τεχ. Λυκείου (που έρχεται από τα παλιά-τέλος 19ου αιώνα) με την μαθητεία θα στέλνονται στα σκλαβοπάζαρα των πολυεθνικών, έξω από το σχολικό εργαστήριο, για την πρακτική τους άσκηση (Γερμανικό δυικό σύστημα). 

Η κυβέρνηση κάνει ένα μεγάλο δώρο στην αγορά απόκτησης ειδικότητας, όπου τα ιδιωτικά ΙΕΚ καιροφυλακτούν για να αρπάξουν την λεία από το ΕΣΠΑ. Ταυτόχρονα παραχωρείται τσάμπα η παιδική εργατική δύναμη στους «κοινωνικούς εταίρους» των ομοτράπεζων της ΓΣΕΕ και των κάθε λογής ευρωσκεπτικιστών!!! Τους εξασφαλίζει σε όλους αυτούς τους εργολάβους της γνώσης «πελατεία» για τα παλιά και νέα παραρτήματά τους. Καταργεί ειδικότητες μεγάλης ζήτησης, όπως αυτές της υγείας-πρόνοιας, αισθητικής κομμωτικής κ.λ.π. στο δημόσιο Τεχνολογικό Λύκειο προκειμένου να οδηγήσει τους μαθητές των ειδικοτήτων αυτών στο δίκτυο της εφήμερης και πληρωμένης κατάρτισης των ΙΕΚ. 

Η ανασφάλιστη και απλήρωτη μαθητεία των σκουριών των πολυεθνικών ολοκληρώνει το πάζλ της ιδιωτικοποίησης της ΤΕΕ! Δεν είναι τυχαίο ότι πριν λίγες ημέρες ο υπουργός Παιδείας Αρβανιτόπουλος, «έκοβε» κορδέλες εγκαινίων στο ΙΕΚ Ακμή, που κατά σύμπτωση δραστηριοποιείται κυρίως σε ειδικότητες του τομέα υγείας, εκθειάζοντας την υγιή επιχειρηματικότητα στο χώρο της εκπαίδευσης. Το σχέδιο «Αθηνά» του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο όλως τυχαίως, βασίστηκε στη «μελέτη» μιας θυγατρικής εταιρείας πάλι του ομίλου ΑΚΜΗ! Ποιοί τελικά είναι οι ιδιοκτήτες αυτού του «εθνικού» ιδρύματος; Γιατί στηρίζεται σκανδαλωδώς από τον υπουργό παιδείας; 

Ανάλογα «δώρα» προς τον ιδιωτικό τομέα θα επακολουθήσουν και άλλες ειδικότητες της τεχνικής εκπαίδευσης, αλλά και η περίφημη μαθητεία, που θα τους εξασφαλίζει ταυτόχρονα νέο, φτηνό και απλήρωτο εργατικό δυναμικό. Θέλουν να προετοιμάσουν τον νέο φτηνό και απροστάτευτο εργάτη μέσω αυτών των «ευαγών» ιδρυμάτων του έθνους, έξω από το δημόσιο σχολείο. 

Κάποιοι συνάδελφοί μου, ακόμα και αυτοί που απολύονται, νομίζουν ότι είχαν το είχαν κατά τύχη, ότι έτσι χωρίς αγώνες κατέκτησαν το δικαίωμα, να θέλουν και να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς από την εργασία τους… Δεν πειράζει και δεν πρόκειται να τους αλλάξω γνώμη (παρά του ότι κάποιοι χρόνια φωνάζαμε), αν έτσι νομίζουν, μόνο που λάθος νομίζουν.

Στο νομό μας με τη ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και με την κατάργηση των ειδικοτήτων, απολύθηκαν ήδη 65 μόνιμοι καθηγητές των ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ ενώ εκδιώκονται πάνω από 600 μαθητές από τα σχολεία, μόνο στο Αγρίνιο 340 μαθητές χάνουν την ειδικότητά τους! ΔΗΛΑΔΗ, πήραν την απόφαση να κλείσουν ολόκληρους κλάδους με αποτέλεσμα το 2ο ΕΠΑΛ Αγρινίου (Βοϊδολίβαδο), να κλείνει αφού παραμένει μόνο ένα τμήμα (πληροφορικής). Η διεύθυνση αυτού του σχολείου δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα έχει εξαφανιστεί. Στα περισσότερα σχολεία της ΤΕΕ θα διωχθεί το 40% του μαθητικού δυναμικού, από τις ειδικότητες φιλέτο που καταργήθηκαν…..

Το κράτος απαλλάσσεται από το δημοσιονομικό κόστος και την υποχρέωση της παροχής κοινωνικών αγαθών, όπως παιδεία, υγεία και πρόνοια. Αυτές αναλαμβάνει να καλύψει ο ιδιωτικός τομέας με στόχο την κερδοφορία του, μεταφέροντας το κόστος στις πλάτες των εργαζομένων. Όποιες κοινωνικές δομές παραμένουν στο κράτος, θα λειτουργούν όλο και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, με ανασφαλή, ελαστική και κακοπληρωμένη εργασία. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί και το γεγονός ότι ο τομέας υγείας που καταργήθηκε συνδέεται με τον επόμενο στόχο της κυβέρνησης, που είναι το κλείσιμο των νοσοκομείων! Άρα θέλουν εξανεμίσουν την προσδοκία των νέων παιδιών και των οικογενειών τους για την αναζήτηση κάποιας θέσης εργασίας σε δημόσιο ίδρυμα υγείας, ως πτυχιούχοι δευτεροβάθμιας ή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης! Οι ιδιωτικές κλινικές θέλουν κατώτερο προσωπικό χωρίς δικαιώματα για περισσότερη εκμετάλλευση! 

Την καθαριότητα των σχολείων περιμένουν να αναλάβουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι κάθε λογής αμειβόμενες ΜΚΟ. Μόνο που αυτό το project, περιλαμβάνει απαραίτητα και κάποια Κούνεβα, αλλά και πάμπολλα βιτριόλια…

Στη φύλαξη στριμώχνονται οι εταιρείες σεκιούριτι όταν στην περιοχή μας απολύονται οι σχολικοί φύλακες.

Και έπονται: διαχείριση σκουπιδιών, νερό, ενέργεια κι ό, τι μπορεί να εμπορευματοποιηθεί στη λογική του ιδιωτικού κέρδους. Κι οι εργαζόμενοι βορά στο εργασιακό σκλαβοπάζαρό τους.

Στο Δημόσιο θα παραμείνει ό, τι έχει έξοδα. Για να βαρύνει τους εργαζόμενους ξανά μέσω της φορολογίας. Έτσι το κράτος, υλοποιεί τον κύριο ρόλο του: την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου και των εταίρων του ΕΕ, ΔΝΤ.

Ζούμε σε κηρυγμένο πόλεμο. Δεν μπορείς να καλυφθείς από σφαίρες που έχουν το ονοματεπώνυμό σου. 

Έχουν τους "όρους και τις προϋποθέσεις'' να νικήσουν, σκλαβώνοντας μια κοινωνία ολόκληρη;

Ναι, αν κάποιοι θεωρήσουν ότι τα μέτρα αφορούν τους άλλους αλλά όχι αυτούς που κάνουν καλά τη δουλειά τους και τους είναι χρήσιμοι.

Ναι, αν κάποιοι νομίσουν ότι μπορούν να επιβιώσουν επί πτωμάτων και οργανώνονται ως ειδικές ομάδες συμφερόντων.

Ναι, αν ο καθένας είναι μοναχός του ή περιμένει τη λύση από τους άλλους.

Ναι, αν αφήσουμε στη μάχη να ηγηθεί ο εχθρός μας, η κυβέρνησή του, το κράτος του, οι συνδικαλιστές του.

Ναι, αν πάμε με τη λογική της κάλπης και του κυβερνητισμού που θα διαπραγματευτεί με τους δήμιους της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Ναι, αν μείνουμε στις αναλύσεις, τα συμπεράσματα και στις διαμαρτυρίες, πιστεύοντας ότι ένας ηττημένος, γονατισμένος λαός θα μπορέσει αργότερα.

Ποια εκπαίδευση μπορεί να αναπνεύσει σε κρύες αίθουσες, με στοιβαγμένα, πεινασμένα παιδιά, άνεργων γονιών και αδελφών στη μετανάστευση; Με μαθητές αποκλεισμένους από αυτήν, ζήτουλες της φιλανθρωπίας των εφοπλιστών, των κάθε λογής Προέδρων ΠΑΕ, των εταιριών χαρατσιών διοδίων και των σχολαρχών;

Οι «όροι και οι προϋποθέσεις» για να τους νικήσουμε είμαστε εμείς. Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τη δύναμη του οργανωμένου, εξεγερμένου λαού. Αυτός ο νεποτισμός της πολιτικής ζωής έχει εξελιχθεί σε μάστιγα επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό και πρέπει άμεσα αυτή η άεργη «ελίτ» του Κολωνακίου να ανατραπεί να νικηθεί από ένα ενωτικό και στιβαρό παλλαϊκό απελευθερωτικό κίνημα. 

Εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι σε Δήμους και υγεία, εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα που σεβόμαστε τα δημόσια αγαθά και την αποστολή μας, εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, απλήρωτοι και με μισθούς πείνας που σεβόμαστε τη δουλειά μας και τον τόπο μας, άνεργοι, διωκόμενοι, κατατρεγμένοι και νεολαία ενωνόμαστε.

Η οργή μας και η αποφασιστικότητά μας, η οργάνωση στα σωματεία μας και στις επιτροπές αγώνα, ο συντονισμός, η αλληλεγγύη μας και ο συλλογικός μας ξεσηκωμός είναι τα όπλα μας,

Αυτή η νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική στόχο έχει τη διάλυση όλων των τομέων του Δημοσίου. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τη διάλυση του δημόσιου σχολείου, δε δεχόμαστε τις απολύσεις, θα αγωνιστούμε όλοι μαζί για την ανατροπή των διαθεσιμοτήτων για όσο χρόνο απαιτηθεί!

– ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΔΕΝ ΠΛΕΟΝΑΖΕΙ 

– ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

– ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΚΑΙ ΦΘΗΝΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΓΑΘΑ ΣΤΟ ΛΑΟ 

– ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

– ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, Η ΤΡΟΪΚΑ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΠΙΔΟΞΟΙ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥΣ

 

Ιούλιος 2013

 

* Κώστας Διον. Κορδάτος, Καθηγητής, Πρόεδρος ΠΕΤΕΕΜ- ΣΕΛΕΤΕ

 

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 22 Ιουλίου 2013, http://kostaskordatos.blogspot.gr/2013/07/blog-post_3833.html

ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Λύκειο για λίγους – Κατάρτιση και μαθητεία για τους πολλούς

 

Του Χρήστου Κάτσικα*

 

Οβιδιακές αλλαγές στο χώρο της Β/βάθμιας Εκπαίδευσης (Γενικά Λύκεια – ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ) επιχειρεί το Υπουργείο Παιδείας  με στόχο την οργανωτική αναδιάρθρωση της μεταγυμνασιακής εκπαίδευσης, την ανακατανομή του μαθητικού πληθυσμού και την στροφή από την εκπαίδευση στην κατάρτιση.

Όλα τα στοιχεία αλλά και οι ίδιες οι διακηρύξεις  του Υπουργείου παιδείας φανερώνουν ότι επιλέγεται ένα εξεταστικοκεντρικό Λύκειο για λίγους, ένα Τεχνικό Λύκειο με καθολική εφαρμογή του θεσμού της μαθητείας και μεταγυμνασιακές σχολές κατάρτισης (ΙΕΚ) που θα στοχεύουν προοπτικά να απορροφήσουν ένα μέρος του μαθητικού πληθυσμού μετά το τέλος της 9χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

Το νήμα που διαπερνά τις νέες ρυθμίσεις στη μεταγυμνασιακή εκπαίδευση είναι η έμφαση στις εξεταστικές δοκιμασίες στο Γενικό Λύκειο και το στένεμα των διόδων, η μαθητεία στο Τεχνικό Λύκειο, η απλήρωτη εργασία μέσα από μορφές «πρακτικής άσκησης» και η  εναλλαγή από την απασχόληση στην ανεργία μέσα από τα λεγόμενα προγράμματα  απασχόλησης ορισμένου χρόνου τα οποία ουσιαστικά και τυπικά προσφέρουν δωρεάν εργατικό δυναμικό στους εργοδότες.

Αλλά ας δούμε τα πράγματα με μια σειρά για να κατανοήσουμε τους σχεδιασμούς του Υπουργείου παιδείας.

ΑΡΙΘΜΟΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ (ΓΥΜΝΑΣΙΑ-ΛΥΚΕΙΑ- ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ)
	ΔΗΜΟΣΙΑ	ΙΔΙΩΤΙΚΑ	ΣΥΝΟΛΟ
ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΥΜΝΑΣΙΩΝ	307.707	16.729	324.436
ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΕΝΙΚΩΝ – ΕΝΙΑΙΩΝ ΛΥΚΕΙΩΝ	234.084	14.839	248.923
ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΛΥΚΕΙΩΝ (ΕΠΑΛ)	89.762	355	90.117
ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ (ΕΠΑΣ) – ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ	15.142	198	15.340
ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ (ΕΠΑΣ) – ΟΑΕΔ	12.333	–	12.333
Πηγή: Έρευνα του Χρήστου Κάτσικα με βάση στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, Ιούλιος  2013 (τα στοιχεία αφορούν στο σχολικό έτος 2011/12)

Γενικό Λύκειο για λιγότερους

Το Υπουργείο Παιδείας επιλέγει ένα Γενικό Λύκειο με περισσότερες και καθοριστικότερες εξετάσεις.  Αυτές φαίνεται να αποτελούν το «παιδαγωγικό ευαγγέλιο» και τη «γραμματική» του και πριμοδοτεί, χωρίς να το δηλώνει, την παλινόρθωση» μιας εξεταστικοκεντρικής οργάνωσης του Λυκείου. Οι λόγοι και οι αιτίες ενός τέτοιου προσανατολισμού δεν κρύβονται. Είναι το κλείσιμο των «διόδων» για το πιο αδύναμο κοινωνικά και οικονομικά τμήμα του μαθητικού πληθυσμού, η ρύθμιση των ροών και η προώθηση στην κατάρτιση ή και στην έξοδο από τις σπουδές. Η νέα «εκπαιδευτική ηθική»; Ή έχει κανείς «τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες» να σπουδάσει με στόχο ένα επιστημονικό επάγγελμα ή δεν τις έχει οπότε δε χρειάζεται «να προχωρήσει στα γράμματα». Έτσι η μέχρι σήμερα υποεκπαίδευση θα μεταμορφωθεί, όχι πολύ αργά, σε μεθοδευμένη στροφή ενός τμήματος του μαθητικού πληθυσμού στην κατάρτιση ή σε επίσημη και μαζική αποφοίτηση.

Η μείωση του μαθητικού πληθυσμού των Γενικών Λυκείων συνδέεται με την προοπτική δραστικής μείωσης των εισακτέων στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Το Υπουργείο Παιδείας «υφαίνει» μεθοδικά σε τρεις μεθοδεύσεις για να πετύχει το σκοπό του. Η πρώτη μεθόδευση αφορά στην παραπέρα συρρίκνωση της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τη συγχώνευση ή και το κλείσιμο και άλλων τμημάτων Πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Η δεύτερη μεθόδευση αφορά στη μείωση του αριθμού των εισακτέων. Η Τρίτη μεθόδευση αφορά στην επαναφορά μιας μορφής της βάσης του 10 η οποία, με τους «κατάλληλους» ελιγμούς στο βαθμό δυσκολίας των θεμάτων μπορεί να κόψει την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση χιλιάδων υποψηφίων.

Αλλαγές σε Επαγγελματικά Λύκεια, Επαγγελματικές Σχολές και ΙΕΚ

Παράλληλα τις επόμενες μέρες το Υπουργείο Παιδείας φέρνει στη Βουλή το σχέδιο για το νέο Τεχνικό Λύκειο. Στο non paper που έδωσε στη δημοσιότητα, μετά την απόφαση του να θέσει σε διαθεσιμότητα- απόλυση σε μια νύκτα 2.000 καθηγητές με τη μέθοδο της κατάργησης των αντίστοιχων ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ αναφέρει: «Σχεδιάζουμε μια Τεχνική Εκπαίδευση που στοχεύει στο να προσφέρει Ειδικότητες Επαγγελμάτων, που καλύπτουν τις επιλογές των μαθητών και τις ανάγκες της αγοράς εργασίας, και όχι τους κλάδους και τις ειδικότητες μονίμων καθηγητών, οι οποίοι διαμέσου ενός στρεβλού και νοθευμένου πλαισίου, «βρέθηκαν» να στελεχώνουν τα Επαγγελματικά Λύκεια και τις Επαγγελματικές Σχολές». Ξαφνικά, λοιπόν, μαθαίνουμε ότι τους νόμους για την εκπαίδευση και τις ειδικότητες ή τα μαθήματα που διδάσκονται οι μαθητές τα αποφασίζουν κατά σχολείο οι εκπαιδευτικοί κι όχι οι εκάστοτε υπουργοί. Η εκπαιδευτικός Γεωργία Θάνου επισημαίνει ότι μόνο τα τελευταία 13 χρόνια έχουν ψηφιστεί 2 νόμοι για στην τεχνική εκπαίδευση και ετοιμάζεται τρίτος χωρίς κανείς απ' τις κυβερνήσεις να μπορεί να απαντήσει στο γιατί απέτυχαν οι προηγούμενοι. Ο νόμος 2640/98 που ίδρυσε τα ΤΕΕ και ο νόμος 3475/2006 που ίδρυσε τα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Όλες οι εισηγητικές εκθέσεις αλλά και οι νόμοι 2640/98 και 3475/2006 όριζαν ότι οι ειδικότητες καθορίζονται με βάση τις ανάγκες της αγοράς εργασίας του νομού. Με ποια στοιχεία θα οριστούν οι νέες ειδικότητες; Και ποια είναι η αγορά εργασίας σε μια χώρα που ο παραγωγικός ιστός διαλύεται μέρα με τη μέρα εξ' αιτίας του εξαρτημένου χαρακτήρα της οικονομίας; Ποιοι παράγοντες προσδιορίζουν τις ανάγκες αυτές;

Ωστόσο όσα πέπλα συσκότισης και να επιχειρούνται το Υπουργείο Παιδείας δεν μπορεί να κρύψει τα πραγματικά του σχέδια. Προωθούμε «ένα νέο Τεχνικό Λύκειο που θα παρέχει, θα μεταδίδει, θα εφοδιάζει τους σπουδαστές του με τις απαιτούμενες τεχνικές και επαγγελματικές γνώσεις και δεξιότητες, με καθολική εφαρμογή του θεσμού της μαθητείας» ανακοινώνει ο κ. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος στην τοποθέτησή του στη Βουλή (17/7) στη συζήτηση για το  πολυνομοσχέδιο. Την ίδια μέρα ο Υφυπουργός Παιδείας Συμεών Κεδίκογλου στις 17/7 στην ομιλία του  τονίζει ότι «Το Υπουργείο Παιδείας έχει προαναγγείλει ότι το νομοσχέδιο που θα κατατεθεί για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση περιλαμβάνει ένα γενικό λύκειο και ένα τύπο τεχνικού λυκείου, στο οποίο εφαρμόζεται καθολικά για όλους τους μαθητές ο θεσμός της μαθητείας, δηλαδή της πρακτικής άσκησης στην επιχείρηση».

Είναι φανερό λοιπόν ότι κέντρο βάρους στο νέο Τεχνικό Λύκειο αποτελεί η μαθητεία, δηλαδή με βάση το λεγόμενο «δυαδικό σύστημα» η εκπαίδευση δεν γίνεται μόνο στο σχολείο αλλά και στο χώρο εργασίας, δηλαδή στις επιχειρήσεις. Έτσι ο σκοπός της επαγγελματικής εκπαίδευσης δεν είναι η ολόπλευρη γνώση μιας τέχνης, αλλά η εκπαίδευση πάνω σε μια συγκεκριμένη θέση εργασίας. Οι νέοι που εργάζονται αμείβονται στα πλαίσια της μαθητείας με μισθούς – φιλοδωρήματα, ενώ παράλληλα εξασφαλίζεται η φθηνή εργασία και καταρτίζεται το αυριανό εργατικό δυναμικό – λάστιχο που θα εναλλάσσεται απ' την απασχόληση στην ανεργία μέσα απ' τα προγράμματα «απασχόλησης» που παραχωρούν δωρεάν εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα στους εργοδότες κάτω από τον τίτλο της μαθητείας και της πρακτικής άσκησης.

Την ίδια ώρα πριμοδοτείται το υπάρχον σύστημα κατάρτισης (ΙΕΚ, ΚΕΚ κλπ) με τη στρατολόγηση χιλιάδων μαθητών αποφοίτων Γυμνασίου. Για πρώτη φορά από την Συνταγματική κατοχύρωση της 9χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης πριν 30 περίπου χρόνια, ωθούνται 15χρονοι μαθητές να εγκαταλείψουν τις σπουδές στο Λύκειο και να ενταχθούν στον αστερισμό της πρόωρης κατάρτισης που εκτός των άλλων έχει και δίδακτρα τόσο στα δημόσια όσο και στα ιδιωτικά ΙΕΚ. Και όσο κι αν ο Υπουργός Παιδείας εξαγγέλλει επιδότηση των διδάκτρων για όλους τους σπουδαστές των δημοσίων ΙΕΚ, από το Σεπτέμβρη του 2013 και έως το 2020, μέσω των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα της επιδότησης έχει ημερομηνία λήξης το 2015.

Κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό. Στο νόμο για τη δια βίου εκπαίδευση αντιστοιχίζεται  η τυπική με την μη τυπική και την άτυπη εκπαίδευση. Ανοίγει έτσι ο δρόμος να αποκτήσει κάποιος τα διάφορα πτυχία επιπέδου 2 και 3 κατ' αρχήν και μέσα από άλλα μονοπάτια πέρα από τη δευτεροβάθμια επαγγελματική εκπαίδευση. Με λίγα λόγια ωθούνται χιλιάδες νέοι στο κυνήγι σεμιναρίων ή πρακτικής εργασίας άνευ πληρωμής, προκειμένου να μαζέψουν πιστωτικές μονάδες, αντί να σπουδάσουν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

«Μάθε το πόστο σου!»

Οι νέες ρυθμίσεις στο χώρο της εκπαίδευσης που στοχεύουν στην έξοδο των φτωχών από τα σχολεία, στην αναδιάρθρωση της επαγγελματικής εκπαίδευσης και στην ιδιωτικοποίηση του δημοσίου, σχετίζεται σαφώς με την πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και της υποτέλειας που έχει οδηγήσει σε περιθωριοποίηση μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού.

Είναι φανερό ότι σ΄ όλες τις περιπτώσεις, πάντα στο πνεύμα των νέων ρυθμίσεων, επιστρατεύεται, βέβαια, η γλώσσα της «κρίσης» του σχολείου, η «πτώση του επιπέδου σπουδών», η «αναντιστοιχία πτυχίου και αγοράς εργασίας», η «σχολική αποτυχία», η «αδιαφορία των μαθητών» κ.λπ. έτσι ώστε μέσα από υπεραπλουστεύσεις να «λιπανθούν» στο «έδαφος» της κοινής γνώμης, ως αναγκαίες και επείγουσες οι επιλογές εκείνες που η υλοποίησή τους δεν αποτελεί παρά μεθόδευση αυτών που διακαώς επιθυμούν να ξεφύγουν από τον κατάλογο των υπευθύνων της κρίσης.

Η έννοια «αγορά» αποτελεί το κεντρικό στοιχείο του νέου σχεδιασμού που επιχειρείται από το Υπουργείο Παιδείας και είναι από αυτή την άποψη το «κλειδί» για να κατανοήσουμε το είδος της εκπαίδευσης, την ποιότητα των σχέσεών της με την κοινωνία και το νέο περιεχόμενό της. Η αγοραία παιδεία αφαιρεί από το λεξιλόγιό της ακόμη και την τυπική ισότητα των προηγούμενων χρόνων στις εκπαιδευτικές ευκαιρίες. Τώρα φέρνει πιο κοντά την ατομική βούληση στον κοινωνικό προσδιορισμό με στόχο η κοινωνική κατανομή μέσω του σχολείου να ανταποκρίνεται στις διαγραφόμενες προοπτικές μιας κοινωνίας με κατεστραμμένη παραγωγική βάση, διογκωμένη ανεργία, υποαπασχόληση, μαύρη εργασία για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Προφανώς πάνω από όλα ισχύουν τα λόγια που ακούστηκαν κάμποσα χρόνια πριν στην αγγλική Βουλή από το στόμα συντηρητικού βουλευτή και «συμπύκνωναν» τις οδηγίες του ΟΟΣΑ και της ΕΕ : «Εάν έχουμε έναν ανώτερο και εκπαιδευμένο αλλά άνεργο πληθυσμό ίσως αντιμετωπίσουμε μεγαλύτερες κοινωνικές συγκρούσεις. Υπάρχει ανάγκη να αντιστοιχήσουμε ξανά την κοινωνική θέση και το εκπαιδευτικό επίπεδο. Επιτέλους οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν τη θέση τους στην κοινωνία»!

* Χρήστος Κάτσικας, μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης, Αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Καλλιθέας- Νέας Σμύρνης – Μοσχάτου.

23-7-2013